به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

hojatollah rahimi

  • حجت الله رحیمی*

    رقابت های بین منطقه ای با توجه به تشدید حرکت سرمایه های مالی و نیروی انسانی در بین مناطق شهری در عصر جامعه شبکه ای در حال افزایش است. پژوهش حاضر با توجه به اهمیت فزاینده این موضوع، الگوی فضایی-زمانی رقابت های بین منطقه ای را در ایران در فاصله زمانی 1395-1380 تحلیل و تاثیر این رقابت ها را بر تعیین الگوی مهاجرت های بین منطقه ای با استفاده از روش های آمار فضایی مانند روش موران افتراقی I، روش K-Medioid و روش رگرسیون جغرافیایی موزون در فاصله زمانی 1395-1385 تبیین می کند. تحلیل الگوی تغییرات فضایی-زمانی مناطق موردمطالعه بر اساس شاخص رقابت پذیری منطقه ای و روش موران افتراقی I در فاصله زمانی 1395-1380 نشان داد که مناطق مشابه از نظر شاخص رقابت پذیری، در مجاورت جغرافیایی یکدیگر قرار ندارند و تغییرات هر منطقه در این فاصله زمانی بدون همبستگی معنادار فضایی-زمانی با مناطق مجاور آن رخ داده است. هم چنین طبقه بندی مناطق با استفاده از روش K-Medioid و بر اساس شاخص رقابت بین منطقه ای در همین فاصله زمانی نشان داد که مناطق برخوردار از معادن نفتی و گازی عمده، در طبقات بالای رتبه بندی قرار دارند. هم چنین، شاخص رقابت پذیری منطقه ای بر اساس مدل رگرسیون جغرافیایی موزون قادر است از 0.01 تا 0.9 مقدار تغییر در تعداد مهاجران واردشده به هر منطقه را در سال 1385 و بین 0.22 تا 0.83 این تغییرات را در سال 1395 تبیین کند. بر اساس مدل رگرسیون ساده نیز شاخص رقابت بین منطقه ای 0.29 تغییر در تعداد مهاجران واردشده را در سال 1385 و 0.56 این تغییرات را در سال 1395 تبیین می کند.

    کلید واژگان: رقابت منطقه ای, مهاجرت بین منطقه ای, الگوی فضایی-زمانی, ایران
    Hojatollah Rahimi *

    Improving regional-territorial competitiveness has become a critical issue in regional planning due to the increase in the spatial movements of financial resources and human capital in the contemporary networked society. Considering the increasing importance of the issue, the present article using different spatial statistics methods such as differential Moran I method I, k-medoids cluster analysis, and geographically weighted regression, focused on analyzing the spatial-temporal change in inter-regional competitiveness and its influence on inter-regional migration in Iran from 2011 to 2016. The results showed that the pattern of spatio-temporal change in the inter-regional competitiveness index for each region during 2001-2016 has a weak correlation with that in its neighboring regions. In other words, regions showed weak similarities according to their competitiveness scores. The same pattern can be seen for the pattern of inter-regional migration. Regions exhibited negative but weak spatio-temporal correlation with each other in terms of the total number of immigrants in the years 2006 and 2011. The role of inter-regional competitiveness in explaining inter-regional migration increased in 2016 compared with 2006, implying the increasing significance of inter-regional competitiveness in determining the spatio-temporal pattern of inter-regional migration in Iran. As a result, those regions that do not take strategies to improve their regional competitiveness should expect to encounter an increase in the number of emigrants. In this way, inter-regional competitiveness can reinforce uneven regional development in the future.

    Keywords: Regional Competitiveness, Inter-Regional Migration, Spatio-Temporal Patterns, Iran
  • حجت الله رحیمی*

    براساس تفسیر مکتب جامعه شناسی شهری شیکاگو، طبقات بالای اقتصادی همواره در رقابت برای بهترین نقش های اجتماعی و موقعیت های فضایی پیروز می شوند و دارای قدرت دستکاری و اصلاح فضای شهری در راستای منافع خود هستند. نوشتار حاضر می کوشد از طریق ارائه یک تفسیر جایگزین، یعنی تفسیر مبتنی بر مکتب واسازی، تفسیر مکتب فوق را درباره مناسبات میان ثروت، قدرت و حرکات فضایی جمعیت واسازی کند. برای دستیابی به این هدف، نظریه شهر مناطق متحدالمرکز که توسط برگس ارائه شده است، به عنوان چارچوب تحلیل پژوهش حاضر انتخاب می شود. تفسیر حاضر استدلال می کند که طبقات ثروتمند همواره طبقات اصلح و قدرتمند رقابت های شهری نبوده و دارای نقش تعیین کنندگی نهایی برای شکل دهی به حرکات جمعیتی درون شهر نیستند، بلکه طبقات کم درآمد اجتماعی نیز قادرند مکان استقرار طبقات بالای اقتصادی را در راستای منافع طبقاتی خود، تعیین و کنترل کنند. تفسیر مقاله حاضر نشان می دهد که طبقات بالای اقتصادی نمی توانند ساختار فضایی- اجتماعی شهر را صرفا برحسب اراده آزاد و منافع طبقاتی خود دستکاری و کنترل کنند، زیرا آن ها در رقابت با طبقات کم درآمد برای تصرف بهترین موقعیت های فضایی برای سکونت که در فاصله کمتری از مرکز شهر قرار دارتد، شکست می خورند. در تحلیل الگوی حرکات سکونتی جمعیت، باید ساختار قدرت شهری را به صورت شبکه ای از مناسبات قدرت در نظر گرفت که در میان تمام طبقات اجتماعی توزیع شده است و در تملک یک طبقه خاص اجتماعی نیست. شهر یک کلیت ساختاری است و طبقات اجتماعی، نه براساس اراده آزاد و مطلق طبقاتی خود، بلکه در راستای وحدت کلی حاکم بر آن کلیت عمل می کنند.

    کلید واژگان: رقابت, قدرت, موقعیت های فضایی بهینه, حرکات سکونتی جمعیت, پیوستگی ساختاری شهر
    Hojatollah Rahimi *

    AbstractAccording to the Chicago School of Sociology, the high social class is always the winner of the competition for the best social roles and geographical situations, and has the power to manipulate the urban space by its class interests. This article presents an alternative interpretation to deconstruct the traditional view of the Chicago School of Sociology about the relations between money, power and residential moves within the city. To do this, the concentric zone model introduced by Burgess is selected as the analytical framework. The present article argues that the upper economic class is not always the fit class for urban competition, nor does it hold the ultimate determinative position in shaping the residential moves within the city. Instead, the lower-income class has the power to determine the location and movement of the upper economic class within the city concerning its class interests. The upper economic class are defeated in competition with the lower-income class to capture the best zone for residential use located next to the C.B.D. The power relations between different social classes should be considered as a network according to which the power is distributed among all social classes, rather than possessed by a specific social class. 

    Introduction

    According to the Chicago School of Sociology, the high social class is always the winner of the competition for the best social roles and geographical situation and has the power to manipulate the urban space by its class interests. Criticisms against the Chicago School of Sociology challenge the reactive position of this school towards social inequality in urban spaces. Although they have not legitimated the inter-class competition and the production of unequal urban spaces, these critics, like the Chicago School of Sociology, have implicitly accepted that the upper economic classes are the winners of inter-class competition due to their control over financial and political resources. Despite the insights drawn from these critics, this article argues that the interpretations and explanations presented by both the Chicago School of Sociology and these critics are insufficient. The present article argues that the upper economic class is not always a merit class. This class does not always win inter-individual and inter-class competition, but the lower economic class also has the power to control the patterns of residential moves within the city. The lower economic class can adjust the socio-spatial structure of the city in line with its class interests through collective action. This article presents an alternative interpretation to deconstruct the traditional interpretations presented by the Chicago School of Sociology about the relations between money, power and the patterns of residential moves within the city. 

    Methods and Data:

    To do this, the concentric zone model introduced by Burgess, a well-known member of the Chicago School of Sociology, is selected as the analytical framework. The socio-spatial structure of the city, according to Burgess's concentric zone model, is expanded in a few concentric circles or zones, each of which has its own specific function and land use pattern. The model divides the city into five concentric zones, including the central business district (C.B.D), transitional zone, labor residential zone, middle-class residential zone, and urban commuting zone. In other words, the city, according to this model, is divided into two large spaces: working and living spaces. C.B.D and the transitional zone constitute working spaces, and the three other zones are devoted to living spaces. The socio-spatial change and expansion of these zones are explained with regard to four ecological stages, i.e., invasion, resistance, entry and dominance. The alternative interpretation presented in this article can apply to other models of the socio-spatial structure of the city, such as Hoyt's sector model and Harris and Ullman's multiple nuclei model. These models have attempted to modify some assumptions underpinned the concentric zone model. For example, the spatial or physical expansion of the city in these models is asymmetry and discontinuous. The urban transportation network has a significant role in determining the direction of urban physical expansion and urban land price in the sector model. The multiple nuclei model adds heavy industries to the concentric zone model and removes the assumption of a mono-centric city. However, these models, like the concentric zone model, are based on social Darwinism and ecological assumptions about human society. 

    Findings

    The present article argues that the upper economic class is not always the fit class for urban inter-class competition, nor does it hold the ultimate determinative position in shaping the socio-spatial structure of the city. Instead, the lower-income class can also determine the location and movement of the upper economic class within the urban space concerning its class interests. The lower-income class, as the concentric zone model shows, occupies the best location for residential land use, i.e., houses in zone 3. Although the quality of houses is low, the land allocated for residential uses has potentially the highest price in this zone because of its proximity to C.B.D. Residential land uses in this zone are divided into small-area houses by the low-income class to correspond to their ability to pay house rent. Low-income class wins the inter-class competition for residing in zone 3 because their population is greater than the high-income class and their tendency to live in small-area houses. This article explains that the upper economic class cannot freely manipulate the urban space according to its class interests, as they are defeated in competition with the lower-income class to capture the best zone, i.e., zone 3 for residential use located next to the C.B.D. 

    Conclusion and Discussion

    As this article has argued, the socio-spatial structure of the city should be considered as an interconnected whole. The city is a structured continuum, and its constituent parts, i.e., the social classes, act not based on free will, but in terms of the necessity governing this complex, structured continuum. In addition, the power relations between different social classes should be analyzed as a network according to which the power is distributed among all social classes, rather than possessed by a specific social class.

    Keywords: competition, power, Optimal spatial location, Residential moves, City as a structured continuum
  • حجت الله رحیمی*

    رویکردهای متفاوت برنامه ریزی فضایی روشی برای معنا بخشی جهان پیرامونی ما است. رویکرد پویش ساختاری-کارکردی یکی از رویکردهایی است که در سال های اخیر در جامعه جغرافیدانان ایران درباره معنا بخشی به برنامه ریزی فضایی بر اساس محتوای اجتماعی و فضایی کشور ایران مطرح شده است. برخی از جنبه های روش شناسی رویکرد مذکور در سال 1395 و در مقاله ای با نام”برنامه ریزی فضایی با رویکرد پویش ساختاری-کارکردی“(برنامه ریزی) که در فصلنامه آمایش و برنامه ریزی فضا منتشر شد، مورد تحلیل و تفسیر قرار گرفت. استدلال کلی مقاله مذکور این بود که دو مفهوم فضا و انسان به مثابه مهم ترین ارکان برنامه ریزی فضایی در رویکرد پویش ساختاری-کارکردی بر اساس پیش فرض های متناقض مفهوم سازی شده است. مولف رویکرد مذکور در مقاله ای که در سال 1397 با عنوان”نقد علمی و نقد پویش ساختاری-کارکردی“(نقد علمی) در فصلنامه جغرافیا منتشر شد، محتوا و شیوه تحلیل ها را در”برنامه ریزی“به سبب عدم دقت در فرایند ترجمه و در ارجاع به منابع علمی، استناد به منابع علمی ثانوی و عدم فهم محتوا و متن رویکرد پویش ساختاری-کارکردی نقد کرد. هدف مقاله حاضر این بود که پاسخ هایی را در ارتباط با انتقادهای مطرح شده در نقد علمی نسبت به مباحث مطرح شده در”برنامه ریزی“ارایه کند.

    کلید واژگان: برنامه ریزی فضایی, رویکرد پویش ساختاری-کارکردی, نقد, انسجام مفهومی
    Hojatollah Rahimi *

    Different approaches to spatial planning are a way to make our surrounding world meaningful. The Structural-Functional Dynamic approach (SFDA) has recently been articulated within the context of Iranian geographers to provide an alternative meaning for spatial planning concerning the socio-spatial context of Iran. We have interpreted some methodological aspects of this approach in Structural-Functional Dynamics Approach to Spatial Planning ("planning") published in Spatial Planning journal in 2016. The main argument was that the conceptualization of the two essential concepts of space and man in SFDA needs to be revised based on consistent assumptions. Although SFDA, following humanism, has rejected objectivism, an elitist top-down spatial planning, the idea of threshold in the neoclassical economy, and universal laws of human behavior, it reproduced them due to its tendency to positivism and the paradigm of geography as a spatial science. In 2018, the author of SFDA in scientific critique and the critique of the Structural-Functional dynamic approach ("Scientific Critique") criticized the way of interpretation presented in planning because of the incorrect translation and misinterpretation of scientific texts, the secondary referencing; and the misunderstanding of the concepts articulated in SFDA. The present article aimed to clarify arguments and interpretations presented in the planning to reply to the Scientific Critique

    Keywords: Spatial planning, Structural-Functional Dynamics Approach, critique, Conceptual Consistency
  • حجت الله رحیمی*، مصطفی حیدری

    قوانین شهری شیوه اعمال قدرت برای تغییر و بازآفرینی فضاهای شهری را تعریف می کنند. هدف پژوهش حاضر ارزیابی نحوه اثربخشی قانون حمایت از احیا، بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری بر فرایند بازآفرینی شهری در بافت فرسوده شهر حمیدیا و با استفاده از روش های آمار استنباطی شامل آزمون کای اسکویر، آزمون T تک نمونه ای و آزمون تحلیل مسیر است. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که همه شاخص های سنجشگر بازآفرینی شهری پایین تر از حدمطلوب هستند. این وضعیت تحت تاثیر کارکردهای ضعیف محرک های بازآفرینی در بافت موردمطالعه است. این محرک ها شامل مشارکت بخش خصوصی، دولت و ساکنان، توانمندسازی ساکنان، تامین منابع مالی، تشویق های مالیاتی و عوارض، تشویق های ساختمانی، تامین زیرساخت های شهری، تامین زمین، کاهش بوروکراسی و هماهنگی بین سازمان های مرتبط با بازآفرینی شهری می شود. نتایج آزمون T تک نمونه ای نشان داد که این محرک ها فاصله معناداری از وضعیت مطلوب دارند. هم چنین، استفاده از روش تحلیل مسیر نشان داد که در مجموع، متغیر توانمندسازی اقتصادی ساکنان، متغیر تامین زیرساخت های شهری و متغیر تامین منابع مالی به ترتیب دارای بیشترین تاثیر مثبت و کلی و متغیرهای کاهش بوروکراسی، هماهنگی بین سازمانی و تامین زمین دارای بیشترین تاثیر منفی و کلی بر بازآفرینی بافت فرسوده هستند. یکی از دلایل ناکارآمدی قانون حمایت از احیا، بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری نگرش کل نگر و جامع آن به مسیله بازآفرینی شهری است. جامع نگری و گستردگی اهداف مندرج در یک قانون در محیط های شهری که دارای عدم تنوع و عدم مطلوبیت پتانسیل های اجتماعی-اقتصادی-کالبدی هستند، می تواند توان بدنه مدیریت و برنامه ریزی شهری را برای بسیج منابع کاهش بدهد.

    کلید واژگان: قوانین شهری, بازآفرینی شهری, رویکرد جامع و کل نگر, شهر حمیدیا
    Hojatollah Rahimi *, Mostafa Heidari

    Urban laws define power relations to change and reproduce urban spaces. The present article aimed to evaluate the effectiveness of "the law of the endorsement of revitalization, improvement and regeneration of decayed and inefficient urban neighborhoods on the process of urban regeneration in the decayed districts of Hamidia city, Yazd province, Iran, by using statistical methods including the Chi-square test, one-sample T-test and path analysis. The results showed all indicators related to urban regeneration are lower than the expected situation because regenerating drivers, including public-private participation, the socio-economic empowerment of residents, the provision of financial resources, tax incentives, building incentives, the allocation of urban infrastructure, urban land supply, the reduction of organizational bureaucracy and the improvement of inter-organizational coordination, do not work efficiently in the study area. The results of the one-sample T-test indicated that the above drivers have a significant distance from the expected conditions. According to the path analysis, the variables of socio-economic empowerment of residents, the allocation of urban infrastructure and the provision of financial resources have the most positive and overall effect on the urban regeneration of the decayed districts, respectively. Variables of the organizational bureaucracy, inter-organizational coordination and urban land supply have the most negative and overall effects, respectively. The ineffectiveness of urban regeneration law in Hamida city may result from its holistic and comprehensive approach. In urban environments like Hamida city with low diversity and low desirability of socio-economic-physical potentials, this approach can reduce the capacity of urban planners and managers to mobilize socio-economic and spatial resources to revitalize decayed districts.

    Keywords: Urban Laws, Urban Regeneration, Holistic, Comprehensive Approach, Hamida City
  • حجت الله رحیمی*

    در سال های اخیر پژوهش های گسترده ای بر اساس مفهوم حق به شهر لوفور، بدون نقد اساسی خود این مفهوم، در علوم اجتماعی انجام شده است. نوشتار حاضر بر مبنای رویکرد واسازی دریدا می کوشد این مفهوم را بر محور دو پرسش زیر به نحو انتقادی ارزیابی کند: 1) مفهوم حق به شهر بر اساس چه عناصر و پیش فرض هایی صورت بندی شده است؟؛ و 2) مفهوم حق به شهر بر اساس رویکرد واسازی دریدا از چه محدودیت ها و تناقض های نظری و اخلاقی برخوردار است؟ نوشتار حاضر نشان می دهد که پیش فرض های بنیادین پروژه حق به شهر در پژوهش های اخیر تحریف شده است، زیرا برخلاف دیدگاه های ضدسرمایه داری لوفور، تلاش می کنند با اتخاذ موضع غیررادیکال، آن را درون شهر سرمایه داری عملیاتی کنند. افزون بر این، حتی اگر مفهوم حق به شهر را در چارچوب شهر اتوپیایی-غیرسرمایه داری لوفور پیگیری کنیم، همچنان دارای محدودیت ها و تناقض های نظری، عملی و اخلاقی است، زیرا مفهوم حق به شهر او، بر اساس رویکرد دریدا، آمیخته با خشونت قانون سازی و خشونت حفظ قانون است، درحالی که اتوپیا نمی تواند و نباید مکان استقرار خشونت باشد. از سوی دیگر، پروژه حق به شهر لوفور دارای جنبه غیراخلاقی است. تا جایی که نیروی کارگر به مثابه تنها نیروی مشروع برای فعلیت بخشی مفهوم حق به شهر، تحت ضرورت تاریخی و بدون اراده خویش عمل می کند، نمی تواند و نباید به عنوان طبقه عادل یا فاقد عدالت و مسیولیت پذیر یا مسیولیت ناپذیر درنظر گرفته شود، زیرا عدالت و مسیولیت پذیری تنها درباره اراده و عمل آزاد صادق است؛ بنابراین، اگر اخلاق را حوزه اراده و اختیار در نظر بگیریم، مفهوم حق به شهر لوفور بیرون از حوزه اخلاق قرار می گیرد.در سال های اخیر پژوهش های گسترده ای بر اساس مفهوم حق به شهر لوفور، بدون نقد اساسی خود این مفهوم، در علوم اجتماعی انجام شده است. نوشتار حاضر بر مبنای رویکرد واسازی دریدا می کوشد این مفهوم را بر محور دو پرسش زیر به نحو انتقادی ارزیابی کند: 1) مفهوم حق به شهر بر اساس چه عناصر و پیش فرض هایی صورت بندی شده است؟؛ و 2) مفهوم حق به شهر بر اساس رویکرد واسازی دریدا از چه محدودیت ها و تناقض های نظری و اخلاقی برخوردار است؟ نوشتار حاضر نشان می دهد که پیش فرض های بنیادین پروژه حق به شهر در پژوهش های اخیر تحریف شده است، زیرا برخلاف دیدگاه های ضدسرمایه داری لوفور، تلاش می کنند با اتخاذ موضع غیررادیکال، آن را درون شهر سرمایه داری عملیاتی کنند. افزون بر این، حتی اگر مفهوم حق به شهر را در چارچوب شهر اتوپیایی-غیرسرمایه داری لوفور پیگیری کنیم، همچنان دارای محدودیت ها و تناقض های نظری، عملی و اخلاقی است، زیرا مفهوم حق به شهر او، بر اساس رویکرد دریدا، آمیخته با خشونت قانون سازی و خشونت حفظ قانون است، درحالی که اتوپیا نمی تواند و نباید مکان استقرار خشونت باشد. از سوی دیگر، پروژه حق به شهر لوفور دارای جنبه غیراخلاقی است. تا جایی که نیروی کارگر به مثابه تنها نیروی مشروع برای فعلیت بخشی مفهوم حق به شهر، تحت ضرورت تاریخی و بدون اراده خویش عمل می کند، نمی تواند و نباید به عنوان طبقه عادل یا فاقد عدالت و مسیولیت پذیر یا مسیولیت ناپذیر درنظر گرفته شود، زیرا عدالت و مسیولیت پذیری تنها درباره اراده و عمل آزاد صادق است؛ بنابراین، اگر اخلاق را حوزه اراده و اختیار در نظر بگیریم، مفهوم حق به شهر لوفور بیرون از حوزه اخلاق قرار می گیرد.

    کلید واژگان: حق به شهر, خشونت, طبقه کار, اتوپیاگرایی
    Hojatollah Rahimi *

    To date, a large number of researches have been published in terms of Lefebvre’s concept of the right to the city within social sciences without a serious critique of the concept. This article, drawing upon Derrida, has attempted to provide a critical analysis of the concept based on the following two questions: 1) on what assumptions has the concept been formulated? 2) What kinds of theoretical and ethical paradoxes does the concept suffer from? The article has argued that the essential assumptions of the concept have been distorted by scientists because they, contrary to Lefebvre, seek to operationalize the concept within the context of the capitalist city. In addition, the operationalization of the concept within Lefebvre’s utopia is still subject to critique, because while utopia is not a place of violence, Lefebvre’s utopia is, according to Derrida, the space of law-making violence and law-preserving violence. Lefebvre’s utopia is only a movement from one type of violence to another one. On the other hand, the concept is unethical for the working class, as the only legitimate force of actualizing the concept, acts under historical necessity and without free will. As far as the labor force, as the only legitimate force for the actualization of the concept of the right to the city, acts under historical necessity and without its own will, it cannot and should not be regarded as a just class or lacking in justice and responsibility or be considered irresponsible because justice and responsibility are true in the case of free will agency. Therefore, if ethics is the sphere of free will, then the concept of the right to the city is free of ethics.

    Keywords: The right to the city, violence, the Working Class, Utopianism
  • حجت الله رحیمی*، حسن رحیمی

    کیفیت همبستگیهای فضایی-کارکردی خدمات عمومی دارای اثرات کلیدی بر کیفیت زندگی شهری است. براین اساس، هدف مقاله حاضر این بود که همبستگیهای فضایی-کاکردی خدمات عمومی را با استفاده از شاخص نزدیکترین همسایه، تابع ریپلی، روش همبستگی فضایی و روش تحلیل واریانس در قالب دو گروه خدمات عمومی همسان و خدمات عمومی ناهمسان در شهر یزد ارزیابی کند. تحلیل خدمات عمومی همسان براساس شاخص نزدیکترین همسایه نشان داد که الگوی توزیع همه خدمات عمومی از الگوی متمرکز پیروی میکند. کاربری حمل ونقل متمرکزترین الگو را و کاربریهای ورزشی کمترین میزان تمرکز را دارا هستند، اگرچه براساس تابع ریپلی، مراکزآموزش فنی و حرفه ای در فاصله پنجم و مراکز بهداشتی در فاصله چهارم به نحو معناداری از الگوی پخش تبعیت میکنند. هم چنین، تحلیل خدمات عمومی ناهمسان نشان داد که بین تمام خدمات به جز کاربری آموزش عالی و فضاهای ورزشی، همبستگی مستقیم فضایی وجود دارد. توزیع فضایی خدمات پارکینگ با کاربری نیروی انتظامی و با کاربریهای اداری دارای همبستگی کارکردی-فضایی بالاتری در مقایسه با سایر کاربریها است. هم چنین، کاربری مهدکودک دارای بالاترین همبستگی فضایی با کاربری بهداشتی است، اگرچه خدمات مذکور، براساس تحلیل واریانس، دارای تفاوت معناداری با یکدیگر از نظر نحوه استقرار فضایی هستند. بعد از کاربری بهداشتی، کاربری آموزش عالی و کاربری درمانی دارای همبستگی فضایی-کارکردی بالاتری با مهدکودک هستند، و براساس تحلیل واریانس، دارای شباهت معنادار آماری از نظر استقرار فضایی هستند. استفاده از تحلیل واریانس نشان داد که وجود همبستگی فضایی بالا میان خدمات عمومی ناهمسان الزاما به تقویت مناسبات کارکردی آنها منجر نمیشود.

    کلید واژگان: همبستگیهای فضایی-کارکردی, خدمات عمومی همسان, خدمات عمومی ناهمسان, شهر یزد
    Hojatollah Rahimi *, Hassan Rahimi

    With regard to the key effects that spatial-functional correlations between urban public facilities have on the quality of urban life, the aim of this article was to analyze the correlations between public facilities in Yazd city. To do this, four different methods, including the nearest neighbor index, K-Ripley function, spatial correlation index and analysis of variance (ANOVA) for two different groups of facilities including homogeneous public facilities and heterogeneous public facilities have been carried out in this article. Results have shown that although facilities such as technical and vocational training centers and public health services have shown a clustered pattern according to the nearest neighbor index, as the K-Ripley function has indicated, their distribution does not follow the same pattern at different scales of analysis. The analysis of the spatial correlation between the distribution of population and the distribution of public facilities has also shown that there is a negative correlation between them, except hygenic facilities. In addition, as the analysis of the spatial correlation between heterogeneous facilities has shown, except the correlation between higher education facilities and sports facilities, there was a positive but not strong relationship between all of them. Finally, it has been argued, according to the ANOVA method, that the high values of spatial correlation between heterogeneous public facilities do not necessarily mean that they are close to each other spatially.

    Keywords: Spatial-functional correlations, homogeneous public facilities, heterogeneous public facilities, Yazd city
  • حجت الله رحیمی*، حسن رحیمی

    یکی از فلسفه هایی که در سال های اخیر در قالب نظریه برنامه ریزی پساساختارگرایی با اقبال برنامه ریزان شهری مواجه شده است، نظریه برنامه ریزی دلوزی است. نحوه مواجهه نظریه برنامه ریزی شهری با فلسفه دلوز را می توان در قالب دو الگوی زیر طبقه بندی کرد. در یک سوی، برنامه ریزانی مانند ژان هیلیر قرار دارند که این فلسفه را بر اساس دیدگاه گام به گام، اصلاح طلبانه و برنامه ریزی دولتی پیگیری می کنند. در سوی دیگر، برنامه ریزانی مانند پورسل قرار دارند که با تاکید بر جنبه های آنارشیستی در فلسفه دلوز استدلال می کنند که رویکرد دلوزی قابل کاربرد در چارچوب برنامه ریزی دولت محور نیست. نوشتار حاضر استدلال کرد که آنچه دیدگاه های هیلیر و پورسل را درباره به کارگیری فلسفه دلوز در نظریه برنامه ریزی شهری ناکافی نشان می دهد، عدم توجه آن ها به نظریه شناخت دلوز و مفاهیم کنش و میل در فلسفه او است. اگر چه دلوز شبکه گسترده ای از مفاهیم را برای تحلیل مناسبات اجتماعی سرمایه داری ارایه می کند که می توانند برای تحلیل این مناسبات مفید باشد، اما اگر نظریه برنامه ریزی را نظریه ای بدانیم که الزاما با کنش مرتبط است و صرفا به تحلیل محدود نمی شود، در آن صورت نقطه اتکاء یک نظریه برنامه ریزی دلوزی باید مفهوم میل و سیاست میل باشد. سیاست میل، بر خلاف دیدگاه هیلیر، هرگز اصلاح طلبانه، دولتی و تدریجی نیست، بلکه میل نیرویی انقلابی و انفجاری است. هم چنین سیاست میل، بر خلاف نظر پورسل، هرگز به سوی تولید سوژه های باثبات و عقلانی جهت گیری نمی شود تا سپس یک نظم اجتماعی و خانوادگی مبتنی بر تعاون را با اتکاء به این سوژه ها مستقر کند، بلکه میل به سبب ماهیت آفرینش گری خود همواره فرم های اجتماعی را تخریب می کند.

    کلید واژگان: دلوز, توهم, شناخت, کنش, سیاست میل
    Hojatollah Rahimi *, Hassan Rahimi

    Tendencies towards poststructuralist (or postmodernist) planning theory have increased since the 1970s. Generally, planning theory has till now, engaged with Deleuze from two different perspectives. In one hand, there are planners such as Hillier who argue in favour of a reformist, step-by-step Deleuzian planning theory. These planners seek to apply Deleuzian concepts to hierarchical state-led, capitalist societies. On the other hand, there are planners such as Purcell who by highlighting the anarchistic dimension of Deleuze’s philosophy, argue that Deleuzian planning theory entirely rejects any state-led reformist planning and is essentially anticapitalist philosophy. This article argued that the two above-mentioned frameworks, i.e. Hillier’s reformism framework and Purcell’s anarchism framework, are, in fact, based on rational models of action and thought, which are in contradiction with Deleuzian philosophy. Although there are multiple concepts and metaphors in Deleuze’s philosophy that enables geographers and planners to ‘analyze’ capitalism-based social relations, two concepts of ‘desire’ and ‘the politics of desire’ should be considered as fundamental points of departure if we aim to develop a Deleuzian planning theory. Unlike Hillier’s point of view, Deleuzian concept of desire, as an unconscious force, is never reformist and reactive, but revolutionary and active. In addition, unlike Purcell’s anarchist point of view, the politics of desire does not aim to produce ethically stable subjects who seek to construct a rational order of community according to mutual aid and agreement. Rather, this kind of politics by its creative nature directed at deconstruction of social forms and orders like captialism and state.

    Keywords: Deleuze, illusion, Knowledge, action, the politics of desire
  • حجت الله رحیمی*، اکرم کریمخانی، انیسه حاتمی

    نظریه و روش چیدمان فضا یکی از نظریه های مرتبط با رویکرد موضعی است که در فرایند توسعه رویکردهای رفتاری و موضعی به مسایل شهری، به منظور تحلیل مناسبات میان پیکربندی فضا و شیوه های ادراک این پیکربندی ها از سوی مردم ارایه شده است. برای این منظور نیز از شاخص های فضایی مانند اتصال، هم پیوندی، میانگین عمق و کنترل استفاده شده است. پژوهش حاضر با استفاده از این نظریه و همچنین روش های آماری، مانند رگرسیون جغرافیایی موزون و رگرسیون چندمتغیره، میزان اثرگذاری عناصر فضایی شهر را بر ادراک امنیت محیطی ساکنان بافت تاریخی شهر یزد ارزیابی و تبیین کرده است. نتایج پژوهش نشان می دهد ادراک امنیت محیطی مشاهده شده ساکنان بافت پایین تر از حد مدنظر است و این تفاوت به لحاظ آماری معنادار به شمار می آید. افزون بر این، نتایج نشان می دهد شاخص های چیدمان فضا می توانند براساس روش رگرسیون جغرافیایی موزون 36 درصد و براساس روش رگرسیون چندمتغیره معمولی 51 درصد واریانس تغییر در ادراک امنیت محیطی را تبیین کنند. مقدار B در معادله رگرسیون چندمتغیره نشان می دهد شاخص هم پیوندی کلی بیشترین تاثیر را بر امنیت روان شناختی ساکنان دارد؛ به بیان دیگر براساس نظریه چیدمان فضا، هرچه میزان پیوستگی یک خیابان در کل شبکه ارتباطی شهر افزایش یابد، امنیت روان شناختی بهتری از سوی ساکنان بافت تاریخی شهر یزد گزارش می شود.

    کلید واژگان: امنیت محیطی, بافت تاریخی شهر یزد, پیکربندی فضایی, چیدمان فضا
    Hojatollah Rahimi *, Akram Karimkhani, Aniseh Hatami

    The interest in the situational approach have increased in social sciences and urban planning since 1970s to explain people’s environmental safety perception and criminal behaviour. Space syntax theory as one of the main theories within the field of the situational approach is based on the assumption that high level of accessibility makes an urban space safer from crime. According to space syntax theory, strangers’ direct interface with inhabitants results in creating a safe neighbourhood. The present article aims to investigate the way in which spatial configuration of the historical area of Yazd city influences residents’ environmental safety perception living in the area to test the assumption of the theory of space syntax. To achieve its goal, the article has taken three main steps respectively as follow: First, residents’ safety perception was evaluated by closed questionnaire and statistical tests. In the next step, the spatial configuration of the area was analyzed by space syntax theory. Finally, the role of spatial configuration in the environmental safety perception was analyzed by geographically weighted regression and multivariate regression. According to geographically weighted regression, the spatial configuration of the historical area of Yazd city explains 36% of variance in environmental safety perception in the area. In addition, multivariate regression explains 51% variance of the dependent variable. Our findings confirm the assumption of the theory of space syntax according to which safe urban spaces are the production of accessibility, integration and publicization of space.

    Keywords: spatial configuration, environmental safety perception, space syntax, Historical area of Yazd city
  • حجت الله رحیمی*

    برخی از پژوهش گران مانند پیتر لوید تلاش کرده اند که با ترکیب دیدگاه مارکس و وبر یک چهارچوب تحلیلی را برای تحلیل طبقاتی شهرهای جهان سوم ارائه کنند. باوجوداین، تحلیل ساختار اصلی کتاب نشان داد که ترکیب دیدگاه مارکس و وبر به مجموعه ای از تناقض های روش شناختی منجر شده است. نخست، درحالی که لوید وجود طبقه کارگری را در جهان اول بدیهی در نظر می گیرد، مفهوم طبقه در سنت وبر یک هویت ممکن است. دوم، درحالی که لوید با تبعیت از مارکس بیان می کند که لایه بندی طبقاتی تعیین کننده لایه بندی های قومی و نژادی است، سنت وبر بر تاثیر متقابل این میدان ها تاکید می کند. هم چنین، درحالی که او مناسبات میان طبقات اقتصادی و نظم سیاسی دولت را ازمنظر رویکرد مارکس تبیین می کند، اما از تبیین مناسبات میان قشربندی های اجتماعی با نظم سیاسی دولت که در نظریه وبر اهمیت دارد غفلت می ورزد. افزون براین، درحالی که لوید لایه بندی طبقاتی را یک امر شهری و قشربندی های نژادی و قومی را امری غیرشهری (روستایی) می داند، قشربندی های نژادی و قومی در سنت وبر از ارکان اصلی سازمان شهری به شمار می روند. درنهایت، او بدون آن که رویکرد نهایی خود را تبیین کند، فردگرایی روش شناختی وبر را به نحو ساده انگارانه ای با جمع گرایی هستی شناختی مارکس ترکیب می کند.

    کلید واژگان: تحلیل طبقاتی, فقیران شهری جهان سوم, ماکس وبر, کارل مارکس
    Hojatollah Rahimi *

    Lloyd has attempted to construct a framework for social class analysis with regard to the context of the Third World cities. To do this, he, in A Third World Proletariat (1982), seeks to combine two major traditions, Weberism and Marxism. This paper argued that the combination of the two traditions acts as a source of the following theoretical and methodological inconsistencies. First, while Lloyd along with Marx considers working class as a fixed identity in the First World cities, Weberian tradition considers it as a contingent identity. Second, while he, was influenced by Marx, argues that class stratification shapes racial and ethical stratification and relationship, Weberian tradition adheres mutual relations among different fields of society. Third, while he explains relations between economic classes and political regulation of State from Marxist point of view, he neglects to explain relations between social status and political regulation of State, which is important within Weberian tradition. Forth, Class stratification, for him, is an ‘urban’ phenomenon and racial and ethical stratification belong to ‘the rural’, while, from Weberian point of view, racial and ethical stratification are key elements of ‘the urban’. Fifth, Lloyd’s framework seems unacceptably simplistic to combine Weber’s methodological individualism with Marx's ontological holism.

    Keywords: Class analysis, the Poor of Third World Cities, Karl Marx, Max Weber
  • احمد پوراحمد، حجت الله رحیمی، ابوالفضل مشکینی، حسین حاتمی نژاد
    در سالهای اخیر گفتمان جهانی گرایی به گفتمان غالب در بسیاری از کشورها تبدیل شده و الگوهای حکمروایی حاکم بر فضای جغرافیایی را با میانجی گری دولت در سطوح مختف فضایی متاثر کرده است. براساس این چشم انداز، هدف اصلی پژوهش حاضر تبیین پیامدهای گفتمان جهانی گرایی بر الگوی حکمروایی قلمرویی کلانشهر تهران است. با توجه به هدف پژوهش، روش تحلیل گفتمان انتقادی که یک روش کیفی به شمار می رود، برای تحلیل داده ها استفاده شده است. تحلیل گفتمانی برنامه های توسعه کشور نشان می دهد که ساختارهای خاص و کلان اقتصادی، به ویژه استمرار کسری بودجه، افزایش تورم و افزایش مخارج عمومی به تدریج و در فاصله زمانی 1392-1368 باعث مفصل بندی، نهادینه سازی و عملیات سازی مولفه های گفتمان جهانی گرایی در برنامه های توسعه ملی شده است. دولت براساس این گفتمان به تدریج از تامین برخی خدمات عمومی عقب نشینی و آنها را به شهرداری تهران واگذار کرد. انتقال مسئولیت های مالی و مدیریتی از دولت به شهرداری باعث شده است که شهرداری به دلیل محدودیت های مالی و فقدان سازماندهی تشکل های اجتماعی ضدرانت شهری به سوی الگوی مدیریت شهری رانتیر حرکت کند و به تبع آن، ویژگی قلمرومندی شهرداری تشدید و کارکرد فضا در نظام معادلات مالی آن برجسته شود. در این میان، کدگذاری و مونتاژ قلمروی از طریق برنامه های توسعه شهری ابزار اصلی شهرداری برای راهبرد قلمروسازی و پاسخ به ویژگی تشدیدشونده قلمرومندی است. شهرهای موجود در ناحیه کلانشهری تهران نیز برمبنای همین منطق گفتمانی برای تصرف فضا رقابت می کنند و این فرایند باعث می شود که دستیابی به الگوهای مشارکتی برای حل مسائل منطقه ای را دشوار می کند.
    کلید واژگان: گفتمان جهانی گرایی, حکمروایی قلمروی, قلمرومندی, دولت, شهرداری تهران
    Hojatollah Rahimi
    Globalism discourse has been becoming a dominant discourse in many countries and has been influenced governance patterns in different spatial levels through state intermediation in recent years. According to this perspective, the primary aim of this article is to explain consequences of Globalism discourse on the pattern of territorial governance of Tehran metropolis. For the purpose of this article, Critical Discourse Analysis which is a qualitative method has been used for data analysis. Discourse analysis of national development plans shows that particular macro-economic structures and condition, especially decreasing economic growth coupled with increasing fiscal deficits, uprising inflation and expanding public expenditures has gradually forced State to shift form Developmental State discourse to Globalism State discourse through discursive articulation, discursive institutionalization and discursive operationalization processes during 1990-2014. According to Globalism discourse, State has gradually retreated from the provision of some public goods and transferred them to Tehran Municipality. Transfer of financial and administrative responsibilities from State to the Municipality has led it to rentier urban management model because of transferred financial constraints and lack of anti-rent urabn movements. Consequently, these processes intensify the Municipality’s territoriality and then, give emphasis to space and territory in the Municipality’s financial system. Territorial coding and territorial assemblage are two main instruments of the Municipality for territorialization strategies, for reaction to its increasing territoriality and for capturing more spatial territory. Existing cities in Tehran metropolitan area compete to capture more space in the same way, making it difficult to achieve a participatory management model of regional issues.
    Keywords: Globalism discourse, Territorial governance, Territoriality, State, Tehran Municipality
  • Mohammad Hasan Emami, Akbar Arjmandpour*, Hamed Daghaghzadeh, Hojatollah Rahimi, Ali Toghiani, Peyman Adibi
    Background

    Helicobacter pylori colonizes not only on the surface of mucous membrane, but also beneath the surface mucous gel layer (SMGL). As diclofenac Na decreases the secretion of SMGL, in this study we examined this drug as an adjuvant therapy to a quadruple therapy for H. Pylori eradication.

    Materials and Methods

    One hundred and seventy‑two patients were randomly assigned to three groups. Fifty four patients received quadruple therapy, that is, azithromycine 250 mg, amoxicillin 500 mg, bismuth subcitrate 240 mg, and omeprazole 20 mg bid for 1 week (group A) and 65 patients received the same dosage of those agents plus diclofenac Na tab, 100 mg daily for 1 week (group B). Sixty two patients received the quadruple therapy for 2 weeks (group C). Eradication of the infection was assessed 4-6 weeks after completion of treatment by stool antigen assay for H. pylori.

    Results

    While the rate of H. pylori eradication in the groups A and B was 66.7% and 82.1%, respectively (P = 0.062), the rate of H. pylori eradication in groups B and C were 82.1% and 82.3% respectively (P = 0.987).

    Conclusions

    It seems that diclofenac Na can shorten anti‑H. pylori regimens for 1 week. More investigations are needed for more clarification of the efficacy of NSAIDs for successful eradication of H. pylori. (IRCT code: IRCT201204059256N2)

    Keywords: Diclofenac Na, eradication, Helicobacter pylori
  • حجت الله رحیمی
    در سال های اخیر برنامه ریزی راهبردی بر اساس رویکرد دموکراسی مشارکتی و عقلانیت ارتباطی مطرح شد و سپس به دلیل عدم ارائه کاربست عملی مورد نقد قرار گرفت. برای رفع این محدودیت، برخی محققین مانند گاونتا، کرنوال و آتاو معتقدند باید بر رویکرد پژوهش در عمل به مثابه یک راه حل روش شناختی تمرکز کنیم که در آن تاکید بر امر یادگیری متقابل است و منجر به کنش متقابل میان مجموعه متعددی از بازیگران می شود. با وجود این، تحلیل پژوهش های آن ها نشان می دهد که تنها به کاربرد رویکرد پژوهش در عمل در یک مقیاس جغرافیایی توجه شده و از مفهوم کثرت گرای مقیاس غفلت کرده اند، درحالی که به دلیل ماهیت چندمقیاسی مکان ها و ارتباط متقابل مقیاس ها، موفقیت دموکراسی مشارکتی در یک سطح به سطوح دیگر نیز وابسته است. بنابراین، ضروری است تا نگرشی موزون و بهم پیوسته برای برنامه ریزی راهبردی و رویکرد پژوهش در عمل بر اساس روابط میان مقیاس های مختلف و معنای کثرت گرای مقیاس تدوین شود. این نوشتار با رویکردی کثرت گرایی فضایی و طرح مفهوم “برنامه ریزی با مقیاس ها” افق گسترده تری را برای رویکرد پژوهش در عمل فراهم می آورد و از این طریق می تواند به تعادل بخشی روابط دانش، قدرت و تصمیم گیری میان مقیاسی در برنامه ریزی راهبردی مساعدت و ابعاد دموکراتیک آن را تقویت کند.
    کلید واژگان: برنامه ریزی راهبردی, مشارکت, قدرت, رویکرد پژوهش در عمل فضایی, برنامه ریزی با مقیاس ها
    Hojatollah Rahimi
    In recent years، strategic planning has been developed in line with participatory democracy and communicative rationality approaches. These approaches have been criticized for their failure to provide a practical application in reality. Some scholars such as Gaventa & Cornwall and Ataov argue we should conceptualize action research as a methodological solution if we want to implement Communicative rationality، concentrating on mutual learning and involving interactions between multitudes of actors. Although it is clear that because of mutual relations and interdependency of scales and essentially multi-scalar character of places، the successful implementation of participatory democracy in one scale depends on other ones. The analysis of their action research approach shows they have only focused on use of the approach in a single geographical scale and neglected plural dimension of it. Therefore، it is essential to develop a harmonic and continual view for strategic planning and action research approaches by considering inter-scalar interaction and plural dimension of scale. Then، this article through developing a plural approach to scale and proposing the concept of «planning with scales» provides more extensive prospects for strategic planning and action research approach and highlights spatial aspects of these approaches. Spatial action research approach helps to equalize the inter-scalar relation of power، knowledge and decision making process in strategic planning and to improve it democratically.
    Keywords: strategic planning, participation, power, spatial action research approach, planning with scale
  • حجت الله رحیمی *، طهمورث حیدری موصلو

    امنیت اجتماعی یک مفهوم چند بعدی است که شامل ابعاد کالبدی، جمعیتی، اجتماعی و اقتصادی می شود. مطالعه یکپارچه و ارتقای ساختار اجتماعی- اقتصادی و ویژگی های کالبدی فضاهای شهری اثرگذار بر امنیت اجتماعی نواحی شهری، به دلیل آن که بر تجربه ها، احساس امنیت و رضایت خاطر ساکنان یک ناحیه اثرگذار است، یکی از اهداف اصلی سیاستگذاری و مدیریت شهری است. اولین گام برای ارتقا و بهبود ساختار اجتماعی و عناصر کالبدی یک ناحیه، شناسایی پهنه هایی است که در مقایسه با سایر بخش های آن ناحیه از آسیب پذیری بیشتری برخوردار هستند. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر بررسی و تحلیل ساختار اجتماعی- اقتصادی و الگوی کاربری اراضی ناحیه سه منطقه دوازده شهر تهران با استفاده از روش های تحلیل چندمعیاره تاپسیس، آنتروپی و شاخص همبستگی فضایی مورن در محیط نرم افزاری سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) می باشد. روش پژوهش حاضر روش توصیفی- تحلیلی می باشد و برای انجام پژوهش از داده های سرشماری عمومی سال 1385 استفاده شده است. واحدهای تجزیه و تحلیل در این پژوهش نیز بلوک های آماری موجود در ناحیه سه منطقه دوازده شهر تهران می باشد. نتایج پژوهش نشان می-دهد که پهنه هایی که از نظر شاخص های مورد نظر امتیاز حداقل را کسب کرده اند، به طور مشخص، ناحیه را به دو بخش تقسیم کرده اند که می تواند به کاهش انسجام اجتماعی و عدم شکل گیری شبکه های اجتماعی مثبت و سازنده به منظور ارتقاء امنیت اجتماعی ناحیه کمک کند. هم چنین، تحلیل آماری الگوی فضایی بلوک های موجود در ناحیه بر اساس رتبه نهایی هر یک از بلوک ها و با استفاده از شاخص آماری همبستگی فضایی مورن نیز بیانگر توزیع فضایی بلوک ها به صورت خوشه ای و متمرکز است. به عبارت دیگر، بلوک های مجاور از نظر شاخص های مورد استفاده با یکدیگر تفاوت دارند. از این نوع الگو در شرایطی که یک برنامه ریزی مشخصی برای ساماندهی و ارتقاء امنیت اجتماعی وجود داشته باشد، می توان به منظور اشاعه ویژگی های مثبت اجتماعی و فرهنگی استفاده کرد و از این طریق کیفیت نظارت و کنترل اجتماعی (غیر رسمی) را در ناحیه افزایش داد. از سوی دیگر، در صورت فقدان برنامه ریزی و سیاستگذاری های اجتماعی مناسب و نیز به دلیل وجود ناهمگونی در ساختار اجتماعی و کالبدی موجود در ناحیه می تواند زمینه ساز گسترش و نفوذ ویژگی های نامطلوب اجتماعی- اقتصادی در بلوک های مطلوب و در نهایت از بین رفتن فضاهای ایمن موجود در ناحیه گردد.

    کلید واژگان: امنیت اجتماعی, ساختار اجتماعی- اقتصادی, الگوی کاربری اراضی, ناحیه سه منطقه دوازده شهر تهران
    Hojatollah Rahimi

    Social security is a multi-dimensional concept including skeleton, population, social and economic dimensions. Integrated study and improvement of socioeconomic structure and skeleton characteristics of urban spaces affecting social security of urban regions is one of the major objectives of urban policy-making and management, due to its impact on experiences, security feeling and residents' satisfaction. The first step for improvement of social structure and skeleton elements of a region is identifying the areas which are more vulnerable compared to the other places. To that effect, the present research aims at reviewing and analyzing the socioeconomic structure and the model for the lands in region 3 of municipality of zone 12 by using Topsis multi-purpose analysis method, anthrop, Moren spatial correlation index in the software environment of GIS. The research is of descriptive-analytical type. The data resulted from public head count of 2006 was used for conducting the research. The analysis units in the research are the existing statistical blocks in region 3 of municipality zone 12.The results of the research indicates that the areas which scored the minimum based on the predetermined criteria have clearly divided the region into two parts, which can contribute to social integration, preventing formation of positive and constructive social networks to improve social security in the region. Statistical analysis of spatial pattern of the existing blocks in the region is conducted in the region based on the final score of every block and through using statistical index of Moren spatial correlation which expresses the spatial distribution of blocks in a cluster and concentrated way. In other words, the adjacent blocks differ from each other in terms of the utilized indexes. When there is a certain planning for organizing and improving social security, the pattern can be used for dissemination of positive social and cultural characteristics to enhance the quality of social (informal) surveillance and control. On the other hand, in case proper social planning and policy-making does not exist and due to heterogeneity in the existing social and skeleton structure it can pave the ground for expansion and penetration of undesirable socioeconomic features in the desirable blocks and finally lead to deterioration of safe places in the region.

    Keywords: social security, socioeconomic structure, lands utilization model, region 3 of municipality zone12
  • ابوالفضل مشکینی، حجت الله رحیمی، اسماعیل صالحی
    امر مسلم این است که شهروندان باید بدون توجه به شرایط جنسی و سنی بتوانند به فضاهای عمومی دسترسی داشته باشند. با وجود این، ساختارهای اجتماعی، بی نظمی های اجتماعی و کالبدی و ویژگی های فردی موجب تفاوت میان گروه اجتماعی مردان و زنان از نظر ادراک امنیت اجتماعی می شود و تفاوت در ادراک، سبب نابرابری در استفاده از فضاهای عمومی می شود. هدف پژوهش حاضر تجزیه و تحلیل تفاوت های فوق در محله نه منطقه دوازده شهر تهران در قالب شش زیر گروه سنی و جنسی و از طریق پرسشنامه بود. نتایج نشان می دهد که به استثنای زنان 60 ساله و بیشتر، مردان در مقایسه با زنان از فضاهای عمومی بیشتر استفاده می کنند. ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که رابطه معناداری میان میزان استفاده از فضاهای عمومی و نحوه ادراک امنیت اجتماعی وجود دارد. هم چنین، تجزیه و تحلیل عوامل موثر بر ادراک امنیت اجتماعی نشان داد که ویژگی های محیط اجتماعی بیشتر از ویژگی های فردی اهمیت دارند. بر این اساس، متغیر انسجام اجتماعی در گروه زنان و متغیر حمایت اجتماعی در گروه مردان بیش ترین نقش را در تبیین متغیر ادراک امنیت اجتماعی دارد.
    کلید واژگان: ادراک امنیت اجتماعی, فضاهای عمومی, زنان, مردان, محله نه منطقه دوازده شهر تهران
    Abolfazl Meshkini, Hojatollah Rahimi, Esmaeel Salehi
    It is true that citizens must be able to access public spaces irrespective of their gender and age differences. But social structures, social and physical disorder and personal characteristics of social groups (men and women) make their different perceptions of neighborhood safety, resulting in unequal use of public spaces. This study aimed to analyze above differences in terms of six subgroups according to age and gender variables using questionnaire in Neighborhood Nine of District Twelve, in the city of Tehran. The results show that with the exception of women 60 years of age and older, men use public spaces more than women. Pearson correlation coefficient indicates a significant relationship between use of public spaces and the perception of neighborhood safety. Also, analyzing factors affecting perception of neighborhood safety demonstrates social environment variables have more important role than personal characteristics in residents’ perception of safety by considering gender as a fixed variable. Accordingly, related social cohesion variables in women and related social support variables in men have the most effect on perception of neighborhood safety respectively.
    Keywords: Social Safety Perception, Public Spaces, Women, Men, Neighborhood Nine of District Twelve, Tehran city
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال