h. matin homaee
-
زمینه و هدف
مصرف آنتی اکسیدان های غیرآنزیمی به صورت مکمل های غذایی، می توانند از طریق شکار رادیکال های آزاد تاثیر مثبتی درجهت کاهش استرس اکسیداتیو داشته باشند. از طرفی ورزش مناسب یکی از عوامل سبک زندگی است که برای کاهش خطر رادیکال های آزاد شناخته شده است. هدف از این پژوهش تعیین و تاثیر تمرین هوازی و مصرف ال کارنیتین بر برخی از فاکتورهای استرس اکسیداتیو کلیه موش صحرایی دیابتی بود.
روش بررسیدر این مطالعه تجربی، تعداد 45 سر موش نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 200 تا 300 گرم ، به طور تصادفی به شش گروه؛ شم(5 سر رت)، کنترل سالم(8 سر رت)، کنترل دیابتی(8 سر رت)، دیابتی دریافت کننده ال کارنیتین(8 سر رت)، دیابتی تمرین هوازی(8 سر رت) و دیابتی تمرین هوازی و دریافت کننده ال کارنیتین(8 سر رت) تقسیم شدند. رت ها با تزریق تک دوز STZ(استرپتوزوتوسین) به مقدار 55 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیر صفاقی دیابتی شدند. رت هایی که گلوکز سرم آنها از 300 میلی گرم بر دسی لیتر بالاتر باشد به عنوان دیابتی در نظر گرفته شدند. رت های دریافت کننده ال کارنیتین روزانه 100 میلی گرم ال کارنیتین را به صورت خوراکی دریافت کردند. پروتکل تمرینی هوازی شامل پنج جلسه در هفته، از 20 دقیقه، سرعت 10) متر بر دقیقه) و شیب صفر درجه در هفته اول شروع شده و به صورت تدریجی در هفته ششم به 40 دقیقه، سرعت 20(متر بر دقیقه) و شیب 5 درجه رسید. متغیرهای وابسته تحقیق 24 ساعت پس از آخرین جلسه برنامه تمرینی به وسیله دستگاه الایزا و در بافت کلیه اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاه از آزمون های آماری شاپیرو ویلک، آنالیز واریانس دو طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته هاشش هفته تمرین هوازی، مکمل ال کارنیتین ومداخله ترکیبی تمرین هوازی و مکمل ال کارنیتین بر فاکتور مالون دی آلدهید(MDA) و سوپراکسید دیسموتاز(SOD) بافت کلیه موش های مبتلا به دیابت تاثیر معنی داری نداشت(05/0p>)، ضمنا شش هفته تمرین هوازی بر فاکتور گلوتاتیون پراکسیداز(GPX) بافت کلیه موش های مبتلا به دیابت تاثیر معنی داری دارد(003/0=p)، اما مکمل به تنهایی و مداخله ترکیبی تمرین هوازی و مکمل بر فاکتور GPXبافت کلیه موش های مبتلا به دیابت تاثیری نداشت(05/0p>).
نتیجه گیریمصرف مکمل ال کارنیتین همراه با فعالیت ورزشی منظم، می تواند اثرات سودمندی بر سیستم دفاع آنتی اکسیدانی بدن و کاهش استرس اکسیداتیو در آزمودنی های دیابتی نوع 2 داشته باشد.
کلید واژگان: تمرین هوازی, ال کارنیتین, دیابت, کلیهArmaghane-danesh, Volume:24 Issue: 3, 2019, PP 293 -305Background & aimThe use of non-enzymatic antioxidants in food supplements and proper exercise can have a positive effect on decreasing oxidative stress by free radical hunting. The purpose of this study was to investigate the effect of aerobic training and consumption of l-carnitine on some of the oxidative stress factors in diabetic kidney.
MethodsIn the present experimental study, 45 male Wistar rats(200-300 gr) were randomly divided into six groups: 1) sham group, 2) healthy control group 3) diabetic control group, 4) diabetic group receiving l-carnitine, 5) diabetic group of aerobic training, 6) diabetic group of aerobic training and receiving l-carnitine. Rats were diabetic peritoneal injected with nicotinic amide and a single dose of STZ of 55 mg / kg body weight. Rats in the L-carnitine group received daily of 100 mg of l-carnitine orally. The aerobic exercise protocol included five sessions per week on the treadmill. Data were analyzed by two way ANOVA and Tukey post hoc test at P <0.05.
ResultsSix weeks of aerobic exercise, supplementation of l-carnitine and combined intervention of aerobic exercise and supplementation of l-carnitine do not have a significant effect on MDA and SOD factors of kidney tissue in diabetic rats(p>0.05). However, six weeks of aerobic exercise had a significant effect on GPX factor in kidney tissue in diabetic rats (p=0.003). Moreover, supplementation and combined intervention of aerobic exercise and supplementation of l-carnitine did not have a significant effect on GPX factor of kidney tissue in diabetic rats (p>0.05)
ConclusionL-carnitine supplementation intake with regular exercise can have beneficial effects on the body, antioxidant defense system and decreases oxidative stress in rats with type 2 diabetes.
Keywords: Aerobic training, L-carnitine, Diabetes, SOD, GPX, MDA, Kidney -
هدفبا این که چاقی در تمام دنیا فراگیر شده است تلاش برای کاهش این اپیدمیک موثر نبوده است. بنابراین نیاز به یافتن راه های جدید پیشگیری از چاقی وجود دارد. هدف از انجام این پژوهش تعیین اثر تمرین استقامتی و آدنوزین بر بیان ژن A1AR در بافت چربی احشایی رت های نر چاق بود. روش شناسی: بیست سر رت نر صحرایی، نژاد ویستار به مدت دوازده هفته با غذای پر چرب تغذیه شدند تا به میانگین وزنی 30±319 گرم رسیدند. پس از همسان سازی، رت ها به صورت تصادفی در چهار گروه کنترل-سالین، کنترل-آدنوزین، تمرین-آدنوزین و تمرین-سالین تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل دویدن روی نوارگردان بدون شیب به مدت 12 هفته بود. هر هفته پنج جلسه با سرعت 25-20متر در دقیقه و به مدت31-15 دقیقه اجرا شد. برای اندازه گیری بیان نسبی ژن A1AR از روش PCR استفاده شد. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس دو طرفه مورد بررسی قرار گرفت.یافته هاهر دو متغیر تمرین استقامتی و مصرف آدنوزین (به طور مستقل) کاهش معنی داری را در تغییرات بیان ژن A1AR بافت چربی احشایی نشان دادند (0/001= P). همچنین اثرات تعاملی تمرین و آدنوزین حاکی از کاهش معنی دار در تغییرات بیان نسبی ژن A1AR بود (0/003=P)نتیجه گیریتمرینات استقامتی و مصرف آدنوزین به عنوان آنتاگونیست های A1AR ، محرک های قوی لیپولیز بافت چربی هستند و این پتانسیل را دارند که به عنوان عوامل لیپولیتیک موثر در چاقی به کار گرفته شوند.کلید واژگان: تمرین استقامتی, A1AR, بافت چربی سفید احشاییAimAlthough obesity is becoming epidemic all around the world, the effort to reduce its prevalence has not been effective. Thus, there is a need to find further paths to prevent obesity. The aim of this study was to determine the effect of endurance training and adenosine on the A1AR gene expression in the visceral adipose tissue of obese male ratsMethodTwenty wistar strain male rats were fed with high-fat food for twelve weeks and reached the average weight of 319+-30 grams. The rats were divided randomly into four groups after being conformed. The exercise training session included running on the treadmill with no slope for 12 week. Each week, five sessions were held for 15-31 minutes with the speed of 20-25 meters per minute. In order to measure the relative gene expression of A1AR, the PCR method was used. The data was analyzed using the statistical method of two-way analysis of variance.Resultsboth variable of endurance training and adenosine consumption (independently) demonstrated a significant decrease in the A1AR gene expression in the visceral adipose tissue. (P=0.001). Also, the intraction of training and adenosine affects significant reduction of the A1AR expression.ConclusionEndurance training and adenosine are strong stimulants of adipose tissue lipolysis as A1AR antagonists and have the potential to be used as effective lipolysis agents in obesityKeywords: Endurance Training, A1AR, Visceral White Adipose Tissue
-
مقدمه
فعالیت ورزشی و افزایش آمادگی بدنی به عنوان یک عامل احتمالی در کاهش بیماری ها و مرگ و میر ناشی از آن شناخته شده است. طول تلومر یک بیومارکر اصلی سن سلول به شمار می رود و با بیماری ها ارتباط دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی-تناوبی بر طول تلومر، فعالیت تلومراز و میزان بیان پروتئین متصل به تلومر (TRF2) بود.
مواد و روش هادر این کارآزمایی نیمه تجربی، تعداد 20 مرد جوان غیرفعال از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر در سال تحصیلی 96-95 انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تمرین و کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل تمرین هم زمان مقاومتی و تناوبی بود. مرحله اول، تمرین تناوبی دویدن بر روی نوار گردان و مرحله دوم اجرای تمرین مقاومتی بود. نیم ساعت قبل از تمرین و 24 ساعت بعد از آخرین تمرین، 10 میلی لیتر خون از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری t مستقل و زوجی استفاده شد.
یافته هایافته ها نشان داد هشت هفته تمرین مقاومتی -تناوبی مانع از کوتاه شدن طول تلومر (t=3.87, p=0.022) و باعث افزایش فعالیت تلومراز (t=5.107, p=0.000). می شود. همچنین در مقایسه با قبل از تمرین، افزایش معنی دار مقادیر پروتئین متصل به تلومر(t=2.463.87, p=0.014) دیده شد.
نتیجه گیریتمرین ترکیبی باعث افزایش طول تلومر و افزایش فعالیت تلومراز آزمودنی ها گردید. به نظر می رسد این تمرین تاثیر مطلوبی بر بیولوژی تلومر داشته باشد. نتایج، اهمیت فعالیت ورزشی منظم و کاهش خطر ابتلا به بیماری های مرتبط با افزایش سن را نشان داد.
کلید واژگان: تمرین مقاومتی-تناوبی, تلومر, تلومراز, پروتئین متصل به تلومرIntroductionPhysical activities and increased physical fitness have always been recognized as a possible factor in the reduction of diseases and the related mortality. The telomere length is considered as a major cell age biomarker and is connected with diseases. The current study was conducted aimed at examining the effects of an 8-week resistance-interval training on the telomere length, telomerase activity, and TRF2 expression in sedentary young men.
Materials and MethodsIn a semi-experimental experiment, 20 sedentary male students from the Islamic Azad University of Eslamshahr were selected and randomly assigned to the two groups of training (N=10) and control (N=10). The training protocol consisted of the concurrent interval and resistance trainings, with each session consisted of two steps. The first step was an interval training consisted of running on a treadmill, and the second one was related to a resistance training that was performed. Blood samples were taken half an hour before the first exercise and 24 hours after the last exercise, with 10 ml of blood taken from the brachial vein of each subject. Independent and dependent t-tests were used for the data analysis.
ResultsThe findings of present study demonstrated that an 8-week resistance-interval training prevented the telomere length shortening (t=3.87, p=0.022) and increased the telomerase activity (t=5.107, p=0.000). In addition, TRF2 levels (t=2.463.87, p=0.014) increased significantly compared to the pre-exercise condition.
ConclusionThe concurrent exercises increased the telomere length and telomerase activity of the subjects significantly. It seems that the exercises can have a favorable effect on telomere biology and the quality of life. The results indicated the importance of regular physical activities and consequently the reduced risk of diseases associated with aging.
Keywords: Resistance-interval training, Telomere, Telomerase, TRF2
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.