17مرداد؛ روزی که برای ما هست و نیست! روزی که در تقویم ثبت شده و تنها بهانه ای است برای تکریم زبانی. این همه آنچه نیست که جامعه خبری و رسانه ای برایش کافی باشد و صدالبته لازم. در تمام این سال ها اوضاع برمدار دور تسلسل باطلی قرار داشته است. متاسفانه باب شده در این روز مسئولان به تعریف و تمجید از نقش و رسالت خطیر خبرنگار می پردازند و در مقابل خبرنگاران فرصت را مغتنم می شمارند برای عقده گشایی، برای بازکردن سفره دل و برای گلایه.

همیشه می نالیم که چرا چنین است و چنان. چرا به این کار فرهنگی و رسالت خطیر اطلاع رسانی بها داده نمی شود، چرا طرد می شویم. چرا برخورد با خبرنگاران؟ و چراهای زیاد دیگری که هرکدام در جای خود قابل طرح و بحث و انتظار برای پاسخگویی، بحق است. اما... اما شاید فراموش کرده ایم که خبرنگار بدون آرمان خطرناک است. نیاز امروز رسانه به تحلیل و رفرنس به اتفاقات که حافظه تاریخی قوی می خواهد و بالطبع حافظه از مطالعه و اشراف زیاد نشات می گیرد. در واقع خبرنگار نباید در مواجهه با خبر و رویداد، «خبردار» بایستد. وظیفه رسانه ها در میان حجم انبوه رسانه های مجازی و نرم افزارهای ارتباطی تنها دیدن و دانستن «خبر» نیست که اگر چنین باشد آفتی بزرگ گریبانگیر آن شده است. آفتی به نام «کپی پیست»، تکرار و تکرار. بدون ارزش افزوده خاصی به خبر. فارغ از نگاهی نو و تازه و قابل تامل یک خبرنگار به رویداد و اتفاق مربوطه.

دوستی می گفت: «ایران بهشت خبرنگاران است، آنقدر که هر روز پر است از خبر و حاشیه و اتفاق.» البته مجموعه عواملی دست به دست هم داده که اگر بخواهیم خوشبینانه به آن بنگریم و صحبت از جهنم نکنیم، با ارفاق باید سراغی از برزخ بگیریم. برزخ خبری! گاهی بلاتکلیف و اسیر شده در ظاهر خبر و بی توجه به باطن. باید آموزش ببینیم و آموزش دهیم که خبرنگار و روزنامه نگار تنها در قبال گفته هایش مسئول نیست، بلکه در قبال ناگفته هایش هم مسئول است...