«شما همه مخالفان را در کشور را خفه کرده اید به اسم شهدا؛ ما سرکوبگر اقلیت نیستیم، ما مثل اقلیت نیستیم که با اکثریت مردم با چماق برخورد می کند. یادتان نیست نانماینده کاشان که روزگار را بر من در مجلس سیاه کرده بود، گند چای دبش را درآورد. همه اختلاس ها در تاریخ به اندازه چای دبش نمی شود. هر چه داشتم فروختم و خورده ام تا یک ریال از پول مملکت برندارم. آقایان در مناظره ها به گونه ای صحبت می کنند که انگار اینجا سوئیس است. به شما دروغ گفتند که دولت روحانی واکسن نیاورد؛ آقایان مانع می شدند و می گفتند ما واکسن داخلی تولید می کنیم. وقتی ما دولت را ترک کردیم، 120 میلیون دز واکس آورده بودیم . مگر واکسن خمره رنگ رزی است که یک هفته بعد از خروج ما از وزارت خارجه، میلیون ها دز وارد شود؟ 10 دقیقه در صداوسیما صحبت کردم انگار آب در لانه مورچه ریختند. آقایان دعا می کردند ترامپ انتخاب شود. تحریم های دوره آقایان، تحریم همه نفت، بانک، پتروشیمی و... بود. گفتم اگر می خواهید مغلطه کنید، پاسخ دهید چرا در سه سال رئیسی، سالی 350 تحریم اضافه شد؟ بگویید من تحریم آمریکا هستم یا جلیلی یا قالیباف؟ چرا وقتی تحریم آمریکا شدم، به جای فحش به آمریکا به من فحش دادید؟ از توفان آگاهی مردم می ترسید!». جملات یادشده پاسخ ظریف به کسانی بود که دیروز (شنبه) به دنبال برهم زدن گردهمایی انتخاباتی در کاشان بودند. آنچه در سایه درگیری های کاشان رخ داد، در مقام عمل مویدی بر آن است که سیاست آشوب سازی در دستور کار تمامیت خواهان قرار گرفته است. با توجه به سوابق چنین اغتشاش آفرینی هایی، بدون شک این سیاست از سوی گروه های فشار همواره در دو مقطع عملیاتی می شود. نخست، زمانی که خود را در انتخابات شکست خورده می بینند و به دنبال آن سعی دارند با تشدید تنش، فضای کار از دست دولت های پیروز خارج شود؛ کما اینکه پس از به قدرت رسیدن روحانی، حمله به سفارتخانه عربستان و کنسولگری این کشور در مشهد و پیاده روی های قم و سایر شهرها برای تجمعات جلوی وزارت امور خارجه و پاستور و نظایر این دست اقدامات به تکرار به وقوع پیوست. مقطع دیگر هم ناظر بر زمانی است که تمامیت خواهان بیم و نگرانی جدی برای سنگین تر شدن کفه آرای رقیب در انتخابات حس کنند. نظر به اینکه نظرسنجی ها، عموما از رشد و پیشتازی سبد آرای پزشکیان خبر می دهد، این دست اغتشاش آفرینی ها یگانه راهکار برای برهم زدن یا در اصل زدن زیر میز است.