الگوی ساختاری سازگاری تحصیلی در دانش آموزان نوجوان پسر بر اساس ویژگی های شخصیتی و حمایت اجتماعی ادراک شده: نقش واسطه ای راهبردهای خودتنظیمی

پژوهش حاضر با هدف بررسی سازگاری تحصیلی بر اساس ویژگی های شخصیتی و حمایت اجتماعی ادراک شده با نقش واسطه ای راهبردهای خودتنظیمی انجام شد. تعداد 300 دانش آموز پسر دوره متوسطه دوم شهر تهران در سال تحصیلی 13961395 با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایمرحله ای انتخاب و به پرسشنامه های سازگاری دانش آموزان سینها و سینگ (1993) ، ویژگی های شخصیتی آیزنگ (1963) ، حمایت اجتماعی زیمت (1988) و راهبردهای انگیزشی خودتنظیمی پینتریچ و دی گروت (1990) پاسخ دادند. اطلاعات با بهره گیری از معادلات ساختاری تحلیل شد. نتایج تحقیق نشان می دهد روان آزردگی به صورت غیرمستقیم و از طریق راهبردهای خودتنظیمی بر سازگاری تحصیلی تاثیر معنادار دارد، بدین صورت که روان آزردگی بیشتر موجب ناسازگاری بیشتر می شود. برون گرایی به صورت غیرمستقیم و از طریق راهبردهای خودتنظیمی بر سازگاری تحصیلی تاثیر منفی معنادار دارد، به عبارت دیگر هر چه میزان برون گرایی افزایش یابد ناسازگاری نیز کاهش پیدا می کند. پرخاشگری به صورت غیرمستقیم و از طریق راهبردهای خودتنظیمی بر سازگاری تحصیلی تاثیر مثبت معنادار دارد، یعنی هر چه میزان پرخاشگری افزایش یابد ناسازگاری نیز بیشتر می شود. روان آزردگی به صورت مستقیم بر سازگاری تحصیلی تاثیر مثبت معنادار داشت. به بیان دیگر، هر چه میزان روان آزردگی افزایش یابد ناسازگاری هم بیشتر می شود. در مورد برون گرایی به صورت مستقیم بر سازگاری تحصیلی تاثیر منفی معنادار بدست آمد. به عبارت دیگر هر چه میزان برون گرایی افزایش یابد ناسازگاری نیز کمتر می شود. پرخاشگری به صورت مستقیم بر سازگاری تحصیلی تاثیر مثبت معنادار داشت، به عبارت دیگر، هر چه میزان پرخاشگری افزایش یابد ناسازگاری هم بیشتر می شود. حمایت اجتماعی نیز به صورت مستقیم بر سازگاری تحصیلی تاثیر منفی و معنادار داشت. می توان مطرح کرد هر چه میزان حمایت اجتماعی افزایش یابد ناسازگاری نیز کمتر می شود.