جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « شاهنامه سرایی » در نشریات گروه « ادبیات و زبان ها »
تکرار جستجوی کلیدواژه «شاهنامه سرایی» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
زمینه و هدف
نگارش شاهنامه در دوره ایلخانی یکی از روش هایی بود که ایلخانان با هدف مشروعیت بخشی به حکومت خود از طریق ارتباط دادن میان ایلخانان و شاهان اساطیری انجام میدادند و از شاهنامه نویسان و شاعران حمایت میکردند تا راهی برای کسب مشروعیت و پذیرش هویت ایرانی برای خود به وجود آوردند. محتوای منظومه های تاریخی-حماسی این دوره عمدتا تاریخ ایران بعد از اسلام را در بر میگرفت. احمد تبریزی در دوره استیلای مغول و در دربار ایلخانان به نظم حماسه تاریخی خود پرداخته است. تبریزی منظومه شهنشاه نامه را به تقلید از شاهنامه فردوسی سروده است. بررسی سبک شناسانه این اثر میتواند ابعاد تازه ای از تاریخ ادبی این دوره را روشن کند. مقاله حاضر به بررسی سه سطح زبانی، ادبی و فکری نیمی از این منظومه (هشت هزار بیت) پرداخته است.
روش مطالعهپژوهش فعلی با توجه به ماهیت نظری آن بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و به سبک توصیفی-تحلیلی صورت پذیرفته است و جامعه مورد مطالعه شهنشاه نامه به کوشش مهشید گوهری کاخکی و جواد راشکی علی آبادی، از نشر بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار است.
یافته هاشاعر تا حد زیادی از آوردن واژه های بیگانه پرهیز کرده است و تعداد لغات عربی، ترکی و مغولی بسیار انگشت شمار و ناچیز است. در بدیع لفظی، صنایع جناس و تکرار نمود بیشتری دارند. تشبیه و استعاره نیز در میان صنایع بیانی بسامد زیادی دارند. مدح و جنگاوری نیز از مضامین مسلط بر شهنشاه نامه است.
نتیجه گیریاحمد تبریزی با استفاده از ابزارهای زبانی و بلاغی به توصیف جنگاوریها و دلاوریهای چنگیزخان و جانشینانش پرداخته و بصورتی زیرکانه و پنهانی خونریزیها و ستمگریهای آنها را بیان کرده و در هر فرصتی که پیش آمده پهلوانان ایران و شاهان اساطیری را ستوده است؛ از جمله جلال الدین خوارزمشاه که او را دارای فر و فرهنگ دانسته و تصویری سوزناک از مرگ او ترسیم کرده است.
کلید واژگان: سبک شناسی, شهنشاه نامه, احمد تبریزی, شاهنامه سرایی, دوره مغول}Journal of the stylistic of Persian poem and prose (Bahar Adab), Volume:16 Issue: 92, 2023, PP 287 -315BACKGROUND AND OBJECTIVESWriting the Shahnameh during the Ilkhanian period was one of the ways that the Ilkhanian used to legitimize their government by communicating between the Ilkhanian and mythological kings, and they supported Shahnameh writers and poets as a way to gain legitimacy and accept the Iranian identity for themselves. created The content of historical-epic poems of this period mainly included the history of Iran after Islam. Ahmad Tabrizi worked on the order of his historical epic during the Mongol conquest and in the court of Ilkhanian. Tabrizi wrote the poem Shahshahnameh in imitation of Ferdowsi's Shahnameh. The stylistic analysis of this work can clarify new dimensions of the literary history of this period. The present article examines the three linguistic, literary and intellectual levels of half of this system (eight thousand verses).
METHODOLOGYConsidering its theoretical nature, the current research is based on library studies and in a descriptive-analytical style, and the community under study is Shahshahnameh, by Mahshid Gohari Kakhki and Javad Rashki Aliabadi, published by Dr. Mahmoud Afshar Endowment Foundation.
FINDINGSThe poet has largely avoided using foreign words and the number of Arabic, Turkish and Mongolian words is very few and insignificant. In the original word, industries have more puns and repetitions. Similes and metaphors also have a high frequency among expressive industries. Praise and war are also dominant themes in the Shahshahnameh.
CONCLUSIONUsing linguistic and rhetorical tools, Ahmad Tabrizi has described the battles and bravery of Changiz Khan and his successors, and has cleverly and secretly expressed their bloodsheds and tyranny, and has praised Iranian warriors and mythological kings at every opportunity. Among them, Jalaluddin Khwarazmshah, who considered him to be rich and cultured and painted a painful picture of his death.
Keywords: Stylistics, Shahnameh, Ahmad Tabrizi, Moghol period} -
ادبیات حماسی ایران در گذر از دوران پارتی و ساسانی به ایران پس از اسلام به دو شاخه خاوری و باختری تقسیم می شود. از آثار حماسی ایران باختری در سده های نخستین اسلامی اطلاعی در دست نیست اما شهمردان بن ابی الخیر در کتاب نزهت نامه علایی سه اثر حماسی سرودنامه پهلوی، شاهنامه پیروزان و گردنامه رستم لارجانی را معرفی می کند که در آغاز سده پنجم هجری در غرب ایران به وجود آمده اند. پیروزان اثر خود را از زبان پهلوی به فارسی دری ترجمه کرده و دو دوره پادشاهی پیشدادیان و کیانیان را همراه با داستانهای بسیاری از رستم و فرامرز آورده است. از نظر ساختارشناسی نیز شاهنامه پیروزان ساختاری همانند ساختار روایتهای اوستایی و متون پهلوی دارد که در شاهنامه ابوالمویدی نیز بازتاب یافته است. گردنامه رستم لارجانی نیز احتمالا صورت منظوم شاهنامه پیروزان به همراه تاریخ محلی ایران باختری تا زمان شاعر و به زبان گورانی بوده است که می تواند سرچشمه روایتهای حماسی به جای مانده به زبان گورانی در غرب ایران باشد.
کلید واژگان: شاهنامه نویسی, شاهنامه سرایی, سرودنامه پهلوی, شاهنامه پیروزان, گردنامه رستم لارجانی}Iranian epic literature during the Parthian and Sassanid eras to post-Islamic Iran is divided into two branches, East and West. There is no information about the epic works of Western Iran in the first centuries of Islam, but Shahmardan Ibn Abi al-Khair in his book Nozhatnameh Alaei introduces three epic works of Pahlavi's poem, Shahname of Piroozan and Rostam Larjani's book that appeared in the beginning of the fifth century AH in western Iran. Piroozan translated his work from Pahlavi language into Dari Persian and brought the two periods of Pishdadian and Kianian kingdoms along with many stories by Rostam and Faramarz. From a structural point of view, the Shahname of the Piroozan has a structure similar to the structure of Avestan narratives and Pahlavi texts, which is also reflected in the Shahname of Abolmoayedi. Rostam Larjani's book was probably the poetic form of Shahname Piroozan along with the local history of western Iran up to the time of the poet and in Gorani language, which can be the source of epic narrations left in Gorani language in western Iran.
Keywords: Shahname Writing, Shahnameh Composing, Pahlavi Hymnbook, Shahname of Piroozan, Rostam Larjani's Epic} -
منظومه حماسی تاریخی شاهنامه سلیمانی اثر فتح الله عارف چلبی (درگذشته 969)، نخستین «شاهنامه چی» دربار عثمانی است. این منظومه از جمله آثار حماسی تاریخی زبان فارسی است که در قلمرو عثمانی شکل گرفته و تاکنون از دید پژوهشگران دور مانده است. شاهنامه سلیمانی در شرح جلوس سلطان سلیمان قانونی، قانون گذاری ها و فتوحات او در آسیا و اروپا سروده شده است. شیوه بیان عارف بیش از هرکس به طرز فردوسی شباهت دارد، اما دیدگاه او درباره فردوسی و شاهنامه در این منظومه قابل تامل است. شاهنامه سلیمانی محصول قرن دهم هجری، نمونه بارز تاریخ نگری و تاریخ نگاری شاعران دربار عثمانی به ویژه در نزاع طولانی دولت های عثمانی و صفوی است. در پژوهش حاضر به عنوان نخستین تحقیق درباره این اثر، علاوه بر معرفی و تحلیل شاهنامه سلیمانی بر اساس نسخه خطی کتابخانه آستان قدس رضوی، این منظومه از منظر محتوا، مطابقت با تاریخ، چگونگی الگوپذیری از شاهنامه، زبان شعری و فنون ادبی بررسی می شود.
