به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "آلفنتانیل" در نشریات گروه "پزشکی"

  • مجتبی رحیمی، محمد گلپرور، خسرو نقیبی، اعظم قمی
    مقدمه
    لرز، عارضه ی شایع بعد از بیهوشی است و می تواند موجب بروز مشکلات عدیده ای برای بیماران گردد. شیوع لرز پس از بیهوشی 5 تا 65 درصد است و بیماران آن را یکی از علل مهم ناراحتی پس از عمل گزارش می کنند. لرز می تواند پیامدهای نامطلوبی مثل افزایش مصرف اکسیژن بدن و افزایش برون ده قلبی نیز ایجاد کند. پتیدین یک داروی موثر در درمان لرز است اما در برخی بیماران، دارای ممنوعیت مصرف می باشد. در این مطالعه سعی کردیم تا با مقایسه ی اثر دارویی پتیدین با کتامین، الفنتانیل و سوفنتانیل مورد مصرف در حین بیهوشی در درمان لرز بعد از بیهوشی، جایگزین مناسبی برای پتیدین در مواقعی که مصرف آن ممنوع است، پیدا کنیم.
    روش ها
    در این کارآزمایی بالینی دو سوکور، 160 بیمار 20 تا 65 ساله ی کاندیدای اعمال جراحی مختلف با استفاده از نرم افزار کامپیوتری Random Allocation در پنج گروه مساوی مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران در این 5 گروه، پتیدین، کتامین، الفنتانیل، سوفنتانیل و دارونما 30 دقیقه قبل از پایان جراحی دریافت کردند. متغیرهای مربوط به خصوصیات و اطلاعات عمل جراحی و بیهوشی بیماران نیز ثبت گردید. دمای مرکزی بدن بیماران نیز در مرحله قبل از عمل حین عمل و در اتاق ریکاوری اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون Crossly و شدت لرز پس از عمل به روش تقسیم بندی لرز اندازه گیری شد. آنالیز واریانس با تکرار مشاهدات و آزمون همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شد.
    یافته ها
    پنج گروه مورد مطالعه از نظر سن، جنس، قد، وزن و وضعیت فیزیکی بر اساس طبقه بندی (ASA (American Society of Anesthesiologists تفاوت معنی داری نداشتند. بروز لرز در ریکاوری در 18 نفر از بیماران مشاهده گردید که شامل 2 نفر از گروه کتامین، 2 نفر از گروه پتیدین، 4 نفر از گروه الفنتانیل، 3 نفر از گروه سوفنتانیل و 7 نفر از گروه دارونما بود؛ طبق آزمون دقیق Fisher، تفاوت معنی داری بین 5 گروه مشاهده نشد (34/ 0 = P).
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج به دست آمده، می توان در موارد ممنوعیت مصرف پتیدین، از مسکن های مخدر کوتاه اثر همچون الفنتانیل و سوفنتانیل و یا داروهای هوشبری، مانند کتامین، جهت درمان لرز پس از بیهوشی عمومی استفاده کرد ولی بالطبع، تاثیر آن ها همانند پتیدین نخواهد بود.
    کلید واژگان: الفنتانیل, سوفنتانیل, کتامین, پتیدین, لرز بعد از بیهوشی
    Mojtaba Rahimi, Mohammad Golparvar, Khosrou Naghibi, Azam Ghomi
    Background
    Recent studies have shown that anesthetic drugs can cause postoperative shivering. The incidence of postanesthetic shivering varies between 5 and 65% and patients report it as one of the leading causes of discomfort after operation. It may also induce a variety of physiological consequences such as increased O2 consumption and cardiac output. The effect of alfentanil, sufentanil and ketamine on prevention or decrease of postanesthetic shivering is not still clear. This study was performed to find out a suitable alternative for pethidine in prevention of postanesthetic shivering.
    Methods
    In this randomized double-blind prospective study, 160 patients were classified into five equal groups according to drugs used for prevention of postoperative shivering after general anesthesia. Alfentanil, sufentanil, ketamine and pethidine groups received the drugs 30 minutes before the end of surgery and were compared with placebo (control group). The primary outcome measures were the incidence and severity of postoperative shivering.
    Findings
    The five groups were were not different regarding age, gender, height, weight and the physical status class based on the American Society of Anesthesiologists score. In recovery room, postoperative shivering was seen in 18 patients, 2 in ketamine, 2 in pethidine, 4 in alfentanil, 3 in sufentanil and 7 in placebo group. Fisher’s exact test showed no statistically difference between the groups (P = 0.34).
    Conclusions
    Intravenous infusion of alfentanil, sufentanil and ketamine 30 minutes before the end of surgery effectively reduced the occurrence and severity of postoperative shivering after the general anesthesia, without significant side effects but not as well as pethidine.
    Keywords: Postoperative shivering, Alfentanil, Sufentanil, Ketamine, Pethidine
  • اسماعیل مشیری*، حسام الدین مدیر، احمد سروریان
    مقدمه
    حرکات چشمی باعث عوارض جبران ناپذیری حین جراحی چشم می شوند. هدف از انجام این مطالعه مقایسه فنتانیل و آلفنتانیل همراه با پروپوفول در کاهش حرکات چشمی بیمار در طی اعمال چشمی تحت بی حسی سطحی می باشد.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بیماران گروه اول داروی فنتانیل را با دوز 1 میکروگرم بر کیلوگرم و گروه دوم داروی آلفنتانیل را با دوز 10 میکروگرم بر کیلوگرم دریافت کردند. سپس چشم بیماران توسط قطره تتراکائین تحت بی حسی موضعی قرار گرفته و عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکو امولسیفیکاسیون انجام شد. میزان فشارخون و تعداد ضربان قلب در هنگام تزریق داروی بیهوشی و دقیقه 10 و 30 اندازه گیری و میزان حرکت چشم بیمار حین عمل توسط یک جراح که اطلاعی از گروه بندی ها نداشت، ثبت گردید.
    یافته های پژوهش: تعداد 246 بیمار تحت بررسی قرار گرفتند. میزان فشارخون و تعداد ضربان قلب بین دو گروه در زمان های 10 و 30 دقیقه اختلاف معنی داری وجود نداشت. میزان حرکت چشم بیمار در گروه آلفنتانیل در مقایسه با فنتانیل در زمان های 10 (χ2=0.000001) و 30(χ2=0.000118) دقیقه به طور معنی داری کمتر بود.
    بحث و نتیجه گیری
    نتایج حاصل از مطالعه ما نشان داد که استفاده از آلفنتانیل در مقایسه با فنتانیل باعث بی دردی بیشتر در نتیجه حرکت چشم کمتر بیمار و رضایت بیشتر جراح خواهد شد.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, فنتانیل, بیحسی سطحی
    Dr Esmaeel Moshiri *, Dr Hesameddin Modir, Dr Ahmad Sarvarian
    Introduction
    Eye movements during opht-halmic surgery cause irreparable complic-ations. So the aim of this study was to com-pare the combined use of fentanyl and pr-opofol versus alfentanil and propofol to limit patient´s eye movement during cataract surgery under topical anesthesia.
    Materials and Methods
    In this double-blind clinical trial study, patients were randomly divided into two groups. The first Group received Fentanyl 1 µg/kg, and the second one received Alfentanyl 10 µg/kg. Then local anesthesia was done with Tetracaine drops, and cataract surgery was performed by the Phacoemulsification technique. Blood pres-sure and heart rate were measured at the time of injection of anesthesia, and minutes 10 and 30. The rate of eye movement was recorded by an observer surgeon who didn´t know anything about grouping.
    Findings
    246 patients were evaluated. There was no significant difference between blood pressure and heart rate at minutes 10 and 30. Movement of patients´s eye at minutes 10 (Chi-square=0.000001) and 30 (Chi-squ-are=0.000118) was significantly lower in Alfentanyl group than the other one. Discussion &
    Conclusion
    The results of our study showed that Alfentanyl, in comparison with Fentanyl, causes more analgesia, less movments of the patient´s eye, and higher amount of surgeon´s satisfaction.
    Keywords: Alfentanyl, Fentanyl, Topical anesthesia
  • اسماعیل مشیری، حسام الدین مدیر*، مرتضی نوابی، مهدیه نظیری
    زمینه و هدف
    درد یک مشکل پیچیده طبی است که کنترل ناکافی آن اثرات نامطلوبی بر وضعیت فیزیولوژیکی، متابولیکی و روحی بیمار دارد. هدف این مطالعه مقایسه تاثیرکتامین – پروپوفول با آلفنتانیل – پروپوفول برای ایجاد بیدردی و تسکین درد حین سیستوسکوپی و مقایسه عوارض جانبی ایجاد شده و رضایتمندی بیمار و پزشک می باشد.
    مواد و روش ها
    دراین مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور تعداد140بیمار که کاندید عمل سیستوسکوپی شده بودند انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول، مقدار 1 mcg/kg آلفنتانیل همراه با 1 mg/kg پروپوفول وریدی بولوس و گروه دوم 5/0 mg/kg داروی کتامین به همراه 1 mg/kg وریدی بولوس پروپوفول دریافت نمودند. مدت درد، میزان درد، مدت سیستوسکوپی و تغییرات همودینامیک، ارزیابی و نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید.
    یافته ها
    میانگین مدت بی دردی، درگروه آلفنتانیل به طور معناداری بیش ازگروه کتامین بود(001/0p=). میانگین اسکور درد به صورت معناداری درگروه آلفنتانیل کمتراز گروه کتامین بود (001/0p=).مدت زمان سیستوسکوپی نیز درگروه آلفنتانیل به صورت معناداری کمتراز گروه کتامین بود (001/0 p=).
    نتیجه گیری
    نتایج مطالعه حاضر حاکی ازآن است که ترکیب آلفنتانیل – پروپوفول درمقایسه با کتامین – پروپوفول سبب کاهش اسکور درد و افزایش مدت بی دردی و عوارض کمتر حین سیستوسکوپی شده است.بنابراین تحقیق حاضرازارجحیت آلفنتانیل درمقایسه با کتامین حمایت می نماید.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, پروپوفول, کتامین, سیستوسکوپی, بی دردی
    Esmaeil Moshiri, Hesamedin Modir *, Morteza Navabi, Mahdyieh Naziri
    Background
    Pain is a complex medical problem creating which inadequate control pain results adverse effects on the patients physiological, metabolic and mental conditions.The aim of this study was comparison effect of Ketamin-propofol with Alfentanil-propofol on creating analgesia and sedation during cystoscopy and comparing the side effects of two drugs and patient and physician satissfaction.
    Materials And Methods
    In this double- blind clinical trial 140 person who were candidate for cystoscopy were randomly divided into two groups The first group received 1mcg/kg alfentanil with 1mg/kg propofol and the second group received 0.5 mg/kg ketamin with 1mg/kg propofol. Sedation score, pain score, time of cystoscopy and hemodynamic changes determined and data were analyzed by SPSS.
    Results
    The mean of sedation in alfetanil group was significantly more than ketamin group(p=0.001). The mean of pain score in alfetanil group was significantly less than ketamin group(p=0.001). The time of cystoscopy in cystoscopy in alfetanil group was significantly less than ketamin group (p=0.001).
    Conclusion
    Results showed that alfentanil-propofol compare to ketamin-propofol reduced pain score and increased time of sedation with less side effects during cystoscopy. So this study supports the preference alfentanil compare to ketamin.
    Keywords: Alfentanil, Ketamin, Propofol, Cystoscopy, Sedation
  • سید حسین طراوتی طراوتی، محمدرضا درودیان، سپیده بیگ زاده، محمد شعبانی
    سابقه و هدف
    کاهش بروز تهوع و استفراغ پس از عمل (Postoperative nausea and vomiting، PONV) سبب تسریع ترخیص بیماران شده و هزینه های مربوط به داروهای ضدتهوع و استفراغ و مدت زمان توقف بیمار و یا بستری مجدد را کاهش می دهد و زمینه رضایت مندی بیش تر بیماران را فراهم می کند. در این مطالعه اثر سه داروی مخدری که به طور رایج در بی هوشی عمومی مورد استفاده قرار می گیرد (آلفنتانیل، فنتانیل و سوفنتانیل) بر بروز PONV مورد بررسی قرار گرفت.
    مواد و روش ها
    در این مطالعه که به صورت دوسوکور انجام شد، 180 بیمار 35-18 ساله با ASA یک و دو به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند، دو دقیقه قبل از اینداکشن بی هوشی به هر یک از گروه ها mg 1 میدازولام و به ترتیب cc 2 فنتانیل، سوفنتانیل و آلفنتانیل تجویز شد و تمام بیماران تحت عمل جراحی با یک روش بی هوشی یک سان قرار گرفتند. سپس میزان بروز تهوع و استفراغ 2 و 2-24 ساعت پس از عمل در سه گروه بررسی شد.
    یافته ها
    بروز تهوع به صورت بارزی در 2 ساعت اول پس از عمل در گروه آلفنتانیل کم تر از گروه های سوفنتانیل و فنتانیل بود (001/0P<)، در حالی که کاهش تهوع ناشی از آلفنتانیل در 2 ساعت ابتدائی پس از اتمام عمل جراحی، در ساعات بعدی تا 24 ساعت تنها با گروه سوفنتانیل اختلاف معنی داری نشان داد. بروز تهوع در سه داروی آلفنتانیل، فنتانیل و سوفنتانیل در 24 ساعت اول بعد از عمل به ترتیب 33/13، 35 و 6/41 درصد بود. تفاوت معنی داری در میزان بروز استفراغ در گروه های مختلف مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    در کل در 24 ساعت اول بعد از عمل تفاوتی بین سه داروی آلفنتانیل، فنتانیل و سوفنتانیل در بروز استفراغ دیده نشد، در حالی که اثرات مفید آلفنتانیل نسبت به دو داروی دیگر در کاهش بروز تهوع در دوره های پس از عمل جهت استفاده به عنوان پری مدیکیشن می تواند مد نظر قرار گیرد
    کلید واژگان: تهوع و استفراغ بعد از عمل, فنتانیل, سوفنتانیل, آلفنتانیل, بی هوشی عمومی
    Seyed Hossein Taravati, Mohammad Reza Doroudian, Sepideh Beykzadeh, Mohammad Shabani
    Introduction
    Reduction of post-operative nausea and vomiting (PONV)) promotes discharge of patients and reduces healthcare costs, hospital re–admission and duration of stay of patients in hospital, and finally satisfies patients. In this study, the effects of three opioids that are used routinely in general anesthesia (alfentanil, sufentanil and fentanyl) were assessed on the incidence of PONV.
    Materials And Methods
    In this double-blind clinical trial, one hundred eighty patients (ASA I and II), aged 18-35 year, were randomly allocated into three groups. All three groups were firstly received 1mg midazolam 2minutes before anesthesia and then each group received 2cc of one of following opioid drugs: Alfentanil, fentanyl and sufentail (the general anesthesia method was similar in three groups). PONV was assessed 2hrs and 2-24hrs in post-operative period in these three groups.
    Results
    Incidence of postoperative nausea was respectively 13.33 %, 35% and 41.6% in alfentanil, fentanyl and sufentailgroup in the first 24hrs of post-operative period. Incidence of nausea was significantly lower in alfentanil group in the first 2hrs (p<0.001) and 0-24hrs (p<0.01) in post-operative period. No significant difference was observed in the incidence of vomiting between three groups in 24hrs of post-operative period.
    Conclusion
    Overall, in the first 24hrs post-operative period, there was no difference between the effects of alfentanil, fentanyl and sufentanil on postoperative vomiting, while alfentanil can be consider with lower effects in nausea incidence for post-operative periods
    Keywords: Postoperative nausea, vomiting, Fentanyl, Sufentanil, Alfentanil, General anesthesia
  • حکیمه آل رضا، نادیا بنی هاشم *، صدیقه اسماعیل زاده، محمد علی روپانی، رضیه ایزدی، صدیقه قاسمی
    سابقه و هدف

    روش های بیهوشی برای برداشت تخمک ممکن است بر روی نتایج و میزان موفقیت روش های کمک باروری اثرات نامطلوبی داشته باشند. این مطالعه با هدف مقایسه دو روش بیهوشی پروپوفول- آلفنتانیل با پروپوفول- رمی فنتانیل بر روی نتایج روش های کمک باروری، طول ریکاوری، رضایت بیماران و عوارض بعد از بیهوشی صورت گرفته است.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه 102 زن کاندیدا استخراج تخمک مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. بیهوشی عمومی در گروه رمی فنتانیل، با رمی فنتانیل- پروپوفول و در گروه آلفنتانیل، با آلفنتانیل- پروپوفول صورت گرفت. تعداد تخمک های جمع آوری شده، بارور شده، بارداری موفق، همودینامیک بیماران، طول ریکاوری و عوارض پس از بیهوشی بررسی و ثبت گردید.

    یافته ها

    میزان تخمک های استخراج شده، انتقال یافته، بارداری موفق در دو گروه برابر بود. میزان باروی تخمک در گروه رمی فنتانیل از گروه فنتانیل بیشتر بود (01/0=p). بیماران در گروه رمی فنتانیل ریکاوری سریع تری نسبت به گروه آلفنتانیل داشتند (01/0=p). تغییرات همودینامیک، رضایت بیماران و عوارض پس از بیهوشی در دو گروه مشابه بود.

    استنتاج

    علی رغم ریکاوری کوتاه تر رمی فنتانیل- پروپوفول، به نظر می رسد پروپوفول- رمی فنتانیل و پروپوفول-آلفنتانیل هر دو روش های بیهوشی مناسبی برای استخراج تخمک در بیماران تحت روش های کمک باروری باشند.

    کلید واژگان: رمی فنتانیل, آلفنتانیل, روش کمک باروری, لقاح, بارداری موفق
    Hakimeh Al Reza, Nadia Bani Hashem, Sedigheh Esmaeel Zadeh, Mohhamadali Roupani, Raziyeh Ezadi, Sadigheh Ghasemi

    Background and

    Purpose

    General anesthesia for oocyte retrieval may interfere with outcomes and success rate of assisted reproductive technology. This study was performed to compare the outcomes of assisted reproductive technology in women regarding recovery time, patient satisfaction and postoperative side effects using remifentanil-propofol and alfentanil-propofol.

    Materials And Methods

    We studied 102 women who were scheduled for oocyte retrieval. The patients were randomly allocated into two groups. General anesthesia was performed with remifentanil-propofol (group I) or alfentanil-propofol (group II). The numbers of oocytes collated, fertilized, transferal and pregnancy rate were recorded. Hemodynamic variables, patient satisfaction, recovery time and side effects were also recorded.

    Results

    There were no significant differences in oocytes collected and pregnancy rates between the two groups. But fertilization was significantly higher in remifentanil-propofol group (P= 0.01). The recovery of patients in remifentanil-propofol was significantly rapid (P= 0.01). Intraoperative hemodynamic parameters, postoperative satisfaction and side effects were found to be similar in both groups.

    Conclusion

    Remifentanil-propofol is of great benefit in providing an earlier recovery, however, both remifentanil-propofol and alfentanil-propofol regimens are suitable for oocyte retrieval.

    Keywords: Remifentanil, alfentanil, assisted reproductive techniques (ART), fertility, pregnancy rate
  • قاسم سبحانی، هاشم جری نشین، سعید کاشانی، محمدصادق گل وردی یزدی، فرامرز کوشش، سعید حسینی تشنیزی
    مقدمه
    به منظور انجام عمل جراحی، القاء بیهوشی عمومی و حفظ راه هوایی و تامین تهویه، لارینگوسکوپی و لوله گذاری تراشه امری ضروری می باشد. اما لارینگوسکوپی و لوله گذاری تراشه می تواند موجب واکنش همودینامیک به شکل افزایش فشارخون، ضربان قلب، اختلال ریتم قلب و ایسکمی میوکارد و در نهایت انفارکتوس میوکارد و سکته مغزی گردد. مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثرات دو داروی مخدر سریع الاثر رمی فنتانیل و آلفنتانیل بر پاسخ های همودینامیک متعاقب لارینگوسکوپی و لوله گذاری تراشه به انجام رسید.
    روش کار
    پژوهش حاضر به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 80 بیمار 50-20 ساله با ASA (II و I) که کاندید عمل جراحی الکتیو تحت بیهوشی عمومی بودند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی ساده در دو گروه چهل نفری تقسیم شدند. در هر دو گروه از روش بیهوشی یکسان استفاده گردید. در گروه یک رمی فنتانیل با دوز mcg/kg 1 و در گروه دو آلفنتانیل با دوز mcg/kg 15 یک دقیقه قبل از القای بیهوشی تجویز گردید. پاسخ های همودینامیک در زمان ورود بیمار، بعد از القاء بیهوشی، پس از لوله گذاری تراشه و دقایق سوم و پنجم پس از لوله گذاری تراشه به روش غیر تهاجمی اندازه گیری و ثبت گردید. داده ها به کمک نرم افزار آماری SPSS 19 و با استفاده از روش های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    نتایج
    بلافاصله پس از تزریق داروی مخدر و داروی القاء، فشارخون سیستول،، دیاستول و متوسط شریانی در هر دو گروه کاهش معنی داری پیدا کرد (05/0P<)، اما ضربان قلب افزایش یافت که آزمون آماری اختلاف معنی داری بین دو گروه نشان نداد. پس از لوله گذاری تراشه بجز ضربان قلب سایر پارامترهای مورد ارزیابی در سطح پایه دچار افزایش شدند و از دقیقه سوم مجددا کاهش یافته و در دقیقه پنجم تمام متغیرها به سطح زمان قبل از لوله گذاری تراشه برگشتند.
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج این پژوهش، هر دو داروی رمی فنتانیل و آلفنتانیل، تغییرات همودینامیک ناشی از لارینگوسکوپی و لوله گذاری تراشه را کاهش می دهند و می توان به منظور کنترل پاسخ های فشاری متعاقب لوله گذاری تراشه با اطمینان از این دو دارو استفاده نمود
    کلید واژگان: رمی فنتانیل, آلفنتانیل, لارینگوسکوپی - لوله گذاری, همودینامیک
    Gh. Sobhani, H. Jarineshin, S. Kashani Golvardi Yazdi, F. Kooshesh, S. Hosseini Teshnizi
    Introduction
    Laryngoscopy and tracheal intubation necessitate to start a surgery and induction of general anesthesia as well as the maintenance of the air way and to provide ventilation. However، Laryngoscopy and tracheal intubation may lead to hemodynamic response that appear with the symptoms of hypertension tachycardia، arrhythmia and myocardial ischemia and results in myocardial infarction and CVA. The present clinical trial study compared the effect of two rapid-onset narcotic، remifentanil and alfentanil on the hemodynamic responses to laryngoscopy and tracheal intubation.
    Methods
    We studied 80 patients aged 20-50 (ASA I & II) as candidates to elective surgery with general anesthesia. The patients were randomly divided into two groups of 40 with the similar induction. The first group received remifentanil 1µgr/kg and the second group alfentanil 15 µgr/kg one minute before induction. Systolic، diastolic، mean arterial blood pressure and heart rate was measured and recorded before induction، after the injection of drugs، after tracheal intubation، three and five minutes after tracheal intubation. The data were analyzed using descriptive and analytical statistics.
    Results
    Immediately، following the administration of narcotic and induction drug، systolic، diastolic and mean arterial pressure decreased significantly in two groups (p<0. 05)، but، heart rate increased in both groups which this increase was not statistically significant. After laryngoscopy and tracheal intubation all hemodynamic variants (except heart rate) increased (on basic level) and slowly decreased after three minutes in such a way that all hemodynamic variants returned to the level before intubation، in the fifth minute after intubation.
    Conclusion
    Both remifentanil and alfentanil decreased hemodynamic variants due to laryngoscopy and tracheal intubation. These drugs could be used safely to control hemodynamic responses which occur following tracheal intubation
    Keywords: Remifentanil – Alfentanil – Laryngoscopy_Intubation_Hemodynamics
  • سید عباس حسینی جهرمی، سیده معصومه حسینی ولمی*، ابوالفضل عبدالله پور
    زمینه

    لوله گذاری داخل تراشه یکی از مراحل اصلی و اساسی بی هوشی عمومی است که در صورت وجود راه هوایی مشکل intubation) Difficult)، استفاده از شل کننده عضلانی محدودیت دارد.

    هدف

    مطالعه به منظور مقایسه اثر ترکیب پروپوفول-آلفنتانیل با ترکیب کتامین-آلفنتانیل جهت انجام لوله گذاری داخل تراشه بدون استفاده از داروهای شل کننده عضلانی انجام شد.

    مواد و روش ها

    در این کارآزمایی بالینی دوسوکور، 60 بیمار 18 تا 50 ساله در کلاس یک یا دو بی هوشی به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. جهت لوله گذاری داخل تراشه بدون استفاده از شل کننده های عضلانی در یک گروه از ترکیب کتامین- آلفنتانیل و در گروه دیگر از ترکیب پروپوفول- آلفنتانیل استفاده شد. تغییرات همودینامیک (فشارخون و ضربان قلب) و یافته های فیزیکی (وضعیت تارهای صوتی، شلی فک، وضعیت ونتیلاسیون با ماسک و پاسخ به اینتوباسیون) در دو گروه با یکدیگر مقایسه شد. داده ها نیز با آزمون آماری تی و کای دو تحلیل شدند.

    یافته ها

    از نظر فشارخون و ضربان قلب تفاوت معنی دار آماری بین دو گروه مشاهده شد که در گروه کتامین ثبات بهتری نسبت به گروه پروپوفول وجود داشت (05/0 P<). از نظر یافته های فیزیکی (شلی فک، ونتیلاسیون با ماسک، وضعیت تارهای صوتی و پاسخ به انتوباسیون)، در گروه پروپوفول %3/93 بیماران در طبقه عالی و %7/6 در طبقه خوب قرار گرفتند و در گروه کتامین %40 بیماران در طبقه عالی، %3/33 در طبقه خوب و %7/26 در طبقه ضعیف جای گرفتند که از این نظر وضعیت در گروه پروپوفول بهتر بود و از نظر آماری نیز تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (05/0 P<).

    نتیجه گیری

    با توجه به یافته ها، در شرایطی که استفاده از شل کننده های عضلانی امکان پذیر نباشد، استفاده از ترکیب پروپوفول-آلفنتانیل جهت لوله گذاری داخل تراشه نسبت به ترکیب کتامین- آلفنتانیل ارجحیت دارد.

    کلید واژگان: بی هوشی عمومی, لوله گذاری داخل تراشه, شل کننده عضلانی, پروپوفول, کتامین, آلفنتانیل
    Sa. Hosseini-Jahromi, Sm. Hosseini-Valami, A. Abdollahpour
    Background

    Endotracheal intubation is an essential and important procedure. However, in some conditions such as the presence of difficult intubation, there are some limitations for endotracheal intubation with muscle relaxation.

    Objective

    To compare the effect of propofol-alfentanil with ketamine-alfentanil on endotracheal intubation without muscle relaxation

    Methods

    This was a double-blind clinical trial carried out on 60 patients aged between 18-50 years old. The patients were within the ASA class I-II of anesthesia chosen for elective surgery at Shahid Rajaei Hospital in Qazvin, Iran. The participants were randomly divided into 2 equal groups. For endotracheal intubation without muscle relaxation, one group received propofol-alfentanil and another group ketamine-alfentanil. Changes in hemodynamic parameters (heart rate and blood pressure) and physical findings (vocal cord position, jaw relaxation, ability of mask ventilation, and reaction to endotracheal intubation) were compared between two groups. Data were analyzed with SPSS software using statistical tests including t-test and Chi-square test.

    Findings

    Regarding the hemodynamic parameters, there was significant difference between two groups so that in ketamine group the hemodynamic conditions were more stable than in propofol group (P<0.05). With respect to the physical findings, 93.3% of patients in propofol group were in excellent class and 6.7% in good class whereas in ketamine group 40% were in excellent class, 33.3% in good class, and 26.7% in poor class. Statistically, there was significant difference between two groups (P<0.05).

    Conclusion

    According to our findings, it seems that the propofol-alfentanil to produce better conditions than the ketamine-alfentanil when performing endotracheal intubation without muscle relaxation.

  • عباس صدیقی نژاد، محمد حقیقی، سیروس امیرعلوی، بهرام نادری نبی، علی محمدزاده، مجید نکوفرد، محسن آباد
    زمینه و هدف
    پروپوفول یکی از شایع ترین داروهایی است که در طی القای بیهوشی مورد استفاده قرار می گیرد و درد ناشی از تزریق وریدی پروپوفول از مهمترین عوارض این دارو محسوب می گردد. لذا داروها و روش های بسیاری جهت کاهش این عارضه مورد بررسی قرارگرفته اند.در این مطالعه اثر داروهای آلفنتانیل، سولفات منیزیم و کتامین در کاهش درد ناشی از تزریق وریدی پروپوفول مورد مقایسه قرار گرفته است.
    روش بررسی
    مطالعه حاضربصورت مقطعی مقایسه ای بر روی 220 بیمار تحت اعمال جراحی ارتوپدی در بیمارستان پورسینای رشت انجام گردیده است. میزان شدت درد بدنبال تزریق وریدی پروپوفول پس از استفاده از پیش داروهای مورد مطالعه با استفاده ازمعیار نمره دهی درد (VAS) مورد اندازه گیری قرار گرفت.یافته ها با استفاده از نرم افزار SPSS شماره 16 و تحت آزمون های مربع کای، PostHocوآنوا تحت تحلیل و بررسی قرار گرفت.
    یافته ها
    مشخصات جمعیتی در چهارگروه تفاوت معنی داری با هم نداشت. پس از بررسی داده ها و با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس آنوا مشخص گردید که تفاوت معنی داری بین نمره درد پس از تزریق پروپوفول در گروه های مورد مطالعه دیده می شود.با استفاده از آزمون تعقیبی PostHoc(ترکیه) مشخص گردید که نمره درد در گروه سرم نمکی با دیگر گروه ها دارای اختلاف آماری معنی داری بوده است (مقدار Pکمتر از 0001/0) ودیگر گروه ها با یکدیگر تفاوت آماری معنی داری نداشتند.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد علی رغم کاهش درد ناشی از تزریق وریدی پروپوفول توسط سه پیش داروی مورد مطالعه، ارجحیتی برای هیچ کدام از آنها نمی توان در نظر گرفت
    کلید واژگان: آلفنتانیل, بیهوشی عمومی, پروپوفول, تزریق وریدی, درد, سولفات منیزیم, کتامین
    Abbas Sedighinejad, Mohammad Haghighi, Sirous Amir, Alavi, Bahram Naderi, Nabi
    Background
    Propofol is one of the most common drugs used in anesthesia induction and the pain during its intravenous injection is the most important and another side effect of it. Therefore a lot of methods and drugs are examined to reduce or eliminate this side effect. In this study the effects of Alfentanil، Magnesium sulfate and Ketamin drugs on reducing of pain during intravenous injection of propofol are investigated.
    Methods
    This study was performed on 220 patients who were under orthopedic surgery in Poursina hospital in 2010. The intensity of propofol intravenous injection pain is measured after using premedication by VAS، result is analyzed by SPSS v16 software under Chi square and PostHoc exams.
    Results
    According to data and variance analysis statistic exam ANOVA it is definded that after propofol injection there is a meaningful difference in quantity of VAS among studied groups (Chi square = 49. 78 and df = 3 and P<0. 0001). The VAS score in Magnesium sulfate group has a meaningful difference in comparison of other groups according to PostHoc exams and there is no meaningful difference among other groups (P>0. 05).
    Conclusion
    Despite reduction the propofol intravenous injection pain in three studies drugs in this thesis، there is no preference among them.
    Keywords: Alfentanil, anesthesia, general, infusion, parenteral, ketamine, magnesium sulfate, pain, Propofol
  • قدرت اخوان اکبری، مسعود انتظاری اصل، خاطره عیسی زاده فر، حبیب اجاقی
    زمینه و اهداف
    اداره بیهوشی برای انجام جراحی چشم به کنترل فشار داخل چشمی قبل، حین و پس از جراحی نیاز دارد. هر گونه افزایش فشار داخل چشمی پس از باز شدن حفره چشم در جراحی می تواند منجربه کاهش دید دائمی گردد. مخدرها همراه دارو های بیهوشی می توانند منجربه کاهش فشار داخل چشمی در حین القاء و نگهداری بیهوشی شوند. این مطالعه جهت مقایسه اثرات رمی فنتانیل و آلفنتانیل در تعدیل افزایش فشار داخل چشمی بدنبال تزریق ساکسی نیل کولین و لوله گذاری تراشه و در حین نگهداری بیهوشی انجام گرفت.
    مواد و روش ها
    مطالعه حاضر به صورت کار آزمایی بالینی دوسوکور بر روی 50 بیمار که داوطلب عمل جراحی کاتاراکت با بیهوشی عمومی بودند، در دو گروه 25 نفره انجام شد. در گروه اول، آلفنتانیل μg/Kg20 در 30 ثانیه و در گروه دوم رمی فنتانیل μg/kg 1 در30 ثانیه قبل از القاء بیهوشی تزریق شد و در طی بیهوشی از انفوزیون آلفنتانیل μg/kg/min 5/0 برای گروه اول و رمی فنتانیل μg/kg/min1/0 برای گروه دوم استفاده شد. فشار خون سیستولی، دیاستولی، ضربان قلب و فشار داخل چشمی بیماران از چشمی که جراحی نمی شد، قبل از القاء بیهوشی، پس از تزریق تیوپنتال سدیم، پس از تزریق ساکسی نیل کولین، بعد از لوله گذاری تراشه، و به فواصل 2 دقیقه تا آخر عمل جراحی بطور مرتب اندازه گیری و ثبت شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    فشار داخل چشمی درهردوگروه بعد از تزریق داروهای بیهوشی کاهش یافته و در تمام طول جراحی کمتر از مقادیر پایه ای بود ولی بعد از تزریق ساکسی نیل کولین فشار داخل چشمی در گروه رمی فننتانیل کاهش و در گروه آلفنتانیل افزایش کرده بود (05/0(P<.
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج این مطالعه هر دو داروی رمی فنتانیل و آلفنتانیل از نظر تعدیل فشار داخل چشمی در مرحله القاء و نگهداری بیهوشی موثر می باشد ولی از نظر بالینی داروی رمی فنتانیل پس از تزریق ساکسی نیل کولین بهتر از داروی آلفنتانیل افزایش فشار داخل چشمی را تعدیل می نماید.
    کلید واژگان: فشار داخل چشمی, رمی فنتانیل, آلفنتانیل, بیهوشی, جراحی کاتاراکت
    Godrat Akhavan Akbari, Masood Entezari Asl, Khatereh Isazadehfar, Habib Ojagi
    Background And Objectives
    Anesthesia for ophthalmic surgery requires management of intraocular pressure (IOP) during preoperative period. Any degree of IOP increasing could reduce visual acuity. Administration of narcotics concomitant with anesthetics has the ability to reduce this increase of IOP. This clinical trial aims to compare the efficacy of Remifentanil and Alfentanil in preventing an increase in IOP after administration of succinylcholine, intubation and during anesthesia.
    Materials And Methods
    This double blind clinical trial was intended to 50 patients undergoing elective general surgery for cataracts. Patients were randomly divided to two groups; Alfentanil (20µg/Kg in 30 second) for group 1 and Remifentanil (1µg/kg in 30 second) for group 2 were injected before induction of anesthesia and 0.5µg/kg/min Alfentanil for group 1 and 0.1µg/kg/min Remifentanil for group 2 were infused during the anesthesia. Systolic and diastolic blood pressure, heart rate and IOP from normal eye were measured before the induction, after administration of thiopental and succinylcholine, after tracheal intubation and 2 minutes later and were repeated in 2-minute intervals until the end of operation.
    Results
    IOP decreased after injection of anesthetics and remitted lower all through the operation in both groups, but IOP decreased after injection of succinylcholine in Remifentanil group while it increased in Alfentanil group (P<0.05).
    Conclusion
    Results of this study indicate benefits of both Remifentanil and Alfentanil for managing IOP after induction and during anesthesia. It seems that Remifentanil is better than Alfentanil in controlling the IOP after injection of succinylcholine.
  • محمدرضا عابدین زاده، مریم راستی بروجنی، سلیمان خیری
    زمینه و هدف
    طی سال های اخیر استفاده از مخدرها جهت ایجاد بی حسی نخاعی، توجه زیادی را به خود معطوف کرده است. اثرات ضد درد مخدرها ممکن است به دلیل تاثیر مستقیم بر گیرندهای نخاعی باشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آلفنتانیل بر کیفیت بی دردی حین عمل جراحی سزارین و پس از آن در بی حسی نخاعی و عوارض آن صورت گرفت.
    روش بررسی
    در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور 60 زن سالم خواستار عمل سزارین غیراورژانسی به روش بی حسی نخاعی، با حاملگی یک قلو (حاملگی دوم یا سوم)، در کلاس 1 و 2 ASA و سن حاملگی بیشتر از 37 هفته، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. به گروه شاهد 5/2 میلی لیتر (5/12 میلی گرم) بوپی واکائین هیپرباریک 5/0% به همراه 5/0 میلی لیتر نرمال سالین و به گروه آزمون به جای نرمال سالین 5/0 میلی لیتر (250 میکروگرم) آلفنتانیل به صورت داخل نخاعی تزریق شد. قبل از انجام بی حسی یک مرتبه، و تا 30 دقیقه پس از انجام بی حسی هر 10 دقیقه، و در طول یک ساعت بعد هر 15 دقیقه، و سپس هر 30 دقیقه تا شروع درد، فشار خون شریانی، تعداد ضربان قلب، تنفس و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی اندازه گیری شد. کیفیت بی دردی حین جراحی، زمان بی دردی کامل و بی دردی مؤثر در تمام بیماران ارزیابی گردید. بروز عوارض احتمالی مانند تهوع، استفراغ، لرز و خارش در هر دو گروه بررسی شد. داده ها پس از جمع آوری با استفاده از تست های آماری تی، من ویتنی، مربع کای (یا دقیق فیشر) وآنالیز واریانس مشاهدات تکرار شده، تجزیه و تحلیل شد و 05/0p< سطح معنی داری اختلاف ها قرار داده شد.
    یافته ها
    90% بیماران در گروه آلفنتانیل در مقابل 7/16% گروه سالین بی دردی عالی حین جراحی داشتند (001/0p<). زمان بی دردی کامل در گروه آلفنتانیل 8/41±178 دقیقه در مقایسه با گروه سالین 9/28±97 دقیقه بیشتر طول کشید (01/0p<) و طول مدت بی دردی مؤثر در گروه آلفنتانیل (9/40±223 دقیقه) به طور قابل ملاحظه ای از گروه سالین (32±2/130 دقیقه) بیشتر بود (01/0p<). بین متغیرهای همودینامیک بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0p>). تهوع در گروه آلفنتانیل کمتر از گروه سالین (50% در مقابل 80%) بود (05/0p<). شایع ترین عارضه در گروه آلفنتانیل خارش بود (7/76%)، و بروز استفراغ و لرز و همچنین آپگار نوزادان در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت (05/0p>).
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج، افزودن 250 میکروگرم آلفنتانیل به 5/12 میلی گرم بوپی واکائین هیپرباریک 5/0% می تواند کیفیت بی دردی حین جراحی و طول مدت بی دردی پس از جراحی را در بیماران تحت جراحی سزارین بدون افزایش عوارض، بیشتر کند، لذا پیشنهاد می گردد در عمل های سزارین حهت دستیابی به کیفیت بی دردی بهتر، از آلفنتانیل با دوز کم استفاده شود.
    کلید واژگان: بی حسی نخاعی, سزارین, آلفنتانیل, بوپی واکائین, کارآزمایی بالینی تصادفی شده
    Background And Objectives
    The use of neuraxial opioids has gained popularity over the last few years; they may cause analgesia by the local anesthetic through direct binding with the specific spinal receptors. The purpose of this study was to compare the effect of intrathecal alfentanil in patients undergoing cesarean section on spinal anesthesia during the operation and after the operation on spinal anesthesia and side effects.
    Methods
    The study was a randomized prospective and double blind study. 60 young adult females with ASA physical status I and II with singleton pregnancy undergoing elective cesarean section under spinal anesthesia were randomly allocated to receive spinal elective anesthesia either by using 0.5% hyperbaric bupivacaine 2.5 ml with 0.5 ml normal saline (saline group) or with 0.5ml alfentanil (alfentanil group). Blood pressure heart rate respiratory rate oxygen saturation and side effects were observed before spinal anesthesia and every 5 minutes interval during the surgery therefore at 30 minute interval until the patient complained of pain. Intraoprative quality of analgesia during spinal anesthesia time of first feeling of pain (complete analgesia) time of first request of analgesics postoperatively (effective analgesia) side effects (nausea vomiting shivering Purities) and fetal outcomes were evaluated and analyzed.
    Results
    It was shown that 90% of patients in alfentanil group had excellent analgesia Intraopratively while only 16.7% of patients in the saline group had an analgesia which was qualified as excellent (p0/05).
    Conclusion
    The addition of alfentanil 250 micrograms to hyperbaric bupivacaine 12.5mg for spinal anesthesia increased the quality of surgical analgesia and duration of postoperative analgesia in patients undergoing cesarean section without increased any side effects. Purities were the most common side effects but they were mild.
  • فرناد ایمانی، سعیدرضا انتظاری، زهرا تقی پور انوری، مازیار مرادی لاکه
    زمینه و هدف
    مخدرها، مانند آلفنتانیل، برای سهولت لوله گذاری تراشه بدون استفاده از داروهای شل کننده عضلانی، در بیماران تحت اعمال جراحی الکتیو بکار رفته اند. هدف از این مطالعه بررسی امکان لوله گذاری تراشه با پروپوفول و رمیفنتانیل و مقایسه آن با پروپوفول و آلفنتانیل، بدون آنکه از داروهای شل کننده عضلانی استفاده گردد، می باشد.
    روش بررسی
    100 بیمار در کلاس یکASA (American Society of Anesthesiologists) جهت انجام جراحی الکتیو، در این مطالعه آینده نگر، تصادفی و دوسرکور قرار گرفتند. بیماران در دو گروه شاهد و کنترل قرار داده شدند. در گروه شاهد (آلفنتانیل)، آلفنتانیل با دوز50 میکروگرم بر کیلوگرم بصورت وریدی در 10 ثانیه تزریق و بعد از 45 ثانیه یا در صورت بروز ایست تنفسی، پروپوفول به میزان 2 میلی گرم بر کیلوگرم در مدت 5 ثانیه تزریق گردید و بعد ازگذشت 30 ثانیه، لارنگوسکپی و لوله گذاری تراشه انجام شد. در گروه مورد مطالعه (رمیفنتانیل) فقط بجای آلفنتانیل از رمیفنتانیل با دوز 5 میکروگرم بر کیلوگرم استفاده گردید. ارزیابی کیفیت لوله گذاری تراشه براساس نمره بندی امکان لارنگوسکپی، باز بودن طناب های صوتی، شلی فک تحتانی و حرکت اندام ها (نمره از 1 تا 4) بود. معیارهای نمره بندی لوله گذاری، با استفاده از آزمون های غیرپارامتریک، در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.
    یافته ها
    اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر اطلاعات دموگرافیک (سن، وزن و جنس) وجود نداشت. معیارهای لارنگوسکپی، شلی فک تحتانی و حرکت اندام ها در دو گروه رمیفنتانیل و آلفنتانیل مشابه همدیگر بود و اختلاف آماری قابل توجهی وجود نداشت ولی طناب های صوتی در گروه رمیفنتانیل به طور معنی داری بازتر از گروه آلفنتانیل بود(P=0. 028). بین تمام پارامترهای مورد بررسی، ارتباط دو به دوی همبستگی مثبتی وجود داشت.
    نتیجه گیری
    در این مطالعه بدنبال تزریق رمیفنتانیل و پروپوفول، شرایط عالی لوله گذاری تراشه نه تنها مشابه تزریق آلفنتانیل و پروپوفول در اغلب بیماران ایجاد شد، بلکه از نظر معیار باز بودن طناب های صوتی، شرایط بهتری نسبت به آلفنتانیل فراهم شده بود؛ بنابراین، برای پرهیز از تجویز شل کننده عضلانی می توان از رمیفنتانیل و پروپوفول برای لارنگوسکپی و لوله گذاری تراشه در بیماران جوان و سالم استفاده نمود.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, رمیفنتانیل, پروپوفول, لوله گذاری تراشه
    F. Imani, S. R. Entezary, Z. Taghipour Anvari, M. Moradi Lakeh
    Background and Aim
    Opioids, such as alfentanil, are used without neuromuscular blocking Javascript:FormatThis('B')agents to facilitate endotracheal intubation in patients undergoing elective surgery. The goal of this study was to evaluate the possibility of endotracheal intubation with propofol and remifentanil and compare it to propofol and alfentanil, without neuromuscular blocking agents. Patients and
    Method
    A hundred ASA I patients undergoing elective inpatient surgery were scheduled in this prospective, randomized, double-blind study. The patients were divided into two groups: alfentanil (control group) and remifentanil (study group). In the control group, 50 μg/kg alfentanil was IV injected over 10 seconds, and after 45 seconds or occurrence of apnea, 2 mg/kg propofol was IV injected over 5 seconds. Thirty seconds after the administration of propofol, laryngoscopy and tracheal intubation were attempted. In the study group, only 5 μg/kg remifentanil was administered instead of alfentanil. Intubating conditions were assessed on the basis of ease of laryngoscopy, vocal cords opening, jaw relaxation, and limb movement (1 - 4 score). Intubation scores were analyzed by nonparametric tests and compared between the two groups.
    Results
    There were no demographic differences such as age,weight and sex between the groups. Although, laryngoscopy, jaw relaxation, and limb movement scores were similar in both groups and there were no significant differences, vocal cord opening was significantly wider in the study group than the control group(P = 0. 028).
    Conclusion
    This study revealed that the use of propofol and remifentanil provided excellent conditions for tracheal intubation in most patients in the same way as propofol and alfentanil, and the score of vocal cord opening in the study group was better than alfentanil group. Therefore, to avoid administering muscle relaxants, remifentanil and propofol can be used for laryngoscopy and endotracheal intubation in healthy young patients.
    Keywords: Alfentanil, Remifentanil, Propofol
  • مسعود انتظاری اصل*، قدرت اخوان اکبری، خاطره عیسی زاده فر
    زمینه و هدف
    با توجه به گسترش روز افزون اعمال جراحی سرپایی ومیزان بالای جراحی در افراد مسن، ریکاوری سریعتر و بدون عارضه بیماران جهت برگشت سریعتر بیمار به روال عادی زندگی کاملا ضروری است. در این مطالعه کارآزمایی بالینی، مدت زمان بیداری از بیهوشی و میزان تهوع و استفراغ آن پس از استفاده از دو داروی مخدر سریع الاثر آلفنتانیل و رمی فنتانیل در افراد مسن مورد مقایسه قرار گرفته است.
    روش کار
    مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور بود و بر روی 40 بیمار مسن بالای 65 سال کاندیدای جراحی کاتاراکت تحت بیهوشی عمومی انجام گردید. بیماران بصورت تصادفی به دو گروه 20 نفره تقسیم و در گروه اول، آلفنتانیل10 میکروگرم برای کیلوگرم و در گروه دوم رمی فنتانیل 5/ 0 میکروگرم برای کیلوگرم، یک دقیقه قبل از القای بیهوشی در عرض 30 ثانیه تزریق شد. هر دو گروه به روش یکسان تحت بیهوشی عمومی قرار گرفته و در طی بیهوشی از انفوزیون آلفنتانیل 1 میکروگرم برای کیلوگرم در دقیقه برای گروه اول و رمی فنتانیل 1/ 0 میکروگرم در کیلوگرم در دقیقه برای گروه دوم استفاده شد. در انتهای عمل جراحی، فاصله زمانی بین ختم تجویز داروهای بیهوشی تا برگشت تنفس خود بخودی، باز کردن چشمها با تحریک، پاسخ کلامی و ترخیص از اتاق ریکاوری ثبت گردید، همچنین میزان بروز عوارض مرتبط با داروهای مخدر در ریکاوری، ثبت شدند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار آماری SPSS در قالب آزمون های آماری T، مجذور کای و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردیدند.
    یافته ها
    زمان برگشت تنفس خود بخودی در گروه آلفنتانیل 2 دقیقه و در گروه رمی فنتانیل3/3 دقیقه بودکه هرچنداین زمان در گروه آلفنتانیل1/ 3 دقیقه کوتاهتر بود ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. زمان باز کردن چشم ها با تحریک، برگشت پاسخ کلامی و ترخیص از ریکاوری در دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشت. میزان بروز تهوع و استفراغ درریکاوری درگروه رمی فنتانیل 30% ودر گروه آلفنتانیل 5% بود که از نظر آماری اختلاف معنی دار بود(p<0/05).
    نتیجه گیری
    زمان ریکاوری بین دو داروی آلفنتانیل و رمی فنتانیل، اختلاف معنی داری با هم نداشت، ولی میزان تهوع و استفراغ در گروه رمی فنتانیل به طور معنی داری بیشتر از گروه آلفنتانیل بود.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, رمی فنتانیل, ریکاوری, تهوع و استفراغ, جراحی کاتاراکت
    Entezariasl M. *, Akhavan Akbari G., Isazadeh Far Kh
    Background and Objective
    With consideration the daily increased development of outpatient surgeries and high rate of these operations in elderly patients, rapid and safe recovery of patients for coming back to daily life is necessary. In this clinical trial study recovery time and nausea and vomiting after the use of two rapid-onset narcotic, alfentanil and remifentanil in elderly patients has been compared.
    Methods
    In this double-blind clinical trial 40 elderly patients (age above 65) candidated to cataract surgery with general anesthesia were studied. The patients were divided randomly into two groups and for first group alfentanil was injected 10 g/kg and for second group remifentanil 0.5 g/kg during 30 seconds one minute before induction. Both two groups were under general anesthesia with same method and during the anesthesia first group took infusion of alfentanil 1 g/kg/min and second group remifentanil 0.1 g/kg/min. At the end of surgery the time intervals between end of anesthesia drug adminstration and autonomic respiration, eyes opening with stimulation, verbal response and discharge of recovery room, also the incidence of complications related to narcotic drugs especially nausea and vomiting were recorded. The data were analyzed in SPSS software using descriptive and analytical statistics as T-test, chi square and ANOVA.
    Results
    The time of autonomic respiration in alfentanil group was 2 minutes and in remifentanil group 3.3 minutes,this time in alfentanil groupe1.3 minutes shorter but the difference was not significant. The time of eyes opening with stimulation, verbal response and discharge of recovery room were not significantly different. During recovery incidence of nausea and vomiting in remifentanil group (30% of patients) was significantly more than alfentanil group (5% of patients) (P<0.05).
    Conclusion
    The time of recovery between alfentanil and remifentanil group was not significantly different, but incidence of nausea and vomiting in remifentanil group was higher than alfentanil group significantly.
    Keywords: Alfentanil, Remifentanil, Recovery, Nausea, Vomiting, Cataract Surgery, Elderly
  • مسعود انتظاری اصل، منوچهر خوش باطن، قدرت اخوان اکبری، فیروز امانی
    زمینه و اهداف
    لزوم ریکاوری سریع و بدون عارضه بیماران جهت برگشت به روال عادل زندگی در کنار گسترش روزافزون اعمال جراحی سرپایی مساله ای است که نیازمند توجه می باشد. این مطالعه به مقایسه بین مدت زمان ریکاوری و میزان تهوع و استفراغ بعداز عمل جراحی پس از استفاده از انفوزیون دو داروی مخدر سریع الاثر آلفنتانیل و رمی فنتانیل در حین بیهوشی افراد مسن می پردازد.
    روش بررسی
    در این کارآزمایی بالینی دوسویه کور، 40 بیمار مسن کاندیدای جراحی کاتاراکت تحت بیهوشی عمومی مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بصورت تصادفی در دو گروه 20 نفره تقسیم و در هر گروه آلفنتانیل و یا رمی فنتانیل یک دقیقه قبل از القای بیهوشی در عرض 30 ثانیه تزریق شد. هر دو گروه به روش یکسان تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند و در طی بیهوشی از انفوزیون آلفنتانیل برای گروه اول و رمی فنتانیل برای گروه دوم استفاده شد.در انتهای بیهوشی فاصله زمانی بین ختم بیهوشی تا برگشت تنفس خود بخودی، باز کردن چشم ها با تحریک، پاسخ کلامی، میزان تهوع و استفراغ در ریکاوری و زمان ترخیص از ریکاوری ثبت شد.
    یافته ها
    زمان برگشت تنفس خود بخودی در گروه آلفنتانیل نسبت به گروه رمی فنتانیل 1.3 دقیقه کوتاهتر بود ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (P=0.08). زان باز کردن چشم ها با تحریک، برگشت پاسخ کلامی و ترخیص از ریکاوری در دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشت. میزان تهوع و استفراغ در ریکاوری در گروه رمی فنتانیل بطور معنی داری بیشتر از گروه آلفنتانیل بود (به ترتیب 30% در مقابل 5% بیماران با (P=0.045.
    نتیجه گیری
    با در نظر گرفتن اینکه پس از انفوزیون دارو در گروه آلفنتانیل نسبت به گروه رمی فنتانیل برگشت تنفس خود بخودی سریعتر بوده و مخصوصا میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل در گروه آلفنتانیل به طور معنی داری کمتر از گروه رمی فنتانیل بود، انفوزیون آلفنتانیل به عنوان داروی مخدر در حین بیهوشی افراد مسن مخصوصا در اعمال جراحی سر پایی پیشنهاد می گردد.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, رمی فنتانیل, زمان ریکاوری, تهوع و استفراغ
  • قدرت اخوان اکبری، مسعود انتظاری اصل، فیروز امانی
    زمینه و هدف
    لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه می تواند موجب پاسخهای همودینامیک به شکل افزایش فشار خون و ضربان قلب و همینطور سبب بی نظمی ضربان قلب و ایسکمی میوکارد گردد. این تغییرات در افراد مسن می توانند تهدید کننده زندگی باشند. مطالعه حاضر به صورت کار آزمایی بالینی جهت مقایسه اثرات دو داروی مخدر سریع الاثر آلفنتانیل و رمی فنتانیل بر پاسخ های همودینامیک به القای بیهوشی و لوله گذاری تراشه در افراد مسن به انجام رسید.
    روش کار
    مطالعه حاضر به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 40 بیمار 65 سال و بالاتر که کاندید عمل جراحی کاتاراکت تحت بیهوشی عمومی بودند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 20 نفره تقسیم شدند. در گروه اول، آلفنتانیل 10 میکروگرم بر کیلوگرم و در گروه دوم رمی فنتانیل 5/0 میکروگرم بر کیلوگرم قبل از القای بیهوشی تزریق شد. هر دو گروه در روش بیهوشی به جز مخدرها یکسان بودند. در طی بیهوشی از انفوزیون آلفنتانیل 1 میکروگرم بر کیلوگرم در دقیقه برای گروه اول و رمی فنتانیل 1/0 میکروگرم بر کیلوگرم در دقیقه برای گروه دوم استفاده شد. تغییرات همودینامیک شامل ضربان قلب، فشار خون سیستولی، فشار خون دیاستولی و فشار متوسط شریانی اندازه گیری و در هشت نوبت، قبل از القای بیهوشی، بعد از تزریق داروها، بعد از لوله گذاری تراشه و در پنج نوبت در حین بیهوشی ثبت گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در نرم افزار آماری SPSS در قالب آزمونهای آماری T، مجذور کای و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل گردید.
    یافته ها
    بلافاصله پس از تزریق داروهای مخدر، تمام متغیرهای همودینامیک کاهش یافت. با این وجود کاهش فشار خون دیاستولی بطور معنی داری در گروه رمی فنتانیل بیشتر از گروه آلفنتانیل بود (p<0/05). پس از لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه، تمام متغیرهای همودینامیک دچار افزایش شدند و در طی کمتر از ده دقیقه به تدریج کاهش پیدا کردند. فشار خون سیستولی، فشار خون دیاستولی و متوسط فشار شریانی این کاهش بطور معنی داری در گروه رمی فنتانیل بیشتر از گروه آلفنتانیل بود (p<0/05). اگر چه ضربان قلب در چند دقیقه پس از لوله گذاری کاهش یافت ولی این کاهش در دو گروه اختلاف معنی داری با هم نداشت (p>0/05). میزان استفاده از داروی افدرین برای جبران افت شدید فشار خون در گروه رمی فنتانیل (11 بیمار) بطور معنی داری بیشتر از گروه آلفنتانیل (4 بیمار) بود. (p<0/05).
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج این مطالعه، رمی فنتانیل بیشتر از آلفنتانیل تغییرات همودینامیک ناشی از لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه را کاهش می دهد. با این وجود رمی فنتانیل در برخی موارد در طی بیهوشی منجر به افت فشار خون می گردد. افزایش تعداد ضربان قلب پس از لارنگوسکوپی ولوله گذاری تراشه بین دو دارو تفاوت مهمی با هم نداشت.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, رمی فنتانیل, همودینامیک, لارنگوسکوپی, لوله گذاری تراشه
    Ghodrat Akhavan Akbari, Masoud Entezariasl, Firooz Amani
    Background And Objectives
    Laryngoscopy and tracheal intubation could lead to hemodynamic responses in the from of hypertension and tachycardia as well as arrhythmia and myocardial ischemia. This alterations can be life-threatening particularly in elderly people. This clinical trial compared the effects of two rapid-onset narcotics, Alfentanil and Remifentanil, on the hemodynamic responses to the induction and tracheal intubation in elderly patients.
    Methods
    This double-blind clinical trial was conducted on 40 subjects aged 65 and above. They were candidate of cataract surgery under general anesthesia. The patients were randomly allocated to two groups of 20. The first group, was gaiven Alfentanil 10 m g/kg and for second group Remifentanil 0.5 m g/kg was injected prior to the induction of anesthesia. Both groups were similiar in the method of anesthesia except in narcotics. The first group was infused with Alfentanil 1 m g/kg/min and Remifentanil 0.1 m g/kg/min was used for the second group. Hemodynamic variations including heart rate, systolic, diastolic and mean arterial blood pressure were measured and recorded eight times (before induction, aften injection, after intubation and five times during anesthesia). Data were analyzed with SPSS software using descriptive and analytical statistics such as T-test, chi squre and ANOVA.
    Results
    Immediately after injection of narcotic drugs, all hemodynamic variants decreased. Howerver diastolic blood pressure in Remifentantil group significantly more than Alfentanil group (P<0.05). After laryngoscopy and tracheal intubation all hemodynamic variants increased and slowly decreased in less than 10 minutes. Systolic, diastolic and mean arterial blood pressure decreased significantly in remifentanil group than alfentanil group (P<0.05). Although heart rate decreased during few minutes after intubation, there was not significant difference between two groups regarding this decrease (P>0.05). Ephedrin was used to treat severe hypotention in those under Remifentanil (11 patients) more than those under Alfentanil (4 patients) (P<0.05).
    Conclusions
    According to the resukts of this study Remifentanil could prevent hemodynamic variation induced by laryngoscopy and treacheal intubation more than Alfentanil. However in some cases Remifentanil leads to hypotension during anesthesia. There is no important difference between two drugs in increasing heat rate after laryngoscopy and intubation.
    Keywords: Alfentanil, Remifentanil, Hemodynamic, Laryngoscopy, Tracheal Intubation
  • هوشنگ باب الحوائجی، افشین فرهانچی، مریم داودی، رهام شهبازی
    سابقه و هدف
    با وجود کاربرد روش غیر تهاجمی سنگ شکنی با امواج خارج اندامی (ESWL) در درمان سنگ های ادراری، آزاد شدن انرژی در محل ورود امواج باعث ایجاد دردی می شود که خارج از آستانه تحمل است و نیاز به داروهای مسکن دارد. در این مطالعه بر آن شدیم تا اثرات و عوارض سه مخدر نسل جدید یعنی فنتانیل، سوفنتانیل و آلفنتانیل را برای تسکین درد در ESWL مورد بررسی قرار دهیم.
    مواد و روش ها
    این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی سه گروه 30 نفری از بیماران کاندیدای ESWL انجام شد و اثرات و عوارض سه داروی مزبور مورد مقایسه قرار گرفت. در گروه اول داروی فنتانیل با دوز 1 میکروگرم/کیلوگرم، در گروه دوم سوفنتانیل با دوز 0.15 میکروگرم/کیلوگرم، و در گروه سوم آلفنتانیل با دوز 5 میکروگرم/ کیلوگرم سه دقیقه قبل از شروع ESWL به صورت وریدی تجویز شد. دوزهای بعدی با همین مقدار بر اساس درخواست بیمار تجویز گردید. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم افزار SPSS 9.01 و با کمک آزمون های آماری تجزیه و تحلیل شد.
    یافته ها
    در آنالیز اطلاعات خصوصیات دموگرافیک شامل سن و وزن بین سه گروه مورد مطالعه تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت. از نظر اثر بخشی، تعداد دفعات مصرف فنتانیل به طور معنی داری کمتر از آلفنتانیل بود 2.6) دفعه در برابر 3.3 دفعه((p=0.047). از لحاظ میانگین مقدار مخدر دریافتی نیز مقدار سوفنتانیل به طور معنی داری کمتر از آلفنتانیل بود 6.5) میلی لیتر در مقابل 8.3 میلی لیتر((p=0.049). معیار بصری سنجش درد (VAS) نیز در گروه های فنتانیل و سوفنتانیل به مراتب کمتر از آلفنتانیل بود 3.4) در برابر (4.7 (p=0.03). در مورد بروز عوارض شامل تغییرات فشار خون و ضربان قلب و اشباع اکسیژن شریانی و بروز تهوع و استفراغ و لرز در سه گروه تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    یافته های این مطالعه حاکی از آن است که با توجه به اثر بخشی بهتر فنتانیل و سوفنتانیل نسبت به آلفنتانیل دو داروی ذکر شده در بیماران تحت ESWL داروهای مناسب تری نسبت به آلفنتانیل محسوب می شوند.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, بی دردی, سنگ شکنی, سوفنتانیل, فنتانیل
  • محمدعلی حق بین، رضا محمدامینی
    مقدمه و هدف
    سوکسینیل کولین شل کننده عضلانی دپلاریزانی می باشد که به طور وسیعی کاربرد کلینیکی دارد، به ویژه هنگام القا بیهوشی به منظور تسریع و تسهیل لوله گذاری داخل تراشه استفاده می شود از اثرات این دارو ایجاد فاسیکولاسیون و عوارض ناشی از آن درد عضلانی، رابدومیولیزیس و افزایش میوگلوبین خود میباشد از طرف دیگر مخدرها یکی از اجزای مهم داروهای بیهوشی داخل وریدی می باشد که در القای بیهوشی به کار می روند از میان مخدرها آلفنتانیل شاید بتواند شدت فاسیکولاسیون سودکسینیل کولین را به میزان زیادی کاهش دهد هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر آلفنتانیل و سوفنتانیل به شدت فاسیکولاسیون ناشی از تزریق سوکسنیل کولین بود.
    مواد و روش ها
    این یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی و دوسوکور است که بر 180 نفر از زنان بین 50-20 سال و ریسک بیهوشی یک که جهت انجام اعمال جراحی انتخابی چشم به بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سالهای 1380-1379 مراجعه کرده بودند انجام گردید این افراد به طور تصادفی به 3 گروه 60 نفری تقسیم شدند شروع بیهوشی با تیوپنتال سدیم با دوز 4 میلی گرم بر کیلو گرم انجام گردید در گروه اول آلفتانیل با دوز 10 میکرو گرم بر کیلو گرم دو دقیقه قبل از تزریق سوکسینیل کولین، در گروه سوم یا کنترل نرمال سالین با دوز 5/0 تا 2 سی سی 2 دقیقه قبل از تزریق سوکسینیل کولین به صورت داخل وروید تجویز شد. شدت فاسیکولاسیون بر اساس مقیاس کولن اندازه گیری شد داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و آزمون های آماری کروسکال والیس و مان ویتنی تحلیل گردید.
    یافته ها
    امتیاز صفر د رگروه اول 64 درصد (38 نفر)، در گروه دوم 12 درصد (7 نفر) و در گروه کنترل 8 درصد (5 نفر) و از طرف دیگر امتیاز 3 به ترتیب 15 درصد (9 نفر)، 50 درصد (30 نفر) و 57 درصد (34 نفر) بوده است.
    نتیجه گیری
    در سه گروه از نظر میزان کاهش فاسیکولاسیون تفاوت معنی داری وجود داشت به طوری که واضحا آلفتانیل از شدت فاسیکولاسیون ناشی از سوکینیل کولین کاست، ولی سوفتانیل موثر واقع نشد.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, سوفنتانیل, فاسیکولاسیون, سوکسینیل کولین
  • محمدعلی روپانی، حکیمه آل رضا، فرشاد صفری، ابراهیم علیجانپور، مهرافزا میر
    سابقه و هدف
    تغییرات همودینامیک به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه یکی از مسایل و مشکلات اصلی در بیهوشی عمومی می باشد. روش ها و داروهای مختلفی جهت کم نمودن این تغییرات مورد استفاده قرار گرفته اند. در این مطالعه از داروی آلفنتانیل که یک ضد درد مخدر کوتاه اثر می باشد جهت بررسی روی کاهش تغییرات همودینامیک استفاده گردید.
    مواد و روش ها
    100 بیمار ASA Class I به دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. به هر دو گروه دیازپام 0.1 mg/kg و مرفین 0.1 mg/kg و فلاکسیدیل 20mg به عنوان پریمد تزریق شد. سه دقیقه قبل از شروع بیهوشی گروه مطالعه 10 μg/kg آلفنتانیل و گروه کنترل نرمال سالین بعنوان پلاسبو دریافت نمودند. بیهوشی در هر دو گروه با تیوپنتال سدیم و ساکسنیل کولین انجام شد. فشار خون و ضربان قلب در دو گروه قبل و بعد از پرمید و دقایق یک، سه و پنج بعد از لوله گذاری ثبت و داده ها با هم مقایسه شدند.
    یافته ها
    تغییرات فشار خون سیستول و دیاستول و ضربان قلب بعد از پریمد با هم تفاوتی نداشتند، اما میانگین تغییرات فشار خون و ضربان قلب در گروهی که آلفنتانیل دریافت کردند نسبت به گروه کنترل کمتر بوده و از نظر آماری معنی دار بود. در هر دو گروه تغییرات همودینامیک بعد از 5 دقیقه به حالت ثابتی رسید.
    نتیجه گیری
    با توجه به نتایج، آلفنتانیل داروی موثری در کم کردن فشار خون سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه می باشد و استفاده از آن قبل از لارنگوسکوپی در بیهوشی عمومی توصیه می شود.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, فشار خون, ضربان قلب, لارنگوسکوپی, لوله گذاری تراشه
  • جعفر امجدی منش، ابراهیم حاتمی پور، حمیدرضا غفاریان شیرازی، راضیه ممبینی
    مقدمه و هدف
    سزارین از اعمال شایع زنان است که امروزه به طور چشمگیری رو به افزایش می باشد. عمل سزارین تحت بیهوشی عمومی نیاز به لوله گذاری تراشه دارد که این می تواند به تغییرات شدید همودینامیکی در مادر منجر گردد، هدف این پژوهش، بررسی اثرات تزریق وریدی آلفنتانیل یک دقیقه قبل از القای بیهوشی بر پاسخهای قلبی – عروقی مادران سزارینی، در پاسخ به لوله گذاری تراشه و آپگار نوزاد متولد شده است.
    مواد و روش ها
    این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور بر روی 60 نفر از زنانی که برای انجام سزارین انتخابی در طول سال 1383-1382 به بیمارستان آموزشی امام سجاد (ع) شهر یاسوج مراجعه کرده بودند انجام شده است. روش نمونه گیری به صورت نمونه در دسترس مبتنی بر هدف بود. این افراد در کلاس یک تقسیم بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا قرار داشته و فاقد زجر جنینی بودند، پس از کسب رضایت آگاهانه، به صورت تخصیص تصادفی بلوکی چهار نفره، به دو گروه 30 نفری شاهد و مورد تقسیم شدند. هر دو گروه با داروهایی مشابه تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند، با این تفاوت که در گروه مورد داروی آلفنتانیل یک دقیقه قبل از القای بیهوشی به میزان 5 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت تزریق وریدی داده شد. فشارخون سیستول و دیاستول و نبض مادر بلافاصله، پنج و ده دقیقه بعد از لوله گذاری تراشه و آپگار نوزاد متولد شده ثبت گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از شاخصهای مرکزی و پراکندگی و آزمون تی دانشجویی و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
    یافته ها
    بین میانگین اختلاف فشارخون سیستول و دیاستول قبل از القای بیهوشی با مقدار آن، بلافاصله بعد از لوله گذاری تراشه و 10 دقیقه بعد از لوله گذاری تراشه، در گروه مورد و شاهد اختلاف معنی داری وجود داشت. بین میانگین اختلاف تعداد نبض قبل از القای بیهوشی و بلافاصله بعد از لوله گذاری تراشه در گروه مورد و شاهد نیز اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.05). بین میانگین آپگار نوزاد در دقیقه اول و پنجم در گروه مورد و شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    مادرانی که داروی آلفنتانیل را قبل از القای بیهوشی دریافت کردند، افزایش کمتری در فشارخون سیستول و ضربان قلب بعد از لوله گذاری تراشه داشتند، ولی در زمان 10 دقیقه بعد از لوله گذاری تراشه کاهش فشارخون سیستول و دیاستول در گروه شاهد نسبت به گروه مورد بیشتر بود که به دلیل به کار بردن داروی مخدر بیشتر بعد از تولد نوزاد در گروه شاهد می باشد.
    کلید واژگان: آلفنتانیل, بیهوشی, سزارین, آپگار, انتوباسیون تراشه
  • محمد خلیلی
    مقدمه

    لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه، فرایندی است که همواره باعث تحریک سمپاتیک و ایجاد پاسخ پرسور در بیمار می شود که این موضوع، به صورت تشدید پاسخ های همودینامیک (افزایش ضربان قلب، فشار خون و انواع تاکی آریتمی ها) می تواند عوارض شدیدی را برای بیماران حساس به این تغییرات ایجاد کند. بنابراین به نظر می رسد که اگر یک نارکوتیک سریع الاثر با طول اثر کوتاه مدت را بتوان با دوز بالا به کار برد، می توان پاسخ پرسور را کنترل کرد هم از عوارض بعدی مثل افت تنفسی طولانی مدت جلوگیری کرد. در این مطالعه، آلفنتانیل به عنوان یک نارکوتیک کوتاه اثر در 2 دوز مختلف مورداستفاده قرار گرفته و میزان تاثیر دو روش و نیزبرخی عوارض حاصله مقایسه گردیده است.

    روش کار

    این پژوهش یک کارآزمایی بالینی یک سوکور می باشد که در آن تعداد 236 بیمار بین 70-18 سال که نیاز به بیهوشی عمومی و لوله گذاری تراشه داشتند. بدون توجه به جنسیت و نوع عمل جراحی به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه 118 نفری تقسیم شدند. به گروه اول آلفنتانیل با دوز 15 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم و به گروه دوم 45 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم تجویز شد. کلیه بیماران داروهای القای بیهوشی را به صورت یکسان دریافت نمودند و در کلیه بیماران یک بار قبل از تزریق داروها و یکبار هم بلافاصله بعد از لوله گذاری تراشه، فشار خون و تعداد ضربان قلب بیماران به وسیله دستگاه پالس اکسی متری و فشار سنج جیوه ای اندازه گیری و ثبت شد. همچنین میزان بروز عوارض مثل افت فشار خون، بروز سفتی عضلانی و پدیده تحرک عصبی به صورت کمی و بهبودی بعد از جراحی به صورت کیفی تعیین شد.

    نتایج

    یافته ها نشان داد که اولا آلفنتانیل در هر دو مقدار به کار رفته در کنترل پاسخ پرسور موثر بود که در مورد افزایش ضربان قلب، نتایج تفاوت قابل توجه و معنی داری را در دو گروه نشان نداد (P=0/4) ولی در مورد فشار متوسط شریانی اختلاف بین دو گروه معنی دار بود (P<0/05) ضمن این که در گروهی که آلفنتانیل را با دوز بالا گرفته بودند میزان بروز عوارض مثل افت شدید فشار خون (P<0/05) و پدیده برانگیختگی عصبی (P<0/05) و سندرم سفتی سینه (P<0/05) بیش تر از گروه دریافت کننده با دوز پایین دارو بود. در این مطالعه نتایج با استفاده از توزیع Z و تست مربع کای مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.

    نتیجه گیری

    کاربرد آلفنتانیل با دوز بالا در کنترل پاسخ پرسور موثرتر از آلفنتانیل با دوز رایج است اما گاهی عوارض خطرناکی را به بیمار تحمیل می کند. در این مطالعه استفاده از آلفنتانیل با دوز رایج به صورت وریدی برای کنترل پاسخ پرسور ناشی از لارنکوسکوپی پیشنهاد می شود اما از آلفنتانیل با دوز بالا هم، می توان با تغییر در دوز داروهای همراه استفاده کرد.

    کلید واژگان: پاسخ پرسور, لارنکوسکوپی, همودینامیک, آلفنتانیل
    Mohammad Khalili *
    Introduction

    Sympathetic stimulation and pressor responses including tachycardia, hypertension and tachyarrhytmias caused by laryngoscopy and tracheal intubation may result in severe complications in susceptible patients. Opioid anesthetics are one of the several drugs used to attenuate this response but prolonged postoperative respiratory depression is the major complication distracting from their high dose administration which is nceded for complete amelioration of pressor response. In this study Alfentanyl, as a rapid acting and short duration opioid (without prolonged respiratory depression), was used in two different dosages for controlling of pressor response.

    Materials and Methods

    In a single blind, controlled clinical trial, 236 patients in the range of 18 to 70 years old), whom needing laryngoscopy and tracheal intubation were selected and randomly divided into two equal groups. First group received low (current) dose (15u gr/kg) Alfentanyl, and the other received high dose (450gr/kg), prior to laryngoscopy and tracheal intubation. Type and dosage of induction drugs were the same and matched in both groups. Blood pressure and heart rate were measured before intravenous induction and after intubation of the tracheal in all patients. Mercurial sphygmomanometer and pulse oximeter were used for these measurements. Incidence of such complications as hypotention, muscle stiffness and neurologic hyper reactivity, were also measured. Data were analysed by Z distribution and Chi square tests.

    Results

    Alfentanyl was cffective in controlling pressor response in both groups. In the case of heart rate, the mean difference between two groups was not significant. There was a significant difference mean arterial pressure between two groups (p<0.05). In high dose group, incidence of complications was higher for severe hypotension (p<0.05), stiff chest syndrome (p<0.05), and neurologic hyperreactivity (p<0.05).

    Conclusion

    High dose of Alfentanyl is more efficient in controlling of pressor response than low dose of the drug. High dose administration also may results in some complications. In this study current dose of Alfentanyl is recommended for controlling of pressor response, but high dose may be used with some modification in the dose of induction agents.

    Keywords: Pressor Response, Laryngoscopy, Alfentanyl, Hemodynamic
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال