فائزه سادات سجادی
-
همه گیری ویروس کووید -19 (کرونا) بر اجرای تعهدات بین المللی دولت ها به ویژه در عرصه حقوق بشر تاثیرات چشمگیری گذاشت. در این میان، حق بر سلامت بیش از سایر حقوق نقض شد. به علاوه اگرچه قرنطینه سازی، فاصله گذاری اجتماعی، منع یا محدودسازی رفت وآمد و دسترسی به اطلاعات به منظور حفظ سلامت عمومی صورت گرفتند، در همین خصوص هم واکنش ناکارامد برخی دولت ها به نقض حق آزادی رفت وآمد و دسترسی به اطلاعات منتج شد. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی، ضمن بررسی عملکرد دولت ها در اجرای سه حق مذکور به این پرسش پاسخ می دهد که دولت ها برای توجیه نقض های ارتکابی، امکان استناد به کدام یک از عوامل رافع مسیولیت بین المللی را دارند؟ به نظر می رسد با توجه به آستانه بالای اثبات قوه قاهره، همه گیری کرونا تمامی الزامات این عامل همچون غیرممکن شدن اجرای تعهدات به نحو مادی را برآورده نمی کند. اما استناد به اضطرار و ضرورت بسیار محتمل است. البته نظر به تفاوت میان دولت ها از حیث میزان شیوع بیماری و ظرفیت های مقابله با آن، نمی توان این عوامل را قاطعانه نسبت به همه دولت ها قابل اعمال دانست.
کلید واژگان: اضطرار, تعهدات حقوق بشری, ضرورت, قوه قاهره, کووید-19, کرونا, همه گیری جهانیThe COVID-19 pandemic has effected implementation of states' international obligations, especially in terms of international human rights law. the right to health was violated more than any other right. In addition, although quarantines, social distancing, travel and access-to-information bans were imposed to protect public health, the inefficiency of some states led to the violation of the right to freedom of movement and access to information. This article, based on descriptive-analytical method, while examining the implementation of these three rights in the COVID-19 pandemic, asks which precluding circumstances can be invoked by states to justify violations of their obligations? it seems, given the high threshold for proving force majeure, the pandemic does not meet all the requirements of this factor, such as the impossibility of materially performing obligations. But invoking distress and especially necessity is worthy of consideration. Given the differences between states in terms of the severity of the pandemic and the capacity to deal with it, these factors cannot be considered as equally applicable to all states.
Keywords: Covid-19, the Coronavirus, global pandemic, Human Rights Obligations, Force Majeure, Distress, necessity -
برخی دولتها به منظور حفظ سلامتی شهروندانشان در همه گیری کرونا، اجرای حق های آزادی رفت و آمد و دسترسی به اطلاعات را تعلیق کردند. مقاله ی پیش رو با روش توصیفی- تحلیلی به این سوال پاسخ می دهد که به لحاظ مقررات بین المللی حقوق بشر، تعلیق حق های بشری مزبور در همه گیری کرونا به چه نحو امکان پذیر است؟ مقیاس و شدت همه گیری کرونا، آشکارا آن را به سطح یک وضعیت اضطراری عمومی تهدید کننده ی موجودیت ملت از جمله مطابق با ماده ی 4 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی رسانده است و از این رو به طور بالقوه، امکان تعلیق حق های مزبور در مقام صیانت از سلامت عمومی مشروط به اعلام وضعیت به سایر دولتها، رعایت اصول ضرورت، تناسب و عدم تبعیض و نیز عدم مغایرت اقدامات تعلیقی با دیگر تعهدات بین المللی دولت وجود دارد. البته در عمل، دشوار می توان از رعایت تمامی این عناصر توسط دولتها در همه گیری کرونا سخن گفت و وضعیت هر دولت باید به طور جداگانه بررسی شود. در مجموع دولتهایی که مشخصا بدون رعایت مفاد ماده ی 4 میثاق، حق های مذکور را تعلیق کرده اند، مرتکب تخلف بین المللی شده اند.. بویژه در مورد دولتهایی که با توجه به شیوع پایین بیماری در آنها، صرفا محدود کردن این حق های بشری به جای تعلیق کفایت می کرد، می توان به نقض اصول ضرورت و تناسب اشاره کرد. از منظر بعد زمان بکارگیری اقدامات تعلیقی هم به نظر می رسد تعلیق حق آزادی رفت و آمد به عنوان یکی از راه های ممکن و معقول در ماه های ابتدایی شیوع کرونا بواسطه ی ناشناخته بودن خطرات آن، تا حدود زیادی قابل توجیه باشد.
کلید واژگان: کووید-19, وضعیت اضطراری عمومی, سلامتی عمومی, حیات ملت, تعلیق حقوق بشرSome states have derogated the freedom of movement and access to information rights in order to protect the health of their citizens during the Corona epidemic. The present article uses a descriptive-analytical approach to answer the question that is it possible to derogate the mentioned human rights in the corona epidemic in accordance with international human rights law? The scale and severity of the corona pandemic has clearly brought it to the level of a state of public emergency. Therefore, potentially, including in the light of citing Article 4 of the International Covenant on Civil and Political Rights, it is possible to derogate those rights as a means of protecting public health. Of course, the validity of the derogation depends on announcing the situation to other states, implementation of the principles of necessity, proportionality, non-discrimination and other obligations under international law. Of course, it is difficult to say that all state has complied with these conditions, and it is necessary to examine the situation of each state separately. In general, states that have specifically derogated their obligations without compliance to above Article, have committed international wrongful act. Violations of the principles of necessity and proportionality can be pointed out, especially in the case of those states that have experienced a low prevalence of the disease and could restrict the mentioned human rights instead of derogating them
Keywords: COVID-19, State of Public Emergency, public health, Nation Life, Derogation of Human Rights
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.