جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "intersubjectivity" در نشریات گروه "علوم سیاسی"
تکرار جستجوی کلیدواژه «intersubjectivity» در نشریات گروه «علوم انسانی»-
The aim of this work is to demonstrate that Alfred Schütz's contribution to the social sciences is understandable only within the framework of his troubled relationship with Husserl's phenomenology. We will see how Schütz tries to take charge, to face and resolve a good part of the critical issues present in Husserl's work and, above all, to make a turning point in the field of investigation of phenomenology which will prove decisive for the human sciences as it will focus his attention on the question of intersubjectivity, considered no longer as a problem concerning only the phenomenological sphere but as a fundamental category of human existence. Therefore, we will try to show how Schütz's path assumes a considerable critical value as it contributes to raise the expectations of sociology and to strengthen the confidence of this discipline which tends to go beyond the narrow boundaries outlined by Husserl and to go in a direction diametrically opposite to "The Crisis of European sciences" outlined by the father of phenomenology, since Schütz provides stable and adequate bases for the social sciences that allow to analyze the fundamental structures that support the social world, and, in this way, at the same time, he manages to safeguard the basic nucleus of the phenomenological discipline, since, stripped of metaphysical lure and devoid of verbal and oracular enchantments, it is traced back to the Husserlian idea of rigorous science. From this point of view, Schütz's merit lies primarily in having made a critical revision of phenomenology, in having initiated a broad debate on the role of the social sciences, and in having provided the first ideas for the foundation of a phenomenologically oriented sociology.Keywords: Schütz, Husserl, Phenomenology, Sociology, intersubjectivity
-
Human being is ontologically a relational being living with others in organized communities and institutions. By focusing on the intersubjective and collective levels of human experience, this essay considers the possibility of a critical dialogue between Paul Ricœur’s and Alfred Schütz’s phenomenological works in the direction of a renewed socio-phenomenological approach to social reality. Through reference to Ricœur’s interpretation of the most important of Husserl’s writing presented in his 1967 collection of essays entitled Husserl: An Analysis of His Phenomenology and Schütz’s masterpiece The Phenomenology of the Social World, this article will show a remarkable continuity and a coherent complementarity between these two authors. I begin with a broad framing of Husserl’s second epoché or reduction to the sphere of ownness as performed within the egological sphere, and then turn to Ricœur’s and Schütz’s critiques of the Husserlian conception of intersubjectivity. These reflections will lead us to discuss the inconsistency of Husserl’s idea of the intersubjective acceptance of the common objective nature and his formulation of the higher-order case of communal constitution.Keywords: transcendental phenomenology, ownness, other, intersubjectivity, collectivity
-
رابطه مطلوب «خود» و «دیگری» به معنای مواجهه بیناسوژگی، رویکردی انتقادی به مدرنیته است و به دفاع از انسان در مقابل سیطره عقل ابزاری مدرن می پردازد. این موضوع از سوی متفکران فلسفه وجودی ارائه شده و «مارتین بوبر»، صورت بندی نسبتا روشنی از آن ارائه می کند. بررسی این موضوع در تفکرات نواندیشان دینی که نگاه انتقادی به مدرنیسم دارند، اهمیت دارد. «مهدی بازرگان» به عنوان یکی از نواندیشان دینی متقدم، در جهت مسئله اصلی اش که پیوند دین و مدرنیته است، بر اساس انسان شناسی دینی اش، سوژه ایرانی را با رویکردی معنوی برمی افرازد و به این ترتیب ارتباط مبنایی میان انسان دینی با مفاهیم مدرن برقرار می کند. این ارتباط در نوع مواجهه «خود» و «دیگری» در تفکر او نمود روشنی دارد. بازرگان، «انسان الهی- اجتماعی» را در کانون تفکر خود قرار می دهد و از این جهت مقومات مواجهه مطلوب «خود» و «دیگری» و همزمان پیوند مناسب تر انسان دینی با دنیای مدرن را فراهم می کند.
کلید واژگان: مهدی بازرگان, مارتین بوبر, بیناسوژگی, الهیات ارتباطی, سوبژکتویته معنویت گراThe desirable relationship between "the self" and "the other" as the encounter of intersubjectivity, is a critical approach to modernity and defends humanity against the domination of Instrumental wisdom. The thinkers of existential philosophy present this, and Martin Buber provides a clear theoretical formulation. It is important that we examine this issue in the Religious Intellectualism, which has a critical point of view to modernism. Mehdi Bazargan, as one of the forerunners of the Religious Intellectualism, addresses the issue of religion and modernity based on his religious anthropology and create an “Iranian Subject” with a “Spiritual approach” that, thus, establishing a fundamental link between religious man and modern concepts. This connection is evident in the form of confrontation of "the self" and "the other" in his thinking. Bazargan places the divine-social man in the center of his thinking, and thus providing the conditions for the "the self" and "the other" favorable attitudes and simultaneously linking religion and modernity.
Keywords: Mehdi Bazargan, Martin Buber, Intersubjectivity, Communication Theology, Religious Intellectualism, Spiritualist subjectivity -
امروزه نظریه ی شناسایی به مثابه پارادیمی نو و در عین حال بالغ در ساحت فلسفه و علوم اجتماعی غربی بسط و تکوین پیدا کرده است. در مقاله ی حاضر، به مبانی و اصول فکری اکسل هونت، فیلسوف سیاسی آلمانی که در سال های اخیر نقش عمده ای در بسط و تحول نظریه ی شناسایی داشته است، می پردازیم. هونت با بازتفسیر نظریه ی انتقادی و تلاش برای رفع موانعی که این نظریه از آغاز با آن دست به گریبان بوده، مفهوم «به رسمیت شناخته شدن» یا «شناسایی» را پایه و اساس هنجاری منازعه ی اجتماعی قرار داده است. او از این طریق کوشیده با ارائه ی درک جدیدی از مفهوم «هویت»، از نسل اول نظریه ی انتقادی یعنی آدورنو، هورکهایمر و مارکوزه که بر دیالتیک منفی تاکید داشتند و نسل دوم که به سردمداری هابرماس بر کنش ارتباطی در چارچوب عام نگری و بیناذهنیت تاکید دارند، فراگذرد و بر اساس نظریه ی شناسایی، چشم انداز تجارب اخلاقی سوژه ها را در تعاملات بیناذهنی بررسی کند. پرسش اصلی مقاله ی حاضر این است که چگونه اکسل هونت با ارائه ی تمهیداتی در چارچوب نظریه ی شناسایی با رویکردی انتقادی، در مباحث رادیکالیسم معاصر تحول ایجاد می کند؟ در پاسخ به این پرسش، فرضیه ی زیر مطرح می شود: هونت با مربوط کردن سه حوزه ی هویت ساز یعنی عشق و دوستی با روابط مبتنی بر حقوق و همبستگی، به دیدگاه جامعی درباره ی شناسایی رسیده است و این دستاورد را مبنای یک تحلیل فراطبقاتی در رادیکالیسم معاصر و نقد دیدگاه های راست کیش قرار داده است. اهمیت موضوعی مقاله ی حاضر بررسی یکی از روندهای در حال رشد در رادیکالیسم معاصر است.کلید واژگان: شناسایی, عشق, همبستگی, هویت, عزت نفس, نظریه ی انتقادی, بیناذهنیتNowadays, the Theory of Recognition emerges as a new discourse, at the same time has been grown up in the field of Western philosophy and social sciences. In the present article, the fundamentals and intellectual principles of Axel Honneth’s thought – a German political philosopher who has an important role in the expansion of recognition theory – are studied. Honneth considered the concept of “recognition” as the basis of social conflict by re-interpreting the critical theory and aiming at eliminating the barriers that this theory has been struggling with at the beginning. He presented a new understanding of the concept of “identity” to pass the first generation of critical theory presented by Adorno, Horkheimer, and Marcuse, who all emphasized on negative dialectic and the second generation that emphasized on the communicative action in the universalism framework and Intersubjectivity to evaluate the perspective of the ethical experiences of subjects in interpersonal interactions based on recognition theory. The main question raised in the present study is “How does Axel Honneth evolve in contemporary radical issues by introducing measures in the framework of recognition theory with the critical approach?” In response to this question, the following hypothesis is proposed: Honneth has come up with a comprehensive view of recognition by relating three areas of identificators, namely, love and friendship with rights-based relationships and solidarity. He deduced this achievement as the basis of an infraclass analysis of contemporary radicalism and a critique of the orthodox view. The aim of the present study was to examine one of the growing trends in contemporary radicalism.Keywords: Recognition, Love, Solidarity, Identity, Self Esteem, Critical Theory, intersubjectivity
-
هدف از این مقاله ارائه چهارچوبی تئوریک برای فهم سیاست خارجی کشورها (ایران) است. روشی که نگارندگان به واسطه آن در پی فهم و چگونگی ساختار سیاست های خارجی کشورها هستند، «روش پدیدارشناسی» می باشد. این نوشتار قصد دارد به این پرسش پاسخ دهد که؛ «بر اساس رویکرد پدیدارشناسی؛ منطق حاکم بر سیاست خارجی دولت ها، چگونه قابل درک می شود و چگونه شکل می گیرد؟». فرضیه پژوهش بر این مبناست که «پدیدارشناسی با تعلیق و اپوخه روایت های مسلط و آغشته به «قصدیت» از سیاست خارجی، می تواند در فهم ما از سیاست خارجی کشورها یاری رسان باشد. به بیان دیگر پدیدارشناسی از مفاهیم علمی که برای درک پدیدارهای سیاسی برساخته می شوند، گذر می کند و با خود «واقعیت» و «هستی» پدیدارها مواجه می شود.» نتیجه مقاله از این قرار است که روش پدیدارشناسی علاوه بر دارا بودن مزایای سایر رویکردها و روش شناسی های رایج در فهم سیاست خارجی، می تواند ابزارها و مفاهیم تحلیلی متفاوتی از قبیل «اگو استعلایی»، «زیست جهان» و «بین الاذهانیت» برای فهم سیاست خارجی کشورها در اختیار ما قرار دهد. در کنار این مفاهیم، پدیدارشناسی از عنصر مهم «قدرت» غافل نیست و به نقش آن در چگونگی شکل گیری سیاست خارجی دولت امعان نظر نشان می دهد.کلید واژگان: پدیدارشناسی, آگاهی, بین الاذهانیت, سیاست خارجی, ایرانPurpose of the present study is to provide a theoretical framework for understanding foreign policy of countries (the case of Iran). The method by which the authors seek to understand and shape the foreign policy of countries is a "phenomenological method". Question of this Research is that based on the phenomenological approach how can the logic of foreign policy of governments be understood and how is it formed? Hypothesis of the research is that based on the idea that "phenomenology with the suspension and epoche of dominant narratives and Imbued with the "intentionality" of foreign policy, it can help us understand our foreign policy, in other words, the phenomenology passes through scientific concepts developed to understand political phenomena and faces with "reality" and " Being " itself. The result is that the phenomenological method, in addition to the benefits of other common approaches and methodologies, to the understanding of foreign policy can offer different analytical concepts such as "transcendental ego", "Green World" and "Intersubjectivity". Along with these concepts, phenomenology is not unaware of the important element of "power" and its role in determining how foreign policy is shaped by the government.Keywords: Phenomenology, Consciousness, Intersubjectivity, Foreign Policy, Iran
-
بیش از دو دهه است که حوزه تحلیل سیاست خارجی پس از یکی دو دهه حاشیه نشینی به تدریج اهمیت خود را بازیافته است. استدلال این مقاله آن است که با حرکت جریان نظری به سمت رویکرد های سازه انگارانه اعم از متعارف و رادیکال با تاکیدی که آنها بر ساخت معنایی واقعیت، و در نتیجه، نقش عوامل معنایی، فرهنگ، بیناذهنیت، و مانند اینها در برابر مادی گرایی حاکم بر جریان اصلی داشتند و نیز این امر که رویکردهای مزبور فی نفسه تمرکز بر سطح تحلیل ساختار بین الملل ندارند و می توانند حتی در بحث های ساختاری توجه خود را معطوف به ساختارهای معنایی داخلی دولت ها کنند، زمینه نظری برای توجه بیشتر به سیاست خارجی فراهم شده است. همچنین با ارائه نمونه هایی از آثار مرتبط با سیاست خارجی که متکی بر این دو رویکرد هستند غنای این نگرش به سیاست خارجی نشان داده شده است. در نتیجه گیری نیز برآوردی از موقعیت این دو رویکرد در حوزه تحلیل سیاست خارجی در ایران ارائه و نکاتی آسیب شناختی درباره آن مطرح شده است.
کلید واژگان: تحلیل سیاست خارجی, سازه انگاری, پساساختارگرایی, تحلیل گفتمان, بیناذهنیتForeign Policy Analysis (FPA) has regained its significance since the 1990’s. This article argues that this could be explained partly on the basis of the ideational turn in International Relations and the emergence of constructivist approaches, both conventional and radical. On the one hand, these approaches are not substantive theories of international relations. Rather they are frameworks to be used at different levels of human life. On the other hand, their emphasis on the construction of reality and, hence, the importance of meaning culture, intersubjectivity and the like, separates them from materialist approaches traditionally dominant in the field and makes them closer to traditional FPA with its focus on cognition, meaning, intersubjectivity, cultural influences, etc. Examples of FPA based on constructivist assumptions show how they can enrich the field. The article concludes with a critical review of constructivist approaches to foreign policy in Iran.
Keywords: Foreign Policy Analysis, Constructivism, Poststructuralism, Discourse Analysis, intersubjectivity -
سازه انگاری از رهیافت های متاخر در حوزه مطالعات علوم اجتماعی است که در تطوری پیش رونده به نظریه ای «متمایز از تئوری های جریان اصلی در دانش روابط بین الملل» تبدیل شده است. از آن جا که این نظریه در نگاه کلان، به مثابه پارادایمی است که با فرضیات عمدتا پست مدرنیستی1 معرف بینش خاصی از جهان و مناسبات آن است، در این مطالعه انتقادی، ارزش شناخت شناسی2 سازه انگاری و متدلوژی آن در قیاس با متاتئوری الهیات حکمی در محک ارزیابی نو، قرار می گیرد.
بدیهی است شان پژوهش در این باب از نوع شان فلسفی و معرفت نوع دوم است که از رهگذر ارزیابی دعاوی متاتئوریک، تاکید می نماید «عالم سازه انگاری و حیثیت شناخت شناسی آن»، عالم اعتباریات و نسبی گرایی است که با مطلق انگاری برساختگی و خلط آن با «اعتباریات ما قبل التعامل» و «ادراکات حقیقی» به تحاشی «حقیقت» روی آورده است. طرفه آن که این نظریه با تحدید مرز آگاهی در فهم بین الاذهانی، نظریه عرف مدارانه ای را تجویز می نماید. اما در الهیات حکمی، به دلالت هستی شناسی متناظر با تفصیل و تقسیم در ادراکات اعتبارپذیر و ادراکات اعتبارناپذیر، حقیقت از آن حیث که حقیقت است نه تنها موکول به اعتبار اشخاص یا جامعه نیست، بلکه اساسا عقل کل با نفی تکثر برداری حقیقت نفس الامری، درباره آن یک حکم بیش تر ندارد که از طریق موازین فراساختی و «منطق چندروشی» قابل احتجاج است.
کلید واژگان: الهیات حکمی, سازه انگاری, بیناذهنیتی, برساختگی, هستی شناسی, معرفت شناسی, روش شناسیConstructivism is one of the recent approaches in the field of Social Sciences، which has become a theory “different from the mainstream theories of the field of International Relations” in a progressive evolution. Since this theory، from a general point of view، is a paradigm mainly with postmodern assumption and representative of a particular insight into the world and its relations، this critical study reevaluates the epistemological value and methodology of constructivism in comparison with the meta-theory of Theosophy. It is evident that the research has a philosophical status and of the second-order knowledge. Through the evaluation of meta-theoretical claims، it emphasizes that “the world of constructivism and its epistemological quality” is the world of conventions and relativism. It avoids “truth” through certainty of construction and mixing it with “pre-interaction conventions and real perceptions”. It prescribes a secular theory through limiting the boundaries of knowledge in intersubjective understanding. On the contrary، in Theosophy، based on the ontology corresponding to the detail and division in constructive and unconstructive perceptions، truth، due to its nature، is not contingent upon the construction [credit] of individuals or communities، and the Universal Intellect recognizes only one truth، which can be reasoned through meta-paradigm criteria and “poly-methodic logic”، and denies plurality of truth in itself.Keywords: theosophy, constructivism, intersubjectivity, construction, ontology, epistemology, methodology
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.