بررسی شیوع آنتی بادی هلیکوباکتر پیلوری در بیماران استئوآرتریت و افراد سالم مراجعه کننده به بیمارستان بقیه الله (عج) تهران در سال 1385

استئوآرتریت، شایعترین اختلال مفصلی است که در انسان دیده می شود و بار اقتصادی سنگینی را بر سیستم های سلامت در سراسر دنیا تحمیل می کند. این مسئله، ارزیابی های بیشتری را برای روشن ساختن فاکتورهای موثر بر میزان بروز، شدت و تظاهرات کلینیکی آنرا ایجاب می کند. هدف از این مطالعه مقایسه شیوع آنتی بادی های ضد هلیکوباکترپیلوری در میان مبتلایان به استئوآرتریت و جمعیت سالم می باشد.
در یک مطالعه مشاهده ای تحلیلی مقطعی، برای پیدا کردن ایمونوگلوبولین G، ایمونوگلوبولین A و آنتی بادی های ضد پروتئین A وابسته به سیتوتوکسین(Anti-cag A) اختصاصی هلیکوباکترپیلوری، در 90 بیمار مبتلا به استئوآرتریت ارجاع داده شده به درمانگاه روماتولوژی بقیه الله (عج) و 95 فرد سالم گروه کنترل، از روش الایزا استفاده شد. برای آنالیز داده ها از Independent sample T-test استفاده شد.
میانگین سنی بیماران مبتلا به استئوآرتریت(شامل 84 زن و 6 مرد) 64/0±53 سال و برای 78 زن و 17 مرد گروه کنترل سالم 12/1±67/39 سال بود. میانگین سطح سرمی IgA، Vu75/3±3/40 و Vu05/2±26/27 به ترتیب برای گروه استئوآرتریت و گروه کنترل بود که این عدم تقارن از نظر آماری معنی دار بود(003/0=P). سطح سرمی IgG در بیماران استئوآرتریت در مقایسه با گروه کنترل سالم، تفاوت معنی داری نداشت(128/0=P). همچنین، سطح سرمی Anti-cag A در گروه استئوآرتریت و گروه کنترل نیز اختلاف معنی داری نداشت(05/0P>).
سطح سرمی ایمونوگلوبولین A اختصاصی هلیکوباکترپیلوری، در بیماران استئوآرتریت نسبت به افراد سالم به طور معنی داری بالاتر بود(003/0=P). این یافته در مورد آنتی بادی های IgG و Anti-cag A صادق نبود. مشخص نمودن ارتباط ابتلا به هلیکوباکتر پیلوری و استئوآرتریت نیاز به مطالعات بیشتری دارد.