به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "active girls" در نشریات گروه "تربیت بدنی"

تکرار جستجوی کلیدواژه «active girls» در نشریات گروه «علوم انسانی»
جستجوی active girls در مقالات مجلات علمی
  • معصومه قربانی*
    مقدمه

    هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 12 جلسه تمرین پلایومتریک بر میزان شادکامی دختران فعال بود.

    روش شناسی

    جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان دختر رشته تربیت بدنی دانشگاه مازندران بودند که از بین 34 داوطلب برای اجرای تمرین بر اساس شرایط ورود، 15 نفر (سن: 33/2±21) برای گروه تجربی و 15 نفر (سن: 62/2±4/21(برای گروه کنترل به طور تصادفی انتخاب شدند. دو هفته پس از دوره آشنایی و آموزش تکنیک های اجرایی، برنامه تمرینی آزمودنی ها که شامل تمرینات پیشرونده پلایومتریک بود به مدت 4 هفته، هفته ای سه روز اجرا شد. در هر جلسه، 15 دقیقه حرکات کششی و دوی نرم جهت گرم کردن اجرا گردید. سپس برنامه اصلی شامل تمرینات پلایومتریک بمدت 60 دقیقه اجرا و در پایان 5 دقیقه به سرد کردن اختصاص داده شد. اطلاعات مربوط به میزان شادکامی این افراد قبل و بعد از اتمام دوره تمرینی توسط پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHQ) که شامل 29 سوال بود جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون T وابسته و مستقل با استفاده از نرم افزارSPSS  نسخه 19 استفاده شد.

    یافته ها

    نتایج آزمون T وابسته نشان داد، میزان شادکامی در دختران فعال در گروه تجربی بعد از انجام تمرینات پلایومتریک به مدت 12 جلسه نسبت به قبل از اجرای تمرین، تفاوت معناداری داشت (015/0=  p). همچنین نتایج آزمون T مستقل نشان داد میزان شادکامی در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشته است (001/0=  p).

    نتیجه گیری

    با توجه به نتایج به دست آمده و اثر تمرینات بدنی و ورزش از نوع تمرینات پلایومتریک بر شادکامی دختران، پیشنهاد می گردد که از تمرینات پلایومتریک به عنوان راهکاری برای افزایش روحیه شاد و مفرح افراد استفاده گردد.

    کلید واژگان: تمرین پلایومتریک, دختران فعال, شادکامی
    Masomeh Ghorbani Marzoni *
    Background and objective

    The aim of the present study was to determine the effects of 12 sessions plyometric training on happiness levels of active girls.

    Methodology

    The statistical population of this study included all female students of physical education at Mazandaran University that out of 34 volunteers to perform the training based on the entry conditions, 15 person (age: 21±2.33 years) were randomly selected for the experimental group and 15 person (age: 21/4±2.62 years) for the control group. After 2 weeks introduction course and education executive techniques, training programs subjects was include progressive plyometric training that performed 3 days in week. The first each session was conducted 15 min stretching movements and slow run in order to warm-up. Then the main program include plyometric training for 60 minutes and at the end 5 minutes were allocated to cool-down. Information on happiness levels was obtained before and after the training by the Oxford Happiness Questionnaire (OHQ) containing 29 items. Dependent and independent T-test were used with SPSS version 19 for analyzing data

    Results

    The results of the dependent T test showed that there was a significant difference on happiness levels of active girls after 4 weeks of polymeric training in the experimental group (p=0.015). Also independent T test results showed There was a significant increase in happiness in the training group compared to the control group (p=0.001).

    Conclusions

    According to the obtained results and the effect of physical exercises and exercises such as plyometric exercises on girls' happiness, it is suggested that plyometric exercises be used as a way to increase the happy and fun mood of people.

    Keywords: Plyometric training, happiness, active girls
  • مهسا پرسش*، عبدالحمید حبیبی، سعید احمدی براتی، یگانه فیضی

    زمینه و هدف:

     اثر تمرینات انسدادی در فواصل زمانی مختلف بر عوامل رشد عضلانی در دختران به عنوان موضوعی جدید، مطرح می باشد.  از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی با و بدون انسداد عروقی، بر سطوح سرمی برخی هورمون های آنابولیکی و کاتابولیکی در دختران فعال به اجرا درآمد.

    روش تحقیق:

     بدین منظور 36 دانشجوی دختر تربیت بدنی با میانگین شاخص توده بدنی 79/2 ± 32/23 کیلوگرم بر متر مربع به سه گروه (هر گروه 12 نفر) شامل گروه تمرین مقاومتی بدون انسداد عروق، تمرین مقاومتی با انسداد عروق،  و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 30 دقیقه تمرینات مقاومتی را اجرا کردند و انسداد عروقی به صورت بستن تورنیکت به دور ناحیه پروگزیمال بازو با فشار 100 میلی لیتر جیوه اعمال گردید. نمونه های خونی قبل از شروع تمرین و 24 ساعت بعد، پس از جلسه ششم و جلسه هجدهم پروتکل تمرینی؛ در حالت ناشتا جمع آوری شد. سطوح هورمون های رشد شبه انسولینی-1، رشد، کورتیزول، تستوسترون و انسولین سرمی به روش الایزا اندازه گیری شدند. برای استخراج نتایج از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح 05/0>p بهره برداری شد.

    یافته ها

    نتایج نشان داد که پس از 6 هفته مداخله، تمرین مقاومتی با و بدون انسداد عروقی، موجب کاهش معنی دار هر دو شاخص کورتیزول (10/0=p) و انسولین (10/0=p) شد؛ در حالی که هورمون تستوسترون (95/p=0) و هورمون رشد شبه انسولینی-1 (28/0=p) تغییر معنی داری نکردند.

    نتیجه گیری

    نتایج نشان داد که تمرینات مقاومتی انسدادی با شدت کم، می تواند تغییراتی مشابه با تمرینات مقاومتی بدون انسداد با شدت زیاد؛ در هورمون های انسولین و کورتیزول ایجاد نماید.

    کلید واژگان: تمرین مقاومتی, هورمون ها, محدودیت جریان خون, دختران فعال
    Mahsa Porsesh *, Abdollhamid Habibi, Saeed Ahmadi Barati, Yeganeh Feizi
    Background and Aim

    The effect of occlusion training at different time intervals on muscle growth factors in girls is a new topic. Therefore, the present study conducted to study effects of resistance training with and without vascular occlusion on serum levels of some anabolic and catabolic hormones in active girls.

    Materials and Methods

    For this purpose, 36 female students of physical education with an average body mass index of 23.32±2.79 kg/m2 were divided into three groups (n=12) including resistance training without vascular occlusion, resistance training with vascular occlusion, and control groups. Exercise groups performed resistance training for 30 minutes, three sessions per week, for six weeks and vascular occlusion was applied by closing the tourniquet around the proximal arm with a pressure of 100 mmHg. Fasting blood samples were collected before the start, 24 hours after, the 6th session, and the 18th session of the exercise protocol. Serum levels of insulin-like growth factor-1, growth hormone, cortisol, testosterone, and insulin were measured by Elisa method. To extract results, the analysis of variance with repeated measures and Bonferroni post hoc tests were applied at the significant level of p<0.05.

    Results

    The results showed that after six weeks of intervention, the occlusion and non-occlusion resistance training reduced significantly both cortisol (p=0.01) and insulin (p=0.01) hormones; while testosterone (p=0.95) and insulin-like growth factor-1 (p=0.82) did not change significantly.

    Conclusion

    The results showed that low-intensity occlusion resistance training can induce alterations in the insulin and cortisol hormones similar to high-intensity non-occlusion resistnace intervention.

    Keywords: resistance training, hormones, Restriction of blood flow, active girls
  • سمیه احمدآبادی*، حمید رجبی، رضا قراخانلو، سعید طالبیان مقدم
    زنان ورزشکار به دلیل هم فعالی کمتر بیشتر از مردان دچار آسیب دیدگی لیگامنت های زانو می شوند. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر 4 هفته تمرین پلایومتریک بر میزان هم فعالی عضلات اندام تحتانی دختران فعال در مراحل مختلف پرش عمقی بود. تعداد 20 نفر از دانشجویان دختر تربیت بدنی (میانگین سن 63/0±8/21 سال، قد 05/0±64/1 متر، وزن 26/9± 98/56 کیلوگرم) به صورت تصادفی به دو گروه تجربی پلایومتریک (ده نفر) و کنترل (ده نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرین پلایومتریک را 4 هفته متوالی هر هفته دو جلسه انجام داد. در پیش آزمون و پس آزمون، الکترومیوگرافی سطحی از عضلات درشت نی قدامی، دوقلوی داخلی، دوسررانی و راست رانی به عمل آمد. میزان هم فعالی عضلات ران و ساق پای برتر در حین 3 مرحله پرش عمقی از ارتفاع 20 سانتی متر محاسبه شد. از آنالیز کوواریانس برای بررسی اثر تمرین در سطح معناداری 05/0p≤ استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره با کنترل اثر پیش آزمون نشان داد که بین گروه تجربی و کنترل از لحاظ پس آزمون هم فعالی عضلات ران و ساق پا به ترتیب در مرحله 2 (پیش فعالیت 14/ 0P= و 07/0= P)، مرحله 3 (تماس 41/0 = P و 11/0= P) و مرحله 4 (پرواز 65/0= P و 12/0= P) تفاوت معناداری دیده نشد. در گروه پلایومتریک میزان هم فعالی عضلات ران، روند افزایشی و عضلات ساق روند کاهشی را نشان داد. حرکات پلایومتریک رو به عقب فعالیت عضلات خلفی پا را افزایش دهد و به ثبات ACL کمک کند.
    کلید واژگان: الکترومیوگرافی, پرش عمقی, تمرین پلایومتریک, دختران فعال, هم فعالی
    Somayeh Ahmadabadi *, Hamid Rajabi, Reza Gharakhnloo, Saeed Talebian Moghadam
    Female athletes are more likely to have knee ligament injuries than men due to less coactivation. The aim of this study was to determine the effect of 4 weeks of plyometric training on the coactivation level of the lower limb muscles of active girls in different phases of drop jump. 20 female physical education students (mean age: 21.8±0.63 years, height: 1.64± 0.05 m, weight: 56.98± 9.26 kg) were randomly divided into two groups: experimental plyometrics (n=10) and control (n=10). The experimental group performed plyometric training twice a week for four consecutive weeks. In pretest and posttest, surface electromyography was performed on tibialis anterior, medial gastrocnemius, biceps femoris and rectus femoris. The coactivation level of dominant thigh and shin muscles was calculated during 3 phases of drop jump from 20 cm height. Analysis of covariance was used to investigate the effect of training at the significance level of P≤0.05. The results of univariate analysis of covariance with controlling the pretest effect showed no significant differences between experimental and control groups in posttest coactivation of thigh and shin muscles in phase 2 (pre-activity, P=0.14 and P=0.07), phase 3 (contact, P=0.41 and P=0.11) and phase 4 (fly, P=0.65 and P=0.12). In the plyometric group, the coactivation level of thigh and shin muscles showed increasing and decreasing trends respectively. Backward plyometric movements increase the activity level of leg dorsal muscles and help the ACL stability.
    Keywords: Active girls, coactivation, drop jump, electromyography, Plyometric training
  • زهرا راغی*، محمدحسین علیزاده، هومن مینونژاد، رضا رجبی
    چکیده  شیوع قابل توجه اسپرین مچ پا،کناره گیری زودهنگام از ورزش و ناتوانی ناشی از این آسیب، توجه محققان را به انجام پژوهش هایی در جهت شناسایی و کنترل عوامل اثرگذار در ابتلا به این آسیب جلب کرده است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه میزان فعالیت فیدفورواردی منتخبی از عضلات مچ پا در دختران فعال دانشگاهی در معرض خطرآسیب اسپرین مچ پا با دختران سالم بود. بدین منظور، 32 دانشجوی دختر فعال رشته تربیت بدنی، بدون سابقه ی اسپرین مچ پا، به صورت هدفمند و بر اساس نمرات تعادل پویای ناشی از اجرای آزمون Y، به دو گروه 16 نفری، شامل گروه در معرض خطر اسپرین مچ پا (با تعادل کمتر) و گروه سالم، تقسیم شدند. فعالیت فیدفورواردی عضلات، توسط دستگاه الکترومیوگرافی در تکلیف پرش- فرود ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس چند متغیری، بررسی و 05/0≥p در نظر گرفته شد. درگروه در معرض خطر اسپرین مچ پا (تعادل کمتر)، میزان فعالیت فیدفورواردی کمتری در عضلات پرونئوس لانگوس و سولئوس نسبت به گروه کنترل، مشاهده شد (05/0p˂). احتمالا فعالیت کمتر این عضلات در افراد با تعادل کمتر، ثبات مچ پا را به خطر انداخته و آنها را در معرض خطر اسپرین مچ پا قرار می دهد.
    کلید واژگان: اسپرین مچ پا, الکترومیوگرافی, دختران فعال, عضلات مچ پا, فعالیت فیدفورواردی
    Zahra Raghi *, Mohammad Hossien Alizadeh, Hooman Minoonejad, Reza Rajabi
    The high incidence of ankle sprain, early resignation from sport and related disabilities have attracted the attention of researchers to identify and control those factors influencing the risk of this injury. The aim of this study wasto compare feed-forward activity of selected muscles of the ankle between collegiate active girls at the risk of ankle sprain and healthy girls.For this purpose, 32 active female students of physical education without a history of ankle sprain were divided into two groups (each group 16 subjects) including group at risk of ankle sprain (with less balance) and healthy group purposively and based on dynamic balance test scores (Y test). The feed-forward activity of muscles was evaluated by electromyography during jump-drop landing. The data were analyzed using multivariate analysis of variance (MANOVA) at P≤0.05. A lower feed-forward activity of peroneus longus and soleus muscles was observed in the group of at risk of ankle sprain (lower balance) when compared with the control group (P˂0.05). Probably, lower activity of these muscles in subjects with less balance could endanger the stability of the ankle and put them at risk of ankle sprain.
    Keywords: Active girls, Ankle sprain, Electromyography, Feed-forward activity, Muscles of the ankle
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال