ناکامی تئوری های بازنمودگرایی مرتبه ی اول در تبیین خصیصه ی سوبژکتیو تجربه

این مقاله، کارآمدی تئوری های بازنمودگرایی مرتبه ی اول برای تبیین خصیصه ی سوبژکتیو تجربیات پدیداری را موردبررسی قرار می‏دهد. نویسنده پس از توضیحی کوتاه درباره ی بازنمودگرایی، به سراغ توضیح مساله ی این مقاله می‏رود: تبیین خصیصه ی سوبژکتیو تجربیات که علاوه بر خصیصه ی کیفی، معضل دشوار فیزیکالیسم برای تقلیل پدیدارشناسی به حیث التفاتی است.
نویسنده به تئوری های کارکردگرایانه ی شومیکر و خودبازنمودگرایانه ی کریگل برای تبیین خصیصه ی سوبژکتیو اشاره می‏کند و اشکالات وارد بر آن‏ها را شرح می‏دهد. سپس به داعیه ی سایر بزرگان بازنمودگرایی می‏پردازد که تامین خصیصه ی سوبژکتیو را در قالب همان فرایند بازنمایی و بی‏نیاز از تئوری‏پردازی مجزا، در نظر می‏گیرند. وی با توضیح و بررسی فرایند بازنمایی، نتیجه می‏گیرد که فرایند مذکور، از عهده ی تبیین خصیصه ی سوبژکتیو تجربه برنمی‏‏آید و همان مساله ی دشوار و شکاف تبیینی، عود می‏کند.