به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

احسان فلاحی

  • مصطفی جهانبخش*، احسان فلاحی
    بر اساس «دکترین مسئولیت حمایت» هر دولتی باید از جمعیت خود در برابر نسل کشی، جرائم جنگی، پاک سازی نژادی و جنایت علیه بشریت حمایت کند. زمانی که یک کشور در حمایت از جمعیت خود در برابر این گونه جرائم قابلیت های خود را از دست بدهد؛ این مسئولیت به جامعه بین المللی تفویض خواهد شد. با عنایت به نقص گسترده حقوق بشر در بحران سوریه جامعه بین المللی خود را محق به دخالت در این کشور دانسته است. با این وجود جامعه بین المللی و در راس آن سازمان ملل نتوانسته است که به شکل موثری وارد عمل شود. با عنایت به شرایط موجود مقاله حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که «دکترین مسئولیت حمایت» چگونه موجب ناکارآمدی سازمان ملل در بحران سوریه شده است؟ برای تبیین ناکارآمدی «مسئولیت حمایت» در سوریه از معمای بن بست در نظریه بازی ها استفاده شده است. بر مبنای این نظریه، منافع و ملاحظات سیاسی قدرت های بزرگ در شورای امنیت به عنوان مکانیسم اصلی برای اعمال مسئولیت حمایت، مانع از کارکرد موثر و مطلوب دکترین مسئولیت حمایت در بحران سوریه شده است. به بیان دقیق تر؛ عدم وجود معیارهای مشخص برای اجرای مسئولیت حمایت از یک سو و منافع متضاد و پیچیده قدرت های بزرگ در بحران سوریه از سوی دیگر، عملکرد شورای امنیت سازمان ملل را تحت تاثیر قرار داده و در مرحله آزمون جدی در قضیه بحران سوریه با ناکارآمدی مواجه ساخت.
    کلید واژگان: سوریه, بحران, مسئولیت حمایت, شورای امنیت, سازمان ملل, قدرت های بزرگ
    Mostafa Jahanbakhsh *, Ehsan Fallahi
    According to the "doctrine of the responsibility to protect", every government must protect its population against genocide, war crimes, ethnic cleansing and crimes against humanity. When a country loses its ability to protect its population against such crimes. This responsibility will be delegated to the international community. Due to the widespread lack of human rights in the Syrian crisis, the international community has considered itself to intervene in this country. However, the international community, especially the United Nations, has not been able to act effectively. Considering the current conditions, this article seeks to answer the question of how the "doctrine of the responsibility to protect" has caused the ineffectiveness of the United Nations in the Syrian crisis. To explain the ineffectiveness of "responsibility to support" in Syria, the deadlock puzzle in game theory has been used. Based on this theory, the interests and political considerations of the great powers in the Security Council as the main mechanism for applying the responsibility of protection have prevented the effective and desirable functioning of the doctrine of the responsibility of protection in the Syrian crisis. The hypothesis of the article is that the lack of specific criteria for the implementation of the responsibility to support on the one hand, and the conflicting and complex interests of the great powers in the Syrian crisis on the other hand have affected the performance of the UN Security Council and it faced inefficiency in the serious test phase in the case of the Syrian crisis.
    Keywords: Syria, Crisis, Responsibility To Support, Security Council, United Nations, Great Powers
  • مهدی امیری*، احسان فلاحی

    جمهوری آذربایجان و ارمنستان در شمال غربی ایران از ظرفیت های مناسب اقتصادی و حمل ونقلی برای تعامل با کشور ما برخوردارند. اما تنش و منازعه میان باکو و ایروان در سه دهه گذشته سبب ایجاد نوسان هایی در رابطه تهران با دو همسایه شمالی شده است. از سویی، حضور قدرت های رقیب در قفقازجنوبی نه تنها سبب ایجاد نگرانی های امنیتی و ژیوپلیتیکی برای ایران شده است، بلکه ضرورت بهره برداری از فرصت های موجود را برای ایران دوچندان کرده است. به همین منظور دولت یازدهم و دوازدهم با نگاهی عمل گرایانه، هم زمان در پی مهار تهدیدهای ژیوپلیتیکی و تقویت فرصت های اقتصادی ناشی از همسایگی با این دو کشور بوده است. این پرسش مطرح است که دولت حسن روحانی در مورد جمهوری آذربایجان و ارمنستان چه رویکردی داشته است؟ پاسخ به این پرسش نیازمند چارچوب مفهومی ویژه ای است که با توجه به نگرانی های ژیوپلیتیکی، ابعاد ژیواکونومی مسیله را نیز مورد توجه قرار دهد. با این هدف با استفاده از روش پدیدارشناسی و در قالب مفهوم «ژیوپلی نومی» استدلال شده است که تهران برای حفظ توازن ژیوپلیتیکی، رابطه با باکو و ایروان را در حد قابلیت های موجود افزایش داده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که جایگاه ژیواکونومیک برتر جمهوری آذربایجان سبب افزایش وزن این کشور نسبت به ارمنستان به ویژه در جنبه های اقتصادی روابط با ایران (2013 تا 2021) شده است. این نوشتار با استفاده از داده های کمی و کیفی نوشته شده است.

    کلید واژگان: ایران, ارمنستان, جمهوری آذربایجان, ژئوپلی نومی, قفقازجنوبی
    Mehdi Amiri *, Ehsan Fallahi
    Introduction

    The tension and conflict between Baku and Yerevan in the last three decades has affected Iran's bilateral relations with both of these two countries. On the other hand, the Economic influence of rival powers in the region, has doubled Tehran's regional concerns. Therefore, preventing the threats and taking advantage of existing opportunities have become a significant necessity for Iran. According to mentioned conditions, in the period of 2013-2021, Tehran tried to use economic opportunities created by its new approach in foreign policy in light of the JCPOA.Armenia and the Republic of Azerbaijan are considered as Iran's getaway to reach Russia and Europe. We will use Geopolynomics topic as a conceptual framework in evaluating Iran's bilateral relations with Armenia and the Republic of Azerbaijan, emphasizing the approach of Rouhani's government in the field of foreign policy between 2013 and 2021. This article uses the phenomenological method to analyze the collected data.

    Research Question

    This article intends to address the following question to some extent. What was Rouhani's government's approach to bilateral relations with the Republic of Azerbaijan and Armenia?

    Research Hypothesis

    Tehran has prioritized economic issues in its foreign policy in the post-JCPOA period. Tehran's geo-economic attitude towards the expansion of relations with the Republics of Azerbaijan and Armenia shows a significant example of a new approach. In the past decades, the relations between Iran and Armenia have continued according to the existing capacities but bilateral relations between Iran and the Republic of Azerbaijan have experienced a more cooperative approach compared to the last decade. The outstanding geo-economic position of the Republic of Azerbaijan improved the status of this country in Iran's foreign policy and as a result, strengthened Tehran-Baku relations (between 2013-2021) compared to Tehran-Yerevan relations.

    Methodology (and Theoretical Framework if there are):

      Geopolynomics is an analytical tool to explain the policy issues facing the post-Cold War world and the 21st century. It could be said that Geopolynomics is an informal intergovernmental regime. In fact, this term serves as informal rules between governments for economic cooperation and regional integration by taking into account the security concerns of the other side.  In other words, Geopolynomics is created from the combination of Geopolitics and Geo-economics. Therefore, it can provide a useful conceptual framework for analyzing a wide range of issues such as transit corridors, transportation, energy and trade exchanges by considering security issues. 

    Results and Discussion

    After the first Karabakh war Armenia faced with many geopolitical obstacles and economic challenges imposed by the Republic of Azerbaijan and Turkey. Therefore, cooperation with Iran is very attractive for Armenia to circumvent the imposed restrictions. Tehran-Baku relations are affected by geopolitical problems (Karabakh conflict), ethnic issues, religious ideology, the presence of extra-regional powers (arms cooperation with Israel) the legal regime of the Caspian Sea and its common resources most of which have had a negative impact on Tehran-Baku relations. Based on the main foreign policy discourse during president Rouhani’s administrations (2013-2021), the importance of Geo-economics has become more prominent. It seems that geo-economic elements have had a greater impact on the development of bilateral relations between Tehran and Baku than Yerevan. It is also noteworthy that geopolitical concerns remain active despite Geo-economic cooperation. This issue can be examined in the following three aspects:1) The meeting of high-ranking officials,2) Important agreements reached between the two sides regarding construction of transit corridors,3) Trade volumes. n the period mentioned in this article (August 2013 to August 2021), 47 high-level meetings were held between Tehran and Baku officials. Also, more than 130 meetings were held between the ministers, deputies and senior managers of the two countries. In comparison with the Republic of Azerbaijan, only 23 high level official meetings occurred between Iranian and Armenian officials and less than 40 meetings were held among low-level government officials. The abundance of meetings can indicate the political will to cooperate. In the discussion of South Caucasus, transportation and energy exchange is the most important measure of cooperation. In this regard, the Rouhani administration has signed several agreements with Armenia and the Republic of Azerbaijan. It is important to point out that these republics are parts of International North-South Corridor. This multi-purpose corridor connects Iran's southern coasts in the Persian Gulf with Russia and Europe. There is no independent railway between Iran and Armenia. The contract for the construction of this railway line was approved by the governments of Armenia and Iran in 2009.  By the end of 2013, the cost of this route was estimated at 3.5 billion dollars. This project was never implemented due to its high cost. On the other hand, Iran- the Republic of Azerbaijan railway is under construction. In addition, Iran is eager to export gas to Europe through south Caucasus region. While the transportation pipeline in Armenia is not developed, the Republic of Azerbaijan has a high potential to connect Iran to the South Caucasus gas pipeline and TANAP in Turkey. The volume of transactions between Iran and Armenia in 2020 was about 400 million dollars. This volume in 2012 was about 275 million dollars. The trade balance between Iran and Armenia has always been in favor of Tehran. On the other hand, the volume of transactions between Iran and the Republic of Azerbaijan has grown more than Armenia. This volume was less than 270 million dollars in 2012 and reached 495 million dollars in 2019.

    Conclusion

    This research was conducted with the aim of evaluating the economic and political situation of the Republic of Azerbaijan and Armenia in Iran's foreign relations. The main findings of the article were that bilateral relations between Iran and the Republic of Azerbaijan increased more than the relations between Iran and Armenia from 2013 to 2021. The stated conditions are a normal choice for Iran because the geo-economic position of the Republic of Azerbaijan has more potential for expanding bilateral relations with Iran. Contrary to the Republic of Azerbaijan's geo-economic importance, Armenia is Iran's vital geopolitical partner in the South Caucasus.

    Keywords: Iran, The Republic of Azerbaijan, Armenia, Geopolinomic, South Caucasus
  • مهدی امیری*، مهرشاد غفاری زاده، احسان فلاحی
    ایندو- پاسیفیک در جهان کنونی تبدیل به یکی از مهمترین کانون های رقابت میان قدرت های بزرگ شده است و توجه بازیگران کلیدی منطقه ای و فرامنطقه ای را به خود جلب کرده است. یکی از مهمترین بازیگران در این زمینه بریتانیا است که پس از برگزیت فعالانه در حال بازنگری جایگاه خود در جهان است. به همین منظور سندی تحت عنوان «بررسی یکپارچه» منتشر شده است که مهمترین هدف آن بازسازی وجهه بریتانیا به عنوان یک قدرت بزرگ در جهان و تثبیت جایگاه امنیتی و اقتصادی این کشور در ایندو- پاسفیک است. لذا در سند مذکور از لفظ «بریتانیای جهانی» استفاده شده است. به عبارت دیگر بریتانیا با هدف تثبیت هویت در حال تحول خود به عنوان یک قدرت بزرگ اروپایی و بازیگر بین المللی به سوی ایندو- پاسیفیک خیز برداشته است. از این رو جای سیوال است که منطقه ایندو-پاسیفیک چه جایگاهی در استراتژی جدید بریتانیا دارد؟ و دلایل خیز بریتانیا به سوی این منطقه چیست؟ با استمداد از نظریه برنارد کوهن تحت عنوان «ژیوپلیتیک نظام جهانی» استدلال شده است که با ظهور چین و روسیه به عنوان بازیگران تجدیدنظرطلب روند حاکم بر نظام بین الملل تغییر کرده و ایندو- پاسیفیک تبدیل به صحنه رقابت قدرت های بزرگ شده است. لذا با تغییر روند حاکم بر نظام بین الملل توجه لندن نیز به این منطقه جلب شده است. بریتانیا قصد دارد که تبدیل به یک کنش گر فعال در منطقه مذکور شود تا بدین وسیله نقش برجسته خود در نظام بین الملل در حال گذار را حفظ نماید. از مهمترین دلایل خیز بریتانیا به سوی ایندو- پاسیفیک می توان به پیامدهای اقتصادی برگزیت، تغییر رویکرد بریتانیا نسبت به چین، اولویت دادن به روابط نزدیک بریتانیا و آمریکا، اهداف امنیتی- نظامی و همچنین تقویت روابط دوجانبه با قدرت های منطقه ای مانند هند اشاره کرد.
    کلید واژگان: بریتانیای جهانی, سیاست خارجی, ایندو- پاسفیک, ژئوپلیتیک نظام جهانی
    Mehdi Amiri *, Mehrshad Ghafarizade, Ehsan Fallahi
    Indo-Pacific Region has become a center of competition between the leading powers, and it has drawn the attention of key international and local players. One of these major powers is the UK actively revisiting its position in the world, particularly after Brexit. British government has published the “Global Britain” vision in the Integrated Review in order to reconsider its position as a major power in the world. The Integrated Review makes the UK government to deepen its engagement and consolidate its place in Indo-Pacific Region for a long-term. The Integrated Review document obliges the government to strengthen the UK’s persistent presence in Indo-Pacific Region. Hence, UK has tilted its strategy toward the region in order to consolidate its changing identity as a leading European power and as an international political player.  In this study, the main questions are “what is the position of Indo-Pacific Region in Britain’s new strategy? and what are the Britain's reasons for tilt toward the region?” Referring to the Bernard Cohen's theory "Geopolitics of the World System", it has been argued that the international order has been changed due to China and Russia revisionism, and Indo-Pacific Region is now considered as the arena of competition for great powers. This change has made the UK to shift its strategy toward this global hotspot and play an active and independent role at international environment. The main goal of Integrated Review is to deepen the UK’s engagement in the Region as a European nation for gaining economic and security advantages in the coming decade. The main reasons of Britain’s strategic orientation toward the region could be the economic consequences of Brexit, changing in China stance, prioritizing the US-Britain relations, achieving security-military goals, and boosting bilateral relations with Japan and India, as two regional powers. This study employed a descriptive-analytical approach in research conduction.
    Keywords: Global Britain, Foreign Policy, Indo-pacific, Geopolitics of the World System
  • احسان فلاحی *

    راهبرد دفاعی- امنیتی روسیه در طول سه دهه گذشته مسیر پر فراز و نشیبی را طی کرده است. از آنجایی که روسیه به لحاظ نظامی و جغرافیای سیاسی قدرتی تاثیرگذار در نظام بین الملل است، بنابراین راهبردهای دفاعی- امنیتی آن در دوره های مختلف آثار قابل توجهی بر محیط پیرامونی داشته است. در بازه زمانی 1991 تا 2021 سه الگوی راهبردی مختلف در کنش دفاعی- امنیتی روس ها به چشم می خورد. مقاله پیش رو ضمن بررسی این الگوها تلاش دارد تا با استفاده از مدل سوآت و در چارچوب ریالیسم تدافعی و تهاجمی به این پرسش پاسخ دهد که سیر تحولات در راهبرد دفاعی- امنیتی روسیه چگونه بوده است؟ برای پاسخ به این پرسش از اسناد بالادستی روسیه استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که راهبرد دفاعی- امنیتی روسیه به تدریج از حالت تدافعی در دهه 1990 فاصله گرفته است و پس از طی مراحلی از سال 2010 به بعد به سمت تهاجمی شدن پیش رفته است. ترجمان وضعیت مذکور در قالب مدل سوآت حرکت از الگوی راهبردی انطباقی (ا.دبلیو) در دهه 1990 به سمت الگوی اقتضایی (اس.تی) در دهه 2000 و سپس الگوی آفندی (اس.ا) در دهه 2010 بوده است. این پژوهش با روش کیفی و رویکرد توصیفی- تحلیلی تدوین شده است. داده های این پژوهش به روش کتابخانه ای و از سناد بالادستی روسیه جمع آوری شده است.

    کلید واژگان: روسیه, راهبرد دفاعی, سوات, امنیت, الگوهای راهبردی
    Ehsan Fallahi *

    Russia has had Asymmetric Security Strategy During the past three decades, the Evolution in Russia Security Strategy Seems more than usual. Russians have experienced three different Models of Security Strategy From 1991 until 2021. this article reviews the mentioned models by applying the combined analysis framework of realism theory and SWOT Strategic models. Therefore, research was carried out to answer the following question. How was been the developments of Russia's Security Strategy? We use the strategic document of the Russian Federation to answer the question. The result indicates that Russia's security strategy was defensive in the 1990 decade but after passing the stages in 2000 decades, it became Offensive after 2010. According to the SWOT method, Our findings fall into three categories: First OW Strategy in the 1990s, Second ST strategy in 2000 and third SO Strategy in 2010s. This study used qualitative techniques to analyze.

  • احسان فلاحی*، محسن رستمی

    با توجه به همسویی نسبی رویکرد جمهوری اسلامی ایران با روسیه و چین، به نظر می رسد که امکان بهره برداری از ظرفیت دو کشور مذکور برای تدوین راهبردهای دفاعی امنیتی بهینه در ج.ا.ایران وجود داشته باشد ازاین رو، پژوهش حاضر با نگاهی به زمینه های همکاری و توافقات ازپیش موجود میان ایران با هریک از این دو کشور در پی پاسخ به این پرسش است که «راهبردهای مطلوب جمهوری اسلامی ایران در بهره برداری از ظرفیت های چین و روسیه کدام است؟» به منظور ارایه راهبردهای پیشنهادی از مدل اS.W.O.T و ماتریس برنامه ریزی استراتژیک کمی (Q.S.P.M) استفاده شده است. داده های این پژوهش ازطریق مصاحبه عمیق نیمه ساختارمند با اساتید دانشگاه و هم چنین با استفاده از بیانات حضرت آیت الله خامنه ایمدظله العالی جمع آوری شده است. اطلاعات به دست آمده در قالب پرسش نامه تنظیم و در میان جامه نمونه توزیع شد. نتایج حاصل از ماتریس ارزیابی عوامل داخلی (I.F.E) و ماتریس ارزیابی عوامل خارجی (اE.F.E) موقعیت استراتژیک معطوف به مرکزیت نمودار را نشان می دهد ازاین رو، راهبردهایی در قالب چهار الگوی تهاجمی، اقتضایی، انطباقی و تدافعی ارایه شده است. اما طبقه بندی نهایی براساس ماتریس (Q.S.P.M) نشان می دهد که راهبردهای تهاجمی (S.O) و انطباقی (O.W) که مبتنی بر استفاده از ظرفیت چین و روسیه می باشند، مطلوبیت بالایی دارند، به طوری که پنج راهبرد نخست مبتنی بر همکاری با چین و روسیه به ویژه در ابعاد اقتصادی است.

    کلید واژگان: ایران, چین, روسیه, نگاه به شرق
    Ehsan Fallahi *, Mohsen Rostami

    According to Relative similar approach of I.R Iran with Russia and China, it is possible to use the potential of Russia and China to design the optimal Security strategy for I.R Iran. Therefore, this research offers some suggested strategies and tries to answer the following question. Which strategies are suitable for I.R Iran to utilize the Russia and China's abilities? In order to suggest strategies, We applying the SWOT method and Quantitative Strategic Planning Matrix (QSPM). The basic data of this article gathered by In-depth semi-structured interview and Ayatollah Khamenei's Statements. Gathered information set in survey. The result of Internal Factors Evaluation (IFE) and External Factors Evaluation (EFE) show the Central Strategic position. Therefore, strategies have been presented in the form of four aggressive, contradictory, adaptive and defensive patterns. But the final classification based on the matrix (Q.S.P.M) shows that aggressive strategies (S.O) and adaptation (O.W) based on the use of China and Russia are highly desirable, with the first five strategies based on cooperation with China and Russia, especially in economic dimensions

    Keywords: Iran, China, Russia, Eastward Policy
  • احسان فلاحی، حشمت الله حقیقت*

    جایگزینی لوله های فولادی با کامپوزیتی یکی از راه های رویارویی با پدیده خوردگی در خطوط لوله انتقال سیالات است. کامپوزیت های پلیمری الیاف شیشه مقاوم در برابر خوردگی بوده و علاوه بر داشتن استحکام بالا یک گزینه ارزان تر نسبت به لوله های فولادی می باشند. در این مقاله، رفتار مکانیکی لوله کامپوزیتی و فلزی مورد استفاده در خطوط لوله انتقال نفت برای زوایای گسل در 45، 61، 75 درجه تحت گسلش معکوس با استفاده از نرم افزارآباکوس بررسی شده است. استحکام مکانیکی و اندازه بیشینه جابه جایی در لوله های کامپوزیتی مدفون تحت گسلش معکوس با لوله های فولادی مقایسه شده اند. معیار ون میسز برای بررسی تسلیم لوله فولادی و معیار شکست هاشین و مودهای چهارگانه آسیب برای بررسی خرابی در لوله کامپوزیتی الیاف شیشه- اپوکسی، استفاده شده اند. روش حل به دلیل ماهیت گسل به صورت شبه استاتیکی انجام و معیار تسلیم خاک بر پایه تیوری کولمب موهر و با اجازه جدایش خاک از لوله در سطح مشترک لحاظ گردیده است. مقایسه نتایج نشان داد به منظور بهره برداری ایمن از لوله مدفون و خنثی نمودن تنش فشاری که عامل اصلی تسلیم لوله های مدفون است، باید لوله های فولادی در زوایای بالای 61 درجه گسلش معکوس و لوله های کامپوزیتی تک جهته در زوایای کوچکتر از 61 درجه به کار گرفته شوند. همچنین اندازه بیشینه جابه جایی مجازگسل معکوس در زوایای گوناگون گسل، برای لوله کامپوزیتی حدود 70 درصد بیشتر از نمونه فولادی بوده است. نتایج حاصل در این پژوهش می تواند در مطالعات طراحی خطوط لوله مدفون کامپوزیتی در مناطق دارای خاک خورنده و محل عبور گسل های فعال مورد استفاده قرار گیرد.

    کلید واژگان: خطوط لوله مدفون, کامپوزیت الیاف شیشه, گسل معکوس
    E. Fallahi, H. Haghighat *

    Replacing steel pipes with composites is one way to combat corrosion in fluid transfer pipelines. Glass fiber polymer composites are corrosion resistant and in addition to having high strength, they are a cheaper option than steel pipes. In this paper, the mechanical behavior of composite and steel pipes used in oil transmission pipelines for fault angles at 45, 61, 75° under reverse fault is investigated using Abaqus software. The mechanical strength and maximum displacement size of composite pipes buried under reverse faulting are compared with steel pipes. The onset of damage in GREs and the yielding point of steel were predicted using Hashin’s initiation criteria considering four failure modes and the von Mises Stress, respectively. Quasi-static solution was used to analyze the soil’s behavior due to nature of loading. The yield point of soils was calculated according to Mohr-coulomb. The results showed that In reverse faulting, the compressive force will often be the yielding factor of buried pipes and In order to safely operate the buried pipe, steel pipes should be used at angles above 61° of reverse fault and unidirectional composite pipes at angles less than 61°. In addition, the maximum allowable displacement of the reverse fault at different angles of the fault is at least 70% higher for the unidirectional composite pipes of glass-epoxy fibers than the steel pipes. The results of this study can be used in the design studies of composite buried pipelines in areas with corrosive soils and active fault crossings.

    Keywords: Buried pipelines, The reinforced composite by glass fiber, Reverse faulting, Static load
  • احسان فلاحی، علی امیدی*، عنایت الله یزدانی

    یکی از مهم ترین فاکتورها در تعیین جهت سیاست خارجی کشورها سبک و سیاق ملی گرایی در آن کشور است. در گفتمان سیاسی چین همانند بسیاری از کشورها گونه های متفاوتی از ملی گرایی وجود دارد. اما فقط یک گونه از ملی گرایی به جایگاه مسلط در سیاست خارجی چین رسیده است و به عنوان یکی از فاکتورهای تاثیرگذار به تکوین سیاست خارجی توسعه گرا عمل کمک کرده است. مقاله پیش رو با بررسی انواع ملی گرایی در چین در پی پاسخ به این پرسش است که گونه مسلط ملی گرایی در چین چگونه به تکوین سیاست خارجی توسعه گرا کمک کرده است؟ در قالب نظریه سازه انگاری این فرضیه مطرح شده است که «دولت توسعه گرای چین ناسیونالیسم را به مسیر عمل گرایی سوق داده است و باعث تکوین سیاست خارجی توسعه گرا به عنوان یک برساخت سیاسی شده است.» نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که سیاست خارجی توسعه گرایانه چین هم ابزار و هم محصول تفسیر اقتصادی از ناسیونالیسم است که باعث رشد فزاینده شاخص های اقتصادی در چین شده است.

    کلید واژگان: : چین, ملی گرایی, سیاست خارجی, سازه انگاری, توسعه گرایی
    Ehsan Fallahi, Ali Omidi *, Enayatallah Yazdani
     Introduction

    After the victory of communist revolution in China, Nationalism had been combined with communist teachings as result of cultural revolution at the Mao era. The outputs of mentioned process caused to formation of ideological and transnational principles in Chinese foreign policy. But after nearly three decades, People's Republic of China has not achieved its foreign goals and faced with turmoil in domestic economy. Therefore, at the late of 1970s Beijing endeavored to improving their relations with the outside world, especially with the United States. Over the 1980s-decade transnationalism ideas replaced with pragmatist nationalism. These developments paved the way for control the nationalism narrative by China development-oriented government. It is important to point out that one of the most important factors which influence states foreign policy is the kind of nationalism narrative. There are different kinds of nationalism in china's political temporary discourse, but only one of them has taken dominant position in China’s foreign policy. The aim of this article is to analyze the conceptual developments of Chinese nationalism and its impact on the development-oriented foreign policy. The research will examine main kinds of nationalistic attitudes in China and try to answer the following question: how do dominant narrative of nationalism contribute to construct the development-oriented foreign policy in china? Developmental outlook of China has directed it to interpret and promulgate nationalism in a pragmatist way as well as along its development-oriented foreign policy.

    Methodology

    To analyze above mentioned issues the authors used a research desk method; we used various international publications, like monographs, scientific articles, and statistical data. This research has written by descriptive-analytic method and constructivism theory used as analytical framework.

    Discussion

    Researchers owing to the goal of their research have classified Chinese nationalism from different perspectives. The authors of this article divided Chinese nationalism into three following categories: ethnical nationalism, liberal nationalism and pragmatism nationalism. The first one (ethnic nationalism) is usually defined as “to the process whereby a group or community that shares a common history, culture, language, and territory is persuaded to assert its identity in such a way that it acquires the authority to be in charge of its own affairs, usually through the creation of an independent state.” When ethnic nationalist interests are mobilized to achieve state interests, that is, state nationalism, a more assertive brand of nationalism tends to emerge. The second one (liberal nationalism) was introduced in the early twentieth century as a means to improve China through political and social reforms. It defines the nation as a group of citizens who have a duty to support and defend the rights of their state in the world of nation-states, but also to pursue individual freedoms. The third one (pragmatist nationalism) is a state-led and largely reactive, pragmatist nationalism does not have a fixed, objectified and eternally defined content, nor is it driven by any ideology, religious beliefs or other abstract ideas. This kind of nationalism is a form of nationalism that is more ready to compromise with the outside world for the sake of state interests. After Deng Xiaoping launched the reform pragmatist nationalism has taken significant foreign policy implications. China’s diplomacy began to serve economic development under the guidance of keeping a low profile and accumulating strength quietly. In addition, nationalism is becoming more influential within the government as it begins to overshadow communism and becomes the concept that draws the government and people closer to the economic objectives more effectively.

    Conclusion

    Facing chronic economic problems and acute political crisis at home and from a relatively weak geopolitical position abroad, the Chinese state took a pragmatic attitude toward nationalism and made sure that China’s foreign policy was not dictated by emotional rhetoric. The results of the article shows that China's development-oriented foreign policy has compelled Chinese ruling party to economic interpretation of nationalism which have led to impressive economic indexes so that will replace the US dominant economic status in third decade of new millennium.

    Keywords: China, nationalism, Foreign Policy, constructivism, Development
  • احسان فلاحی، نوذز شفیعی*
    در جهان کنونی توسعه کشورها بدون دسترسی به منابع و بازارهای بین المللی غیرممکن به نظر می رسد. نخبگان اجرایی چین با درک این واقعیت در پی بهبود جایگاه اقتصادی و سیاسی خود در مناطق مختلف جهان از جمله قفقاز جنوبی هستند. چینی ها برای آسان سازی و سرعت بخشی دسترسی به این هدف، ابتکار یک کمربند و یک راه را در سال 2013 مطرح کردند. اهمیت ابتکار کمربند راه در رفتار منطقه ای چین به حدی است که به نوعی به برند سیاست خارجی این کشور تبدیل شده است. به طوری که برای ارایه تصویری روشن از سیاست منطقه ای چین در نواحی مختلف جهان توجه به این طرح ضروری به نظر می رسد. در این نوشتار می کوشیم با نیم نگاهی به ابتکار کمربند راه، جایگاه قفقاز جنوبی را در راهبرد بلندمدت چین بررسی کنیم و به این پرسش پاسخ دهیم که راهبرد چین در قفقاز جنوبی چیست؟ با ارایه چارچوبی نظری از نظریه میان منطقه گرایی، استدلال می کنیم که «چین رویکردی خوشه ای در برابر قفقاز جنوبی دارد. بدین معنا که اهمیت قفقاز جنوبی در سیاست خارجی چین در تعامل با کشورهای همسایه این منطقه (ایران و ترکیه) و در قالب طرح های کلانی مانند ابتکار کمربند راه تعریف می شود». به بیان دیگر، قفقاز جنوبی حلقه فرعی از زنجیره به هم پیوسته سیاست خارجی چین در پهنه اوراسیا است. در این نوشتار راهبرد بلندمدت چین در قفقاز جنوبی را با رویکرد توصیفی-تحلیلی و با استفاده از نظریه میان منطقه گرایی بررسی می کنیم. گفتنی است که برای بررسی فرضیه از داده های کمی و کیفی، جدول، نقشه و نمودار استفاده کرده ایم.
    کلید واژگان: چین, سیاست خارجی, قفقازجنوبی, میان منطقه گرایی, یک کمربند - یک راه
    Ehsan Fallahi, Nozar Shafiee *
    China as a rising power tries to boost its position in different regions of the world including Central Asia and the South Caucasus. China has made a grand entry into Central Asia and has a growing presence in the South Caucasus region since 2013 by introducing a comprehensive vision of economic development with its Belt and Road initiative (BRI). This article provides a comprehensive insight into China’s strategy in South Caucasus. In recent years, researchers have become increasingly interested in China’s regional policy. Most of them believe that the essence of China’s “New Regionalism” is its desire for a multipolar world based on the principles of non-interference policy and the formation of supranational and transnational integration groupings to strengthen their economic potentials. China’s attitude to South Caucasus follows the fundamental principle which was mentioned above but“each region has its own unique characteristics” that cause it to become a point of special consideration. For example, South Caucasus is a traditional sphere of Russian influence. So, any changes in the balance of power and political-security developments in the region will have implications for Russia. Therefore, cooperation between the South Countries and regional organizations (i.e. EU and NATO) and trans-regional powers (i.e. USA) will cause Russian reactions. This while South Caucasus countries try to diversify their bilateral and multilateral relations to reduce economic and political dependency on Moscow. Despite the complicated political and security situation in South Caucasus, Chinese authorities have not shown security and political ambitions in this region. They just try to develop regional economic cooperation among China and South Caucasus countries. On the other hand, China has good relations with Iran and Turkey that will facilitate Chinese partnership with the South Caucasus region. The foregoing discussion raises this question: What is china’s strategy in South Caucasus? The PRC has employed a unique “cluster approach” to the Southern Caucasus. The importance of the south Caucasus in Chinese foreign policy is defined by cooperation with neighboring countries (Iran and Turkey) adjacent area and connection to the belt and road initiative. To analyze above-mentioned issues the authors used a research desk method; we used various international publications, like monographs, scientific articles, and statistical data. In this research, the descriptive-analytical method and inter-regionalism theory are applied to address china’s strategy in South Caucasus. The fairly recent phenomenon of inter-regionalism has begun to arouse the interest of scholars and has given rise to a new field of studies in international relations. Given the novelty of the field, it does not come as a surprise that the views which have been offered so far on the nature of inter-regionalism run the gamut from “Much sound and fury about nothing” to “A building block in an emerging multilayered system of global governance”. Although inter-regionalism emphasizes relations from outside. The Belt and Road initiative is known as a brand of Chinese foreign policy. Evaluating Chinese foreign policy in Eurasia without considering BRI cannot be a realistic approach. China’s Belt and Road Initiative (BRI) is an ambitious program that will connect Asia to Africa and Europe via land and maritime networks along six other corridors to improve regional integration and increase trade and stimulating economic growth. 1. China-Mongolia-Russia Economic Corridor; 2. New Eurasia land bridge economic corridor; 3. China Central Asia-west Asia economic corridor; 4. China-Pakistan economic corridor; 5. Bangladesh-China-India-Myanmar economic corridor; 6. China-Indo-china peninsula economic corridor. South Caucasus is the subsidiary land bridge in China-Central Asia Caucasus economic corridor. China has had relatively little geopolitical contact with the region and is thus free of the baggage associated with various regional conflicts. This creates favorable grounds for developing and deepening its relations in the region. China’s interests in the South Caucasus are essentially derived from its wider foreign policy agenda: securing access to new sources of raw materials where possible, creating a stable environment around China’s extended periphery and to some extent opening up new markets for Chinese companies. South Caucasus has served as a subsidiary bridge in BRI. The South Caucasus states themselves generally view China in positive terms, as an increasingly important trading partner and a source of much-needed investment. It seems impossible to achieve the developmental goal without access to resources and the international market in the contemporary World. China by considering the above-mentioned reality tries to improve its place in different regions of the world including the South Caucasus. Given that, this paper will attempt to answer the following question. What is the South Caucasus’s position in China’s long-term strategy? “China has formed a cluster approach toward the south Caucasus which means that south Caucasus importance in Chinese foreign policy defines by interaction with influential countries and a mega project like” the One belt one road initiative”. To analyze the above-mentioned issues, the author used inter-regionalism theory as a conceptual framework. This research was written by using the descriptive-analytical approach.
    Keywords: China, Foreign Policy, Inter-regionalism, South Caucasus, The Belt, Road Initiative
  • احسان فلاحی، علی امیدی*

    چین و ایران در دوران استعمار (قرون 18 و 19 میلادی) تحت نفوذ قدرت های بیگانه قرار گرفتند و در دو جنگ جهانی میدان رقابت قدرت های متخاصم شدند. پس از این دوران هر دوکشور با انقلاب داخلی (1949 چین و 1979 ایران) مواجه شدند. لذا بنیادهای سیاست خارجی این دو کشور کم وبیش تحت تاثیر تجربه ناخوشایند تاریخی و اصول انقلابی آن ها قرار گرفته است. بر همین اساس بیجینگ و تهران نظم رایج بین المللی را ناعادلانه می پندارند و هدفی مشابه (نه یکسان) برای تعدیل نظم بین المللی دارند. از این رو هر دو کشور جایگاهی ویژه در روابط خارجی یکدیگر دارند. با توجه به نکات مذکور، این پرسش مطرح می شود که نگاه ایران و چین به یکدیگر در روابط خارجی چگونه است؟ نگاه کشورها به یکدیگر ممکن است با انتظارات متفاوتی همراه باشد. عدم تطابق انتظارات با واقعیات معمولا منجر به خطای استراتژیک و هزینه های هنگفت در سیاست خارجی شود. در این مقاله استدلال شده است که «نگرش چین به ایران بر اساس محاسبات اقتصادی و تا حدودی ایجاد توازن ژیوپلیتیکی و ژیواکونومیکی غیرچالشگرانه در برابر آمریکا بنا شده است. در حالی که نگرش ایران به چین بیشتر بر مبنای برقراری موازنه سیاسی در برابر آمریکا و ایجاد تکیه گاه اقتصادی است.»

    کلید واژگان: جمهوری اسلامی ایران, چین, سیاست خارجی, نظم بین المللی, وابستگی متقابل
    Ehsan Fallahi, Ali Omidi *

    China and Iran experience harsh colonization in the 18th and 19th centuries by Europeans. During the two world wars, they became battlefield among the rival powers. After that China and Iran faced with the revolution in 1949 and 1979 respectively, the foundations of Foreign policy in both countries affected by their distasteful historical experiments and revolutionary principles. Therefore, Beijing and Iran consider the international order as injustice. So, Beijing and Tehran have had similar aims (not equivalent) in challenging international order. At the same time, Iran is in the center of world energy eclipse. Therefore, Iran and China attach much importance to their reciprocal relations. The foregoing discussion raises this question: How Iran and China's expectations and realities shape their bilateral relations? States may have different expectations from each other, but the inconsistency between expectations and realities may result in a strategic fault. There is ample support for the claim that “china's attitude to Iran is more economically and partly geopolitically against the United State. In contrast, Iran's expectation from China is more based on geopolitical leverage vis-à-vis the United States”. In this study, the discussion centers on the regional and International levels of actions between Iran and China. This research has been conducted in the framework of interdependence theory by the descriptive-analytical method.

    Keywords: China, interdependence, international order, I.R.Iran
  • احسان فلاحی*، سعید وثوقی
    وابستگی اقتصادی کشورها به مصرف سوخت های فسیلی باعث تقاضای روز افزون برای عرضه با ثبات نفت و گاز شده است. از این رو خطوط لوله انرژی به عنوان باثبات ترین روش عرضه انرژی اهمیت بسیار یافته است. قفقازجنوبی علی رغم وسعت کمی که دارد منطقه ای مهم برای انتقال انرژی محسوب می شود. اما با توجه به محدودیت های جغرافیایی حاکم بر منطقه، خطوط لوله آن باید از مناطق مجاور به بازار مصرف برسد. ترکیه با استفاده بهینه از این وضعیت نه تنها تبدیل به مسیر ترانزیت انرژی قفقازجنوبی شده است بلکه بخشی از نیاز داخلی خود را نیز تامین می کند. مقاله حاضر در پی پاسخ به این پرسش ها است که جایگاه ترکیه در ژیوپلیتیک انرژی قفقازجنوبی چیست؟ و این جایگاه چه پیامدهایی برای ایران دارد؟ با استفاده از دو مفهوم «کشور ترانزیت انرژی» و «کشور کانون انرژی» این فرضیه بررسی شده است که ترکیه تبدیل به کشوری ترانزیتی در قبال قفقازجنوبی شده است. سپس در قالب چارچوبی مفهومی از ژیوپلیتیک انرژی و نظریه نیوریالیسم استدلال شده است که بدون مشارکت ایران در طرح های انتقال انرژی نفوذ منطقه ای آنکارا در مقایسه با تهران به ویژه در ابعاد اقتصادی افزایش خواهد یافت. روش این مقاله توصیفی- تحلیلی و باستفاده از منابع اینترنتی و کتابخانه‎ای تدوین شده است.
    کلید واژگان: ایران, ترکیه, قفقازجنوبی, انرژی, ژئوپلیتیک
    Ehsan Falahi *, Saeed Vosoughi
    Countries Economic dependency on fossil fuels caused to increasingly demand for stable supply of oil and natural gas. Therefore, energy pipelines are acquiring increasingly greater significance as the most stable supply method. Despite the limited extent of south Caucasus, it Considered as an important region for the energy transition. by taking geo-restrictions into account, the pipelines of the region should transfer from neighbor areas to reach the Consumption markets. Turkey by optimal use from a mentioned condition not only has become a transit country but also has supplied domestic consumption as well. This naturally begs the following question. What is Turkey's placement in Geopolitics of energy at the south Caucasus? and what is the implication of this situation for Iran? By applying the concepts of "Energy Hub Country" and " Energy Transit Country" has argued that Turkey is a transit country for the Caucasus. the initiative of energy transition from turkey without the participation of Iran caused to reduce Tehran Influence in compression with Ankara, Especially in Economic arena. This assumption is examined by applying the framework of geopolitics of energy and neorealism theory in International relations. This study used descriptive analytical method.
    Keywords: Iran, Turkey, South Caucasus, energy, geopolitics
  • احسان فلاحی*، نوذز شفیعی
    چین از اوایل دهه 1980 برای مصون ماندن از پیامد بحران های بین المللی به سیاست خارجی کم هیاهو روی آورده است. بر این مبنا بیجینگ در عین هم سویی با روسیه و ایران در بحران سوریه، مایل به پرهیز از تنش با طرف های مقابل نیز بوده است. لذا رفتار چین در سوریه به نوعی در مقابل آمریکا و متحدانش قرار دارد؛ اما این به معنای ورود چین به رقابت های ژیوپلیتیکی نیست. اگرچه بیجینگ به طور مستقیم درگیر بحران سوریه نشده است اما درصدد کسب جایگاه اقتصادی مناسب در دوران پسابحران است. دستیابی به هدف مذکور نیازمند یک الگوی رفتاری ویژه است. از این رو جای پرسش است که رویکرد چین در بحران سوریه چگونه بوده است؟ و نقش این کشور در سوریه پسابحران چگونه خواهد بود؟ در چارچوب نظریه موازنه نرم و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی این فرضیه بررسی شده است که «چین به طور غیرمستقیم به موزانه قوا در سوریه کمک کرده است. اما بیجینگ بیش از این که نگران سرنوشت سیاسی و ژیوپلیتیکی سوریه باشد درصدد تقویت جایگاه اقتصادی خود در سوریه پسابحران است.» شواهد حاصل از این پژوهش نشان از تقویت جایگاه احتمالی چین در سوریه پسابحران دارد.
    کلید واژگان: چین, سوریه, بحران, موازنه نرم, سیاست خارجی
    Ehsan Fallahi *, Nozar Shafiee
    Since the early of 1980s china has treated according to low profile foreign policy to protect itself from negative consequences of international crisis. Although china is ally of Iran and Russia in Syria but has tended to avoid tensions with opposite sides. Therefore china behavior is somehow against United States and its allies but it is not originated from the china desire to geopolitics competitions. China has not involved in Syria crisis directly but seeking to acquire proper economic position at post crisis era. In this article the researchers try to answer the following question: How has been the china approach in Syria Crisis? How will be the china role in post crisis Syria? The following hypothesis examines in the frame work of soft balancing theory. China has indirectly contributed to balance of power in Syria. But Beijing is more concerned about its economic status in the post-Crisis era, than the political and geopolitical fate of Syria. Evidence of this study shows improving the china role in post crisis era. This article has written by descriptive-analytical method.
    Keywords: China, Syria, Crisis, Soft Balancing, foreign policy
  • احسان فلاحی، علی امیدی*
    چین به عنوان قدرتی در حال رشد نیازی روزافزون به انرژی های فسیلی دارد. در عین حال تامین این نوع از انرژی ها ارتباط تنگاتنگی با موقعیت ژئوپلیتیکی کشورهای صاحب ذخایر دارد. خلیج فارس و آسیای مرکزی دو منطقه غنی از انرژی های فسیلی هستند که از موقعیت مناسبی برای تامین نیاز چین برخوردارند. ایران به لحاظ ژئوپلیتیکی در مجاورت این دو ناحیه قرار دارد و به حلقه واسط این مناطق است. مقاله پیشرو ضمن تحلیل مقایسه ای اهمیت خلیج فارس و آسیای مرکزی در ژئوپلیتیک انرژی چین نگاهی به جایگاه ایران نیز دارد. بدین منظور در چارچوب نظریه «مجموعه امنیتی انرژی منطقه ای» این پرسش ها مطرح می شود که خلیج فارس و آسیای مرکزی چه جایگاهی در ژئوپلیتیک انرژی چین دارند؟ و ایران به عنوان زیرسیستم این مناطق چه نقشی در ژئوپلیتیک انرژی چین ایفا می کند؟ «چین درصدد تنوع بخشی به منابع تامین کننده انرژی است. اما مسیر امن زمینی (آسیای مرکزی) در مقایسه با مسیر طولانی دریایی از طریق خلیج فارس برای چین اولویت دارد. ایران قابلیت تبدیل شدن به کشوری رابط میان این مناطق و تقویت امنیت انرژی چین را دارد.»
    کلید واژگان: چین, ژئوپلیتیک انرژی, ایران, خلیج فارس, آسیای مرکزی, مجموعه امنیتی
    Ehsan Fallahi, Ali Omidi*
    China, as a rising power, is an important market for fossil fuels. Meantime, the supply of fossil fuels depends on the geopolitical position of the exporting countries. The Persian Gulf and Central Asia are rich regions from an energy perspective. These regions have appropriate locations for supplying the Chinese market. Iran is located between the Persian Gulf and Central Asia. In this article, we try to compare the importance of the Persian Gulf and Central Asia and assess the Iranian position in this context.  Based on the security complex theory, we attempt to answer the following questions: What is the position of the Persian Gulf and Central Asia in China's geopolitics of energy? What is Iran’s role as a sub-system of these areas in China's energy geopolitics?
    China tries to diversify its energy suppliers. However, the land secure route (Central Asia) is more advantageous than the dangerous maritime route (Persian Gulf). Therefore, Iran, as a country that links these two regions, has the  potential to act as a link between the two regions, and as such increase China’s energy security.
    Keywords: China, Energy Geopolitics, Iran, Persian Gulf, Central Asia, Security Complex
  • علی امیدی*، احسان فلاحی، طیبه برخورداری ناغانی

    در عصر جهانی شدن، قدرت نرم همگام با قدرت سخت در تامین منافع ملی کشورها تاثیر گذار است. ماحصل ترکیب این دو نوع قدرت بر اساس نظریه جوزف نای قدرت هوشمند است. لذا روسیه و آمریکا ضمن رقابت های سخت افزاری، در حوزه قدرت نرم نیز رقیب محسوب می گردند. رقابت مذکور اگرچه منحصر به ناحیه ای خاص نمی گردد اما در مناطق ژئواستراتژیکی چون قفقاز جنوبی حائز اهمیتی دوچندان است. زیرا با گسترش نفوذ نرم امکان بهره برداری بلند مدت از منافع سیاسی و اقتصادی برای قدرت های بزرگ آسان تر خواهد شد. با چنین وصفی، بدیهی است که روسیه و آمریکا در صدد اعمال قدرت نرم خویش در قفقاز باشند. مقاله پیش رو با استفاده از روش مقایسه ای به این سئوالات پاسخ می دهد که مسکو و واشنگتن جهت اعمال قدرت نرم خود در قفقاز جنوبی از چه ابزارهای استفاده می کنند؟ و چه تفاوت ها و شباهتهایی با یکدیگر دارند؟ برای پاسخ به این پرسش ها از نظریه قدرت نرم جوزف نای استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که «قدرت نرم آمریکا دارای عناصر سیاسی، فرهنگی و اقتصادی با ابعاد جهانی است ولی قدرت نرم روسیه بیشتر دارای ابعاد فرهنگی-تاریخی و با شعاع منطقه ای است. قدرت نرم در آمریکا صبغه مدنی داشته، ولی در روسیه بیشتر ماهیت دولتی دارد.» لذا نحوه اعمال قدرت نرم این دو کشور در قفقاز جنوبی متفاوت است. روش گردآوری داده ها در  این مقاله به صورت منابع کتابخانه ای و اسنادی است

    کلید واژگان: قدرت نرم, سیاست خارجی, روسیه, آمریکا, قفقاز جنوبی
    Ali Omidi *, Ehsan Falahi, Tayebe Barkhordari Naghani

    In the age of Globalization Soft power has an Equals important like as Hard Power. According to Joseph Nye''''s Theory, the result of Hard and soft Power Combination is Smart Power. So Russia and USA along with hardware competition, are rivals in the field of soft power. Although mentioned Competition dose not limited to the Specific Area But it has Double Importance in the Geopolitical Zone like South Caucasus Because by Soft influence Exploitation of long standing interests become Easier. According to Russia and USA tries to Apply their soft power in south Caucasus. Present article Answers the following Question; What these Moscow and Washington''''s tools to apply their soft power in the South Caucasus? And what are the differences and similarities with each other? To Answer these Question we use the Joseph Nye''''s Soft Power Theory. The result of this research indicate that "USA Soft power has political, Cultural and Economical Elements with Universal Dimension But Russia''''s Soft Power has more Historical- Cultural Dimension with Regional range. The soft power in the United States has a civilian background, but in Russia it has a more governmental character." So the manner of Applying the soft power in south Caucasus is Different. The present study was conducted by using library and internet resources

    Keywords: Soft Power, Foreign Policy, Russia, USA, South Caucasus
  • احسان فلاحی، علی امیدی*
    دو نگاه متفاوت به سیاست خارجی ایران در قفقاز جنوبی وجود دارد. نظر اول معتقد به تهاجمی بودن رفتار منطقه ای ایران است. دیدگاه دوم سیاست خارجی ایران را تدافعی می پندارد. برداشت نخست نتیجه نگاه به سیاست خارجی ایران به عنوان کلی است که هسته کانونی آن، رویکرد ایران به نظام بین الملل و به شکل ویژه خاورمیانه است؛ دیدگاه دوم رفتار منطقه ای ایران را در قفقاز جنوبی به شکل جداگانه ارزیابی می کند. این نوشتار با تکیه بر دیدگاه دوم، نیم نگاهی به نگرش اول نیز دارد؛ زیرا در عالم واقع برداشت بازیگران از سیاست منطقه ای یکدیگر، فقط از شواهد مربوط به آن منطقه ریشه نگرفته است؛ بلکه متاثر از راهبرد کلی حاکم بر سیاست خارجی و رفتار کشورها در سایر مناطق است. بر این اساس این نوشتار به دنبال پاسخ به این پرسش ها است که آیا سیاست خارجی ایران در قفقاز جنوبی تهاجمی است یا تدافعی؟ برداشت بازیگران رقیب از رفتار ایران در قفقاز جنوبی چگونه است؟ و بازخورد این برداشت در سیاست گذاری آن ها در برابر ایران چه خواهد بود؟ «رفتار ایران در قفقاز تدافعی است؛ اما فضای کلی حاکم بر سیاست خارجی ایران سبب شده است که برداشتی تهاجمی از کنش ایران در قفقاز جنوبی شکل بگیرد؛ بنابراین بازیگران فعال در قفقاز جنوبی در مقابل سیاست منطقه ای ایران رویکرد بازدارندگی به کار گرفته اند.» این فرضیه در چارچوب نظریه ادراکی رابرت جرویس بررسی شده است. روش این نوشتار توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی تدوین شده است.
    کلید واژگان: ایران, ائتلاف و اتحاد, رابرت جرویس, سیاست تدافعی, سیاست تهاجمی, قفقاز
    Ehsan Fallahi, Ali Omidi *
    Iran and Caucasus have a common history. Cultural, ethnic, religious, linguistic and geographical cohesion of Caucasus with Iran are obvious factors that engage Tehran in the issues of this region. This area has been part of the Iranian territory in different eras and at periods of times the Russians and Turks have ruled this region. Iran's foreign policy attitude in the region confirms that Geopolitical motives and pragmatist policies have been the basis of Tehran's orientation in the region. The main purpose of this article is assessing the foreign policy of Iran in the framework of Robert Jervis's theory on Perception and misperception. Therefore present article tries to address the questions, whether Iran's Foreign policy is offensive or defensive in Caucasia? How the Caucasian states’ perception from the Iran's foreign policy has been formulated? The authors believe that Iran's behavior in South Caucasus is completely defensive. But the dominant conception on Iran's foreign policy is offensive towards the region by the interested players. So the rival actors in South Caucasus pursue cautious and sometimes negative approach towards Iran. The authors use the following factors to assess Iran's offensive or defensive behavior in the South Caucasus: Ideological or geopolitical behavior in the Caucasus Security strategies in the Caucasus The alliance and coalition policy in Caucasus Bilateral interactions in Caucasus   Ideological or geopolitical behavior in the Caucasus By the time of the USSR collapse, the Islamic Revolution of Iran had a history of more than 10 years. Incumbent president Hashemi Rafsanjani had pursued a pragmatic foreign policy in order to rebuild the devastation of the Iran-Iraq war. Therefore, Iran pursued a less ideologically driven foreign policy, especially in regard to Central Asia and the Caucasus. Despite the strong influence of the Islamic ideology on Iranian foreign policy, the foundational relationship with the Caucasian countries was based on geopolitical and realistic motives. It is important to point out that ideological foreign policy is usually accompanied by offensive behaviors, While the geopolitical attitude is more consistent with reality-based as well as status qua decision-making. Therefore, Iran's foreign policy in the Caucasus has had a more defensive rather than an offensive nature.   Security strategies in the Caucasus The worst security situation in any region is the “neither, nor war” status. This situation shows a frozen crisis. The unresolved Nagorno Karabakh, Abkhazian and South Ossetia crises are undoubtedly the main pressing problems in the South Caucasus. According to the fragile security situation in the region, influential countries have special outlooks and strategies for the Caucasus. These outlooks show the offensive or defensive nature of countries’ behaviors in the region. Unlike the other competing countries, Iran has introduced the most comprehensive security model for the Caucasus. Iran's Security model (3+3) contains the participation of all neighboring countries and prevents the interference of trans-regional powers.   The alliance and coalition policy in Caucasus The increased cooperation between Russia, Iran and Armenia has led to speculation regarding an emerging set of regional alignments. Iran's position in the de facto alliance system in South Caucasus is not based on Tehran's identical proactive motives. The impact of high level of approaching of Azerbaijan to Israel and also the rising influence of USA, Israel and Turkey in South Caucasus have caused to much closer relationships of Iran with Armenia in context of Russia-Armenia-Iran axis. In other words, coalition between Baku-Ankara-Tel Aviv has caused more cooperation between Iran with Russia as well as Armenia. Therefore, the orientation of Iran toward the north-south axis is a reactive action with a defensive function.   Bilateral interactions in Caucasus Despite the fundamental contradiction between the Islamic Republic of Iran and the West, Tehran has tried to build constructive relationships with the Western-oriented countries in south Caucasus. Iran is the only neighbor of the region that has embassies in all three South Caucasus states, while Russia and Turkey have closed their embassies respectively in Georgia and Armenia.   Conclusion The regional states’ perception of the Iran foreign policy in South Caucasus is not in direction with which Iran practically has followed in the region. They do not evaluate the Iranian behavior without considering the Iran orientations in the Middle East. Conception of the Iranian Foreign Policy in South Caucasus has created in the light of dominant discourse of Iranian foreign policy in other regions and world politics. In system theory, different regions, especially neighboring regions, have an impact on each other. But these areas have not the same significance and effectiveness. Accordingly, the Middle Eastern developments have significant effects in the Caucasus. Tehran’s behavior in the Middle East has caused the US denial of the Iran role in many issues of the Caucasus like as energy transmission pipelines, militarization of the Caspian Sea and the desire to join NATO by the neighboring states. In addition, USA by pursuing “everything without Iran in Caucasus” tries to eliminate Iran's role in different projects in the region. This strategy is not due to Iran's “geopolitical defensive approach” in the Caucasus, rather it is rooted in Iran's offensive foreign policy against Israel as a strategic ally of Washington in the Middle East. Iran's deprivation from regional interests by the US in the Caucasus shows that the Caucasian neighbors did not perceive Iranian pragmatist actions as positive behaviors. Iranian attitude in South Caucasus is  less assertive than Turkey, Russia, Israel and USA, but the existing facts shows that Caucasian neighbor are cautious in expanding relations with Iran given to misperception of Tehran policy towards other regions.
    Keywords: Alliance, Coalition, Caucasus, Defensive Policy, Iran, Offensive Policy, Robert Jervis
  • نوذر شفیعی *، احسان فلاحی
    مذهب مقوله ای فراتر از سرزمین و مبنایی برای هویت فراملی محسوب می شود. ازاین رو، منبعی برای قدرت نرم در میان کشورهای هم کیش و عموما همجوار است. جمهوری فدارتیو روسیه و تعدادی از کشورهای حوزه خارج نزدیک ارتدوکس مذهب هستند که در گذشته ای نه چندان دور تحت یک واحد سیاسی مشترک به نام اتحاد جماهیر شوروی قرار داشتند. در آن زمان همه سیاست ها در چارچوب ایدئولوژی کمونیستی طراحی و از جانب مسکو به سایر مناطق کشور دیکته می شد. اما از 1991 به بعد شرایط دگرگون شد. اگرچه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به معنای پایان تعامل داخلی جمهوری ها با یکدیگر و تبدیل روابط داخلی آنها به سیاست خارجی بود، اما روسیه کماکان کشوری صاحب نفوذ در خارج نزدیک است. به طوری که باقی ماندن کشورهای منطقه در مدار مسکو، یکی از مهم ترین اصول سیاست خارجی کرملین است. اما، در فقدان ایدئولوژی کمونیسم روسیه با نوعی خلاء ایدئولوژیک در رابطه با جمهوری های بازمانده مواجه گردیده است. ازاین رو، مسیحیت یکی از گزینه های جایگزین مسکو برای پر کردن خلا مذکور است. پژوهش حاضر درپی پاسخ به این پرسش ها است که جایگاه کلیسا در سیاست خارجی روسیه چیست؟ و کارایی دیپلماسی مذهبی در قبال گرجستان و اوکراین چگونه بوده است؟ «اگرچه نقش کلیسا در سیاست خارجی مسکو در قالب قدرت نرم تفسیر می شود، اما دیپلماسی مذهبی روسیه بیش از آن که در خدمت قدرت نرم باشد، ابزاری برای قدرت سخت در اوکراین و گرجستان بوده است.» این فرضیه در چارچوب نظریه قدرت نرم جوزف نای بررسی شده است.
    کلید واژگان: دیپلماسی مذهبی, روسیه, کلیسا, سیاست خارجی و قدرت نرم
    Nozar Shafiee *, Ehsan Fallahi
    As not confined to lands and borders, religion is a basis for transnational identity. Therefore it is assessed as a source of soft power among neighboring and coreligionist countries. During the USSR era all policies were designed in the framework of communist ideology and dictated from Moscow to other parts of the country. But after the Collapse of the Soviet Union, the internal ties were ended. However, Russia remains an influential country in near abroad. But, the absence of communism led to an ideological vacuum in Russia's relations towards its new neighbors. Therefore Christianity is one of Russia's alternatives to eliminate the mentioned vacuum. The present article tries to answer the following questions: How is the role of church assessed in Russian foreign policy? How is the effectiveness of religious diplomacy assessed in Georgia and Ukraine? Although the role of the church in Moscow's foreign policy is interpreted as a soft power, Russian religious diplomacy was used as a hard power instrument in Ukraine and Georgia, rather than serving as a soft power. This hypothesis is examined in the context of Joseph Nye's soft power theory.
    Keywords: Religious Diplomacy, Russia, Church, Foreign Policy, Soft Power
  • احسان فلاحی، محمدجعفر جوادی ارجمند *
    رابطه بین حقوق بشر و سازمان جهانی تجارت، بخشی کوچک از مسئله قدیمی، اما به روز تجارت و اخلاق است. در روند جهانی شدن عرصه های مختلف زندگی بشری را نمی توان به آسانی از یکدیگر تفکیک کرد؛ به گونه ای که فعالیت های اقتصاد بین الملل بر حقوق انسان ها در دورافتاده ترین نقطه این کره خاکی تاثیر دارد. رسالت اصلی سازمان جهانی تجارت هماهنگی فعالیت های اقتصادی دولت ها با یکدیگر است، اما هدف اصلی نمایندگان کشورها در سازمان های بین المللی، بیشینه سازی منافع دولت متبوع خویش است. در این مقاله در پی پاسخ به این پرسش هستیم که منافع ملی کشورها چه تاثیراتی بر حقوق بشر در سازمان تجارت جهانی دارد؟ دولت های کمتر توسعه یافته و دولت های توسعه یافته چنین می نمایند که مشتاق ارتباط سازنده میان اصول حقوق بشری با قوانین تجاری در سازمان تجارت جهانی هستند، اما در عمل میان این دو دسته از کشورها جدالی سنگین در جریان است که حقوق بشر را تحت تاثیر منافع تجاری کشورها قرار می دهد.
    کلید واژگان: منافع ملی, حقوق بشر, سازمان جهانی تجارت, حقوق بین الملل اقتصادی, جهانی شدن
    Ehsan Fallahi, Mohammad Jafar Javadi Arjmand *
    Relation between human rights and World Trade Organization (WTO), is only a small part of an old issue but it is an updated matter of trade and ethics. Various different human life arena cannot be easily separated in the process of globalization. International economics activities have an effect on human rights at the most remote place on the earth. The primary mission of World Trade Organization is coordinating economic activities of states organizations. But the main purpose of countries representatives in international organizations is maximizing their government’s interests. In this article, we seek to answer this question: What is the impact of national interests on human rights in World Trade Organization? Less developed and developed countries try to show that they are eager to establish a constructive linkage between human rights and trade rules in WTO. But, in fact, a conflict is going on between these two groups of countries. This conflict broken out over the commercial interests of countries, has a negative impact on human rights.
    Keywords: national interest, human rights, World Trade Organization, international economy, globalization
  • عنایت الله یزدانی، عاطفه طحانیان زاده، احسان فلاحی*
    با پایان جنگ سرد بازیگران منطقه ای استقلال عمل لازم را برای رقابت مستقیم در مناطق ژئواستراتژیک کسب کردند. در همین راستا سوریه بستر مناسبی برای رقابت قدرت های منطقه ای شد. با شروع اعتراضات داخلی در سوریه (2011) رقابت مذکور آشکار و به اوج خود رسید. اگرچه ریشه های داخلی بحران سوریه انکار ناپذیر است اما نقش بازیگران منطقه ای در تعمیق این بحران قابل توجه است. قدرت های منطقه ای دخیل در بحران سوریه در قالب دو جریان مقاومت و سازش جای می گیرند. این مقاله با هدف بررسی نقش دوبازیگر اصلی جریان سازش (ترکیه و عربستان) در بحران سوریه در صدد پاسخ به این سئوال است که راهبرد عربستان و ترکیه در قبال بحران سوریه چیست؟ «این دو کشور با مداخله در بحران سوریه قصد افزایش نفوذ منطقه ای خود را دارند. راهبرد آنکارا- ریاض در عین شباهت دارای تفاوت های نیز هست» فرضیه مذکور با استفاده از روش مقایسه ای و در قالب نظریه سازه انگاری بررسی شده است.
    کلید واژگان: عربستان, ترکیه, بحران سوریه, بازیگران منطقه ای, سازه انگاری
  • احسان فلاحی، محمد علی بصیری*
    با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و نابودی تام گرایی کمونیستی، زمینه برای تقویت دموکراسی در جمهوری های تازه استقلال یافته مهیا شد. تدوین قوانین اساسی مبتنی بر انتخابات آزاد، از اتمام دوران اقتدارگرایی در این جمهوری ها حکایت داشت اما در فاصله سال های 1991 تا 2000، الگویی جدید از اقتدارگرایی در منطقه تکوین یافت به طوری که در آغاز هزاره سوم، شکلی نوین از اقتدارگرایی در هر پنج جمهوری آسیای مرکزی، حاکم شده بود؛ اکنون با گذشت بیش از دو دهه از استقلال این کشورها، روند یادشده، همچنان تداوم دارد. این مقاله با بررسی الگوی جدید اقتدار گرایی در آسیای مرکزی درپی پاسخ به این پرسش است که «ریشه های درونی نواقتدارگرایی در آسیای مرکزی چیست؟»؛ «نواقتدارگرایی در آسیای مرکزی، پدیده ای چندوجهی است که پس زمینه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی دارد»؛ هریک از ابعاد یادشده، به چند زیرشاخه تقسیم بندی و با استفاده از نظریه نئوپاتریمونیالیسم بررسی شده است. با توجه به اینکه ازبکستان و ترکمنستان، وخیم ترین وضعیت اقتدارگرایانه را در آسیای مرکزی دارند، در مقاله پیش رو بر این دو کشور، بیشتر تمرکزشده است. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی بوده، با استفاده از منابع کتابخانه ای و فضای مجازی تدوین شده است
    کلید واژگان: نواقتدارگرایی, نئوپاتریمونیالیسم, دموکراسی, آسیای مرکزی
    Ehsan Fallahi, Mohammad Ali Basiri*
    After the collapse of the Soviet Union and the destruction of the communist totalitarianism, The context Prepared for strengthening of democracy in the new independent Republics. Formulation of Constitutions based on free elections, noted The end of the authoritarianism era in these republics. But between the years 1991 through 2000 a new model of authoritarianism in the region was developed. According to at the beginning of the third millennium a new form of authoritarianism was ruling in all five Central Asian republics. Now after more than two decades, this process is still continuing. This paper reviews new model of authoritarianism in Central Asia and trying to answers the following questions: what are the domestic roots of authoritarianism in Central Asia? “Neo-Authoritarianism is multi-faceted phenomenon Central Asia that has Political, Economic and Social background”. Each of these dimensions have been divided into several subdirectories and have examined by using the Neopatrimonialism theory. Due to the fact that Uzbekistan and Turkmenistan in Central Asia are the worst authoritarian situation, so tried to More emphasis on these couontries.Method of This article is descriptive- analytical study and prepared by library sources
  • احسان فلاحی، علی امیدی

    بعد از روی کار آمدن دنگ شیائوپینگ در 1979، یک دهه زمان سپری شد تا چین به طور کامل در مدار تعامل با جهان قرار گرفت. لذا، از اواخر دهه 1980، توسعه گرایی رویکرد مسلط در سیاست خارجی چین شد. پکن بدین وسیله، به جذب منابع بین المللی به درون مرزهای ملی خود همت گماشت. اکنون با گذشت حدود چهار دهه، اقتصاد چین از طریق امکانات موجود در اقتصاد سیاسی بین الملل، به پیشرفت چشم گیری رسیده است. پکن هم اکنون منافع اقتصادی و سیاسی برون مرزی گسترده ای دارد که حفظ و گسترش این منافع یک اولویت مهم در سیاست خارجی چین است. اما نگاه اقتصادی محض در سیاست خارجی، اولویت مذکور را به نحو مطلوب پوشش نخواهد داد. نخبگان نسل پنجم چین با درک این واقعیت، در پی اصلاحات تدریجی در سیاست خارجی این کشور هستند؛ به طوری که بعد از روی کار آمدن شی جین پینگ (2012) الگوی رایج توسعه گرایانه در سیاست خارجی چین، با تغییراتی مواجه شده است. لذا، این پرسش مطرح می شود که «دامنه تغییر و تداوم سیاست خارجی توسعه گرایانه چین در دوران شی جین پینگ چگونه بوده است» ؟ «جین پینگ کماکان به سیاست خارجی توسعه گرایانه چین پای بند است، اما رویکرد جدیدی که برای حرکت در این مسیر اتخاذ شده، از الگوی انعطاف پذیردهه های قبل فاصله گرفته و با قاطعیت سیاسی- نظامی بیش تری همراه شده است». فرضیه فوق در چارچوبی تلفیقی از نظریه دولت توسعه گرا (آدریان لفت ویچ) و بازگشت تاریخ (رابرت کیگن) بررسی شده است. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی است.

    کلید واژگان: چین, سیاست خارجی, توسعه گرایی, شی جین پینگ, بازگشت تاریخ
    Ehsan Fallahi, Ali Omidi

    From the late 1980s, the development-oriented paradigm has become a dominant approach in China's foreign policy. Hereby, Beijing tries to absorb the international resources in its national economy. After four decades, the Chinese economy has made remarkable progress by applying peaceful interactive foreign policy. Beijing now has substantial oversea economic and political interests. Maintaining and expanding these interests are top priority in China's foreign policy. But pure emphasis on economy in foreign policy will not materialize the mentioned priority. China's fifth-generation elites are aware about this shortcoming. So in Xi Jinping's era, China's development-oriented foreign policy has faced with modifications. Therefore, this question comes up that how the range and continuity of China’s development-oriented foreign policy has been in the Xi Jinping period? Even though Xi Jinping has commitment to China's development oriented foreign policy; but it has attached with more Political-military assertiveness. This hypothesis will be tested in the framework of Adrian Leftwich developmental state theory as well as Robert Kagan’s theory on history. This research has been undergone by descriptive-analytic method.

    Keywords: China, Foreign Policy, Development-oriented, Xi Jinping, Return of History
  • عنایت الله یزدانی*، احسان فلاحی
    یکی از بارزترین پیامدهای فروپاشی اتحاد شوروی ایجاد خلا قدرت در جمهوری های نواستقلال بود. بدین سبب کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای از راه اتحاد و ائتلاف با جمهوری های قفقاز جنوبی درپی افزایش نفوذ خود در این منطقه هستند. ترکیه و اسرائیل از راه همکاری با جمهوری آذربایجان، محور شرقی- غربی را تشکیل داده اند. این همکاری، منافع مشترک روسیه و ایران را تهدید می کند. در مقابل تهران، مسکو و ارمنستان به صورت واکنشی، محور شمالی- جنوبی را به وجود آورده اند؛ اما تعامل تهران و مسکو به عنوان بازیگران اصلی این اتحاد چندان پایدار به نظر نمی رسد. بدین سبب نوشتار پیش رو درپی پاسخ به این پرسش ها است که «ماهیت همکاری ایران و مسکو در قفقاز جنوبی چیست؟ دامنه تعامل سیاست خارجی ایران و روسیه، باهدف مقابله با محور شرقی- غربی در چه سطحی است؟» «با گذشت بیش از دو دهه از فروپاشی اتحاد شوروی، همکاری تهران و مسکو در قفقاز جنوبی به سطح راهبردی نرسیده است. تعاملات منطقه ای این دو کشور ماهیتی تدافعی و کارکردی تاکتیکی دارد». این فرضیه با کاربست موضوع اتحاد و ائتلاف در نظریه واقع گرایی بررسی خواهد شد.
    کلید واژگان: اتحاد و ائتلاف, تاکتیک, راهبرد, سیاست خارجی, قفقاز جنوبی, واقع گرایی
    Enayatollah Yazdani *, Ehsan Fallahi
    Vacuum of power was one of the most important consequences of USSR Collapse. Regional and Trans-Regional countries have been pulled to south Caucasus to extend their influence on this region. Turkey and Israel thought alliance with Azerbaijan Constitute East-West Pivot. This cooperation threatens common interests of Russia and Iran. Reaction of Tehran and Moscow creates North-South axis thought alliance with Armenia and attempts to affect influence of East-west axis. But interaction between Tehran and Moscow does not seem so sustainable. Thus, this question can be raised: What is the nature of Iran and Russia’s cooperation in South Caucasus? What is the level of Iran and Russia’s foreign policy interaction to deal with the East- west axis? “With the passing of more than two decades of Soviet Union dismantlement, Tehran and Moscow cooperation has not reached strategic level. Regional interactions of Iran and Russia has defensive nature with tactical function.” This hypothesis will be tested by alliances and coalitions in realism theory.
    Keywords: Alliance, foreign policy, realism, South Caucasus, strategic, tactic
  • عنایت الله یزدانی، زهرا آقامحمدی، احسان فلاحی
    با تغییر ماهیت درگیری های بین المللی در دوران پسا دوقطبی، ماموریت های حفظ صلح در نقاط بحرانی جهان ازجمله آفریقا افزایش یافته است. بحران سودان را می توان یکی از بزرگ ترین فاجعه های بشردوستانه در جهان نامید. شورای امنیت سازمان ملل در مقام حفظ صلح و امنیت بین المللی با صدور قطعنامه های متعدد در کامیابی یا ناکامی این ماموریت ها نقشی اساسی ایفا می کند. مقاله ی پیش رو ضمن ارزیابی عملیات های حفظ صلح در آفریقا در پی پاسخ به این سوال است که چرا شورای امنیت در عملیات های صلح بانی در سه منطقه ی دارفور، سودان جنوبی و ابیه موفق نبوده است؟ «رعایت نکردن مولفه های تاثیرگذار در عملیات های صلح بانی عامل شکست شورای امنیت در این ماموریت ها بوده است.» مولفه های مذکور شامل موارد زیر است: رضایت و حسن نیت طرفین، عدم جانب داری، همکاری بازیگران مهم خارجی، احساس امنیت طرفین درگیر، شفافیت در اختیارت ماموریت، استقرار به موقع عملیات حفظ صلح، هماهنگی داخلی و خارجی، فرماندهی شایسته ی ماموریت صلح بانی و توجه به دلایل جنگ.
    کلید واژگان: حفظ صلح, سازمان ملل متحد, شورای امنیت, سودان جنوبی, دارفور, ابیه
    Enayatollah Yazdani, Zahra Aghamohammadi, Ehsan Fallahi
    In the post-bipolar period, the nature of international conflicts has changed and peacekeeping missions increased in Critical parts of the world such as Africa. Sudan crisis can be nominated as the greatest humanitarian catastrophe in the world that has provoked the reaction of countries and the United Nations. The UN Security Council through prescription of multiple resolutions play vital role as the main operator of keeping the international peace and security. Current article evaluates peacekeeping missions in Africa and seeks to answer why the Security Council’s peacekeeping missions have not been successful in South Sudan, Darfur and Abyei? Failure to follow the effective components in peacekeeping operations caused to fizzle the UN in these missions. The mentioned elements include consent and goodwill of the two parties, impartiality, collaboration and participation of key foreign players, sense of security for the parties involved, transparency in the functions and powers of the mission, timely and rapid deployment of peacekeeping operations, domestic and international coordination and cooperation, competent leadership of the peacekeeping mission, and considering the causes and reasons of war.
    Keywords: Peacekeeping mission, The United Nations, Security council, South Sudan, Darfur, Abyei
  • محمدعلی بصیری، زهرا آقامحمدی، احسان فلاحی*
    بنیادگرایی اسلامی و تروریسم از مهم ترین تهدیدات علیه صلح و امنیت خاورمیانه است. یکی از خطرناک ترین نمودهای تروریسم در منطقه گروه داعش است. این گروه بخش های از عراق، سوریه و لیبی را به کنترل خود در آورده است. این پژوهش در پی پاسخ به این پرسش است که مهم ترین علت تداوم و بازتولید گروه های تروریستی همچون داعش در خارومیانه چیست؟ هرچند مدت طولانی است که بازیگران منطقه ای و فرامنطقهای مدعی مبارزه با گروه های ترویستی در خاورمیانه هستند، اما تا کنون موفقیتی در این زمینه حاصل نشده است. بر همین اساس در چارچوب نظریه بازی ها و معمای بن بست فرضیه زیر مطرح شده است. « منافع متضاد بازیگران ذینفع منجر به اتخاذ استراتژی عدم همکاری شده است. این امر بستر مناسبی را برای شکل گیری و تداوم ظهور گروه های تروریستی مانند داعش در عراق و سوریه به وجود آورده است.» روش این نوشتار توصیفی- تحلیلی است.
    کلید واژگان: تروریسم, داعش, خاورمیانه, عراق, سوریه
    Mohammad Ali Basiri, Zahra Agha Mohammadi, Ehsan Fallahi *
    Islamic fundamentalism and terrorism is one of the most important threats to peace and security in the Middle East. ISIS considered as one of the most dangerous phenomenon of terrorism in the region. This group has seized some parts of Iraq, Syria and Libya . Current study intends to answer the following question; what is the main reason of the continuation and reproduction of terrorist groups like ISIS in Middle East? Although, the countries of region involved in fighting against terrorist groups for a long time, but they have not achieved success in this arena yet. So according to game theory and deadlock dilemma following hypothesis has been proposed. Conflicting interests of beneficiary actors caused they take the strategy of Non-cooperation. Hence this issue has developed appropriate ground to form and continuity of terrorist groups like ISIS in Syria and Iraq. This research based on Descriptive and Analytical Method .
    Keywords: Terrorism, ISIS, Middle East, Iraq, Syria
  • احسان فلاحی*، اسدالله عامری
    در عصر جهانی شدن اوضاع منطقه ای و جهانی در هم تنیده شده است. لذا بحران در یک منطقه منافع بازیگران در مناطق دیگر را تحت تاثیر قرار می دهد. اوکراین از زمان استقلال با بحران های متعددی مواجه بوده است که نقطه اوج آن در سال 2014 و تقابل آمریکا و روسیه در مورد آن بوده است. بر این اساس مقاله پیش رو درصدد پاسخ به این سئوالات است که ریشه های بحران 2014 اوکراین چیست؟ و تقابل روسیه و آمریکا در بحران اوکراین چه تاثیری بر منافع ملی ایران دارد؟ فرضیه این پژوهش بدین ترتیب قابل طرح است که بحران اوکراین، ریشه در رقابت روسیه و آمریکا در این کشور دارد که در انقلاب های نارنجی، آبی و بحران 2014 به منصه ظهور رسیده است. این بحران باعث تقویت روابط مسکو- تهران در راستای تحقق منافع ملی ایران خواهد شد. برای آزمون این مدعا منافع ملی ایران در سه سطح داخلی، منطقه ای و بین المللی بررسی شده است.
    کلید واژگان: اوکراین, بحران, منافع ملی, رئالیسم تهاجمی, ایران, روسیه
    Ehsan Fallahi*, Asdollah Ameri
    In the age of globalization, political, economic and military issues have intertwined. So crisis in one region affects the interests of actors in the other regions. Ukraine as one of the Soviet Republics survivors had been faced with multiple crises, which Zenith of it was United States and Russia Confrontation about Crimea Peninsula. This article tries to answer the following question: what are the origins of Ukraine Crisis in 2014? And what is the impact of Russia and United states confrontations in Ukraine crisis on Iran national interest? “Ukraine crisis has origin in Competition of U.S.A and Russia that has emerged in Orange and Blue Revaluation. This crisis has strengthened the relations between Tehran- Moscow, in order to fulfill Iran's national interests. To test this claim, Iran’s National interests have been investigated in local, regional and international level.
    Keywords: Ukraine, Crisis, National interest, Offensive realism, Iran, Russia
  • محمد جعفر جوادی ارجمند، احسان فلاحی
    خلا قدرت در قفقاز جنوبی در دوران پساجنگ سرد، رقابت قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای را برانگیخته است. در این میان ایران و ترکیه به دلیل همسایگی، به این منطقه حساسیت های خاصی دارند. سه جمهوری تازه تاسیس، فرصت ها و چالش های جدیدی را پیش روی ایران و ترکیه قرار داده اند که برایند آن رقابت تهران و آنکارا در منطقه است. جمهوری آذربایجان و ارمنستان به دلیل داشتن مرز مشترک با ایران اهمیت ویژه ای دارند. در این نوشتار با استفاده از ژئوپلیتیک انتقادی درپی پاسخ به این پرسش ها هستیم که رقابت ایران و ترکیه چه ابعادی دارد؟ جهت گیری سیاست خارجی این دو کشور در منطقه چگونه است؟ رقابت ایران و ترکیه سه بعد سیاسی، اقتصادی و فرهنگی دارد. ایران به قفقازجنوبی رویکرد منطقه ای دارد؛ اما ترکیه با نگرشی فرامنطقه ای و در راستای همکاری با غرب، سیاست هایش را در قفقاز پیش می رد.
    کلید واژگان: خلا قدرت, رقابت منطقه ای, ژئوپلیتیک انتقادی, سیاست خارجی, قفقاز جنوبی
    Mohammad Jafar Javadi Arjomand, Ehsan Fallahi
    After the collapse of the Soviet Union, Three Republic has been formed in the South Caucasus; Azerbaijan, Armenia and Georgia. The Soviet collapse was caused in the area to form Power vacuum. This issue raises Regional and trans-regional power rivalry. In the meantime, Because of proximity Iran and Turkey has a particular sensitivities relative to the area. These three countries have created new opportunities and challenges facing Iran and Turkey, As a result, formed Tehran and Ankara's Competition in The reigon. Azerbaijan and Armenia are particularly important for having Mutual border with Iran. This article with using of critical geopolitics seeks to answer this question, What matters is Origin of competition between Iran and Turkey? How is the foreign policy orientation of the two countries in the region? There is competition In political, economic and cultural arena. Iran has a regional approach to the South Caucasus issues. Whereas Turkey Runs Their policies In this area With trans-regional approach and cooperation with U.s.a policy.
    Keywords: foreign policy, Power Vacuum, Regional competition, South Caucasus, Critical Geopolitics
  • علی امیدی*، احسان فلاحی، زهرا آقامحمدی
    جمهوری ترکمنستان پس از استقلال، بی طرفی دائم را به عنوان استراتژی سیاست خارجی اعلام نمود. در فاصله سال های 1991 2001 این استراتژی به نحوی اعمال می گردید که به تقویت پایه های حکومت نیازاف منجر شود. اما تحولات پس از 11سپتامبر2001 شرایط ویژه ای را در نظام بین الملل و مناسبات منطقه ای به وجود آورد. کشورهای آسیای مرکزی از جمله ترکمنستان بیش از سایر دولت ها تحت تاثیر دگرگونی های نظام بین الملل قرار گرفتند.با حمله آمریکا به افغانستان (2001)، عشق آباد الگویی متعارف تر از استراتژی بی طرفی را به نمایش گذاشت و با روی کار آمدن محمداف در سال 2006 روند تغییرات در سیاست خارجی ترکمنستان شدت یافت.
    با توجه به نکات فوق، مقاله پیش رو در صدد پاسخ به این سوالات است که روند تغییرات در سیاست خارجی ترکمنستان چگونه بوده است؟ و پیامدهای اقتصادی این تغییرات چیست؟ «سیاست خارجی ترکمنستان تا سال 2001 مبتنی بر انزواطلبی بود. اما بعد از 11 سپتامبر 2001، استراتژی بی طرفی منفی توسط نیازاف در پیش گرفته شد. سپس با روی کار آمدن محمداف استراتژی بی طرفی فعال اتخاذ شد که به رشد اقتصادی ترکمنستان در ده سال اخیر انجامیده است.»
    کلید واژگان: سیاست خارجی, ترکمنستان, آسیای مرکزی, بی طرفی و رشد اقتصادی
    Ali Omidi *, Ehsan Fallahi, Zahra Agha Mohammadi
    Since 2001 Ashgabat lunched more normal pattern of neutrality. In 2006, with the arrival of Gurbanguly Berdimuhamedow as new leader, The process of change in foreign policy intensified. In view of the aforementioned considerations, this paper seeks to answer the two main questions: what kind of changes Turkmenistan's neutrality strategy have experienced? And what have been the economic consequences of this strategy? The hypothesis here is that the Turkmenistan’s foreign policy until 2006 was based on Isolation. After 2001 negative neutrality has been adopted. Then, with the arrival of Gurbanguly Berdimuhamedow, active and positive neutrality has been adopted. This strategy explain as one of the main factors of economic growth in Turkmenistan in the last ten years (2016-2006).
    Keywords: Foreign Policy, Turkmenistan, Neutrality, Central Asia, Economic Growth
نمایش عناوین بیشتر...
سامانه نویسندگان
  • احسان فلاحی
    احسان فلاحی

اطلاعات نویسنده(گان) توسط ایشان ثبت و تکمیل شده‌است. برای مشاهده مشخصات و فهرست همه مطالب، صفحه رزومه ایشان را ببینید.
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال