جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "semantic extension" در نشریات گروه "ادبیات و زبان ها"
تکرار جستجوی کلیدواژه «semantic extension» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
پژوهش حاضر، روش های گسترش معنایی فعل «زدن» را، با تاکید بر دو فرایند مهم استعاره و مجاز و بر اساس نظریه چندمعنایی چهارمقولهای ریمر (2005) بررسیکرده است. مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و داده ها به شیوه کتابخانه ای و از فرهنگ هشتجلدی سخن گردآوری شده اند. تحلیل شواهد، حاکی از آن است که هر چهار مقوله پیشنهادی ریمر، در گسترش معنایی فعل زدن دخیلاند. همچنین، تحلیل نشان میدهد که کلانالگوی ریمر، از انعطاف لازم در تبیین تمامی تنوعات معنایی «زدن» منطبق با شواهد زبانویژه فارسی برخوردار است؛ این انعطافپذیری از دو جنبه قابل طرح است: نخست مثالهایی که گسترش معنایی ویژهای در فارسی را بازنمایی میکنند؛ اما بهراحتی ذیل یکی از زیرطبقههای پیشنهادی ریمر واقع میشوند، و دوم مواردی از گسترش معنا که نیازمند افزودن زیرطبقهای خاص به الگوی ریمر، هستند. درنهایت، بررسی دامنه تنوعات معنایی «زدن» در فارسی بهصراحت نشان میدهد از میان دو ابزار اصلی استعاره و مجاز به عنوان عوامل زیربنایی دخیل در گسترش معنایی، عامل مجاز با فاصله فاحشی نسبت به استعاره در ایجاد تنوع معنایی برای این فعل در زبان فارسی دخیل است و معنایی متعددی محصول تاثیر مجاز یا پسامجازها است.
کلید واژگان: فعل «زدن», نظریه چندمعنایی, چهارمقوله ای, گسترش معنا, استعاره, مجازSemantic Extension of zadan (hit): Metaphor or Metonymy? A Four-category Theory of Polysemy ApproachThis paper focuses on the semantic extensions of zadan (to hit) in terms of two vital processes, namely, metonymy and metaphor by adopting the four-category framework of Riemer (2005) as its analytical tool. It provides a descriptive-analysis by looking at the data gathered from certain Persian texts such as the eight-volume of Sokhan dictionary. The analysis of the data revealed that all four categories including metaphor, effect metonymy, constituent metonymy and context metonymy play a role in the semantic extensions of zadan. Moreover, it was revealed that the aforementioned patterns had a considerable flexibility to explain the semantic diversity of zadan (to hit) in Persian. The flexibility had two dimensions: a) it had the ability to explain language specific examples which had compatibility with one of the existing sub-classes and could easily be placed under one of the suggested classifications; b) it also had the potential to improve the classifications in placing specific data which had no correspondence in English or Warlpiri by adding some new sub-categories to Riemer’s framework. Finally, the examination of the semantic diversity of zadan explicitly shows that out of the two main linguistic devices (i.e., metaphor and metonymy), metonymy by far plays a more significant role in creating the semantic diversity for the verb zadan and the semantic extensions are mainly the results of functions of metonymy and post-metonymy.
Keywords: Four-Category of Polysemy, Metaphor, Metonymy, semantic extension, zadan -
با گسترش روابط زبانی میان ملت ها، تاثیر و تاثر فرهنگی امری طبیعی جلوه می کند و این امر سبب ایجاد رابطه ای دوسویه میان زبان و فرهنگ می گردد. در این حالت، زبانی که بیش از همه تحت تاثیر قرار می گیرد، می تواند بیشتر در معرض ورود واژگان و تعابیر زبان فرادست قرار گیرد. بنابراین، نقش مترجم به عنوان عامل انتقال فرهنگ مبدا به زبان مقصد حائز اهمیت است. در برخی از آثار زبان عربی، واژه ها و ساختارهایی وجود دارد که در جامعه ما، تابو محسوب می شود و مترجم باید مناسب ترین راهکار را به کار گیرد تا از یک سو، از بار معنایی منفی تابو بکاهد و از سوی دیگر، در ترجمه اش امانت داری کرده باشد. به نظر می رسد حسن تعبیر، راهکاری مناسب برای ترجمه تابوها باشد. در پژوهش پیش رو، تلاش بر آن است با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی تابوهای رمان الهوی (2007م.) از هیفا بیطار بررسی شود و با استناد به ابزارهای زبانی حسن تعبیر، مناسب ترین ترجمه برای آن ها ارائه گردد. نتایج نشان از آن دارد که شگرد حسن تعبیر در ترجمه تابوهای رمان، در حفظ و تقویت خودانگاره اجتماعی مخاطب فارسی زبان بسیار موثر است. همچنین، استلزام معنایی (23%)، گسترش معنایی (20%) و مجاز (18%) پربسامدترین سازوکار حسن تعبیر در ترجمه پیشنهادی تابوهای رمان به شمار می آید.کلید واژگان: تابو, حسن تعبیر, استلزام معنایی, گسترش معنایی, رمان الهوی, هیفا بیطارWith the expansion of linguistic relationships among nations, the cultural impact has a natural effect and causes the creation of a mutual relationship between language and culture. Considering this case the most affected language can be more exposed to the entrance of vocabularies and language interpretations. So the role of the translator as the agent of transferring the culture of the source language to the target one is salient. In some Arabic works, there are words and structures which are considered as cultural taboo. Moreover, the translator should apply the most appropriate strategies that on the one hand can reduce the negative meaning of the taboo and on another hand can be loyal to the source language. It seems that euphemism is a good way for translation of taboo. This research tries to investigate taboos in the novel "alhava" written by "hayfa baytar" based on the descriptive analytical method and provides the most suitable translation for them relying on euphemism linguistic tools. The results indicate that by applying euphemism for translating taboos in the of novel effects on preserving and strengthening of social self-concept contact of the Persian audience. The furthermore respectively semantic implication (23%) semantic extension (20%) and metonymy (18%) are the most frequent mechanism in translation taboo words.Keywords: taboo, Euphemism, Semantic implication, Semantic extension, Alhava the novel, Hayfa Baytar
-
تضمین، یکی از شگردهای زبانی است که همانند بسیاری از فنون ادبی، در ادوار تاریخ بلاغت مورد بی توجهی محققان و ناقدان قرار گرفته است، به گونه های که در شناسایی این آرایه بدیعی تنها به یک جنبه از آن، یعنی آوردن مصراع، بیت یا ابیاتی از دیگری در شعر خویش اکتفا شده است. از این رو، این پژوهش بر آن است با نگاهی به سیر تاریخی صنعت تضمین و جایگاه آن در مباحث بلاغی عربی و فارسی، ضمن شرح و تفسیر دیدگاه های بلاغیون، به اقسام و نام های آن نیز اشاره نماید و در نهایت، با توسل به اصل توسعه معنایی، تعریف و عنوانی نو برای تضمین ارائه دهد تا آن را از تنگنا و محدودیت معنایی بلاغت سنتی تاحدودی خارج سازد. حاصل تحقیق، نشان از آن دارد که تعریف تضمین در تمامی کتب بلاغی، بیانگر بخشی از اقسام و انواع آن است که با عناوینی چون استقبال، تتبع، تملیط، استعانت، ایداع، تفصیل و... در حوزه های گسترده ای چون علم بدیع علم بیان، عروض و قافیه و سرقات شعری کاربرد دارد؛ بنابراین، با درنظرداشتن این آمیختگی و عدم تناسب میان مفهوم تضمین و انواع آن، می توان تضمین را هرگونه مشارکت و تبادل عناصر لفظی و معنایی، اعم از بیت، مصراع، آیه، حدیث، مثل و مضمون میان سخنوران و گویندگان به شمارآورد که متناسب با مقتضای حال و مقام و به قصد زینت و تاکید معنا صورت می گیرد و سبب برجسته سازی، مرجعیت بخشی، مفهوم زایی، ایجاد ابهام هنری و ایجاز کلام می گردد.کلید واژگان: بلاغت, بدیع لفظی و معنوی, تضمین, توسعه معنایی, مشارکتAllusion is one of the linguistic techniques which, like many other literary techniques, have been neglected by researchers and critics in different periods of history of rhetoric so that only one aspect i.e. alluding to a hemistich, a line, or some lines from another poet. For this reason, this study intends to look at the history of allusion as a figure of speech and its status in Arabic and Persian rhetorical subjects, and, while describing and interpreting rhetoric attitudes it refers to its types and names and finally gives a new definition and title for allusion by resorting to the principle of semantic extension to release it, to some extent, from semantic limitation of traditional rhetoric. Result of the research shows that the definition of allusion in all rhetoric books refers to some types which, in the more comprehensive fields as eloquence, rhetoric, prosody and plagiarisms, are referred to as esteghbal, tatabo, tamlit, esteaanat, idaa, tafsil, etc. Therefore, considering this mixture and the mismatch between the meaning of allusion and its types, it can be defined as participation and exchange of verbal and semantic elements − including a line, a hemistich, a verse, or a parable − between the speakers which is performed based on the circumstances or to embellish and emphasize meaning and which results in highlighting, referencing, creating meaning, and creating artistic ambiguity and brevity.Keywords: Rhetoric, Verbal, conceptual rhetoric, Allusion, Semantic extension, Participation
-
We deal with a wide range of colors in our daily life. They are such ubiquitous phenomena that is hard and next to impossible to imagine even a single entity (be it an object, place, living creature, etc) devoid of them. They are like death and tax which nobody can dispense with. This omnipresence of colors around us has also made its way through abstract and less tangible entities via the interaction between culture and cognition. In an attempt to shed further light on the way that color meanings could be extended in different languages and cultures, the present study sought to investigate the semantic extension of Persian and English color terms based on cultural data. The findings revealed the existence of both language-idiosyncratic and general tendencies for both Persian and English languages with respect to semantic extension of color terms. It was also shown that Persian and English speakers mostly use the same mechanisms of metonymy, metaphor and sense of opposite relation based on cultural data and their experience of the physical world to develop more and more color meanings. Furthermore, the study suggested that the direction and development of the semantic domain of a color term mainly depends on its already developed semantic properties and is not accidental. Two other accidental points were also found in the study. First, the borrowing, acceptance and the usage of a color expression from another language might depend on the already developed semantic properties of the related color term in the recipient language. Second, it is possible to predict the direction and development of the new connotations and meanings of a color term in a specific language.Keywords: Color, Semantic Extension, Culture, Cognitive Mechanisms
-
التفات یکی از شگرد ها و آرایه های ادبی است که با در هم شکستن روال معمول کلام، نقش بسیار موثری در بیداری و جذب مخاطب دارد. این صنعت در بیشتر کتاب های بلاغی عربی و فارسی با عنوان انتقال گوینده از خطاب به غیبت و بر عکس تعریف و انواع محدودی از تغییرات و وا گردانی ها برای آن برشمرده شده است که هریک از این انواع را در یکی از حوزه های بلاغت (معانی و بدیع) و دستور می توان بررسی کرد. این مقاله کوشیده است، ضمن بررسی روند تاریخی آرایه التفات در کتب بلاغی، با در نظر گرفتن توسعه معنایی آن، تعریفی نو و تصویری روشن از گونه های مختلف التفات ارائه داده، به انواع آن اشاره کند و التفات دستوری را از بلاغی جدا کرده، بر اساس تعریفی توسعی، یکی از انواع آن را در کنار صورت های خیالی بگذارد که در علم بیان بحث می شوند. پس در کنار فواید سنتی مطرح در کتابهای بلاغی برای التفات، به کارکرد های جدیدی همچون انسجام متن، ابهام هنری، آفرینش کلام ادبی و... پرداخته است. این کارکرد ها نشان از آن دارد که بدیع سنتی با رویکرد های فرسوده خود دیگر توان پاسخ گویی به نیازهای متون ادبی معاصر را ندارد. از این رو، ضرورت بازنگری همه جانبه و نقد و تحلیل آرایه های بدیعی از جمله صنعت التفات کاملا احساس می شود.
Literary Arts, Volume:5 Issue: 1, 2013, PP 97 -122Apostrophe means paying attention to someone or something. It is a literary technique which has not been studied deeply despite its widespread role in fo regrounding the literary language, norm-breaking and creating a sense of defamiliarization in the audience. Its meaning is limited to the " transferring the speaker from the absence to the audience and vice versa ". In rhetorical texts apostrophe is attributed to the three areas of semantics, eloquence and rhetoric. Such triple attribution is due to two factors: the mixing of rhetoric areas in previous periods and the extension of apostrophe 's meaning in rhetorical books. But it seems that a variety of notions which are raised in traditional rhetorical books should be examined in the field of semantics. The only type of apostrophe which can be analyzed in rhetoric is the one proposed in some contemporary books as the result of semantic extension and is used in the vertical axis of poem. Therefore, regarding semantic extension, we consider apostrophe as any change in semantic structure, narrative, texture, etc which occurs without any background and surprises the reader. The presence of different types of apostrophe in various branches of rhetoric and literature lead to the creation of many names for this literary technique. This technique was not called apostrophe in the first period of the Arab rhetoric which coincided with the rise of Islam in Ibn Motaz period. It was always called “metonymy”. Then Asmaee used apostrophe in its technical sense in the second century (A.H) and Ibn Motaz presented it in Albadi. Gradually and in later periods rhetoricians such as Qodame Ibn Jafar, Ibn Rashigh Ghiravani, Abu Halal Asgari etc. gave other names to this technique such as inflection and dissuasion, completion, objection, Estetrad, Talvin, Shojaol Arabiyat and so on. Apostrophe has the same meaning in Persian rhetorical books. The first rhetorical book is Tarjomanol Balaghat written by Radviyni which is an imitation of Mahasenol Kalam by Marghinani. After that other rhetorical books were written to imitate it. Fortunately, contemporaries present apostrophe in their books such as The Art of eloquence by Mohammad Rastgoo and the works of Poor Namdariyan such as Journey in the Mist, Missing at the Beach and It the Shadow of the Sun. Types of apostrophe are not directly presented in rhetorical books. In the following section, some definitions of apostrophe are presented. We study each of them in terms of new meanings and add a number of new types. 1. Change of register in language: change of context and structure of a literary language to a slang language and vice versa. 2. Colloquial change: successive changes to address several audiences. 3. Grammatical change: changing pronouns, verbs and so on 4. Semantic change: it can be recognized only through semantic analysis. It includes varieties such as mentioning individual words in a speech or prayer after the speech, semantic change in poetry and hidden meanings. 5. Apostrophe 5.1. Appealing technique which means that the poet asks for an invisible power. 5.2. Rhythmical change: a sudden change in rhythm during the speech such as the poem of Jamshid, the sun and some of Molana’s sonnets. 5.3. Narrative change: (story in story mode): consecutive stories which are not related to each other such as Baha Valad ’s Maaref and Molana’s Masnavi. Each technique has rhetorical and literary functions which are its aesthetic criteria. Zemakhshari was the first person who presented the technical and aesthetic values of apostrophe. He considered apostrophe as the criterion for consciousness of the reader which brings him joy and happiness. Other rhetoricians followed Zemakhshari and mentioned this advantage for apostrophe. Here we mention other rhetorical functions for apostrophe which are associated with linguistic concepts: 1. Norm-breaking, defamiliarizing, foregrounding: apostrophe destroys the familiar and common processes of words and sentences and hence creates pleasure and surprises the reader. Thus, words become foregrounded and more pleasant and tasteful. 2. Art ambiguity: apostrophe creates the sense of defamiliarization a nd unexpected changes and makes the text ambiguous. it makes the reader to explore and understand the ambiguity and the result would be the reader's enjoyment. 3. Increasing text coherence: apostrophe in its broad sense is based on the collocation axis. Semantic cohesion and coherence can be achieved by the collocation of couplets and hemistiches. Although using apostrophe destroys the form and body of the language, it makes more motivation and tension in text and strengthens the vertical axis of the language and finally increases the coherence.Keywords: rhetoric, apostrophe, turning the face, semantic extension
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.