به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "درمان تعامل والد -کودک" در نشریات گروه "روانشناسی"

تکرار جستجوی کلیدواژه «درمان تعامل والد -کودک» در نشریات گروه «علوم انسانی»
جستجوی درمان تعامل والد -کودک در مقالات مجلات علمی
  • زینب کیانوش، بهرام میرزاییان*، حمید نجات
    هدف

    هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و درمان تعامل والد -کودک بر اضطراب و تنهایی کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی بود.

    روش پژوهش: 

    پژوهش حاضر از نوع طرح های کاربردی و شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان (دختر و پسر) مبتلا به اختلال اضطراب جدایی شهر ساری در شش ماه نخست سال 1400 بود. نمونه این پژوهش شامل 45 نفر از مراجعه کننده به مرکز مشاوره بامداد و مرکز مشاوره باور که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی درمان شناختی- رفتاری و درمان تعامل والد -کودک و گروه گواه در لیست انتظار جای داده شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه، مقیاس اضطراب کودکان اسپنس (1997) و پرسشنامه تنهایی آشر و همکاران (1984) به دست آمد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزارSPSS-26 به اجرا درآمد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد که بین دو گروه درمان شناختی-رفتاری و درمان تعامل والد -کودک بر اضطراب و تنهایی در کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی تفاوت معناداری وجود دارد و درمان درمان شناختی- رفتاری سبب ایجاد تغییرات بیشتر در اضطراب در کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی شد و این درمان قویتر از درمان درمان تعامل والد-کودک در این گروه از بیمارن است. در درمان تعامل والد -کودک سبب ایجاد تغییرات بیشتر در تنهایی در کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی شد و این درمان قوی تر از درمان شناختی- رفتاری در این گروه از کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی بود (001/0>P).

    نتیجه گیری

    میتوان نتیجه گرفت که درمان شناختی-رفتاری بر اضطراب در کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی و درمان تعامل والد -کودک می تواند به عنوان روش مداخله ای موثری برای بهبود تنهایی کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی باشد.

    کلید واژگان: درمان شناختی- رفتاری, درمان تعامل والد -کودک, اضطراب, تنهایی, اختلال اضطراب جدایی
    Zainab Kianoosh, Bahram Mirzaian *, Hamid Nejat
    Aim

    The purpose of this study was to compare the effectiveness of cognitive-behavioral therapy and parent-child interaction therapy on the anxiety and loneliness of children with separation anxiety disorder.

    Methods

    The current research was of the type of practical and quasi-experimental designs of pre-test-post-test and follow-up with a control group. The statistical population of this research included all children (girls and boys) suffering from separation anxiety disorder in Sari city in the first six months of 2021. The sample of this research includes 30 people who referred to Bammad Counseling Center and Bawar Counseling Center who were selected using available sampling method and randomly divided into two experimental groups of cognitive-behavioral therapy and parent-child interaction therapy and the control group in the list. They waited. The data were obtained using the Spence Children's Anxiety Scale (1997) and Asher et al.'s (1984) Loneliness Questionnaire. The data was analyzed using the method of analysis of variance with repeated measurements and SPSS-26 software.

    Results

    The results showed that there is a significant difference between the two groups of cognitive-behavioral therapy and parent-child interaction therapy on anxiety and loneliness in children with separation anxiety disorder, and cognitive-behavioral therapy causes more changes in anxiety in children. He was diagnosed with separation anxiety disorder and this treatment is stronger than parent-child interaction therapy in this group of patients. However, according to the average indices and the effect size obtained in the treatment of parent-child interaction, it caused more changes in loneliness in children with separation anxiety disorder, and this treatment is stronger than cognitive-behavioral therapy in this group of children with separation anxiety disorder. It was separation anxiety disorder (P<0.001).

    Conclusion

    Therefore, it can be concluded that cognitive-behavioral treatment of anxiety in children with separation anxiety disorder and parent-child interaction therapy can be an effective intervention method to improve the loneliness of children with separation anxiety disorder.

    Keywords: cognitive-behavioral therapy, parent-child interaction therapy, anxiety, Loneliness, Separation anxiety disorder
  • زینب کیانوش، بهرام میرزائیان*، حمید نجات
    زمینه و هدف

    اختلال های اضطرابی اثرات منفی قابل توجهی بر عملکرد تحصیلی، روابط با همسالان و عملکرد خانواده کودکان می گذارد. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و درمان تعامل والد -کودک بر تعارض والد-فرزند کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی بود.

    روش پژوهش: 

    پژوهش حاضر از نوع طرح های کاربردی و شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان (دختر و پسر) مبتلا به اختلال اضطراب جدایی شهر ساری در شش ماه نخست سال 1400 بود. نمونه این پژوهش شامل 30 نفر از مراجعه کننده به مرکز مشاوره بامداد و مرکز مشاوره باور که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی درمان شناختی- رفتاری و درمان تعامل والد -کودک و گروه گواه در لیست انتظار جای داده شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه تعارض والد-فرزند اشتراوس (1990)، مقیاس اضطراب کودکان اسپنس (1997) به دست آمد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار SPSS-26 به اجرا درآمد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد که بین دو گروه درمان شناختی-رفتاری و درمان تعامل والد -کودک بر تعارض والد-فرزند در کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی تفاوت معناداری وجود دارد  (09/14=F؛ 001/0>P) و درمان تعامل والد -کودک تاثیر بیشتری نسبت به درمان شناختی-رفتاری بر تعارض والد-فرزند در کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی داشت (001/0>P).

    نتیجه گیری

    بنابراین می توان نتیجه گرفت که درمان تعامل والد -کودک می تواند به عنوان روش مداخله ای موثری برای بهبود تعارض والد-فرزند در در کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی باشد.

    کلید واژگان: درمان شناختی- رفتاری, درمان تعامل والد -کودک, تعارض والد-فرزند, اختلال اضطراب جدایی
    Zainab Kianoosh, Bahram Mirzaian*, Hamid Nejat
    Background and Aim

    Anxiety disorders have significant negative effects on academic performance, relationships with peers and family functioning of children. The aim of this study was to compare the effectiveness of cognitive-behavioral therapy and parent-child interaction therapy on parent-child conflict in children with separation anxiety disorder.

    Materials and Methods

    The present study was an applied and quasi-experimental design of pre-test-post-test and follow-up with control group. The statistical population of this study included all children (girls and boys) with separation anxiety disorder in Sari during the first six months of 2021. The sample consisted of 30 patients referred to Bamdad Counseling Center and Bauer Counseling Center who were selected by available sampling method and randomly assigned to two experimental groups of cognitive-behavioral therapy and parent-child interaction therapy and control group were placed on the waiting list. Data were obtained using strauss parent-child conflict questionnaire (1990), Spence Children's Anxiety Scale (1997). Data were analyzed using repeated variance analysis and SPSS-26 software.

    Results

    The results showed that there was a significant difference between the two groups of cognitive-behavioral therapy and parent-child interaction therapy on parent-child conflict in children with separation anxiety disorder (F= 14.09, P>0.001) and parent-child interaction therapy had a greater impact on parent-child conflict in children with separation anxiety disorder (P<0.001).

    Conclusion

    Therefore, it can be concluded that parent-child interaction therapy can be an effective intervention method for improving parent-child conflict in children with separation anxiety disorder.

    Keywords: cognitive-behavioral therapy, parent-child interaction therapy, parent-child conflict, Separation anxiety disorder
  • شیوا عدلخواه، سالار فرامرزی*، اصغر آقایی

    ضعف در مهارت های ارتباطی و سازگاری اجتماعی از مشکلات ثانویه نقص توجه/ بیش فعالی است که توجه به این مشکلات برای بهبود زندگی اجتماعی کودکان مبتلا حایز اهمیت است؛این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان ارتباطی والد-کودک و درمان تعامل والد-کودک بر مهارت های ارتباطی و سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به نقص توجه/ بیش فعالی 6 تا 12 سال، به روش نیمه تجربی با طرح تک آزمودنی انجام شد. در این پژوهش12 بار اندازه گیری (4 بار به عنوان خط پایه، 4 بار طی درمان و 4 بار در مرحله ی پیگیری) به عمل آمد. از مادران دارای کودک 6 تا 12 سال مبتلا به به نقص توجه/بیش فعالی شهر اصفهان به همراه کودکانشان، 6 مادر-کودک (12 نفر) شیوه هدفمند انتخاب و تصادفا در دو گروه درمان ارتباطی والد-کودک و درمان تعاملی والد-کودک جایگزین شدند. سپس 11 جلسه درمان ارتباطی والد-کودک برای گروه اول و 12 جلسه درمان تعامل والد-کودک برای گروه دوم اجرا شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه مهارت های ارتباطی جرابک (2004) و مقیاس سازگاری اجتماعی واینلند (1935) بود. نتایج نشان داد درمان ارتباطی والد-کودک و درمان تعامل والد-کودک بر مهارت های ارتباطی کودکان مبتلا به نقص توجه/بیش فعالی تاثیر داشته اند (05/0>p)؛ لیکن تنها درمان ارتباطی والد-کودک بر سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به نقص توجه/ بیش فعالی تاثیرات پایدار داشته است. بنابراین درمان ارتباطی والد-کودک نسبت به درمان تعامل والد-کودک نقش موثرتری در بهبود مهارت های ارتباطی و سازگاری اجتماعی کودکان مبتلا به نقص توجه/ بیش فعالی ایفا کند.

    کلید واژگان: مهارت های ارتباطی, سازگاری اجتماعی, درمان تعامل والد-کودک, درمان ارتباطی والد-کودک
    Shiva Adlkhah, Salar Faramarzi *, Asghar Aghaei

    AbstractWeak communication skills and social adjustment are secondary problems of children with ADHD, and paying attention to these problems is important for improving the social life of these children. The aim of this study was to compared the effectiveness of parent-child communication package and parent-child interaction therapy on communication and social adjustment skills of children with ADHD in a quasi-experimental design with a single-subject design. In this study, 12 measurements (4 times as baseline, 4 times during treatment and 4 times as follow-up) were performed. Of the mothers of 6 to 12 years old children with ADHD in Isfahan along with their children, 6 mothers (n=12) were selected by purposive sampling and were randomly assigned into two groups of parent-child communication and parent-child interactive therapy. Then, 11 sessions of parent-child communication package for the first group and 12 sessions of parent-child interaction therapy for the second group were administered. The research tools were the Jerabec (2004) communication skills questionnaire and the Vineland Social Adaptation Scale (1935). The results showed that parent-child communication package and parent-child interaction therapy affected the communication skills of children with ADHD, but the effects of these treatments were reduced in the follow-up period. Also, only the parent-child communication package had a lasting effect on the social adjustment of children with ADHD. Therefore, the parent-child communication package plays a more effective role in improving the communication and social adjustment skills of children with ADHD than the parent-child interaction therapy.

    Keywords: Communication Skills, social adjustment, parent-child interaction therapy, Parent-child communication therapy
  • فرشته جوادی، سعید حسن زاده*، غلامعلی افروز، سوگند قاسم زاده

    هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر برنامه درمانی مبتنی بر تعامل والد کودک (PCIT) بر رابطه خانواده با کودکان دارای اختلال طیف اتیسم بود. روش پژوهش برحسب هدف کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه لیست انتظار بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه ی کودکان با تشخیص اختلال طیف اتیسم سنین 3 تا 7 سال بود. نمونه بر روی 27 کودک (5 دختر و 22 پسر) با اختلال طیف اتیسم (3 تا 7 سال) در مرکز پدیده در محله شهران تهران (انتخاب شده از بین مراکز توان بخشی کودکان با اختلال طیف اتیسم) و در سال 1397 انجام شد. آزمودنی ها از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه 15 و 12 نفری مداخله ای و لیست انتظار قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس اندازه گیری اتیسم گیلیام، ویرایش دوم (GARS-2) و پرسشنامه رابطه والد-کودک پیانتا(CPRS) بودند؛ همچنین داده ها به روش اندازه گیری های مکرر مورد تحلیل قرار گرفت. گروه مداخله به مدت 13 جلسه 60 دقیقه ای به صورت گروهی، هفته ای دو بار تحت برنامه درمانی تعامل والد کودک (PCIT)  قرار گرفت و پرسشنامه رابطه والد-کودک پیانتا را تکمیل کردند. یافته های به دست آمده از آزمون اندازه گیری مکرر، نشان داد PCIT به کاهش تعارض و وابستگی و افزایش نزدیکی انجامید؛ بنابراین، می توان گفت که برنامه درمانی مبتنی بر تعامل والد کودک (PCIT)، باعث افزایش تعامل مثبت والدین و فرزندان طیف اتیسم می شود و می توان از این روش برای افزایش کارآمدی و افزایش تعاملات خانوادگی استفاده کرد.

    کلید واژگان: اختلال طیف اتیسم, درمان تعامل والد-کودک, رابطه با خانواده
    Fereshteh Javadi, Saeid Hassanzadeh *, Gholam Ali Afrooz, Sogand Ghasemzadeh

    The aim of the present study was to investigate the effects of Parent-Child Interaction Therapy on the relationship between children with Autism Spectrum Disorder (ASD) and their families. The research design was quasi-experimental using a pre-test, post-test method. Twenty-seven 3 to 7-year-old participants (5 females and 22 males) with Autism Spectrum Disorder were selected. The participants were selected through the convenience sampling method, and randomly divided into two groups experimental (n=15) and control (n=12). The experimental group received thirteen 60-minute sessions of Parent-Child Interaction Therapy as a group, twice a week. To assess the effectiveness of the training, the participants completed Pianta Scale (Pianta, 1994) in pre-test and post-test. The data were analyzed using multivariate repeated measures. The results showed that Parent-Child Interaction Therapy decreased the conflict and dependency between children and their mothers. The intervention also increased the closeness in family relationships. Therefore, Parent-Child Interaction Therapy (PCIT) seemed to be effective on the relationship between children with Autism Spectrum Disorder (ASD) and their families.

    Keywords: Autism Spectrum Disorder (ASD), Parent-Child Interaction Therapy (PCIT), family relationship
  • فرشته جوادی، سعید حسن زاده*، غلامعلی افروز، سوگند قاسم زاده

    هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر برنامه درمانی مبتنی بر تعامل والد-کودک  (PCIT) بر مشکلات رفتاری کودکان با اختلال طیف اتیسم بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با گروه لیست انتظار بود که بر روی 27 کودک با اختلال طیف اتیسم (3 تا 7 سال) در مراکز توانبخشی شهر تهران انجام شد. آزمودنی ها از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه 15 و 12 نفری مداخله ای و لیست انتظار قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 13 جلسه 60 دقیقه ای به صورت گروهی، هفته ای دو بار تحت  برنامه درمانی تعامل والد کودک قرار گرفت. برای جمع آوری داده های حاصل از مشکلات رفتاری کودکان با اختلال طیف اتیسم از پرسشنامه علایم مرضی کودکان ویرایش چهارم (CSI_4) به عنوان پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون اندازه گیری مکرر با رعایت مفروضه ها استفاده شد. یافته های به دست آمده نشان داد برنامه درمانی تعامل والد کودک به کاهش نشانه های نقص توجه و فزون کنشی نافرمانی مقابله ای، سلوک،  اضطراب جدایی منجر شد و در کاهش اضطراب فراگیر، اضطراب اجتماعی، افسردگی عمده، افسردگی مداوم موثر نبود. بنابراین، می توان گفت که برنامه درمانی تعامل والد کودک باعث کاهش مشکلات رفتاری کودکان با اختلال طیف اتیسم می شود و می توان از این روش برای کاهش رفتارهای نامطلوب کودکان با اختلال طیف اتیسم استفاده کرد.

    کلید واژگان: اختلال طیف اتیسم, درمان تعامل والد کودک, مشکلات رفتاری
    Fereshteh Javadi, Saeid Hassanzadeh *, Gholam Ali Afrooz, Sogand Ghasemzadeh

    The purpose of this study was to investigate the effects of treatment program based on Parent-Child Interaction Therapy (PCIT) on behavioral problems of children with autism spectrum disorder. The research design was quasi experimental conducted with a control group of 27 children with Autism Spectrum Disorder (3 to 7 years) at the rehabilitation centers in Tehran. The participants were selected through convenience sampling and randomly divided into two groups of 15 and 12 people experimental or control group. The experimental group received 13 sessions of 60 minutes of Parent-Child Interaction Therapy as a group, twice a week. To collect data from questionnaire, Behavioral Problems as pre-test and post-test Child Symptom Inventory-4 (CSI-4) were used in two groups. For statistical analysis, repeated measurement was used to comply with the assumptions. The results showed that Parent-Child Interaction Therapy (PCIT) decreases the attention deficit hyperactivity disorder, Oppositional defiant disorder, conduct and separation anxiety and in reducing general anxiety, social anxiety, major depression, and continuous depression was not effective. Therefore, Parent-Child Interaction Therapy (PCIT) reduces the behavioral problems of children with autism spectrum disorder and can be used to reduce the adverse behaviors of children with autism spectrum disorders.

    Keywords: Autism Spectrum Disorder, Parent-ChildInteraction Therapy (PCIT), Behavioral Problems
  • خلیل اسماعیل پور، محمد محمدپور، زینب خانجانی
    هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مدل اصلاح شده درمان تعامل والد- کودک، مشهور به برنامه درمانی CALM (مربیگری روش رفتار و هدایت کردن از طریق مدل سازی)، بر کاهش علائم اضطراب جدایی کودکان 4 تا 6 سال بود. پژوهش حاضر یک مطالعه تک آزمودنی بود که در آن برای شرکت کنندگان از طرح A-B-Aاستفاده شده است. در این مطالعه 5 کودک پیش دبستانی دارای علائم اضطراب جدایی به همراه مادرانشان شرکت داشتند. طرح درمانی یک مداخله 12 جلسه ای بود که برای هر یک از شرکت کنندگان به صورت انفرادی اجرا شد و اندازه گیری های چندگانه شامل پیش آزمون، طول درمان، پس-آزمون و پی گیری سه ماهه انجام شد. برای سنجش علائم اختلال اضطراب جدایی از مقیاس اضطراب کودکان اسپنس (نسخه والدین) استفاده شد. داده ها با تجزیه و تحلیل نمودار و درصد بهبودی تحلیل گردید. نتایج نشان داد که مداخله مبتنی بر برنامه درمانی CALM در کاهش نشانه های اختلال اضطراب جدایی کودکان پیش دبستانی موثر بود. با توجه به نتایج، اثربخشی برنامه درمانی CALM در درمان اختلال اضطراب جدایی کودکان پیش دبستانی تایید می شود.
    کلید واژگان: اضطراب جدایی, آموزش والدینی, درمان تعامل والد کودک, برنامه CALM
    Khalil Esmaeilpour *, Mohammad Mohammadpour, Zeynab Khanjani
    The purpose of this study was to examine the effectiveness ofmodified parent-child interaction therapy, called CALM Program (Coaching Approach Behavior and Leading by Modeling), in the symptoms of separation anxiety among 4 to 6 years old children. The present research was a single subjcet study and the A-B-A design was used among participants. In this study, 5 preschool children with separation anxiety symptoms and their mothers participated. The treatment plan was a 12-session intervention that was administered for each participant individually, and multiple measures including pre-test, during treatment, posttest and 3 month follow-up were conducted. Spence Children's Anxiety Scale (parent form) was used to measure symptoms of separation anxiety disorder. Data were analyzed by diagram analysis and improvement percentage. Results showed that the CALM-based intervention was effective in reducing the symptoms of separation anxiety disorderin preschool children. Based on the results, the effectiveness of CALM Program in the treatment of separation anxiety was confirmed.
    Keywords: Separation anxiety, Parent training, PCIT, CALM Program
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال