به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب

masoud olia

  • الهام میاحی*، مسعود علیا
    این مقاله قصد دارد به این مسیله اساسی پاسخ دهد که چگونه کرونوتوپ به عنوان ابزار تحلیل متن امکا ن های جدیدی را به روی تاویل گر می گشاید. مفهوم کرونوتوپ که اساسا ناظر به پیوستار زمان و مکان در ادبیات و هنر است، بر این حقیقت استوار است که زمان و مکان صرفا مقولات زمانی و مکانی قلمداد نمی شوند، بلکه دلالت مندند و دارای ارزش هایی که به آنها پیوسته است. این نوشتار بر پایه روشی توصیفی- تحلیلی در دو بخش تنظیم شده است. در بخش نخست عناصر اساسی شبکه مفهومی شکل دهنده ساختار بحث میخاییل باختین درباره کرونوتوپ تشریح و تعریف می شود. در بخش دوم نیز ایده کرونوتوپ خانه که با تکیه بر آراء باختین ابداع شده است، در بررسی رمان چراغ ها را من خاموش می کنم اثر زویا پیرزاد به کار بسته خواهد شد. ذیل کرونوتوپ مذکور (به عنوان کرونوتوپ بنیادی داستان)، کرونوتوپ های اتاق پذیرایی و آشپزخانه که در پیوند معناداری با کرونوتوپ خانه اند نیز بررسی خواهند شد. درضمن نشان داده خواهد شد که در طرح داستان و نیز تفسیر آن، کرونوتوپ خانه با کرونوتوپ های مهم آستانه و دیدار برهم کنشی معناساز برقرار می کند؛ هم چنین کرونوتوپ خانه با مهیاساختن فضایی سازگار برای وقوع رویدادها، طرح داستان، برون فکنی ذهنیات و احوال درونی شخصیت ها را آشکار می سازد و این رویدادها به یاری نشانه های زمانی است که امکان و مجال بیان می یابند.
    کلید واژگان: کرونوتوپ, کرونوتوپ خانه, کرونوتوپ دیدار, کرونوتوپ آستانه, چراغ ها را من خاموش می کنم
    Elham Mayahi *, Masoud Olia
    The present article addresses the fundamental question of how the house chronotope, as a device for the analysis of text, opens up new interpretive possibilities. Basically referring to the continuum of time and space in literature and art, chronotope implies that time and space are not merely temporal and spatial categories but signify and have values attached to them. Following a descriptive-analytical method, the article has two sections: the first describes and defines the basic elements of the conceptual framework shaping Bakhtin’s discussion of chronotope, and the second examines Zoya Pirzad’s novel I Turn off the Lights in the light of the house chronotope. Moreover, the living room and kitchen chronotopes are examined in connection with the house chronotope (as the basic chronotope of the story). The article also shows that in the novel’s plot and interpretation, the house chronotope establishes a significant interaction with other important chronotopes, i.e., the threshold and encounter chronotopes. The article aims to demonstrate that the house chronotope reveals the characters’ mentalities and inner states by providing a proper space for the occurrence of events, and these events are expressed via temporal signs. Extended Abstract 1.IntroductionThe present article seeks to analyze the house chronotope in Zoya Pirzad’s I Turn off the Lights (Cheragh-ha ra Man Khamoush Mikonam) based on Bakhtin’s theory of literary chronotope. We will discuss how chronotope can serve as a tool for the analysis of the text, and will show the different ways in which it can be of help to the critic in analyzing a text. The house chronotope is of great importance in Pirzad’s novel, playing an important role in how the story develops. We have drawn upon Bakhtin’s definitions of different chronotopes and tried to identify their similarities in order study the house chronotope in this novel. 2.Theoretical Framework Chronotope is the interdependence among temporal and spatial relations, arranged through an artistic expression. In a literary or artistic work, different chronotopes and their complicated relationships can be identified. In this relationship, time and space do not exist independently and through specific instances of them, the experiences of characters can be defined in specific times and places. Therefore, it is through this relationship that a specific text offers a meaning to its creator or its readers. 3.MethodologyA qualitative study, the present article follows the descriptive-analytical methodology. Bakhtin’s theory of chronotope has been used here as a tool for the analysis of Pirzad’s I Turn off the Lights. The data was collected using the library sources. 4.Discussion and AnalysisThe house chronotope has been the basis for our analysis of Pirzad’s I Turn off the Lights. Throughout the story ‘house’ is referred to as a place that connotes various meanings, providing us with the possibility of analyzing different layers of the narrative in this novel. The everyday activities of the protagonist and her monologues occur within this chronotope, representing different aspects of her identity. Moreover, the relationship between this chronotope and other important chronotopes has been discussed in this article. 5.Conclusion In this novel, Pirzad strikes a balance between Clarice’s mental life and her inner life, thus making the arrangement of narration in the house chronotope possible. The representation of Clarice’s outer actions in this chronotope enables the reader to read into her mind. Pirzad creates the text based on her specific temporal and spatial conditions, while the readers recreate it based on their own spatial and temporal conditions. In other words, the chronotope turns into a tool for understanding the ways in which the spatial-temporal structures of the novel represent an independent world, the interpretation of which relies on the relationship between two worlds: the world of the text and the world of the meta-text. Select BibliographyPirzad, Z. 1380 [2001]. Cheragh-ha ra Man Khamoush Mikonam. Tehran: Markaz.Bakhtin, M. 1981. The Dialogic Imagination: Four Essays. Michael Holquist (ed.). Caryl Emerson and Micheal Holquist (trans.). Astin: University of Texas Press.Bakhtin, M. 1990. Art and Answerability: The Early Essays of M. M. Bakhtin. V. Liapunov and K. Brostrom (trans.).Texas: University of Texas Press.Bakhtin, M. 1993. Toward a Philosophy of the Act. V. Liapunov and M. Holquist (trans.). Texas: University of Texas Press.Bemong, N. and Borghart, P. (eds.). 2010. Bakhtin’s Theory of the Literary Chronotope: Reflections, Applications, Perspectives. Ghent: Academic Press. pp. 3-16.Heynes, D. J. 2002. “Bakhtin and the Visual Arts.” In: Smith, P. and C. Wilde (eds.). A Companion to Art Theory. Oxford: Blackwell Publishing. pp. 292-302.Holquist, M. 2002. Dialogism: Bakhtin and His World. London: Routledge.Keunen, B. 2000. “Bakhtin, Genre Formation, and the Cognitive Turn: Chronotopes as Memory Schemata.” CLCWeb: Comparative Literature and Culture 2/2: 1-15.Morson, G. S. and Emerson, C. 1990. Mikhail Bakhtin: Creation of a Prosaics. Standford: Standford University Press.
    Keywords: chronotope, The House Chronotope, The Encounter Chronotope, The Threshold Chronotope, I Turn off the Lights
  • مسعود علیا*، نسترن صارمی
    نوشتار حاضر با تمرکز بر آرای گیورگ لوکاچ و تیودور آدورنو درباره جستار می کوشد نسبت شیوه فلسفه ورزی در نظریه انتقادی با این ژانر را روشن کند. ابتدا با مروری تاریخی بر چگونگی ظهور ژانر در فلسفه مدرن، نشان داده می شود که فلسفه با شیوه بیان خود پیوندی ناگسستنی دارد؛ بنابراین، زبان، سبک و فرم، نه عناصری صرفا ذوقی که واجد دلالت های روش شناختی و معرفت شناختی هستند. جستار با ظهور فردیت مدرن و تبدیل شدن نفس به موضوع تامل ظهور کرد و در قرن بیستم با رشد خودآگاهی انتقادی و فراروی از نفس، به مقام روش ارتقا یافت. واکاوی متن درباب ماهیت و صورت جستار نشان می دهد جستار وسیله بیانی متناسب تجربه زیسته و فرمی اساسا آیرونیک است. برای لوکاچ، آیرونی همان نسبتی را با جستار دارد که شک با علم. آدورنو در جستار در مقام فرم نشان می دهد جستار تمهیدی فرمی و روش شناختی برای تحقق تز دیالیتیک منفی است. آدورنو با نقد قوانین چهارگانه روش دکارتی، ضدروش بودن جستار را صورت بندی می کند. بی روشی روشمند جستار آن را به میدان نیرویی تبدیل می کند که مفاهیم در آن در شبکه ای پویا و باز، گرد هم می آیند. جستار به این طریق، علیه نظام های فلسفی تمامیت ساز و این همانی عمل می کند؛ بنابراین، در آرای هر دو فیلسوف، جستار در مقام روش و درراستای جهت گیری پروژه کلی تر فلسفی آنها به کار رفته است و با مجموع ساختن وجه معرفت شناسی و زیبایی شناختی، از تقابل دوتایی مدرن که علم و هنر را از یکدیگر متمایز می سازد، فراروی می کند.
    کلید واژگان: جستار, روش, آیرونی, دیالکتیک منفی, لوکاچ, آدورنو
    Masoud Olia *, Nastaran Saremy
    Focusing on Lukacs’s and Adorno’s ideas, this paper aims to clarify how the philosophical attitude of critical theory relates to the essay genre as a method. It firstly elaborates on essay as an emergent genre of modern philosophy, indicating that philosophy is extremely interwoven with its form of presentation. Accordingly, form, language, and stylistic features are irreducible to chimerical or ornamental appearances; it includes various methodological and epistemological implications. The genre first appeared closely linked to the emergence of modern observing self, became critically self-conscious in the 20th century, increasingly engaged with the question of methodology. In doing so, interpreting Lukacs’s essay “On the Nature and Form of Essay”, indicates essay is a proper form of expression for lived experience and it is inherently an ironic form. For Lukacs, irony has the same relation to essay as doubting has to science. Afterward, by reading Adorno’s “Essay as Form”, this paper shows how he employs essay as a methodological tool to realize the negative dialectics thesis. Adorno formulates essay against the four rules that Descartes’s Discourse on Method sets up, contends that it proceeds methodically unmethodically. This method makes it a force field in which concepts come together in an open, dynamic network. So essay is a privileged form of philosophizing, allowing for the resistance to identifying, totalizing tendencies in a philosophical system. Therefore, both Lukacs’ and Adorno’s descriptions of essay are largely informed by their broader philosophical outlooks. Combining its epistemological and aesthetic aspects, they have also extended beyond the modern science-art dichotomy.
    Keywords: Essay, method, Irony, Negative Dialectics, Lukacs, Adorno
  • ناتاشا محرم زاده*، مسعود علیا

    در این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی نخست به طرح برخی انتقادهای مطرح شده حول روش «روانکاوی کاربردی» پرداخته ایم. آنگاه به بهانه طرح پیشنهاد «ادبیات کاربردی» پی یر بیار و با ارجاع به سمینار هفدهم ژک لکان، آن روی دیگر روانکاوی، به اشکالات و معضلات پیشنهاد بیار اشاره کرده ایم و در خلال بحث مروری داشته ایم بر ابعاد ایده «استلزام» نزد شوشانا فلمن که بر فرض رابطه ای همزمان درونی و بیرونی بین ادبیات و روانکاوی استوار بوده است، و ضمن رجوع به ریشه های لکانی بحث فلمن روشن کرده ایم که چرا معتقدیم ایده «استلزام» فلمن، پایگاهی به مراتب مستحکم تر از پیشنهاد «ادبیات کاربردی» بیار دارد. سرانجام در بستری که تعمدا برای تضارب آرا ایجاد شد بار دیگر با بازگشت به برخی جوانب نظریه لکانی، ازجمله شرح اصطلاح extimité و نحوه استفاده ظریف لکان از کلمه انگلیسیwithout، این پرسش را مطرح کرده ایم که آیا می توان گفت روانکاوی بدون ادبیات نیست؟

    کلید واژگان: روانکاوی کاربردی, ادبیات کاربردی, نظریه استلزام, ژک لکان
    Natasha Moharramzadeh *, Masoud Olia

    Employing a descriptive-analytical method, this article, first of all, deals with some of the criticisms on the methodology of “applied psychoanalysis”. Then, discussing Pierre Bayard’s idea of “applied literature” and, at the same time, referring to the 17th seminar of Jacques Lacan, The Other Side of Psychoanalysis, the paper points out that the terms “applied psychoanalysis” and “applied literature” seem to presuppose an external relationship between literature and psychoanalysis. On the contrary, Felman’s notion of “implication” is based on a simultaneously internal and external relationship between the two domains. In this way, the article highlights the weaknesses of Bayard’s idea and the stronger foundation of Felman’s arguments. Finally, in the context deliberately created for the conflict between these positions and points of view, the paper returns to some other aspects of Lacanian ideas such as the description of the term extimité and his subtle use of the English word “without”, asking whether it can be said that psychoanalysis is not “without” literature.

    Keywords: applied psychoanalysis, applied literature, Theory of Implication, Jacques Lacan
  • مسعود علیا*، حسین عظیمی

    زیبایی شناسی به شکل سنتی یکی از سه حوزه ی مهم فلسفه پنداشته شده است. مجموعه ی آثار میخاییل باختین، فیلسوف و نظریه پرداز ادبی روس گواه آن است که برای او زیبایی شناسی در مرزهای معمول این حوزه از تفکر فلسفی باقی نمانده و به مسایلی وارد می شود که به طور معمول در چارچوب زیبایی شناسی طبقه بندی نمی شوند. در این مقاله نشان می دهیم که باختین زیبایی شناسی را به اصلی اساسی برای هرگونه فلسفه بدل می کند؛ فلسفه ای که ماهیتی چندصدا و گفتگویی دارد. از طرف دیگر یکی از ابعاد مهم اندیشه ی باختین، به ویژه در آثار اولیه اش، موضوعات اگزیستانسیال است. پرسش مرکزی ما در این مقاله این است که نسبت میان زیبایی شناسی و تفکر اگزیستانسیال چگونه است. مدلل خواهیم کرد که از قرار معلوم تعارض هستی شناختی انسان، که نزد فلاسفه ی مختلف اگزیستانسیالیست مطرح شده، برای باختین کیفیتی زیبایی شناختی پیدا می کند. جالب آن که باختین در هر دو سوی این تعارض به «دیگری» می رسد. دو کنش مهم «تالیف» و «گفتگو» که هم در پیوند با دیگری هستند و هم زیبایی شناختی، وضعیت هستی شناختی انسان در نگاه باختین را توضیح می دهند. باختین در نهایت جانب گفتگو را می گیرد و انسان را به رویارویی با ژرف ترین تعارضات هستی شناختی اش فرا می خواند.

    کلید واژگان: اگزیستانسیالیسم, هستی شناسی, زیبایی شناسی, باختین, کارناوال
    Masoud Olia *, Hossein Azimi

    Aesthetics is thought to be one of the most basic spheres of philosophy traditionally, and most of the great philosophers study it and write about it. But some of them have transcended aesthetics beyond its usual borders and have made it the core of the philosophy. In their view aesthetics, experience or act is one of the aspects of human being-in-the-world. They see aesthetics as an ontology, and try to treat it and artworks as ontological issues. German romantics, Nietzsche, Kierkegaard, are of the most important members of these philosophers. Works of Mikhail Bakhtin, Russian philosopher, and literary theorist, show that we can classify him among these philosophers. He has always been interested in aesthetic issues, both in his youth which he focused on existentialist issues, and in the later phase of his life which he focused on literary theory. In both of these phases, he also deals with ontological issues. He has almost always looked at ontological issues from an aesthetic point of view. Why? Is this a coincidence? If no, what are his reasons for this choice? Why does Bakhtin care so much about aesthetics? And how can he treat ontological issues aesthetically? In this article, we want to answer these questions. To reach this goal, we begin with his anthropology and show that in his view human lives in the world in a concrete condition. He explains this condition whit a physical term: 'chronotope', which means a matrix of place and time. Moreover, he used another important concept which borrowed from the law, 'non-alibi'. This concept in Bakhtins's thought means human does not have any cause or alibi for not-being-in-the-world. Bakhtin adds more features to them, one of these features is ‘eventness’ which means human never is ‘to-be’ rather always is ‘yet-to-be’ which means the human never finish before death. This is an annoying situation for humans. It is almost like the ‘Angst’ in Existentialist philosophies. His difference with them is that he examines this condition aesthetically. Moreover, for him or her person is very important. So he translates human concrete condition into author and hero relation. Other people can compose a hero and consummate him or her, but he can also, communicate to him or her and make him or her 'unfinished'. If another person consummate hero, he or she will get out of non-alibi status, which means he or she is not alive and real human anymore. If other people communicate with him or her, he or she will stay in non-alibi status, which is annoying for him or her. It is a conflict. Bakhtin try to solve it aesthetically. And in this article, we try to explain this try. To reach this goal, we use another Bakhtinian concept: Carnival. Bakhtin thinks medieval carnivals were some phenomena between life and art. Human in the carnival is never consummated but at the same time is free from any angst, because he has an alibi. In this article, we will show how Bakhtin can reach this conclusion.

    Keywords: existentialism, Ontology, aesthetics, Bakhtin, carnival
  • مسعود علیا*، حسین عظیمی
    باختین بسیار درگیر آثار ادبی بوده و مفاهیم بسیاری معرفی کرده که به کار خوانش آثار ادبی و هنری می آیند. در این مقاله با هدف به دست دادن الگویی باختینی برای خوانش آثار هنرهای بصری و همچنین تدقیق اندیشه های باختین با وارد ساختن آنها به حوزه هایی تازه، با تکیه بر منابع کتابخانه ای (موزه ای) و استفاده از روش تحلیلی نقاشی فراخوان قدیس متی اثر کاراواجو را بررسی کرده ایم. در این بررسی روشن شده که بسیاری از مفاهیم ادبی باختین به خوبی از اثری متعلق به رسانه ای بصری نیز قابل استنباط اند. از آن فراتر، بصیرت های هستی شناسانه ی باختین، به ویژه «پایان ناپذیری» انسان و نقش دیگری در آن، نه تنها در هنر کاراواجو که در سرگذشت یکی از مهم ترین قدیسان مسیحیت، متای انجیل نگار نیز قابل ردگیری هستند. به این ترتیب از خلال گفتگویی که میان اندیشه های باختین، هنر کاراواجو و متن مسیحی درمی گیرد این نتیجه ی باختینی حاصل می شود که «پایان ناپذیری» ویژگی ذاتی انسان است و تنها دیگری است که می تواند «مفر» وجود انسان را یافته و او را از خود به در کند. همچنین این نتیجه حاصل می شود که هنر کاراواجو خود می تواند در نقش دیگری ظاهر شود و مخاطب را از خود به در سازد و به ساحت پایان ناپذیری وارد کند.
    کلید واژگان: باختین, کاراواجو, فراخوان قدیس متی, آستانه
    Masoud Olia *, Hossein Azimi
    Mikhail Bakhtin was a great Russian philosopher and literary critique in the 20th century. He was born in Oryol, Russian Empire and grew up in an orthodox culture, which remained with him until his death in 1975. He spent his life in USSR regime which exiled him for unknown reasons, maybe with religious believes. Bakhtin, like his fellows, studied philosophy, linguistics but unlike them, he showed little interest in sociology and politics, but we can find signs of attention to these fields in his works. Perhaps he hid these approaches in his work to avoid Stalinian censorship. He learned Germany in youth and was influenced by German 19th-century philosophy, specially Neo-Kantian philosophy and figures like Cohen. We know he is also was familiar with Bergson and philosophy of life. Similarly, he was interested in Greek culture and Medieval, specially Folklore and unofficial culture. In all of these fields, he explores aesthetics issues. We should understand him in a Kantian Context. Kant argued that the Judgment can bridge between two distinct part of human mind Pure reason and Practical reason. Bakhtin agreed with him but he thought Kant made aesthetics transcendental and abstract whereas it is fully concrete. In his view, the human is an unfinalizable creature who lives as an event that yet-to-be. He spent much time to explore literary kinds and find his ideal model in Dostoevsky's novels. Bakhtin believed Russian writer could present a good vision of human – hero- which do not neglect his or her Independence, freedom; and do not consummated him or her. Bakhtin, in a large part of his career, concerned with literary works and provided several notions which are useful for interpreting literary and artistic works. In this article, using some of these notions, we investigated Calling Saint Matthew, painted by Michelangelo Merisi da Caravaggio, the Italian baroque painter. Caravaggio was an interesting figure in the history of art. He had several problems with the Catholic Church, Official culture and Painting tradition. In the last decades, academic communities rediscover him as a great master and study his work again. We argue that Caravaggio’s masterpieces are very fruitful for philosophical approaches especially Existentialist ones. Bakhtin's notions like an event, threshold moments, Unfinalizability and loophole are very useful for studying them. In this article, we employ these notions for studying one of the most famous and wonderful painting of him, The Calling St. Matthew. It was found that Bakhtin's notions for interpreting literary works are deductible from visual arts as well. Furthermore, it made clear that we can trace Bakhtinian ontological insights, especially anthropological trait ‘Unfinalizability', not only in Caravaggio's art but also in one of the most important saints of Christianity, Matthew's religious anecdote. So, from the dialogue between Bakhtins's thoughts, Caravaggio's art, and Cristian text, we deducted this Bakhtinian result that Unfinalizability is an Inherent human trait and just other people can find human's ‘loophole'. Besides, this result was deducted that Caravaggio's art can play the role of other and inter addressee into the Unfinalizability realm.
    Keywords: Bakhtin, Caravaggio, Calling Saint Matthew, threshold
  • مسعود علیا، مژده هاشمی نسب*

    پژوهش حاضر چگونگی بیان خود از طریق انتخاب تصویر پروفایل را در میان کاربران زن ایرانی در شبکه‎های اجتماعی مجازی (مطالعه موردی: فیسبوک) با تکیه بر نظریه نمایشی اروینگ گافمن بررسی می‏کند. پژوهش حاضر پژوهشی بنیادی است. در نظریه نمایشی گافمن، جامعه همچون صحنه نمایش و کنشگران همچون بازیگران نمایش در نظر گرفته می‎شوند. اگر شبکه‎های اجتماعی را بتوان جامعه‎ای پنداشت که کاربران درون آن به اجرای نقش‎ می‎پردازند، می‎‎توان انتخاب تصاویر پروفایل را آغاز این اجرا در نظر گرفت. فضای مجازی این امکان را فراهم می کند که کاربران در مواجهه با دیگران یک «خود» انتخابی داشته باشند و آن‎ را از طرق گوناگون همچون انتخاب تصویر پروفایل بیان کنند. این نوشتار در ذیل مطالعات فرهنگ دیداری جای می‎گیرد که تاکید آن بر فرهنگ به منزله‎ عنصر تاثیرگذار بر تجربه دیداری است و بالعکس. در پرتو این نگرش، آن جنبه‎های فرهنگی که در انتخاب تصویر پروفایل به ‎دست کاربران زن تاثیرگذارند شناسایی می شوند. در پژوهش حاضر، تلاش شده است که خود تصاویر تحلیل شوند و برای این منظور 200 تصویر پروفایل به عنوان نمونه انتخاب شده‎اند. در بررسی تصاویر هم از تحلیل محتوای کیفی و هم تحلیل کمی به منظور مشاهده‎ و دسته بندی مقوله‎های شناسایی شده بهره برده‎ایم. به نظر می ‎رسد زنان در تصاویر پروفایل خود تلاش می‏کنند یک خود ایدیال را بسازند و به نمایش بگذارند که با کلیشه ‏های جنسیتی همخوان ‏باشد و همچنان درگیر بازتولید و اجرای هنجار‎های جنسیتی هستند.

    کلید واژگان: بیان خود, تصویر پروفایل, زنان, فرهنگ دیداری, نظریه نمایشی
    Masoud Olia, Mozhdeh Hasheminasab *

    The present study investigates self-expression through profile image selection among Iranian female users in social networks (case study: Facebook) based on Erving Goffman’s dramaturgical theory. Goffman’s dramaturgical theory regards society as the stage of a theater and actors as players. If social networks can be perceived as a society in which users play their roles, then the selection of profile images can be regarded as the beginning of this process. Cyberspace allows users to have a selective “self” when dealing with others and express it in a variety of ways, including profile image selection. This paper follows visual culture studies that emphasize culture as an element influencing visual experience and vice versa. Such an attitude allows identifying cultural aspects which influence the selection of profile images by female users. The present study was conducted to analyze these images using 200 profile images. We also used qualitative content analysis and quantitative analyses to observe and classify the identified categories. Based on the results of the present study, women seem to tend to create and display an ideal self in their profile images. Such a selection is consistent with gender stereotypes and involves in the reproduction and enforcement of gender norms and performing them.

    Keywords: Profile Image, Women, Self-expression, Dramaturgical Theory, Visual Culture
  • محمدامین خلیلیان، مسعود علیا*، شمس الملوک مصطفوی

    رومن اینگاردن یکی از برجسته ترین نمایندگان زیبایی شناسی پدیدارشناختی است. اینگاردن بنیان پدیدارشناسی خود را بر زیبایی شناسی استوار می کند. او برای اثر هنری موجودیتی متفاوت قایل است. آثار هنری به باور او ابژه هایی متعین و خودآیین نیستند و برای هستی یافتن به کنش های قصدی خالق و مخاطبانشان وابسته اند. اثرهنری "ابژه قصدی بین الاذهانی" به حساب می آید و اثر موسیقایی یکی از بهترین مصادیق ابژه قصدی محسوب می شود. در این مقاله از رهگذر بررسی دو مفهوم اساسی طرح واره سازی و انضمامی سازی، گام به گام نشان خواهیم داد که در نظر اینگاردن این ابژه قصدی ساختاری طرح واره و ناتمام دارد که با امکان انضمامیت یافتن به ابژه زیباشناختی مبدل می شود. اثر هنری ساختار معناشناختی بسته ای نیست که به دست مخاطب آشکارگردد، بلکه موجودیتی گشوده است که معنای آن از میان انضمامیت یابی های متنوع بر می آید. بدین سان، اینگاردن با طرح این تمایزات هستی شناسانه، اثر هنری را به موجودیتی همواره زنده و نوشونده تبدیل می کند.

    کلید واژگان: زیبایی شناسی پدیدارشناختی, اثرموسیقایی, ابژه قصدی, انضمامی سازی, طرح واره سازی, نقاط عدم تعین, ناتمام بودگی
    Mohammadamin Khalilian, Masoud Olia *, Shamsalmolouk Mostafavi

    Roman Ingarden is a significant figure in phenomenological Aesthetics. Generally, his phenomenological studies are in the realm of Aesthetics. He believes that the work of art has a peculiar mode of being. Based on his viewpoint, the work of art is not a wholly determined and autonomous object, and its being depends upon the intentional acts of the creator and the reader. In fact, the work of art is “an intersubjective intentional object” of which the musical work is one of the best example. This article considers the relation of two fundamentally phenomenological terms: Schematization and Concretization. Based on these terms and step by step, we show that the work of art as an intentional object has schematic and incomplete structure and by its concretizations changes into aesthetic object. Work of art is not a closed cognitive structure manifested by the reader. It is an “open entity” the meaning of which arises from its concretizations. Thus, work of art is an eternally alive and novel entity.

    Keywords: phenomenological aesthetics, musical work, intentional object, concretization, schematization, points of indeterminacy, incompleteness
  • فاطمه مهرزاد صدقیانی*، مسعود علیا
    در این مقاله نشان خواهیم داد که نسبت والایی و اخلاق در دوره ی پیشانقدی تفکر کانت شکل فلسفی نظام مندی ندارد و علت آن را می توان در این دو چیز جست: اولا در این دوره احساس زیبایی شناختی و احساس اخلاقی متمایز از یکدیگر نیستند و برحسب یکدیگر تعریف می شوند. ثانیا اخلاق مبتنی بر احساس است، نه عقل عملی محض و اصل پیشین آن. کانت در مشاهداتی در باب احساس امر زیبا و امر والا انسان ها را فرامی خواند تا اصول اخلاقی شان را بر عاطفه ی کلی بنا کنند. این اصول هرچند کلی اند، اما قوعد نظری نیستند و هر فرد باید آن ها را با رجوع به قلبش بیابد. این اصول همان احساس زیبایی و کرامت طبیعت انسان است. در ملاحظاتی بر مشاهداتی در باب احساس امر زیبا و امر والا با آن که در تفکر کانت نسبت به اخلاق دگرگونی هایی صورت می گیرد و عناصری وارد آن می شوند که بعدا در دوره ی نقدی پایه و اساس قرار می گیرند، اما او هم چنان معتقد است که احساس اخلاقی نوعی احساس لذت و درد است که نسبت به آن منفعل نیستیم و می توانیم فعالانه در آن مداخله کنیم. علت آن هم برخوردار بودن از آزادی اخلاقی است.
    کلید واژگان: والایی, عاطفه ی کلی, فضیلت, احساس اخلاقی, آزادی اخلاقی
    Fateme Mehrzad Sadaghiani *, Masoud Olia
    This essay is going to show that the relationship between sublimity and morality in Kant’s precritical thinking doesn’t have a systematic philosophical form. The reason can be sought out in these two things: first, aesthetic feeling and moral feeling haven’t been distinguished clearly and have been defined in terms of each other. Second, morality is grounded in feeling, not pure practical reason and its a priori principle. In Observations on the Feeling of the Beautiful and Sublime, Kant invites human beings to ground moral principles on general affection. Although these principles are universal, they are not speculative rules and every human being should find them in his bosom. These are the feeling of beauty and dignity of human nature. In Remarks in the Observations on the Feeling of the Beautiful and Sublime, Kant’s thinking about morality changes in the way that can be regarded as the basis of his thought in critical period. However, he still believes that moral feeling is a kind of feeling of pleasure and displeasure to which we are not passive, but we are active because of possessing moral freedom.
    Keywords: Sublimity, General affection, virtue, Moral feeling, Moral freedom
  • مسعود علیا، گلنار نریمانی
    نوشتار حاضر با تمرکز بر رساله پیشانقدی مشاهداتی درباره احساس امر والا و امر زیبا و تحلیل رویکرد، روش و ابزارهای مفهومی اصلی کانت در پی آن است تا روشن کند، اولا کانت با پیشینیان و همعصران بریتانیایی و آلمانی اش در مسائل مربوط به زیباشناسی چه نسبتی داشته، ثانیا اتخاذ رویکردی تجربی، پسینی و در عین حال تبویبی در تحلیل احساس امر والا و امر زیبا به چه شکل خاصی از نظریه زیباشناسی منتهی شده است. هدف ما آن است که نشان دهیم گرچه اندیشه کانت از دوره پیشانقدی به نقدی تحولاتی اساسی را از سر گذراند، برخی ایده های مرکزی از همان دهه 1760 از دغدغه های اصلی فلسفی اش بودند. از رهگذر این نوشتار سعی کرده ایم چهره ای دیگر از کانت را نشان دهیم: فیلسوفی که برای مخاطب عام هم می نویسد، منظری مبتنی بر تجربه و مشاهده دارد و سبکی آزاد. نهایتا نتیجه بررسی چهار بخش رساله آن است که گرچه در بادی امر ظاهرا کانت هم مانند پیشینیانش به موضوعی زیباشناختی می پردازد، در بن ملاحظات زیباشناختی اش دغدغه اصلی اخلاق و انسان شناسی نهفته است. فرضیه ما این است که اتخاذ سبکی آزاد در نوشتار، منظری تجربی و مشاهدتی و روشی مبتنی بر انسان شناسی باعث شده تا کانت بیش از نگارش رساله ای درباره زیباشناسی، رساله ای در اخلاق و انسان شناسی تجربی غنی از مشاهدات بنویسد و توجه خاصش به این دو موضوع را از منظری تجربی آشکار کند. با اثبات این فرضیه از رهگذر تفسیر متن نشان داده ایم که مشاهدات روایت چالش درونی کانت در جستجوی اصل اعلای اخلاق و نارضایتی او از ابتنای آن بر احساس و تلاشش برای برگذشتن از این سد یعنی کوشش برای یافتن اصول پیشین است.
    کلید واژگان: احساس امر والا و امر زیبا, اصل تجربی اخلاق, انسان شناسی تجربی, زیباشناسی پیشانقدی, فضیلت, طبایع بشری, مشاهده و تجربه
    Masoud Olia, Golnar Narimani
    GroundedThe present article deals with one of Kant’s most significant pre-Critical text, Observations on the Feeling of the Beautiful and the Sublime (1764), from the viewpoint of Kant’s methodology and conceptual means in dealing with the most important subjects of aesthetics in eighteenth-century, the beautiful and the sublime. Our main purpose is to demonstrate that albeit being inspired by his predecessors and contemporaries both in Britain and Germany in matters of taste (also our main presumption), Kant adopted a genuine approach in Observations. Through an in-depth analysis of the text we have endeavoured to show that the reasons for this originality are firstly, Kant’s specific observational, empirical method combined with his trying to find a universal principle for ethics, and secondly, Kant’s persistent concerns about ethics, anthropology and pedagogy presented by a taxonomic structure – issues present in the pre-Critical period and central to Kant’s philosophy all through the critical period. Our analysis is based on a close reading of the text, revealing its formal structure, leading to the conclusion that Observations is for the most part a taxonomically structured text on anthropology and ethics than aesthetics. Otherwise put, through aesthetics Kant is dealing with central issues in ethics and anthropology, i.e. highest principle of morality, the sexes, human temperaments and the ends of nature. We hope to succeeded in shedding a light on another aspect of the transcendental Kant: the empirical one
    Keywords: feeling of the sublime, the beautiful, pre-Critical aesthetics, Observation, empirical anthropology, ethics, virtue, highest principle of morality, human temperaments
  • سمیرا رویان*، صمد سامانیان، مسعود علیا
    «رویت پذیری» به عنوان یکی از مولفه های اصلی تحلیل های فوکو جایگاه ویژه ای در اندیشه وی دارد. تاکید او بر رویت پذیری به عنوان یکی از عوامل اصلی در شکل گیری علوم، و همچنین یکی از تکنولوژی های قدرت، نشان دهنده این اهمیت است. استناد بر توصیفات تجسمی در تحلیل های فوکو سبب شده است که بسیاری از مفسران وی را فیلسوفی دیداری بدانند، ولی از دیگر سو، افشاگری او درباره جایگاه نگاه در اعمال قدرت، برخی دیگر را بر آن داشته است که وی را مخالف بینایی محوری بینگارند و استدلال کنند که فوکو از نگاه علیه نگاه استفاده کرده است. این مقاله، ضمن معرفی جایگاه نگاه و رویت پذیری در آثار فوکو، سعی دارد تصویر دقیقی از نسبت رویت پذیریبا قدرت در اندیشه وی ارائه دهد. بدین منظور، علاوه بر توصیف مفاهیم رویت پذیری و قدرت نزد فوکو، به تحلیل مقولات مرتبط با این مفاهیم در آثار دیرینه شناسانه و تبارشناسانه وی می پردازیم. ما نشان خواهیم داد که قدرت، از یک سو، پدیدآورنده رویت پذیری هاست و از دیگر سو، رویت پذیری ها هستند که به نوبه خود امکان شناخت قدرت، اعمال آن و حتی مداخله در آن را فراهم می آورند. قدرت، چه در جوامع سلطنتی و چه در جوامع مدرن از رویت پذیری بهره برده است؛ گاهی با نمایش شکوه خود، گاهی با پنهان شدن و گاهی با نظارت. فوکو با تاکید بر رویت پذیری های ادوار مختلف و نسبت آن ها با قدرت، قصد دارد نشان دهد که همه راه های رویت پذیری در آن واحد ممکن نیست و در آنچه می توانیم ببینیم محدودیت هایی وجود دارد.
    کلید واژگان: فوکو, رویت پذیری, قدرت, تبارشناسی, دیرینه شناسی
    Samira Royan *, Samad Samanian, Masoud Olia
    Visibility, as a key factor in Foucault’s analyses, had a major role in his thought. It is represented in three ways in his studies: as visual descriptions, as a principle in formation of knowledge, and as a technology of power. Although Foucault’s emphasis on visual descriptions made some scholars considering him as a visual philosopher, by contrast, his revealing of visibility-power relation, induced others to describe him as an opponent of ocularcentrism and believe that Foucault uses “vision” for “denigration of vision”. Thus, this article, by clarifying Foucault’s approach to “vision” and “visibility”, tries to represent a subtle image of visibility-power relation in his thought. In this article, we will discuss that, although the importance of visibility and vision is perceptible in Foucault’s very first works, but it’s in his genealogies which the relation power-visibility and its role in human subjectivation are highlighted. Power, on the one hand, make visibilities and, on the other hand, these visibilities make power analysis, power exercise, and even intervening in power, possible, in turn. Power, in royal as well as modern societies made profit of visibilities; by displaying its glory, hiding itself, and surveillance. Foucault, emphasizing on visibilities of different eras and its relation to power, tries to show us all the ways of visibility are not possible in any given era, and there are limitations in what we can see.
    Keywords: Foucault, Visibility, Power, Archeology, genealogy
  • مسعود علیا *
    از جمله مسائل اساسی زیبایی شناسی طبیعت، که یکی از شاخه های اصلی زیبایی شناسی فلسفی است، چگونگی تجربه زیبایی شناسانه طبیعت یا، به بیان دقیق تر، چند و چون ارج شناسی زیبایی شناسانه آن است. در این زمینه، الگوهایی پیشنهاد شده است که خواه در مقام توصیف خواه در مقام توصیه این تجربه یا ارج شناسی را مشروط به شروطی دانسته اند و از منظر مطلوب خویش ویژگی هایی برای آن برشمرده اند. در این مقاله، پس از به دست دادن فهرستی اجمالی از الگوهای طرح شده، یکی از مهم ترین الگوها، یعنی الگوی مبتنی بر اثر هنری یا الگوی هنرمحور، موضوع کندوکاو قرار می گیرد الگویی که ارج شناسی زیبایی شناسانه طبیعت را بر پایه ارج شناسی هنر، به ویژه هنرهای دیداری و بالاخص نقاشی، قرار می دهد. پرسش این است که الگوی مورد نظر تا چه اندازه می تواند حق مطلب را در ارج شناسی زیبایی شناسانه طبیعت از آن حیث که طبیعت است ادا کند. در پاسخ نشان داده خواهد شد که دست کم به پنج دلیل مهم، این الگو نمی تواند الگویی بسنده در ارج شناسی زیبایی شناسانه طبیعت باشد و همه ویژگی های آن را به چنگ آورد. در عین حال، با اشاره به داد و ستد بارآور هنر و طبیعت، مدلل خواهد شد که تاکید بر نابسندگی الگوی مبتنی بر اثر هنری به این معنا نیست که الگوی مورد بحث نمی تواند از جهاتی مهم به تجربه زیبایی شناسانه ما از طبیعت غنا ببخشد و ابعادی از این تجربه را در پرتو خویش روشن کند که تنها از همین رهگذر چهره نشان می دهند.
    کلید واژگان: طبیعت, هنر, ارج شناسی زیبایی شناسانه, قاب, امر تصویروار, تجربه زیبایی شناسانه
    Masoud Olia *
    One of the key issues in the aesthetics of nature as a main branch of philosophical aesthetics is the “nature” of aesthetic experience, or rather appreciation, of nature. In this context, some models are suggested that made this appreciation subject to some conditions from descriptive or prescriptive point of views. In this paper, after an overview of the main suggested models, one of them, the art-centered or artwork-based model, is discussed, a model which makes appreciating aesthetic aspects of nature similar to appreciating arts, especially the visual arts and most notably painting. The question is to what extent this model can do justice to the aesthetic appreciation of nature qua nature. In response, it will be shown that at least for five important reasons, this model is not a sufficient one, and it can not capture all the characteristics of the aesthetic appreciation of nature. At the same time, referring to the exchanges between art and nature, it is argued that emphasizing on the inadequacy of the artcentered model does not mean that it is unable to enrich our aesthetic experience of nature in some important ways and to illuminate some of its dimensions without which it would remain dark.
    Keywords: nature, art, aesthetic appreciation, frame, the picturesque, aesthetic experience
  • محسن کرمی *، مالک حسینی، مسعود علیا
    چنان که بسیار گفته اند، «نقد اخلاقی هنر» دیرپاترین مبحث در فلسفه هنر بوده است؛ اما در این مبحث دراز دامان دو مساله عمده را باید از هم تمیز داد: نخست امکان نقد اخلاقی آثار هنری است، و دیگری ربط چنین نقدی به ارزش زیبایی شناختی آثار هنری. به عبارت دیگر، مساله اول این است که آیا می توانیم (یعنی معقول هست که) از منظر اخلاق به نقد اخلاقی آثار هنری دست یازیم یا نه، حال آن که مساله دوم عبارت از این است که آیا نقد اخلاقی اثر هنری ربطی به نقد زیبایی شناختی آن دارد یا نه. موضوع این جستار، اما، تنها مساله نخست است. برای تحقق این امر، نخست استدلال های مخالفان امکان نقد اخلاقی هنر را به سه دسته وجودشناختی، معرفت شناختی، و روش شناختی تقسیم کردیم و، آن گاه، کوشیدیم با گردآوردن موافقان امکان چنین نقدی، از اخلاق گرایان ریشه نگر گرفته تا خودآیینی گرایان معتدل و حتی «اخلاق ستیزان»، در مقام پاسخگویی بربیاییم و نشان دهیم که می توان به نحوی موجه به نقد اخلاقی آثار هنری پرداخت.
    کلید واژگان: نقد اخلاقی هنر, استدلال وجودشناختی, استدلال های معرفت شناختی, استدلال های روش شناختی, وضع وحال های اخلاقی, غیراخلاقی
    Mohsen Karami*, Malek Hosseini, Masoud Olia
    As many have said, “ethical criticism of art” has been the most enduring topic in the philosophy of art; but, in this broad topic, we must distinguish two problems: the first is the possibility of ethical criticism of artworks, and the second is the relevance of such criticism to the aesthetic value of artworks. In other words, the first problem is whether we can reasonably engage in ethical criticism of artworks or not, whereas the second problem is whether the ethical criticism of an artwork relates to the aesthetic criticism of it. This essay, however, is just about the second problem. To deal with the problem, we firstly divided the arguments against ethical criticism of art into three divisions - ontological, epistemological, and methodological - and then, gathering the arguments for the possibility of such criticism, from radical moralism to moderate autonomism and even “immoralism”, we attempted to meet the opponents and show that it can be reasonable to criticize ethically.
    Keywords: ethical criticism of art, ontological arguments epistemological arguments, methodological arguments, moral, immoral situations, propositional knowledge, non, propositional knowledge, typical audience
  • مونا فاضلی *، مسعود علیا
    در این مقاله می کوشیم به دو پرسش اصلی در خصوص نظریه ذوق کانت پاسخ دهیم: نخست این که، با توجه به وجود توامان عناصر سوبژکتیو و بیناسوبژکتیو در نظریه ذوق کانت، او چه نسبتی میان حیث سوبژکتیو و حیث بیناسوبژکتیو حکم ذوقی برقرار می کند؟ برای پاسخ به این پرسش، در بخش اول، ضمن بررسی ویژگی های منطقی حکم ذوقی نشان می دهیم که این حکم، از نظر کانت، از سویی، نوعی حکم استتیکی است که صدور آن در آزادی و خودآیینی کامل سوژه صورت می گیرد و از سوی دیگر، نوع خاصی از اعتبار کلی را در محتوای خود دارد. این نوع خاص از اعتبار کلی، از آن جا که صرفا بر ساختارهای استعلایی و مشترک میان تمام سوژه های حکم کننده استوار است، حیثی بیناسوبژکتیو نیز دارد که کانت آن را به نام های کلیت سوبژکتیو، کلیت استتیکی و اعتبار همگانی می خواند. دوم این که کانت چگونه میان حیث سوبژکتیو و حیث بیناسوبژکتیو حکم ذوقی نسبت برقرار می کند؟ برای پاسخ به این پرسش، در بخش دوم مدلل می کنیم که کانت، اگرچه قائل به سوبژکتیو بودن حکم ذوقی است اما این سوبژکتیویته را از نوعی خاص می داند که بیناسوبژکتیویته، وجه دیگر آن است. برای این منظور ابتدا سعی می کنیم معنای سوبژکتیویته خاص حکم ذوقی را شرح دهیم و سپس وجه بیناسوبژکتیو این معنای خاص را روشن کنیم. در آخر نیز نشان می دهیم که کانت بر مبنای اعتبار بیناسوبژکتیوی که در احکام ذوقی می یابد، قوه ذوق را قابلیتی برای همدلی میان سوژه ها و بیرون کشیدن آن ها از انزوا می داند.
    کلید واژگان: سوبژکتیوتیه, بینا سوبژکتیویته, کانت, ذوق, نظریه ذوق کانت
    Mona Fazeli *, Masoud Olia
    This paper considers two questions regarding Kant’s theory of taste: first, considering the accompanying presence of subjective and intersubjective elements in Kant’s theory of taste, what relation does he establish between the subjective and intersubjective aspects of the judgment of taste? The first part of this paper addresses this question through the examination of logical characteristics of the judgment, and discusses that the judgment of taste, in Kant’s account, is an aesthetic judgment which on one hand, is made in total freedom and autonomy of the judging subject, and on the other hand, contains a special kind of universality in its content. Kant calls this special universality by the names of subjective universality, aesthetic universality, and general validity. Having illustrated this relation, the paper turns to the second question which asks: How does Kant manage to establish this relation between the subjective and intersubjective aspects of the judgment of taste? In this regard, it is argued in the second part that, although Kant believes in the subjectivity of the judgment of taste, he regards this subjectivity as a special kind, of which the intersubjectivity is the other side. This point is demonstrated by first clarifying the meaning of the specific subjectivity of the judgment of taste, and then by showing the intersubjective aspect of this subjectivity. Finally, it is suggested that on the basis of the intersubjective universality which is contained in the judgments of taste, Kant views the faculty of taste as a potential which enables empathy between the subjects and de-isolation of them.
    Keywords: subjectivity, intersubjectivity, Kant, taste
  • حسین عظیمی *، مسعود علیا
    دیگری و دیگربودگی در زمره دغدغه های اصلی باختین در آثار اوست، اما آنچه به کار او، در این زمینه، رنگ و بوی خاصی می بخشد پیگیری این مضمون در متون و جستجوی «حیث متنی» دیگری است. در این مقاله تلاش شده است ضمن واگشایی تلقی فلسفی باختین از دیگربودگی و نسبت خود و دیگری در جهان، جوانب گوناگون حضور دیگری در متن مورد بررسی قرار گیرد. اندیشه اصلی مقاله آن است که اگرچه باختین برخی متون را گفتگوگرایانه و برخی دیگر را تک گویی گرایانه می خواند، از اشارات و مباحث او در این زمینه چنین برمی آید که در هر متنی درجه ای از کشاکش و تنش میان گفتگو و تک گویی وجود دارد. به عبارت دیگر، نه متون گفتگویی عاری از هرگونه عنصر تک گویانه اند و نه متون تک گویانه خالی از هر نوع عنصر گفتگویی هستند. بنابراین، آنچه دست های از متون را تک گویانه و دست های دیگر را گفتگویی می سازد، غلبه یکی از عناصر یاد شده است نه حضور یا فقدان مطلق آن ها.
    کلید واژگان: گفتگوگرایی, تک گویی گرایی, دیگری, متن, موقعیت
    Hossein Azimi *, Masoud Olia
    The question of otherness is one of Bakhtin’s main concerns in his work، but the distinguished feature of his contribution to this subject is the inquiry into textual appearane of the Other. In this article، whilst the authors try to reassert Bakhtin’s philosophical view on the Other and his relation to self in the world، various dimensions of the appearance of the Other in texts are investigated. The main statement of the article is that while Bakhtin considers some texts to be dialogical and others to be monological، drawing on all his ideas on the subject، he believes that there exists a certain degree of conflict between dialogue and monologue within every text. In other words، neither the dialogical texts are devoid of any monological features، nor the monological texts are deprived of any dialogical features. Therefore، the domination of the dialogical or monological features over other extreme in the texts، determines a text to be generally dialogical or monological، and the absolute appearance of monological or dialogical features in a single text is proved to be of no credit.
    Keywords: Dialogism, Monologism, the Other, Text, Situation
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال