حسین شریعتی فرد

در این مقاله پس از معرفی انواع ادله و انواع تعارض در دادرسی، نحوه تعارض علم قاضی با ادله های مختلف در امور مدنی بررسی شده و در هر مورد مشخص گردیده که علم قاضی در چه صورتی توانایی رد آن ادله را دارد. روش کار مروری تحلیلی است. یافته ها نشان دادند هر یک از طرفین دعوا برای اثبات حق خود بایستی دلیلی ارایه نماید تا نظر دادرس را بر ذیحقی خود جلب نماید. و قاضی دادگاه نیز برای آنکه بتواند اختالف را فصل و حکم قضیه را صادر نماید، باید دالیلی را بر مستحق بودن طرفو غیر مستحق بودن طرف دیگر بیابد و این دالیل نیز چه از لحاظ شکلی و از لحاظ ماهوی باید منطبق با مقررات و قوانین موضوعه و شرع باشند. اعتبار ادله قانونی مقید است به اینکه قاضی علم به خلاف آن نداشته باشد، زیرا ارزش و اعتبار ادله اختصاص به فرض جهل و شک دارد و آنچه از ادله حاصل میشود، رفع جهل و تردید است. بنابراین حجیت و اعتبار آن منحصر به مواردی است که علم به خالف آن وجود نداشته باشد. اعتماد قاضی به ادله منوط به عدم علم نسبت به موضوع است؛ زیرا چنانچه قاضی باوجود داشتن علم، برخلاف آن عمل کند و طبق ادله ابرازی حکم نماید از یک دادرسی عادلانه دور و موجب بی اعتمادی افراد به دستگاه قضایی خواهد گردید.

آموزه های تربیتی قرآن کریم به دوره خاصی محدود نمی شود و در تمامی اعصار برای هدایت انسان کاربرد دارند. این مقاله تلاش کرده شباهت های مختلف سحر و جادو با پدیده «دیپ فیک» را نشان داده و سپس آموزه هایی را که از سوی قرآن برای تربیت انسان در مقوله سحر و جادو نازل شد است، به مقوله دیپ فیک تعمیم دهد. یافته ها و تحلیل نشان دادند هر کدام از آموزه های تربیتی قرآن برابر سحر در مواجهه با دیپ فیک نیز کاربرد دارد و تنها کافی است آن آموزه براساس ادبیات جدید بازنویسی می شود: 1- یادگیری راه ابطال سحر؛ (یادگیری نرم افزارهای و مکانیسم دیپ فیک؛ طراحی نرم افزارهای برای خنثی سازی و رسوایی آن) 2- توجه بر بعد شیطانی سحر (عدم توجه به ظاهر جذاب محصولات دیپ فیک؛ تمرکز بر پشت پرده و اهداف پنهانی آن) 3- توجه بر اهمیت واقعیت (دور شدن از دنیای تصاویر مجازی و آشنا شدن با واقعیت انسان ها) 4- توجه بر اذن الهی (دقت در نقش خواست خداوند و تلاش فردی در تغییر واقعی انسان ها)

کلام فصیح و بلیغ آن است که از ضعف تالیف، تنافر کلمات و تعقید خالی باشد و به مقتضای حال ایراد شود. وجوه امتیاز قرآن با سایر کلامها عبارتند از: اسلوب ویژه، شمول فصاحت و بلاغت در سراسر قرآن، تکرار آیات بدون کاهش فصاحت و بلاغت.