amin seaydi

حاشیه نشینی پدیده ای ناهنجار است که در دهه های اخیر به دلایل مختلف رشد آن شدت گرفته و باعث بروز مشکلات زیادی در زمینه های اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و امنیتی در شهرها و حواشی آن شده است، لذا این موضوع اهمیت مطالعه مناطق حاشیه ای را دوچندان می نماید. تحقیق حاضر نیز به دلیل اهمیت موضوع با روش سناریونویسی و به شیوه آینده پژوهی در استان خوزستان نگارش یافته است. در این تحقیق ابتدا ضمن تبیین موضوع و تعریف مسئله از طریق مطالعه کتابخانه ای و توصیفی، بازیگران در دو سطح کلان و خرد و علل و عوامل دخیل شناسایی، چشم اندازهای آتی ترسیم، پیشران های تاثیرگذار معرفی و عدم قطعیت های کلیدی از روی آن ها تعیین گردیده و به آن طریق، ماتریس پیشنهادی برای آینده مناطق حاشیه نشین ترسیم گردیده است. نتایج به دست آمد در تحقیق حاضر نشان می دهد دو عدم قطعیت کلیدی:1- بهینه سازی ساختار کنونی مناطق حاشیه نشین (توسط نهادهای رسمی و دولتی)؛ 2- به کارگیری اقدامات خودجوش توسط افراد تاثیرگذار (توسط نهادهای غیردولتی و افراد تاثیرگذار) درصورتی که توسط متولیان آن ها در مناطق حاشیه نشین به طور مناسب و کامل به کارگیری گردند می توانند در آینده شرایط رشد و شکوفایی آن مناطق و توسعه پایدار آن ها را با تغییرات سازنده در ساختارهای مناطق حاشیه نشین سبب گردیده و به افزایش میزان امید به زندگی و سطح رفاه اجتماعی و کاهش میزان جرائم و آسیب های اجتماعی در آن مناطق کمک شایانی نمایند