به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

komeil dashti rostami

  • Mahsa Khademi, Raheleh Ghaffari, Komeil Dashti Rostami *
    Background
    Diastasis of Rectus Abdominis (DRA) is a frequent problem that affects women during pregnancy and postpartum. The study aimed to investigate the effectiveness of static and dynamic plank exercise on Inter-Recti Distance (IRD) in postpartum women.
    Methods
    This semi-experimental study included 30 postpartum women with DRA who were randomly divided into static plank (N=10), dynamic plank (N=10) and control group (n=10). Exercise groups implemented the plank exercise three times weekly for six weeks in Sari, Iran from April to May 2023. Ultrasound imaging was recorded to measure IRD in three locations, center of umbilicus (reference point), three cm above and three cm below umbilicus. The analysis of covariance (ANCOVA) was used to compare the effect of static and dynamic plank exercise on IRD.
    Results
    IRD significantly decreased in static (29 mm vs 27/4 mm, P=0.001) and dynamic (30.1 mm vs 27 mm, P=0.001) plank groups after exercise. IRD did not significantly differ between static and dynamic groups at post-test (P=0.420). However, the percentage of the change was greater in dynamic (10.33%) compared with the static (5.51%) group. A significant difference was observed between the dynamic and control groups (P=0.001).
    Conclusion
    The findings revealed that both types of plank exercise could cause narrowing of IRD in postpartum women. However, based on the percentage of change, incorporating additional movements such as abduction and rotation in dynamic plank, which could produce more muscle activity, yielded greater reduction in IRD compared with static plank.
    Keywords: Rectus Abdominus, Core Stability, Muscle Weakness, Linea Alba
  • Komeil Dashti Rostami*, Mahdi Nabavinik, Shahram Rezazadeh
    Purpose

    Proprioceptive neuromuscular facilitation (PNF) stretching is considered a clinically effective way to enhance muscle properties; however, rare information exists about its effect on muscle flexibility and strength of the patients with stroke. To investigate the efficacy of PNF exercise on lower extremity muscle flexibility and strength after stroke.

    Methods

    Twenty-four men with stroke were chosen for the current study and assigned to two groups, PNF (n=12, mean age=59.3) and control group (n=12, mean age=58.7). Both groups received conventional rehabilitation three times a week for two months, while the PNF group received an additional 20-minute contract-relax (CR) method of PNF exercises during each session. Gastrocnemius and hamstring flexibility have been measured pre- and post-intervention by wall lunge and active straight leg raising (aSLR) tests, respectively. Additionally, hamstring and quadriceps strength has been measured pre- and post-intervention by a hand-held dynamometer. A 2×2 mixed repeated measure analysis of variance (ANOVA) was utilized to analyze data.

    Results

    Significant interaction of time x group was found for hamstring flexibility (F=33.24, P<0.01) and strength (F=23.86, P<0.01). Post hoc analysis indicated that aSLR (effect size=0.75) and hamstring strength (effect size=0.67) significantly increased in the PNF group. No significant interactions or main effects were observed for gastrocnemius flexibility and quadriceps strength. 

    Conclusion

    The results indicate that eight weeks of PNF stretching improves hamstring muscle flexibility and strength in patients with stroke. However, future studies have to confirm the prolonged effects of PNF exercise.

    Keywords: Stretching, Stroke, Rehabilitation, Muscle Weakness, Range Of Motion (ROM)
  • کمیل دشتی رستمی *
    سابقه و هدف

    مربیان نقش مهمی در تسهیل استراتژی های پیشگیری از آسیب به منظور کاهش خطر آسیب ایفا می کنند، با وجود این نقش مربیان تحت تاثیر میزان دانش و نگرش آن ها در مورد برنامه های پیشگیری از آسیب قرار دارد. هدف تحقیق حاضر بررسی میزان دانش و نگرش مربیان فوتبال در مورد پیشگیری از آسیب بوده است.

    روش بررسی

     در این تحقیق پیمایشی 200 مربی فوتبال در استان مازندران پرسشنامه ای حاوی مجموعه ای از سئوالات باز و بسته پاسخ راجع به میزان دانش و نگرش در مورد پیشگیری از آسیب های ورزشی را در فوتبال پر کردند. از رویکردهای توصیفی کمی و کیفی به ترتیب برای تحلیل پرسش های بسته و باز پاسخ استفاده شد.

    یافته ها

     دانش مربیان در مورد آسیب های شایع سر و اندام فوقانی و عوامل خطرزای مرتبط با آسیب کمتر از میزان دانش در مورد آسیب های رایج اندام تحتانی بود. به طور خاص، در مورد آسیب سر (تکان مغزی) در رشته فوتبال دانشی وجود نداشت. مربیان نگرش مثبتی در مورد پیشگیری از آسیب داشتند. با وجود این، عدم دانش کافی، عدم توجه مسئولین و محدودیت های زمانی و مکانی موانع اصلی عدم اجرای برنامه های پیشگیری از آسیب بود. نیمی از مربیان اعتقاد داشتند ادامه بازی توسط بازیکنان علیرغم وجود آسیب دیدگی تحت فشار مربیان صورت می گیرد. میل به پیروزی، ناچیز پنداشتن آسیب و اثبات خود به مربی دلایل اصلی چنین رفتارهایی است.
     

    نتیجه گیری

    به نظر می رسد دانش مربیان در مورد آسیب های اندام فوقانی در فوتبال اندک است. پیشنهاد می شود فدراسیون فوتبال و هیات های فوتبال استان و شهرستان با برگزاری دوره های آموزشی، دانش مربیان در زمینه آسیب های رایج و عوامل خطرزای مرتبط با آسیب فوتبال به خصوص آسیب های سر را ارتقاء بخشند. 

    کلید واژگان: نگرش مربیان, آسیب های ورزشی, پیشگیری, گرم کردن, عوامل خطرزای آسیب
    Komeil Dashti Rostami*
    Background and Aim

     Coaches play a key role in facilitating injury prevention strategies to reduce the risk of injury in sport; however, this is likely influenced by their knowledge of, and attitude towards, injuries and injury prevention programs. There is limited research in soccer investigating coach knowledge and attitudes towards injury. Therefore, purpose of this research was to investigate Mazandaran province soccer's coach knowledge and attitudes towards sport injury prevention.

    Materials and Methods

     A cross-sectional study was conducted in which 200 soccer coaches completed a survey including a series of closed and open-ended questions regarding their knowledge and attitudes towards sport injury prevention.

    Result

     Coaches were less knowledgeable about common upper body injuries and associated risk factors than lower body injuries and common injury types. In particular, there was a lack of awareness that injuries to the head/face (head concussion) were common. Coaches had a positive attitude towards sport injury prevention; However, constraints of time and space are major barriers to coaches implementing sport injury prevention programs. Greater levels of knowledge and more positive attitudes were reported by coaches with more experience. Half of coaches reported witnessing coaches putting pressure on players to play when injured and most coaches reported seeing injured players play on when they thought they should not have.

    Conclusion

     Soccer coaches had poor knowledge about upper extremity injuries. Soccer organizations should improve coach education about common soccer-related injuries and injury risk factors, such as head injuries and effective injury prevention-based resources.

    Keywords: Coach Attitude, Sport Injuries, Prevention, Warm Up, Injury Risk Factors
  • کمیل دشتی رستمی*، محمدحسین علیزاده، هومن مینونژاد، حمیدرضا یزدی
    عضله دوقلو یکی از عضلات اصلی مفصل زانو است اما تغییرات آن بعد از آسیب ACL کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه فعالیت عضلات دوقلو داخلی و خارجی در ورزشکاران با و بدون سابقه پارگی رباط صلیبی قدامی حین حرکت افت-فرود بوده است. نمونه پژوهش حاضر شامل 15 نفر با عمل بازسازی ACL ، 15 نفر با پارگی ACL بدون عمل بازسازی و 15 نفر به عنوان گروه کنترل بودند. فعالیت واکنشی عضله دوقلو خارجی در آزمودنی های گروه آسیب دیده به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود. با توجه به اینکه عضله ی دوقلو آنتاگونیست ACL بوده و فعالیت آن می تواند باعث افزایش استرین به ACL شود بنابراین به نظر می رسد کمتر بودن فعالیت عضله دوقلو خارجی در افراد آسیب دیده نسبت به افراد سالم، یک مکانیسم جبرانی است تا از طریق آن استرین وارد بر ACL را کاهش دهند.
    کلید واژگان: رباط صلیبی قدامی, مفصل زانو, عضله دوقلو, فعالیت واکنشی
    Komeil Dashti Rostami *, Mohamadhossein Alizadeh, Hooman Minoonejad, Hamidreza Yazdi
    The gastrocnemius muscle is one of the main muscles of the knee joint but its neuromuscular adaptations after ACL injury are poorly. The purpose of this study was to compare medial and lateral gastrocnemius preparatory and reactive activity patterns in the athletes with and without a history of ACL rupture. 15 ACL deficient, 15 ACL reconstructed and 15 control subjects participated in this cross-sectional study. ACL injured groups (ACLD and ACLR) had significantly lower lateral gastrocnemius muscle activity in the reactive phase compared to the control group. The gastrocnemius muscle is an antagonist of ACL and thus it seems that lower lateral gastrocnemius activity in ACL injured groups is a compensatory mechanism to decrease strain on ACL. .
    Keywords: Anterior cruciate ligament, Knee Joint, gastrocnemius muscle, reactive activity
  • کمیل دشتی رستمی*، محمد فلاح محمدی، زینب واحدی کلاکری
    هدف

    عارضه انگشت شست کج یکی از شایع ترین ناهنجاری ها در دختران دانش آموز می باشد. هدف تحقیق حاضر بررسی ارتباط بین شاخص های آنتروپومتریکی و نوع پا با عارضه انگشست شست کج در دانش آموزان دختر 10 تا 12 سال بوده است.

    روش ها

    پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است. 60 نفر از دختران دانش آموز دامنه سنی 10 تا 12 سال شهر قایم شهر در سال تحصیلی 99-98 مبتلا به عارضه انگشت شست کج به صورت در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند.پس از جمع آوری داده ها، از نرم افزار SPSS و آزمون کولموگروف- اسمیرنف جهت بررسی نرمال بودن داده ها و از ضریب همبستگی اسپیرمن برای بررسی ارتباط بین متغیرها استفاده شد. کلیه فرضیه ها در سطح معنی داری 95 درصد آزمون شدند.

    نتایج

    نتایج این مطالعه نشان داد ارتباط معنی داری بین شست کج و وزن (03/0=P-Value)، شست کج و شاخص توده بدنی (008/0=P-Value)، شست کج و پهنای قسمت قدامی پا (04/0=P-Value) و شست کج و میزان افت ناوی (001/0=P-Value) وجود دارد اما ارتباط معنی داری بین شست کج و قد  (05/0≤P-Value) و نیز شست کج و طول پا (05/0≤P-Value) مشاهده نشد.

    نتیجه گیری

    نتایج مطالعه حاضر وجود ارتباط مثبت و معنادار بین وزن، شاخص توده بدنی، پهنای قسمت قدامی پا و کف پای صاف را با زاویه شست کج نشان داد. با توجه به نتایج بدست آمده توصیه می شود ملاحظاتی نظیر کنترل وزن، استفاده از کفش های متناسب با پهنای قسمت قدامی پا و اصلاح کف پای صاف به منظور کاهش زاویه شست کج در نظر گرفته شود.

    کلید واژگان: شست کج, آنتروپومتری, پا, شاخص توده بدنی, اپیدمیولوژی
    Komeil Dashti Rostami*, Mohammad Fallah Mohammadi, Zeinab Vahedi Kolagar
    Introduction

    The hallux valgus is one of the most common abnormality in the school girls. This study aimed to investigate the relationship between some anthropometric indices and foot type with hallux valgus in 10-12-year-old female students.

    Methods

    This descriptive correlational study was conducted on 60 female students aged from 10 to 12 years with hallux valgus abnormality in Ghaemshahr city who were selected using available sampling method. After data collection, Kolmogorov-Smirnov test was used to check the normality of the data and the relationship between variables was examined by Spearman correlation coefficient using SPSS software. All hypotheses were tested at 95% level of significance.

    Results

    The results of this study showed a significant relationship between hallux valgus and weight (P=0.03), body mass index (P=0.008), width of the front of the foot (P=0.04), and navy drop rate (P=0.001), while no significant relationship was found between hallux valgus and height (P≥0.05) and foot length (P≥0.05).

    Conclusion

    The results of the present study showed a positive and significant relationship between weight, body mass index, width of the front of the foot, and flat foot with hallux valgus. Therefore, weight control, the use of shoes appropriate to the width of the front of the foot, and treatment of flat foot is recommended to reduce the rate of hallux valgus.

    Keywords: Hallux Valgus, Anthropometry, Foot, Body Mass Index, Epidemiology
  • Komeil Dashti Rostami *, Mahdi Nabavinik, Aynollah Naderi
    Background
    The effect of kinesiophobia (fear of movement) following an anterior cruciate ligament injury (ACL) has recently received great attention. However, the relationship between kinesiophobia and peak vertical ground reaction force (VGRF) in ACL reconstructed (ACLR) and deficient (ACLD) individuals has not been investigated.
    Methods
    Forty male patients (20 ACLR and 20 ACLD), 24 months post-ACL injury, who had completed post-injury/operative rehabilitation, participated in this cross-sectional study. Participants completed a drop vertical landing task on force plate while the VGRF was recorded. Participants also completed the TSK-11 (kinesiophobia) questionnaire.
    Results
    Associations between peak VGRF and the TSK scale were made with Pearson correlation coefficients; significant relationships were defined as p≤0.05. The average peak VGRF was 2.67 ± 0.28 and 2.68 ± 0.17 (mean±SD) %bodyweight and the TSK value was 33.45 ± 4.6 and 31.60 ± 3.40 (mean±SD) for ACLD and ACLR groups, respectively. There was a significant negative association between poorer responses on the TSK scale and peak VGRF in the ACLD group (r=-0.58, p=0.007) but not in the ACLR group (r=-0.31, p=0.17).
    Conclusion
    This study found greater kinesiophobia to be associated with a lower peak VGRF in the ACLD group during the landing task. It seems that ACLD individuals unload their injured limb because of fear of movement. These results suggest that in ACLD individuals with high kinesiophobia, cognitive training should be incorporated into their rehabilitation program to improve landing mechanics. Future studies are needed to assess whether these relationships play a role in developing osteoarthritis over time
    Keywords: knee joint, anterior cruciate ligament, biopsychological model, fear of movement, cognitive training
  • کمیل دشتی رستمی*، محمدحسین علیزاده، هومن مینونژاد، حمیدرضا یزدی
    زمینه و هدف

    از آنجایی که ورزشکاران بعد از پارگی رباط صلیبی قدامی خستگی را تجربه می کنند، بنابراین شناخت اثرات خستگی بر کنترل عصبی عضلانی و اجرای عملکردی حایز اهمیت است. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر خستگی بر میزان هم انقباضی عضلات اطراف زانو و اجرای عملکردی در ورزشکاران با سابقه ی پارگی رباط صلیبی قدامی بود.  

    روش بررسی

    نمونه تحقیق حاضر شامل 36 ورزشکار بود که در سه گروه، 12 نفر با عمل بازسازی رباط صلیبی (ACLR)، 12 نفر با پارگی رباط صلیبی بدون عمل بازسازی (ACLD) و 12 نفر به عنوان گروه کنترل قرار گرفتند. میزان هم انقباضی عضلات چهارسر- همسترینگ، چهارسر- دوقلو و اجرای عملکردی در قبل و بعد از خستگی مورد ارزیابی قرار گرفت.

     یافته ها

    میزان هم انقباضی عضلات چهارسرران- دوقلو در گروه های آسیب دیده (ACLR و ACLD) به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود. همچنین اجرای عملکردی در تست لی تک پا در گروه های آسیب دیده به طور معناداری بعد از خستگی کاهش یافت.

    نتیجه گیری

    هم انقباضی عضلات چهارسر- دوقلو در ایجاد ثبات مفصل زانو مهم است، لذا توصیه می شود در تمرینات توانبخشی این دو عضله بیشتر مدنظر قرار گیرد. با توجه به کاهش اجرای عملکردی در ورزشکاران آسیب دیده، پیشنهاد می شود آزمون های عملکردی در شرایط خستگی نیز ارزیابی شوند.

    کلید واژگان: زانو, رباط صلیبی قدامی, کنترل عصبی-عضلانی, اجرای عملکردی
    Komeil Dashti Rostami *, Mohammadhossein Akizadeh, Hooman Minoonejad, Hamidreza Yazdi
    Background and aim

    As athletes returning to activity after anterior cruciate ligament injury likely experience fatigue, understanding how fatigue affects neuromuscular control and functional performance has the clinical importance. The purpose of this study was to determine the effect of fatigue on knee muscles co-contraction and functional performance of the athletes with the history of anterior cruciate ligament rupture.

    Materials and Methods

    Thirty six athletes including 12 individuals with anterior cruciate ligament reconstruction (ACLR), 12 individuals with the anterior cruciate ligament rupture without reconstruction (ACLD) and 12 controls were recruited to participate in the study. Quadriceps to hamstrings, quadriceps to gastrocnemius co-contraction and functional performance were measured before and after fatigue.

    Results

    Lateral quadriceps to gastrocnemius co-contraction was significantly lower in ACL injured groups compared to controls. Also, functional performance in single leg hop test significantly decreased in ACL injured groups post fatigue.

    Conclusion

    It seems that quadriceps and gastrocnemius muscle co-contraction have important role in establishing knee joint stability, so these two muscles should be more considered in rehabilitation exercises. Also, for a more comprehensive evaluation of lower extremity function after ACL injury, it is therefore suggested that functional testing should be performed both under non-fatigued and fatigued test conditions.

    Keywords: : knee, Anterior cruciate ligament, neuromuscular control, functional performance
  • کمیل دشتی رستمی، فریبا محمدی*
    مقدمه و اهداف
    فعالیت عضلات کنترل کننده مفصل زانو، بزرگی نیروهای عکس العمل زمین را در طول فعالیت های پرش-فرود تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی ارتباط بین فعالیت الکترومایوگرافی عضلات زانو با حداکثر نیروهای عکس العمل زمین بود.
    مواد و روش ها
    روش تحقیق حاضر از نوع همبستگی است. 20 ورزشکار مرد سالم (میانگین±انحراف استاندارد، سن 45/4±5/25 سال) به صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. میزان فعالیت عضلات اطراف زانو شامل چهارسرران، همسترینگ و دوقلو در مرحله قبل و بعد از برخورد پا با زمین و ارتباط آن با حداکثر مولفه های نیروی عکس المعل زمین (عمودی، قدامی-خلفی و داخلی-خارجی) حین حرکت افت-فرود تک پا مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تحلیل داده های تحقیق از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.
    یافته ها
    نتایج تحقیق حاضر همبستگی معنادار و منفی را بین فعالیت عضله دوقلو خارجی در مرحله بعد از برخورد با تمام مولفه های نیروی عکس العمل زمین نشان داد (001/0P=). بین فعالیت عضله دوقلو داخلی در مرحله قبل از برخورد با تمام مولفه های نیروی عکس العمل زمین همبستگی مثبت و معنادار و در مرحله بعد از برخورد با مولفه های عمودی و قدامی-خلفی همبستگی منفی و معنادار وجود داشت (001/0P=). همچنین بین فعالیت عضله همسترینگ خارجی و مولفه قدامی-خلفی نیروی عکس العمل زمین در مرحله بعد از برخورد همبستگی منفی و معناداری وجود داشت (001/0P=).
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد عضلات همسترینگ خارجی و دوقلو (داخلی و خارجی) نقش مهمی در تعدیل حداکثر نیروهای عکس العمل زمین حین حرکت افت-فرود تک پا ایفا می کند؛ بنابراین با توجه به نتایج به دست آمده از تحقیق حاضر، به مربیان و متخصصین توانبخشی پیشنهاد می شود به منظور پیشگیری از آسیب رباط صلیبی به طور خاص بر روی فعالیت عضلات همسترینگ خارجی و دوقلو (داخلی و خارجی) تمرکز کنند.
    کلید واژگان: زانو, فعالیت الکترومایوگرافی, نیروی عکس العمل زمین, رباط صلیبی قدامی
    Komeil Dashti Rostami, Fariba Mohammadi *
    Background and Aims
    Activity of knee joint muscles can influence the magnitude of ground reaction forces during jump-landing tasks. The objective of the present study was to examine the relationship between electromyography activity of the knee joint muscles and ground reaction forces during single-leg drop landing task.      
    Materials and Methods
    A total of 20 healthy male athletes (mean ± standard deviation, age 25.4±4.45 years) participated in the present correlational study. Activity of knee joint muscles, including quadriceps, hamstrings, and gastrocnemius, at pre and post landing phases were analyzed and their relationships with ground reaction forces (vertical, anterior-posterior, and medial-lateral) were assessed during single leg vertical drop landing task. Pearson correlation coefficient was used for data analysis.   
    Results
    The results demonstrated significant negative correlation between lateral gastrocnemius muscle activity and all components of ground reaction forces (P= 0.001). Also, there was a significant positive correlation between medial gastrocnemius activity and all components of ground reaction forces at pre landing phase and also a significant negative correlation with vertical and anterior-posterior component at post landing phase (P=0.001). Moreover, there was a significant negative correlation between lateral hamstring activity and anterior-posterior ground reaction force at post-contact phase (P=0.001).
    Conclusion
    It seems that gastrocnemius (medial and lateral) and lateral hamstring muscles play important roles in adjusting ground reaction force components during single leg vertical drop landing task. According to the results of the current study, it is suggested that rehabilitation specialists focus especially on activation exercises for gastrocnemius (medial and lateral) and lateral hamstring muscles in order to prevent anterior cruciate ligament injury.
    Keywords: knee, Electromyography activity, ground reaction force, Anterior Cruciate ligament
  • Komeil Dashti Rostami, MohammadHossein Alizadeh *, Hooman Minoonejad, Hamidreza Yazdi
    Introduction

    Since people experience fatigue after anterior cruciate ligament injury during exercises, it is important to understand how fatigue affects the biomechanical movement patterns. Therefore, this study aimed to investigate the effect of fatigue on ground reaction force variables during single-leg landing in athletes with a history of an anterior cruciate ligament sprain.

    Methods

    it was a case-control study conducted in the University Laboratory. The sample consisted of 36 male athletes who were divided into three groups: 12 people with Anterior Cruciate Ligament Reconstruction (ACLR), 12 people with Anterior Cruciate Ligament Deficiency (ACLD), and 12 people as the control group. Fatigue was induced via the repetitive sets of double-leg squats (n=8), which were interspersed with the sets of countermovement jumps (n=2) and single-leg landings (n=3) until squats were no longer possible. A 2×2 repeated-measures multivariate analysis of variance was used to detect the main effects of group (ACLD, ACLR, control) and fatigue state (prefatigue, postfatigue) on the ground reaction forces variables.

    Results

    The results showed a significant decrease in the peak vertical force and internal-external ground reaction force in the ACLD group after fatigue. Regardless of the fatigue state, the peak vertical ground reaction force in ACLD and ACLR groups was significantly lower than that in the control group.

    Conclusion

    The athletes with the ACL injury, regardless of the selective treatment type, use compensatory strategies to reduce the contact forces on the lower extremity, compared with healthy athletes.

    Keywords: Injury, fatigue, anterior cruciate ligament, ground reaction force, Knee Joint
سامانه نویسندگان
  • دکتر کمیل دشتی رستمی
    دکتر کمیل دشتی رستمی
    استادیار علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
اطلاعات نویسنده(گان) توسط ایشان ثبت و تکمیل شده‌است. برای مشاهده مشخصات و فهرست همه مطالب، صفحه رزومه ایشان را ببینید.
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال