marzieh izanloo
-
هدف
یکی از چالش های اساسی مراکز ارایه خدمات سلامت، محاسبه بهای تمام شده خدمات ارایه شده است. خدمات توان بخشی نقش قابل توجهی در بازیابی توانایی عملکردی افراد و بازگرداندن افراد آسیب دیده به جامعه برای ایفای نقش فردی و اجتماعی خود دارد. بنابراین آگاهی از بهای تمام شده خدمات توان بخشی، می تواند در تخصیص بهینه منابع و اصلاح بودجه کارساز باشد. مطالعه حاضر سعی دارد با محاسبه بهای تمام شده خدمات توان بخشی در مرکز خدمات توان بخشی نظام مافی با استفاده از روشی نوینی، مدیران ذی ربط را در اتخاذ تصمیمات مناسب یاری کند.
روش بررسیمطالعه حاضر توصیفی، مقطعی و گذشته نگر بوده و بهای تمام شده برای 9 کد استاندارد خدمت توان بخشی ارایه شده در مرکز خدمات توان بخشی نظام مافی در سال 1398 (شامل خدمات سرپایی گفتاردرمانی، کاردرمانی، فیزیوتراپی و شنوایی شناسی) را با استفاده از روش هزینه یابی زمان محور برمبنای عملکرد محاسبه کرده است. به منظور استخراج، تعیین معادلات زمان و محاسبه بهای تمام شده، ابتدا توالی فعالیت های انجام گرفته در یک کد خدمت احصا شد. سپس منابع مورد نیاز برای انجام هر فعالیت شناسایی و منبع هزینه ای برای هر فعالیت مشخص شد. در مرحله بعد محرک یا عامل هزینه برای هر منبع مشخص و میزان به کارگیری از آن ها در هر فعالیت تعیین شد. با توجه به اهمیت هزینه های پرسنلی، این مرحله با جزییات و حساسیت بیشتری که بر مبنای زمان مورد نیاز برای ارایه هر فعالیت است محاسبه شده است. برای این منظور با در نظر گرفتن زمان حضور سالانه پرسنل و هزینه های حقوق و دستمزد ایشان، بهای هر دقیقه از جبران خدمات محاسبه شد. در نهایت هزینه های هر واحد از عامل تولید محاسبه شد و به منابع هزینه ای، جلوه ای پولی داده شده و مجموع آن به ازای هر کد خدمت محاسبه شد.
یافته هابررسی ساختار هزینه در مرکز نظام مافی نشان می دهد هزینه های مالی اجاره (47/9 درصد)، مواد و لوازم مصرف شدنی (11/6 درصد) و خدمات قراردادی (10/5 درصد) بالاترین سهم را در هزینه های این موسسه داشته اند. نتایج نشان می دهد بهای تمام شده خدمات توان بخشی سرپایی در مرکز نظام مافی (به استثنای یک کد خدمت گفتاردرمانی) بیشتر از تعرفه های مصوب برای خدمات مذکور بوده است. در میان سهم هزینه های مختلف از بهای تمام شده خدمات، هزینه پرسنل تخصصی در خدمات فیزیوتراپی و هزینه های ساختمان در خدمات کاردرمانی، گفتاردرمانی و شنوایی سنجی، بالاترین سهم را به خود اختصاص داده اند. هزینه تمام شده پرسنل ستادی در مرکز نظام مافی در حدود 3/904 ریال به ازای هر دقیقه فعالیت برآورد شده که نشان می دهد هزینه هر دقیقه از پرسنل ستادی، رقمی بیشتر از نیروی کار تخصصی کاردرمانی اطفال (2/046 ریال)، کاردرمانی (1/929 ریال)، گفتاردرمانی (1/899 ریال) و شنوایی سنجی (1/974 ریال) در این مرکز بوده است. با توجه به اینکه به طور متوسط، در حدود 24/5 درصد از کل هزینه های خدمات توان بخشی مربوط به هزینه های سربار بوده است، یکی از مهم ترین علل شکاف بین بهای تمام شده و تعرفه ها را می توان بالا بودن هزینه های سربار این خدمات دانست.
نتیجه گیریمحاسبه بهای تمام شده خدمات توان بخشی سرپایی در مرکز توان بخشی نظام مافی نشان می دهد تفاوت قابل توجهی میان بهای تمام شده برخی از خدمات و تعرفه های مصوب آن وجود دارد. به دلیل ظرفیت پایین ارایه خدمت در مرکز نظام مافی، هزینه های سربار آن، به تورم بهای تمام شده خدمات در این مرکز منجر شده است. بنابراین ادغام موسسات کوچک و ارتقاع سیستم ارجاع توان خواهان از مراکز درمانی، می تواند باعث سرشکن شدن هزینه ها و کاهش بهای تمام شده شود. با در نظر گرفتن این نکته که بیشتر خدمات توان بخشی تحت پوشش بیمه های اجتماعی ایران نیست و تعرفه های فعلی نیز برای خانواده های نیازمند به خدمات توان بخشی مقرون به صرفه نیست، تمهیدات ملی در این حوزه را باید از ضرورت های نظام سلامت دانست. به علاوه استفاده از روش هزینه یابی زمان محور در مراکز ارایه خدمات توان بخشی می تواند راه حلی برای شناسایی منابع اصلی هزینه ها و کنترل تورم قیمت در بخش سلامت باشد.
کلید واژگان: خدمات توان بخشی, تحلیل هزینه, تخصیص هزینه, اقتصاد سلامتObjectiveOne of the basic challenges of health care centers is the inflation of the costs of services. Rehabilitation services play a significant role in restoring disabled people's functional ability. Having knowledge of the unit cost of rehabilitation services can be useful in optimal allocation of resources and budget. This study aims to calculate the unit cost of outpatient rehabilitation services provided by the Nezam-Mafi Rehabilitation Center (NMRC) in Tehran, Iran.
Materials & MethodsThis is a descriptive, retrospective study with a cross-sectional design. The time-driven activity-based costing (TDABC) method was used to determine the unit cost for 9 outpatient rehabilitation services related to speech therapy, occupational therapy, physiotherapy and audiology provided by the NMRC in 2019. In the first step, the sequence of each activity was mapped in one code (service). Then, the resources needed to perform each activity were identified and the source of cost for each activity was specified. In the next step, the cost driver for each specific sources and the amount of their use in each activity were determined. Due to the importance of personnel costs, this stage was done with more attention on the time required to provide each activity. In this regard, the cost of each minute of service compensation was calculated by considering the annual attendance time of personnel and their salary expenses. Finally, the costs of each unit of the production factor and the total cost for each code (service) were determined.
ResultsIn the NMRC, the costs of renting (47.9%), consumable materials and supplies (11.6%), and contracted services (10.5%) made up the highest percentage of costs. The costs of outpatient rehabilitation services (except for speech therapy) were higher than official tariffs for these services. The cost of specialized personnel for physiotherapy services and the cost of building in occupational therapy, speech therapy, and audiology services had the highest share in their unit costs. The total cost of staff personnel was estimated at 3.904 Rials per minute (RPM), which was higher than the specialized professional for pediatric occupational therapy (2046 RPM), occupational therapy (1929 RPM), speech therapy (1899 RPM), and audiology (1974 RPM). The high overhead costs of outpatient rehabilitation services (24.5% of the total cost( were one of the primary reasons for the gap between the average costs and tariffs.
ConclusionThere is a considerable gap between the cost of some services in the NMRC and the related tariffs. Due to the low capacity of service provision in the NMRC, overhead costs have led to the inflation of the cost of services in this center. Therefore, the consolidation of small institutions and improving the referral system for people with disabilities from medical centers can reduce the unit cost of services. Considering that most rehabilitation services are not covered by the social security insurance and are not affordable for patients, a national-level reform should be prepared in the healthcare system. In addition, using the TDABC method in rehabilitation service centers can be a solution to identify the main sources of costs and control price inflation in the health sectors.
Keywords: Rehabilitation Costs, and Cost Analysis, Cost Allocation, Health Economics -
مقدمه
شهر دوستدار سالمند رویکرد مورد توجه سازمان بهداشت جهانی و عدالت فضایی مبحثی است که در میان برنامه ریزان و مدیران شهری اهمیت دارد.
روشاطلاعات مورد نیاز برای این مطالعه توصیفی تحلیلی در سال 1397 با نمونه ای 770 نفری از سالمندان شهر تهران و به روش نمونه گیری چندمرحله ای به دست آمد. داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد سازمان بهداشت جهانی گردآوری و به منظور سنجش پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد. نابرابری فضایی با استفاده از روش اولویت بندی بر اساس شباهت به راه حل ایده آل و با استفاده از نسخه 22 نرم افزارSPSS ، محاسبه وتحلیل شد.
یافته هانتایج نشان داد شاخص شهر تهران در شاخص شهر دوستدار سالمند نمره 07/2 را از حداکثر نمره 4 کسب نموده و در میان زیرشاخص های این مفهوم نیز شاخص فضاهای باز و ساختمان ها بیشترین میانگین (نمره 33/2) و شاخص مسکن کمترین میانگین (نمره 31/1) را داشته اند. بر اساس رتبه بندی تاپسیس، منطقه لویزان با میانگین 13/2 به عنوان سالمند دوست ترین و منطقه مهرآباد با میانگین نمره 90/1 به عنوان نامناسب ترین منطقه شهری برای زندگی از دیدگاه سالمندان شناخته شد.
نتیجه گیریبا توجه به نتایح به دست آمده می توان نابرابری فضایی در شاخص های مختلف شهر دوستدار سالمند در مناطق مختلف تهران را مشاهده نمود. از این روی توجه به توزیع فضایی ویژگی های شهری سازگار با زندگی سالمندی به ویژه در مناطق جنوبی شهر تهران ضرورت دارد.
کلید واژگان: سالمندی, سالمند, تحلیل فضایی, جمعیت شهری, برنامه ریزی شهریBackgroundWorld Health Organization has proposed age-friendly cities as an urban development approach. Likewise, the spatial distribution of urban facilities can be considered an important issue among urban planners.
MethodIn 2019, a sample of 770 elderly people was selected by the multi-stage sampling method. Data collection was accomplished using a standard questionnaire of the World Health Organization. Spatial inequalities of age-friendly indicators were calculated according to the Technique for Order of Preference by Similarity to Ideal Solution (TOPSIS) using version 22 of SPSS software.
ResultsThe results showed that the city of Tehran has an average score of 2.07 out of a maximum score of 4 in the index of the age-friendly city. The “outdoor spaces and buildings” (2.33) and the “housing” (1.31) sub-indexes had the highest and lowest average among the components of an elderly-friendly city, respectively. According to the TOPSIS, Lavizan district (score 2.13) and Mehrabad district (score 1.90) was ranked as the best and worst elderly-friendly district from the elderly point of view, respectively.
ConclusionSpatial inequality in the indicators of age-friendly is evidently intimidating the quality of older adults’ life. Therefore, it is necessary to pay close attention to the spatial distribution of urban features compatible with later life, especially in the southern areas of Tehran.
Keywords: Aging, Aged, Spatial analysis, Urban population, City planning
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
©2000-2025 magiran.com All Rights Reserved.