انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم از نظر روانی جامعه ما را در بیم و امیدی بهت انگیز فرو برده است. جامعه مدنی کشورمان به تدریج و پس از هر دوره ای، باور اثرگذاری در سرنوشت خویش از طریق انتخابات را به حاشیه فراموشی سپرده بود. قرارگرفتن مسعود پزشکیان با پیشینه و شعارهایی متفاوت در جمع برآمدگان غربال شورای نگهبان اما بر این انزوای خودساخته بارقه ای از امید زده و بیش از هر چیز بر حیرت آنان افزوده است. جمعی در این انجماد از خوابی یخ آلود برخاسته و البته کثیری نیز هنوز در پیله ای از نومیدی، همچنان فسرده و چشم به آینده ای دور و دراز بسته اند. آینده ای که بیم آن می رود در خلال آن رقیب صاحب ابزار از سایه و پنهان برون آمده و چه بسا آخرین رمق های این سرزمین کهن را هزینه تخیلات خود کند. اکنون در این بزنگاه، شیشه نگاه جامعه ترک برداشته و در جدل و جدالی پرشمار، نگاهی نگران به رزمایش روبه رو هم دارد. رزمایشی که در تلاش تمرین برای خیزشی به سوی نقشه بیراهه است. به عنوان یکی از دانش آموختگان کشاورزی کشورم و با بیش از نیم قرن سابقه حضور، آرزو و البته سراسر حرمان، بر خود لازم می دانم که فریادی برای دگرگونی شجاعانه، ساختارشکن و بنیادین در نجات این حوزه سبز از سرنوشت محتوم زرد آن داشته باشم. حوزه ای که در خلال بیش از 70 سال اقتصاد نفت آلود و در زیر آرایه های پرحجم و انبوهی تابلو به نام وزارت جهاد کشاورزی و دیگر دستگاه های اجرائی متصل مدفون شده است. ساختاری که در نقش آفرینی ای که برایش رقم زدند، از تولیت برای تولیدی پایدار به هبوط سور و سات نوشیدن چای دبش و به بهانه تنظیم بازار سقوط کرده است. سخن دراین باره بسیار است و بیم آنکه بسط آن در این هیاهو جز ملال و خستگی نیفزاید. البته اگر این ناله های حزین در این عرصه تف آلود طنینی نداشته باشد اما بی تردید منادیان تغییرات بنیادی هشدارش را از حلقوم خشکیده تالاب و دریاچه ها و از تاج زمردین شمال کشور و... که به تاراج بی مبالاتی ها رفته است، خواهند شنید.

امید آن دارم که در پس این نوید برای دگرگونی، روزی دگرباره نسل های آرش گونه این سرزمین اهورایی، بر بلندای دماوند همواره سرافزاز تیر نگاه عاشقانه شان از شالیزار های پرنشاط شمال به سوی زاگرس کبیر و نهایتا بر دل انبوه نخل های جنوب بنشیند. نخل هایی که همچون پاسداران همیشه دلاور این خطه، پای در آتش اما رخ به طراوتی سبزفام آراسته اند.