به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

کاظم باعثی

  • فاطمه حسینی، طراوت بامداد*، بهرخ فرهمند، کاظم باعثی
    زمینه و هدف یکی از مهمترین پروتیینهای ویروس 2-COV-SARS پروتیین S است که از دو زیرواحد 1S و 2S تشکیل شدهاست. مهمترین ناحیه در زیرواحد S1 ناحیه اتصال به رسپتور) RBD (است که نقش کلیدی در اتصال به رسپتورهای ACE راایفا میکند. RBD یک ناحیه حفاظت شده در پروتیین S است که هدف سیستم ایمنی و تولید آنتیبادی علیه ویروس است.باتوجه به اهمیت این ناحیه)در تولید آنتیبادیهای خنثیکننده(که میتواند انتخاب مناسبی جهت توسعه واکسن و تولیدکیتهای تشخیص سرولوژی باشد، ازاین رو در این مطالعه، میزان واکنش آنتیبادیهای موجود در سرم بیماران بهبودیافتهاز بیماری کوید 19 با استفاده از پروتیین RBD نوترکیب تولید شده درسیستم بیانی پروکاریوت به عنوان یک سیستم بیانیارزان قیمت بررسی شد.روش بررسی در این مطالعه سازه نوترکیب RBD-b22PET به میزبان باکتری اشرشیاکلی) 21BL (انتقال و سلولهای باکتری درمحیط کشت داده شد. سپس بیان پروتیین با استفاده از ایزوپروپیل بتادی تیوگالاکتوزید) IPTG (القا شد. بیان پروتیین نوترکیبRBD با استفاده از ژل اکریل آمید) SDS-PAGE (و وسترن بلات به تایید نهایی رسید. درپایان پروتیین موردنظر با استفادهازستون نیکل استخراج و در یک سنجش الیزای غیرمستقیم استفاده شد.یافته ها در مقایسه با سرم افراد سالم) 0.412Cut off: (افزایش معنیداری در میزان جذب نوری 30 نمونه سرمی به پروتیینRBD نوترکیب مشاهده نشد.نتیجه گیری پروتیین نوترکیب RBD تولیدشده در میزبان پروکاریوتی واکنش قابل توجهی به آنتیبادیهای موجود در سرمبیماران بهبودیافته از خود نشان نمیدهد و نمیتوان جهت اهداف تشخیصی از آن استفاده کرد.
    کلید واژگان: کوید 19, سارس, کرونا ویروس 2, ناحیه اتصال به رسپتور
    Fatemeh Hosseini, Taravat Bamdad *, Behrokh Farahmand, Kazem Baesi
    Background and Objectives One of the most important proteins of the SARS-COV-2 virus is S protein, which consists of S1 and S2 subunits. The most important region insubunit S1 is the receptor binding region (RBD), which plays a key role in binding toACE receptors. The RBD is a conserved region in S protein that is the target of theimmune system and the production of antibodies against the virus. Due to theimportance of this region in the production of neutralizing antibodies, it can be a goodcandidate for vaccine development and production of diagnostic kits. Therefore, thepresent study aimed to assess the response rate of antibodies in the serum ofrecovered COVID-19 cases using recombinant RBD protein produced in the prokaryoticexpression system as an inexpensive expression system.Subjects and Methods In this study, the recombinant PET22b-RBD construct wastransformed to the Escherichia coli (BL21) host, and the bacterial cells were culturedin a culture medium; thereafter, protein expression was induced using isopropyl beta-D-thiogalactoside (IPTG). The expression of recombinant RBD protein was confirmedby acrylamide gel (SDS-PAGE) and Western blotting. Finally, the desired protein wasextracted using a Ni-NTA column and applied in an indirect ELISA.Results In comparison with the serum of healthy individuals (cut off: 0.412), nosignificant increase was observed in the response of 30 serum samples to therecombinant RBD protein.Conclusion The recombinant RBD protein produced in the prokaryotic host did notrespond significantly to the antibodies in the serum of recovered COVID-19 patientsand cannot be used for diagnostic purposes.
    Keywords: COVID-19, Receptor binding domain, SARS-CoV-2
  • کیانا کلبادی، الهه علی عسگری، کاظم باعثی*
    هدف مطالعه

    انتظار می رود درمان ضد رترو ویروسی (ART) در  بیماران آلوده به عفونت HIV به شکل قابل ملاحظه ای باعث تقویت بازسازی سیستم ایمنی شود. در تعدادی از این بیماران با وجود این که سرکوب بار ویروسی به صورت موفقیت آمیز اتفاق می افتد اما افزایش تعداد سلول های TCD4 با شکست مواجه می شود که به آن پاسخ ایمنی عدم تطابق (DIR) گفته می شود. هدف این مطالعه ارزیابی بیان ژن های CD28,CXCL12,FOS در بیماران با پاسخ عدم تطابق است.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه پس از جداسازی سلول های PBMC، RNA دو گروه استخراج شد گروه کنترل بیمارانی (پاسخ دهنده ی ایمونولوژیکی) و گروه هدف (عدم پاسخ ایمونولوژیکی). Real time PCR نسبی کمی به صورت duplicate با استفاده از کیت One Step PrimeScriptTM RT-PCR انجام شد. و آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار GraphPad prism ورژن 8 صورت گرفت.

    نتایج

    سطح بیان ژن های CD28,CXCL12,FOS در گروه هدف در مقایسه با گروه کنترل اندازه گیری شد. نسبت چند برابری (fold chang) برای ژن های CXCL12  و CD28 به ترتیب 19/0 و 46/0  بوده و در گروه هدف نسبت به گروه کنترل کاهش معنا داری را نشان داد  اما  نسبت چند برابری، برای ژن  FOS 70/0 بوده و هیچ اختلاف میانگین معناداری از لحاظ آماری مشاهده نشد.

    کلید واژگان: HIV-1, عدم تطابق, تعداد سلول TCD4
    Kiana Kolbadi, Elaheh Aliasgari, Kazem Baesi*
    Aims

    Anti-Retroviral Therapy (ART) should considerably ameliorate the recovery of the immune system in HIV infected patients. In some patients a failure to satisfactorily increase CD4 counts on ART despite successful virological control did occur, named discordant immune response (DIR).  The aim of this study is the evaluation of CD28, CXCL12, FOS genes in patients with DIR.

    Materials & Methods

    In current study, after PBMC isolation, RNA was extracted for two groups; Control group (immunologic responders) and case group (non immunologic responders). Real-time relative quantitative PCR was performed in duplicate using One Step PrimeScript™ RT-PCR Kit and data analyzed by using GraphPad prism software version 8.0.2.

    Findings

    The expression levels in the case group compared to the control group were measured for CD28, CXCL12, FOS. The Fold change ratio for CD28 and CXCL12 were (0.46), (0.19) respectively and in both of them, a significant decrease was observed. The Fold change ratio for FOS was (0.70) and no statistically significant was observed.

    Conclusion

    we showed significantly decrease in the expression of CD28 and CXCL12 genes in the case group compared to control group, but we couldn’t say, this low expression of these genes are the reason of the low count of CD4 T cells. The more investigation is necessary for it, if the suppression of these genes can impact on proliferation of CD4 T cells, in-vitro.

    Keywords: HIV-1, discordant, TCD4+ cell count
  • محمد باقدم، خالید محمدزاده سلامت*، کمال عزیزبیگی، کاظم باعثی
    هدف

    کاردیومایوپاتی یکی از عوارض دیابت است که با اختلال در عملکرد و متابولیسم قلب همراه است. تمرینات ورزشی با تغییر در بیان ژن های درگیر در متابولیسم قلبی و افزایش ترشح مایوکین ها نقش مهمی در کاهش عوارض ناشی از دیابت بر روی عضله ی قلب دارند. هدف از مطالعه ی حاضر تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن PGC-1α بافت قلب و سطح پلاسمایی آیریزین در رت های دیابتی شده با STZ بود.

    روش ها

     16 سر رت 10 هفته ای دیابتی شده با STZ به دو گروه تمرین هوازی و گروه کنترل تقسیم شد. مدت و شدت فعالیت از 15 دقیقه با سرعت 10 متر در دقیقه شروع و به صورت تدریجی به 40 دقیقه با سرعت 25 متر در دقیقه در هفته هفتم رسید و تا پایان هفته هشتم این شدت حفظ شد (8 هفته). بیان ژن PGC-1α قلب به روش PCR و سطح پلاسمایی آیریزین، انسولین و گلوکز با استفاده از کیت الایزا 48 ساعت بعد از آخرین جلسه ی تمرینی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تی زوجی و در سطح معنی داری 05/0 مورد بررسی قرار گرفت.

    یافته ها

    نتایج نشان داد که تمرین هوازی موجب افزایش معنی دار غلظت PGC-1α بافت قلب (001/0>P) و غلظت آیریزین پلاسما (001/0>P) شد. نتایج همچنین نشان داد که تمرین هوازی با کاهش معنی دار گلوکز (001/0>P) و افزایش انسولین (001/0>P) پلاسما همراه است. اما تاثیری بر شاخص مقاومت انسولینی ندارد 79/0=P). علاوه بر این مشخص شد که غلظت PGC-1α بافت قلب با غلظت آیریزین (001/0>P) و انسولین پلاسما (019/0=P) ارتباط مثبت معنی داری دارد اما با غلظت گلوکز این ارتباط معکوس است (001/0=P). آیریزین نیز با غلظت انسولین ارتباط مثبت (001/0=P) و با غلظت گلوکز ارتباط معکوس (002/0=P) معنی داری داشت.

    نتیجه گیری

     نتایج تحقیق حاضر پیشنهاد می کند که تمرین هوازی موجب افزایش بیان ژن PGC-1α در بافت قلب و آیریزین پلاسما می شود. این تغییرات ارتباط معنی داری با کاهش گلوکز و افزایش انسولین پلاسما در رت های دیابتی شده با STZ دارد.

    کلید واژگان: تمرین هوازی, دیابت, قلب, PGC-1α, آیریزین
    Mohammad Baghadam, Khalid Mohammadzadeh Salamat*, Kamal Azizbeidi, Kazem Baesi
    Background

    Cardiomyopathy is one of adverse effects of diabetes that associated with cardiac muscle metabolism and function disruption. Exercise training decreases adverse effects of diabetes on heart by changing genes involved in cardiac metabolism and increasing myokines secretion. So, the aim of this study was to investigate of 8 weeks aerobic training on cardiac PGC-1α gene expression and plasma irisin in STZ-induced diabetics’ rats.

    Methods

    16 STZ-induced diabetics Wistar rats (10 weeks old) divided into control and aerobic training groups. Time and intensity of exercise session began with 15 minutes and 10 m/min, and gradually increased to 40 minutes and 25 m/min at seventh week and kept to the end of eighth’s week (8 weeks). Cardiac PGC-1α gene expression analyzed by PCR, and plasma concentration of insulin, glucose were analyzed by ELISA method 48 hours after the last session of exercise training. Data were analyzed by independent t test at alpha level of 0/05.

    Results

    the results showed that aerobic exercise training increased PGC-1α concentration (P<0/001) and plasma irisin (P<0/001). Further analysis showed that aerobic exercise training decreased glucose concentration (P<0/001) and increased insulin concentration (P<0/001), but had no effect of insulin resistance (P=0/79). In addition, the results revealed that there is a positive correlation between PGC-1α and plasma irisin (P<0/001) and insulin (P=0/019), but it has a negative correlation with plasma glucose (P=0/001). There is also a positive significant correlation between isirin and insulin (P=0/001), and a negative correlation between irisin and glucose (P=0/002).

    Conclusion

    The findings suggest that aerobic exercise training induces increased cardiac PGC-1α gene expression and plasma irisin. These changes have a significant correlation with lowered glucose and increased plasma insulin insulin in STZ-induced diabetics’ rats.

    Keywords: Aerobic training, Diabetes, Heart, PGC-1α, Irisin
  • محمد باقدم، خالید محمد زاده سلامت *، کمال عزیزبیگی، کاظم باعثی
    مقدمه
    با توجه به نقش PGC1α در متابولیسم گلوکز، آیرزین نیز یک مایوکاین القا شده با فعالیت ورزشی می باشد که با دیابت نوع 2 کاهش می یابد. بیان ژن PGC1α در افراد دیابتی تا 50% کاهش می یابد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر بیان ژن PGC1α، آیرزین، انسولین، گلوکز و مقاومت به انسولین در رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه تجربی، 16 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن20 ± 200 گرم به صورت تصادفی به دو گروه دیابتی کنترل (8 n=) و دیابتی مقاومتی (8 n=) تقسیم و در شرایط آزمایشگاهی نگهداری شدند. گروه تمرینی 8 هفته تمرین مقاومتی را اجرا کردند. 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه تمرینی، رت ها بی هوش و قربانی شدند. ابتدا خون گیری انجام شد سپس قلب آن ها خارج و با استفاده از روش Real time – PCR میزان بیان ژن GC1α بطن چپ قلب اندازه گیری شد. برای مقایسه مقادیر متغیرها از آزمون t مستقل استفاده شد.
    یافته ها
    نتایج نشان داد در میزان آیرزین (002/0p=)، بیان ژن PGC1α (001/0p=)، گلوکز (001/0p=) و انسولین (004/0p=) در گروه دیابتی مقاومتی نسبت به گروه دیابتی کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت.
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج تحقیق حاضر، به نظر می رسد می توان تمرین مقاومتی را به عنوان یک استراتژی مهم جهت بهبود بیان ژن PGC1α در متابولیسم گلوکز در دیابتی ها توصیه کرد و به عنوان یک روش مداخله ای تاثیرگذار مورد توجه قرار داد.
    کلید واژگان: رت, تمرین مقاومتی, آیرزین, ژن PGC1?
    M Baghadam, Kh Mohammadzadeh salamat *, K Azizbeigi, Kazem baesi
    Introduction
    Due to the significant role of PGC1α in glucose metabolism, insulin has also been induced by the Myokines with sports activities, which is reduced with type 2 diabetes. The gene expression of PGC1α in diabetic people is reduced up to 50%. The purpose of this study was to explore the Effect of 8 weeks of resistance training on IRISIN plasma serum and the gene expression of PGC1α cardiac muscle in (streptozetosin) induced diabetic rats.
    Materials and Methods
    Sixteen male Wistar rats with an average weight of 200 ± 20 g were randomly assigned to one of the two groups of the diabetic control (n = 8) and the diabetic resistance (n = 8) and were kept in vitro. The experimental group received resistance training for 8 weeks. The following factors were measured: Blood samples were taken and then their heart was abroad and using the Real Time-PCR method, the gene expression of PGC1α of the left ventricle were measured. Independent sample t-test was used.
    Results
    The results showed that there was a significant difference between the average Irisin (p=0/002), gene expression of PGC1α (p=0/001), glucose level (p=0/001) and insulin (p=0/004) between the resistance diabetic group and the control diabetic group.
    Conclusion
    Based on the results of the present study, it seems that resistance training is recommended as an important strategy for improving the gene expression of PGC1α and glucose metabolism in diabetics. Therefore, it can be considered as an effective interference method.
    Keywords: Rats, Resistance Training, PGC1? Gene, Irisin
  • نسرین رمضانی *، عباسعلی گائینی، سیروس چوبینه، محمدرضا کردی، کاظم باعثی
    زمینه و هدف
    دیابت، اختلالی متابولیکی با ویژگی هیپرگلیسیمی و نارسایی عملکرد انسولین درون زاد، یکی از شایع ترین بیماری های متابولیکی است. رتینول اتصالی به پروتئین چهار (RBP-4) آدیپوکاینی است که غلظت سرمی آن در افرادی مقاوم به انسولین یا دیابت نوع دو، افزایش می یابد و در تنظیم عملکرد انسولین و متابولیسم گلوکز نقش دارد. هدف پژوهش بررسی اثر تمرین مقاومتی بر غلظت سرمی RBP-4 و شاخص مقاومت انسولینی در موش های صحرایی نر دیابتی نوع دو بود.
    مواد و روش کار
    هجده سر موش صحرایی نر 8 هفته ای نمونه پژوهش انتخاب شدند. دیابت با استفاده از داروی نیکوتین آمید و استرپتوزتوسین القا شد. پنج روز پس از تزریق، گلوکز خون اندازه گیری شد و موش هایی که گلوکز ناشتایی آن ها بین 126-400 میلی گرم در دسی لیتر بود، نمونه های دیابتی در نظر گرفته شدند. موش ها تصادفی و بر اساس همگن سازی وزن بدن در دو گروه کنترل و مقاومتی قرار گرفتند. یک ماه پس از القای دیابت، برنامه تمرینی 8 هفته ای صعود از نردبان، انجام شد در حالی که موش های گروه کنترل به صورت بی تحرک در قفس ماندند. مقادیر گلوکز، انسولین، RBP-4 و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد.
    یافته ها
    مقادیر سرمی RBP-4{(9±3/57 به 12±9/70(ng/ml)) (007/0p=)}، گلوکز{(36±8/234 به 16±5/324(mg/dL))001/0p=)}، انسولین {(8/0±5/5 به 66/0±7/6 (μmol/L) )، (002/0p=)} و شاخص مقاومت انسولینی {(3/0±11/0 به 2/0±18/0 (HOMA-IR) )، (002/0p=)} در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری پیدا کرد.
    نتیجه گیری
    یافته های نشان داد تمرین مقاومتی مقادیر گلوکز، انسولین و RBP-4 را در موش های دیابتی نوع 2 کاهش می دهد و مقاومت به انسولین را بهبود می بخشد بنابراین به نظر می رسد این نوع تمرین هم می تواند برای بیماران دیابتی نوع 2 مفید باشد.
    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, مقاومت انسولینی, رتینول اتصالی به پروتئین4
    N. Ramezani *, Aa Gaiini, S. Choobineh, Mr Kordi, K. Baesi
    Background and Objectives
    Diabetesis one of the most common metabolic diseaseswhich is characterized by hyperglycemia and failure of endogenous insulin.Levels of serum retinol-binding protein 4(RBP4) as an adipokin increase in insulin resistant or type 2 diabetic patientsreferring to its role in regulation of insulin function and glucose metabolism. The present study was designed to investigate the effect of resistance training on serum levels of RBP4 and insulin resistance (IR) index in type II diabetic male wistar rats.
    Materials And Methods
    Male 8-week-old Wistar rats were randomly assigned as study samples. Diabetes was inducedby intra peritoneal injection nicotinamid and streptozotocin. Five days after injection, blood glucose was measured and the rats with fasting glucose levels between 400-126 mg/dl, were considered as diabetic rats. Based on homogeneous body weight,rats were randomly categorizedinto two control and resistance training groups. Onemonthafter inducing diabetes, rats in the training group carried out an eight-week exercise program on a step ladder, whereas control group remained sedentary in their cages. The levels of the serum glucose, insulin, RBP4, and insulin resistance index (HOMA-IR) wereassessed.
    Results
    Serum concentration of RBP4[(57/3±9 to 70/9±12)(ng/dl),(p=0/007)], glucose[(234/8±36 to 324/5±16)(mg/dl), (p=0/001)], insulin[(5/5±0/8 to 6/7±0/66)( µmol//l),(p=0/002)], insulin resistance index[(0/3±0/11 to 0/2±0/18)( HOMA-IR), (p=0/002)] were significantly decreased in the training group in comparison with the control group.
    Conclusions
    The present study showed that resistance training could decrease glucose, insulin, and RBP4 level and improves insulin resistance in rats with type 2 diabetes.Therefore,it seems that this type of training can also be appropriate in patients with type 2 diabetes.
    Keywords: Resistance training, Insulin resistance, Retinol?binding protein 4
  • فاطمه تاجی، هما محسنی کوچصفهانی، فرزانه شیخ الاسلامی، کاظم باعثی، فاطمه متولی، اصغر عبدلی*
    هدف
    اتوفاژی (خودخواری) یک فرآیند بسیار تنظیم شده برای تخریب پروتئین های آسیب دیده و اجزا درون سلولی از کارافتاده است. اتوفاژی نقش های چندگانه ای در حفظ هموستازی سلول دارد. بکلین 1 (Beclin 1) یک مولکول تنظیمی بسیار مهم در شروع و شکل گیری اتوفاگوزوم است. مهار اتوفاژی به وسیله تخریب آللی بکلین1 حساسیت به استرس متابولیک را ایجاد می کند. مهار کردن اتوفاژی تحت شرایط محدودیت مواد مغذی در تومورهای مقاوم به مرگ سلولی برنامه ریزی شده، منجر به نکروز التهاب و رشد تومور افزایش یافته همراه است.
    هدف از این مطالعه، القای اتوفاژی با ژن بکلین 1 و تاثیر آن در روند نکروز رده سلولی MCDK بود.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه، القای اتوفاژی با ژن بکلین 1 در سلول های MDCK بررسی شد. سپس درصد مرگ سلولی نکروز در این سلول ها با روش فلوسایتومتری با استفاده از کیت رنگ آمیزی آنکسین V سنجیده شد. به منظور القا کردن اتوفاژی، سازه HYPERLINK «../../../../../abstract/med/21426771/» \t «_blank»Beclin1-(-)pcDNA 3.1 با استفاده از لیپوفکتامین 3000 درون رده سلولی MDCK ترنسفکت شد.
    نتایج
    در مطالعه حاضر مشاهده شد که بیان بالای ژن بکلین1 در سلول های MDCK به القای اتوفاژی منجر می شود، همان گونه که با رنگ آمیزی شاخص اتوفاگوزومی داخل سلولی دیده شد. درصد ساختارهای LC3 مثبت در سلول های ترنسفکت شده و نشده به ترتیب 92/9 و 15/0 درصد بود. در گروه های ترنسفکت شده و کنترل، درصد مرگ سلولی نکروز، به ترتیب 66/1 و 06/0 درصد بود.
    نتیجه گیری
    تداخل بین مسیرهای اتوفاژی و نکروز ممکن است بر سرنوشت طول عمر سلول اثر داشته باشد. استراتژی های درگیر در تعدیل کردن اتوفاژی و مرگ سلولی ممکن است بر روند درمان بیماری ها موثر باشد. بنابراین دستکاری مسیرهای مرگ سلولی ممکن است حوزه های جدیدی را در استفاده های درمانی و مداخله ای ایجاد کند.
    کلید واژگان: اتوفاژی, بکلین 1, نکروز, فلوسایتومتری
    Fatemeh Taji, Homa Mohseni Kouchesfehani, Farzaneh Sheikholeslami, Kazem Baesi, Fatemeh Motavalli, Asghar Abdoli *
    Objective
    Autophagy (self-digestion) is a highly regulated process for the degradation of damaged proteins and intracellular components. Autophagy has multifunctional roles in the protection of cellular homeostasis. Beclin1 is a key regulator molecule in autophagosome formation. Inhibition of autophagy by destruction of the Beclin 1 allele creates sensitivity to metabolic stress. Inhibition of the autophagy under conditions of nutrient deprivation in tumors resistant to apoptosis can lead to necrosis, inflammation and increased tumor growth. This study aims to assess the effect of autophagy induction on the necrosis pathway of MDCK cells.
    Methods
    We evaluated induction of autophagy by the Beclin1 gene in MDCK cells and assessed the percentage of necrosis cell death by flow cytometry using an Annexin V Staining kit. In order to induce autophagy, the recombinant pcDNA3.1-Beclin 1 was transfected into the MDCK cell line using lipofectamine TM 3000.
    Results
    Overexpression of the Beclin1 gene in MDCK cells led to induction of autophagy as seen by intracellular autophagosomal indicator LC3-II staining. There were 9.92% positive LC3 structures in transfected cells and 0.15% in untransfected cells. In the transfected and control groups, the rate of necrosis cell death was 1.66% and 0.06%, respectively.
    Conclusion
    Crosstalk between autophagy and necrosis pathways might affect the fate of the cell life span. Strategies that involve in modulation of autophagy and cell death might lead to therapeutic interventions in diseases. Therefore manipulation of cell death pathways could create new areas in therapeutic uses and interventions.
    Keywords: Autophagy, Beclin 1, Necrosis, MDCK cell, Flow cytometry
  • رسول محمدی *، حسن متین همایی، محمد علی آذربایجانی، کاظم باعثی
    زمینه و هدف
    دیابت نوع 2 به عنوان یک عامل خطر برای بیماری قلبی به شمار می رود و سهم عمده ای در مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی - عروقی دارد. در پژوهش حاضر تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هایپرتروفی قلب، سطح گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در رت های دیابتی شده با STZ بررسی گردید.
    روش بررسی
    16 سر رت نر نژاد ویستار (با میانگین وزن20±200 گرم) به صورت تصادفی به دو گروه دیابتی کنترل (8 سر) و دیابتی مقاومتی (8 سر) تقسیم شدند. گروه تمرین دیابتی مقاومتی، 12 هفته تمرین مقاومتی را اجرا کردند و 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه تمرینی، رت ها بیهوش و کشته شدند. متغیرهای مورد نظر در رت ها (وزن بدن ، وزن قلب، وزن بطن چپ، درصد وزن قلب به وزن بدن، درصد وزن بطن چپ به وزن قلب، ضربان قلب حالت استراحت، میزان گلوگز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین) اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون تی برای گروه های مستقل در سطح معنی داری، 05/0p≤ استفاده گردید.
    یافته ها
    بین میانگین وزن قلب (050/0p=)، وزن بطن چپ (002/0p=)، میزان گلوگز (000/0p=)، انسولین (000/0p=) و ضربان قلب حالت استراحت (021/0p=) در گروه دیابتی مقاومتی نسبت به گروه دیابتی کنترل، تفاوت معنی داری وجود داشت.
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج تحقیق حاضر، به نظر می رسد تمرین مقاومتی به عنوان یک استراتژی مهم در جهت بهبود ساختار و عملکرد قلب دیابتی ها بوده و می تواند به عنوان یک روش مداخله ای تاثیرگذار مورد توجه قرار گیرد.
    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, دیابت ملیتوس, موش ها
    Rasoul Mohammadi *, Hasan Matin Homaee, Mohammad Ali Azarbayjani, Kazem Baesi
    Background And Objectives
    Type 2 diabetes is a risk factor for heart disease and has a major contribution in mortality due to cardiovascular diseases. In the present study, the effect of 12-week resistance training was investigated on cardiac hypertrophy, glucose, level, insulin, and insulin resistance index in STZ-induced diabetic rats.
    Methods
    A total of 16 male Wistar rats (mean weight, 200±20g) were randomly divided into two groups of diabetic control and (N= 8), diabetic resistance (N= 8). The diabetic resistance training group performed a 12-week resistance training, and 48 hours after the end of the last training session, the rats were anesthetized and euthanized. The variables of interest (body weight, heart weight, left ventricular weight, percentage of heart weight to body weight, percentage of left ventricular weight to heart weight, resting heart rate, level of glucose, insulin, and insulin resistance index), were measured. Data analysis was performed using independent samples t-test at significance level of p≤0.05.
    Results
    There was a significant difference among mean heart weight (p=0.050), left ventricular weight (p=0.002), level of glucose (p=0/000), insulin (p=0.000), and resting heart rate (p=0.021) in the resistance diabetic group compared to the control diabetic group.
    Conclusion
    According to the results of the present study, it seems that resistance training is an important strategy to improve the structure and function of the heart in diabetics and it can be considered as an effective intervention method.
    Keywords: Resistance training, Diabetes mellitus, Rats
  • مجتبی ایزدی*، علی اصغر رواسی، رحمان سوری، کاظم باعثی، سیروس چوبینه
    سابقه و هدف
    تمرین ورزشی منظم به عنوان نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع 2 معرفی شده و در عین حال مکانیسم های مولکولی عهده دار سازگاری های ژنتیکی به آن کمتر شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر 3 ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس و نیم رخ گلیسمیک در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 است.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه تجربی 16 سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی شده توسط نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین (30±220 گرم) به شیوه تصادفی به دو گروه ورزشی (8=n) و کنترل (8=n) تقسیم شدند. گروه ورزشی در یک برنامه تمرینات هوازی 3 ماهه به تعداد 3 جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس، و گلوکز ناشتا و انسولین سرم در 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه گیری شد.
    نتایج
    در مقایسه با موش های صحرائی گروه کنترل کاهش معنی داری در سطح گلوکز ناشتا به واسطه مداخله تمرینی در گروه ورزش مشاهده شد (0/001=P). انسولین سرم متعاقب تمرینات هوازی به میزان معنی داری افزایش یافت (0/014=P)، اما بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس به واسطه تمرینات هوازی تغییر نکرد (0/876=P).
    نتیجه گیری
    در مجموع می توان گفت تمرینات هوازی طولانی مدت باعث بهبود نیم رخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 منجر می شود، اما این بهبود را نمی توان به تغییر در بیانTCF7L2 در بافت پانکراس نسبت داد.
    کلید واژگان: ژن TCF7L2, پانکراس, موش صحرایی دیابتی شده, نیکوتین آمید استرپتوزوتوسین, تمرین هوازی
    Mojtaba Eizadi*, Ali Asghar Ravasi, Rahman Soori, Kazem Baesi, Sirus Choubineh
    Background
    Although less is known about the molecular mechanisms responsible for its genetic compatibility, regular training is identified as a non-pharmacological treatment for obesity and type-II diabetes. This study aimed to determine the effect of a 3 months aerobic training on pancreatic TCF7L2 expression and glycemic profile in type II diabetic rats.
    Materials And Methods
    In this experimental study, type II diabetes was induced in male Wistar rats (n=16, weight: 220±30 g) by intraperitoneal injection of streptozotocin- nicotinamide. Animals were randomly divided into Exercise (n=8) and Control (n=8) groups. Exercise group, but not Control group, was completed a 3 month aerobic training (3 sessions/week). Forty-eight hours after the last exercise session, the relative expression of pancreatic TCF7L2, fasting glucose and serum insulin were measured in two groups.
    Results
    Compared to Control rats, exercise resulted in a significant decrease in fasting glucose in Exercise group (P=0.001). Serum insulin was increased significantly by aerobic training in Exercise group compared to Control one (P=0.014). However, pancreatic TCF7L2 expression did not change by aerobic training (P=0.876).
    Conclusion
    Based on these data, while we concluded that a long-term aerobic training effectively improves the glycemic profile and insulin concentration of type II diabetic rats, such improvements cannot be attributed to TCF7L2 expression in pancreatic tissue.
    Keywords: TCF7L2 Gene, Pancreas, Rat induced diabetes, Streptozotocin, nicotinamide, Aerobic training
  • رحمان سوری *، محمد رشیدی، سیروس چوبینه، علی اصغر رواسی، کاظم باعثی، علی رشیدی پور
    هدف
    دیابت نوع 2 یک بیماری چند علتی است، ولی اخیرا مشخص شده است که ژن MTNR1B با میزان ابتلا به دیابت نوع2 مرتبط است و افزایش بیان آن خطر دیابت نوع 2 را افزایش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر12 هفته تمرینات مقاومتی بر بیان ژن MTNR1B و گلوکز و انسولین ناشتا در رت های نر ویستار مبتلا به دیابت نوع 2 است.
    مواد و روش ها
    پژوهش حاضر از نوع بنیادی و روش آن تجربی می باشد. در این مطالعه از 30 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±220گرم استفاده شد. در طول دوره در شرایط استاندارد یعنی دمای 3±22سانتی گراد و رطوبت 45درصد و دوره های 12 ساعته متوالی نور و تاریکی نگهداری شدند. رت ها به سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و کنترل دیابتی با تمرینات مقاومتی تقسیم شدند. القای دیابت از طریق محلول نیکوتین آمید و STZ انجام شد و برنامه تمرینی مقاومتی به مدت 12 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب 3 دوره با 6 تکرار در دوره انجام گرفت. همه رت ها 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی تشریح شدند.
    یافته ها
    برنامه تمرینی به کاهش معنی دار سطوح گلوکز ناشتا در گروه دیابتی مقاومتی نسبت به گروه دیابتی کنترل منجر شد (05/0>p). بر خلاف گلوکز، 12 هفته تمرین ورزشی به افزایش معنی دار سطوح سرمی انسولین نسبت به مقادیر آن در قبل از اعمال تمرینات مقاومتی در گروه تمرینی دیابتی منجر شد (05/0>p). از طرفی، اجرای تمرینات مقاومتی بیان ژن MTNR1B را به میزان 93 درصد نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش داد (05/0>p).
    نتیجه گیری
    نتایج این مطالعه نشان دادکه دوازده هفته ورزش مقاومتی به افزایش معنی دار انسولین سرم، کاهش معنی دار گلوکز خون و کاهش معنی دار بیان ژن MTNR1B در بافت پانکراس نسبت به گروه کنترل دیابتی منجر می شود
    کلید واژگان: بیان ژنی, دیابت نوع 2, تمرینات مقاومتی, موش های صحرایی
    Rahman Soori *, Mohammad Rashidi, Sirous Choobineh, Ali Asghar Ravasi, Kazem Baesi, Ali Rashidy Pour
    Introduction
    Type 2 diabetes is a multifactorial disease, but recently it has been found that increased expression of MTNR1B gene is associated with of the risk of type 2 diabetes. The aim of this study was to evaluate the effect of 12 weeks of resistance training on MTNR1B gene expression in the pancreas and glucose and insulin levels in male Wistar rats with type 2 diabetes.
    Materials And Methods
    This study was a fundamental and experimental approach. In this study 30 male Wistar rats weighing 220±20 g, were used. Rats were kept under the standard conditions of temperature of 22 °±2 C and humidity of 45% and consecutive 12-hour periods of light and darkness. Rats were divided into three groups: Control group, diabetic group, and diabetic plus resistant training group. Diabetes was induced by disolving nicotinamide and STZ in the drinking water. Resistance training was conducted for 12 weeks, 5 days a week in a 3 course with 6 repetitions. All rats were sacrificed 48 hours after the last training session.
    Results
    A significant reduction in fasting glucose levels was observed in the diabetic resistant training group than the diabetic group (P
    Conclusion
    The results showed that twelve weeks of resistance exercise significantly increased serum insulin, a significant reduction in blood glucose and a significant reduction in the MTNR1B gene expression in the pancreatic than diabetic group.
    Keywords: GEN expression_Type 2 Diabetes_Resistance Training_Rats
  • رحمان سوری*، فردین سهرابی، سیروس چوبینه، علی اصغر رواسی، کاظم باعثی، صادق عباسیان
    زمینه و هدف
    پروتئین-تیروزین فسفاتاز 1 نوع B(PTP1B) یک آنزیم کلیدی در دفسفوریله کردن گیرنده انسولینی(IR) و ایجاد مقاومت انسولینی است. هدف از این تحقیق، تعیین اثر 12 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن پروتئین-تیروزین فسفاتاز 1 نوع B و مقاومت انسولینی رت‎های دیابتی بود.
    مواد و روش ‏ها: در این تحقیق، 16 سر رت نژاد ویستار در دو گروه تمرین هوازی و کنترل قرار گرفتند. پس ازالقای دیابت به روش درون صفاقی، رت‎های گروه تمرین هوازی، پروتکل تمرینی‎شان را به مدت 12 هفته، 5 جلسه در هفته و با افزایش تدریجی سرعت (18 الی 26 متر بر دقیقه) و زمان (10 الی 55 دقیقه) دویدن روی تردمیل انجام دادند. سپس، نمونه گیری خونی و بافت‏ برداری از عضله دو قلوی رت‏ های دیابتی انجام شد. نشان گرهای مقاومت انسولین با استفاده از کیت‎های تجاری و بیان ژن PTP1B از طریق روش Real-Time PCR مورد ارزیابی قرار گرفتند.
    یافته ها: نتایج بیان گر کاهش معنی دار PTP1B در رت‎های دیابتی گروه تمرین هوازی بود(0001/0=p). هم چنین، مقادیر گلوکز و مقاومت انسولینی رت‎های گروه تمرین هوازی به طور معنی دار کاهش یافته بود(به ترتیب، 02/0=p و 006/0=p). با این حال، میزان انسولین سرمی رت‏ های گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافته بود(015/0=p).
    نتیجه ‏گیری: به نظر می ‏رسد پروتکل تمرین هوازی در رت‎های دیابتی قادر است مقاومت انسولینی و PTP1B را به طور معنی داری کاهش دهد. هم چنین، وجود ارتباط بین PTP1B و مقاومت انسولینی احتمالا موید این مطلب است که هر گونه تغییر در مقاومت انسولینی به واسطه تمرین ورزشی، با کاهش تنظیم منفی مسیر سیگنالی انسولین انجام می‏ پذیرد.
    کلید واژگان: تمرین هوازی, دیابت, ژن PTP1B, مقاومت انسولینی
    Rahman Soori *, Fardin Fardin Sohrabi, Sirous Choobineh, Ali, Asghar Ravasi, Kazem Baesi, Sadegh Abbasian
    Background
    Protein tyrosine phosphatase 1B (PTP1B) is a key enzyme in dephosphorylation of the insulin receptor (IR) and it is a central factor to induce the insulin resistance. The purpose of this study was to evaluate the effect of 12-week aerobic training on protein tyrosine phosphatase 1B gene expression and insulin resistance in diabetic rats.
    Materials And Methods
    In this study, 16 Wistar rats were divided into aerobic training and control groups. After inducing diabetes intra protaneally, aerobic training group performed training protocol for 12 weeks and 5 session/week. The duration and speed of each session increased progressively as 18 to 26 m/min and 10 to 55 min, respectively. Then, blood and tissue (from gastrocnemius) sampling were carried out in diabetic rats. Insulin resistance markers and PTP1B gene expression were evaluated by commercial kits and Real-Time PCR method, respectively.
    Results
    Findings showed that PTP1B significantly was decreased in diabetic rats of aerobic training group (p=0.0001). Also, glucose and insulin resistance significantly was decreased in aerobic training groups (p=0.02 and p=0.006, respectively). However, insulin in control rats was significantly increased (p=0.015).
    Conclusion
    It seems that, current aerobic training protocol has capability to decrease PTP1B and insulin resistance in diabetic rats. Furthermore, the direct correlation between PTP1B and insulin illustrated that any changes in insulin resistance due to exercise training associated with diminution of negative regulation of insulin signaling pathway.
    Keywords: Aerobic training, Diabetes, Insulin resistance, PTP1B gene
  • رسول محمدی*، حسن متین همایی، محمد علی آذربایجانی، کاظم باعثی
    مقدمه
    کاردیومیوپاتی از جمله عوارض ناشی از دیابت است. به نظر می رسد هایپرگلیسمی طولانی مدت موجب افزایش بیان ژن گیرنده RAGE و در نتیجه فعالیت آبشار سیگنالینگی مسیرهای پاتوژنز در قلب رت های دیابتی نوع دو می شود، بنابراین فعالیت های بدنی ممکن است بتواند از طریق اثرگذاری بر هایپرگلایسمی در کاهش کاردیومیوپاتی موثر باشد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر بیان ژن RAGE VCAM، ICAM، در قلب رت های دیابتی شده با STZ بود.
    روش ها
    16 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن20 ± 200 گرم به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه دیابتی مقاومتی (تعداد 8)، دیابتی کنترل (تعداد 8) تقسیم شدند. گروه تمرین مقاومتی، 12 هفته تمرین مقاومتی را اجرا کردند و 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه ی تمرینی، رت ها بی هوش و قربانی شدند. سپس قلب آن ها خارج و با استفاده از روش Real time – PCR میزان بیان ژن RAGE VCAM، ICAM، طن چپ قلب اندازه گیری شد.
    یافته ها
    نتایج نشان داد بیان ژن RAGE در بطن چپ قلب گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری یافت، بیان ژن ICAM ،VCAM در گروه تمرین مقاومتی کمتر از گروه کنترل بود که این کاهش از نظر آماری معنی دار نبود.
    نتیجه گیری
    با توجه به کاهش معنی دار در بیان ژن RAGE و الگوی کاهشی اما غیر معنی دار در ژن ICAM VCAM،در بطن چپ رت های دیابتی که تمرین مقاومتی نموده اند، به نظر می رسد تمرین مقاومتی در شرایط دیابت یک روش تاثیرگذار بر کاهش فعالیت آبشار سیگنالینگی مسیرهای پاتوژنز در قلب رت های دیابتی نوع دو می باشد.
    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, RAGE VCAM, ICAM
    Rasoul Mohammadi *, Hasan Matin Homaee, Mohammad Ali Azerbaijani, Kazem Baesi
    Background
    Cardiomyopathy is a side effect caused by diabetes. Prolonged hyperglycemia gives rise to an increase in the expression of the receiver gene RAGE subsequently triggering pathogenesis cardiac signaling pathways in the heart of rats with type II diabetes. The present paper aims to examine how a 12 week Resistance training on gene expressions RAGE, ICAM, VCAM in the heart of diabetic rats with STZ.
    Methods
    16 male Wistar rats with weight mean ranging from 200 ± 20 g were randomly assigned to two groups of Resistance diabetes (n = 8) and control diabetes (n = 8) and were kept under lab circumstances. A 12 week Resistance training was administered with the experimental group and 48 hours after the end of the last training session the rats were made unconscious and examined. Their hearts were, afterwards, cut out and the extent of gene expressions RAGE, ICAM, VCAM in the left ventricular heart was measured using Real time-PCR method.
    Results
    The results indicated there was a significant difference between left ventricular heart of the Resistance diabetes and that of control diabetes in terms of gene expression RAGE, yet no significant difference was detected between the two groups in terms of gene expressions ICAM, VCAM.
    Conclusion
    According to the results, in seems that Resistance trainings effectively reduce gene expressions RAGE and reduction pattern but non-significant in the Gene ICAM, VCAM in left ventricular heart of diabetic rats and therefore can be considered an effective way in reducing pathogenesis cardiac signaling pathways in the heart of rats with type II diabetes.
    Keywords: Resistance training, RAGE, ICAM, VCAM
  • محمد رشیدی*، رحمان سوری، سیروس چوبینه، علی اصغر رواسی، کاظم باعثی
    مقدمه
    دیابت نوع 2 بیماری مزمنی است که با سرعت هشداردهنده ای در جهان در حال گسترش است. اگرچه دیابت نوع 2 یک بیماری چند علتی است، ولی اخیرا مشخص شده است که ژن MTNR1B با میزان ابتلا به دیابت نوع2 مرتبط است و افزایش بیان آن خطر دیابت نوع 2 را افزایش می دهد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر 12 هفته تمرینات هوازی بر بیان ژن MTNR1B و گلوکز و انسولین ناشتا در رت های نر ویستار مبتلا به دیابت نوع 2 است.
    مواد و روش ها
    پژوهش حاضر از نوع بنیادی و روش آن تجربی می باشد. در این مطالعه از 30 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±220گرم، استفاده شد. در طول دوره رت ها در شرایط استاندارد یعنی دمای 3±22سانتی گراد و رطوبت 45 درصد و دوره های 12 ساعته متوالی نور و تاریکی نگهداری شدند. رت ها به سه گروه تقسیم شدند. القای دیابت از طریق محلول نیکوتین آمید و STZ انجام شد. برنامه تمرینی برای مدت 12 هفته به تعداد 5 جلسه در هفته با افزایش تدریجی سرعت (18 الی 26 متر بر دقیقه) و زمان (10 الی 55 دقیقه) در قالب دویدن روی تریدمیل انجام گرفت. غلظت گلوکز به روش آنزیمی رنگ سنجی گلوکز اکسیداز، انسولین به روش الیزا و بیان ژن به روش RT-Real time PCR اندازه گیری شد. کلیه بررسی های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS/Win نسخه 16 انجام شد.
    نتایج
    برنامه تمرینی به کاهش معنی دار سطوح گلوکز ناشتا در گروه دیابتی هوازی نسبت به گروه دیابتی کنترل منجر شد (001/0=P). سطوح انسولین سرم در گروه دیابتی هوازی بالاتر از گروه دیابتی کنترل بود اما این تفاوت به لحاظ آماری معنی دار نبود (148/0=P) از طرفی، اجرای تمرینات هوازی بیان ژن MTNR1B در بافت پانکراس را به میزان 39 درصد نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش داد (016/0=P).
    نتیجه گیری
    نتایج این مطالعه نشان دادکه دوازده هفته ورزش هوازی به کاهش معنی دار گلوکز خون و کاهش معنی دار بیان ژن MTNR1B در بافت پانکراس نسبت به گروه کنترل دیابتی منجر شد.
    کلید واژگان: بیان ژن MTNR1B, رت های دیابتی نوع 2, تمرینات هوازی, سطوح گلوکز, سطوح انسولین
    Mohammad Rashidi*, Rahman Soori, Sirous Choobineh, Ali Asghar Ravasi, Kazem Baesi
    Introduction
    Type 2 diabetes is a chronic disease with warning increasing rate in the world. Although type 2 diabetes is a multifactorial disease, it has been recently found that the incidence of type 2 diabetes is associated with MTNR1B gene and the growth of its expression increases the risk of type 2 diabetes. The objective of this study was to evaluate the effect of 12-week aerobic exercise on MTNR1B gene expression, glucose and fasting insulin in male Wistar rats with type 2 diabetes.
    Methods
    This fundamental study with experimental approach. included 30 male Wistar rats with weight of 220±20 gram. Sampls were kept under standard conditions: temperature of 22 ± 3° centigrade, 45% humidity and consecutive 12-hour periods of light and darkness. The rats were divided into three groups. Infusion of diabetes was conducted by Nicotinamide and streptozotocin solution.Training program was held on 5 days a week for 12 weeks with a gradual increasing of speed (18 to 26 meters per minute) and time (10 to 55 minutes) by running on a treadmill. Glucose level, insulin level and gene expression were measured by enzyme glucose oxidase colorimetric method, enzyme-linked immunosorbent assay, and Real-time polymerase chain reaction. All statistical analyses were performed by software SPSS, version16.
    Results
    Training programme led to a significant reduction in fasting glucose levels in aerobic diabetic group compared to the control diabetic group (P
    Conclusion
    The results showed that 12-week aerobic exercise led to a significant reduction in blood glucose and in gene expression MTNR1B in pancreatic tissue compared to the diabetic control group.
    Keywords: MTNR1B expression, Aerobic training, Rat with type II diabetes, Glucose level, insulin level
  • رسول محمدی، حسن متین همایی، محمدعلی آذربایجانی، کاظم باعثی
    مقدمه
    دیابت نوع 2 به عنوان یک فاکتور خطر برای بیماری قلبی به شمار می رود و سهم عمده ای در مرگ ومیر ناشی از بیماری های قلبی- عروقی دارد، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین استقامتی بر میزان گلوکز، انسولین خون و ساختار قلب موش های دیابتی نوع 2 است.
    مواد و روش ها
    16 سر موش نر نژاد ویستار با میانگین وزن20 ± 200 گرم به صورت تصادفی به دو گروه، دیابتی کنترل و دیابتی استقامتی تقسیم و در شرایط آزمایشگاهی نگهداری شدند، گروه تجربی، 12 هفته به تمرین استقامتی پرداختند. پس از دوره تمرینی فاکتورهای مورد نظر که شامل: وزن موش ها ، وزن قلب، وزن بطن چپ، درصد وزن قلب به وزن بدن، درصد وزن بطن چپ به وزن قلب، ضربان قلب استراحت، میزان گلوگز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون t مستقل استفاده شد.
    یافته ها
    نتایج بدست آمده نشان داد که بین میانگین وزن بطن چپ (005/0p=)، درصد وزن قلب به وزن بدن (001/0p=)، میزان گلوگز (000/0p=)، انسولین (000/0p=) و ضربان قلب حالت استراحت (003/0p=) در گروه دیابتی استقامتی نسبت به گروه دیابتی کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0p<).
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج تحقیق حاضر، به نظر می رسد تمرین استقامتی بر میزان گلوکز، انسولین و ساختار قلب دیابتی ها موثر است و می تواند به عنوان یک روش مداخله ای تاثیرگذار مورد توجه قرار گیرد.
    کلید واژگان: تمرین استقامتی, دیابت, ساختار قلب, انسولین
    R. Mohammadi, H. Matin Homaee, Ma Azarbayjani, K. Baesi
    Introduction
    Type 2 diabetes as a factor for heart disease is a major contributor to deaths due to cardiovascular disease, The aim of this study was to evaluate The effects of 12 week endurance training on serum glucose, insulin and heart structure in type 2 diabetic Rats.
    Materials And Methods
    16 male Wistar rats with an average weight of 200 ± 20 g were randomly divided into two groups, diabetic control (n = 8) and diabetic endurance (n = 8) and were kept in vitro, The experimental group received endurance training for 12 weeks. The following factors were measured: Body weight ( BW), heart weight (HW), left ventricular mass (LHW), percentage of heart weight to body weight (HW / BW), heart weight, left ventricular weight (LVW / HW), resting heart rate (RHR ), amount of glucose, insulin, insulin resistance index, In order to analyze the data, independent sample t-test at p ≤ 0/05 significance level was used.
    Results
    The results showed that there was a significant difference between the average left ventricle weight (P= 0/005), the percentage of the heart weight to the body weight (P= 0/001), amount of glucose (P= 0/000), insulin (P= 0/000), and resting heart rate (P= 0/003), between the endurance diabetic group and the control diabetic group (p
    Conclusion
    Based on the results of the present study, it seems that endurance training affects the amount of blood glucose and insulin and the heart structure. Therefore, it can be considered as an effective interference method.
    Keywords: Endurance training, Diabetes, Heart structure, Insulin
  • کاظم باعثی، مهرداد روانشاد، مریم قنبری صفری، اسماعیل صابرفر، محبوبه حاجی عبدالباقی
    هدف
    استفاده از داروهای ضد رترو ویروسی تاثیر زیادی در کنترل پیشرفت بیماری ایدز داشته است، اما در سال های اخیر به دلیل به وجود آمدن سویه های مقاوم به دارو، نگرانی زیادی در درمان موثر بیماری به وجود آمده است. هدف از این مطالعه تعیین جهش های مقاومت دارویی ژن پروتئاز در بین بیماران تحت درمان و هم بیمارانی که دارو دریافت نمی کنند، است.
    مواد و روش ها
    در گروه اول پلاسمای 30 بیمار مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسان که تحت درمان ضد رتروویرسی نیستند و در گروه دوم پلاسمای 16 بیمار مبتلا به ایدز که ترکیب دارویی زیدوودین، لامیوودین و کلاترا دریافت می کنند، مورد آزمایش قرار گرفت. پس از استخراج ژنوم، Nested RT-PCR انجام شد و نمونه ها پس از تایید توسط الکتروفورز توالی یابی شد و سپس برای تشخیص جهش و تعیین تحت تیپ ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    نتایج
    نتایج نشان داد که در نمونه های گروه اول که دارو مصرف نمی کنند، هیچ گونه جهشی رخ نداده است اما در گروه دوم که تحت درمان هستند40 درصد مقاومت به مهار کننده های پروتئاز وجود دارد. همچنین تعیین تحت تیپ ها نیز نشان می دهد که 50 درصد نمونه ها تحت تیپ A، 6/40 درصد تحت تیپ B، 2/6 درصد تحت تیپ D و 2/3 درصد تحت تیپ C است.
    نتیجه گیری
    انتقال سویه های مقاوم در بین جامعه از نظر اپیدمیولوژیکی مهم است و تشخیص سریع این سویه های مقاوم از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. با توجه به مطالعات دیگران و نتایج مطالعه حاضر بهتر است که به جای کلاترا، یکی دیگر از مهار کننده های پروتئازی را جایگزین این دارو نمایند.
    کلید واژگان: ایدز, جهش, مقاومت دارویی, پروتئاز
    Kazem Baesi, Mehrdad Ravanshad, Maryam Ghanbari Safari, Esmaeil Saberfar, Mahboubeh Hajiabdolbaghi
    Objective
    The use of antiretroviral drugs has proven remarkably effective in controlling the progression of human immunodeficiency virus (HIV) disease, but these benefits can be compromised by the development of drug resistance. This study aims to assess the drug resistance profile of the Pr gene in highly active antiretroviral therapy (HAART)-treated and naïve HIV-1 infected patients.
    Methods
    A total of 30 samples from naïve and 16 samples of highly active antiretroviral therapy (HAART)-treated patients were collected and divided into two groups. After RNA extraction, RT nested PCR was performed. The final products were sequenced and then analyzed for drug-resistant mutations and subtypes.
    Results
    No drug resistant mutations were noted in group one that have never used drug, but 40% of group two samples which are under treatment contained drug resistant mutations. According to the results, the following subtypes were seen among patients: A (50%), B (40.6%), D (6.2%), and C (3.2%).
    Conclusion
    Transmission of drug-resistant viruses and their detection are very important epidemiologically. However our data and other studies suggest that other PIs should be replaced by LPV in the HAART regime.
    Keywords: AIDS, Mutation, Drug Resistance, Protease
  • کاظم باعثی، مهرداد روانشاد، سید یونس حسینی، محبوبه حاجی عبدالباقی، کیانا شاهزمانی
    سابقه و هدف ویروس نقص ایمنی اکتسابی، یکی از اعضای خانواده رتروویریده می باشد که به عنوان عامل سندرم نقص ایمنی اکتسابی شناخته شده است. توالی یابی و آنالیز فیلوژنتیک ژن pol ویروس نقص ایمنی اکتسابی، یک روش مفید برای تعیین تحت گونه ای سویه ها می باشد. در این پژوهش، هدف بررسی سویه های ویروس HIV-1 موجود در ایران بود.
    مواد و روش ها مطالعه انجام شده از نوع تجربی بود. ژنوم RNA، از پلاسمای 24 بیمار مبتلا به ایدز از مرکز تحقیقات ایدز بیمارستان امام خمینی استخراج گردید و با استفاده از روش RT Nested – PCR و استخراج از ژل محصولات PCR، سکانس یابی و آنالیز فیلوژنتیک با نرم افزار مگا4 انجام و تفاوت های سکانس های RT بین سویه های ویروس HIV-1 به دست آمده از بیماران بررسی شد.
    یافته ها پس از انجام توافق ترادفی توالی ها با توالی های رفرانس، آنالیز سکانس ها و فیلوژنتیک نشان داد که 14 نمونه تحت گونه A1 و 10 نمونه تحت گونه B از گروه M ویروس HIV-1 می باشند.
    نتیجه گیری سویه A1 بیشتر در افراد معتاد به مواد مخدر تزریقی و سویه B در افراد هموفیلی مشاهده شد. نتایج نشان داد که احتمالا تحت گونه A1 شایع ترین تحت گونه در بین بیماران است. مانند سایر تحقیقات انجام شده در کشورهای دیگر، آنالیز فیلوژنتیک می تواند در استراتژی پیشگیری، درمان، کنترل و برنامه ریزی ها مفید باشد.
    کلید واژگان: ویروس نقص ایمنی اکتسابی تیپ 1, ایران, تنوع ژنتیکی
    Dr. K. Baesi, Dr. M. Ravanshad *, Dr. S.Y. Hosseini, Dr. M. Haji Abdolbaghi, Dr. K. Shahzamani
    Background and ObjectivesHuman immunodeficiency virus (HIV) is the retrovirus that causes the disease known as AIDS. In the current study, we examined the genetic diversity of HIV-1 strains circulating in Iran. Materials and MethodsSequencing and phylogenetic analysis of human immunodeficiency virus type 1 (HIV-1) pol gene is a useful method for subtyping strains of HIV-1. HIV-1 RNA was derived from plasma of 24 infected patients in Imam Khomeini Hospital in Tehran. RT Nested-PCR was developed and the product was extracted from agarose gel. The products were sequenced and phylogenetic analysis by Mega 4 software was constructed. ResultsThe developed PCR method successfully amplified the specific sequence. The sequence and phylogenetic analysis showed subtypes A1 and B in 14 and 10 patients, respectively. ConclusionsThe results indicated intravenous drug users infected with HIV-1 subtype A1, and hemophiliacs infected with HIV-1 subtype B. The results also showed that the subtype A1 is the most prevalent in HIV infected patients. Such information can be useful in intervention strategies and control programs.
  • حمید سلیمی، طلعت مختاری آزاد، حمیده طباطبایی، محبوبه ساریجلو، کاظم باعثی، محمود محمودی، محمد مهدی گویا، عبدالرضا استقامتی، رخشنده ناطق
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال