tahereh khalili-borujeni
-
مقدمه
حاملگی خارج رحمی (Ectopic pregnancy) EP، مشکلی نسبتا شایع در خانم های سنین باروری است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط هر یک از روش های درمانی انجام شده در بین زنان با سابقه ی EP با باروری آینده ی آنان، انجام شد.
روش هااین مطالعه بصورت توصیفی- تحلیلی در سال 1399 انجام شد. تعداد 207 نفر از بیمارانی که با تشخیص EP در بیمارستان های الزهرا (س) و شهید بهشتی اصفهان طی سال های 1395 تا 1397، تحت درمان قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. مشخصات دموگرافیک بیماران و همچنین نوع درمان انجام شده برای EP قبلی بیماران (درمان دارویی، جراحی رادیکال و جراحی کانزرواتیو) از پرونده ی آنان، استخراج شد. سپس طی تماس تلفنی با بیماران، از وضعیت باروری آنان بعد از درمان، سوال شد، سپس نتیجه ی باروری این افراد در گروه های مختلف درمانی بررسی و مقایسه گردید.
یافته هانتایج این مطالعه نشان داد، افراد با سابقه ی EP که از روش دارویی جهت درمان آن ها استفاده شده بود، به طور معنی داری، بیشتر از گروهی که تحت درمان جراحی قرار گرفته بودند، دارای حاملگی موفق بوده اند. در مقایسه دو نوع روش جراحی رادیکال و کانزرواتیو، تفاوت معنی داری در موفقیت حاملگی بعدی، نشان نداد.
نتیجه گیریحاملگی موفق در بیماران دچار EP قبلی که تحت درمان با دارو بوده اند در مقایسه با آن هایی که تحت عمل جراحی قرار گرفته اند بیشتر بود. بر اساس نتایج این مطالعه، روش جراحی رادیکال و کانزرواتیو تاثیری در موفقیت حاملگی بعدی افراد، نداشت.
کلید واژگان: حاملگی خارج رحمی, درمان جراحی, درمان دارویی, نتایج حاملگی, ناباروریBackgroundEctopic pregnancy is a relatively common problem in women of reproductive age. This study was conducted with the aim of investigating the relationship between each of the treatment methods performed among women with a history of EP with their future fertility.
MethodsThis cross-sectional study was conducted in 2020. A total of 207 patients who were diagnosed with EP in Al-Zahra and Shahid Beheshti hospitals in Isfahan between 2016 and 2018 were included in the study. Demographic characteristics as well as the data about the type of treatment (pharmacological treatment, radical surgery and conservative surgery) that were performed for the patients with previous EP were extracted from their health files. Then, during a phone call with the patients, they were asked about their fertility status after the treatment, then the fertility results of these people in different treatment groups were investigated and compared.
FindingsThis study showed that women with past history of EP who were treated with medication had significantly more successful pregnancies than the surgical group. While the comparison between two types of radical and conservative surgical methods did not show a significant difference in pregnancy success.
ConclusionSuccessful pregnancy was seen more in patients with previous EP who were treated with medications compared to those who underwent surgery. According to this study, radical and conservative surgery methods had no effect on the success of the next pregnancy.
Keywords: Ectopic pregnancy, Pregnancy Outcome, Surgical procedure, drug treatment, Infertility -
مقدمه
تاموکسیفن، یکی از داروهای موثر برای درمان سرطان پستان میباشد که باعث کاهش عود سرطان پستان میگردد، اما در عین حال، گاهی شانس سرطان رحم در مصرف کنندگان این دارو افزایش مییابد. در مطالعهی حاضر، یک مورد نادر سرطان رحم به فاصلهی زمانی کوتاهی پس از درمان سرطان پستان، معرفی میگردد.
گزارش موردییک زن 50 سال با سابقهی 6 حاملگی و 5 زایمان زنده با سابقهی یک مرتبه سقط و شرح سرطان پستان درمان شده، با شکایت خونریزی رحمی غیر طبیعی از حدود یک سال قبل ارجاع گردید. سرطان پستان ایشان دو سال قبل تحت جراحی و به دنبال آن تاموکسیفن درمانی قرار گرفت که به دنبال بروز این علامت، به لتروزول تغییر یافته بود. اگر چه بررسی بیشتری در آن زمان انجام نگرفت، تشخیص فعلی لیومیوسارکوم میکسویید رحم بود.
نتیجهگیریتاموکسیفن، یکی از داروهای موثر در درمان سرطان پستان میباشد که میتواند باعث افزایش خطر بروز سرطان رحم شود. مصرف کنندگان این دارو، به خصوص در صورت بروز علایمی نظیر خونریزی غیر طبیعی واژینال، لازم است از نظر ابتلا به سرطان رحم بررسی شوند.
کلید واژگان: تاموکسیفن, لیومیوسارکوما, نئوپلازی پستان, یائسگیA Rare Case of Uterine Leiomyosarcoma Following the Use of Tamoxifen in a Patient with Breast CancerBackgroundThere is a controversial effect of Tamoxifen in reducing breast cancer recurrences, while it may increase the chance of uterine cancer occurrence. In this study, we report a rare case uterine neoplasm shortly after breast cancer treatment.
Case ReportA 50-year-old woman, gravida 6 live 5 and abortion 1, with history of treated breast cancer referred with the complaint of prolonged abnormal uterine bleeding from one year before. Her breast cancer was treated by surgery and Tamoxifen therapy, which was exchanged to letrozole after her new complaint. Although, no further evaluation had been performed earlier, recently uterine myxoid leiomyosarcoma was defined.
ConclusionTamoxifen is one of the most effective drugs in the treatment of breast cancer, but it can increase the risk of uterine cancer. In our case, after taking tamoxifen, she developed uterine leiomyosarcoma. As a result, users of this drug, especially in cases with symptoms such as abnormal bleeding, should be carefully screened for uterine cancer.
Keywords: Breast neoplasms, Leiomyosarcoma, Menopause, Tamoxifen -
مقدمه
هماتوم رتروپریتونیال، تشخیص افتراقی حایز اهمیت، اما دور از ذهن، در بیمارانی است که به دنبال فرایند جراحی متوجه هیپوولمی ایشان در غیاب شواهدی از فقدان آشکار خون میشویم. این مطالعهی گزارش مورد، با هدف معرفی یک مورد بالینی نادر که به دنبال زایمان طبیعی دچار عوارض زودرس هماتوم و دیررس ایلیوس گردید، انجام شدتا بتوان دید بالینی بهتری در زمان مواجههی همکاران با موارد مشابه ایجاد نمود.
گزارش مورد:
بیمار خانم 24 ساله گراوید یک، با حاملگی ترم به دنبال زایمان با کمک اپیزیوتومی وسیع دچار تاکیکاردی و الیگوری میگردد. پس از احیای مایعات، لمس تورمی مختصر در قسمت جانبی راست واژن با وجود منقبض بودن رحم، تشخیص هماتوم را مطرح میسازد و لاپاراتومی اورژانس این تشخیص راتایید میکند.
نتیجهگیری:
پارگیهای پس از زایمان واژینال، میتواند تا رباط رحمی و به ندرت به فضای پارازویکال پیشروی داشته باشد که گاهی تهدید کنندهی زندگی و علت مرگ مادر میگردد. معاینه و ترمیم دقیق اپیزیوتومی یا پارگی، عامل اصلی جلوگیری از پیدایش هماتوم رتروپریتونیال است.
کلید واژگان: فضای رتروپریتونیال, هماتوم, زایمان, واژن, اپیزیوتومی, پارگیBackgroundRetroperitoneal hematomas, as a rare but significant quantity in patients with history of recent operation, should be suspected in all patients who demonstrate signs of hypovolemia without apparent blood loss. Here, we have presented a rare case of postpartum hematoma to aware about this diagnosis in similar cases.
Case Report:
A 24-year-old gravid 1 woman with term pregnancy had tachycardia and oliguria after delivery with large episiotomy extended up to right fornix. After volume resuscitation, a tense tender swelling in the upper part and posterior lateral of vagina in vaginal exam was suspicious to retroperitoneal hematoma, and emergent laparotomy confirmed the diagnosis.
ConclusionPost-vaginal delivery laceration extending from posterior vaginal wall to uterosacral ligament and rarely to para-vesical space can be a life-threatening emergency and a cause of maternal mortality. Careful examination and repair of extended episiotomy or laceration is the key factor to prevent retroperitoneal hematoma.
Keywords: Retroperitoneal space, Hematoma, Vagina, Obstetrics, Episiotomy, Lacerations -
مقدمه :
ابتلای زنان باردار به بیماری کووید 19، نگرانی در مورد افزایش احتمال عوارض به دلیل بارداری، وجود عوامل زمینه ای مستعد کننده، تشخیص های احتمالی متعدد و محدودیت های درمان در بارداری را افزایش داده است.
گزارش مورد:
در این تحقیق، وضعیت دو بیمار باردار مبتلا به کووید 19 که به بیمارستان امین اصفهان در سال 1399 مراجعه کرده بودند، از نظر سرانجام بیماری بررسی گردیدند. در هر دو خانم باردار، تشخیص قطعی کووید 19 بر اساس آزمایش Reverse transcription-polymerase chain reaction (RT-PCR)، تایید شد. مورد اول، بیماری بدون سابقه ی بیماری طبی، در سه ماهه ی دوم بارداری و دیگری بیماری دارای سابقه ی طبی و مامایی پرخطر و در سه ماهه ی سوم بارداری می باشد. عوارض مختلف پیش آمده در سیر بیماری ایشان باعث گردید، با وجود ختم بارداری، سرانجام متفاوتی را نشان دهند.
نتیجه گیریبه نظر می رسد، تفاوت در آزمایش های اولیه و سیر آن، سن بارداری و سابقه ی دریافت آنتی کواگولان حتی با دوز پروفیلاکسی از جمله عوامل تاثیرگذار در پیامد این بیماری در بارداری باشند.
کلید واژگان: کووید 01, باردارای, دیابت, عوامل خطر, عوامل پیشگویی کننده, مرگ و میرBackgroundInfected pregnant women with new coronavirus (COVID-19) has raised concerns about the increased risk of complications due to pregnancy, the presence of predisposing factors, multiple possible diagnoses, and treatment limitations.
Case Report:
In this study, the status of two pregnant patients infected with COVID-19, who were referred to Amin hospital in Isfahan, Iran, in 2020, and were evaluated for prognostic factors. In both pregnant women, the definitive diagnosis of COVID-19 was confirmed by reverse transcription polymerase chain reaction (RT-PCR) nucleic acid testing. One in her second trimester of pregnancy with no obvious comorbidity, and the other in third trimester with poor medical and obstetric history. Despite pregnancy termination, they had experienced different and unpredictable complication and prognosis.</div>
ConclusionIt seems that the initial and course of laboratory findings, probably the gestational age, and prescription of anticoagulants agent, even in prophylactic dose, have a major role in prognosis of pregnant women with COVID-19.
Keywords: COVID-19, Pregnancy, Diabetes mellitus, Risk factors, Prognosis, Morbidity, Mortality
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.