به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
مقالات رزومه:

دکتر مجید قنبری

  • مجید قنبری، علی مختصی بیدگلی*، پرنیان طالبی سیه سران، رامین مرادی لات محله
    این پژوهش به منظور بررسی تاثیر کاربرد نانوکودهای مس و روی و کمبود آب آبیاری بر خصوصیات مختلف مورفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی بوته چای و در شرایط باغی انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی سال 1398 در باغات تحقیقاتی منتخب چای شهرستان رودسر زیر نظر گروه زراعت دانشگاه تربیت مدرس اجرا شد. عوامل مورد بررسی شامل سه سطح تنش کمبود آب بر اساس آبیاری، IR1: 15 (شاهد)، IR2: 30 (تنش متوسط) و IR3: 45 (تنش شدید) درصد ظرفیت زراعی و چهار سطح محلول پاشی شامل؛ FA1: آب مقطر (شاهد)، FA2: نانو کلات مس (5/0 میلی گرم در یک لیتر آب مقطر)، FA3: نانو کلات روی (5/2 میلی گرم در یک لیتر آب مقطر) و FA4: نانو کلات مس+نانو کلات روی بودند. نتایج این تحقیق نشان داد برهمکنش رژیم های آبیاری و محلول پاشی بر عملکرد برگ سبز، سرعت فتوسنتز، غلظت پرولین، فعالیت آنزیم های کاتالاز، پراکسیداز و سوپر اکسید دیسموتاز معنی دار بود. در شرایط تنش متوسط، بهینه عملکرد برگ سبز و سرعت فتوسنتز گیاه از تیمار محلول پاشی توام نانو کودهای مس و روی به دست آمد. به طورکلی، می توان نتیجه گرفت کاربرد محلول پاشی توام مس و روی، محلول پاشی مس و محلول پاشی روی به ترتیب موجب افزایش عملکرد برگ سبز چای شد که نشان دهنده توانایی عناصر ریزمغذی مس و روی در افزایش عملکرد برگ سبز، سرعت فتوسنتر، رنگدانه های فتوسنتزی، غلظت کربوهیدرات محلول و پروتیین و همچنین افزایش فعالیت آنتی اکسیدان ها در شرایط تنش بوده و در بروز مقاومت در بوته چای و کاهش خسارات ناشی از کم آبی در باغات چای بسیار موثر است.
    کلید واژگان: آنتی اکسیدان, تغذیه, تنش, فتوسنتز, کم آبی
    Majid Ghanbari, Ali Mokhtassi-Bidgoli *, Parniyan Talebi-Siah Saran, Ramin Moradi-Lat Mahaleh
    Introduction
    Tea (Camellia sinensis L.) with high production potential in acidic soils and adapted to soil and climatic conditions of Guilan province, is a calcareous, thermophilic and moisture-loving plant whose leaves are the main part of this plant in terms of economy and utilization (Taiefeh et al., 2013). Various studies have shown that the yield of green tea leaves and its physiological and biochemical properties depend on factors such as soil type, altitude, season, climatic conditions, and the amount of water available to the plant and the consumption of macro and micro elements (Owuor and Bowa, 2012). One of the prominent issues in the production of crops and orchards, including tea orchards, is strengthening their resistance to dry conditions, and among them, water deficite stress is the most common type of environmental stress that affects plant growth and production (Kirigwi et al., 2004). The element copper is very important in the growth and production of quality tea, so that by interfering with the oxidation of green tea leaves, it directly affects the taste and color of tea (Singh and Singh, 2004). Zinc as a major factor in the activity of many enzymes involved and play a major role in the structure of proteins that regulate transcription in leaves of tea plays, hence, reduce the concentration of zinc in the tea plant reduced stomatal conductance and transpiration rate and adjust the performance of antioxidant enzymes (Upadhyaya et al., 2013). This study was conducted to investigate the effect of application of copper and zinc nano-fertilizers and irrigation water deficiency on different morphophysiological and biochemical characteristics of tea plant in garden conditions.
    Materials and Methods
    This research was carried out as a factorial experiment in a randomized complete block design with three replications in selected tea research gardens of Rudsar city under the supervision of Tarbiat Modares University Department of Agronomy in 2018. Factorial combinations of three treatments of water deficit stress (15% (un-stressed control, IR1), 30% (moderate stress, IR2) and 45% (severe stress, IR3) of FC depletion) and four foliar application (FA1: use distril water, control, FA2: Copper nano-chelate (0.5 mg per one liter of distilled water), FA3: Zinc nano-chelate (2.5 mg per one liter of distilled water) and FA4: Copper nano-chelate + Zinc nano-chelate) were considered. The applied drought stress levels were determined between the field capacity and the permanent wilting point of the soil in the tested area to determine the plant response to different soil water levels (Mokhtassi-Bidgoli et al., 2013). The amount of chemical fertilizers required was determined based on the results of soil test (Table 1) and the amount of nutrients harvested by tea plants (Table 2) (Sedaghathoor et al., 2003).
    Results and Discussion
    The results of this study showed that the interaction of irrigation regimes and foliar application on green leaf yield, photosynthesis rate, proline concentration, catalase, peroxidase and superoxide dismutase activity were significant. Under moderate stress conditions, optimal green leaf yield and plant photosynthesis rate were obtained from the combined foliar application of copper and zinc nano-fertilizers. Also, under severe stress conditions, the highest amount of antioxidant activity and proline concentration was observed in the combined spraying of copper and zinc nano-fertilizers. Total chlorophyll decreased fewer than 62.5 and 75 % under moderate and severe stress conditions compared to the control treatment.
    Conclusions
    In general, it can be concluded that the application of combined foliar application of copper, zinc foliar application and foliar application of zinc increased 58.40, 32.54 and 31.28% of green tea leaf yield compared to the control under moderate stress conditions, respectively, that Demonstrates the ability of copper and zinc micronutrients to increase green leaf yield, photosynthetic rate, photosynthetic pigments, soluble carbohydrate and protein concentrations, as well as increase the activity of antioxidants in stress conditions and in resistance to tea plant and reduction of dehydration damage in tea gardens is very effective.
    Keywords: Anti-Oxidant, Nutrition, photosynthesis, Stress, Water deficit
  • مجید قنبری، علی مختصی بیدگلی*، کامران منصور قناعی پاشاکی، پرنیان طالبی سیه سران

    این پژوهش به منظور بررسی تاثیر کاربرد نانوکودهای روی و منگنز بر کاهش اثرهای کمبود آب آبیاری بر آفتابگردان زراعی تحت شرایط مزرعه مورد مطالعه قرار گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی سال 1398 در مزرعه تحقیقاتی جهادکشاورزی لاهیجان اجرا شد. تیمارها شامل؛ چهار سطح آبیاری 15 (شاهد)، 30 (تنش ملایم)، 45 (تنش متوسط) و 60 (تنش شدید) درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس خاک و چهار سطح محلول پاشی شامل؛ آب مقطر (شاهد)، نانو کلات روی، نانو کلات منگنز و نانو کلات روی+نانو کلات منگنز با غلظت 4 میلی لیتر در هزار بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که برهمکنش رژیم آبیاری و محلول پاشی در صفات شاخص برداشت، پراکسیداز، پروتیین دانه، روغن دانه و عملکرد روغن معنی دار بود و در بقیه صفات اثرات اصلی معنی دار شد. کاربرد توام نانوکلات های روی و منگنز در صفات قطر طبق و ساقه، عملکرد دانه، سرعت فتوسنتز و عملکرد پروتیین به ترتیب 26/69، 29/77، 34/37، 61/30 و 57/17 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. همچنین، محلول پاشی نانوکودهای روی و منگنز به طور میانگین 17/86 و 36/68 درصد شاخص برداشت و پروتیین دانه را نسبت به تیمار شاهد تحت شرایط تنش شدید بهبود بخشید. به طورکلی، کاربرد توام نانو کودهای روی و منگنز در افزایش عملکرد دانه، پروتیین و روغن و همچنین افزایش فتوسنتز در شرایط تنش موثر بوده و در بروز مقاومت در گیاه آفتابگردان از طریق کاهش فعالیت آنتی اکسیدانی و کاهش افت شدید عملکرد بسیار موثر است. در نهایت، کاربرد توام نانو کودهای روی و منگنز جهت حصول عملکرد مطلوب توصیه می گردد.

    کلید واژگان: آنتی اکسیدان, خشکی, ریز مغذی, کم آبی, نانو کلات
    Majid Ghanbari, Ali Mokhtassi-Bidgoli *, Kamran Mansour Ghanaei Pashaki, Parniyan Talebi Siah Saran
    Background and Objectives

    Sunflower (Helianthus annuus L.) is an annual plant belonging to the genus Helianthus and Astraceae (Kazi et al., 2002). Among abiotic stresses, drought stress is considered to be the most influential type of stress in the production of oil seeds in the world and can greatly reduce production on many arable lands. One of the primary effects of drought is the reduction of water content of plant tissues (Ghanbari et al., 2016). Nutrient spraying is one of the common methods of supplying nutrients to higher plants, whose efficiency is greater than soil fertilizer use when soil conditions are poor (Hay and Porter, 2006). Mn, as an activating factor in many enzymes, especially the enzymes involved in photosynthetic processes in plants. Manganese deficiency reduces growth, necrosis, and early fall of leaves (Tewari et al., 2005). Zn acts as part of the enzyme structure or as a cofactor. It is used to make RNA, DNA metabolism of carbohydrates, oils and proteins (Shahrokhi et al., 2012). In this regard, in order to investigate the effect of Zn Nano-fertilizer in combination with Mn Nano-fertilizer on improving sunflower resistance under water deficit conditions by measuring changes in yield, yield components and biochemical properties of sunflower.

    Material & Method

    This research was carried out as a factorial experiment in a randomized complete block design with three replications in Lahijan Agricultural Jihad Research Farm in 2019. Factorial combinations of four treatments of water deficit stress (15% (un-stressed control), 30% (mild stress), 45% (moderate stress) and 60% (severe stress) of FC depletion) and four spraying (Control (distilled water), Zn, Mn and Zn+Mn Nano-fertilizer) with 4 mg.l-1 concentration were considered. Drip irrigation (T-tape) was applied the row length in each experimental plot was 6 m, 50 cm apart. The distance between the plots and between the repetitions was 1 and 3.5 m, respectively.

    Results

    The results showed that the interaction between irrigation regime and spraying was significant in harvest index, peroxidase, seed protein, seed oil and oil yield and in other traits the main effects were significant. Co-application of Zn and Mn Nano-chelates in panicle and stem diameter, grain yield, photosynthesis rate and protein yield increased 26.69, 29.77, 34.37, 61.30 and 57.17%, respectively. Spraying of zinc and manganese nano-chelates also improved grain yield and protein yield by 17.86 and 36.68%, respectively, under severe stress conditions.

    Discussion

    In general, it can be concluded that the application of Zn and Mn Nano-fertilizers is effective in increasing grain yield, protein and oil yield and photosynthesis under stress conditions and it is very effective in resistance to sunflower plant by reducing the activity of stress enzymes and reducing severe yield loss. Finally, co-application of zinc and manganese Nano-fertilizers depending on the stress areas is recommended for optimal performance.

    Keywords: Anti-oxidant, Drought, Micro nutrients, Nano chelate, Water deficit
  • مجید قنبری، علی مختصی بیدگلی*، کامران منصور قناعی پاشاکی، پرنیان طالبی سیه سران

    این پژوهش به منظور بررسی تاثیر کاربرد کود اوره و سولوپتاس و کمبود آب آبیاری بر خصوصیات مختلف مورفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی ذرت فوق شیرین رقم Basin و در مزرعه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی سال 1395 در مجتمع کشاورزی و دامپروری ورامین اجرا شد. عوامل مورد بررسی شامل سه سطح تنش کمبود آب بر اساس آبیاری 15 (شاهد)، 30 (تنش متوسط) و 45 (تنش شدید) درصد ظرفیت زراعی، چهار سطح کود اوره شامل صفر (شاهد)، 150، 200 و 250 کیلوگرم در هکتار و چهار سطح کود پتاس از منبع سولوپتاس شامل صفر (شاهد)، 100، 150 و 200 کیلوگرم در هکتار بودند. نتایج این تحقیق نشان داد برهمکنش رژیم های آبیاری و کودهای شیمیایی بر طول و عرض برگ، تعداد ردیف دانه، وزن هزار دانه، فتوسنتز و آنزیم کاتالاز معنی دار بود. در شرایط تنش متوسط، بهینه عملکرد دانه از تیمار 150 کیلوگرم در هکتار کود اوره و 200 کیلوگرم در هکتار کود سولوپتاس به دست آمد. همچنین، در شرایط تنش شدید، بیشترین میزان فتوسنتز و فعالیت آنزیم کاتالاز در تیمار شاهد مشاهده گردید. به طورکلی، می توان نتیجه گرفت کاربرد توام 150 و 200 کیلوگرم در هکتار کود اوره و سولوپتاس موجب افزایش 37.89 % عملکرد دانه نسبت به شاهد تحت شرایط تنش متوسط شد که نشان دهنده توانایی کودهای شیمیایی در افزایش عملکرد، اجزای عملکرد و همچنین افزایش فتوسنتز در شرایط تنش بوده و در بروز مقاومت در گیاه ذرت فوق شیرین و کاهش افت شدید عملکرد بسیار موثر است. در نهایت، کاربرد 150 و 200 کیلوگرم در هکتار کود اوره و پتاس در شرایط تنش متوسط جهت حصول عملکرد بهینه و رشد مطلوب ذرت فوق شیرین توصیه می گردد.

    کلید واژگان: آنزیم, اجزای عملکرد, ذرت دانه ای, کم آبی, مناطق خشک
    Majid Ghanbari, Ali Mokhtassi Bidgoli *, Kamran Mansour Ghanaei Pashaki, Parniyan Talebi Siah Saran
    Introduction

    Maize (Zea mays L.) is widely spread all over the world due to its many characteristics, especially its ability to adapt to different climatic conditions and occupies the third position after wheat and rice in terms of crop area. Currently, maize is cultivated in more than 240 hectares of Iranian land (Gheţe et al., 2018). Super Sweet Corn is a monocotyledonous, annual, single plant of the family poaceae, which is widely used in agriculture and industry (Gheţe et al., 2018). Abiotic stresses affect different aspects of plant growth, such as reduction and delay in germination, decrease in development rate, decrease in plant organs growth, and decrease in plant life duration and finally decrease in dry matter production. Among abiotic stresses, drought stress is considered to be the most influential type of stress in the production of oil seeds in the world and can greatly reduce production on many arable lands. One of the primary effects of drought is the reduction of water content of plant tissues (Ghanbari et al., 2016). Nitrogen is one of the major nutrients in biomass determination and crop yield through impact on leaf area index (radiation intake) and photosynthetic capacity per leaf area unit (Compelo et al., 2019). Potassium in physiological applications including: carbohydrate metabolism or starch formation; protein metabolism; control and regulation of various essential minerals activities; Stomach and water play a key role (Tisdale et al. 2003). This study was carried out to investigate the effect of urea fertilizers combination with solopotass fertilizers on yield and yield components of Super Sweet Corn in different irrigation regimes.

    Materials and methods

    This research was carried out as a factorial experiment in a randomized complete block design with three replications in Varamin Agricultural & Livestock Complex in 2016. Factorial combinations of three treatments of water deficit stress (15% (un-stressed control), 30% (moderate stress) and 45% (severe stress) of FC depletion), four nitrogen fertilizer rate (zero (un-fertilized control), 150, 200 and 250 kg.ha-1) from urea and four potassium fertilizer rate (zero (un-fertilized control), 100, 150 and 200 kg.ha-1) from potassium sulfate were considered. Drip irrigation (T-tape) was applied the row length in each experimental plot was 6 m, 50 cm apart. The distance between the plots and between the repetitions was 1 and 3.5 m, respectively. Plant to plant distance within each row was 8 cm. The irrigation schedules were based on soil moisture discharge of field capacity at the root zone of Super Sweet Corn with a depth of about 30 cm.

    Results

    The results of this study showed that three-way interaction of irrigation time and chemical fertilizers was significant in leaf length and diameter, grain number, 1000 grain weight, photosynthesis rate and catalase enzyme. In moderate stress conditions, the highest grain yield was obtained from 150 kg urea and 200 kg solopotass, respectively. The highest photosynthesis rate and catalase activity were observed in the control treatment under severe stress conditions.

    Conclusion

    In general, it can be concluded that application of 150 kg urea and 200 kg solopotass increased 37.89 % grain yield compared to control under moderate stress conditions, respectively, that indicates the ability of chemical fertilizers to increase yield and yield components as well as increase photosynthesis rate under stress conditions and is highly effective in the emergence of resistance to super sweet maize plant and severe yield loss. Finally, application of 150 kg urea and 200 kg solopotass on the moderate stress conditions is recommended for optimum yield.

    Keywords: Arid regions, Enzyme, Grain Corn, Water deficit stress, Yield components
  • مجید قنبری، علی مختصی بیدگلی*، پرنیان طالبی سیه سران، سید رامین حسینی

    این پژوهش به منظور بررسی تاثیر مالچ ضایعات چای و کنترل علف های هرز بر خصوصیات مورفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی لوبیا، به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه تربیت مدرس در سال زراعی 96-1395 اجرا شد. تیمارها شامل پنج زمان کنترل علف هرز از طریق وجین دستی شامل شاهد (بدون کنترل علف هرز) و کنترل علف هرز هر یک، دو، چهار و شش هفته یک بار پس از سبزشدن لوبیا و سه مقدار مالچ ضایعات چای شامل صفر، پنج و 10 تن در هکتار در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اثر کنترل علف هرز و مالچ ضایعات چای بر کلیه صفات اندازه گیری شده معنی دار بود. همچنین، برهمکنش دوگانه این تیمارها از نظر صفات کربوهیدرات محلول، نشاسته، تعداد غلاف در بوته لوبیا و وزن خشک علف هرز معنی دار بود. با کاربرد پنج و 10 تن مالچ ضایعات چای در هکتار، به ترتیب 59/35 و 90/55 درصد از وزن خشک علف هرز کاسته شد. با کنترل علف هرز هر هفته یک بار پس از سبزشدن لوبیا و کاربرد پنج و 10 تن مالچ ضایعات چای در هکتار، به ترتیب 48/45 و 12/74 درصد از وزن خشک علف هرز کاسته شد. به طور کلی، با توجه به کاهش وزن خشک علف های هرز و نشاسته و افزایش کربوهیدرات محلول در شرایط کنترل علف هرز هر دو هفته یک بار پس از سبزشدن لوبیا و 10 تن در هکتار مالچ ضایعات چای، استفاده از 10 تن مالچ ضایعات چای همراه با کنترل علف هرز هر دو هفته یک بار پس از سبزشدن در مزارع لوبیا توصیه می گردد.

    کلید واژگان: توده بومی, خاکپوش, دگرآسیبی, عملکرد دانه, وجین
    Majid Ghanbari, Ali Mokhtassi-Bidgoli *, Parniyan Talebi-Siah Saran, Seyed Ramin Hosseini
    Introduction

    Legumes are the most important source of vegetable protein supply. Seed bean contains 25-22 percent protein, and it has a high nutritional value for human which is a major source of protein supply in most modern societies. Today protein deficiency is one of the acute nutritional problems in the diet of millions of people in developing countries. Bean ranks third after pea and lentil in Iran as one of the developing countries with dry and semi-arid climate. Moreover, as to the weeds management of the cropping systems, weeds are controlled by hand as an earliest means, and by airplanes, chemical pesticides, hormones, and viruses as the most complete tools. Various studies show that weed control treatments especially hand weeding treatments caused higher yield than control treatment, indicating the importance and priority of hoeing in the cultivation of beans. Mulch as a new phenomenon in agriculture has caused a fundamental change in the use of chemical pesticides, controlling weeds in fields, preventing soil erosion, and increasing water penetration in soil layers. Also, the use of plant mulch can compensate soil nutrients and increase the organic nitrogen content of the soil. The advantages of using plants mulch could be increasing soil nitrogen for the main plant, protecting soil erosion, increasing soil quality, reducing evaporation, and increasing water penetration in the soil, improving water use efficiency, maintaining good soil temperature and suppressing weeds. Considering the growing need for weed control in bean fields through non-chemical and mulch applications as an ecological alternative for sustainable agriculture, an experiment was conducted to investigate the effect of tea waste mulch and weed control on morphophysiological and biochemical characteristics of bean. 

    Materials and Methods

    This study was conducted at the Research Farm of Tarbiat Modares University, with a factorial experiment using a RCBD with three replications. Five time of weed control including no weed control, and weed control every 1, 2, 4 and 6 weeks and three rates of tea waste mulch at 0, 5 and 10 ton.ha-1 were used. Common bed preparation techniques such as plowing, disc and leveling was done in a land area of 1000 m-2. The dimensions of each plot were 4 m by 3 m. The planting was carried out on March 20, with a density of 25 plants m-2, with a spacing of 50 cm between the planting rows and eight centimeters on the planting row. The first irrigation was carried out immediately after planting using T-tape. The next irrigation intervals were every 5 days.

    Results and Discussion

    The results showed that the combined effects of weed control and tea waste mulch on all measured traits were significant. Also, the two-way interaction of these factors was significant for soluble carbohydrate, starch, number of pods per plant of bean and dry weight of weed. The highest yield and yield components of bean were observed in weed control once per week and 10 tons tea waste mulch per hectare. The highest photosynthesis rate and water-soluble carbohydrate content was observed in the same treatment. Weed control reduced the competition of weeds with bean and could provide more resources to the crop. Thus, the application of tea waste mulch affects the absorption of nutrients by the roots. Other studies reported that dandruff mulch, such as mulch, was more effective in control of weeds than light cleared mulches due to the lack of light on the surface of the soil and produces good grain yield. The researchers reported that the highest grain yield was obtained from mulch clichés treatment, which were categorized by black and white plasterboard treatments in a statistical group.

    Conclusion

    The results of this study suggest that weed control and application of 10 tons tea waste mulch per hectare could improve photosynthesis rate, reduce protein content and increase starch and water-soluble carbohydrate contents of bean seed. Weed control once per week after bean emergence and application of five and 10 ton ha-1 mulch reduced weed dry weight by 45.48% and 74.12%, respectively. Finally, application of 10 tons tea waste mulch per hectare and weed control every 2 weeks is recommended for bean fields. Overall, it appears that application of tea waste mulch and weed control at the beginning of emergence was superior for seed production comparing to the late weed control and without mulching.

    Keywords: Allelopathy, Hoeing, Landrace, Mulch, Seed yield
  • مجید قنبری، سید علی محمد مدرس ثانوی*، علی مختصی بیدگلی
    مقدمه

    گیاهان دارویی از ارزش و اهمیت خاصی در درمان و پیشگیری از بیماری ها، برخوردار هستند. گیاه پنیرباد دارای خواص تقویت کنندگی، ترمیم کبدی، ضدالتهاب بوده و در درمان برونشیت، آسم، زخم ها، اختلالات عصبی از جمله پارکینسون و آلزایمر سودمند است. ارزیابی کیفیت بذر به عنوان اندام تکثیر گیاهان و مهم ترین نهاده برای تولید محصولات زراعی و دارویی از جایگاه ویژه ای در تولید و کنترل و گواهی بذر برخوردار است. مطالعه خصوصیات جوانه زنی و زیست شناسی بذر گیاهان دارویی و روش های شکستن خواب در آن ها از مطالعات پایه و اولیه اهلی کردن گیاهان دارویی می باشد. در این بین، ساییدن بذر با ساینده ها، پوسته بذر را تغییر داده و سبب نفوذپذیری بذرها نسبت به آب و گازها می شوند. محققین اظهار داشتند که خواب بذرهایی که در پوسته آن ها مواد متابولیکی بازدارنده وجود دارد را می توان به واسطه حذف پوسته بذر از طریق خراش دهی مکانیکی و اسموپرایمینگ کاهش داد. برای این منظور، تاثیر خراش دهی و غلظت های مختلف نیترات پتاسیم در زمان های مختلف بر ویژگی های جوانه زنی و فعالیت آنزیمی بذر پنیرباد مورد ارزیابی قرار گرفت.

    مواد و روش ها

    آزمایش، به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در سال 1395 در آزمایشگاه گروه زراعت دانشگاه تربیت مدرس انجام گرفت. تیمارهای آزمایش شامل، خراش دهی بذر (عدم خراش دهی و خراش دهی بذر با سنباده نرم)، اسموپرایمینگ از منبع نیترات پتاسیم (صفر، یک، یک و نیم و دو میلی گرم بر لیتر) و مدت زمان اسموپرایمینگ (هشت، 16، 24 و 32 ساعت) بود. آزمایش روی بذر پنیرباد، توده خاش انجام شد. پتری ها در ژرمیناتور در دمای 25 درجه سلیسیوس و در روشنایی کامل به مدت 14 روز قرار داده شدند. در این آزمایش صفات درصد و سرعت جوانه زنی، متوسط جوانه زنی روزانه، میانگین زمان جوانه زنی، بنیه بذر و فعالیت آنزیم های آلفا و بتا آمیلاز اندازه گیری شد.

    یافته ها

    نتایج آزمایش نشان داد که در شرایط خراش دهی، بیشترین درصد جوانه زنی نهایی (47/69 درصد) با پرایمینگ بذر در غلظت یک و نیم میلی گرم بر لیتر نیترات پتاسیم به مدت 19 ساعت به دست آمد. در شرایط خراش دهی، به ازای هر یک میلی گرم بر لیتر نیترات پتاسیم در زمان های 16 و 32 ساعت، 62/0 و 17/1 تعداد بر روز سرعت جوانه زنی افزایش یافت. بیشترین میانگین جوانه زنی روزانه (15/0 تعداد) در غلظت یک و نیم میلی گرم بر لیتر نیترات پتاسیم و زمان 24 ساعت مشاهده شد و با کاهش مدت زمان پیش تیمار به 8 ساعت متوسط زمان جوانه زنی (39/7 روز) کاهش یافت. همچنین، بیشترین متوسط زمان جوانه زنی (35/9 روز) در زمان 32 ساعت پیش تیمار نیترات پتاسیم و بیشترین متوسط زمان جوانه زنی در شرایط عدم خراش دهی (13/9 روز) بوده و با اعمال خراش دهی متوسط زمان جوانه زنی (04/8 روز) کاهش یافت. فعالیت آنزیم های جوانه زنی آلفا و بتا آمیلاز تحت تاثیر غلظت های مختلف نیترات پتاسیم و خراش دهی قرار داشته و در غلظت های بالای نیترات پتاسیم از فعالیت این آنزیم ها کاسته شد.

    نتیجه گیری

    به طور کلی، کاربرد اسموپرایمینگ نیترات پتاسیم، از طریق ارتقاء فعالیت آنزیم های جوانه زنی و بهبود ویژگی های جوانه زنی بذر پنیرباد، موجب افزایش فعالیت آنزیم های هیدرولیزکننده در آندوسپرم بذرها شده که این امر سبب کاهش میانگین زمان جوانه زنی، افزایش سرعت و درصد جوانه زنی می گردد. در مجموع، خراش دهی بذر به همراه استفاده از غلظت های پایین نیترات پتاسیم در زمان های 16 الی 24 ساعت برای شکست خواب بذر گیاه پنیرباد توصیه می گردد.

    جنبه های نوآوری

    1- سرعت و درصد جوانه زنی بذر پنیرباد تحت تاثیر اسموپرایمینگ و خراش دهی پایش گردید.2- نقش آنزیم های جوانه زنی آلفا و بتا آمیلاز در تسریع شکست خواب بذر پنیرباد مطالعه گردید.3- میانگین زمان و متوسط جوانه زنی روزانه طی فرآیند شکست خواب بذر پنیرباد برآورد گردید.

    کلید واژگان: آلفا و بتا آمیلاز, خراش دهی, اسموپرایمینگ, سرعت جوانه زنی, ویتانیا
    Majid Ghanbari, Seyed Ali Mohammad Modarres-Sanavy*, Ali Mokhtassi-Bidgoli
    Introduction

    Medicinal herbs are of particular importance in the treatment and prevention of diseases. Indian Cheese Maker has strengthening, liver repair, anti-inflammatory properties and is useful in the treatment of bronchitis, asthma, wounds, neurological disorders such as Parkinson's and Alzheimer's. Evaluation of seed quality as a propagating organ and the most important input for crop production and medicinal products has a special place in seed production, control and certification. Studying germination and biological properties of seeds of medicinal plants and methods of breaking dormancy in them are among basic and primary studies of domestication of medicinal plants. In the meantime, scrubbing with abrasives changes the integrity of the seed shell and allows the seeds to be permeable to water and gases. The researchers stated that the dormancy of seeds containing inhibitory metabolic materials can be reduced by removing the seed shell through mechanical scarification and osmopriming. For this purpose, the effect of scarification and potassium nitrate on germination and enzymatic properties of Indian Cheese Maker was evaluated.

    Material and Method

    This study was conducted as factorial based on a completely randomized design with three replications during 2015-16 at the laboratory of Department of Agronomy, Tarbiat Modares University. Potassium nitrate solution (0, 0.5, 1 and 1.5 mg.l-1 from KNO3), scarification (un-use and scarification with soft sanding) and osmopriming durations (8, 16, 24 and 32 hour) were experimental factors. The experiment was performed on Indian Cheese Maker seeds, landrace of Khash. Petri dishes were placed in a germinator at 25 ° C and in full lighting for 14 days. In this experiment, germination rate and percentage of germination, mean of germination time and daily germination, seed vigority, alpha and beta amylase were measured.

    Results

    The results of the experiment showed that in scarification, the highest germination percentage (69.47%) was obtained by seed priming at a concentration of 1.5 mg.l-1 potassium nitrate for 19 hours under abrasion. In scarification, germination rate increased at 16 and 32 hour, 0.62 and 1.17 No.day-1 for each mg.l-1 of potassium nitrate. The highest daily mean germination (0.15) was observed at 1.5 mg.l-1 potassium nitrate and 24 hour time and decreased to 8 hours mean germination time (7.39 days) by reducing pretreatment time. Also, the highest mean germination time (9.35 days) was observed in 32 hours pretreatment with potassium nitrate and the highest mean germination time in non-scarification condition (9.13 days) and in scarification condition decreased with mean of germination time (8.04 days). The activity of alpha and beta-amylase germination enzymes was affected by different concentrations of potassium nitrate and scarification and at high concentrations of potassium nitrate the activity of these enzymes decreased.

    Conclusions

    In general, application of potassium nitrate osmopriming, by improving the activity of germination enzymes and increasing seed germination properties of Indian Cheese Maker, increased the activity of hydrolyzing enzymes in the endosperm of germinated seeds, which reduced the mean germination time, increased germination rate and germination percentage. In general, seed scarification with low concentrations of potassium nitrate at 16 to 24 hours is recommended for breaking seed dormancy of Indian Cheese Maker. 

    Highlights

    Germination rate and percentage of Indian Cheese Maker seed were monitored by osmopriming and scarification. The role of α and β amylase germination enzymes in accelerating dormancy breaking of Indian Cheese Maker was studied. Mean time and mean daily germination during the dormancy breaking process of Indian Cheese Maker were estimated.

    Keywords: α, β Amylase, Germination Rate, Osmopriming, Scarification, Withania
  • مجید قنبری، علی مختصی بیدگلی*، زینب زنگانه، کامران منصور قناعی پاشاکی
    این پژوهش به منظور بررسی تاثیر کاربرد مالچ حاصل از باقی مانده مواد آلی موجود در پهنه جنگل، مزارع برنج، باغات چای و بادام زمینی و کمبود آب آبیاری بر خصوصیات مختلف مورفوفیزیولوژیکی و بیوشیمیایی سورگوم علوفه ای در شرایط مزرعه انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی سال 1397 در مزارع منتخب تحقیقاتی منطقه دیلمان شهرستان سیاهکل زیر نظر گروه زراعت دانشگاه تربیت مدرس و کارشناسان ترویج جهادکشاورزی لاهیجان اجرا شد. عوامل مورد بررسی شامل سه سطح تنش کمبود آب بر اساس آبیاری 15، 30 و 45 درصد کم تر از ظرفیت زراعی و شش سطح مالچ آلی شامل بدون مالچ، مالچ کلش برنج، مالچ پوسته شلتوک برنج، مالچ پیله بادام زمینی، مالچ ضایعات چای و مالچ خاکبرگ بودند. نتایج نشان داد در شرایط تنش متوسط، تیمارهای مالچ کلش برنج و پوسته شلتوک برنج، در عملکرد علوفه تر و سرعت فتوسنتز گیاه به ترتیب 39/13 و 26/65 درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش نشان داد. همچنین، در شرایط تنش شدید، مالچ های کلش برنج، پوسته شلتوک برنج و پیله بادام زمینی، میزان بهره وری اقتصادی آب و وزن خشک علف های هرز را به ترتیب 63/48، 55/21 و 46/40 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. کاربرد مالچ مواد آلی به ویژه کلش برنج، پوسته شلتوک برنج و پیله بادام زمینی به ترتیب موجب جلوگیری از کاهش 6/08، 13/70و 16/75 درصد عملکرد دانه نسبت به شاهد تحت شرایط تنش متوسط شد. به طورکلی، مالچ مواد آلی در افزایش عملکرد دانه و علوفه تر، سرعت فتوسنتر، فعالیت آنتی اکسیدان ها و بهره وری آب و همچنین کاهش میزان علف های هرز مزرعه در شرایط تنش از توانایی بالایی برخوردار بوده و سهم بسزایی در بهبود مقاومت به خشکی در گیاه سورگوم علوفه ای دارد. در نهایت، استفاده از مالچ مواد آلی در کشت سورگوم علوفه ای تحت شرایط تنش خشکی فصلی توصیه می گردد.
    کلید واژگان: آنتی اکسیدان, بهره وری آب, ذرت خوشه ای, علف هرز, کم آبی
    Majid Ghanbari, Ali Mokhtassi-Bidgoli *, Zeinab Zanganeh, Kamran Mansour Ghanaei-Pashaki
    This study was conducted to investigate the effect of mulch application from organic matter residues in forest area, rice fields, tea and peanut orchards and irrigation water deficit on different morpho-physiological and biochemical characteristics of forage sorghum in field conditions. This research was carried out as a factorial experiment in a randomized complete block design with three replications in selected research farms in Deilman area of Siahkal city under the supervision of Tarbiat Modares University, Department of Agronomy and Lahijan Agricultural Jihad Extension Experts in 2018. Factorial combinations of three levels of water deficit stress 15%, 30% and 45% of less than FC and six organic mulch, no mulch, rice straw mulch, paddy rice husk mulch, peanut shell mulch, tea waste mulch and leaf mold mulch were used. The results showed that under moderate stress conditions, rice straw mulch and rice paddy husk treatment showed the highest forage yield and plant photosynthesis rate of 39.13 and 26.65%, respectively, compared to the control treatment. Also, under conditions of severe stress, rice straw mulch, rice paddy husk and peanut shell mulch increased the economic efficiency of water and dry weight of weeds by 63.48, 55.21 and 46.40%, respectively, compared to the control. Application of organic matter mulch, especially rice straw, rice paddy husk and peanut shell mulch, prevented a reduction of 6.08, 13.70 and 16.75% of grain yield compared to the control under moderate stress conditions, respectively. In general, organic matter mulch has a high ability to increase grain and forage yield, photosynthetic rate, antioxidant activity and economic efficiency of water, as well as reduce field weeds in stress conditions and make a significant contribution to improving drought resistance in Forage Sorghum. Finally, the use of organic matter mulch in the cultivation of forage sorghum under seasonal drought stress conditions is recommended.
    Keywords: Anti-oxidant, Sorghum bicolor, Water deficit, Water productivity, weed
  • مجید قنبری، علی مختصی بیدگلی*، کامران منصور قناعی پاشاکی، پرنیان طالبی سیه سران
    اهداف

    این پژوهش به منظور بررسی تاثیر کاربرد کودهای زیستی بر کاهش اثرات کمبود آب بر ارزن مرواریدی تحت شرایط مزرعه ای مورد مطالعه قرار گرفت.

    مواد و روش ها: 

    آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار طی سال 1398 به تاریخ کشت 20 فروردین در مزارع منتخب منطقه سیاهکل زیر نظر گروه زراعت دانشگاه تربیت مدرس و با همکاری کارشناسان جهاد کشاورزی لاهیجان (مرکز ترویج کشاورزی کلشتاجان) اجرا شد. تیمارها شامل سه سطح تنش شامل آبیاری در زمان های 15 (شاهد)، 30 (تنش متوسط) و 45 (تنش شدید) درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس خاک و چهار سطح کود زیستی (شاهد، نیتروکسین، فسفات بارور- 2، نیتروکسین+ فسفات بارور- 2) بودند.

    یافته ها: 

    نتایج این تحقیق نشان داد که ارتفاع بوته، میزان کلروفیل a و b، عملکرد دانه و فعالیت آنزیم کاتالاز از نظر رژیم های مختلف آبیاری و کودهای زیستی و شاخص برداشت، فتوسنتز و فعالیت آنزیم پراکسیداز از نظر برهمکنش رژیم های مختلف آبیاری و کودهای زیستی معنی دار بود. کاربرد توام نیتروکسین و فسفات بارور- 2 موجب افزایش 12/13 درصد ارتفاع بوته، 54/40 و 83/45 درصد کلروفیل a و b، 29/19 درصد عملکرد دانه، 62/30 درصد سرعت فتوسنتز و 12/41 و 18/36 درصد فعالیت آنزیم های کاتالاز و پراکسیداز ارزن مرواریدی در شرایط رژیم های مختلف آبیاری شد.

    نتیجه گیری:

     نتایج آزمایش نشان دهنده بهبود خصوصیات مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و افزایش مقاومت گیاه ارزن به شرایط تنش خشکی ناشی از کاربرد کودهای زیستی است. به طور کلی، کاربرد کودهای زیستی نیتروکسین و فسفات بارور- 2 از طریق افزایش رشد رویشی و محتوای کلروفیل برگ، افزیش سرعت فتوسنتز گیاه و افزایش فعالیت آنزیم های مقاومت به تنش می تواند برای بهبود عملکرد کمی ارزن مرواریدی تحت شرایط تنش رطوبتی در مناطق جلگه ای گیلان مناسب به نظر رسد.

    کلید واژگان: آنتی اکسیدان, ارزن دانه درشت, خشکی, فتوسنتز, کم آبیاری
    Majid Ghanbari, Ali Mkhtassi Bidgoli *, Kamran Mansour Ghanaei Pashaki, Parniyan Talebi Siah Saran
    Background and Objective

    This study was conducted to investigate the effect of bio-fertilizers application on reducing the effects of water deficit on Pearl Millet under field conditions.

    Materials and Methods

    The experiment was carried out as a factorial experiment based on randomized complete block design with three replications in selected farms under Agronomy Department of Tarbiat Modares University with cooperation of Lahijan Agricultural Jihad (Kolashtajan Agricultural Extension Office) in 2019 year. Planting date was 9 April 2019. Treatments included three levels of stress include irrigation times (15 (control), 30 (moderate stress) and 45 (severe stress) percent depletion of available soil moisture and four levels of bio-fertilizer (control, nitroxin, BARVAR phosphate-2, nitroxin + BARVAR phosphate-2).

    Results

    The results showed that plant height, chlorophyll a and b, grain yield and catalase activity were significant for different irrigation regimes and bio-fertilizers, harvest index, photosynthesis and peroxidase activity were significant for interaction of different irrigation regimes and bio-fertilizers. Combined application of nitroxin and BARVAR phosphate-2 increased 13.12% plant height, 40.54% and 45.83% chlorophyll a and b, 19.29% seed yield, 30.62% photosynthesis rate, 41.12% and 36.18%, catalase and peroxidase enzymes activity of pearl millet under different irrigation regimes.

    Conclusion

    Experiment results showed that improvement of morphological, physiological characteristics and increasing the resistance of pearl millet to drought stress conditions due to the use of bio-fertilizers. In general, by increasing vegetative growth and leaf chlorophyll content, increasing plant photosynthesis rate and increasing the activity of stress-resistant enzymes, the application of nitroxin and BARVAR phosphate-2 bio-fertilizers can be considered suitable for improving the quantitative performance of pearl millet under moisture stress conditions in Guilan plain areas.

    Keywords: Antioxidants, Coarse-grain millet, Drought, Photosynthesis, Water Deficit
  • مجید قنبری، علی مختصی بیدگلی*، کامران منصور قناعی پاشاکی، سهیل کرم نیا
    مقدمه

    حبوبات، مهم ترین منبع تامین پروتئین گیاهی بوده و ماش سبز با تولید دانه هایی حاوی درصد بالای پروتئین، از ارزش غذایی زیادی برای انسان برخوردار است. عمده مشکل شوری در جوانه‌زنی بذر گیاهان عالی در اثر مقادیر بیش‌ازحد کلرید سدیم، ایجاد فشار اسمزی، اختلال در جذب و انتقال یون‌های غذایی و اثرات مستقیم سمیت یونی روی غشا و سیستم‌های آنزیمی می‌باشد که در کل موجب کاهش جوانه‌زنی بذرها می‌گردند. استفاده خارجی از متیل جاسمونات می‌تواند اثرات ناشی از تنش های مختلف از جمله شوری و خشکی را از طریق افزایش فعالیت آنتی‌اکسیدانی بذر تعدیل نماید. لذا هدف از این تحقیق ارزیابی اثر متیل جاسمونات و تیمار شوری بر ویژگی‌های جوانه‌زنی و فعالیت آنزیمی ماش سبز است.

    مواد و روش‌ها

    این آزمایش به‌صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در آزمایشگاه گروه زراعت دانشگاه تربیت مدرس انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل چهار پیش تیمار متیل جاسمونات، صفر، 50، 100 و 150 میلی مولار و چهار تیمار شوری، صفر، 2، 4 و 6 دسی زیمنس بر متر شوری از منبع کلراید سدیم بود. پتری ها در ژرمیناتور در دمای 25 درجه سلسیوس و در تاریکی کامل به مدت 14 روز قرار داده شدند. در این آزمایش صفات سرعت و درصد جوانه‌زنی، زمان رسیدن به 50 درصد جوانه‌زنی، آلفا و بتا آمیلاز، کاتالاز و پراکسیداز اندازه‌گیری شد.

    یافته‌ها

    نتایج آزمایش نشان داد که کم‌ترین شیب سرعت و درصد جوانه زنی نهایی، در تیمارهای 50 و 100 میلی مولار محلول متیل جاسمونات حاصل شد. از نظر زمان لازم برای 50 درصد جوانه‌زنی، افزایش 7/4 روز به ازای افزایش هر یک دسی زیمنس بر متر تنش شوری و کم‌ترین زمان آن در غلظت 79 میلی مولار محلول متیل جاسمونات برآورد شد. از نظر فعالیت آنزیم های جوانه زنی، کاهش 031/0 میکرومول بر میلی‌لیتر بر دقیقه به ازای افزایش هر یک دسی زیمنس بر متر تنش شوری و بیشترین مقدار آلفا آمیلاز 6/72 میکرومول بر میلی‌لیتر بر دقیقه در غلظت 73 میلی مولار محلول متیل جاسمونات تخمین زده شد. همچنین، کم‌ترین فعالیت آنزیم بتا آمیلاز 79/0 میکرومول بر میلی‌لیتر بر دقیقه در غلظت 57/5 دسی‌زیمنس بر متر تنش شوری و بیشترین فعالیت آنزیم بتا آمیلاز 3/1 میکرومول بر میلی‌لیتر بر دقیقه در غلظت‌ 87 میلی مولار محلول متیل جاسمونات برآورد شد. بیشترین فعالیت آنزیم کاتالاز (7/25 بر میلی‌گرم پروتئین بر دقیقه) در 72/14 دسی‌زیمنس بر متر تنش شوری و کم‌ترین فعالیت آنزیم کاتالاز (8/8 تغییرات جذب بر میلی‌گرم پروتئین بر دقیقه) در 88 میلی‌مولار محلول متیل جاسمونات برآورد شد. بیشترین فعالیت آنزیم پرکسیداز (06/22 تغییرات جذب بر میلی‌گرم پروتئین بر دقیقه) را در غلظت 30/24 دسی‌زیمنس بر متر تنش شوری و کم‌ترین فعالیت آنزیم پرکسیداز (5/2 تغییرات جذب بر میلی‌گرم پروتئین بر دقیقه) را در غلظت 267 میلی مولار محلول متیل جاسمونات تخمین زده شد.

    نتیجه‌گیری

    به طور کلی، کاربرد پیش‌تیمار متیل جاسمونات، از طریق بهبود فعالیت آنزیم های جوانه زنی و افزایش فعالیت آنزیم‌های تنش، موجب افزایش فعالیت آنزیم های هیدرولیزکننده در آندوسپرم بذرهای جوانه‌زده شده، که این امر سبب کاهش مدت زمان جوانه‌زنی، افزایش سرعت جوانه‌زنی و کاهش تنش اکسیداتیو در شرایط تنش شوری می‌گردد.

    جنبه های نوآوری

    1- سرعت و درصد جوانه زنی و تغییرات مورفولوژیک بذر ماش سبز تحت تاثیر متیل جاسمونات بررسی گردید. 2- نقش آنزیم های جوانه زنی آلفا و بتا آمیلاز در تسریع تولید گیاهچه ماش سبز تحت شرایط شور تخمین زده شد. 3- فعالیت آنزیم‌های کاتالاز و پراکسیداز ناشی از متیل جاسمونات در بروز مقامت به تنش شوری برآورد شد.

    کلید واژگان: آمیلاز, تنش, اسید جاسمونیک, حبوبات, کلرید سدیم
    Majid Ghanbari, Ali Mokhtassi-Bidgoli *, Kamran Mansour Ghanaei-Pashaki Eng, Soheil Karamniya
    Introduction

    Legumes are the most important source of plant protein and Mung bean has a high nutritional value for humans, as it produces seeds containing high protein percentage. The major problem of salinity in seed germination of higher plants is due to excessive amounts of sodium chloride, osmotic pressure, disruption of nutrient uptake and transport, and direct effects of ionic toxicity on the membrane and enzymatic systems that in turn reduce germination. External use of methyl jasmonate can modulate the effects of various stresses, such as salinity and drought, by increasing the antioxidant activity of the seed. Therefore, the purpose of this research was to evaluate the effect of methyl jasmonate and salinity stress on germination and enzymatic properties of Mung bean.

    Material and Method

    This study was conducted as factorial based on a completely randomized design with three replications during 2015-16 at the laboratory of Department of Agronomy, Tarbiat Modares University. The experimental treatments included four methyl jasmonate solution (0, 50, 100 and 150 mM) and four salinity stress levels (0, 2, 4 and 6 dS/m salinity from NaCl). Petri dishes were placed in a germinator at 25 ° C and in full darkness for 14 days. In this experiment, germination rate and percentage, time to reach 50% germination, alpha and beta amylase, catalase and peroxidase were measured.

    Results

    The results of the experiment showed that the lowest rate of slope and final germination percentage were obtained in 50 and 100 mM solutions of methyl jasmonate. In terms of T50, an increase of 4.7 days was observed per one dS/m increase in salinity stress and the lowest T50 was estimated at a methyl jasmonate solution concentration of 78.68 mM. In terms of the activity of germination enzymes, reduction of 0.031 μmol/ml/min per 1 dS.m increase in salinity stress and the highest amount of α-amylase were estimated 72.6 μmol/ml/min at a methyl jasmonate solution concentration of 73.33 mM. Also, the lowest activity of β-amylase enzyme was 0.79 μmol/ml/min at a concentration of 5.6 dS/m salinity stress and the highest activity of β-amylase enzyme was estimated to be 1.7 μmol/ml/min at a methyl jasmonate solution concentration of 86.67 mM. The highest activity of catalase (25.7 ∆A/mg protein/min) was observed at 14.72 dS/m salinity stress and the lowest activity of catalase enzyme (8.9 ∆A/mg protein/min) was estimated at 5.88 mM methyl jasmonate solution. The highest activity of peroxidase enzyme (22.06 ∆A/mg protein/min) was at 24.3 dS/m salinity stress and the lowest activity of the enzyme peroxidase (2.5 ∆A/ mg protein/min) was determined at a methyl jasmonate solution concentration of 266.66 mM.

    Conclusions

    In general, pre-treatment of methyl jasmonate can reduce the germination time, increase the rate of germination and reduce the oxidative stress in salt stress conditions by improving the activity of germination enzymes, increasing the activity of enzymes, increasing the activity of hydrolyzing enzymes and increasing the easy availability of seedlings to nutrients during germination. Highlights: 1- Germination rate and percentage and morpho-physiological changes of Mung bean seed as affected by methyl jasmonate were investigated. 2- The role of alpha and beta amylase germination enzymes in accelerating the production of Mungbean seedlings under saline conditions were estimated. 3- Methyl jasmonate- induced catalase and peroxidase enzymes activity in resistance to salinity stress were estimated.

    Keywords: Amylase, Pules, Stress, Jasmonic Acid, Sodium chloride
  • مجید قنبری، علی مختصی *، پرنیان طالبی
    این پژوهش به منظور بررسی تاثیر کاربرد باکتری تثبیت کننده نیتروژن Azotobacter chroococcum در ترکیب با باکتری حل کننده فسفات Pseudomonas putida بر کاهش اثرهای کمبود آب آبیاری بر سویا رقم تلار تحت شرایط مزرعه مورد مطالعه قرار گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال های 1395-1394 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه تربیت مدرس اجرا شد. تیمارها شامل چهار سطح آبیاری 15 (شاهد)، 30 (تنش ملایم)، 45 (تنش متوسط) و 60 (تنش شدید) درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس خاک و چهار سطح تلقیح بذر با باکتری شامل شاهد یا بدون مصرف باکتری، تلقیح با Azotobacter chroococcum، تلقیح با Pseudomonas putida و تلقیح با هر دو باکتری بودند. آبیاری به صورت قطره ای-نواری (T-tape) انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که اثرات اصلی رژیم آبیاری و کود زیستی بر کلیه صفات اندازه گیری شده به جز تعداد دانه در غلاف معنی دار بود. بیشترین تعداد غلاف در بوته، عملکرد دانه، هورمون های ایندول استیک اسید، جیبرلین، سیتوکنین و آبسیزیک اسید موجود در برگ از تیمار کاربرد توام Azotobacter chroococcum و Pseudomonas putida به دست آمد. بیشترین تعداد غلاف در بوته، دانه در غلاف، عملکرد دانه، هورمون های ایندول استیک اسید، جیبرلین و سیتوکنین در تیمار شاهد و بیشترین هورمون آبسیزیک اسید در تیمار تنش شدید مشاهده گردید. به طورکلی، می توان نتیجه گرفت که کاربرد Azotobacter chroococcum به تنهایی موجب افزایش 25 درصد عملکرد دانه نسبت به شاهد، کاربرد Pseudomonas putida به تنهایی موجب افزایش 30 درصد عملکرد دانه نسبت به شاهد و کاربرد توام هر دو باکتری موجب افزایش 42 درصد عملکرد دانه نسبت به شاهد شد که نشان دهنده توانایی ریزجانداران در افزایش عملکرد و اجزای عملکرد و همچنین افزایش هورمون های محرک رشد در شرایط تنش بوده و در بروز مقاومت در گیاه سویا و کاهش افت شدید عملکرد موثر است.
    کلید واژگان: اجزای عملکرد, ازتوباکتر, تنش کم آبی, سودوموناس, هورمون های رشد
    Majid Ghanbari, Parniyan Talebi, Ali Mokhtassi*
    Introduction
    Oilseeds after grains are the second most important source of energy for human societies and the meal produced from the industrial process of oil production is also considered to be one of the important items in livestock feed, poultry and aquaculture in terms of protein richness. (Yassari et al., 2014). Soybean (Glycine max) is an annual dicotyledonous, from Poaceae family and one of the most important oily seeds that is widely used in agriculture and industry (Yassari et al., 2009). Abiotic stresses affect different aspects of plant growth, such as reduction and delay in germination, decrease in development rate, decrease in plant organs growth, and decrease in plant life duration and finally decrease in dry matter production. Among abiotic stresses, drought stress is considered to be the most influential type of stress in the production of oil seeds in the world and can greatly reduce production on many arable lands. One of the primary effects of drought is the reduction of water content of plant tissues (Ghanbari et al., 2016). Soil microorganisms are effective in fixing nitrogen in air and dissolving insoluble phosphates, as well as synthesizing growth stimulating hormones such as indole acetic acid, gibberellins, cytokinins, as well as the synthesis of vitamins and amino acids, and increases yields (Viscardi et al., 2016). Considering that most of the country's lands are affected by drought stress and soybeans are susceptible to drought stress, as well as due to the use of biofertilizer as a kind of drought stress resistance strategy and its effect on soybean growth and development, this study was carried out to investigate the effect of Azotobacter chroococcum in combination with Pseudomonas putida on yield and yield components of soybean and its hormonal changes.
    Material and methods
    The present experiment was conducted to study the effect of Azotobacter nitrogen fixation bacteria in combination with Pseudomonas putida phosphate solubilizing bacteria on reducing the effects of irrigation water shortage on soybean cultivars under field conditions. This research was carried out as a factorial experiment in a randomized complete block design with three replications in Tarbiat Modares University in 2015. Factorial combinations of four irrigation regimes (15% (control), 30% (mild stress), 45% (moderate stress) and 60% (severe stress) of available soil moisture depletion) and four soybean seed inoculation groups (control or without bacteria, inoculum with Azotobacter, inoculation with Pseudomonas putida, and inoculation with both bacteria) were considered. Drip irrigation (T-tape) was applied The row length in each experimental plot was 6 m, 50 cm apart. The distance between the plots and between the repetitions was 1 and 3.5 m, respectively. Plant to plant distance within each row was 8 cm. The irrigation schedules were based on soil moisture discharge of field capacity at the root zone of soybean with a depth of about 30 cm.
    Results
    The results of this study showed that main effects of irrigation regimes and biofertilizer were significant for all traits except grain number per pod. The highest pod number per plant, grain yield, phytohormones such as indole acetic acid, gibberellins, cytokinins and ABA were obtained from combined application of Azotobacter and Pseudomonas putida. The highest pod number per plant, grain number per pod, grain yield, phytohormones such as indole acetic acid, gibberellins and cytokinins were observed in non-stressed control, while the highest ABA was found in severe drought stress. Azotobacter alone, Pseudomonas putida alone, and the combined application of both bacteria increased 25%, 30% and 42% seed yield, respectively, in comparison with control.
    Conclusion
    In general, it can be concluded that these microorganisms are able to increase yield and yield components, the phytohormones such as indole acetic acid, gibberellins and cytokinins, and plant resistant under water deficit conditions and decrease severe yield losses.
    Keywords: Azotobacter, Growth hormones, Pseudomonas, Water Deficit Stress, Yield components
  • مجید قنبری*، علی مختصی بیدگلی، پرنیان طالبی سیه سران، حسن پیرانی
    جوانه زنی و سبز شدن سریع بذر، یک عامل مهم و تعیین کننده در عملکرد نهایی گیاهان است. این تحقیق با هدف بررسی اثر پیری بذر بر ویژگی های جوانه زنی لوبیا، رقم صدری تحت تاثیر تنش شوری به صورت آزمایش فاکتوریل، بر پایه طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در سال 1395 انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل پیری بذر در چهار سطح شاهد، 24، 48 و 72 ساعت با استفاده از آزمون پیری تسریع شده و تنش شوری در پنج سطح، صفر (آب مقطر)، 2، 4، 6 و 8 دسی زیمنس بر متر از منبع سدیم کلراید بود. نتایج این آزمایش نشان داد که کمترین متوسط زمان جوانه زنی و بیشترین درصد جوانه زنی و وزن خشک ریشه چه و ساقه چه در تیمار 24 ساعت پیری بذر و تیمار آب مقطر (شاهد) به دست آمد. همچنین بیشترین میزان ضریب آلومتریک، بنیه بذر و فعالیت آنزیم های آلفا و بتا آمیلاز نیز در تیمار 24 ساعت پیری و تیمار شاهد شوری مشاهده گردید. به طورکلی، در طی فرآیند پیری تسریع شده با گذشت زمان کیفیت، بنیه و قدرت بذر و به دنبال آن ظرفیت و سرعت جوانه زنی برای زنده ماندن بذر کاهش یافت. به طورکلی، افزایش دوره پیری و افزایش سطوح تنش شوری از طریق تجمع انواع گونه های اکسیژن فعال در سلول و آسیب رساندن به لیپیدهای غشا، پروتئین ها و اسیدهای نوکلئیک بر جوانه زنی و شاخص های مرتبط با آن و فعالیت آنزیم های جوانه زنی در بذر گیاه لوبیا، تاثیر منفی گذاشته و درنهایت موجب افت شاخص های جوانه زنی گردید.
    کلید واژگان: رقم صدری, زوال, سدیم کلراید, فعالیت آنزیمی, مورفولوژی گیاهچه
    Majid Ghanbari *, Ali Makhtassi Bidgoli, Parniyan Talebi Siah Saran, Hassan Pirani
    Introduction
    Legumes are one of the most important crops to be effective in amending and fertilizing soils. Among legumes, bean, lentil, chickpea, broad bean and pea are most susceptible to salinity (Cobely, 1996). Abiotic stresses affect different aspects of plant growth, such as reduction and delay in germination, decrease in development rate, decrease in plant organs growth, decrease in plant life duration and finally decrease in dry matter production. Among abiotic stresses, salinity stress is considered to be the most influential type of stress in the production of legumes in the world and can greatly reduce production on many arable lands. One of the primary effects of salinity is the reduction of water content of plant tissues. Reducing water availability is due to an increase in the osmotic potential of salt in the root zone (Ghanbari et al., 2016). Seed priming is one of the methods for improving seed quality in which the seeds are exposed to water under controlled conditions, so that different metabolic and physiological activity occur at different levels of moisture inside the seed for germination before the radicle emergence and then seeds are dried to reach initial moisture (Farooq et al., 2006).
    Material & Methods
    To evaluate the effect of salinity and seed aging on germination characteristics of bean seeds, Sadri variety, a factorial experiment was conducted in a completely randomized design with four replications in Agriculture Laboratory, Faculty of Agricultural Sciences, University of Guilan in 2014. The treatments consisted of two groups of seeds (natural and aged) and five salinity treatments (0, 2, 4, 6 and 8 dS m-1). Before testing, seeds were disinfected with 10% sodium hypochlorite solution for 15 minutes (Ghanbari et al., 2016) and washed three times with distilled water. For aging, dried beans were exposed to a temperature of 41 °C and high relative humidity (100%) for 72 hours in an oven placed in a desiccator. Then, 25 seeds were put in each sterile petri dish with filter paper. To each petri dish, five milliliters of NaCl solution with potentials of 2, 4, 6, 8 dS/m were added and distilled water was added as control treatment. After applying the treatments, the petri dishes were covered with parafilm and were placed in the germinator at 25 °C in the dark for 8 days (Ghanbari et al., 2016).
    Results
    The results showed that there were significant differences between treatments for all the variables. In addition, the interaction of seed aging with salinity stress had highly significant difference at the probability level of 5% of plumule fresh weight and there were significant differences at the probability level of 1% for radicle and plumule dry weight, allometric index, seedling tissue water percentage and seed vigor, while regarding of means and percentage of germination and plumule length were not observed significant differences. Research on the effect of seed aging and salinity stress on bean germination characteristics showed that increasing the aging period and increasing levels of salinity stress negatively affected the bean germination characteristics and by the effect on plant water relations, toxicity due to ion accumulation, plasma reduction, molecular structure change of nucleic acids and decreased activity of enzymes eventually led to decreases in germination indices (Ghanbari and Karamnia, 2016).
    Conclusion
    Increasing levels of salinity stress and aging the seeds reduced the activity of germination, mean time and germination percentage, and seedling growth. the results of seed deterioration can be destroyed the buildings the cell membrane with attack free radicals produced due to lipid peroxidation over the period deterioration noted. Therefore, seed aging and increase levels of salinity stress on the germination and its related factors in bean seed had a negative impact and through its impact on plant water relations, toxicity of ion concentration, reducing the plasma membrane integrity, change the molecular structure of nucleic acids and reduction of activity of enzymes eventually reduced the germination indices.
    Keywords: aging, Cultivar Sadri, Enzymatic activity, NaCl, Seedling Morphology
  • مجید قنبری*، علی مختصی بیدگلی، پرنیان طالبی سیه سران
    هدف از این تحقیق، ارزیابی تاثیر کاربرد باکتری تثبیت کننده نیتروژن از جنس ازتوباکتر کروکوکوم در ترکیب با باکتری حل کننده فسفات سودوموناس پوتیدا بر کاهش اثرات کمبود آب آبیاری در رقم زراعی سویا تحت شرایط مزرعه بود. آزمایش به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 95-1394 در دانشگاه تربیت مدرس به اجرا درآمد. تیمارهای آبیاری شامل آبیاری مطلوب، تنش ملایم، تنش متوسط و تنش شدید، به ترتیب بر اساس 15، 30، 45 و 60 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس از زمان استقرار تا پایان دوره رشد و چهار نوع تلقیح بذر سویا با باکتری شامل (شاهد یا بدون مصرف باکتری، تلقیح با به دست آمد. بیشترین تعداد غلاف در بوته، عملکرد دانه، محتوای نسبی آب، نیتروژن دانه، پروتئین دانه، عملکرد پروتئین، روغن دانه و عملکرد روغن دانه در تیمار شاهد مشاهده گردید. از نتایج آزمایش، می توان نتیجه گرفت که کاربرد ازتوباکتر به تنهایی موجب افزایش 9/17 درصد عملکرد روغن دانه، کاربرد سودوموناس پوتیدا به تنهایی موجب افزایش 4/32 درصد عملکرد روغن دانه و کاربرد توام هر دو باکتری موجب افزایش 8/39 درصد عملکرد روغن دانه شد. به طور کلی، با توجه به عدم معنی داری برهمکنش کود بیولوژیک در سطوح تنش آبی، می توان به این نتیجه رسید که چه در شرایط آبیاری مطلوب و چه در شرایط تنش خشکی، کاربرد کود بیولوژیک در بهبود عملکرد و اجزای عملکرد دانه، عملکرد پروتئین و روغن دانه سویا موثر است.
    کلید واژگان: تنش خشکی, رقم تلار, کم آبی, کود بیولوژیک, لوبیای روغنی
    Majid Ghanbari *, Ali Mokhtassi, Bidgoli, Parniyan Talebi, Siah Saran
    The purpose of this study, Evaluation effect of Azotobacter nitrogen fixation bacteria in combination with Pseudomonas putida phosphate solubilizing bacteria on reducing the effects of irrigation water shortage on soybean cultivars under field conditions has been studied. This research was carried out as a factorial experiment in a randomized complete block design with three replications in Tarbiat Modarres University during 2015-2016. Irrigation treatments included optimal irrigation, mild stress, moderate stress and severe stress based on 15, 30, 45 and 60 percent of available water depletion respectively from the establishment time to the end of the growth period and four levels of soybean inoculation with bacteria (control or without bacteria, inoculum with Azotobacter, inoculation with Pseudomonas putida, and inoculation with both bacteria) are considered. The results of this study showed that the main effect of irrigation regime on all traits except 1000 seed weight and the main effect of bio-fertilizer were significant except for 1000 seed weight, seed nitrogen and oil on all traits. From the test results, one can conclude that Azotobacter alone increased 17.9% seed yield, Pseudomonas putida alone increased the yield of 32.4% and the combined application of both bacteria increased the grain yield by 39.8%. In general, considering the non-insignificant effect of bio-fertilizer interaction on levels of water stress, it can be concluded that under favorable irrigation conditions and under drought conditions, the application of bio-fertilizer is effective in improving yield and yield components, protein and oil yield of soybean.
    Keywords: Biological Fertilizer, Drought stress, Oily Beans, Talar Variety, Water Deficit
  • مجید قنبری*، سید علی محمد مدرس ثانوی، علی مختصی بیدگلی، پرنیان طالبی سیه سران
    این پژوهش با هدف بررسی اثر هیدروپرایمینگ و پیری بذر بر ویژگی های جوانه زنی و آنزیمی بذر لوبیا چیتی تحت تاثیر شوری به صورت فاکتوریل، در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در سال 1393 انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل دو گروه بذر، طبیعی و پیر، دو تیمار شاهد و هیدروپرایمینگ و شش تیمار شوری صفر، 2، 4، 6، 8 و 10 دسی زیمنس بر متر بود. نتایج این آزمایش نشان داد که بیشترین متوسط زمان و درصد جوانه زنی، طول ساقه چه و بنیه بذر در تیمار شاهد (آب مقطر) و هیدروپرایمینگ و همچنین، بیشترین طول ریشه چه و درصد آب بافت گیاهچه در تیمار شاهد (آب مقطر) و بذر پیر به دست آمد. همچنین از نظر وزن خشک ریشه چه، در شوری 4 دسی زیمنس بر متر و بذر طبیعی هیدروپرایمینگ بیشترین مقدار مشاهده شد. بیشترین میزان وزن خشک ساقه چه در شوری 6 دسی زیمنس بر متر و ضریب آلومتریک در شوری 8 دسی زیمنس بر متر به ترتیب برای بذر طبیعی و بذر پیر بدون هیدروپرایمینگ مشاهده گردید. با افزایش سطوح تنش شوری و پیری بذر میزان مالون دی آلدهید افزایش یافت و از میزان فعالیت آنزیم های جوانه زنی، درصد جوانه زنی و رشد گیاهچه کاسته شد. هیدروپرایمینگ بذر موجب کاهش پراکسیداسیون غشای سلولی و به طور کلی سبب بهبود سرعت و یکنواختی جوانه زنی، بنیه بذرهای پیر و طبیعی هم در شرایط شوری و هم در شرایط مطلوب گردیده است. در نتیجه هیدروپرایمینگ باعث افزایش تحمل به شوری بذر لوبیا در مرحله جوانه زنی و افزایش قدرت جوانه زنی بذرهای انبارداری شده جهت کشت موثر گردید.
    کلید واژگان: پیری بذر, جوانه زنی, شاخص های رشدی گیاهچه, نمک, هیدراسیون پیش کاشت
    Majid Ghanbari *, Seyed Ali Mohammad Modarres-Sanavy, Ali Mokhtassi Bidgoli, Parniyan Talebi-Siah Saran
    This study was conducted to evaluate the effect of hydropriming and seed aging on germination and enzymatic properties of pinto bean under salinity stress as factorial based on a completely randomized design with four replications. Two groups of seeds (i.e., non-aged and aged seeds), two hydropriming treatments (i.e., hydro primed and unprimed seeds) and six salinity treatments (i.e., 0, 2, 4, 6, 8 and 10 dS/m) were the experimental factors. The results showed that the highest mean time and percentage of germination, plumule length and vigor were observed in the control (i.e., distilled water) and hydropriming treatments. Maximum root length and percentage of seedling water were obtained in the control (i.e., distilled water) and aged seed treatments. In addition, in terms of radicle dry weight, the highest amount was observed in salinity of 4 dS/m and non-aged hydro primed seeds. The highest plumule dry weight was observed in salinity of 6 dS/m and allometric index in salinity of 8 dS/m for non-aged seed and aged seed without hydropriming, respectively. An increase in the levels of salinity stress and aging the seeds increased the malondialdehyde and reduced the activity of germination, mean time and germination percentage, and seedling growth. Seed hydropriming reduced the peroxidation of the cell membrane and generally improved the speed and uniformity of germination, aged and natural seeds vigor under both salinity and optimum conditions. As a result, hydropriming can increase the tolerance of bean seeds to salinity at the germination stage and increase the germination capacity of stored seeds for cultivation.
    Keywords: Salt, Pre-sowing hydration, Seed aging, Germination, Bean
  • مجید قنبری*، حسن پیرانی، پرنیان طالبی سیه سران

    این تحقیق به منظور ارزیابی اثر عصاره ضایعات چای و شوری حاصل از آب دریای خزر بر ویژگی های جوانه زنی و فعالیت آنزیمی لوبیا، آزمایشی به صورت فاکتوریل، در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار انجام شد. سطوح فاکتور اول شامل عصاره ضایعات چای، در پنج سطح، صفر، 5، 10، 15 و 20 درصد از محلول اولیه عصاره ضایعات چای و سطوح فاکتور دوم شامل تیمار شوری، در پنج سطح، 0، 25، 50، 75 و 100 درصد از آب دریای خزر با EC (به ترتیب 45/0، 56/4، 12/9، 78/13 و 16/18 دسی زیمنس بر متر) بود. نتایج آزمایش نشان داد اثر تیمارها بر کلیه متغیرهای مورد بررسی معنی دار بود. به علاوه، برهمکنش تنش شوری و عصاره ضایعات چای از نظر میانگین و درصد جوانه زنی در سطح پنج درصد و از نظر طول ریشه چه، ضریب آلومتریک، درصد آب بافت گیاهچه و بنیه بذر اختلاف معنی داری در سطح یک درصد وجود دارد. افزایش سطوح تنش شوری و غلظت عصاره ضایعات چای موجب کاهش میانگین و درصد جوانه زنی، بنیه بذر و فعالیت آنزیم های جوانه زنی شده (تیمار 100 درصد آب دریای خزر و 20 درصد عصاره ضایعات چای) و افزایش میزان مالون دی آلدهید را در پی داشته است. شاهد (آب مقطر و بدون عصاره ضایعات چای) با تاثیر از هیدروپرایمینگ انجام شده دارای بالاترین میزان خصوصیات جوانه زنی و فعالیت های آنزیمی بوده و دارای کمترین میزان مالون دی آلدهید بوده است. به طور کلی، تنش شوری حاصل از آب دریای خزر و اثر آللوپاتیک حاصل از عصاره ضایعات چای بر شاخصه های جوانه زنی در بذر گیاه لوبیا، تاثیر منفی می گذارد

    کلید واژگان: پیش تیمار آبی, چای, دریای خزر, لوبیا, نمک
    Ghanbari M*, Pirani H, Talebi-Siah Saran P

    In order to evaluate the effect of tea waste extracts (non-consumable human remains of tea factories) and salinity induced by Caspian sea water on germination and enzymatic activity of bean, an experiment was carried out in a completely randomized design with four replications. The tea waste extracts at 5 levels (0, 5, 10, 15 and 20% of stock) with EC (0.45, 4.56, 9.12, 13.78 and 18.16 ds/m, respectively) used as the first factor and the salinity stress at 5 levels of 0, 25, 50, 75 and 100 percent of the Caspian sea water were used as the second factor. The results showed that the effect of treatments on all of variables were significant. In addition, the interaction of salinity stress with tea leaf waste had significant differences in average and percent germination at 5% level and in root length, allometric index, percentage of seedling water and seed vigor, while, there was no significant differences in shoot length. With increasing levels of salt stress and increasing the amount of tea waste extract, average and percent germination, seed vigor, activity of germination enzymes were decreased (treatment of 100% Caspian Sea water and 20% tea waste extract), while malondialdehyde increased. Control treatment (distilled water without extracts of tea waste) with the effect of hydro-priming had the highest germination and enzymatic activity and the lowest levels of malondialdehyde. In general, salt stress and allelopathic effect of tea waste extracts on germination and its related characteristics in seeds of bean were negatively affected, however, seed hydro-priming improved germination and related characteristics.

    Keywords: Bean, Caspian sea, Hydro-priming, Salt, Tea
  • مجید قنبری، کامران منصورقناعی پاشاکی، صابر صفایی عبدالمناف، خدیجه عزیز علی آبادی
    جوانه زنی و سبز شدن سریع بذر، یک عامل مهم و تعیین کننده عملکرد نهایی گیاهان است. تنش شوری مهم ترین عامل غیر زیستی تهدیدکننده گیاهان به ویژه لوبیا است. امروزه تکنیک پیش تیمار بذر به عنوان عامل بهبود دهنده جوانه زنی و استقرار تحت تنش های محیطی معرفی شده است. این تحقیق با هدف بررسی اثر هیدروپرایمینگ بر ویژگی هایجوانه زنی ماش سبز تحت تاثیر تنش شوری به صورت آزمایش فاکتوریل، در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل پیش تیمار بذر، در چهار سطح، صفر، 8، 16 و 24ساعتهیدروپرایمینگ و تنش شوری در پنج سطح، صفر، 2، 4، 6، 8 دسی زیمنس بر متر بود. در این آزمایش صفات درصد جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن تر ریشه چه و ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه، ضریب آلومتریک، درصد آب بافت گیاهچه و بنیه بذر اندازه گیری شد. نتایج این آزمایش نشان دادکه در کلیه متغیرهای مورد بررسی اختلاف بسیار معنی داری بین سطوح تیمارها وجود داشت. علاوه بر این، در برهم کنش هیدروپرایمینگ و تنش شوری، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن تر و وزن خشک ریشه چه، وزن خشک ساقه چه، ضریب آلومتریک و درصد آب بافت گیاهچه اختلاف معنی داری در سطح یک درصد داشته و از نظر وزن تر ساقه چه در سطح پنج درصد اختلاف معنی داری دیده شد. این در حالی است که از نظر میانگین و درصد جوانه زنی و بنیه بذر تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. بیشترین میانگین درصد جوانه زنی، طول و وزن خشک ریشه چه و ساقه چه و بنیه بذر در تیمار آب مقطر و 24ساعتهیدروپرایمینگ مشاهده شد. بیشترین وزن تر ریشه چه و ضریب آلومتریک در تیمار آب مقطر و 8ساعتهیدروپرایمینگ مشاهده شد. از نظر درصد آب بافت گیاهچه، تیمار آب مقطر و 24ساعتهیدروپرایمینگ کمترین مقدار را به خود اختصاص داد. کلیه متغیرهای مورد بررسیبه جز درصد آب بافت گیاهچه در شوری 8 دسی زیمنس بر متر و بدون هیدروپرایمینگ کمترین مقادیر را داشتند. به طور کلی، هیدروپرایمینگ توانست از طریق ارتقاء سرعت و یکنواختی جوانه زنی و افزایش میزان بنیه گیاهچه، اثرات نامطلوب تنش شوری را بهبود داده و موجب افزایش شاخص هایجوانه زنی گردد.
    کلید واژگان: پیش تیمار آبی, جوانه زنی, شاخص های رشدی گیاهچه, ماش سبز, نمک
    Majid Ghanbari, Kamran Mansour Ghanaei Pashaki, Saber Safaei Abdolmanaf, Khadijeh Aziz Ali Abadi
    Introduction
    Legumes are the most important source of vegetable protein supply. Mungbean (Vigna radiate (L.) Wilczek) produces seeds contain 22-25 percent protein and high nutritional value for human and also is a major source of protein in most modern societies. Rapid seed germination and emergency, is an important factor determining the ultimate yield of the plant. Salinity is the most important non-life-threatening of plants, especially in the bean. Drought has affect plant growth by reducing water potential in the root zone or create toxicity the sodium and chlorine ions in seedling and or through nutrient imbalance by decrease in absorption rate or a reduction in the transmission rate of the shoots. Nowadays the seed pretreatment technique has introduced as an agent for improvement, seed germination and plant establishment under environmental stress. Seed priming with using pure water is a very simple and cost-effective method that reduce the time required for water absorption in seeds, the mean and percent of germination is improved and expedited emergence and establishment of seedling.
    Materials and Methods
    This study was conducted to evaluate the effect of hydropriming on germination component of mung bean under salinity stress, with a factorial experiment using a RBD design with four replications. The hydropriming at 4 levels (0, 8, 16 and 24 hours) and the salinity stress at 5 levels of 0, 2, 4, 6 and 8 dsi/m were used. Before running the test, seeds were washed with a solution of 10% sodium hypochlorite disinfectant for 15 minutes and then 3 times with distilled water.To hydropriming, Seeds were soaked according to levels specified time in distilled water at 25 °Celsius (room temperature). Then 25 seeds were placed within a sterile Petri dish with filter paper. The potential of zero bar was used for distilled water. Five ml of NaCl solution with the potential of 0, 2, 4, 6, 8 ds/m was added to each petri dish. Then petri dishes were coated by parafilm and placed in Germinator at 25 ° Celsius and in the dark for 8 days. The average and percent germination, the radicle and plumule length, fresh weight and dry weight, allometric index, seedling water percent and seed vigor of mung bean were measured.
    Results and Discussion
    The results showed that there were significant differences between treatments for all the variables.In addition, the interaction of hydropriming with salinity stress had a highly significant effect on radicle and plumule length, fresh weight and dry weight, allometric index, seedlings, water percent while there was no significant differences in treatments for average and percent germination and seed vigor. Mean comparisons showed that the highest percentage of germination, radicle and plumule length, dry weight and seed vigorwere related to distilled water and 24 hours hydropriming treatment. The highest radicle and plumule fresh weight and allometric index were related to distilled water and 8 hour hydropriming. The lowest of seedling water percent was related to distilled water and 24 hour hydropriming. The lowest traits were observed in plants under salinity stress at 8 dsi/m and non-hydropriming except seedling water percent. The results of this study showed that with increasing of salinity all indicators of germination decreased. Hydropriming treatment improves seed germination indicators under salt stress in mungbean plant. Hydropriming improves cell division and growth seedling, increases the rate of net photosynthesis and protein synthesis and with modification of osmotic balance fixes turgor pressure in seedling and prevents plasmolysis of seedling. Hydropriming by increasing the availability of ATP, increase the integrity of cell membranes, change membrane components such as fatty acids and prevent spills out of the seeds during seed priming and thus increase seedling growth can improve germination indices.
    Conclusion
    Since the hydropriming is easy, low cost and low risk method, can be used as an effective strategy to increase the germination percentage, speed and uniformity of germination (McDonald, 2000), emergence of seeds and improving quality and quantity of the yield under the adverse conditions (Ma et al., 2006) and increase resistance to salinity in plants.
    Keywords: Germination, Hydropriming, Salt, Seedling growth indicators, Vigna radiate
فهرست مطالب این نویسنده: 14 عنوان
  • دکتر مجید قنبری
    دکتر مجید قنبری
    پژوهشگر پسا دکتری، گروه زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
نویسندگان همکار
  • دکتر علی مختصی بیدگلی
    : 9
    دکتر علی مختصی بیدگلی
    استادیار گروه زراعت، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
بدانید!
  • این فهرست شامل مطالبی از ایشان است که در سایت مگیران نمایه شده و توسط نویسنده تایید شده‌است.
  • مگیران تنها مقالات مجلات ایرانی عضو خود را نمایه می‌کند. بدیهی است مقالات منتشر شده نگارنده/پژوهشگر در مجلات خارجی، همایش‌ها و مجلاتی که با مگیران همکاری ندارند در این فهرست نیامده‌است.
  • اسامی نویسندگان همکار در صورت عضویت در مگیران و تایید مقالات نمایش داده می شود.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال