جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "استرجاع" در نشریات گروه "علوم قرآن و حدیث"

انکار معاد جسمانی در انگاره ی صوفیانه سبب می شود روح را مجرد بدانند در حالی که شواهد مختلفی در قرآن و روایات این نظریه را رد می کند، جریان حضرت ارمیا و درخواست حضرت ابراهیم علیه السلام مبنا بر دیدن کیفیت زنده شدن اجساد متلاشی، نشانی از معاد بدن دنیوی است. اگر تنها راه نجات و کشف حقایق رجوع به قرآن و حدیث است پس باید روایات شان نزول را بپذیریم که جملگی حاکی از معاد بدن دنیوی در قیامت است؛ هم چنین پیرامون آیه ی استرجاع، بازگشت انسان برای پاسخگویی به اعمالش در محکمه ی عدل الاهی دریافت می شود نه رجوع به خداوند، چه اینکه دوگانگی در مبنا از نظر علمی قابل قبول نیست و نمی توان هم بر مبنای تشکیک در وجود و هم وحدت شخصی وجود، باور خود را بنا کرد.

آقای وکیلی می نویسد: «معاد در زبان عربی به معنای «بازگشت» یا «بازگشت گاه» است. وقتی کلمه ی معاد را می شنویم اولین سوالی که به ذهن می رسد این است که انسان به کجا باز می گردد؟ تصور عموم مردم این است که انسان از این دنیا رفته و مدتی در برزخ می ماند و سپس به دنیا باز می گردد ثواب و عقاب اعمالش به او می رسد ولی در قرآن کریم اثری از چنین تصوری وجود ندارد. قرآن همه جا صحبت از رجوع و بازگشت به خداوند دارد و می گوید: «انسان از نزد خدا آمده و به او باز می گردد و حتی یکبار سخن از بازگشت انسان به دنیا ندارد». اما آیا این نگرش با وحی سازگاری دارد؟ در این مقاله ضمن نقد قرآنی و روایی به این بیان، اثبات کرده ایم که حقیقت انسان مرکب از جسم و روح است و قیامت مجرد نیست.