abdorreza roknoddin eftekhari

واکاوی بیماری های مشترک انسان و دام از ابتدای زندگی بشر بر کره خاکی وجود داشته اند، اما در دهه های اخیر اهمیت دو چندانی پیدا کرده و امروزه نه تنها از لحاظ بهداشت و سلامت ، بلکه از نظر اقتصادی و سیاست بین الملل نیز جایگاه خاصی دارند. برابر آمارهای موجود، در دهه های اخیر تقریبا تمام بیماری های نو ظهور و جنجالی جامعه بشری در این گروه قرار گرفته اند و اعلام حضور هر یک از آن ها در یک کشور مشکلات بسیاری را ایجاد کرده که عواقب و تبعات بسیاری نیز بر جای گذارده و خواهد گذاشت. بسخن دیگر، هر کجا که انسان ها در مجاورت دام ها زندگی کرده اند به علت رعایت نکردن مسائل بهداشتی سبب تشدید بروز بیماری های مشترک انسان و دام شده است که این بیماری های خطرناک چندان قابل پیش بینی نیست و می تواند ظرف مدت کوتاهی خسارت های اقتصادی سنگینی ایجاد کند. در واقع، سلامتی انسان ها در مقیاسی جهانی تحت تاثیر محیطی است که در آن زندگی می کند و یکی از فضاهای موثر در ارتقای سلامتی انسان ها محیط کالبدی است. لذا از آنجایی که در نواحی روستایی ساختمان دام ها در داخل بافت روستا و در کنار واحدهای مسکونی است ضروری می باشد که در مورد کاهش بیماری های مشترک انسان و دام به ویژه در مناطق روستایی اقدامات علمی صورت گیرد که از جمله این اقدامات می توان به پژوهش درمورد افزایش کیفیت کالبدی ساختمان دام براساس ضوابط و استانداردهای موجود اشاره کرد. واکاوی پژوهش های پیشین نشان می دهد که مطالعات انجام گرفته در خصوص تاثیر افزایش کیفیت کالبدی ساختمان دام بر توسعه سلامتی انسان و دام محدود هستند. لذا این ضرورت باعث انجام این پژوهش گردید. دراین چارچوب، هدف اصلی پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر افزایش کیفیت کالبدی ساختمان دام بر توسعه سلامتی انسان و دام در نواحی روستایی است.
مبانی نظری تحقیق: برابر اسناد، نگهداری متراکم دام به خصوص در سیستم های بسته، مسایل تازه ای را به دنبال آورده و چهره بیماری های دامی را دگرگون کرده است. از این لحاظ، در کنترل این شرایط، تکرار برنامه های کلیشه ای و ثابت واکسیناسیون، ضد عفونی و درمان کافی نبوده و نیاز به تخصص، مشاوره و توجه به موارد بهداشتی در ساختمان دارد. به طور کلی می توان گفت از جمله عواملی که می تواند در افزایش کیفیت کالبدی ساختمان دام نقش داشته باشد شامل توپوگرافی، جهت وزش باد، تهویه، رطوبت، نور، خاک، آب، فاصله از سایر سکونتگاه های روستایی، بستر دام، زایشگاه، آخور، آبشخور، بیمارستان، کف، دیوار، انبار علوفه، سقف و مدیریت فضولات دامی می باشد.
روش شناسی: در پژوهش حاضر به منظور بررسی مسئله تحقیق 4 روستای سرده، گرماب، تقی آباد و مرزان واقع در شهرستان فیروزه انتخاب شده است و افراد نمونه دامداران روستایی می باشند. به منظور جمع آوری اطلاعات و انجام پژوهش حاضر ضمن آن که برای مطالعات نظری از منابع و اسناد کتابخانه ای و مقالات استفاده شده است، در بعد عملی نیز از طریق عملیات پیماشی و تنظیم پرسشنامه به جمع آوری داده ها و اطلاعات مورد نظر پرداخته شده است. دراین چارچوب پرسشنامه ای به منظور سنجش متغیر مستقل (کیفیت کالبدی ساختمان دام) طراحی شده است که شامل ابعاد بنای دامداری، مکان گزینی و استقرار بنای دامداری، بهداشتی- محیطی و سازگاری با محیط طبیعی می باشد و پرسشنامه ای برای سنجش متغیر وابسته (سلامتی انسان و سلامتی دام) طراحی شده که شامل ابعاد سلامت دام و سلامت انسان می باشد. به منظور سنجش فرضیه های پژوهش درچارچوب هدف از آزمون های توزیع دوجمله ای و رگرسیون خطی استفاده شده است. از این رو روش تحقیق توصیفی وتحلیلی است.
یافته های تحقیق: نتایج تحقیق نشان می دهد که براساس آزمون توزیع دوجمله ای در روستاهای مورد مطالعه سطح معناداری (Sig) تمامی گویه هاکم تر از 0.05 است لذا می توان گفت که در تمامی گویه های مورد ارزیابی کیفیت کالبدی ساختمان دام از وضعیت نامطلوبی برخوردارند. بطوری که در تمامی گویه ها درصد نابرخورداری بسیار کم تر از 50 درصد بوده است و نتایج آزمون رگرسیون نشان داد که سطح معناداری کوچک تر از آلفا 0.05 است و با توجه به ضریب تعیین (R2) در رگرسیون می توان گفت که کیفیت کالبدی ساختمان دام بر توسعه سلامتی انسان و دام اثر مستقیم دارد. به این معنی که افزایش کیفیت کالبدی ساختمان دام منجربه توسعه سلامتی انسان و دام می شود.
با توجه به این موارد می توان گفت از آنجایی که در نواحی روستایی اغلب روستاییان تمایل دارند که ساختمان دام را در کنار محل سکونت خود بسازند لذا ضروری می باشد همان طور که در ساخت وساز مساکن استانداردهایی رعایت می شود به منظور ارتقای کیفیت محیط و سلامتی انسان ها و دام ها استانداردها و معیارهایی که در پژوهش مورد بررسی قرار گرفت نیز مدنظر قرار گیرد. به منظور بهتر شدن وضعیت کالبدی ساختمان دام در مناطق مورد مطالعه پیشنهادهایی در قالب برنامه های بلند مدت و کوتاه مدت ارائه شده است. مواردی که در قالب برنامه های بلند مدت آورده شده شامل ایجاد آگاهی از مزایای خارج نمودن ساختمان های دام از بافت روستایی، ایجاد بستر مناسب مثل دادن وام های با بهره کم و مکان یابی محل مناسب جهت خارج نمودن ساختمان های دام از بافت روستا، تحقیق در مورد خاک موجود در مناطقی که دامداری ناقص است، ایجاد محیط های مناسب به منظور بازیافت صحیح و بهداشتی فضولات دامی و جلوگیری از ساخت ساختمان های دام در حریم رودخانه ها است و از جمله برنامه های کوتاه مدت می توان به استفاده از فنون جدید (تهویه مناسب، شیردوشی، پشم چینی و...) در ساختمان های نگهداری دام، ایجاد تغییراتی در ساختمان های قدیمی نگهداری دام مطابق با استانداردهای کیفیت کالبدی ساختمان دام، داشتن برنامه منظم جهت شست وشو و نظافت دوره ای ساختمان دام، نظارت منظم تر مراکز بهداشت برجمع آوری فضولات دامی و جلوگیری از انباشت فضولات در معابر عمومی، طراحی دوره های آموزشی به منظور افزایش آگاهی دامداران در مورد بیماری های مشترک انسان و دام اشاره کرد.

هم افزایی نهادی در مدیریت شهری به عنوان ویژگی جمعی، محصول فرعی فعالیت های درون و میان نهادی سازمان های شهری است که مکمل عمل جمعی محسوب شده و به عنوان پدیده ای مدیریتی دارای ویژگی های اعتماد، همکاری، مشارکت، تعامل، تسهیل گری، شناخت متقابل و شبکه است. نوشتار حاضر به بررسی ظرفیت هم افزایی میان نهادی مدیریت شهری شهرهای میانی ایران درساماندهی اسکان غیررسمی می پردازد. جامعه ی آماری این پژوهش اعضای ستاد توان مندسازی اسکان غیررسمی (در دو بخش عمومی و دولتی) به عنوان مدیریت شهری مرتبط با ساماندهی می باشد. روش تحقیق مورد استفاده از نوع توصیفی-تبیینی با رویکرد تحلیل کمی است. به همین منظور از روش پرسش نامه برای سنجش هم افزایی میان نهادی با تکمیل آن درمیان تمام کارشناسان عضوستاداستفاده شد. داده های حاصل در نرم افزارSPSS پیاده شده و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون میانگین و پیرسون انجام گرفت. نتایج مطالعات نشان می دهدکه اولا ظرفیت هم افزایی میان نهادی درمیان نهادهای مدیریت شهری شهرهای موردمطالعه (زنجان وهمدان)پایین تر از حد میانگین است. دوم این که شاخص های هم افزایی میان نهادی در ارتباط با هم عملکرد یافته و کاهش یا افزایش میزان یک شاخص منجر به کاهش یا افزایش ظرفیت شاخص های دیگر می شود. سوم این که شبکه ی تعامل عملکردی نهادهای عضو ستاد عمدتا با نهادهای سیاست گذار و مجری طرح های توان مندسازی می باشد.

یکی از تحولات مهم در عرصه قضایی کشور تشکیل نهاد مردمی شوراهای حل اختلاف در سال 1381 بود. پیش از این تاریخ، روند دادرسی و حل اختلافات، در دادگاه ها و مراکز قضایی رسمی انجام می گرفت تا اینکه شوراهای حل اختلاف به عنوان نهادی شبه قضایی وارد عرصه قضاوت شدند؛ از آن پس جوامع شهری و روستایی کشور پذیرای نهاد نوپایی شده اند که عهده دار حل و فصل بخشی از اختلافات شهروندان است. بر این اساس پ‍ژوهش حاضر با هدف ارزیابی عملکرد و تحلیل نقش شوراهای حل اختلاف روستایی در امنیت قضایی روستاییان انجام گرفته است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی پیمایشی بوده و داده های تحقیق از طریق ابزار پرسش نامه گردآوری شده است. جامعه آماری نمونه را 15 روستای دارای شورای حل اختلاف شهرستان مرند تشکیل می دهند که از آن میان، 200 نفر از سرپرست خانوارهای روستاهای مربوطه با استفاده از روش های نمونه گیری کوکران و انتساب متناسب به عنوان نمونه آماری انتخاب شده اند. دراین مطالعه در مجموع 55 گویه به عنوان مولفه های مثبت و منفی موثر در امنیت قضایی روستاییان مورد ارزیابی قرار گرفت که در نهایت با استفاده از آزمون آماری T جفت شده(وابسته) مورد تحلیل قرار گرفته اند. بر اساس نتایج به دست آمده، تفاوت معناداری بین دوره قبل و بعد از شوراهای حل اختلاف در اغلب گویه های مرتبط با امنیت قضایی روستاییان شهرستان مرند مشاهده می شود؛ لذا می توان گفت علی رغم برخی کاستی ها، شوراهای حل اختلاف از نهادهای موثر در گسترش فرهنگ صلح و سازش در جامعه و شکل گیری امنیت قضایی در جامعه روستایی کشور می باشند.