کلید واژگان: منظومه, حماسی, شاهنامه سلیمانی, عارف, شاهنامه سرایی} -
رستم برجسته ترین پهلوان ملی در حماسه های ایرانی است. نام رستم در اوستا و دین کرد نیامده، اما در چند متن پهلوی اشاره ای گذرا به نام وی شده است که افزودگی برخی از آن ها روشن است. داستان های رستم در دوران اشکانی و ساسانی بو یژه پایان دوران ساسانی از شهرت برخوردار بوده و در انتقال به دوران اسلامی در دو شاخه شرقی با محوریت زبان فارسی (- ایران خاوری) و شاخه غربی با محوریت زبان گورانی (- ایران باختری) گسترش یافته است. بررسی نقش و جای گاه رستم در ایران باختری موضوع این مقاله است. در سده های 4-5 ق.شاهنامه پیروزان در شاخه غربی شامل تاریخ اساطیری ایران از کیومرث تا بهمن با داستان های فراوانی از رستم بوده است. شاهنامه/ گردنامهلارجانی نیز در همدان به پیرو شاهنامه پیروزان فراهم آمده است. در حماسه های گورانی به شاهنامه ای منثور اشاره شده که گویا شاهنامه پیروزان بوده است. احتمالا سرچشمه حماسه های گورانی به همین شاهنامه و روایت های گردنامه لارجانی یا منابع آن ها بازمی گردد. حماسه های گورانی دوره کامل زندگی رستم از تولد تا مرگ وی را در بردارند. علاوه بر داستان های رستم در شاهنامه فردوسی، روایات افزوده بر شاهنامه، حماسه های پس از شاهنامه، روایت های نقالی و گفتاری داستان های ویژه ای از رستم همانند رستم و زنون و رستم و زردهنگ آمده که تنها روایت گورانی آن موجود استکلید واژگان: رستم, شاهنامه, زبان گورانی, شاهنامه سرایی, رستم نامه}Rostam is the preeminent national hero in Persian epics. There is no mention of Rostams name in Avesta and Dinkard, yet in few Pahlavi texts there are some brief references to his name all the more reason for later addition of it. Rostams tales are quite well known and popular in Parthian era and towards the end of Sassanid era in particular and had therefore an important role in transmitting and spreading the tales to the Islamic era in two branches, eastern one with Persian language as the focal point and western one with Gorani language as the main concern. The study of the role and standpoint of Rostam in western Iran is the subject matter of this article. In fourth and fifth lunar century, Piruzan Shahnameh in western branch include the mythological history of Iran from the reign of Kayumars till the reign of Bahman with numerous tales of Rostam. Shahnameh or Gordnameh composed by Larijani in Hamedan was produced following the example of Piruzan Shahnameh. In Gorani epics there is a reference to a Shahnameh in prose which seems to be that of Piruzan. Probably the fountain head of Gorani epics goes back to this Shahnameh and narratives of Gordnameh Larijani and their sources. Gorani epics encompass the full cycle of Rostams life from birth to his death. Apart from Rostams tales in Shahnameh Ferdowsi, there are extra narratives and epics added after the composition of Shahnameh, also narratives recited by the minstrels or naqqals such as Rostam and Zonoon, Rostam and Zardhang of which only their Gorani versions are availableKeywords: Rostam, Shahnameh, Gorani language, Composition of Shahnameh, Rostam Nameh}
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.