مهدی غفوریان

رابرت آدامز در حوزه ی فرااخلاق کوشش می کند تا با دیدگاهی افلاطونی-الهیاتی ماهیت خوبی را دریابد و پس از آن ویژگی های زندگی اخلاقی توام با بهروزی و سعادت را بیان کند. بدین منظور، ابتدا با الهام از نظریه کریپکی-پاتنم نقش های معناشناختی خوبی را برمی شمرد سپس در جست وجوی بهترین گزینه ای که آن نقش ها را ایفا کند خداوند را خود خوبی و خوبی چیزها را مبتنی بر مشابهت آنها با خداوند می یابد؛ مشابهت چیزها با خداوند به عنوان خوب نامتناهی موجب ارزشمندی آنها می شود. ارزشمندی به آن نوع خوبی اشاره دارد که غیرابزاری است و چیزی را که برخوردار از آنست درخور تحسین و ستایش، عشق و احترام و حتی در بالاترین حد خود شایسته پرستش می کند. از نظر آدامز، سعادتمندی زندگی آدمی منوط به لذت و رضایتمندی از امور ارزشمند است؛ از یک طرف، لذت بردن و رضایتمندی از فعالیت های زندگی و از طرف دیگر، ارزشمندی فعالیت هایی که فرد از آن لذت می برد. در این دیدگاه، انواع ارزشمندی ها حضور دارند؛ ارزشمندی ها (خوب های متناهی) شامل نه فقط ارزش های اخلاقی بلکه ارزش های عقلانی، دینی و زیبایی شناختی نیز می شود.

یکی از موضوعات مهم مورد بحث در فلسفه، معنای زندگی است که جان کاتینگهام با نگارش کتابدر باب معنای زندگی، این موضوع را مورد بحث قرار داده است. وی با بیان اینکه تنها انسان است کهبه سبب وضعیت خاص وجودی اش از معنای زندگی پرسش می کند، اهمیت پرداختن به این پرسشرا خاطر نشان می کند. نزد کاتینگهام، مولفه هایی که زندگی را معنادار می سازند عبارتند از: عمق وجدیت، هدفمندی، خودآگاهی و خودمختاری، اخلاقی بودن (پیروی از ارزش های عینی اخلاقی)،موفقیت آمیز بودن و سرانجام خداباوری یا زندگی متدینانه. معنای زندگی از طریق اخلاقی زیستنکه منجر به برآورده شدن نیازها و شکوفایی استعدادهای سرشت انسانی ما م یشود، حاصل می گردد.اما از نظرگاهی صرفا انسانی، سرشت انسانی ما چیزی بیش از امیال و خواست ه های ممکنی نیست کهمحصول جهش ژنی است. بدین ترتیب، احکام اخلاقی نیز که بر مبنای این سرشت و ماهیت بنا شدهاست، از ارزش عینی برخوردار نیست. علاوه بر این، با توجه به سرشت آسیب پذیر و ضعیف انسان کههمواره در معرض ناکامی و شکست برنامه ها و فعالیت هایش است، تنها در پرتو نگرش دینی و معنویکه بر طبق آن خداوند خیرخواه، زندگی اخلاقی را از ما خواسته است هم می توان دلیلی قطعی برایپیروی از احکام و ارزش های عینی اخلاقی یافت و هم روح امید به موفقیت و معناداری زندگی را درزندگی انسان دمید. به عقیده کاتینگهام فهم، قبول و برخورداری از نگرش دینی و معنوی نیز مبتنیبر انجام اعمال مورد توصیه دین است. به نظر نگارندگان، تلاش کاتینگهام در توضیح اینکه چگونه  خداباوری بدون فرض مفهوم زندگی پس از مرگ تامین کننده ی موفقیت آمیز بودن زندگی استمقرون به صواب نیست