به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

saeedeh asadi

  • سعیده اسدی، علی شرقی*، بهرام صالح صدق پور، زهیر متکی

    یکی از مخرب ترین زلزله های ایران در دهه های اخیر، با دامنه ی وسیع آسیب، تخریب و پیامدهای طولانی مدت، زلزله ی سال 1382 بم است. در طول رخداد زلزله و پس ازآن، جوامع واکنش های عاطفی و سوگیری های شناختی را تجربه می کنند که برخاسته از «تروما»، «تجارب تروماتیک» و «از دست دادن های تروماتیک» هستند. در مرحله ی بازتوانی، با هدف بازگشت جوامع به زندگی عادی در درازمدت، بازسازی مسکن دارای پتانسیل های قدرتمندی در التیام پیامدهای تروماتیک است. اما به دلیل فقدان دانش و شناخت پیرامون تروما درزمینه ی ایران، دیالکتیک بازسازی مسکن و بازتوانی طولانی مدت جوامع و التیام با ابعاد ناشناخته ی زیادی روبه رو می شوند. تحقیق حاضر با استفاده از روش Q و تکنیک دلفی، تلاش دارد در بازبینی بازسازی مسکن بم، عوامل موثر بر بازتوانی روانی و التیام پیامدهای تروماتیک زلزله را استخراج کند. طرح تحقیق در 5 مرحله تعریف شد. در تعریف و ساخت اجماع نظر، آیتم های مجموعه ی Q، با بررسی ادبیات و تحلیل محتوای 10 مصاحبه ی عمیق با صاحب نظران برجسته در این زمینه، ایجاد شد. در راندهای دلفی، مجموعه ی مشارکت کنندگان تحقیق را 23 نفر از مسیولان و محققان درزمینه ی بازسازی مسکن بم و بازتوانی اجتماعی- روانی جامعه ی آن، با روش نمونه گیری نظری و سپس گلوله برفی تشکیل دادند. بر اساس یافته های حاصل از تحلیل عامل q، 6 عامل اطمینان مجدد به مصونیت در مسکن، سازگاری/ انعطاف پذیری، رنگ تعلق، باور بر خود کارآمدی، سولاستالژیا و سیاست ها و برنامه های بازسازی توانمندسازنده و شاخص های مرتبط با آن ها، در فرایند بازسازی و محصول مسکن بازسازی شده ی بم دارای 62.6% پتانسیل تاثیرات مثبت یا تشدیدکننده ی پیامدهای تروماتیک زلزله و بازتوانی بازماندگان هستند.

    کلید واژگان: بازسازی مسکن, بازتوانی روانی, پیامدهای تروماتیک سانحه, زلزله ی سال 1382 بم
    Saeedeh Asadi, Ali Sharghi*, Bahram Saleh Sedghpoor, Zoheir Mottaki

    The 2003 Bam earthquake is one of the most destructive ones in Iran in recent decades, with extensive damage, destruction and long-term consequences. During and after an earthquake, communities experience emotional reactions and cognitive biases that arise from trauma, traumatic experiences, and traumatic losses. Housing reconstruction has powerful potential to heal traumatic consequences in the rehabilitation phase to return communities to normal life in the long run. However, due to the lack of knowledge about trauma in Iran, the dialectic of housing reconstruction and long-term rehabilitation and healing of communities has many unknown aspects. Using the Q method and the Delphi technique, the study tries to extract the factors affecting psychological rehabilitation and healing of the traumatic consequences of the earthquake in reviewing the housing reconstruction of Bam. The research design was defined in 5 stages. In defining a consensus, the items in the Q series were created by reviewing the literature and analyzing the content of 10 in-depth interviews with leading experts in the field. Using the theoretical sampling method and then snowball in the Delphi rounds, the group of research participants consisted of 23 officials and researchers in the field of housing reconstruction in Bam and socio-psychological rehabilitation of its community. Based on the findings of factor Q analysis, 6 factors in the reconstruction process and the reconstructed houses in Bam, i.e., reassure housing immunity, adaptability/ flexibility, belonging, self-efficacy belief, solastalgia, and empowerment policies and programs, and related indicators have 62.6% potential for positive or aggravating effects of earthquake traumatic consequences and rehabilitation of survivors.

    Keywords: housing reconstruction, psychological rehabilitation, traumatic impacts of disasters, the 2003 Bam earthquake
  • سعیده اسدی، علی شرقی*، زهیر متکی
    رخداد ناگهانی زلزله، بازماندگان را با ناهماهنگی هایی در جهان پساسانحه روبرو و بر ساختارهای ادراکی- شناختی و ارزیابی از محیط زندگی مطلوب تاثیر می گذارد. در این راستا، تحقیق حاضر دیدگاه جوامع زلزله زده بم و فهرج پیرامون اهمیت ابعاد مختلف مسکن و محیط بازسازی شده را با جامعه کنترل با ماهیت اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و محیطی شبیه، که دچار زلزله نشده، مورد مقایسه و سنجش قرار داده است. تحقیق با رویکرد ترکیبی و با روش مصاحبه، مردم نگاری، پیمایش از طریق پرسشنامه و اسکیس های دستی اجرا شد. جوامع مورد پژوهش شهر بم و فهرج و محله بازار کرمان به عنوان جامعه کنترل بودند. انتخاب نمونه در جامعه کنترل به صورت تصادفی ساده و در جوامع سانحه دیده غیرتصادفی هدفمند بود. بر اساس یافته ها، ابعاد فردی- بین فردی مسکن و محیط مسکونی بازسازی شده بیش از عملکرد جمعی این واحدها از دیدگاه جوامع زلزله زده حایز اهمیت شده اند. ادراک از خطر، اهمیت ایمنی و استحکام خانه را افزایش و تجارب بی خانمانی؛ زندگی در سرپناه اضطراری و موقت؛ برنامه ها و سیاست های بازسازی، افراد را به سوی شناخت های پاسخگوی خودباوری؛ حفاظت از خودپنداره؛ بهبود پنداشت دیگران از خویشتن (شان اجتماعی) و بیان تمایز بین خود و دیگری (شخصی سازی) سوق داد ه اند. مقولاتی همچون طراحی مبتنی بر سلیقه؛ حریم و قلمروها؛ معنا؛ نمای مطلوب و دوست داشتن مسکن اهمیت مضاعفی یافته اند. در مقابل در شناخت از جهان پیرامون و عملکرد جمعی محیط مسکونی تضاد در طرحواره های شناختی و عدم تعادل بین شناخت و مناظر ذهنی پیش و پسازلزله ایجاد شده و مقوله هایی چون واحدهای همسایگی؛ عرصه های نیمه عمومی؛ دید و منظر و اهمیت دادن به تعمیر و نگهداری مسکن در مقایسه با گروه کنترل از قدر کم تری برخوردار شده اند.  نتیجه می شود، در کنار بازتوانی مقیاس فرد- بین فردی، بهبود انگاره از جهان نیز در بازسازی مسکن و محیط زندگی با هدف بازتوانی جمعی نیاز است.
    کلید واژگان: تاثیر رخداد زلزله سال 1382 بم, ساختارهای ادراکی- شناختی بازماندگان, بازسازی بم و فهرج, مسکن و محیط زندگی پساسانحه
    Saeedeh Asadi, Ali Sharghi *, Zoheir Mottaki
    The sudden occurrence of an earthquake exposes the survivors with some inconsistencies in the post-disaster world, hence severely undermining the perceptual-cognitive structures and the assessment of the desired living environment. As such, the current study has sought to evaluate the views and attitudes of the earthquake-affected communities of Bam and Fahraj regarding the significance of different dimensions of housing and the reconstructed environment and compare them with control group, with similar social, cultural, economic, and environmental features. The authors employed a mixed method approach, and data were collected through interviews, ethnography, survey through questionnaires and hand sketches. The research participants were from Bam and Fahraj, while the Bazaar neighborhood of Kerman as the control group. Simple random sampling was used for the control group, while purposive sampling was used for target group. Based on the findings, the individual-interpersonal dimensions of housing and the reconstructed environment were deemed more important than the collective function of these units from the perspective of earthquake-affected communities. Furthermore, risk perception increased the importance of home safety and strength, while experiences of homelessness, living in emergency and temporary shelters, and reconstruction programs and policies lead people to cognitions in response to self-confident, self-concept protection, improving others perception of self (i.e., social dignity), and expression the distinction between self and others (i.e., personalization). Parameters such as taste-based housing design, privacy and territoriality, meanings, desired housing facade, and gratefulness towards housing have gained further significance. In contrast, in the perception of the surrounded world and the collective functioning of the residential environment, cognitive schemas were exposed to contradictions, leading to an imbalance between cognition of pre-earthquake and post-earthquake schemas, pointing to parameters such as neighborhood units, semi-public residential areas, landscapes, and maintenance were deemed less significant compared with the control group. In conclusion, in addition to the recovery of the individual-interpersonal scale, the improvement of the worldview is also of utmost importance in the housing and living environment reconstruction with the aim of collective recovery.
    Keywords: The 2003 Bam Earthquake, Survivors Perceptual-Cognitive Structures, Reconstruction of Bam, Fahraj, Post-Disaster Housing, Living Environment
  • Ali Sharghi*, Saeedeh Asadi
    INTRODUCTION

    The imposition of quarantine in pandemics brings about negative psychological consequences. Sufficient understanding based on environmental and behavioral sciences leads to the prediction of needs and preparedness. Given the role of housing and the environment on health, awareness of their effects on the COVID-19 pandemic will facilitate future actions and risk management planning.

    METHODS

    The present cross-sectional exploratory study was conducted based on a mixed-method approach. In the qualitative section, participants who were selected by non-probability sampling method were interviewed via phone, and data collection continued until data saturation using the snowball method. A number of 27 telephone interviews were conducted and after the content analysis of unorganized data, the questionnaire was developed in three parts, the initial pilot was conducted on 30 participants, and Cronbachchr('39')s alpha was calculated at 0.76. Moreover, 144 online questionnaires were completed in What’sApp virtual groups by purposive and available sampling method, followed by statistical analysis.

    FINDINGS

    As evidenced by the obtained results, in house and interior design scales, surface area; furniture; color; opening and outdoor space as well as living space and in neighborhood scale, density indicators; shared accesses and spaces have positively affected the tolerance of quarantine, reduction of anxiety, and health improvement. Furthermore, stress-reducing places were found to be different in different age groups. In addition, some motivations have generated some new behaviors and needs which are supported by such affordances as openings and windows to open spaces for the provision of natural daylight and ventilation, as well as a specific open space for movement, nature enjoyment, activity, physical activity, and contact with the natural environment.

    CONCLUSION

    There was a reciprocal relationship between behavioral orientations and environmental-physical aspects of housing in the current health crisis. The residential environment can influence disease prevention and the promotion of health-related behaviors.

    Keywords: COVID-19, Health, Housing, Quarantine, Residential Environment
  • سعیده اسدی، زهیر متکی*، علی شرقی، مریم دهقانی
    رخداد سوانح، بر عملکرد اجتماعی-روانی جوامع تاثیر گذاشته و موجب ناهماهنگی های شناختی در ابعاد مختلف می شوند. به سبب تاثیر راهبردهای مواجهه با این پیامدها و سنجش عملکرد مسکن حمایتی بر بازتوانی بازماندگان سانحه، پژوهش به بررسی نقش ویژگی های کالبدی- محیطی مسکن حمایتی زنان سرپرست خانوار، ارایه شده توسط بنیادی خیریه، در فرایند کاهش ناهماهنگی ها و تجارب تروماتیک پس از زلزله 1382 بم، پرداخته است. پژوهش اکتشافی و از رویکردهای پژوهش-روایت و مردم نگاری با تکینک مشاهده مشارکتی با 8 خانواده بین سالهای 2016 تا 2018، با هدف بررسی تجارب بی خانمانی از زلزله تا اقامت در مجتمع؛ معانی و ادراکات؛ حوادث قابل توجه و رفتار فضایی-مکانی استفاده شد. انتخاب نمونه به صورت داوطلبانه و داده ها به روش تحلیل محتوا طبقه بندی و سازماندهی شدند. بر اساس یافته ها، تجربه مصایب و مشکلات پیش از اسکان در مسکن حمایتی سبب الزام انطباق، دلبستگی مکانی و انگیزه های استمرار سکونت شده-اند. ویژگی های کالبدی- محیطی پاسخگو و سازگار با انگیزه ها، حمایت مالی و معنوی؛ توجه به حریم و قلمرو؛ احیای سبک زندگی در خانواده گسترده؛ همسانی ظاهری(عدالت)؛ اطمینان؛ امنیت؛ نور و منظر مطلوب مسکن؛ تجهیزات و تسهیلات رفاهی؛ بهبود کیفیت زندگی؛ تعامل با محیط سبز؛ آشناییت و انس با عناصر معماری؛ سازگاری بومی و آسایش اقلیمی بوده اند.
    کلید واژگان: مسکن حمایتی, ویژگی های کالبدی- محیطی, ناهماهنگی شناختی, زنان سرپرست خانوار, زلزله 1382 بم, بی خانمانی
    Saeedeh Asadi, Zoheir Mottaki *, Ali Sharghi, Maryam Dehghani
    Disaster-related stressful life events affect socio-psychological society’s functions and cause cognitive dissonance in different dimensions and life changes. Due to the impact of management and strategies for dealing with these consequences in different dimensions and environments and survivors' lives, the present study investigates the role of physical-environmental characteristics of supportive housing in dissonance reduction and traumatic experiences processes of vulnerable female-Headed Households after the 2003 Bam earthquake and homelessness. Over 15 years after living in the complex, despite the ownership, functional-physical, social, and economic problems, the resident’s tendency to live in this place, satisfaction with the conditions of the complex, and place attachment among families are extremely high. The nature of research is exploratory. Due to the nature of the research, the long time since the earthquake, and the purpose of the study to obtain the long-term effects of the disaster and the settlement type, in the process of research conducting, research-narrative and ethnographic approaches with participatory observation and living with eight families between 2016 and 2016 2018 was used to examine the experiences of homelessness from earthquake to residence in the complex; perceived individual and collective meanings; significant life events and spatial behaviors. The sampling method was purposive and voluntary. To enhancing the confidence, reliability and validity of the research qualitative findings, informal interviews with other residents during walking through the complex, interviews with community-based social workers and women's advocacy organizations were used as a way to enrich the traditional ethnographic method. Data were categorized and organized by content analysis method. Based on the findings, the experience of disasters and pre-settlement problems, necessitates living adaption in the complex, deciding to change attitudes toward life issues, livelihoods, individual and behavioral functions such as social isolation aimed at continuing to live in this complex eventually resulted lifestyle changes. Reasons for the necessity of compliance adaption and early decisions by women to live in supportive housing include lack of housing options, family and children care rationality, inadequate living conditions in emergency and temporary camps, lack of ownership, loss of family head, homelessness, repeated relocation, widespread destruction and disturbance in strength, privacy and security concepts. Changing the mentality of this community from concepts such as relationships and neighborhoods, living environment, mental security, territory and privacy, personal reclusion, psycho-spatial ownership, created the need for a safe and stable shelter to improve one's self-esteem and to respond to built motivations. Responsive and consistent physical-environmental characteristics with the aforementioned motivations, including financial and spiritual support; attention to privacy and territories in spatial layout and housing; revival of extended family life style; external homogeneity of units(justice); reassurrance and Mental security; Optimal lighting and landscaping; Welfare equipment and facilities; quality of life Improvement; Interaction with the green environment; Familiarity with architectural elements; Native compatibility; child-friendly places and climatic comfort. Due to the vital role of post-disaster supportive housing for vulnerable people, paying attention to the impacts and consequences of design and planning principles on lifestyle, user community needs, worldview, culture and custom of the disaster community is necessary.
    Keywords: supportive housing, Physical-Environmental Characteristics, cognitive dissonance, Female-headed households, the 2003 Bam earthquake, homelessness
  • بهرام صالح صدق پور، علی شرقی، سعیده اسدی*

    رخداد زلزله 1382 موجب جراحات، مرگ ومیر، آسیب کالبدی و تخریب گسترده بافت باغ شهر و در نتیجه تغییرات ناگهانی محیط اجتماعی-کالبدی شهر بم شد. تا به امروز ابزار سنجش کمی به منظور ارزیابی تاثیر تغییرات ناگهانی محیط در پی زلزله در ایران وجود نداشته است. هدف پژوهش حاضر بازساخت، اعتباریابی و پایاسازی مقیاس سنجش پریشانی محیطی در پی رخداد زلزله است. این مقیاس شامل 79 گویه در قالب شش عامل دلبستگی مکانی، تواتر مشکلات محیطی، مشاهدات مشکلات محیطی، تهدیدها، تاثیرات احساس شده و سولاستالژیا است که ترجمه موازی به فارسی، ارزیابی قضاوتی گروه مبنا، ترجمه برگشتی، تعدیل، پایلوت و پیمایش میدانی شد. روش تحقیق توصیفی-پیمایشی با رویکرد تحلیل عامل اکتشافی است. در مرحله پایلوت 44 نفر از ساکنان بم پرسشنامه را تکمیل کردند و ضرایب تمییز، هماهنگی و مقبولیت محاسبه شد. جامعه آماری پیمایش میدانی 295 نفر از ساکنان شهر بم بودند که به روش غیرتصادفی در دسترس پرسشنامه آنلاین را تکمیل کردند. یافته ها حاکی از آن است که در مقیاس سنجش پریشانی محیطی در زلزله بم، محتوای مقیاس اصلی با سازگاری و تعدیل مناسب برای تفاوت های زمینه ای، حفظ شده است. طبق تحلیل ها نه عامل دلبستگی مکانی، سولاستالژیا، شدت و میزان آلودگی ها و مشکلات محیطی ناشی از زلزله و عملیات بازسازی، تغییر عوارض و شکل زمین پس از زلزله، آلودگی یا اختلال در منابع آب، مشکلات محیطی ناشی از آوار و ساخت و ساز مجدد، تغییر چشم اندازهای طبیعی شهر، ارزیابی و تاثیرات ادراک شده ناشی از بازسازی، توسعه و منافع آن و پیامدهای زلزله بر سلامت بازماندگان، شناسایی شدند. این مقیاس ابزاری پایا و تعمیم پذیر برای ارزیابی تاثیرات روانی ناشی از تغییرات ناگهانی محیط در پی زلزله در ایران است.

    کلید واژگان: تعدیل و توسعه ابزار کمی, پریشانی محیطی, زلزله, شهر بم, مخاطرات
    Bahram Saleh Sedghpour, Ali Sharghi, Saeedeh Asadi *

    Occurrence of the 2003 earthquake caused a wide range of injuries, deaths, physical damages and extensive destruction of the garden-city fabric and, as a result, sudden changes in the social-physical environment of Bam. To date, there has been no quantitative measurement tool to assess the impacts of sudden environmental changes following an earthquake in Iran. The aim of this study is to rebuild, validate and establish a scale for measuring environmental distress following the earthquake. This scale includes 79 items and 6 factors of place attachment, frequency of environmental issue, observations of environmental issue, threats, felt impacts and solastalgia. The questionnaire was parallel translation into Persian, group-based judgment assessment, back translation, adjustment, pilot and field survey. The research method is descriptive-survey with exploratory factor analysis approach. In the pilot phase, 44 residents of Bam completed the questionnaire and scale variance, corrected item-total correlation and mean were calculated. The statistical population of the field survey is 295 residents of Bam who completed the online questionnaire in a non-random and accessible method. Findings indicate that in the Bam Earthquake Environmental Distress Scale, the content of the main scale has been preserved with appropriate adaptation and adjustment for contextual differences. According to the analysis, 9 factors including place attachment, solastalgia, severity and extent of pollution and environmental issues caused by the earthquake and reconstruction operations, changes in the topology and shape of the earth after the earthquake, pollution or disruption of water resources, environmental issues caused by debris and reconstruction, changes in the natural landscape of the city, assessment and perceived impacs of reconstruction, development and benefits and the consequences of the earthquake on the survivors health were identified. This scale is a reliable tool for assessing the psychological impacts of sudden changes in the environment following the earthquake in Iran.

    Keywords: Bam, Earthquake, environmental distress, Adjustment, development of quantitative tools
  • فرشته اصلانی، سعیده اسدی*، علی شرقی، یاشل کاکاوند
    زمینه و هدف

    تاب آوری در برابر سانحه، مفهومی پیچیده و دارای ابعاد متعدد است که جنبه های اجتماعی-روانی آن در ارتباط با بازسازی کالبدی، ابعاد نامشخص بیشتری می یابد. از آنجا که یکی از مهم ترین تاثیرات سانحه، پیامدهای اجتماعی-روانی است که سبب اختلالاتی در زندگی فردی و جمعی بازماندگان می گردد، مقاله حاضر به بررسی تاثیر ابعاد مختلف بازسازی محلات و ارتباط آن با التیام یا کاهش این پیامدها پس از زلزله، می پردازد.

    روش

    برای ارزیابی، محله خواجه مراد پس از زلزله بم، به عنوان مورد مطالعاتی انتخاب شد. فرضیات تحقیق، شامل یک فرضیه اصلی و سه فرضیه فرعی، با رویکرد کمی و از طریق تدوین پرسش نامه  در دو بخش ارزیابی ابعاد مختلف بازسازی محله و پرسشنامه استاندارد اختلال استرس پس از سانحه و پیامدهای اجتماعی ناشی از آن، مورد سنجش قرار گرفته اند.

    یافته ها

    بر اساس نتایج حاصل از تحلیل ها، بین ابعاد مختلف بازسازی محله و پیامدهای اجتماعی-روانی ناشی از زلزله، رابطه معنادار و معکوس وجود دارد. بنابراین با افزایش کیفیت و تاب آوری بازسازی کالبدی، پیامدهای اجتماعی-روانی پس از زلزله نیز کاهش می یابند. همچنین بر اساس یافته های حاصل از فرضیات فرعی،کیفیت بازسازی کالبدی محیط مسکونی و مناظر طبیعی و خاطرات جمعی نیز با پیامدهای اجتماعی-روانی سانحه رابطه معنادار و معکوس دارند. در مقابل، این رابطه در بازسازی خدمات عمومی و زیرساختهای محله، در مورد مطالعاتی دیده نشد.

    نتیجه گیری

    در التیام یا کاهش پیامدهای اجتماعی-روانی سانحه، مقیاس بازسازی محله سطح تاثیر متفاوتی بر بازماندگان دارد. همچنین مولفه های ملموس در این مقیاس ها دارای تاثیر متفاوتی از مولفه های ناملموس اند. مشخص شد، تاب آوری اجتماعی-روانی جوامع با تاب آور سازی مسکن، محله و مناظر جمعی و اکولوژیکی در ارتباطی مستقیم می باشد.

    کلید واژگان: تاب آوری, بازسازی محله, پیامدهای اجتماعی- روانی سانحه, زلزله 1382 بم
    Fereshteh Aslani, Saeedeh Asadi*, Ali Sharghi, Yashel Kakavand
    Introduction

    Disaster resilience is a complex and multi-dimensional concept whose psychosocial aspects become more uncertain in relation to physical reconstruction. Since one of the most important effects of a disaster is the psychosocial consequences that lead to disruptions in the survivors' individual and collective lives, this article investigates the impact of different aspects of neighborhood reconstruction and its relationship with the traumatic socio-psychological consequences after the earthquake.

    Methodology

    For evaluation, Khajeh Murad Neighborhood after the 2003 Bam Earthquake was selected as the case study. The research hypotheses, including one main hypothesis and three sub-hypotheses, were measured by a quantitative approach through the formulation of a two-part questionnaire assessing different aspects of neighborhood reconstruction and the standard questionnaire of post-traumatic stress disorder and its associated social consequences.

    Findings

    According to the results of the analysis, there is a significant and inverse relationship between different aspects of neighborhood reconstruction and psychosocial consequences of the earthquake. Thus, with the increasing quality and resilience of reconstruction, the psychosocial consequences of the earthquake also heal or reduce. Also, based on the findings of sub-assumptions, increasing the quality of physical reconstruction of residential environment, natural landscapes and collective memories have significant and inverse relationship with social-psychological consequences of the earthquake. In contrast, this relationship was not seen in the case of public utilities and neighborhood infrastructure.

    Conclusion

    In the healing or decreasing psychosocial consequences of disaster, the scale of neighborhood reconstruction has a different impact on survivors. Also, tangible components at these scales have a different effect than intangible components. It turned out that the socio-psychological resilience of communities depends on resilience reconstruction of housing, neighborhood and social and ecological landscapes.

    Keywords: Resilience, Neighborhood Reconstruction, Social-Psychological Consequences, the 2003 Bam Earthquake
  • سعیده اسدی*، علی شرقی
    زمینه و هدف

    رخداد سوانح منجر به تجربه آسیب و ضربه های روانی در جامعه کودکان می شود. به طور میانگین از هر 3 کودک دچار سانحه، یکی از آنها دچار علایم اختلال استرس پس از سانحه می گردد. بنابراین برنامه ریزی و مدیریت شرایط گذار از بحران به وضعیت عادی در مرحله اسکان موقت و اضطراری به عنوان نقطه شروع بازتوانی، از اهمیت زیادی برخوردار می گردد. تحقیق حاضر به مبحث مکان گزینی سرپناه اضطراری و موقت در طبیعت و فضای بازی و نقش آن بر تاب آوری روانی و کاهش استرس کودکان سانحه دیده زلزله 1396 کرمانشاه، می پردازد.

    روش

    به دلیل محدودیت های موجود در برقراری ارتباط کلامی با کودک از یک سو و از سوی دیگر اتمام بازه زمانی اسکان موقت و اضطراری در مورد پژوهش، در این تحقیق رویکرد کیفی با ابزار بیان تصویری عکس-روایت و مصاحبه بدون ساختار در حین فرآیند انجام تحقیق، برگزیده شد. فرآیند به صورت سلسله مراتبی و در سه مرحله اجرا گردید. جامعه آماری 35 کودک بین 5-11 سال از جامعه سانحه دیده کرمانشاه بودند که به صورت هدفمند انتخاب شدند. داده های تحقیق با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس و تحلیل عاملQ  ،کمی شده و نحله های فکری در ترجیحات کودکان برای برپایی سرپناه پس از سانحه استخراج شدند.  

    یافته ها

    بر اساس یافته ها، ترجیح تمامی کودکان مورد پژوهش در برپایی سرپناه، فضاهای بازی و سبز بود که دال بر شناخت و کشش درونی کودک به چنین فضاهایی است. در مرحله دوم، مشخص شد که اهمیت فضاهای تعریف شده مانند فضای سبز طراحی شده و فضای سبز و بازی طراحی شده در بین جامعه، بیش از فضاهای سبز طبیعی و فضای سبز و بازی طراحی نشده است. در جایگاه دوم، فضاهایی با امکان بازی در مقابل فضاهای فاقد چنین شرایطی وجود داشت. دلیل مکنون در این بخش، احساس امنیت در فضاهای تعریف شده و نیاز به بازی و فعالیت جسمی است. در مرحله سوم تحقیق مشخص شد که اهمیت ارتباط با همسالان و روابط اجتماعی می تواند بر اولویت فضاهای فاقد اهمیت در مرحله قبل بیافزاید و بر نقش پررنگ ارتباط و حمایت اجتماعی در بازتوانی روانی کودکان صحه گذارد.

    نتیجه گیری

    بر طبق نتایج، در بین جامعه کودکان سانحه دیده کرمانشاه، اولویت مکان گزینی سرپناه پس از سانحه در فضاهای بازی و سبز با امکان بازی، بهبود عملکرد شناختی، فعالیت جسمی و احساس امنیت می باشد. بنابراین بر طبق چارچوب مفهومی تحقیق، سلامت روانی و تاب آوری به دنبال تجربه سانحه برای کودکان در فضاها با چنین قابلیت هایی حاصل خواهد شد.

    کلید واژگان: فضای سبز, فضای بازی, مکان گزینی سرپناه, کودکان سانحه دیده, تاب آوری روانی
    Saeedeh Asadi*, Ali Sharghi
    Background and objectives

    disasters lead to the experience of trauma in the children. On average, one in three children with trauma, one of them has symptoms of post-traumatic stress disorder. Therefore, planning and managing the transition from crisis to normal conditions during the temporary and emergency sheltering phase is important as a starting point for recovery. The present study deals with the location of emergency and temporary shelter in green spaces and playground and its role on psychological resilience and stress reduction in children of  the 1396 Kermanshah earthquake.

    Method

    Due to the limitations of verbal communication with the child on the one hand and completion of temporary and emergency accommodation time, on the other hand, the present study selected a qualitative approach using photo-novella visual expression and unstructured interviewing during the research process. The process executed in a hierarchical manner in three stages. The statistical population consisted of 35 children from Kermanshah community aged 5-11 years and were selected purposefully. Research data were quantified using SPSS software and Q factor analysis, and brainstorming on children's preferences for post-disaster shelter locations was extracted.

    Findings

    According to the findings, the preferences of all the children in the study were locating shelters in green spaces and playground, which indicates the child's intrinsic cognition and attraction to such spaces. Secondly, it was found that the importances of defined spaces such as designed landscapes and designed landscapes and playground, within the community, were more than natural landscapes and undefined landscapes and playgrounds. In the second place there were spaces with the possibility of playing against those without. The reasons for this, are the sense of security in defined spaces and the need for physical activity and play. In the third phase of the study, it was found that the importance of peer communication and social relationships can increase the priority of undefined spaces in the previous stage and confirm the strong role of social support and communication in the mental recovery of children.

    Conclusion

    According to the results, among the Kermanshah Disaster affected children, the priority is locating post-disaser shelter in playgrounds and green spaces with the possibility of play, improved cognitive performance, physical activity and a sense of security. Therefore, according to the conceptual framework of research, mental health and resilience will result from experiencing spaces with such capabilities.

    Keywords: green spaces, playground, shelter location, disaster affected children, mental resilience
  • اسماعیل ضرغامی، علی شرقی، سعیده اسدی*
    به دنبال سوانح، بخش زیادی از جامعه دچار تروما (ضربه روانی) می شوند. در شرایط پساسانحه، احتمال نابودی ساختارهای فردی-اجتماعی بازمانده و پیچیده تر شدن مشکلات به واسطه رویکرد، سیاست ها و مداخلات مرتبط با تامین مسکن موقت، زیاد است. تحقیق حاضر بر مبنای تحلیل و رتبه بندی ویژگی های مورد انتظار از مسکن و سرپناه موقت، در چارچوب رویکرد علمی مراقبت آگاهانه از ضربه روانی سانحه و با رویکرد کاهش استرس های محیطی، به‎عنوان نقطه شروعی برای بازتوانی روحی- روانی، در ایران انجام شده است. ماهیت پژوهش پس رویدادی و از روش های تحقیق تحلیل محتوا، دلفی و تحلیل سلسله مراتبی گروهی استفاده شده است. به دلیل فقدان غنای نظری از شاخص های موثر بر التیام و تطبیق پذیری روانی در مسکن موقت در ایران، در کنار مطالعات پیشینه ای، مصاحبه عمیق با متخصصین و صاحب نظران این زمینه انجام و کدهای و زیرکدهای مرتبط استخراج شدند. سپس به‎منظور تدوین چارچوب نظری، در دور دوم دلفی از بین شاخص های استخراج شده، معیارهای موثر انتخاب و ساختار سلسله‎مراتبی تحقیق شامل پنج معیار (بهبوددهندگی، قابلیت محیطی، کنترل، انسجام و محرک‎ها) و 26 زیرمعیار و دو گزینه رایج مسکن موقت در ایران (تدریجی و پیش‏ساخته) شکل گرفت. در دور سوم، تحلیل سلسله‏مراتبی گروهی با مشارکت متخصصین با سوالاتی به‏شکل مقایسه زوجی با طیف پنج تایی انجام شد. براساس یافته های تحقیق به‎ترتیب نقش معیارهای بهبوددهندگی، حذف محرک‎ها، قابلیت محیطی، کنترل و انسجام در کاهش استرس های محیطی مژثر می‎باشد. مهمترین زیرمعیارهای موثر بر التیام و تطبیق پذیری روانی بازماندگان در مسکن موقت نیز امنیت، ابعاد و ویژگی های کالبدی، حذف فاکتورهای خطر، قابلیت کنترل حریم در فضاها، انعطاف پذیری فضا و طرح، ثبات و پایداری مسکن، محرک‎های کالبدی- محیطی، فاصله مناسب بین مساکن موقت، قابلیت مداخله در مسکن، کنترل بر فضا و سازماندهی فضایی به شکل پیش بینی پذیر می‎باشند. براین اساس سیاست تامین مسکن تدریجی در مرحله اسکان موقت، در چارچوب رویکرد علمی مورد نظر، به‏دلیل ویژگی های ایمنی کالبدی- احساسی، انتخاب و کنترل، و تقویت همکاری و مشارکت، بر اطمینان مجدد، توانمندسازی، انسجام روانی و در نتیجه کاهش ضربه روانی بازماندگان، موثرتر از مسکن پیش‎ساخته ارزیابی شده است.
    کلید واژگان: ضربه روانی سانحه, مسکن موقت, استرس های محیطی, مسکن پیش ساخته, مسکن تدریجی
    Esmaeil Zarghami, Ali Sharghi, Saeedeh Asadi*
    As a result of disasters, a large part of community suffers from psychological trauma. Post disaster housing provision and construction projects face serious challenges and obstacles. On the one hand, the psychological problems of survivors, which lead to a sense of helplessness and lack of control over their destiny, stress and anxiety, and on the other hand, environmental threats that destroy remaining community’s structures and complicate problems even more by creating unfamiliar place and shelter. The secondary stresses caused by these processes, damage and affect survivors resources and ability to cope with trauma. Secondary sources of stress include inappropriate, contradictory and sometimes dangerous interventions in the mentioned process and policies of providing temporary housing would have a lasting impact on community and psychological consequences. Clearly, different types and characteristics of temporary housing have an objective role in response and coping mechanisms to trauma. There is little comprehensive documentation on policies, environmental characteristics, and types of temporary housing affecting the psychiatric recovery of disaster survivors in Iran. The present study, based on the expected characteristics of temporary housing in the context of trauma-informed care framework with environmental stress reduction approach, considers the effects of this particular type of trauma and subsequent recovery process in Iran and comprehensively ranks the psychological supportive environmental characteristics and shelter providing policies. The nature of this study is post-event research with qualitative and quantitative approach. The research methods include: content analysis, Delphi and group hierarchical analysis methods. Due to the lack of theoretical richness in disaster psychological healing in temporary housing in Iran, in-depth interviews with a heterogeneous group were performed. Panel members were a university professor with teaching background in designing and planning settlements after disaster; a disaster socio-psychologist; two PhD students in related fields and from two different universities and one expert with field work experience in temporary housing. Experts were selected in a targeted and sequential manner. The selection criteria were, 1) Doctoral degree or doctoral student in the fields of reconstruction and disasters; 2) Working experience or having authorship and research in the considered subject, and 3) Field trips to the disaster affected areas during the temporary housing phases. Then using content analysis related codes of interviews were extracted. In order to formulate the theoretical framework, in the second round of Delphi among the extracted indicators, effective criteria were selected by panel and hierarchical structure of research, including five measures of  environmental restoration, environmental affordability, control, cohesion and environmental stimuli, and 26 sub-criteria and two common temporary housing options in Iran (gradual and prefabricated) was formed. In the third round of research, group hierarchical analysis was performed with experts participatory, with questions in the form of pair wise comparison with five spectra. According to the research findings, the role of improvement restoration, stimulus elimination, environmental affordability, control and cohesion, respectively, are effective in reducing environmental stress. The most important sub-criteria affecting survivors' healing and adaptability in temporary housing are security, physical dimensions and features; risk eliminating factors; territory control capability; flexibility of space and design; stability and constancy of housing; Physical-environmental stimuli; appropriate distance between temporary housing; housing intervention ability; control over space and spatial organization are predictable. Consequently, the gradual housing provision policy in the temporary housing phase, within the framework of mentioned approach, has been assessed as more effective than pre-fabricated housing. Effective factors in this process were physical-emotional safety; choice and control, and the enhancement of cooperation and participation which causes reassurance, empowerment, psychological cohesion, and thus Survivors' trauma healing.
    Keywords: disaster trauma, temporary housing, environmental stress, prefabricated housing, progressive housing
  • سعیده اسدی*، علی شرقی، مژگان عاطفی
    زمینه و هدف

    استان تهران و البرز مناطقی با اهمیت ویژه از لحاظ فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در کشور هستند که بسیاری از سکونتگاه های آنها در مناطق مستعد وقوع حرکات دامنه ای از نوع زمین لغزش احداث شده اند. پژوهش حاضر، با توجه به پهنه های پرخطر زمین لغزش بر اساس سناریوی رخداد زلزله و بارش، زیانها و آسیب پذیری های کالبدی- زیرساختی محتمل در این مناطق را مورد بررسی قرار می دهد.

    روش

    در تحقیق حاضر 11 شاخص موثر بر رخداد زمین لغزش با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی گروهی امتیازدهی و مقایسه زوجی شده اند و پس از تدوین نقشه  پهنه های مستعد زمین لغزش، آسیب پذیری زیرساختها، ابنیه، تجهیزات و تسهیلات شهری در برابر این سانحه ارزیابی شد.

    یافته ها

    بر اساس یافته ها، در نوار شمالی، قسمتهایی از شرق و جنوب استان تهران و شمال و غرب استان البرز خطر زمین لغزش با احتمال بسیار بالا، بالا و متوسط وجود دارد. توسعه عناصر کالبدی- زیرساختی استان تهران و البرز در این محدوده ها سبب آسیب پذیری بالا و متوسط این حوزه شده است. متعاقب آن احتمال رخداد سوانح ثانویه مانند انفجار و آتش سوزی در بخش هایی از محدوده پژوهش، بالا و متوسط ارزیابی شده است.

    نتیجه گیری

    با توجه به احتمال رخداد زمین لغزش در شهرها و شهرکهای واقع در استان های تهران و البرز، لازم است در وهله اول، کاهش آسیب پذیری عناصر کالبدی- زیرساختی موجود، در برابر زمین لغزش در اولویت برنامه ریزان و مسئولان شهری و منطقه ای قرار گیرد. همچنین، هرگونه برنامه ریزی و توسعه آتی عناصر کالبدی-زیرساختی شهری و منطقه ای در این محدوده ها، باید با توجه به احتمال سانحه زمین لغزش انجام گیرند.

    کلید واژگان: زمین لغزش, استان تهران, استان البرز, سیستم اطلاعات جغرافیایی, آسیب پذیری کالبدی- زیرساختی
    Saeedeh Asadi*, Ali Sharghi, Mojgan Atefi
    Background and objectives

    Tehran and Alborz provinces are important zones from an economic, social and political activities point of views in the country; most of the habitations in these provinces were built in areas which are in the risk of landslide. This research, studied the damages and physical-infrastructural vulnerabilities in these areas, considering the landslide hazardous zones based on the earthquake and rainfall incidents.

    Method

    The present study were scored and compared 11 indices which affect landslide incident by using hierarchical group analysis method; after compiling landslide susceptibility maps, infrastructure, and buildings, equipment and facilities vulnerability in cities to the incident was assessed.

    Findings

    According to the findings, there is a very high, high and medium probability of landslide risk in the northern strip, some parts of east and south of Tehran province and north and west of Alborz province. The development of physical and infrastructural elements in Tehran and Alborz provinces in these zones has caused high and medium vulnerability in this field. Subsequently, the probability of secondary disasters such as explosions and fires in some parts of the studied zones is assessed as high and medium.

    Conclusion

    Considering the probability of landslides in cities and suburbs in Tehran and Alborz provinces, first, it is necessary to reduce the vulnerability of existing physical-infrastructural elements to landslides as a priority for urban planners and regional authorities. As well as, every future planning and development of urban and regional physical-infrastructural elements in these zones should consider the possibility of landslide.

    Keywords: Landslide, Tehran Province, Alborz Province, GIS, Urban Physical-Infrastructural vulnerabilities
  • سعیده اسدی*، علی شرقی
    گسیختگی هویت و دلبستگی های مکانی ازجمله پیامدهای سوانح هستند که به نپذیرفتن تغییرات مکانی و ناهنجاری هایی در سلامت اجتماعی- روانی جامعه، به دلیل نیاز به هویت و نادیده گرفته شدن آن در فرآیند بازسازی، منجر می شوند. باتوجه به تاثیرات عمیق سوانح بر منظر عینی و ذهنی ساکنان از هویت مکان، ایجاد فرآیندهایی برای بازیابی در چارچوب تئوری تاب آوری، به عنوان گسترده ترین رویکرد مواجهه، ضروری است. تحقیق حاضر دارای ماهیت اکتشافی با استفاده از روش تحقیق کیو با دو رویکرد کیفی و کمی است. مرحله ی کیفی با ترکیب روش دلفی در سه دور و نظریه ی زمینه ای برای استخراج مفاهیم و مقولات انجام شد. در مرحله کمی، پرسشنامه ای با سوالات بسته درقالب گزاره هایی با طیف لیکرت تدوین گردید. اعضای پانل شامل 17 متخصص از اعضای هیئت علمی و محققان در این زمینه است که ابتدا با استفاده از روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند و در مرحله ی بعدی با نمونه گیری غیرتصادفی شبکه ای انتخاب شدند. درنهایت، روی داده ها تحلیل عامل Q انجام شد »، دربین متخصصان شناسایی شد. به منظور شناسایی وزن هریک از معیارها، از الگوریتم و پنج نحله ی  فکری شامل «پیوندهای عاطفی- شناختی مکان- مبنا»، «مکان بازتابی از فرد و جمع»، «فرصت سازی به واسطه ی عناصر و قابلیت های مکانی»، «کالبد، ملجا ارزش و محتوا»، «کارآمدی در مکان برای بازیابی ابعاد تاب آور هویت و دلبستگی مکانی و درنتیجه سازگاری با تغییراتشانون استفاده شد. با همپوشانی یافته های حاصل از این دو روش، فرآیند بازیابی ابعاد تاب آور هویت و دلبستگی مکان پس از تغییرات ناشی از سوانح پیشنهاد شد.
    کلید واژگان: هویت مکانی, دلبستگی مکانی, سانحه, تغییر, تاب آوری
    Saeedeh Asadi*, Ali Sharghi
    Introduction
    Disaster occurrence undermines the basis of the place and one of its consequences is the rupture of place identity and attachments, followed by a variety of psychological and social anomalies. On the other hand, the community health is linked to its sense of identity. Contradictions become apparent when this need is distorted or overlooked in the reconstruction process. Considering the profound effects of disasters on the objective and subjective landscape of the residents, and its inevitable effects on place identity and attachment, the need to create solutions aimed at rehabilitating them during the period of reconstruction and within the framework of resilience theory as the broadest approach to dealing with disasters, is seen.
    Methodology
    The current research has an exploratory nature so Q Methodology with a combination of qualitative and quantitative approach has been used. In the qualitative stage, the combination of the Delphi method in three stages and the grounded theory were used to codify and extract concepts and categories. The concepts that were effective on the subject of the research were used in the formulation of closed questions of questionnaires in the form of propositions with a Likert scale of 0 to 9. Panel members included 17 experts from the faculty members of three universities in Tehran, Which were initially selected using non-random sampling method, and in the next step, a non-randomized network sampling was selected. Finally, the Q factor analysis was performed on the data. Based on the findings of the grounded theory method, 6 dimensions including, emotional-cognitive, functional, physical, semantic / historical, social and cultural and 62 indicators of place identity and attachment were identified. The findings were evaluated based on the eight criteria influencing the resilient dimensions of place such as continuity, distinction, self-esteem, self-efficacy, readiness, sustainability, creativity and flexibility. After the initial pilot by 5 experts, the most relevant target - content relationship with resiliency criteria were determined.  In the next level after Q factor analyzing on the data, five schools of thought were identified among the experts. Then Shannon algorithm was used to determine the process of rehabilitating resilient dimensions of place identity and attachment.
    Result and Discussion
    Based on the findings, the experts identified five schools of thought including place-based cognitive-emotional connections; place as the resonance of individual and collective characteristics; providing opportunities by the features and spatial affordance of place; place as the body of values and contents; and place efficiency, which rehabilitate resilient dimensions of the place identity and attachment, and as a result adaptability to Changes caused by disasters. It was also found that according to the experts' view, place identity and attachment priority order are: emotional-cognitive, physical-functional, and ultimately cultural-social dimensions.
    Conclusion
    it seems that place distinction along with continuity, self-efficacy and sustainability of emotional-cognitive, functional, physical, cultural, social and semantic dimensions of place, enhances self-esteem in the place, sustain dimensions of place attachment, creativity, and innovate in place belonging, and therefore resilient place identity.
    Keywords: place identity, place attachment, disaster, change, resilience, resilience theory
  • علی شرقی، سعیده اسدی*، سپیده قائم مقامی
    زمینه و هدف

    زلزله یکی از تهدیدهای جدی در عصر حاضر است، که منابع محلی جوامع روستایی را درهم می شکند. پس از زلزله 31 خرداد منجیل-رودبار در سال 1369، به دلیل حجم بالای آسیب ها، روستاهای زیادی علاوه بر جابه جایی با یکدیگر ادغام گردیدند. لیاول علیا یکی از این روستا بود که بنا به سیاستهای اتخاذ شده، جابه جا شده و با سه روستای دیگر در مکانی به نام چهارمحل ادغام گردید. این جابه جایی و ادغام سبب دگرگونی هایی در کالبد، گونه و عملکرد مسکن و متعاقب آن سبک زندگی و معیشت ساکنان شد. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تغییرات مسکن در نتیجه جابجایی و ادغام روستای لیاول و تغییرات ایجاد شده در  طرح و کالبد، سازمان فضایی و گونه مسکن بازسازی شده در مقایسه با مسکن بومی با گذشت 29 سال از زلزله است.

    روش

    برای درک تغییرات ایجاد شده در مسکن در دو گونه یاد شده، دو رویکرد اتخاذ شده است. در ابتدا از دیدگاه، فرم، گونه شناسی، سازماندهی فضایی، تعداد 4 خانه بومی و 4 خانه بازسازی شده(به همراه الحاقات و تغییرات ایجاد شده تا زمان حال) برداشت میدانی شدند. علاوه بر آن، تلاش شد با ساکنان لیاول جدید در مورد الحاقات مسکن و دلایل آن نیز مصاحبه نیمه ساختار یافته انجام شود تا به خلاصه ای از تاریخچه تغییرات مسکن بازسازی شده تا به امروز و  چگونگی شکل گیری لایه های مختلف فضایی، عملکرد و چیدمان آن دست یافته شود.

    یافته ها

     بر اساس یافته ها، مسکن بازسازی شده در طرح و کالبد به جهت مصالح ساخت، الحاق فضاهای زیستی جدید، تعریف متفاوت و گاهی متغایر از حریم و امنیت، تکنولوژی ساخت و عناصر معماری مانند بام و نما، دچار تغییراتی در مقایسه با مسکن بومی شده است. همچنین از بعد سازمان فضایی نیز به سبب تغییر در ابعاد زمین و مسکن، تناسبات مسکن، زمین و فضاهای زیستی- معیشتی، انعطاف پذیری فضاها، اولویت های فضایی و پراکنش مسکن روستایی، تغییراتی بین این دو گونه مشاهده می شود. از منظر گونه شناسی مسکن نیز می توان به تغییراتی در جهت گیری مسکن بنا به مسائل جغرافیایی - اقلیمی، تطابق اقلیمی مسکن، کاهش تعداد طبقات و همچنین ارتفاع آن از سطح زمین، و کاهش تاثیرپذیری از عوامل طبیعی- محیطی اشاره کرد.

    نتیجه گیری

     به نظر می رسد، همانطور که کاهش آسیب پذیری کالبدی روستای لیاول در برابر سوانح آتی یکی از معیارهای اصلی بازسازی بوده است، توجه به عوامل اجتماعی-روانی، فرهنگی، معیشتی و جغرافیایی- اقلیمی موثر بر گونه شناسی، طرح و ساخت و سازماندهی فضایی مسکن روستایی، در این بازسازی مورد اهمال قرار گرفته اند. باید اذعان نمود که، صرف بازسازی مسکن با رویکرد بومی نیز منجر به موفقیت و استقبال عموم نخواهد شد. بنابراین تحقیق در مورد ویژگی های گونه مسکن بومی بازمانده از زلزله سال 1369، تغییرات، تطبیق پذیری ها و چگونگی شکل گیری مسکن دائمی فعلی و شناسایی جنبه های مثبت؛ منفی؛ وجوه مشترک و نقاط افتراق بین آنها، می تواند منجر به شکل گیری طرح های بهینه در تصمیم گیری و پیاده سازی مسکن آینده این روستا شود.

    کلید واژگان: مسکن بومی, روستا, مسکن بازسازی شده, لیاول علیا, زلزله 1369 روبار-منجیل
    Ali Sharghi, Saeedeh Asadi*, Sepideh Ghaemmaghami
    Background and objectives

    The earthquake is one of the serious threats in the present era, which disrupts local resources of rural communities. After the Manjil-Rudbar earthquake in June 21, 1989, many villages merged and displaced due to the vast damages. According to the adopted policies, Liyavol Oliya was one of these villages that displaced and merged with three other villages in an area called Chahar-Mahal. The displacement and integration caused changes in physical, typology and functions of habitation and subsequently the lifestyle and livelihoods of the residents. The purpose of this study is to determine changes in habitations as a result of displacement and integration of Liyavol village as well as changes in design, structure, spatial organization and types of reconstructed houses in comparison with local houses, 29 years after the earthquake.

    Method

     Two approaches have been adopted to understand changes in these two types of housing. Initially, 4 local and 4 reconstructed houses (together with extensions and modifications made to the present) were field-documented in the aspects of form, typology and spatial organization. In addition, a semi-structured interview was conducted with residents of Liyavol-e-Jadid about housing extensions and its causes to get a brief overview of the history of reconstructed housing changes to date and how different spatial layers form, and its functions and layout.

    Findings

     According to the findings, reconstructed houses have been altered in design and physical featured for materials, incorporation of new living spaces, different and variables definitions of privacy and security, construction technology and architectural elements such as roof and facade in comparison with local houses. As well as, some changes are observed in these two types because of the changes in land and housing dimensions, housing proportions, land and living spaces, flexibility of spaces, spatial priorities and distribution of rural housing, from the aspect of spatial organization. From the aspect of housing typology, changes in housing orientation can also be attributed to geo-climatic issues, climatic adaptation of housing, and reduction in the number of floors as well as the elevation from ground, and the reduction the impact of natural-environmental factors.

    Conclusion

     It seems that, as the reduction of the physical vulnerability of Liyavol village to future disasters is considered to be one of the main criteria for reconstruction, considering the socio-psychological, cultural, livelihood and geographical-climatic factors affecting the typology, design and spatial organization and structure of rural housing have been neglected in this reconstruction. It must be acknowledged that just reconstruction of the houses through a native approach will not lead to success or public acceptance. Therefore, study the characteristics of remained local houses from the earthquake of 1989, changes, adaptations, and how current permanent housing is formed, as well as identification of the positive, negative and common and different aspects between them, may result to form optimal plans in deciding and implantations of future housing in this village.

    Keywords: local housing, village, housing reconstruction, Liyavol Oliya, the 1369 Rudbar-Manjil earthquake
  • Saeedeh Asadi*, Ali Sharghi
    INTRODUCTION

    The impact of disasters on the mental and physical health of affected communities requires planning for socio-psychological recovery, recognizing various dimensions, and research on the arising issues. The present study is conducted with the aim to focus on methodological and subject research approaches in international post-disaster studies in the framework of research design, target society, and measurement of key structures, in order to identify existing research gaps in this field.

    METHODS

    In the present study, a purposeful post-disaster content analysis was performed quantitatively and qualitatively on socio-psychological studies in 39 journals indexed in databases. After the purposeful and specific steps, 73 studies were coded in an accurate review process, and then the codes extracted (research strategies, research project implementation, highlighted topics, sampling method, statistical population, and data collection tools) were analyzed in Excel software and presented in the form of descriptive statistics.

    FINDINGS

    Cross-sectional studies with quantitative strategy, random sampling method, standardized structured questionnaire, and large statistical population have the highest frequency. The predominant subjects studied on an individual scale were the individual post-disaster psychological consequences and on a collective scale were indicators associated with socio-psychological recovery.

    CONCLUSION

    The imbalance in the socio-psychological studies of disasters and the recovery indicators in both individual and collective scales require paying attention to the subjects related to the individual recovery and mental health and a deeper understanding of the socio-psychological consequences of disasters. In addition to the current research approaches, the investigations on the post-traumatic neuroscience will be growing in the future perspective. Expanding the scope of quantitative research and neuroscience requires standardized measurement scales in developing countries. The reliability of the study findings was 71.5%.

    Keywords: Content Analysis, Socio-Psychological Studies, Disasters, Methodology, Subject Research
  • پرویز پیران، سعیده اسدی*، نیکو دادگر
    توجه به مفاهیم «تاب آوری اجتماعی» و «جامعه تاب آور» در جهت کاهش خطر، مقابله با سوانح و موفقیت برنامه های بازسازی در چارچوب مشارکت عمومی، در دهه های اخیر اهمیت زیادی یافته است. پژوهش حاضر سعی در بررسی مفهوم تاب آوری اجتماعی و جایگاه آن در موفقیت برنامه های بازسازی پس از زلزله دارد. در این مقاله به شناخت عوامل موثر در تاب آوری اجتماعی موجود در دو جامعه سانحه دیده روستاهای درب آستانه و باباپشمان پس از رخداد زلزله دشت سیلاخور 1385 استان لرستان، ارزیابی میزان آن در جوامع مزبور و بررسی نقش این عوامل در حذف اسکان موقت، تسریع و موفقیت برنامه های بازسازی پس از زلزله، پرداخته شده است. وحدت و سرمایه اجتماعی موجود، دست نخوردگی شبکه های اجتماعی، سطح اقتصادی و اجتماعی مردم پیش از زلزله و شدت سانحه از جمله مواردی هستند که در بازتوانی پس از رخداد زلزله و تاب آوری جامعه روستایی لرستان تاثیر گذار بوده و در این تحقیق مورد توجه قرار گرفته اند. اطلاعات لازم با استفاده از روش اسنادی، مصاحبه نیمه ساختارمند با مردم و مسئولین محلی و فرضیه های پژوهش در قالب 11 شاخص و 23 سنجه از طریق پیمایش میدانی و با تکمیل پرسشنامه به بوته آزمون گذارده شده اند. در تحلیل داده ها از رویکرد ترکیبی توصیفی- آماری و تحلیل عاملی تاییدی استفاده شده است. بر پایه یافته های پژوهش، ظرفیت بالای تاب آوری اجتماعی جوامع مذکور، توانایی جذب شوک های ناشی از رخداد زلزله را با توجه به خصوصیات جامعه شناختی و هنجارهای موجود در این جوامع داشته است و نیز دانش بومی جامعه روستایی لرستان به عنوان بخشی از سرمایه اجتماعی، امکان حذف مرحله اسکان موقت و موفقیت در برنامه های بازسازی را ممکن نموده است. به علاوه نوع برنامه ها و نحوه اجرای آن ها توسط سازمان های مسئول نیز، در در جهت موفقیت و تسریع فرایند بازسازی تاثیرگذار بوده است. همچنین براساس نتایج به دست آمده در بخش ارزیابی میزان تاب آوری اجتماعی دو روستا، تاب آوری اجتماعی هر دو در مجموع زیاد و عدد نهایی تاب آوری شان نزدیک به هم ارزیابی گردیده است.
    کلید واژگان: تاب آوری اجتماعی جامعه روستایی, بازسازی, زلزله دشت سیلاخور, لرستان
    Parviz Piran, Saeedeh Asadi*, Nikoo Dadgar
    In recent decades, “social resilience” and “resilient society” concepts have been rendered integral concerning disaster risk reduction, disaster response as well as Post-Disaster reconstruction programs success with respect to public participation. This study attempts to examine the concept of social resilience and its efficacy in successful reconstruction process after an earthquake. This paper seeks to identify effective factors of social resilience as an indicator in two communities that have been hit by the 1385 Lorestan earthquake in Iran evaluating their social resilience. In addition, it is further investigated whether or not such indicator may contribute to leave out the temporary housing phase, accelerating reconstruction programs after the earthquake. Darb-e-Āstāne and Bābā-Pashmān villages were selected as case studies located in Silakhor plains of Lorestan province. Social capital and unity, social network integrity, social and economic consistency of the communities before the earthquake and finally the severity impact factors are among the key indicators in determining rehabilitation success after an earthquake. These factors also found to be effective in the emergence of resilience in rural communities. The data were collected via documentary research, semi-structured interviews. According to research questions, four hypotheses in the form of four main indicators and eleven sub-indicators such as, level of social resilience, social capital, adaption capacity, success of the reconstruction programs, shock absorption capability, community capacities, the social infrastructures, indigenous knowledge, local skills, and type of reconstruction programs and procedures of responsible organizations were developed. Correspondingly, 23 measures including sense of place, level of trust in others, religion and common beliefs, the ultimate satisfaction of reconstruction, earthquake awareness, public participation in social groups, self-sufficiency in housing etc. These are provided through field survey, site observations as well as in-depth interviews with the people and local authorities and have been put in test by a combination of qualitative and quantitative strategies for data analysis. Based on the results of Community Resilience Capacity researches, the ability to absorb earthquake shocks is integral. This is closely tied with sociological characteristics and norms that are found within indigenous knowledge of Lorestan rural communities as part of the social capital based on the findings of this study. As a result of this study it may be advisable to skip temporary post disaster housing in reconstruction programs for a more efficient and faster recovery. In addition, the procedure of programs and their implementation by the authorities were influenced in formation of social cohesion and relations among affected people. Furthermore, the results of social resilience evaluation of these two villages were estimated to be relatively high and close to each other.
    Keywords: social resilience, rural communities, reconstruction, Silakhor plain earthquake, Lorestan
  • مهندس سعیده اسدی *، علیرضا فلاحی
    زمینه و هدف
    بخش مرکزی بافت کهن کرمان با وجود بناهای مهم تاریخی امروزه با مشکلات کالبدی فراوانی که موجب پیدایش عوامل بنیادی آسیب پذیری در مقابل زلزله شده اند، روبروست. پیچیدگی آسیب پذیری کالبدی بافت های تاریخی و فرسوده، به نوبه خود بررسی و پیش بینی نقاط بحرانی آنها از بعد کالبدی به عنوان اولین پیامد زلزله را با استفاده از ابزارهای دقیق، ضروری می سازد.
    روش
    در مقاله حاضر با استفاده از نرم افزار جی آی اس و روش وزن دهی به شاخص ها و همپوشانی وزنی آنها، نقشه پهنه های آسیب پذیر کالبدی بخش مرکزی بافت تهیه شده است. در این بررسی از 8 شاخص اصلی که بر اساس مطالعه سوابق پژوهش ها و مشاهدات دقیق و کارشناسی در آسیب پذیری کالبدی این ناحیه موثر بوده اند، استفاده شده است.
    یافته ها
    پهنه های شمالی، مرکزی و جنوبی بافت با ریزدانگی بیشتر، کیفیت پایین ساختمانی، فاصله کم از مسیرهای عبور قنات و شبکه معابر نابسامان و کم عرض، دارای خطر کالبدی بالایی می باشند. از سویی نیز تراکم بالای جمعیت در بخش جنوبی بافت، آسیب پذیری آن را افزایش داده است.
    نتیجه گیری
    بنا به یافته های پژوهش بخش های شمال، جنوب و مرکز بافت و همچنین شریان های شمال و جنوب آن، از بعد کالبدی آسیب پذیر بوده که نیازمند انجام اقدامات کاهنده ای مانند حفظ استمرار عملکرد شریان غربی حین بحران زلزله، ساماندهی فضاهای باز پراکنده درونی بافت، افزایش خوانایی بافت با کمک عناصر شاخص آن و کنترل طبقات، محصوریت ها و غیره با هدف کاهش خطر زلزله، می باشند.
    کلید واژگان: پهنه بندی آسیب پذیری کالبدی, بافت کهن کرمان, زلزله, سیستم اطلاعات جغرافیایی
    Saeedeh Asadi*, Alireza Fallahi
    Background And Objective
    Central part of the old texture of Kerman is important for locating historical monuments and today is facing with many physical problems which create fundamental vulnerability factors against the possible earthquakes. The complexity of physical vulnerability in the historical contexts, in turn makes necessary the study and prediction of critical points during an earthquake using a precision instruments.
    Method
    In this paper, using the GIS software and weighting method to indicators and overlapping the layers, the physical vulnerability zoning map of the texture is provided. 8 main indicators which were effective in physical vulnerability zoning based on background research and careful observation by expert have been used.
    Findings: The northern, central and southern zones of the texture which have more small plots, poor quality of construction, less distance from the Qanats networks and chaotic and narrow road networks, are in higher physical risks. In addition, the high population density in the southern part of the texture has increased its overall risk in this part.
    Conclusion
    according to the research findings the northern, central and southern parts of the texture as well as northern and southern streets have physical vulnerabilities and require reducing actions such as maintaining continuity of western street performance during the earthquake emergency, organizing open spaces scattered within the texture, increase texture eligibility by using the distinctive elements and controlling the number of floors and closeness and ect, with the aim of reducing the risk of earthquake.
    Keywords: physical vulnerability zoning, the old texture of Kerman, earthquake, geographical information system (GIS)
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال