تعارض باور صوفیانه با مکتب وحی پیرامون حقیقت بازگشت انسان در قیامت

انکار معاد جسمانی در انگاره ی صوفیانه سبب می شود روح را مجرد بدانند در حالی که شواهد مختلفی در قرآن و روایات این نظریه را رد می کند، جریان حضرت ارمیا و درخواست حضرت ابراهیم علیه السلام مبنا بر دیدن کیفیت زنده شدن اجساد متلاشی، نشانی از معاد بدن دنیوی است. اگر تنها راه نجات و کشف حقایق رجوع به قرآن و حدیث است پس باید روایات شان نزول را بپذیریم که جملگی حاکی از معاد بدن دنیوی در قیامت است؛ هم چنین پیرامون آیه ی استرجاع، بازگشت انسان برای پاسخگویی به اعمالش در محکمه ی عدل الاهی دریافت می شود نه رجوع به خداوند، چه اینکه دوگانگی در مبنا از نظر علمی قابل قبول نیست و نمی توان هم بر مبنای تشکیک در وجود و هم وحدت شخصی وجود، باور خود را بنا کرد.