جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « مولکول های چسبان » در نشریات گروه « پزشکی »
-
مقدمه
تاثیر مثبت تمرین ورزشی در تعدیل عوامل خطرزای قلبی-عروقی ازجمله در بیماران پرفشاری خون نشان داده شده است. هدف از اجرای مطالعه حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین ترکیبی و مکمل یاری ال آرژنین بر سطوح سرمی مولکول های چسبان سلولی و عروقی ICAM-1, VCAM-1 و نیتریک اکسید NO در زنان یایسه مبتلا به پرفشاری خون بود.
روش کارزنان یایسه مبتلا به پرفشاری خون در 4 گروه 12 نفری شامل گروه های دارونما P، ال آرژنین L، تمرین T و تمرین+ال آرژنین TLتقسیم شدند. برنامه تمرین ترکیبی مقاومتی-استقامتی طی 8 هفته، 3 جلسه در هفته اجرا شد. مصرف ال آرژنین روزانه 6 گرم بود. در ابتدا و انتهای 8 هفته مداخله، خون گیری انجام و سطوح ICAM-1، VCAM-1 و NO اندازه گیری شد. یافته ها با نرم افزار SPSS نسخه 24، آزمون آنوای یک راهه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه وتحلیل شد.
یافته ها:
سطوح ICAM-1 و VCAM-1 در گروه های T و TL در مقایسه با گروه های P و L به طور معناداری کاهش یافت 05/0>p افزایش معنادار سطوح NO در گروه های L 003/0=p، T001/0>p و TL 001/0>p در مقایسه با گروه P و همچنین کاهش معنادار فشارخون سیستولی و دیاستولی در همه گروه های مداخله نسبت به گروه P مشاهده شد 05/0>p
نتیجه گیریمصرف ال آرژنین و تمرین ترکیبی به تنهایی و همراه با یکدیگر در کاهش فشارخون بیماران دارای پرفشاری خون موثر است. ال آرژنین با افزایش تاثیرگذاری تمرین ترکیبی در کاهش فشارخون سیستولی همراه بود. احتمالا کاهش فشارخون در گروه های فوق تا حدودی به واسطه تنظیم افزایش NO اعمال می شود.
کلید واژگان: ال آرژنین, پرفشاری خون, تمرین ورزشی, مولکول های چسبان}IntroductionThe positive effects of exercise training in modulating cardiovascular risk factors in individuals with hypertension have been reported. The present study aimed to investigate the effects of 8 weeks of combined training and L-arginine supplementation on the serum levels of intercellular and vascular adhesion molecules (ICAM-1 and VCAM-1) and nitric oxide (NO) in postmenopausal hypertensive women.
MethodThe postmenopausal women with hypertension were assigned into four groups consisting of 12 individuals, including placebo (P), L-arginine (L), training (T), and training+Larginine (TL) groups. The combined training program (resistance-endurance) was conducted 3 sessions per week for 8 weeks. The L-arginine ingestion was 6 g daily. Blood sampling was performed at the beginning and the end of 8 weeks of intervention, and the levels of ICAM-1, VCAM-1, and NO were measured. The collected data were analyzed in SPPSS software (version 24), one-way ANOVA, and Tukey post hoc test.
ResultsThe levels of ICAM-1 and VCAM-1 in the T and TL groups compared to the P and L groups significantly decreased (P<0.05). Significant increases of NO levels in the L (P=0.003), T (P<0.001), and TL (P<0.001) groups compared to the P group, and also a significant decrease in systolic and diastolic blood pressure were observed in all intervention groups in comparison to the P group (P<0.05).
ConclusionBased on the findings of the present study, L-arginine ingestion and combined training alone or combined together are effective in the reduction of blood pressure in hypertensive patients. Moreover, L-arginine was associated with amplifying combined training effectiveness in decreasing systolic blood pressure. Blood pressure reduction in the above-mentioned groups is probably exerted partly by the upregulation of NO levels
Keywords: Adhesion molecule, Exercise training, Hypertension, L-arginine} -
اهداف
بیان مولکول های چسبان مانند مولکول چسبان بین سلولی-1 (ICAM-I) و مولکول چسبان عروقی-1 (VCAM-I) در افراد چاق می تواند باعث افزایش بروز آترواسکلروز و بیماری های قلبی شود. هدف مطالعه حاضر مقایسه ده هفته تمرین هوازی با شدت بالا و متوسط بر مقادیر پلاسمایی ICAM-I و VCAM-I پسران چاق بود.
مواد و روش هاجامعه آماری پژوهش حاضر، دانش آموزان پسر چاق با دامنه سنی 13 تا 15 سال شهرستان بهارستان هستند. نمونه آماری تحقیق حاضر شامل 36 دانش آموز پسر چاق (با میانگین سنی 0/69±13/4، قد 7/88±163/06 سانتی متر و وزن 8/42±85/72 کیلوگرم) بود که به صورت تصادفی به سه گروه شامل آزمایش با شدت بالا (دوازده نفر)، آزمایش با شدت متوسط (دوازده نفر) و گروه کنترل (بدون آزمایش) (دوازده نفر) تقسیم شدند. برنامه آزمایشی شامل ده هفته با شدت 50 تا 65 درصد (شدت متوسط) و 70 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب (شدت بالا)، سه جلسه در هفته اجرا شد. نمونه های خونی 48 ساعت قبل و بعد از آخرین جلسه آزمایش جمع آوری شد. ICAM-I و VCAM-I به روش الایزا سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون واریانس دوطرفه با اندازه گیری دوراهه انجام شد.
یافته هانتایج نشان داد درصد چربی بدن و وزن به دنبال تمرین با شدت بالا و متوسط کاهش معناداری داشت (05/p <0). حداکثر اکسیژن مصرفی به دنبال تمرین ورزشی افزایش معناداری داشت (05/p <0). مقادیر پلاسمایی ICAM-I در گروه آزمایش با شدت بالا در مقایسه با آزمایش با شدت متوسط کاهش معناداری مشاهده نشد. مقادیر پلاسمایی VCAM-I کاهش معناداری در گروه آزمایش با شدت بالا در مقایسه با گروه آزمایش با شدت متوسط و کنترل داشت (05/p <0).
نتیجه گیریبه نظر می رسد شدت تمرین ورزشی از راه کاهش وزن و شاخص توده بدنی و افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی به کاهش مقادیر پلاسمایی ICAM-I و VCAM-I منجر شد.
کلید واژگان: تمرین با شدت بالا, چاقی, مولکول های چسبان, پسران دانش آموز}Background and AimsThe expression of adhesion molecule such as the intercellular adhesion molecule- I (ICAM-I) and vascular adhesion molecule- I (VCAM-I) in obese people may increase atherosclerosis phenomena and cardiovascular diseases. The purpose of the current study was to investigate the effects of 10-week high-intensity and moderate-intensity aerobic trainings on plasma levels of ICAM-I and VCAM-I in obese boys.
MethodsThe statistical population of the present study was obese boys of Baharestan city. The sample included 36 obese student boys aged 13.4±0.69 years old, height: 163.06±7.88 cm; weight; 85.72±8.42 kg) who were randomly assigned to three groups: high-intensity training (n=12), moderate-intensity training (n=12), and control (n=12). The training was performed at 50%-65% maximal heart rate (moderate-intensity training group) and 70%-85% maximal heart rate (high-intensity training group), three days per week for 10 weeks. The blood sample was collected 48 h before and 48 h after the last session of exercise training. The ICAM-I and VCAM-I were measured via ELISA. Data were analyzed using two-way repeated ANOVA in SPPS, version 18.
ResultsThe results indicated that body weight and BMI decreased significantly after moderate- and high-intensity training (p < 0.05). VO2max value significantly increased following 10 weeks of exercise training in both groups. No significant different was observed between exercise groups for plasma levels of ICAM-I. Moreover, the plasma levels of VCAM-I decreased significantly in the high-intensity training compared to the moderate-intensity training and control groups (p < 0.05).
ConclusionIt seems that intensity of training may decrease plasma levels of ICAM-I and VCAM-I through decrease of body weight and BMI and increase of VO2max.
Keywords: high-intensity training, Obesity, adhesion molecule, student’s boys} -
.استعمال سیگارمی تواند اثرات مضر گسترده ای روی سلامت افراد داشته باشد ونیکوتین بعنوان یکی ازاصلی ترین ترکیبات موجود دردود سیگاردرخط مقدم پژوهش های انجام گرفته قراردارد. هدف تحقیق حاضرروشنگری درزمینه اثرنیکوتین بربیان گیرنده کموکاینی CXCR4 ومولکول های چسبان درسطح سلول های بنیادی – پیشسازخونی می باشد. برای این منظورپس ازجدا سازی سلول های تک هسته ای خون بندناف این سلول ها به مدت 24 ساعت با سه دوز10 نانومول، 1میکرومول و100 میکرومول نیکوتین تیمارشدند. سپس با تکنیک فلوسیتومتری میزان بیان مارکرهای CXCR4، CD49d ، CD11a، CD18و CD62L درسطح جمعیت سلولی CD34+ که معرف سلول های بنیادی – پیشسازخونی هستند مورد اندازه گیری قرارگرفت. طبق نتایج بدست آمده نیکوتین باعث کاهش میزان بیان گیرنده کموتاکتیک CXCR4 گشت، درحالیکه میزان بیان دیگرمارکرها به غیراز CD62L افزایش نشان داد. نتیجه گیری اینکه درمحیط برون تنی نیکوتین می تواند باعث تغییرالگوی بیان گیرنده کموکاینی CXCR4 ومولکول های چسبان CD49D ، CD18و CD11a گردد.
کلید واژگان: نیکوتین, خون بند ناف, سلول های بنیادی -پیشسازخونی, CXCR4, مولکول های چسبان}Nafas Journal, Volume:7 Issue: 3, 2021, PP 18 -27Smoking can have many adverse effects on human health and nicotine as a main gradient in cigarette smoke is the best topic of related research. The goal of this study was exploring the effects of nicotine on expression of CXCR4 as a chemokine receptor and adhesion molecules on hematopoietic stem/progenitor cells. For this purpose after isolation of mononuclear cells from umbilical cord blood (UCB) they were cultured for 24 hours in three doses of 10nM, 1μM and 100μM nicotine. Then, the expression of CXCR4, CD49d, CD11a, CD18 and CD62L on HSPCs (CD34+ cells) was determined by flow cytometry. Nicotine decreased cellular expression of CXCR4. But the expression of other factors unless CD62L were increased. It can be Concluded in in vitro condition nicotine alters expression pattern of CXCR4 and CD11a, CD18, CD49d.
Keywords: nicotine, umbilical cord blood, HSPCs, CXCR4, adhesion molecules} -
اثرنیکوتین بر بیان گیرنده CXCR4 ومولکول های چسبان CD49D، CD11a، CD18 و CD62L درسطح سلولهای CD34+ خون بند ناف انسان
.استعمال سیگارمی تواند اثرات مضر گسترده ای روی سلامت افراد داشته باشد ونیکوتین بعنوان یکی ازاصلی ترین ترکیبات موجود دردود سیگاردرخط مقدم پژوهش های انجام گرفته قراردارد. هدف تحقیق حاضرروشنگری درزمینه اثرنیکوتین بربیان گیرنده کموکاینی CXCR4 ومولکول های چسبان درسطح سلول های بنیادی – پیشسازخونی می باشد. برای این منظورپس ازجدا سازی سلول های تک هسته ای خون بندناف این سلول ها به مدت 24 ساعت با سه دوز10 نانومول، 1میکرومول و100 میکرومول نیکوتین تیمارشدند. سپس با تکنیک فلوسیتومتری میزان بیان مارکرهای CXCR4، CD49d ، CD11a، CD18و CD62L درسطح جمعیت سلولی CD34+ که معرف سلول های بنیادی – پیشسازخونی هستند مورد اندازه گیری قرارگرفت. طبق نتایج بدست آمده نیکوتین باعث کاهش میزان بیان گیرنده کموتاکتیک CXCR4 گشت، درحالیکه میزان بیان دیگرمارکرها به غیراز CD62L افزایش نشان داد. نتیجه گیری اینکه درمحیط برون تنی نیکوتین می تواند باعث تغییرالگوی بیان گیرنده کموکاینی CXCR4 ومولکول های چسبان CD49D ، CD18و CD11a گردد.
کلید واژگان: نیکوتین, خون بند ناف, سلول های بنیادی -پیشسازخونی, CXCR4, مولکول های چسبان} -
مقدمه
یکی از این مکمل های گیاهی با خواص درمانی، مکمل انار است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل انار بر پراکسیداسیون لیپیدی و برخی مولکول های چسبان در زنان چاق بود.
روش ها:
در این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور چهل زن چاق با شاخص توده بدنی بیشتر ازkg/m2 30 به صورت تصادفی در چهار گروه تمرین هوازی، انار، تمرین هوازی+ انار و دارونما قرار گرفتند. مداخلات به مدت هشت هفته انجام شد. برنامه تمرین شامل دویدن بر روی نوار گردان با 65 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 16 دقیقه در هفته اول بود که در هفته هشتم به 30 دقیقه با 80 درصد ضربان قلب بیشینه رسید. گروه های مکمل یا دارونما روزانه 200 میلی گرم، به مدت دو ماه مصرف کردند. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از مداخلات، از تمام آزمودنی ها نمونه خون جهت اندازه گیری متغیرها گرفته شد. جهت مقایسه و بررسی تغییرات متغیرها در چهار گروه پژوهش و در دو زمان خون گیری (پیش و پس از آزمون)، از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و t زوجی استفاده شد.
نتایج:
نتایج نشان داد که MDA، ICAM-1 و VCAM-1 در سه گروه مداخله (گروه های تمرین+ انار، تمرین و انار) به طور معنادار کاهش یافت (05/0<P). این کاهش در گروه تمرین + انار به طور معنادار بیشتر از دو گروه تمرین و انار به تنهایی بود (05/0<P).
بحث و نتیجه گیری:
به نظر می رسد هشت هفته تمرین هوازی به همراه مصرف مکمل انار می تواند نتیجه بهتری در کاهش التهاب و استرس اکسایشی در جهت پیشگیری از بیماری های مرتبط با چاقی در زنان چاق داشته باشد.
کلید واژگان: تمرین هوازی, انار, استرس اکسایشی, مولکول های چسبان}BackgroundPomegranate supplement is one of the herbal supplements with healing properties. The purpose of this study was to investigate the effect of 8 weeks of aerobic training and pomegranate supplementation on lipid peroxidation and some adhesion molecules in obese women.
MethodsIn this randomised double-blind clinical trial, forty women with BMI greater than 30 kg/m2 were randomly assigned into four groups of aerobic training, pomegranate, aerobic training + pomegranate, and placebo. Interventions were performed for 8 weeks. The exercise program included running on a treadmill with 65% of maximum heart rate for 16 minutes in the first week, which peaked at 30 minutes and 80% of the maximum heart rate in the eighth week. The groups received either a 200 mg supplement or a placebo daily for two months. Blood samples were collected from all subjects 24 hours before and 48 hours after the intervention to measure the variables. One-way ANOVA and paired t-test were used to compare the changes of variables in the four groups of study and at two blood sampling times (pre and post-test).
ResultsThe results showed that MDA, ICAM-1 and VCAM-1 significantly decreased in three intervention groups (training+pomegranates, pomegranates, and training) (P<0.05). This decrease in the pomegranate+training group was significantly higher than the other two (pomegranates, and training) groups (P<0.05).
ConclusionIt seems that eight weeks of aerobic training along with pomegranate supplementation may have a better effect on reducing inflammation and oxidative stress in preventing obesity-related diseases in obese women.
Keywords: Aerobic training, Pomegranate, Oxidative Stress, Adhesion Molecules} -
مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان، سال بیست و یکم شماره 3 (پیاپی 83، امرداد و شهریور 1395)، صص 79 -88زمینه و هدفمولکول های چسبان سلولی گلیکوپروتئین هایی هستند که میانجی پاسخ لکوسیت ها به التهابند. احتمال دارد که مقادیر افزایش یافته این مولکول ها، به طور مستقیم با بیماری های متابولیکی و قلبی-عروقی در ارتباط باشد. هدف مقاله حاضر مطالعه اثر تمرین استقامتی بر مولکول های چسبان سرم مردان دارای اضافه وزن بود.روش بررسیطرح تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود. بیست و دو دانشجوی دارای اضافه وزن ( kg/m234/28BMI=) به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. آنها به طور تصادفی به دو گروه 11نفری تمرین استقامتی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته به اجرای برنامه تمرینی استقامتی پرداختند. قبل و پس از برنامه تمرینی از تمام آزمودنی ها خون گیری در حالت ناشتا انجام گرفت و مقادیر سرمی مولکول چسبان بین سلولی-1محلول (sICAM-1)، مولکول چسبان سلولی عروقی-1 محلول (sVCAM-1) و سلکتین E محلول تعیین گردید. از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته هایافته های تحقیق نشان داد پس از هشت هفته تمرین استقامتی تفاوت معنی داری در sICAM-1 بین دو گروه مشاهده شد (002/0=P). هنگام مقایسه های پیش آزمون و پس آزمون گروه ها، sICAM-1 در گروه استقامتی تغییرات معنی داری نشان داد (001/0=P). در مورد مقادیر sVCAM-1 و سلکتین E محلول تغییرات معنی داری مشاهده نشد (05/0نتیجه گیریبا توجه این نتایج می توان گفت تمرین استقامتی می تواند موجب کاهش برخی از مولکول های چسبان شود. این امر می تواند مسئوول بخشی از کاهش احتمالی التهاب سیستمی ناشی از فعالیت ورزشی باشد.کلید واژگان: مولکول های چسبان, تمرین, اضافه وزن}Background And AimCell adhesion molecules are glycoproteins that mediate leukocyte response to inflammation. Increased level of these molecules may be directly associated with metabolic and cardiovascular diseases. The purpose of this study was to evaluate the effect of endurance training on serum adhesion molecules in overweight men.Materials And MethodsTwenty two overweight students (BMI=28.34 kg/m2) voluntarily participated in this study. They were randomly divided into two groups, endurance training (n = 11) and control (n=11). Training group participants accomplished 3 sessions of endurance training program for 8 weeks. Before and after every exercise, fasting blood samples were taken from all the subjects and serum levels of soluble intercellular adhesion molecule-1(sICAM-1), soluble vascular adhesion molecule-1(sVCAM-1) and soluble E-selectin were measured. Data were analyzed by repeated measure ANOVA test.ResultsData showed significant differences in the levels of sICAM-1 between the groups after eight weeks of endurance training (P=0.002). Comparison of the groups pre- and post exercise mean values of the levels of sICAM-1 showed significant changes in endurance group (P=0.001). Serum levels of sVCAM-1 and soluble E selectin showed no significant changes (p>0.05).ConclusionAccording to the results we can conclude that endurance training can decrease the levels of some of adhesion molecules. It could be responsible, to some extent for possible reduction of systemic inflammation, caused by physical activity.Keywords: Cell adhesion molecules, Exercise, Overweight}
-
مقدمهفتودینامیک درمانی(PDT) روش جدید در درمان سرطان است. این روش شامل فعال شدن یک حساسگر نوری به وسیله نور با طول موجی مشخص است که با مولکول اکسیژن واکنش می دهد تا اکسیژن منفرد و یا گونه های فعال اکسیژن (ROS) تولید کند و منجر به مرگ سلول توموری می گردد. زمانی که تومور با فتودینامیک درمانی درمان می گردد، علاوه بر سلول های سرطانی، ماتریکس خارج سلولی و محتویات سلولی محیط اطراف تومور نیز تغییر می کند که در نهایت بر بقای سلول های توموری اثر می گذارد. مطالعات مختلفی در جهت پی بردن به چگونگی تغییر ماتریکس خارج سلولی تومور در فرآیند PDT انجام شده است.بحث و نتیجه گیریفتودینامیک درمانی منجر به فعال شدن فاکتور های رشد، ماتریکس متالو پروتئیناز و پروستاگلاندین های مشتق از COX-2 در ماتریکس خارج سلولی تومور می گردد. مهار کننده هایی که این مولکول را هدف می گیرند، می توانند کارآیی فتودینامیک درمانی را افزایش دهند. بهبود در کارآیی پاسخ فتودینامیک درمانی به تومور با به کارگیری روش های ترکیبی که سلول های سرطانی به ویژه التهاب و یا رگ زایی را هدف قرار می دهد، حاصل می گردد. در این مقاله مروری اثر های فتودینامیک درمانی بر روی سلول های توموری شامل تغییر در ماتریکس خارج سلولی تومور و مولکول های مرتبط با آن شرح داده می شود.
کلید واژگان: فتو دینامیک درمانی, محیط اطراف تومور, ماتریکس خارج سلولی, مولکول های چسبان}
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.