به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

زهرا خزاعی

  • فاطمه عرب گورچوئی*، زهرا خزاعی، محسن جوادی

    جان هیل با قبول نقش اراده در پذیرش و شکل گیری، و حفظ و به کارگیری روش های مولد باور، بر مسئولیت انسان در برابر باورها تاکید دارد. با وجود دفاع هیل از اراده باوری غیرمستقیم، وی سیری تشکیکی از مستقیم و بی واسطه بودن نقش اراده در روش کسب باور و حفظ باور تا غیرمستقیم و باواسطه بودن تاثیر آن در پذیرش و کسب باور را دنبال می کند. هیل در شکل دهی باورها، اراده باوری مستقیم را که مبتنی بر تصور مشهور دکارتی است نمی پذیرد؛ اما با تفکیک میان اراده باوری مستقیم و غیرمستقیم، شرح مفهوم فعل پایه و غیرپایه و بیان روش ها و تکنیک هایی همچون تغییر رفتاری، تلاش می کند پذیرش و شکل دهی باورها را نیز تحت کنترل ارادی اما غیرمستقیم افراد تفسیر کند. در این پژوهش با به کارگیری روش تحلیلی-انتقادی برآنیم تا نشان دهیم با اصلاح و تعدیل دیدگاه هیل، پذیرش مسئولیت معرفتی بر اساس دیدگاه اراده باوری غیرمستقیم معنادار است.

    کلید واژگان: مسئولیت معرفتی, اراده, کنترل باوری, اراده باوری غیرمستقیم, جان هیل
    F. Arabgoorchooee*, Z. Khazaei, M. Javadi

    By accepting the role of human will in accepting and forming, maintaining, and using belief-forming procedures, John Heil emphasizes the responsibility of man towards beliefs. Despite Heil's defense of indirect doxastic voluntarism, he follows a graded process from the directness of the will's role in the procedure of forming and maintaining belief to the indirect influence of accepting and forming belief. In the formation of beliefs, Heil does not accept the direct will to believe, which is based on the famous idea of Cartesian. However, by distinguishing between direct doxastic voluntarism and indirect doxastic voluntarism, explaining the concept of basic and non-basic acts, and expressing procedures and techniques such as behavioral change, he tries to interpret the acceptance and formation of beliefs under the voluntary but indirect control of people. In this research, by using the analytical-critical method, we aim to show that by modifying Heil's view, accepting epistemic responsibility based on the view of indirect doxastic voluntarism is meaningful.

    Keywords: Epistemic Responsibility, Will, Doxastic Control, Doxastic Involuntarism, John Heil
  • میثم مولایی*، زهرا خزاعی، محمد لگنهاوزن

    آیا قضاوت های اخلاقی ما برآمده از استدلال اخلاقی است؟ اگر خیر، پس استدلال اخلاقی چه کارکردی دارد و ماهیت آن چیست؟ جسی پرینز، در پاسخ به این سوالات معتقد است که اخلاق ریشه در خود ما دارد. درستی و نادرستی آن چیزی است که ما آن را درست یا نادرست می دانیم، زیرا اخلاق برساختی انسانی است که ریشه در احساساتی دارد که این احساسات خود برآمده از واکنش های هیجانی ما هستند. پس در نظر او این استدلال اخلاقی نیست که قضاوت های اخلاقی را شکل می دهد، بلکه قضاوت های اخلاقی ما معلول هیجانات است. بااین حال وی استدلال اخلاقی را بی فایده نمی داند. در این نوشته سعی می شود نشان داده شود که طبق نظر پرینز، استدلال اخلاقی به چه معنایی کارکرد توجیه کنندگی دارد و اختلاف نظر اخلاقی را رفع می کند. همچنین پرینز قائل به ظرفیتی فطری به نام استدلال اخلاقی نیست. با تحلیل دیدگاه وی مشخص خواهد شد، پرینز استدلال اخلاقی را استدلالی نظری می داند که انگیزش بخش نیست. ساختار استنتاجی آن تمثیلی یا مبتنی بر مورد است و متشکل از اصول و قواعد کلی نیست. همچنین سیر استدلال اخلاقی درنهایت به هنجارهای بنیادینی ختم می شود که استدلال بردار نیستند. در آخر نقدهایی به برخی از شروط وی در تحلیل استدلال اخلاقی خواهد آمد.

    کلید واژگان: جسی پرینز, استدلال, استدلال اخلاقی, عمل اخلاقی, قضاوت اخلاقی
    Meisam Molaee *, Zahra Khazaei, Muhammad Legenhausen
    Introduction

    Jesse Prinz is known as one of the serious defenders of moral sentimentalism. Usually, sentimentalists give little role to moral reasoning in the process of producing moral judgment. But Prinz, unlike others, believes that moral reasoning and emotions both play a role in morality.In this article, after examining Prinz's view on the nature of reasoning, by examining his answers to the following questions, his view on the nature of moral reasoning is extracted:What is the relationship between moral reasoning and the traditional division of theoretical/practical reasoning? Does moral reasoning fit into this division? If so, which of the two types is it?Does moral reasoning have a deductive structure or not? If its structure is inference, which is the type of inference?What is the relationship between moral reasoning and moral generalism and particularism? Does moral reasoning require the use of general principles or not?Can moral reasoning be motivating?What is the purpose of moral reasoning? In other words, what is its function? Literature Review:In his various works, Prinz has written about moral reasoning. But it has not considered the nature of moral reasoning in a coherent way and in an integrated framework. Therefore, it can be claimed that our article is the first writing for a coherent examination of the nature of moral reasoning from Prinz's point of view.

    Methodology

    In this article, Prinz's answers to the mentioned questions are extracted from his various writings, then each of these answers will be analyzed and finally, some criticisms that may be made to these answers will be given.

    Results

    After analyzing Prinz's point of view, we believe that:He considers moral reasoning as a type of theoretical reasoning. Because he believes that moral reasoning is formed to justify moral judgment. So it is not like practical reasoning that leads to action/intention.Like Jonathan Haight, he believes that moral reasoning is presented after moral judgment and to justify it, but he believes that moral reasoning has another function: resolving moral disagreement.According to our analysis, he must have considered the structure of justification in moral reasoning as foundationalism. Because he believes that moral reasoning ultimately ends with fundamental norms that cannot be argued for.We think Prinz considers moral reasoning in the form of allegorical inference or case reasoning. Because he explains the process of justifying a moral judgment by comparing it to a specific example of a category.Prinz seemed not to believe that moral reasoning is based on general rules and principles. Because he does not believe in general moral rules according to the point of view of moral relativism. On the other hand, his view that moral reasoning is case reasoning is consistent with the view of moral particularists.Since Prinz is a moral sentimentalist, then, like David Hume, he must believe that moral reasoning has no motivational effect on action. Because in Prinz's view, since moral judgments are the product of emotions, they are motivating in themselves and do not require moral reasoning.Finally, unlike evolutionary ethics, he does not believe we have an innate capacity for moral reasoning. 

    Conclusion

    Contrary to what is obtained from the analysis of Prinz's view on moral reasoning, some psychological results indicate that moral agents, at least in some situations, do not use moral reasoning only to resolve moral disagreements, but use moral reasoning to create moral judgments. If this research is true, and these actors act according to this moral reasoning, then moral reasoning is sometimes motivating. On the other hand, according to Prinz's moral relativism point of view, in situations where two moral actors disagree with each other in a fundamental judgment, moral reasoning has practically no function. So, what Prinz has introduced as the function of moral reasoning is a weak function. If these criticisms are true, they suggest, Prinz's analysis of moral reasoning is not entirely without fault. Therefore, either Prinz should start to modify some of his views on moral reasoning or give stronger reasons for his claim.

    Keywords: Jesse Prinz, reasoning, Moral reasoning, moral action, moral judgment
  • سکینه ابوعلی*، زهرا خزاعی، مرضیه صادقی

    ادراک حسی، عقل، گواهی و درون نگری از منابع بنیادین باور هستند. اینکه حافظه از منابع اساسی باور باشد، بسیار مورد بحث قرار گرفته است. این نوشتار بر آن است تا با رویکردی تحلیلی به تطبیق دیدگاه فرایس و علامه طباطبایی درباره شان معرفتی حافظه بپردازد. این جستار تلاش می کند تا به پرسش های مطرح شده که آیا حافظه از منابع تولید باور است؟ آیا باورهای حافظه ای توجیه کننده باورهای دیگر هستند؟ آیا باورهای حافظه ای خودموجه اند یا خود به توجیه نیازمندند؟ پاسخ می دهد. این مقاله نشان می دهد فرایس با تکیه بر کارکرد معرفتی حافظه، آن را منبع تولید باور دانسته که به موجب آن می توان آن باورها را در ساختار استدلال به کار برد. علامه طباطبایی با تکیه بر گرایش تقلیلی قوا، ضمن یکی دانستن قوه حافظه و خیال، خیال را منبع باورهای جزئی دانسته است که خیال، این فعل را با همکاری حس مشترک و ارتباط با عالم خارج انجام می دهد. هر دو معتقدند که حافظه صرفا همانند مخزنی است که شان معرفتی آن در حفظ توجیه باورها معنا می یابد. همچنین از دیدگاه فرایس و علامه طباطبایی باورهای حافظه ای از جمله باورهای خودموجه و پایه ای هستند که در توجیه باورهای غیرحافظه ای به کار گرفته می شوند و از این رو، دیدگاه این دو متفکر با رویکرد مبناگروی تصحیح شده می تواند قرابت داشته باشد.

    کلید واژگان: حافظه, معرفت شناسی, توجیه, متیو فرایس, علامه محمد حسین طباطبایی
    Sakineh Abuali *, Zahra Khazaei, Marziyeh Sadeghi

    Sensational perception, reason, testimony and introspection are the fundamental sources of knowledge. It has been much debated that memory is one of the basic sources of knowledge. This article aims to apply the perspective of Frise and Allameh Tabatabai about the epistemological status of memory with an analytical approach. In this essay, we try to answer the questions raised such as, is the memory one of the sources of belief production? Do memory beliefs justify other beliefs? Are memory beliefs self-justified or do they need justification? This article shows that by relying on the epistemological function of memory, Frise considered it as a source of belief production, by which those beliefs can be used in the structure of reasoning. While unifying memory and imagination, relying on the reductionist approach of powers, Allameh Tabatabi has considered imagination as the source of partial beliefs, so that it performs this action with the cooperation of common sense and communication with the outside world. Both philosophers believe that memory is just like a repository whose epistemological status is meaningful in preserving the justified beliefs. Also, from the view point of Frise and Allameh Tabatabai, memory beliefs are among self-justified and basic beliefs that are used to justify non-memory beliefs. Therefore, the view point of these two thinkers can be closed to the reformed foundationalism approach.

    Keywords: Memory, Epistemology, Justification, Matthew Frise, Allameh Mohammed HosseinTabatabai
  • فاطمه ارپناهی ایستادگی*، زهرا خزاعی، مرضیه صادقی

    علامه طباطبایی یکی از فیلسوفان نظریه پرداز در حکمت متعالیه است که به دیدگاه او درباره نفس، از جمله هویت شخصی انسان، پرداخته نشده است. در این مقاله به گزارش، تحلیل و نقد دیدگاه علامه طباطبایی درباره یگانه انگاری یا دوگانه انگاری هویت شخصی انسانی پرداخته می شود. در این راستا باید به ارتباط میان نفس و بدن و تاثیر متقابل آنها بر یکدیگر و هویت شخصی منتج از آن پرداخته شود؛ زیرا نکته اساسی در بررسی ارتباط میان نفس و بدن، ارتباط علی میان آنهاست. به نظر می رسد که قایلان به دیدگاه ارتباط علی میان نفس و بدن، از جمله علامه طباطبایی، باید قایل به دوگانه انگاری میان نفس و بدن باشند. اما با توجه به مبانی وجودشناختی علامه طباطبایی و پذیرش حرکت جوهری در نزد علامه، خلاف فرض اولیه، این نتیجه به دست می آید که نفس و بدن دو مرتبه از یک حقیقت مشکک و سیال اند. لذا، از نظر علامه، با توجه به مبانی اصالت وجودی، هویت شخصی انسان به صورت یک جوهر واحد سیال خواهد بود. نگاه وجودشناختی علامه به هویت شخصی انسان شاخصه اصلی شاکله بحث و موجب تمایز دیدگاه او از سایر دیدگاه ها درباره نحوه ارتباط نفس و بدن در فلسفه ذهن است. در این مقاله روشن خواهد شد که دیدگاه علامه، با وجود اختلاف عمیق در مبنا، به یگانه انگاری جوهری و دوگانه انگاری ناظر به ویژگی ها نزدیک است.

    کلید واژگان: ارتباط نفس و بدن, هویت شخصی, یگانه انگاری, دوگانه انگاری, علامه طباطبایی
    Fatemeh Arpanahi*, Zahra Khazaei, Marzieh Sadeghi

    Allamah Tabatabaei is one of the theorist philosophers in Transcendent Philosophy, whose viewpoint of the soul, including the human personal identity, has not been discussed. This article deals with Allamah Tabatabaei’s viewpoint of monism or dualism about the human personal identity. In this case, we should discuss on the relationship between the soul and body, and their mutual influence on each other, and the personal identity resulting from that. It seems that those who believe in the causal relationship between soul and body, including Allamah Tabatabaei, should believe in dualism about the soul and the body. But, according to the ontological foundations of Allamah Tabatabaei and his acceptance of substantial movement, it is concluded that the soul and the body are two levels of one gradual and fluid reality. Allamah’s ontological view of the human personal identity is the main characteristic of the structure of debate and differentiates it from other views of the way of the relationship between soul and body in the philosophy of mind. In this article, it will be clarified that Allamah’s viewpoint, in spite of its fundamental difference from other viewpoints, is nearer to substantial monism and quality-dualism.

    Keywords: The Relationship between Soul, Body, Personal Identity, Monism, Dualism, Allamah Tabatabaei
  • فاطمه مشکی باف، زهرا خزاعی*، محمد لگنهاوزن

    بخت معرفتی برای توصیف مواقعی به کار می رود که فرد باور صادقی داشته باشد، اما باور او به طور اتفاقی صادق باشد. تا پیش از گتیه، اعتقاد بر این بود که عنصر توجیه برای داشتن معرفت کافی است، اما او نشان داد که می توان باور صادق موجهی داشت که چون صدق آن به دلیل دخالت بخت بوده، مصداق معرفت نباشد. دانکن پریچارد، فیلسوف تحلیلی معاصر، اخیرا به شکل مبسوط و مدون به تحلیل بخت معرفتی پرداخته است. در مقایسه با دیگر تبیین ها (از جمله تصادف و عدم کنترل)، او تبیین وجهی را در تحلیل های خود ترجیح داده که مبتنی بر دو اصل جهان های ممکن و اصل اهمیت است. بخت معرفتی «تاملی» و «راستین» دو قسم بخت ناسازگار با معرفت هستند که پریچارد به آنها می پردازد؛ دغدغه اصلی او قسم دوم است. پریچارد در تلاش است تا یک نوع معرفت شناسی ضد بخت ارایه کند که از اشکالات گتیه و مانند آن در امان بماند. در نهایت، او معرفت شناسی فضیلت ضد بخت را پیشنهاد می کند، که بر دو اصل مصونیت و قوای شناختی استوار است. در این مقاله، پس از توصیف و تحلیل تبیین وجهی و توضیح نظریه معرفتی ضد بخت پریچارد، به ارزیابی دیدگاه وی خواهیم پرداخت. علاوه بر نقدهایی که بر اصل مصونیت و دیگر مولفه های دیدگاه وی وارد شده، ابهام در مفهوم جهان های ممکن و دیگر عناصر نظریه معرفتی او موجب می شود دیدگاهش در وضعیت ممتازی قرار نداشته باشد.

    کلید واژگان: بخت معرفتی, تبیین وجهی, جهان های ممکن, دانکن پریچارد, معرفت شناسی ضد بخت, اصل مصونیت, قوای شناختی, معرفت شناسی فضیلت
    Fatemeh Meshkibaf, Zahra Khazaei *, Muhammad Legenhausen

    The problem of epistemic luck arises when a person has a true belief that is only true by luck. Before Gettier, it was believed that the element of justification would be sufficient for knowledge; but he showed that it is possible to have a justified true belief that is not an example of knowledge because of the intrusion of luck. Duncan Pritchard has examined epistemic luck in an extensive and detailed manner. He offers a modal account of luck based on two elements: a possible-worlds analysis of counterfactual conditions and a significance condition for the factors that make the truth of the belief lucky. Pritchard argues for the superiority of this account to those that focus on whether the truth of the belief is “accidental” and on whether the believer has sufficient control over the belief. Epistemic luck may be “reflective” or “veritic”. Both undermine knowledge claims, although Pritchard gives the central role to veritic luck in his anti-luck epistemology, which is based on two elements: a safety principle and a condition to ensure that the cognitive faculties of the agent are not impaired. In this article, we will describe, analyze, and subsequently, evaluate the viewpoint of Pritchard. In addition to the critiques offered by others, ambiguities in his counterfactual account of luck and other components of his theory detract from his theory.

    Keywords: epistemic luck, modal account, possible worlds, Duncan Pritchard, anti-luck epistemology, safety principle, cognitive faculties, virtue epistemology
  • زهرا پاک نیا، زهرا خزاعی*
    به رغم اهمیت اعتماد در معرفت شناسی، درباره ماهیت و مسایل آن اتفاق نظر وجود ندارد. برخی آن را نگرشی شناختی و بعضی آن را نگرشی عاطفی تلقی می کنند. تلفیق دو عنصر شناختی و عاطفی، دیدگاه دیگری است که لیندا زگزبسکی برگزیده است. ترکیب دو عنصر باور و احساس به اضافه عنصر رفتار و تبیین آن در بستر نظریه فضیلت، دیدگاه زگزبسکی را از بقیه متمایز می کند. مقاله حاضر با تمرکز بر دیدگاه زگزبسکی، به تحلیل ماهیت، گستره و کاربردهای اعتماد معرفتی پرداخته است. ضمن پذیرش دو گونه خوداعتمادی و اعتماد به دیگری، وی التزام خاصی میان این دو برقرار ساخته و دامنه خوداعتمادی معرفتی را به عنوان یک ویژگی پیشاتاملی، بنابر اصل برابری تا اعتماد به دیگران امتداد می دهد. اعتباربخشی به گواهی در توجیه باورها، الگوگرایی و تقریری نو از برهان اجماع عام ازجمله کاربردهای اعتماد معرفتی است که در مقاله به آن پرداخته می شود. با وجود تلاش زگزبسکی برای ارایه تبیینی دقیق تر از اعتماد معرفتی و کاربست آن در حوزه های مختلف معرفت شناسی، فلسفه دین و فلسفه اخلاق، هنوز ابهامات و ضعف هایی در دیدگاه وی وجود دارد که توجیه نقش اعتماد معرفتی را با مشکل مواجه می کند.
    کلید واژگان: اعتماد معرفتی, خوداعتمادی, اعتماد به دیگری, گواهی, الگوگرایی, برهان اجماع عام, لیندا زگزبسکی
    Zahra Pakniya, Zahra Khazaei *
    Despite the importance of trust in epistemology, there is no consensus about its nature and issues. Some consider it a cognitive attitude and some think it an emotional attitude. The combination of cognitive and emotional elements is another point of view chosen by Linda Zagzebski. The combination of the two elements of belief and feeling, plus the element of behavior and its explanation in the context of virtue theory, distinguishes Zagzeski's view from the rest. This article focuses on Zagzebski's point of view and analyzes the nature, scope, and applications of epistemic trust. While accepting two types of self-trust and trust to others, she established a special commitment between these two and extended the scope of cognitive self-trust as a pre-reflective feature, according to the principle of equality, to trust others. Validity of testimony in justifying beliefs, exemplarist theory, and a new interpretation of the Consensus Gentium argument is among the applications of epistemic trust discussed in the article. Despite Zagzebski's effort to provide a more accurate explanation of epistemic trust and its application in various fields of epistemology, philosophy of religion, and moral philosophy, there are still ambiguities and weaknesses in her view that make it difficult to justify the role of epistemic trust.
    Keywords: epistemic trust, self trust, Trust to others, testimony, exemplarist theory, Consensus Gentium argument, Linda Zagzebski
  • رضا باذلی*، زهرا خزاعی، محسن جوادی

    فیلسوفان ذهن، براساس رویکردهای گوناگون در مسیله ذهن، درباره هویت شخصی، «شخص» یا «من» معیارهای متفاوتی مطرح کرده اند. یکی از این معیارها داشتن منظر اول شخص است. یکی از طرفداران این  دیدگاه، لین رادر بیکر، فیلسوف فیزیکالیست غیرتقلیل گرا است که در عین حال که هویت انسان را نه نفس مجرد می داند و نه تحویل آن به جنبه های فیزیکی را برمی تابد، داشتن منظر اول شخص قوی را شرط لازم و کافی برای شخص بودن می داند. منظر اول شخص قوی به معنای توانایی درک خود به عنوان خود به صورت اول شخص و بدون استفاده از هر اسم و توصیف یا همان خودآگاهی است که شخص انسان را از دیگر موجودات متمایز می کند. در مقابل، منظر اول شخص ضعیف قرار دارد که ویژه موجوداتی است که علی رغم داشتن آگاهی از ویژگی خوداگاهی بی بهره اند. مقاله حاضر با روش تحلیلی-انتقادی ضمن تحلیل بیکر در باب منظر اول شخص، دیدگاه او را ارزیابی و نقد کرده است. ابهام در ماهیت منظر اول شخص و شخص بودن، فقدان استدلال برای برخی ادعاها و فقدان وضوح در بعضی از پیش شرط ها و پیش فرض های آن از جمله نقدهایی است که مقبولیت و انسجام دیدگاه بیکر را با مشکل مواجه کرده است.

    کلید واژگان: شخص, هویت شخصی, خودآگاهی, منظر اول شخص قوی, منظر اول شخص ضعیف, لین رادر بیکر
    Reza Bazeli *, Zahra Khazaei, Mohsen Javadi

    Philosophers of the mind, based on various approaches to the problem of the mind, have proposed different criteria about human personality, "person" or "I". One of these criteria is having a first-person perspective. One of the proponents of this criteria is Lynne Rudder Baker, a non-reductionist materialist philosopher who considers human personality neither as an immaterial soul nor as reducing it over to physical things. According to her, a robust first-person perspective is sufficient and necessary condition for being a person. A being is a person if and only if it has the capacity for a first-person perspective. The robust first-person perspective is the ability to conceive of oneself as oneself, without the use of any name or description. It is same self-consciousness that distinguishes a person from other beings. In contrast, there is a rudimentary first-person perspective, which is specific to beings who, despite having consciousness, lack the self-consciousness feature. The present article has evaluated and criticized the Baker's point of view on first-person perspective with analytical and critical methodology. Ambiguity in the nature of the first-person perspective and being a person, an absence of argument for some claims and lack adequately clarity on some preconditions and presuppositions are some criticisms that were propounded on the acceptability and coherence of Baker's view.

    Keywords: Person, Human Personality, Self-Consciousness, Robust First-Person Perspective, Rudimentary First-Person Perspective, Lynne Rudder Baker
  • فاطمه حسن زاده، زهرا خزاعی*، رضا اکبری
    روبرت آیودی فیلسوف برجسته معاصر، برای بررسی ماهیت ایمان، انواعی از ایمان را بیان می کند که از جنبه درونی به هم وابسته اند و مولفه اصلی همه آنها گزاره های شناختی است. او ضمن پذیرش انواع ایمان، ایمان گزاره ای، نگرشی و جهانی را مبنا قرار می دهد و ایمان را نوعی نگرش مثبت نسبت به صدق گزاره های دینی می داند که با تمایل به باور نسبت به گزاره ها همراه است و عمل را در پی دارد. او همچنین بر ایمان گزاره ای غیراعتقادی تاکید می کند که در آن ایمان، لزوما مستلزم باور نیست؛ بلکه تنها استعداد باور کردن را دارد و در واقع نوعی اعتماد به گزاره های دینی است. ایمان از منظر آیودی در همه مولفه های خود با عقلانیت موردنظر او همخوانی دارد. ایمان در دستگاه معرفتی آیودی، برای توجیه باورهای دینی نقش بسیار مهمی دارد. در واقع، تعهدات دینی شامل باور، ایمان و عمل، درصورتی که عقلانی باشند، سبب موجه بودن باور به خداوند می شوند. پژوهش حاضر، ماهیت ایمان را از نظر آیودی تحلیل می کند، رابطه آن با باور، عقلانیت و عمل را بررسی می کند و در نهایت، به ارزیابی آن می پردازد. دیدگاه آیودی درباره ماهیت ایمان با ایراداتی مواجه است، به ویژه ایمان گزاره ای غیراعتقادی که مورد توجه اوست و در توجیه باورهای دینی بسیار اهمیت دارد، به طوری که می تواند مورد تایید ادیان الهی و مومنان یک دین نباشد؛ با این حال راهی است تا افرادی که اعتقاداتشان به درجه باور نرسیده است، باایمان تلقی شوند.
    کلید واژگان: اعتماد, ایمان گزاره ای, ایمان, آئودی, باور, غیراعتقادی
    Fatemeh Hassanzadeh, Zahra Khazaei *, Reza Akbari
    In an effort to investigate the nature of faith, Robert Audi, the famous contemporary philosopher, discusses various types of faith that are internally interrelated and whose common component is the entailment of cognitive propositions. In addition to accepting the various types of faith, he sets the propositional, attitudinal, and universal faith as the basis and takes faith as a positive attitude to the truthfulness of religious propositions that is accompanied by the tendency to believe in the propositions, one that brings about action. Moreover, he puts emphasis on the non-doxastic propositional faith in which faith is not necessarily belief, but rather, it is only the potential for belief and in fact is a type of trust in religious propositions. For Audi, faith – with all of its components – agrees with his intended rationality. In his epistemic system, faith has a very important role in the justification of religious beliefs. In fact, religious obligations – such as belief, faith, and act – justify belief in God if they are rational. The present study analyzes the nature of faith from the viewpoint of Audi; examines its relationship with belief, rationality, and action; and finally evaluates it. Audi’s view to the nature of faith faces some problems, especially the non-doxastic propositional faith to which he attaches great importance and by which he justifies to a great deal the religious belief, such that it be not confirmed by the divine religions and believers in a religion, though it is a way to consider people whose views are not at the belief level as faithful.
    Keywords: Faith, trust, Audi, propositional faith, Non-doxastic propositional faith, belief
  • آرمین منصوری، حبیب الله دانش شهرکی، زهرا خزاعی

    حیات نفسانی مجرد برای حیوانات و برخورداری آنها از توانمندیهای ذهنی، همواره محل تردید و اختلاف میان فلاسفه بوده است. وجود برخی شباهتها میان حیوان و انسان، در عین تمام تفاوتهایی که با هم دارند، ارایه تبیینی دقیق از نحوه حیات حیوانی را دشوار کرده است. دکارت با توجه به اعتقاد به دو جوهر جسمانی و عقلی مجرد برای انسان، با تمسک به سه دلیل: «عدم توانایی کاربست زبان در حیوان»، «نفی خلاقیت»، و «نفی آگاهی از حیوان»، وجود اندیشه و تعقل در حیوان را نفی کرده و فقط حیات جسمانی را برای آن میپذیرد و در نتیجه حیوان را ماشینی پیچیده میداند که فاقد حیات ذهنی است. این نظریه دکارت به «نظریه ماشینی حیوان» موسوم است. اما ملاصدرا با قایل شدن به سه مرتبه مادی، مثالی و عقلی برای عالم، موجودات را متناسب با آن مراتب تحلیل میکند. بر همین اساس، او برای نفوس حیوانی، تجرد مثالی قایل بوده و ذهنمندی در مرتبه حیوانی را بر مبنای آن تبیین مینماید. نظریه ماشینی دکارت و ادله سه‌گانه آن، براساس مرتبه تجرد مثالی‌یی که ملاصدرا برای نفوس حیوانی اثبات میکند، رد میشود.

    کلید واژگان: ذهن, نفس, نظریه ماشینی حیوان, تجرد مثالی, دکارت, ملاصدرا
    Armin Mansouri, Habibullah Danesh Shahraki, zahra khazaie

    Immaterial spiritual life for animals and their possession of mental capabilities have always been a controversial topic for debate among philosophers. The existence of certain similarities between animals and human beings, irrespective of all their differences, has made it difficult to provide an accurate explanation of the quality of animal life. Given his belief in the existence of two corporeal and immaterial intellectual substances for human beings, Descartes negates the existence of thought and intellection in animals for three reasons: lack of language, lack of creativity, and lack of awareness in animals. In other words, he only accepts the existence of corporeal life for animals and, thus, views animals as complex machines that lack mental life. This idea of Descartes is known as the “animal machine” notion. However, Mullā Ṣadrā analyzes animals in relation to the three material, Ideal, and intellectual levels of the world. Accordingly, he believes in the ideal immateriality of animal souls and explains mindfulness at the animal level based on this belief. Descartes’ animal machine hypothesis and the related three reasons are rejected based on the Ideal immateriality that Mullā Ṣadrā proves for animal souls.

    Keywords: Mind, soul, animal machine hypothesis, Ideal immateriality, Descartes, Mullā Ṣadrā
  • زهرا خزاعی، کتایون وحدت، ایرج نبی پور*
    زمینه

    اتنوفارماکولوژی رهیافتی بسیار متنوع جهت کشف دارو است که شامل مشاهده، توصیف و بررسی تجربی داروهای بومی و فعالیت های زیستی آن ها است که بر پایه گیاه شناسی، شیمی، بیوشیمی، فارماکولوژی و دیگر رشته ها مانند انسان شناسی، باستان شناسی، تاریخ و زبان شناسی استوار است و به کشف محصوالت طبیعی با فعالیت زیستی کمک می کند. هدف از این پژوهش شناسایی گیاهان دارویی بوده که در منطقه شمال و غرب شهرستان دشتستان بوشهر در شمال خلیج فارس، کاربرد سنتی دارند.

    مواد و روش ها

    کاربردهای گیاهان دارویی از 25 نفر آگاه بومی منطقه شمال و غرب شهرستان دشتستان به صورت مصاحبه حضوری گردآوری شده و شاخص های فراوانی نسبی (Citation of Frequency Relative) و شاخص اهمیت فرهنگی (Cultural Importance Index) برای هر گیاه دارویی منطقه  شمال و غرب شهرستان دشتستان نیز محاسبه گردید.

    یافته ها

    به طور کلی 117 گونه گیاه دارویی در منطقه شمال و غرب شهرستان دشتستان مربوط به 63 خانواده شناسایی شدند. گیاهان آویشن شیرازی (Zataria multiflora)، زیره سبز (Cuminum cyminum)، الویه ورا (Aloe vera)، بومادران (Achillea eriophora DC)، بابونه (Matricario chamomilla)، گل گاوزبان (Echium amoenum)، زنیان (Trachyspermum copticum)، رازیانه (Foeniculum vulgare)، اسفرزه (Plantago psyllium)، شاهتره (Fumaria parviflora) و سیاهدانه (Nigella sativa) دارای بالاترین شاخص اهمیت فرهنگی بودند. شایع ترین کاربرد دارویی این گیاهان به ترتیب جهت بیماری های گوارشی، عفونی، تنفسی، اطفال، کلیه و مجاری ادرار، زنان و زایمان، روانپزشکی و مغز و اعصاب، پوست و مو و متابولیک بود. هر چند همان کاربردهای درمانی که در طب سنتی ایران رایج است از این گیاهان دارویی استفاده می شد ولی مردم این منطقه شماری از گیاهان را برای درمان بیماری هایی به کار می برند که این کاربردها ویژه این منطقه می باشند. برای مثال استفاده از بومادران جهت درمان زخم، دمل و کورک، بابونه به عنوان ضد تب و درمان نفخ و درد شکمی، گل گاوزبان جهت تقویت دردهای زایمانی، اسفرزه برای عفونت های چرکی، شاهتره برای زردی کودکان و سیاه دانه برای دردهای اسکلتی - عضلانی را می توان برشمرد.

    نتیجه گیری

    تنوع گسترده ای از گیاهان دارویی در منطقه شمال و غرب شهرستان دشتستان استان بوشهر وجود دارد که در مواردی از بیماری های گوناگون به کار برده می شوند که این کاربردها منطبق با دانش پزشکی روز دنیا می باشد. اما با این وجود در این منطقه شماری از گیاهان برای درمان بیماری هایی به کار برده می شود که این کاربردها ویژه این منطقه است و پژوهش پیرامون این گیاهان دارویی می تواند آغازگر راهی برای کشف داروهای جدید در عرصه درمان بیماری ها باشد.

    کلید واژگان: اتنوفارماکولوژی, طب سنتی ایران, گیاهان دارویی, استان بوشهر, شهرستان دشتستان
    Zahra Khazaei, Katayon Vahdat, Iraj Nabipour*
    Background

    Ethnopharmacology is a very diverse approach to drug discovery that involves the observation, description, and experimental study of native drugs and their biological activities based on botany, chemistry, biochemistry, pharmacology, and other disciplines such as anthropology, archeology, history, and linguistics that helps discovering of natural products with biological activity. The aim of this study was to identify medicinal plants that have a traditional use in the north and west of Dashtestan county, Bushehr in the north of Persian Gulf.

    Materials and Methods

    The medical uses of medicinal plants were gathered from 25 local informants by face-to-face interviews. The relative frequency of citation (FRC) and cultural importance (CI) indices were calculated.

    Results

    A total of 117 medicinal plants related to 63 families were identified in the north and west of Dashtestan region. Zataria multiflora, Cuminum cyminum, Aloe vera, Achillea eriophora DC, Matricario chamomilla, Echium amoenum, Trachyspermum copticum, Foeniculum vulgare, Plantago psyllium,
    Fumaria parviflora and Nigella sativa had the highest cultural importance index. The highest medical uses were for gastrointestinal discomforts, infectious diseases, respiratory diseases, pediatric problems, kidney and urinary tract diseases, OB & Gyn problems, psychiatric and neurological diseases, dermatologic and the metabolic disorders, respectively. The native people used some of these medicinal plants for some diseases which these usages were unique for this region. For example, they used Achillea eriophora DC for ulcers, abscesses, and carbuncles, Matricario chamomilla for fever and abdominal discomfort, Echium amoenum for promotion of labor pain, Plantago psyllium for purulent infections, Fumaria parviflora for neonatal jaundice and Nigella sativa for musculoskeletal pains.

    Conclusion

    There is a vast variety of medicinal plants in the north and west of Dashtestan region. Although most of the therapeutic applications of these plants in this area are the same as Iran’s traditional medicine, the people in this region use some of these plants for some diseases which these usages are unique for this region. Thus, investigation about these plants should be initiated to discover novel drugs for clinical applications.

    Keywords: Ethnopharmacology, traditional medicine, medicinal plants, Bushehr Province, Dashtestan
  • فاطمه عرب گورچوئی، زهرا خزاعی*، محسن جوادی

    اراده باوری مستقیم مدعی است که همه یا برخی از حالات مربوط به باورهای ما، یعنی شکل دهی، حفظ، توجیه و تعلیق داوری های ما، تحت کنترل ارادی مستقیم ما قرار دارد. پیروان این دیدگاه هر یک بر طبق مبانی فکری خود بر نقش مهم اراده تاکید نموده و به نوعی بر فاعلیت فرد از منظر معرفتی اصرار می ورزند. پژوهش حاضر ضمن تحلیل آرای برخی از معرفت شناسانی که قایل به اراده باوری مستقیم هستند درصدد پاسخ به این سوال است که آیا باورها و داوری های ما تحت سیطره مستقیم اراده شکل می گیرد؟ ارزیابی اراده باوری مستقیم نشان می دهد که گرچه این رویکرد به خاطر نقش افراطی که برای اراده در شکل گیری همه انواع باورها، تایید و تعلیق داوری متصور است، چندان موجه نیست و همین امر باعث شده است که اراده باوری مستقیم، با قرایت عام و جهانی اش به صورت رویکردی قابل قبول برای اغلب معرفت شناسان مطرح نباشد، بااین همه با محدودکردن دایره شمولش، به دلیل سازگاری آن با تجارب شناختاری افراد، درمورد برخی از باورها قابل دفاع است. مقاله حاضر با پذیرش قرایتی با جهان شمولی کمتر، با بررسی آرای برخی اراده باوران مستقیم در عین نفی گستره افراطی اراده، بر نقش و جایگاه معقول آن در موضوع موردبحث تاکید می کند.

    کلید واژگان: اراده باوری مستقیم, باور, اراده, کنترل ارادی
    Fatemeh Arabgoorchooee, Zahra Khazaei *, Mohsen Javadi

    Direct Doxastic Voluntarism claims that all or some of the states associated with our beliefs, that is, the formation, maintenance, justification, and suspension of our judgments, are under our direct voluntary control. The followers of this view emphasize the important role of the will according to their own intellectual principles and in a way insist on the agent’s activity from an epistemological point of view. The present study, while analyzing the views of some epistemologists who believe Direct Doxastic Voluntarism seeks to answer the question of whether our beliefs and judgments are formed under the direct control of the will. Evaluating Direct Doxastic Voluntarism shows that although this approach is not very justified, due to the extreme role of the will for the formation of all kinds of beliefs, and confirmation and suspension of judgment. This has led to a global version of this thesis that may not be acceptable for most epistemologists. Yet by limiting its scope, it can be defended about some beliefs because of its compatibility with individuals’ cognitive experiences. By accepting a less global version of this doctrine, the present article examines the views of some direct voluntariors while denying the extreme scope of the will and emphasizes its position and reasonable role in the subject.

    Keywords: direct voluntarism doxastic, belief, will, voluntary controll
  • ثمینه سادات مرشدی اصطهباناتی*، مهدی منفرد، زهرا خزاعی

    رابطه حیات و شناخت در دیدگاه افلوطین و صدرالمتالهین و تطبیق این دو دیدگاه از آن جهت دارای اهمیت است که پیوند هستی شناختی حیات (life) و شناخت (knowledge) در نگاه دو فیلسوف حکایت از قرابت فکری آنها دارد. «نظر» (contemplation) در نگاه افلوطین نوعی شناخت عام و فراگیر است که تمام مراتب هستی، آن را واجدند. اندیشه یا شناختی که افلوطین آن را عین حیات و زندگی می داند. در دیدگاه ملاصدرا نیز هم علم و ادراک (شناخت) و هم حیات، تابع وجود و بلکه عین وجود است. از این روست که علم و حیات در وجود، وحدت دارند. باور به عینیت وجودی دو صفت حیات و شناخت و بالتبع موجود حیاتمند و شناختمند، اعتقاد به تحویل حیات به شناخت و اشتراک مبانی رابطه هستی شناسانه میان حیات و شناخت -همانندی مبدا و غایت حیات و شناخت، مشکک بودن حقیقت حیات و شناخت، عامل مشترک حیات و شناخت در طبیعت و حیاتمندی و شناختمندی عالم- در نگاه دو فیلسوف، زمینه را برای تطبیق دو دیدگاه فراهم آورده است. تطبیقی که نتیجه آن، یافتن قرابت های فکری دو فیلسوف درباره نوع رابطه حیات و شناخت است.

    کلید واژگان: افلوطین, صدرالمتالهین, حیات, شناخت, رابطه هستی شناسانه, عینیت
    Samineh Morshedi *, Mahdi Monfared, Zahra Khazaei

    The relationship between life and knowledge in the view of Plotinus and Sadr ol-Mote’allehin and the comparison between their perspectives are of importance due to the fact that the ontological connection between life and knowledge in the opinion of the two philosophers conveys their intellectual affinity. Contemplation in the view of Plotinus is a sort of general and pervasive knowledge that exists in all the stages of being; the idea or knowledge that is recognized as the sameness of life by Plotinus. In Sadr ol-Mote’allehin’s view, knowledge as well as life are not only subordinate to being but also its exact sameness. Therefore, knowledge and life have unity in existence. Belief in the sameness of life and knowledge as well as the creatures’ living and knowledgeable existence, Reduction of life into knowledge, and the common foundations of the ontological relationship between life and knowledge -sameness of their origin and end, their graded reality, their common source in nature, and the world’s living and knowledgeable existence- in the view of the two above philosophers, have paved the way for a comparison between their perspectives. The result of this comparison is finding intellectual affinity and consensus between the two philosophers about the type of relationship between life and knowledge.

    Keywords: Plotinus, Sadr ol-Mote’allehin, Life, Knowledge, Ontological Relationship, Sameness
  • ملیحه آقایی، سید احمد فاضلی*، زهرا خزاعی
    استدلال کانتوری گریم از جمله براهینی است که در مباحث فلسفی اخیر ناسازگاری مفهوم علم مطلق را مورد هدف قرار داده است. گریم با استناد به اصل ریاضی کانتور و بر مبنای تعریف پذیرفته شده علم مطلق، یعنی علم به تمامی گزاره های صادق، وجود عالم مطلق را به دلیل عدم امکان وجود متعلق علم او، یعنی «مجموعه گزاره های صادق»، انکار می نماید. در این زمینه پاسخ های متعددی در دفاع از علم مطلق الهی از سوی متفکران مسیحی معاصر ارایه شده که یکی از مهم ترین آنها خودمتناقض دانستن این استدلال است که پلانتینگا آن را مطرح کرده است. سنت فلسفه اسلامی از جهت تبیین ماهیت علم مطلق با سنت الهیات مسیحی تفاوت مبنایی دارد. اما با توجه به ظرفیت حکمت متعالیه صدرایی، با استناد به مباحثی چون تعریف و ماهیت مجموع و همچنین شرایط تسلسل محال، می توان علاوه بر ابطال فرض استدلال گریم مبنی بر وجود حقایق بیشتری از مجموعه تمام حقایق، امکان علم عالم مطلق به سلسله نامتناهی از مجموعه حقایق را اثبات نمود.
    کلید واژگان: علم مطلق, قضیه کانتور, پاتریک گریم, پلانتینگا, ملاصدرا
    Malihe Aghaei, Seyed Ahmad Fazeli *, Zahra Khazaei
    Patrick Grim has presented an argument against the compatibility of Divine Omniscience. Citing Cantor's Theorem and using the accepted definition of omniscience -knowledge of all true propositions- Grim denies the existence of an Omniscient due to the impossibility of a set that includes all true propositions. Grim's argument raised many answers by Christian philosophers. For example, Plantinga has objected to this argument by showing its self-contradictoriness. Although there are fundamental differences between Islamic and Christian theology in explaining the nature of omniscience, considering the capacity of Sadra's transcendent wisdom, by citing issues such as the definition and nature of collection as well as the conditions of impossible sequence, addition to refuting Grim's argument that there are more facts than the set of all facts, the possibility of the knowledge of Omniscient to an infinite series of sets of facts can be proved.
    Keywords: Omniscience, Cantor’s Theorm, Patrick Grim, Plantinga, Mulla Sadra
  • الهه خوش زبان*، زهرا خزاعی
    یکی از مباحث مطرح در فلسفه ذهن بحث از «من» است که فلاسفه با تعابیر مختلف خود، هویت شخصی، نفس و روح از آن یاد کرده اند. نظریات متفاوت فلاسفه درباره هستی و حتی چیستی این مفهوم به نظر ساده و بدیهی، آن را به یک مسئله فلسفی تبدیل نموده است. استراوسن فیلسوفی فیزیکالیست است که با تعبیر«خود» به این مسئله پرداخته است. وی از یک سو قایل به وجود «من تجربی» است؛ اما از سوی دیگر، ویژگی هایی چون استمرار، شخصیت و عاملیت را منکر شده است. درحالی که به نظر می رسد این مولفه ها، ویژگی هایی اساسی برای معنای «من» می باشند. نوشتار حاضر با روش تحلیلی-انتقادی سعی می کند از بستر تحلیل مولفه های مفهوم «من» مورد نظر استراوسن، به این سوال بپردازد که وی چگونه با عدم پذیرش این سه ویژگی، وجود «من» را باورکرده است. در این راستا، ابتدا دیدگاه استراوسن درباره ماهیت و وجود «من» تحلیل شده و پس از ارزیابی دیدگاه او این نتیجه حاصل می شود، که حذف این سه ویژگی ناشی از نقاط ضعفی چون اتخاذ مبنای فیزیکالیستی، رویکرد تجربه گرایی و روش پدیدارشناسانه و نگاه ذهنی صر ف به «من»، نیز خلط دو مقام ثبوت و اثبات و ضعف در تبیین ویژگی وحدت درطول زمان است.
    کلید واژگان: من, خود, پدیدارشناسی, فیزیکالیسم, استمرار طولانی مدت, شخصیت, عاملیت, گلن استراوسن
    Elaheh Khoshzaban *, Zahra Khazaei
    One of the topics in the philosophy of mind is the discussion of "I", which philosophers have referred to in various interpretations as "The self", "personal identity", "ego", "soul" and "spirit". Philosophers' different theories about the existence and even the nature of this seemingly simple and obvious have turned it into a philosophical problem. Galen Strawson is a physicalist who has addressed this issue by interpreting “The self”. On the one hand, he believes in the existence of the "empirical self", but on the other hand, he denies such qualities as Long-term persistence, personality, and agency, which seem to be essential to the meaning of the "I". The present paper tries to address, by an analythical-critical method, the question of how Strawson believed in the existence of the "I" despite the non-acceptance of these three characteristics. In this regard, first Strawson's view on the nature and existence of the "I" is analyzed, and after evaluating his view, it is concluded that the elimination of these three characteristics is due to weaknesses such as adopting a physicalist basis, a phenomenological method, and a purely mental view of the "I", confusion of the two positions of Truth and proof and his weakness in explaining the nature of unity over time.
    Keywords: self, Phenomenology, physicalism, Long-Term Persistence, personality, Agency, Galen Strawson
  • زهرا خزاعی، زهرا سرکارپور*
    نظریه علم حضوری جایگاه ویژه ای را در نظام صدرایی به خود اختصاص داده است. علم حضوری هم یک نظریه در حوزه معرفت شناسی فلسفه صدرا است و هم نظریه ای است برای تبیین خودآگاهی. تامل بر این نظریه مهم، بی درنگ ما را متوجه ماهیت پیچیده و رازآمیز آن خواهد کرد. نوشتار حاضر بر آن است تا در قالب نگرشی مقایسه ای بین این نظریه و یکی از مهم ترین نظریه های خودآگاهی در فلسفه تحلیلی، یعنی نظریه آشنایی، با زبانی روشن تر یک بازخوانی دقیق و شفاف از آن ارایه کند. نظریه آشنایی راسل در نگاه نخست یکی از شبیه ترین نظریه ها به نظریه صدرا است. ویژگی هایی هم چون شرط حضور، بی واسطگی، خطاناپذیری و از این قبیل، نمونه هایی از همسویی این دو نظریه اند. اما بحث اتحاد عالم و معلوم در نظریه صدرا نقطه جدایی این دو نظریه است و در حقیقت جایی است که ادعای قرابت میان این دو را با چالش جدی مواجه خواهد کرد. در نهایت شاید با قدری تسامح بتوان گفت نظریه راسل تصویری ابتدایی و تکمیل نشده از نظریه صدرا است. ضمن این که باید توجه داشت که فهم این دو نظریه در بستر نظام فلسفی متفاوت این دو فیلسوف- یعنی اصالت وجود صدرا و مبناگرایی معرفتی راسل- ادعای قرابت عمیق بین این دو نظریه را مشکل تر می سازد.
    کلید واژگان: خودآگاهی, راسل, ملاصدرا, علم حضوری, نظریه آشنایی
    Zahra Khazaei, Zahra Sarkarpour *
    The theory of “knowledge by presence” has a special place in the Sadra system. “Knowledge by presence” is both a theory of knowledge in Sadra's philosophy and a theory for explaining self-knowledge. Reflecting on this important theory will immediately make us realize its complex and mysterious nature. The present paper intends to provide an accurate and clear reading of this theory in a clearer language in the form of a comparative approach between this theory and one of the most important theories of self-knowledge in the analytic philosophy, namely the theory of “Knowledge by acquaintance”. At first glance, Russell's theory of “Knowledge by acquaintance” is one of the most similar to Sadra's theory. Such characteristics as the condition of presence, immediacy, and infallibility are examples of the similarity of these two theories. But the discussion of “unity of the knower and the known” in Sadra's theory is the point of separation between the two theories, and in fact, it is a place that will seriously challenge the claim of closeness between these theories. Finally, perhaps with some tolerance, Russell's theory is a primitive and incomplete picture of Sadra's theory. Furthermore, it should be noted that understanding these two theories in the context of the different philosophical systems of these two philosophers -namely Sadra's theory of Unity and originality of existence and Russel's theory of Knowledge by Acquaintance- makes it more difficult to claim the deep closeness between these two theories.
    Keywords: self-knowledge, Russel, Mulla Sadra, knowledge by presence, knowledge by acquaintance
  • زهرا خزاعی*

    فیلسوفان به صورتهای مختلفی حکمت را تعریف کرده اند. اکثر تعاریف ناظر به معرفت است اما در اینکه معرفت هر دو قسم معرفت نظری و عملی را شامل می شود یا محدود به یک قسم است اتفاق نظر ندارند. تعریف حکمت به فهم و یا کافی دانستن باورهای موجه برای حکمت به جای معرفت، به معنای باور صادق موج،ه از دیگر اختلافات است. در کنار همه اینها تعریف حکمت به فضیلت، با توجه به اقسام و پیچیدگی هایی که دارد از دیگر مواردی است که تعریف حکمت را دشوارتر می کند. مقاله حاضر ضمن تحلیل تعاریف گوناگونی که فیلسوفان تحلیلی معاصر از ماهیت حکمت ارایه کرده اند به  تبیین رابطه حکمت با معرفت به عنوان شرط لازم و کافی ، شرط لازم نه کافی و مشروط نبودن حکمت به معرفت، می پردازد و پس از آن حکمت را به عنوان یک فضیلت عقلی و شرط لازم برای دستیابی به معرفت مطرح می کند. در نهایت ، با توجه به اهمیت حکمت در فلسفه اخلاق و معرفت شناسی، بر ضرورت تبیین دقیقتر این پدیده تاکید می کند.

    کلید واژگان: حکمت نظری, حکمت عملی, فضیلت عقلی, معرفت نظری, معرفت عملی
    Zahra Khazaei*

    Philosophers have defined wisdom in different ways. Most definitions refer to knowledge, but they do not agree that knowledge includes or is limited to both theoretical and practical knowledge. The definition of wisdom to understanding or to justified beliefs instead of justified true belief, that is knowledge, is another difference. In addition to all this, the definition of wisdom to virtue, due to its variety and complexity, is another thing that makes the definition of wisdom more difficult. The present article, while analyzing the various definitions offered by contemporary analytical philosophers on the nature of wisdom, explains first the relationship between wisdom and knowledge; knowledge as a necessary and sufficient condition for wisdom, a necessary but not sufficient condition, and neither necessary nor sufficient condition. Then considers wisdom as a rational or epistemic virtue and a necessary condition for acquiring knowledge. Finally, it emphasizes the importance and necessity of a more accurate explanation of this phenomenon.

    Keywords: Theoretical Wisdom, Practical Wisdom, Rational Virtue, Theoretical Knowledge, Practical Knowledge
  • سعیده فیاضی *، زهرا خزاعی

    مقاله حاضر به تحلیل ماهیت و کارکرد فضیلت معرفتی از منظر ارنست سوسا می‎پردازد. فضایل در نظام معرفتی سوسا به قوای اعتمادپذیری تعریف می‎شوند که در تولید، توجیه و تبیین معرفت نقش مبنایی دارند. قوای ادراکی به همراه تعقل، استنتاج و درون‎نگری از جمله قوای معرفتی‎اند که در صورت عملکرد صحیح به معرفت می‎انجامند و ویژگی‎های درخور بودن، ماهرانه بودن و سالم بودن را بر باور بار می‎کنند. سوسا اخیرا از فضایل منشی و فاعلی‌ای نام می‎برد که هرچند در ایجاد معرفت نقشی دارند، اما باورساز نیستند. حتی فضایل فاعلی نیز به‌رغم لزوم، تنها حکم‎سازند نه باورساز. سوسا داشتن منظر معرفتی را عامل تمایز شناخت حیوانی و تاملی می‎داند و با آنکه سعی می‎کند تا توضیح دهد هر کدام از فضایل چرا، چگونه و تا چه حد در فرایند تولید و توجیه باور نقش دارند، اما نگاه تنگ او به محدوده و ماهیت فضایل لازم برای ایجاد معرفت، دیدگاه وی را به‌رغم همه جذابیت‎هایش با مشکلاتی مواجه می‎سازد که دربخش پایانی مقاله به آن پرداخته می‎شود.

    کلید واژگان: ارنست سوسا, فضیلت معرفتی, قوای اعتمادپذیر, فضایل منشی, فضایل فاعلی, معرفت, توجیه
    Sa’ida Fayyazi, Zahra Khazaie

    The present article analyzes the nature and the function of epistemological virtue in Ernest Sosa’s view. In Sosa’s epistemic system, virtues are defined as trustable faculties that play a basic role in producing, justifying and explaining knowledge. Perceptive faculties along with intellection, deduction, and introspection are among the epistemic faculties that would lead, if working rightly, to knowledge, and add features of deservingness, skillfulness, and soundness to belief. Recently, Sosa mentions character virtues and agentive virtues which play a role in creating knowledge, but do not produce belief. Even the agentive virtues do, despite being necessary, produce judgment, not belief. Sosa considers having an epistemic view as the distinctive factor between animal cognition and speculative cognition; and although he attempts to explain why, how and to what extent each of the virtues play a role in the process of producing and justifying belief, his narrow look at the limit and nature of the virtues necessary for creating knowledge makes his view face, despite all its attractions, with difficulties that we deal with in the final section of the article.

    Keywords: Ernest Sosa, epistemic virtue, trustable faculties, character virtues, agentive virtues, knowledge, justification
  • محمد تقدیسی*، زهرا خزاعی، محسن جوادی
    اکراسیا یا ضعف اخلاقی، از نظر ارسطو و بسیاری از معاصرین، از جمله آلفرد ملی، به معنای مخالفت عمدی، آگاهانه و ارادی فاعل با بهترین حکم خویش است که به دلیل ضعف اراده و نداشتن کنترل نفس فاعل رخ می دهد. از منظر ارسطو این پدیده معمولا به دلیل تاثیر پذیرفتن قدرت استدلال یا علم بالقوه عامل اخلاقی از خواسته های امیال  پدید می اید. در اینکه اکراسیا و ضعف اراده دو پدیده اند یا یک پدیده بین فیلسوفان اختلاف نظر وجود دارد. علاوه بر این در باره علت رخداد این پدیده نیز اتفاق نظر وجود ندارد. الفرد ملی اکراسیا را با ضعف اراده  و ارسطو آن را با ضعف اخلاق، مترادف میداند. علاوه بر اینکه هر دو فیلسوف اکراسیا را پدیده ای نفسانی می دانند که منجر به عمل ارادی و اگاهانه فاعل مخالف با بهترین حکم می شود. از دیدگاه هر دو، علت اکراسیا تاثیر افراطی خواسته های بخش احساسی عامل بر بخش استدلالی وی است و راه مقابله با آن را تقویت بخش استدلالی نفس در مقابل بخش احساسی آن می دانند به طوری که برای داشتن قوت اراده، تقویت عامل اخلاقی در سه ساحت معرفتی، عاطفی و رفتاری لازم وضروری است. مقاله حاضر در صدد است تا به روش توصیفی تحلیلی اکراسیا را در حوزه عمل از دیدگاه آلفرد ملی بررسی و آن را با دیدگاه ارسطو مقایسه نماید. در پایان مشخص می شود که علیرغم شباهت های بسیار، این دو در بیان عوامل تحقق اکراسیا کاملا اتفاق نظر ندارند. در نزد ارسطو اکراسیا معلول نقص در عقل عملی و صرفا در قلمرو افعال هنجاری، و در نزد ملی  معلول ناتوانی در کنترل نفس است و عوامل روانشناختی مانند ترس و تنبلی، استرس، شستشوی ذهنی،... در آن موثر است وعلاوه بر افعال هنجاری در سایر قلمرو افعال عادی نیز امکان پذیر است.
    کلید واژگان: اکراسیا, ضعف اخلاقی, ضعف اراده, الفرد ملی, ارسطو
    Mohammad Taqdisi *, Zahra Kazaei, Mohsen Javadi
    Akrasia, or moral weakness, for Aristotle and many contemporaries, including Alfred Mele, means the freely, intentionally action contrary to one's decisive better judgment, which occurs due to the weakness of the will and lack of self-control of the actor. Alfred Mele equates Akrasia with a weakness of will and Aristotle with a moral weakness. In addition to the fact that both philosophers consider Akrasia to be a carnal phenomenon. from both perspectives, the cause of Akrasia is the extreme influence of the demands of the emotional part on the reasoning. It is considered to strengthen the argumentative part of the soul versus the emotional part, so that in order to have the strength of will, strengthening the moral factor in three areas of knowledge, emotion and behavior is necessary. The present article intends to study Akrasia in a descriptive-analytical way in the field of practice from the point of view of Alfred Mele and compare it with Aristotle. In the end, it turns out that despite the many similarities, the two do not completely agree on the factors of the realization of Akrasia
    Keywords: Akrasia, Moral weakness, weakness of will, Alfred Mele, Aristotle
  • زهرا خزاعی*، ننسی مورفی، طیبه غلامی
    مقاله حاضر در صدد است تا با رویکردی تحلیلی ، اختلاف دیدگاه دنیل دنت و سم هریس - درباره تعارض اراده آزاد و جبرگرایی - را تبیین و ارزیابی کند؛ هرچند هر دو فیلسوف ، فیزیکالیست تحویل گرا هستند، اما درباره این مسئله رویکردهای متفاوتی دارند. دنیل دنت ، با حذف شرط امکان های بدیل و با تکیه بر مفاهیم کنترل ، خود کنترلی، و تامل ، تقریری خاص از مبدایت فاعل نسبت به عملش ارایه کرده و این گونه اراده آزاد را تبیین می کند. او به عنوان یک نیوداروینیست ، پدیده های فیزیکی و ذهنی انسان را بر اساس نظریه تحول تبیین می کند و در عین پذیرش جبر علی ، نشان می دهد که چگونه هنوز فاعل می تواند در تصمیمات و اعمالش فاعلیت داشته باشد. در نتیجه، او جبرگرایی را مستلزم اجبار نمی داند. در حالی که سم هریس ، با نگاهی عصب شناسانه و بر پایه آزمایش های لیبت ، اراده آزاد را توهم دانسته و به عنوان یک ناسازگارگرای جبرگرا ، به نقد دیدگاه سازگارگرایان   - از جمله دنت   - می پردازد و دنت در مقابل ، از موضع خود دفاع می کند. جستار حاضر پس از تحلیل دیدگاه این دو فیلسوف و تبیین نقد و پاسخ ، به ارزیابی دیدگاه آنها می پردازد. ناسازگاری درونی دیدگاه های این دو فیلسوف ، ناموفق بودن در توجیه عناصر دیدگاهشان و غیر مستدل بودن نقدهای آنها علیه هم ، از جمله مواردی هستند که بر پایه آنها ، هیچ کدام را در دفاع از موضعشان موفق نمی بینیم؛ هرچند دنت - در دفاع از موضعش   - نسبت به هریس، قوی تر ظاهر می شود.
    کلید واژگان: دنیل دنت, سم هریس, اراده آزاد, جبرگرایی, خودکنترلی, تامل, سازگارگرایی, امکان های بدیل
    Zahra Khazaei *, Nancey Murphy, Tayybhe Gholami
    This paper seeks to explain and evaluate, by an analytic method, the conflict between determinism and free will from the viewpoint of two physicalist reductionist philosophers, namely, Daniel Dennett and Sam Harris. Dennett is a compatibilist philosopher who tries to show compatibility between determinism and free will, while Sam Harris is a non-compatibilist philosopher who turns to determinism with the thesis that our thoughts and actions have been pre-determined by the neurobiological events associated with them, and thus, considers free will to be an illusion. Therefore according to him, we are not the authors of our thoughts and actions.  However, Dennett tries to establish the existence of free will through the use of concepts like control and deliberation and defends ‘free will worth wanting’. Therefore, if we take the agency of the agent and the absence of determinism as two criteria for free will, Dennett accepts both and Harris denies them; since there is neurobiological determinism, and all of Dennett's deliberations, etc. are also determined neurobiologically. Between the two conditions of free will, Dennett accepts that the origin of action must be in the agent; however, he refutes the condition of alternate possibilities, establishing his view based on a causal theory. As a Neo-Darwinist, he explains human beings’ physical and mental phenomena based on evolution theory and despite accepting causal determinism, he shows how the agent can still have agency in decisions and actions. As a result, he does not consider determinism to requisite compulsion. In his philosophical system, one can change the future that has not yet taken place. This decision-making regarding the future takes place through the process of deliberation, which has a special place in Dennett’s view. On the other hand, by adhering to Libet’s neurological experiments, Harris refutes both conditions of free will and considers the cause of all human being actions to arise from activities of the brain and concludes that one cannot have any conscious control over one’s actions. As a result, he emerges as a non-compatibilist determinist. In both his works, The Moral Landscape and Free Will, Harris addresses the topic of free will. In Free Will, he criticizes the view of compatibilists like Dennett, who responds to those criticisms in his article, ‘Reflections on Free Will, Review of Sam Harris’ Free Will’. Like Harris, Dennett too addresses free will in his two important books, Elbow Room and Freedom Evolves. Following an analysis of the views of Dennett and Harris and explaining the criticisms of the two regarding each other, the present article will show that neither Dennett, considering the rest of the elements of his philosophical views in philosophy of mind and philosophy of action can well justify compatibilism, nor can Harris, considering his neurological approach defend his determinist idea. The conflict that is present in Dennett’s views causes his explanation of the agent being the origin of his action to also be indefensible. Furthermore, due to the incompatibility of the different elements of his view and the vagueness of his idea regarding the effect of unconscious intentions on action, Harris too is placed in a weak position. In contrast to Harris’ supposition, a human is not “a puppet [who] is free as long as he loves his strings”; rather, a human chooses, makes decisions and acts according to his own will. As a result, despite the objections that apply to both philosophers, Dennett’s view is more acceptable than Harris’ in terms of the effort to justify free will; even though neither have been apparently successful in defending their own ideas.
    Keywords: Daniel Dennett, Sam Harris, free will, Determinism, self-control, deliberation, Compatibilism, alternate possibilities
  • زهرا خزاعی*، فاطمه تمدن
    پژوهش حاضر به تحلیل و ارزیابی دیدگاه مایکل جی.زیمرمن درباره رابطه شانس اخلاقی و مسئولیت اخلاقی می پردازد. این رابطه در فلسفه اخلاق از دو جنبه مفهومی و موضوعی مطرح می شود. به لحاظ مفهومی، شانس اخلاقی، قضاوت اخلاقی انسان ها درباره یکدیگر را مبتنی بر اعمال غیراختیاری و شانسی دانسته است؛ درحالی که مسئولیت اخلاقی، این قضاوت را مبتنی بر اعمال مختارانه می داند ؛ اما به لحاظ موضوعی، بحث شانس اخلاقی با معضلی روبه روست که مشکل دیرینه تعارض جبرگرایی با اراده آزاد و مسئولیت اخلاقی را فرامی گیرد و فراتر از آن نیز می رود . زیمرمن از فیلسوفان بنام و نادری است که با پذیرش اختیار درمعنای داشتن اراده و خواست در عمل و ابتکار اختلاف بین درجه و دامنه مسئولیت اخلاقی، شانس اخلاقی را انکار و از مسئولیت اخلاقی دفاع می کند . او همچنین مدعی است که دو معضل شانس اخلاقی و مسئولیت اخلاقی را حل کرده است. این پژوهش، پس از اشاره به معنا و رابطه مسئولیت و شانس اخلاقی، دیدگاه زیمرمن را درباره مسئولیت اخلاقی و اختیار و نفی شانس اخلاقی توضیح می دهد . درنهایت، ارزیابی این دیدگاه نشان خواهد داد که باوجود نوآوری های زیمرمن، افراط او در دفاع از مسئولیت اخلاقی، پذیرفتن دیدگاه وی را دشوار کرده است.
    کلید واژگان: مایکل جی.زیمرمن, شانس اخلاقی, مسئولیت اخلاقی, اختیار یا اراده آزاد
    Zahra Khazaei *, Fateme Tamaddon
    The present paper analyzes and evaluates Michael J. Zimmermann's view on the relationship between moral luck and moral responsibility. In moral philosophy, this relationship is considered from conceptual and subjective aspects. Conceptually, in moral luck, people’s moral judgments about each other are based on involuntary and chancy actions while the moral responsibility of these judgments are based on free actions. Moral luck, concerning its subject, faces a problem that involves old discussions about the conflict between determinism and free will and moral responsibility that goes beyond that problem. By accepting freedom as having volition and desire in action and initiating a difference between the degree and scope of moral responsibility, Zimmermann, a well-known philosopher, denies moral luck and defends moral responsibility. He also claims to have solved the problems of moral luck and moral responsibility. This paper, after exploring the meaning and relationship between responsibility and moral luck, explains Zimmerman's view on moral responsibility, freedom, and rejection of moral luck. Ultimately, an assessment of this view will show that, despite Zimmerman's innovations, his extremism in defending moral responsibility has made it difficult to accept his view.
    Keywords: Michael J. Zimmerman, Moral luck, Moral Responsibility, Free Will
  • محمد حیدرپور*، محسن جوادی، زهرا خزاعی
    «نظریه هیومی انگیزش»، به سبب قوت آن در تبیین اعمال قصدی، جذابیتی قابل ‌توجه دارد‌‌‌‌. این نظریه، اعمال قصدی فاعل را بر اساس یک میل سابق او و یک باور درباره چگونگی برآورده کردن آن میل تبیین می‌کند و می‌‌توان محتوای آن را در قالب این جمله بیان کرد: «فاعل A برانگیخته می‌‌شود که عمل Φ را انجام دهد، تنها اگر‌‌ و تنها چون‌‌‌‌، A یک میل پیشین به Ψ و یک باور داشته باشد (دارد) که با انجام Φ میل پیشین او به Ψ برآورده می‌شود»‌‌‌‌. این جمله بیان می‌‌کند که نه تنها شرط ضروری برانگیخته شدن‌‌، بلکه همچنین منشا ایجاد انگیزش، داشتن یک جفت میل و باور با اوصاف پیش‌گفته است‌‌‌‌. «استدلال بر اساس جهت مطابقت» از مهم‌ترین استدلال‌هایی است که به سود «نظریه هیومی انگیزش» ارایه شده و بر پایه آن، ویژگی بنیادین متمایز کننده باور و میل جهت مطابقت آنها با جهان است؛ اگر عدم تطابقی میان جهان و باور واقع شد، باور است که باید تغییر کند و مطابق جهان شود و اگر عدم تطابقی میان جهان و میل واقع شد‌‌‌‌، جهان است که باید مطابق میل تغییر کند‌‌‌‌. در این مقاله، در صدد بوده‌ایم تا ضمن طرح و تبیین تقریر مایکل اسمیت از استدلال بر اساس جهت مطابقت به سود «نظریه هیومی انگیزش»، نگرانی‌ها و انتقادات ناظر به آن را - به شیوه تحلیلی - تبیین کنیم.
    کلید واژگان: جهت مطابقت‌‌‌‌, نظریهٔ هیومی انگیزش, دلیل انگیزاننده‌‌‌‌, باورهای ارزش‌گزارانه‌‌‌‌, حساسیت به صدق‌‌
    Mohammad Heidarpour *, Mohsen Javadi, Zahra Khazaei
    The Humean theory of motivation is remarkably attractive in virtue of its ability to explain intentional actions. The theory accounts for an agent’s intentional actions in terms of a previous desire of hers and a belief concerning how to fulfil the desire. The Humean theory of motivation can be formulated as follows: an agent, A, is motivated to do an action Φ only if, and only because, A has a previous desire for Ψ and a belief that by doing Φ the previous desire for Ψ will be satisfied. According to this formulation, having a desire-belief pair as characterized above is not only a necessary condition, but also a cause, of being motivated. The argument from direction of fit is an important argument for the Humean theory of motivation. On this argument, the fundamental distinguishing feature of beliefs and desires is their directions of fit; that is, if there is a mismatch between the world and a belief, then the belief should change in order to match the world, while if there is a mismatch between the world and a desire, then it is the world that should change in order to match the desire. The paper seeks to provide Michael Smith’s version of the argument from direction of fit in favor of the Humean theory, explicating the worries and objections to it.
    Keywords: direction of fit, the Humean theory of motivation, motivating reason, evaluative beliefs, truth-sensitivity
  • زهرا خزاعی، مرتضی گوهری پور*

    در برابر دیدگاه فیلسوفان اخلاق فضیلت گرا که بر وجود خصلت های استوار منش در افراد تاکید دارند ، موقعیت گرا ها با ابتنا بر یافته های روان شناسان اجتماعی دیدگاه فیلسوفان اخلاق فضیلت گرا را مبنی بر وجود خصلت های منش ، نادرست شمرده و مدعی اند چنین خصلت هایی تنها حاصل تصورات نادرست و ساده ای هستند که واقعا وجود ندارند. ابتنای مدعیات موقعیت گرایانی چون هارمن ، دوریس و فلاناگان بر شواهد و واقعیت های تجربی روان شناسان اجتماعی ، مسئله ای جدی برای فضیلت گراها به شمار می رود. در واکنش به موقعیت گراها افراد مختلفی از جمله کریستین میلر تلاش کرده اند تا از خصلت های منش دفاع کنند. مقاله حاضر ضمن تلاش برای بیان دقیقی از مسئله موقعیت گرایان ، ابتدا به مرور پاسخ های میلر و سپس نقد و ارزیابی مواضع موقعیت گرایان و میلر پرداخته است و حاصل این تلاش از تحلیل و نقد مواضع دو طرف دعوا ، ارایه دیدگاهی دو وجهی درباره خصلت های منش است. واقعیت اندیشه و عمل اخلاقی افراد نه تنها بر اساس موقعیت ها و نه تنها مبتنی بر خصلت های منش است، بلکه یک واحد دو وجهی خصلت۔موقعیت متعین کننده اندیشه و عمل اخلاقی افراد است.

    کلید واژگان: روان شناسی اخلاق, خصلت های منش, اخلاق فضیلت, موقعیت گرایی, کریستین میلر
    zahra Khaza‘i, Morteza Goharipour*

    Unlike virtue ethicistswho emphasize the existence of robust character traits in individuals, philosophical situationists argue that character traits do not exist. Based on the findings of social psychologists, situationists claim that the virtue ethicist's view of character traits is false. Arguments presented by situationists such as Harman, Doris, and Flanagan are grounded in empirical evidence provided by social psychologists; the empirical findings that lead to serious concerns and tensions for virtue ethics. In response to situationists, virtue ethicists, including Christian Miller, strived to defend the existence of character traits. The present paper is an attempt to introduce a novel and multidimensional viewpoint about the role of character traits and situations. First, the paper reviews Miller’s responses to situationists while elaborating on the situationists’ questions and arguments. Second, both stands are critically analyzed and evaluated and a novel viewpoint is suggested as a better alternative for understanding the basis of individual’s moral thoughts and actions. The paper proposes that the reality of individuals' moral thoughts and actions are neither solely based on situations, nor exclusively determined by robust character traits. Rather, it is a dual-aspect unit of character and situation that determines an individual’s moral thoughts and actions.

    Keywords: Moral psychology, character traits, Virtue ethics, situationism, Christian Miller
  • طیبه غلامی*، زهرا خزاعی
    این نوشتار بر آن است به تحلیل نقش معرفت شناختی حافظه از نگاه معرفت شناسان معاصر بپردازد. از میان منابع پایه معرفت و توجیه می توان به ادراک حسی، درون نگری، گواهی، استدلال و استنتاج اشاره کرد. درباره اینکه حافظه یک منبع اساسی معرفت است یا نه، بحث های زیادی صورت گرفته و از گذشته تاکنون موافقان و مخالفانی داشته است. در این رابطه، مقاله حاضر می کوشد تا به این پرسش ها پاسخ دهد: آیا حافظه جزء منابع معرفتی است؟ اگر حافظه جزء منابع معرفتی باشد، آیا به صورت مستقل می تواند مولد معرفت باشد؟ یا آنکه صرفا یک منبع حفاظتی و نگهدارنده است؟ این جستار، ابتدا به طور مختصر به متافیزیک حافظه پرداخته، سپس به نقش معرفتی و جایگاه آن در معرفت شناسی می پردازد. این مقاله نشان می دهد، حافظه نه تنها مولدگرا نیست، بلکه به نظر می رسد نقش حفاظت گرایی را نیز به خوبی ایفا نمی کند؛ با وجود این نظریه حفاظت گرایی از دیگر نظریه های رقیب، مقبول تر است.
    کلید واژگان: حافظه, حفاظت گرایی, مولدگرایی, معرفت شناسی, متافیزیک حافظه
    Tayyebe gholami, Zahra khazaei
    In this paper, we look at the epistemological role of memory in aanalytical view. Among the sources of knowledge and justification, one can refer to sensory perception, introspection, testimony, reasoning, and deduction. There is a lot of debate about whether memory is a basic source of knowledge or not. There has long been proponents and opponents for this issue. Thus, in this article, we try to answer the following questions: Is memory part of epistemic resources? If we consider memory as a resource of knowledge, can it independently be a source of knowledge? Or is it merely a source of protection and preservation? In this essay, we first briefly consider the metaphysics of memory, and then we look at the epistemological role and its place in epistemology. This paper shows that memory is not only productive, but also does not seem to play a role in Preservationism. Nevertheless, conservationist theory seems more acceptable than other competing theories.
    Keywords: Memory, Preservation, Generativism, Epistemology, Metaphysics of Memory
  • انسیه مدنی، زهرا خزاعی

    بر اساس بازتقریری از اخلاق فضیلت، عمل، درست است، تنها اگر چیزی باشد که فاعل فضیلت مند در این شرایط انجام خواهد داد. از جمله ایرادهای معناشناختی که براین دیدگاه وارد شده، ایراد «درست اما غیر فضیلت مندانه» است که بر اساس آن، خطاست که عمل درست را براساس فعل فاعل فضیلت مند تبیین کنیم، زیرا گاهی فرد غیرفضیلت مند در شرایطی است که فاعل فضیلت مند هرگز در آن شرایط قرارنخواهد گرفت. در پژوهش حاضر، ابتدا به تحلیل این مشکل پرداخته و نشان خواهیم داد که ایراد مزبور ناشی از خلط حوزه تعیین وظایف و ارائه هدایت عملی، با محدوده ارزیابی افعال است، درنتیجه در مقام «هدایت عمل»، عمل درست است، اگر و تنها اگر، چیزی باشد که فاعل فضیلت مند در این شرایط تصمیم می گیرد، هرچند در مقام «ارزیابی عمل»، این تصمیم ممکن است «قابل تحسین» نباشد. بدین ترتیب مواردی وجود دارد که فاعل «باید» عملی را انجام دهد، اما درعین حال نمی توان عمل او را «درست»، به معنای «فضیلت مندانه» و «قابل تحسین» دانست. در پایان به ارائه راه حل های کاربردی تری برای رفع این مشکل خواهیم پرداخت.

    کلید واژگان: اخلاق فضیلت فاعل واجد شرایط, عمل درست, عمل فضیلت مندانه, هدایت عمل, ارزیابی عمل
    Anisa Madani, Zahra Khaza’i


    Based on a revision of virtue ethics, an act is right if and only if performed by a virtuous agent under those circumstances. Of the semantic critiques placed on that view is the problem of “right but non-virtuous” since, on that basis, it is erroneous to define a right act depending on the action of a virtuous agent. This is because sometimes a non-virtuous agent is in a condition that is never experienced by a virtuous agent. The present article aimed to first grapple with this problem and show that the aforesaid problem is the result of mixing the realm of determining the duties and proffering the practical guidance with the scope of appraising the acts. As a consequence, in “guidance of actions” an act is right if and only if a virtuous agent decides in that condition whereas in “appraisal of actions” this decision might not be “admirable”. Correspondingly, there are cases that an agent “should” do an act, yet their act cannot be counted as “right” meaning “virtuous” and “admirable”. Finally, a number of pragmatic approaches were presented to solve this problem.

    Keywords: Virtue ethics of qualified agents, right acts, virtuous acts, guidance of actions, appraisal of actions
  • زهرا خزاعی *، محسن جوادی، ندا زمان فشمی
    تنگناهای اخلاقی (Moral Dilemmas )، موقعیتهایی هستند که در آنها فاعل با دو گزینه متعارض روبرو است که نمیتواند بر اساس هر دو عمل کند. کسانی که از وجود چنین موقعیتهایی طرفداری میکنند، معتقدند فاعل در این موقعیتها ناگزیر است مرتکب خطای اخلاقی (Moral Wrongdoing ) شود و اگر هر کدام از گزینه ها را برگزیند، با احساسات منفی از قبیل احساس گناه (guilt) ، افسوس (Regret) و پشیمانی (remorse) مواجه خواهد شد. مخالفان تنگناها علیه وجود چنین موقعیتهایی استدلال کردهاند و معتقدند این موقعیتها، انسجام نظریه اخلاقی را زیر سوال میبرند. آنها ادعا میکنند که نظریه اخلاقی خوب باید بتواند در هر موقعیتی برای فاعل راهنمای عمل (action guiding) باشد و نباید دستورات متعارض صادر کند؛ در حالی که تنگناهای اخلاقی، مثال نقضی برای راهنمای عمل بودن نظریه های اخلاقی هستند. مدافعان تنگناها که عمدتا در چارچوب اخلاق فضیلتی استدلال میکنند، مدعیاند که نظریه اخلاق فضیلت، درعینحال که میتواند منسجم و راهنمای عمل باشد، تبیین مناسبی هم برای تنگناهای اخلاقی فراهم میآورد.
    کلید واژگان: تنگناهای اخلاقی, خطای اخلاقی ناگزیر, رنج اخلاقی, اخلاق فضیلت, دلایل عمل
    zahra khazaei*, mohsen javadi, neda zaman fashami
    Moral dilemmas are situations in which the agents are provided by two conflicting moral judgments but it's not possible for them to act upon both judgments at the same time. Proponents of moral dilemmas say that agents in conflicting situations, have to act in a way that it is morally wrong. Agents will experience negative feelings such as guilt, regret and remorse, no matter which alternative is chosen by them. Opponents, on the other hand, argue in contrary and say that these situations don't avoid incoherence in a moral theory. They claim that although a good moral theory should be action guiding in any situation, it shouldn’t provide the agent with two conflicting moral judgments. Moral dilemmas violate the principle of being action guiding in a moral theory. Proponents often argue in virtue ethics framework and believe that virtue ethic theory is coherent and action guiding and it provides an appropriate explanation for moral dilemmas.
    Keywords: Moral Dilemmas, Inescapable Moral Wrongdoing, Moral Distress, Virtue Ethics, Reasons for Action
نمایش عناوین بیشتر...
سامانه نویسندگان
  • دکتر زهرا خزاعی
    دکتر زهرا خزاعی
    استاد گروه فلسفه و کلام، دانشگاه قم، قم، ایران
اطلاعات نویسنده(گان) توسط ایشان ثبت و تکمیل شده‌است. برای مشاهده مشخصات و فهرست همه مطالب، صفحه رزومه ایشان را ببینید.
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال