guilioh merlain vokeng ngnintedem
-
پاراتوپی ادبی ما را به سوی جایگاه اثر ادبی و رابطهی نویسنده آن با ادبیات سوق می دهد. پاراتوپی بخشی از یک فرایند خلاق است. در نتیجه، خالق بهصورت شخصی ظاهر می شود که جایی ندارد و باید از طریق این عدم امکان انتساب خود به یک مکان واقعی، قلمرو کار خود را بسازد. در این مقاله، ما به چستر هایمس و پیروان آفریقایی او، به ویژه مونگو بتی، سیمون نجامی و بولیا بانگا خواهیم پرداخت. هایمس یک داستاننویس جنایی آمریکایی است. نویسندگان آفریقایی از او پیروی و رمانهایی در این ژانر تولید میکنند. پاراتوپی دوگانهی مکانی و هویتی محرک واقعی در خلق ادبیات آنها بود. این مقاله نشان میدهد پاراتوپی تعلقی متناقض است که فرآیند آفرینش را امکانپذیر میکند. ما به این نتیجه میرسیم که آن را بهمثابهی اهرم آفرینش ادبی یا اصل محرک تولیدات ادبی از نظر Maingueneau باید مطرح کرد.
کلید واژگان: آفرینش, سرگردانی, فضا, تبعید, هویت, مکان, پاراتوپی, سفرLa paratopie littéraire conduit à s’interroger sur le statut même de l’œuvre littéraire et sur la relation de son auteur à la littérature. La paratopie s’intègre à un processus créateur. De ce fait, le créateur apparaît comme quelqu’un qui n’a pas de lieu et qui doit construire le territoire de son œuvre à travers cette impossibilité de s’assigner une véritable place. Nous nous intéresserons, dans la présente réflexion, à Chester Himes et à ses continuateurs africains notamment Mongo Beti, Simon Njami et Bolya Baenga. Himes est un écrivain américain de romans policiers. Il a inspiré ces écrivains africains qui l’ont suivi pour produire à leur tour des romans dans ce genre. Leur double paratopie spatiale et identitaire a été un véritable stimulus dans leur création littéraire. Cet article vise à montrer que la paratopie est une appartenance paradoxale qui rend possible tout processus de création. Nous arrivons à la conclusion qu’elle est posée comme le levier même de la création littéraire ou si l’on veut comme le principe moteur des productions littéraires selon Maingueneau.
Keywords: Création, errance, espace, Exil, Identité, Lieu, Paratopie, voyage -
به عقیده بسیاری از خوانندگان و منتقدان ادبی، ژان پل سارتر چهره نمادین بحث تعهد نویسنده شناخته می شود، در آن معنا که وی معتقد است که یک متن نوشته شده، همواره حامل ردپایی از زمانیست که در آن تولید شده است. با تکیه بر این اصل که نباید «برای هیچ و پوچ سخن گفت» سارتر نتیجه می گیرد که نویسنده باید همیشه و به طور کامل مسئولیت خود را بپذیرد. با این حال، نظریه سارتر مورد انتقاد قرار گرفت. با در نظر گرفتن موضع ژان بسییر در چه جایگاهی برای ادبیات؟ (2001)، رمان معاصر یا مسئله جهان (2010)، مواضع امانوئل فرز و برنار مورالیز در مسائل کلی ادبیات (2001)، مواضع ژان رانسییر در سخن خاموش. رساله ای در باب تناقضات ادبیات (1998)، نظرات جاستین ک. بیسانسوا در رمان معاصر آفریقایی: داستانهای تخیلی در باب تخیل مدرنیته و رئالیسم (2009) و نظرات پاتریس گانانگ در مانیفست جدید ادبیات آفریقایی (2007) و اصل توهین_آمیز (2005)، برآنیم تا نشان دهیم که فراتر از تعهد سیاسی و اجتماعی نویسنده، ادبیات نیز پیش از هر چیز یک عمل مستقل است. این به ما اجازه می دهد تا به همراه رولان بارت چنین نتیجه بگیریم که «نوشتن فعلی غیر متعدی است»کلید واژگان: ژان پل سارتر, تعهد, ادبیات, ادبیات متعهدRecherches en Langue et Littérature Françaises, Volume:12 Issue: 22, Spring and Summer 2018, PP 131 -143Dans l’imaginaire collectif des lecteurs et/ou des critiques littéraires, Jean-Paul Sartre est réputé figure emblématique de l’engagement de l’écrivain au sens où il déclare qu’un texte écrit porte toujours les marques de l’époque qui l’a vu naître. Partant du postulat selon lequel on ne doit pas « parler pour ne rien dire », Sartre conclut que l’écrivain doit toujours et pleinement assumer sa responsabilité. Toutefois, la thèse sartrienne a essuyé des critiques. En prenant en considération les positions de Jean Bessière dans Quel Statut pour la littérature ? (2001), Le Roman contemporain ou la problématicité du monde (2010), d’Emmanuel Fraisse et de Bernard Mouralis dans Questions générales de littérature (2001), de Jean Rancière dans La Parole muette. Essai sur les contradictions de la littérature (1998), de Justin K. Bisanswa dans Roman africain contemporain : fictions sur la fiction de la modernité et du réalisme (2009) et de Patrice Nganang dans Manifeste d’une nouvelle littérature africaine. Pour une écriture préemptive (2007) et Principe dissident (2005), nous voulons montrer qu’au-delà de l’engagement politique et social de l’écrivain, la littérature est aussi et surtout un acte autotélique. Ce qui nous permet de conclure avec Roland Barthes qu’ « écrire est un verbe intransitif ».Keywords: Jean-Paul Sartre, Engagement, Littérature, Littérature engagée
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.