هیچ پدیده ای در عالم وجود، بی علت نیست و هیچ رخدادی بی سبب رخ نمی دهد. دین گریزی نیز یک پدیده اجتماعی، عینی و رفتاری است که معلول علل و مسبب از اسبابی ویژه است. گرچه آدمی ذاتا و فطرتا مشتاق دین است و با عناصر درون دین ارتباطی تکوینی و ماهوی دارد، اما عوامل و علل قسری، سبب می شوند که انسان نسبت به دین و مظاهر آن، ادبار داشته باشد. ما بر این باوریم که در ذات و ماهیت دین، عنصر و یا عناصر گریزآفرین وجود ندارند. اگر آدمیان به فاز دریافت معارف دینی نایل آیند، در هیچ رتبه و مرحله ای از دین نمی گریزند. گرفتن پیام دین وقتی محقق می گردد که هم فاعلیت فاعل تام باشد و هم قابلیت قابل. از سویی چون دین مطابق