به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

ensiyeh joneidi

  • مهرداد روغنی، عاطفه جعفری، انسیه جنیدی
    مقدمه و هدف

    آلومینیوم جزآلاینده‌های محیطی است، که باعث سمیت عصبی می‌گردد. بربرین درگروه آلکالویید‌های مشتق از گیاهان نظیر زرشک محسوب می شود و خواص درمانی سودمند آن در بیماری‌های مختلف اثبات شده است. هدف تحقیق حاضر بررسی اثرحفاظتی بربرین در نوروتوکسیسیته القا شده با آلومینیوم می‌باشد.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه تجربی 32 موش نر نژاد ویستار بطور تصادفی به 4 گروه شم، شم دریافت‌کننده‌ی ‌بربرین، ضایعه‌دیده و ضایعه‌دیده دریافت‌کننده بربرین تقسیم‌ شدند. برای القا نوروتوکسیسیتی محلول آلومینیوم‌کلرید (AlCl3) حل شده در آب مقطر به میزان 5µL و با دوزmg/kg 37/0 به سمت چپ هیپوکامپ پشتی تزریق گردید. موش های تحت درمان میزان mg/kg100 بربرین از یک ساعت قبل از جراحی به‌طور روزانه تا یک هفته بعد از جراحی و به فرم خوراکی دریافت کردند. در هفته چهارم، تمامی گروه‌ها مورد آزمایش‌ رفتاری مربوط به یادگیری و حافظه استفاده ازشاتل باکس قرار گرفتند. در پایان کار مالون دی آلدیید و پروتیین و سطوح ROS و فعالیت استیل کولین استراز اندازه‌گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون آنووای یک‌طرفه و تست توکی مورد آنالیز قرار گرفت.

    یافته ها

    در گروه AlCl3 تحت درمان نسبت به گروه AlCl3، تاخیر اولیه تفاوت معنی داری نداشت اما تاخیر در حین عبور دارای افزایش معنی داری بود. میزان MDA و ROS و فعالیت استیل کولین استراز کاهش معنی داری نشان داد.

    نتیجه گیری

    نتایج این مطالعه نشان داد اگرچه درمان با بربرین در گروه ضایعه دیده توسط آلومینیوم کلرید سبب تفاوت معنی‌داری در یادگیری موش‌ها نشد اما موجب بهبود معنی‌دار حافظه، کاهش معنی‌دار مالون دی آلدیید، کاهش معنی‌دار سطح رادیکال های آزاد اکسیژن و کاهش معنی‌دار فعالیت استیل کولین استراز شد و می توان گفت بربرین با خواص آنتی اکسیدانی موجب بهبود حافظه و حفاظت عصبی در برابر نوروتوکسیسیته ناشی از آلومینیوم کلرید گردید.

    کلید واژگان: کلرور آلومینیوم, بربرین, نوروتوکسیسیته, یادگیری و حافظه, پراکسیداسیون لیپیدی
    Mehrdad Roghani, Atefeh Jafari, Ensiyeh Joneidi
    Background and Objectives

    Aluminum is a component of environmental pollutants, which causes neurotoxicity. Berberine is in the group of plant-derived alkaloids such as barberry and its beneficial therapeutic properties in various diseases have been proven. The aim of the present study was to investigate the protective effect of berberine on aluminum-induced neurotoxicity.

    Methods

    In this experimental study, 32 male Wistar rats were randomly divided into 4 groups: sham, berberine-receiving sham, lesions-seeing and berberine-receiving lesions. To induce neurotoxicity, a solution of aluminum chloride (AlCl3) dissolved in distilled water was injected at 5 µL at a dose of 0.37 mg/kg to the left of the dorsal hippocampus. The treated rats received 100 mg/kg of berberine daily from one hour before surgery to one week after surgery and orally. In the fourth week, all groups were tested for behavioral learning and memory using the shuttle box. At the end, malondialdehyde, protein, ROS levels and acetylcholinesterase activity were measured. The results were analyzed using one-way ANOVA test and Tukey test.

    Results

    In the treated AlCl3 group compared to the AlCl3 group, the initial delay was not significantly different but the delay during transit was significantly increased. MDA and ROS levels and acetylcholinesterase activity showed a significant decrease.

    Conclusion

    The results of this study showed that although treatment with berberine in the lesion group by aluminum chloride did not cause a significant difference in learning in rats, but it significantly improved memory, significantly reduced malondialdehyde, significantly reduced oxygen free radical levels and significantly reduced activity. Acetylcholinesterase and it can be said that berberine with antioxidant properties improved memory and neuroprotection against neurotoxicity caused by aluminum chloride.

    Keywords: Aluminum chloride, Berberine, neurotoxicity, Learning, Memory, Lipid Peroxidation
  • نرگس حدادزاده نیری، محسن خلیلی، فاطمه طالع احمد، انسیه جنیدی، مهرداد روغنی*
    مقدمه و هدف

    کبد به عنوان بزرگ ترین غده بدن با وظایف متعدد است. متوترکسات سبب آسیب حاد و مزمن در کبد می شود. در این مطالعه اثر دیوسجنین به عنوان ساپوژنین استروییدی، بر پتانسیل غشاء میتوکندری (MMP) و فعالیت انفیلتراسیون نوتروفیلی در مدل آسیب کبد القاء شده با متوترکسات درموش بزرگ آزمایشگاهی نر بررسی شد.

    مواد و روش ها

    تعداد 40 موش  به 5 گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با دیوسجنین 50 mg/kg، متوترکسات با دوز 20 mg/kg (i.p) و دو گروه تحت تیمار دیوسجنین با دوزهای     10, 50 mg/kg (گاواژ)  تقسیم شدند. با رعایت اخلاق موش ها بی هوش و پس از کشته شدن بافت کبد جدا شد. پس از تهیه هموژنه بافتی فعالیت انفیلتراسیون نوتروفیلی و پتانسیل غشاء میتوکندری سنجش شد. برای آنالیز آماری داده ها از آزمون آنووای یکطرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد و سطح معنی داری p<0.05 مقررشد.

    نتایج

    پتانسیل غشاء میتوکندری در گروه متوترکسات و تحت تیمار با دیوسجنین 10 mg/kg نسبت به کنترل کاهش معنی دار و در گروه تحت تیمار با دیوسجنین 50 mg/kg نسبت به متوترکسات افزایش معنی دار داشت. از طرفی میلوپراکسیداز در گروه متوترکسات و گروه تحت تیمار با دیوسجنین 10 mg/kg نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار و در گروه تحت تیمار با دیوسجنین 50 mg/kg نسبت به گروه متوترکسات کاهش معنی دار داشت.

    نتیجه گیری:

     دیوسجنین با دوز 50 mg/kg در مدل آسیب کبد القاء شده با متوترکسات توانست باعث بهبود سلامت میتوکندری و نیز کاهش انفیلتراسیون نوتروفیلی گردد.

    کلید واژگان: کبد, متوترکسات, دیوسجنین, سلامت میتوکندری, انفیلتراسیون نوتروفیلی
    Narges Haddadzadeh Niri, Mohsen Khalili, Fatemeh Taleahmad, Ensiyeh Joneidi, Mehrdad Roghani *
    Background and Objective

    The liver is the largest gland in the body with multiple functions. Methotrexate causes acute and chronic liver damage. In this study, the effects of diosgenin were investigated as a steroidal sapogenin on mitochondrial membrane potential (MMP) and neutrophil infiltration activity in a methotrexate-induced liver injury model in male rats.

    Materials and Methods

    40 rats in 5 groups; control, control treated with diosgenin 50 mg/kg, methotrexate at a dose of 20 mg/kg (i.p) and two groups treated with diosgenin at doses 10, 50 mg/kg (gavage) were divided. The rats were anesthetized and the liver tissue was isolated after killing. After tissue homogeneity, neutrophil infiltration activity and mitochondrial membrane potential were measured. For statistical analysis, one-way ANOVA and Tukey post-test were used, and the significance level was p <0.05.

    Results

    The potential of the mitochondrial membrane in the methotrexate group treated with diosgenin 10 mg/kg was significantly reduced compared to the control group and in the group treated with diosgenin 50 mg/kg was significantly increased compared to methotrexate. On the other hand, myeloperoxidase increased significantly in the methotrexate group and treated with diosgenin 10 mg/kg compared to the control group and decreased significantly in the group treated with diosgenin 50 mg/kg compared to the methotrexate group.

    Conclusion

    Diosgenin at a dose of 50 mg/kg in the methotrexate-induced liver injury model was able to improve mitochondrial health and reduced neutrophil infiltration.

    Keywords: Liver, Methotrexate, Diosgenin, Mitochondrial health, Neutrophilic infiltration
  • فاطمه طالع احمد، محسن خلیلی، نرگس حدادزاده نیری، انسیه جنیدی، مهرداد روغنی*
    مقدمه و هدف

    متوترکسات با افزایش آنزیم میلو پراکسیداز و تخریب غشای میتوکندری سبب آسیب بافت بیضه و ناباروری می شود. دیوسجنین یک ساپوژنین استروییدی با خواص  آنتی اکسیدانی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات دیوسجنین بر تغییرات پتانسیل غشای میتوکندری و انفیلتراسیون نوتروفیلی در آسیب بیضه با متوترکسات در موش بزرگ آزمایشگاهی می باشد.

    مواد و روش ها

    تعداد 40 سر موش  به 5 گروه کنترل، کنترل تحت تیمار دیوسجنین دوز 50mg/kg  و متوترکسات و دو گروه متوترکسات تیمار شده دیوسجنین با دوزهای 10 و50 mg/kg  تقسیم شدند. متوترکسات با دوز20 mg/kg  یک روز بعد از تجویز دیوسجنین بطور داخل صفاقی تزریق گردید. دیوسجنین روزانه به مدت دو هفته با دوزهای 10 و 50 mg/kg تجویز دهانی شد. در پایان کار، موش ها بیهوش و بیضه ها جدا شدند. فعالیت میلوپراکسیداز و پتانسیل غشای میتوکندری در هموژنه بافت بیضه سنجش شد. برای آنالیز آماری از آنووای یکطرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد.

    نتایج

    پتانسیل غشای میتوکندری گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری نشان داد (p=0.003). و در گروه متوترکسات تیمار شده با دیوسجنین با دوز50mg/kg   نسبت به گروه متوترکسات افزایش معنی داری نشان داد (p=0.008). میزان میلوپراکسیداز گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (p=0.009) و در گروه متوترکسات تیمار شده با دیوسجنین دوز 50 mg/kg نسبت به گروه متوترکسات کاهش معنی داری نشان داد (p=0.039).

    نتیجه گیری

    دیوسجنین سبب کاهش عوارض ناشی از آسیب متوترکسات بر فعالیت میلوپراکسیداز و پتانسیل غشای میتوکندری بافت بیضه می شود.

    کلید واژگان: دیوسجنین, متوترکسات, انفیلتراسیون نوتروفیلی, پتانسیل غشای میتوکندری, بیضه
    Fatemeh Taleahmad, Mohsen Khalili, Narges Hadadzadeh, Ensiyeh Joneidi, Mehrdad Roghani *
    Background and Objective

    Methotrexate can induce testicular tissue damage and infertility by increasing the activity myeloperoxidase and destroying mitochondrial membrane. Diosgenin is a steroidal sapogenin with antioxidant properties. The aim of this study was to evaluate the effects of diosgenin on mitochondrial membrane potential (MMP) and neutrophil infiltration in methotrexate-induced testicular injury in the rat.

    Materials and Methods

    40 rats were divided into 5 groups: control, diosgenin-treated control with a dose of 50 mg/kg, methotrexate, two groups of diosgenin-treated methotrexate at doses of 10 or 50 mg/kg. Methotrexate at a dose of 20 mg/kg was injected intraperitoneally one day after diosgenin administration. Diosgenin was administered daily for two weeks at doses of 10 or 50 mg/kg. At the end, the rats were anesthetized and the testis was removed. MPO and MMP in testicular tissue were measured. For statistical analysis, one-way ANOVA and Tukey post-test were used.

    Results

    The MMP of the methotrexate group showed a significant decrease compared to the control group (p=0.003). The diosgenin-treated methotrexate group at a dose of 50 mg/kg showed a significant increase as compared to the methotrexate group (p=0.008). The level of MPO in the methotrexate group showed a significant increase as compared to the control group (p=0.009). The diosgenin-treated methotrexate group at a dose of 50 mg/kg showed a significant decrease as compared to the methotrexate group (p=0.039).

    Conclusion

    Diosgenin reduces the harmful effects of methotrexate on MPO and MMP in testicular tissue.

    Keywords: Diosgenin, Methotrexate, Neutrophilic infiltration, Mitochondrial membrane potential, Testis
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال