به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « دفریپرون » در نشریات گروه « پزشکی »

  • سمیه کشاورز، مریم اوج فرد، نرگس کربلایی*
    سابقه و هدف

    مسمویت با سرب از طریق القای استرس اکسیداتیو منجر به اختلال در بسیاری از ارگان ها می شود. داروهای کیلیتورکننده آهن می توانند با تشکیل کمپلکس با فلزات توکسیک مثل سرب، غلظت آن را در خون و بافت ها کاهش دهند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات آنتی اکسیدانی دفراسیروکس و دفریپرون به تنهایی یا ترکیبی بر سمیت مزمن ناشی از سرب در موش های صحرایی است.

    مواد و روش ها

    مطالعه حاضر از نوع مطالعه مداخله ای بود که مسمویت با سرب در موش های صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی با خوراندن استات سرب به میزان mg/kg30 طی 60 روز به صورت گاواژ القا شد. حیوانات با دفراسیروکس (mg/kg140)، دفریپرون (mg/kg300) و ترکیب آن دو از طریق گاواژ خوراکی، از روزهای 47 تا 60 آزمایش به مدت 14 روز تیمار شدند. غلظت سرب  به روش اسپکتروسکوپی جذب اتمی شعله و سطح مالون دی آلدیید (MDA) و متابولیت های اکسیدنیتریک (NOx) به عنوان پارامترهای استرس نیترو- اکسیداتیو و متابولیت آنتی اکسیدان گلوتاتیون (GSH) و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (TAC) در خون، مغز، کبد، کلیه و بیضه بررسی شد. جهت بررسی آماری نتایج از نرم افزار گراف پد پریزم وآنالیز واریانس یک طرفه به همراه تست Tukey استفاده شد.

    یافته ها

    مسمومیت با سرب باعث افزایش غلظت این فلز، استرس نیترو- اکسیداتیو و کاهش ظرفیت تام اکسیدانی و GSH در خون و بافت های مغز، کبد، کلیه و بیضه شد (05/0<p). تجویز کیلیتورهای دفریپرون و دفراسیروکس به صورت مجزا یا ترکیبی، سبب کاهش غلظت سرب در خون و بافت های حیوانات شد. هم چنین تجویز این دو کیلیتور منجر به کاهش سطوح MDA  و NOx و افزایش TAC و سطح  GSHشد (0/05<p)، اما بیش ترین میزان این تغییرات با مصرف همزمان هر دو دارو به دست آمد.

    استنتاج

    دو داروی دفریپرون و دفراسیروکس در کاهش غلظت سرب در خون و بافت های مختلف و هم چنین تاثیرات آنتی اکسیدانی خود، اثرات هم افزا با یکدیگر دارند.

    کلید واژگان: سرب, استرس اکسیداتیو, دفریپرون, دفراسیروکس}
    Somaye Keshavarz, Maryam Owjfard, Narges Karbalaei*
    Background and purpose

    Lead poisoning induces oxidative stress and causes disorders in several organs. Iron-chelating drugs can form a complex with toxic metals such as lead and lower their content in the blood and tissues. This study aims to examine the antioxidant effects of Deferasirox, Deferiprone, and their combination in rats with subchronic lead exposure.

    Materials and methods

    In this interventional study, lead poisoning was induced in Sprague-Dawley male rats by gavage administration of 30 mg/kg lead acetate for 60 days. The animals were treated with Deferasirox (140 mg/kg), Deferiprone (300 mg/kg), and their combination through oral gavage from days 47 to 60 of the experiment (14 days). Lead concentration was measured by flame atomic absorption spectroscopy. We examined malondialdehyde (MDA) level, nitric oxide metabolites (NOx) as nitro-oxidative stress markers, glutathione (GSH), and total antioxidant capacity (TAC) in the blood, brain, liver, kidney, and testis. Data analysis was performed in Graphpad Prism software applying one-way variance analysis and Tukey's test.

    Results

    Lead poisoning increased the concentration of this metal and nitro-oxidative stress and decreased the TAC and GSH in the brain, liver, kidney, and testis (P<0.05). Alone or in combination, Defropyrone and Defrasirox lowered the lead content in the blood and tissues of rats. In addition, treatment with these two chelators resulted in drops in MDA and NOx levels and increase in TAC and GSH levels (P<0.05), although these effects were most pronounced when the medicines were administered together.

    Conclusion

    In addition to their antioxidant properties, it seems that Defropyrone and Defrasirox have synergistic effects in lowering lead content in blood and other tissues.

    Keywords: lead, oxidative stress, deferopyron, deferasirox}
  • مژگان هاشمیه*

    سندرمهای تالاسمی از شایع ترین کم خونی های ارثی در جهان محسوب می شوند که به علت اختلال در ساخته شدن زنجیره های هموگلوبین ایجاد می گردند. چنانچه سنتز زنجیره های آلفا کاهش یابد، از ترم آلفا تالاسمی و در صورت نقصان در سنتز زنجیره های بتا از ترم بتا تالاسمی استفاده می گردد. در ایران، تالاسمی از جایگاه ویژه ای برخوردار است زیرا کشور ما بر روی کمربند تالاسمی واقع شده است. در بیماران مبتلا به فرم های شدید این هموگلوبینوپاتی، حیات بیماران وابسته به تزریق خون های مکرر است و پیامد این روش درمانی، انباشته شدن آهن در ارگانهای مختلف بدن مثل قلب، کبدو غدد درون ریز می باشد. رسوب آهن در اندام های حیاتی بدن منجر به اختلال در عملکرد آنها می گردد و در نهایت نارسایی قلبی، سیروز کبدی و آندوکرینوپاتی حادث می شود. به منظور جلوگیری از رسوب آهن در این ارگانها، استفاده از داروهای آهن زدا در این بیماران ضروری می باشد. به طوری که بدون استفاده از این داروها، بقای بیماران تالاسمی کاهش قابل ملاحظه ای می یابد. لذا آشنایی با داروی آهن زدا از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اولین دارو از این گروه دفروکسامین می باشد که غالبا به صورت زیرجلدی و در برخی از موارد به صورت داخل وریدی تزریق می گردد. اولین داروی خوراکی آهن زدا دفریپرون می باشد و در سالهای اخیر داروی دفرازیروکس محبوبیت ویژه ای را در بین بیماران تالاسمی کسب کرده است. در این مقاله مروری در ابتدا کلیاتی درباره اضافه بار اهن وسپس داروهای آهن زدا، خصوصیات مارماکوکینتیکی و عوارض جانبی انها مورد بحث قرار میگیرد.

    کلید واژگان: تالاسمی, اضافه بار آهن, آهن زدایی, دفروکسامین, دفریپرون, دفرازیروکس}
    Mozhgan Hashemieh*

    Thalassemia syndromes are the most common inherited hemoglobinopathies in the world characterized by various degrees of defective production of the alpha or beta globin chains. Impairment in alpha chain or beta chain synthesis leads to alpha thalassemia and beta thalassemia syndromes respectively.
    Iran is one of the countries located on the thalassemia belt therefore this disease is significant in our country. The most important component of treatment in beta thalassemia is packed red blood cell transfusion. Thalassemic patients need lifelong transfusions and the consequence of these repeated transfusions is iron accumulation in different organs, such as heart, liver and endocrine gland. Iron overload is one of the major causes of morbidity in patients with thalassemia major necessitating iron chelation drugs to improve survival of patients. Three iron chelating agents are currently commercially available: deferoxamine (DFO), deferiprone (DFP), and deferasirox (DFX). DFO is the first chelating agent that became available. DFP is the first oral iron chelator and DFX is the most recently approved chelator for transfusional hemosiderosis. The purpose of this article is to summarize the main pharmacokinetic characteristics and side effects of iron chelator drugs in the field of thalassemia.

    Keywords: Thalassemia, Iron overload, Iron chelation, Deferoxamine, Deferiprone, Deferasirox}
  • مهرنوش کوثریان*، آیلی علی اصغریان
    زمینه و هدف
    انتخاب نوع داروی آهن زدا برای بیماران تالاسمیک ارتباط باشرایط بالینی و آزمایشگاهی و میزان صدمه بافتی وهمچنین تمایل وی داردکه برای تمکین درمانی لازم است . در این مقاله وضعیت استفاده از داروهای آهن زدا در بیماران تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز تحقیقات تالاسمی گزارش می شود.
    روش بررسی
    مطالعه با بررسی اطلاعات موجود و درآبان 1394 انجام شد. سابقه ترانسفوزیون خون از پرونده بالینی استخراج شد. داروهای خوراکی با نام برند ثبت شده بودند اما در مورد داروی تزریقی به دلیل وجود سیستم سهمیه بندی برای داروی خارجی و این که فواصل کمبود شدید دارو اتفاق می افتاد و بیماران داروی مورد نیاز خود را از تهران تهیه می کردند تفکیک انواع داروی تزریقی ممکن نبود.
    یافته
    463 بیمار مصرف کننده آهن زدا وجود داشتند. (2/71)330 نفرتزریق منظم خون داشتند. بقیه گاهی نیازمند ترانسفوزیون بودند. دویست و پنجاه و یک نفر (54%) از یک دارو و (46%)212 از 2 دارو استفاده می کردند. دویست و دو (44%) نفر مصرف توام یک داروی خوراکی با دسفریاکسامین (تزریقی)، (42%) 194نفر فقط داروی خوراکی و (14%) 67 نفر فقط داروی تزریقی استفاده می کردند. بیشترین داروی خوراکی دفرازیروکس تولید داخل (اسورال ساخت اسوه ایران ) با 149 نفر نزدیک به یک سوم بیماران بود. تمام بیمارانی که تزریق خون نیز از همین دارو استفاده می کردند. دفریپرون خوراکی(اوه سینا ایران) و دفرواکسامین در 141 بیمار و به شکل تنها، در 11 بیمار مصرف می شد.
    نتیجه گیری
    در دسترس بودن انواع داروهای آهن زدا باعث می شود پزشک و بیمار قدرت انتخاب داشته باشند.
    کلید واژگان: بتا تالاسمی ماژور, داروی آهن زدا, دفرواکسامین, دفریپرون, دفرازیروکس, تمکین درمانی}
    Mehrnoosh Kosarian *, Aili Ali Asgharian
    Background And Objective
    Selection of iron chelator medication for thalassemic patients depends on clinical and laboratory characteristics such as age, serum ferritin and severity of different organ damage. Patient choice is also important because the compliance to treatment is essential. Policy makers should decide to import brands versus to facilitate making medicationsin the country. Insurance companies also should decide for coverage the costs. In this paper we report the current situation of iron chelator usage for patients with beta thalassemia major in our center.
    Method
    We reviewed data the medical records of patients in November 2015.
    Results
    There were 463 patients on iron chelator medications. Three hundred and thirty patients (71.2%) had regular blood transfusions and reminders were not on regular blood transfusion. Two hundred and fifty one (54%), and 212(46%) were using one or two iron chelators, respectively. Two hundred and two (44%) patients were using a combination of a parenteral and one oral medication. Sixty seven (14%) patients were using only parenteral iron chelator. The most common used medication was Osveral (made in Iran by Osveh Pharmaceutical) in about one third of patients. All non-transfusion dependent patients were using Osveral. The parenteral medication (Desferrioxamine) was distributed in two brands. One imported brand as Desferal (Novartis) and the other as Desfonak (made in Iran by Ronak Daru).Deferiprone(made in Avesina, Iran) was used in combination with desferrioxamine in 141 patients and as the only treatment in 11 patients.
    Conclusion
    Availability of different types of medications makes the opportunity to select the best protocol for patients.
    Keywords: Beta thalassemia major, Iron chelator, Treatment, Compliance, Desferrioxamine, Deferiprone, Deferazirox}
  • نرگس بیگم میربهبهانی، باقر نیک یار، ناصر بهنام پور، اعظم رشیدباغان *، مریم کیانی، آرش نیک یار
    زمینه و هدف
    دفروکسامین یک شلاتور استاندارد طلایی در مقایسه با شلاتورهای جدیدتر است. درمان ترکیبی دفریپرون و دفروکسامین بار آهن قلبی را در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور کاهش می دهد. این مطالعه به منظور تعیین اثر دفریپرون - دفروکسامین بر عملکرد قلب بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور انجام گردید.
    روش بررسی
    در این مطالعه کوهورت تاریخی آینده نگر 8 بیمار مبتلا به بتاتالاسمی ماژور تحت درمان با دفروکسامین زیرجلدی به صورت تصادفی انتخاب و LVEF (حجم خروجی از قلب در هر ضربان) و فریتین سرم آنها تعیین گردید. سپس درمان دفریپرون به میزان 50-10 میلی گرم بر کیلوگرم روزانه به همراه دفروکسامین به میزان 50-30 میلی گرم بر کیلوگرم به مدت 3 شب در هفته، به مدت سه سال انجام گردید. در پایان هر سال LVEF و فریتین سرم تعیین و ثبت شد.
    یافته ها
    میانگین فریتین انتهای سال اول از 3243.12 میلی گرم بر کیلوگرم به 2672.75 میلی گرم بر کیلوگرم در انتهای سال سوم تغییر یافت. میانگین LVEF از 71.12% به 64.62% تغییر یافت. ضریب همبستگی میانگین فریتین سرم با میانگین LVEF فقط در ایستگاه زمانی 3 از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05).
    نتیجه گیری
    درمان ترکیبی طی فاصله زمانی سه ساله، علی رغم کاهش در فریتین، LVEF نیز کاهش یافت.
    کلید واژگان: تالاسمی ماژور, دفریپرون, دفروکسامین, فریتین, LVEF}
    Mirbehbahani Nb, Nikyar B., Behnampour N., Rashidbaghan A. *, Kiani M., Nikyar A.
    Background And Objective
    Deferoxamin is the current “gold standard” chelator in comparison with new chelators. Combined therapy of Deferiprone and deferoxamin reduces the cardiac iron overload in patients with major talassemia. This study was done to evaluate the effect of defriprone-deferoxamine on heart function in patients with major thalassemia.
    Methods
    In this historical cohort study, 8 patients with major beta thalassemia treated by subcutaneous deferoxamine were randomly selected and LVEF (the rate of blood that exited from heart in each beat) and serum ferritin were measeared. The patients were treated by deferiprone (50-100 mg/kg/day) compained with dferoxamine (30-50 mg/kg as 3 times in a week). In the end of each year, LVEF and serum ferritin of patients were measured.
    Results
    The ferritin level changed from 3243.12 in the first year to 2672.75 mg/kg at the end of third year. The mean of LVEF changed from 71.12% to 64.62 %. The correlation of serum ferritin and LVEF only at the end of third year was significant (P<0.05).
    Conclusion
    Combined therapy of deferiprone-deferoxamine during 3 years reduces ferritin and LVEF in patients with major thalassemia.
    Keywords: Thalassemia major, Deferiprone, Deferoxamine, Ferritin, LVEF}
  • حسین کرمی، مهرنوش کوثریان، حسن ابوالقاسمی، فریبا رشیدی قادر، کوروش وحید شاهی، مژده دبیریان، حسن کرمی، محمدرضا مهدوی، الهه یوسفی، رضا علیزاده نوایی، علی طالع، سهیلا شاه محمدی
    سابقه و هدف اضافه بار آهن به ویژه در قلب، مهم ترین علت مرگ و میر بیماران تالاسمی ماژور می باشد. شلاتورتراپی یکی از روش های درمانی مهم این بیماران است. این مطالعه به منظور مقایسه اثرات درمان ترکیب ی دفروکسامین با دف ریپرون و دفروکسامین به تنهایی در بیماران تالاسمی ماژور استان مازندران انجام شد.
    مواد و روش ها در یک کارآزمایی بالینی، بیماران تالاسمی ماژور با فریتین سرم بیش از ng/ml 3000 به دو گروه تقسیم و از نظر سن، جنس، فریتین سرم و LVEF همسان سازی شدند. به گروه اول دفروکسامین به تنهایی و به گروه دوم ترکیبی از دف ریپرون و دفروکسامین داده شد. بیماران هر ماه معاینه فیزیکی شده و فریتین سرم، متوسط هموگلوبین، AST، ALT و LVEF از 6 ماه قبل از مطالعه و سپس در هر مراجعه اندازه گیری و ثبت شد. داده ها با استفاده از آزمون های t و کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
    یافته ها 50 بیمار در هر گروه در مدت 2/6 ± 5/28 ماه پی گیری شدند. فریتین سرم در گروه های دفروکسامین و ترکیبی به ترتیب ng/ml 1400 ± 4100 و ng/ml 1700 ± 4500 در طی 6 ماه قبل از شروع مطالعه بود که به ترتیب به ng/ml 2200 ± 4600 و ng/ml 1400 ± 3800 در پایان درمان کاهش یافت (05/0 p<). فقط 3 بیمار مبتلا به لوکوپنی قابل برگشت و 10 بیمار دچار حالت تهوع در گروه درمان ترکیبی شدند.
    نتیجه گیری این مطالعه نشان داد که درمان ترکیبی، دارای اثر بهتری در کاهش فریتین سرم است. به علاوه می تواند LVEF را بهبود بخشد.
    کلید واژگان: دفروکسامین, دفریپرون, تالاسمی ماژور, حجم ضربه ای بطنی, فریتین}
    Iron overload especially in heart is one of the most important causes of death among patients with major thalassemia. Chelation therapy is one of the main therapeutic methods in these patients. This study was done to compare the therapeutic effects of deferoxamine (DFO) and deferiprone combination therapy with deferoxamine alone in the patients of Mazandaran, Iran. Materials and Methods In this clinical trial, major thalassemia patients with serum ferritin >3000 ng/ml were divided into two groups and matched based on age, sex, serum ferritin levels and cardiac systolic function (LVEF). First group received DFO alone and second group received combination therapy of deferiprone and deferoxamine. The patients were physically examined every month; serum ferritin, mean Hb, AST, ALT, and LVEF also started to be measured 6 months prior to the study and subsequently at every visit. Data were analyzed using t-test and χ² test. Results There were fifty patients in each group in single and combination therapy groups. Duration of F/U was 28.5 ± 6.2 months. Serum ferritin levels in single and combination therapy groups were 4100 ± 1400 and 4500 ± 1700 ng/ml during 6 months before the study, respectively; the levels decreased to 4600 ± 2200 and 3800 ± 1400 ng/ml at the end of treatment, respectively (p<0.05). Only 3 patients had leukopenia and 10 had nausea in combination therapy group. Conclusions The study showed that the combination therapy has a better effect on decreasing the serum level ferritin. Moreover, it can improve LVEF.
  • نورمحمد نوری، پیمان عشقی، ایرج شهرامیان *
    زمینه و هدف

    عوارض قلبی ناشی از اضافه بار آهن شایع ترین علت مرگ و میر در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور است. مطالعه حاضر کارایی روش درمان ترکیبی دسفرال- دفریپرون را در بهبود عملکرد قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مورد بررسی قرار می دهد.

    مواد و روش کار

    این مطالعه نیمه تجربی آینده نگر بر روی مبتلایان به بتاتالاسمی ماژور بالای 8 سال مراجعه کننده به بیمارستان علی اصغر(ع) زاهدان طی سال 1383-1384 که در اکوکاردیوگرافی داپلر روتین سالیانه اندکس های دیاستولیک قلبی کمتر از حد نرمال داشتند و علائم بالینی واضحی نداشتند، انجام شد. پس از آزمایشات اولیه، اکوکاردیوگرافی به سه روش دو بعدی، M-mode و داپلر جهت اندازه گیری اندکس های عملکرد دیاستولیک قلب چپ و راست انجام شد. بیماران به مدت یکسال تحت درمان ترکیبی دسفرال (دو شب در هفته به میزان mg/kg/day 40-30) و دفریپرون (mg/kg/day 75 سه بار در روز) قرار گرفتند. در پایان طرح مجددا اندکس های قلبی اندازه گیری شد. آنالیز داده ها با استفاده از آزمون t و نرم افزار SPSS انجام شد و 05/0> p معنی دار در نظرگرفته شد.

    یافته ها

    از 38 بیمار که تحت درمان ترکیبی (دسفرال-دفروپیرون) قرار گرفتند 19 دختر با میانگین سنی1/3±9/16 سال و 19 پسر با میانگین سنی 6/2±3/17 سال بودند. از اندکس های دیاستولیک قلب راست نسبت PEP/ET به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بود (05/0> P). ولی در سایر اندکس ها اختلاف معنی داری بین قبل و بعد از درمان وجود نداشت (05/0 P>). اندکس های دیاستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بودند (05/0 P>) ولی در peak-A-Velocity بطن چپ اختلاف معنی داری قبل و بعد از درمان وجود نداشت (05/0 P>). اندکس های سیستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان افزایش یافته بودند (05/0> p). همچنین MPI و LVMI نیز بعد از درمان ترکیبی کاهش معنی داری را از نظر آماری نشان دادند (05/0> P).

    نتیجه گیری

    طبق یافته های این مطالعه پس از یکسال درمان ترکیبی با دسفرال-دفریپرون در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور پیشرفت قابل ملاحظه ای در بهبود عملکرد سیستولیک و دیاستولیک قلب چپ و عملکرد دیاستولیک قلب راست مشاهده می شود.

    کلید واژگان: بتا تالاسمی ماژور, دسفرال, دفریپرون, اکوکاردیوگرافی}
    Iraj Shahramian
    Background

    Cardiac complications due to iron overload are the most common causes of death in patients with major thalassemia. This study assessed the efficacy of iron chelating by desferal-L1 in improvement of cardiac function in patients with major thalassemia. Methods and Materials : Patients older then 8 years old with major thalassemia that were admitted to hematology ward of Ali-e-Asghar hospital of Zahedan in 2005-2006 and had lower than normal diastolic indices in annual echocardiography were considered as study population. During primary tests, indices of diastolic function of left and right hearts were calculated, using echocardiography with 2D, M-mode and Doppler then the patients were placed on a combination of desferal (30-40mg/kg/day two nights per week) and L1 (deferiprone) (75mg/kg/day, three times a day). At the end of the study, cardiac indices were calculated again. Data were using SPSS software and paired t-test and p <0.05 was considered as significant level.

    Results

    Of 38 patients, who were treated with a combination of desferal-L1, 19 were female with the mean age of 16.9 ± 3.1 and 18 were male with the mean age of 17.3 ± 2.6 years. Diastolic indices of right ventricle had no significant difference before and after treatment except PET/ET which decreased significantly after treatment (p <0.05). Of diastolic indices of left ventricule peak-E-velocity and IVRT and E/A ratio decreased significantly after treatment (p <0.05). t he difference of peak-A-velocity before and after treatment was not significant (p >0.05). Systolic indices of left ventricule increased significantly after treatment (p <0.05).

    Conclusion

    In this study, after one year of treatment with a combination of desferal-L1 in patients with major thalassemia, echocardiography showed improvement in left heart systolic and diastolic function. This combination therapy prevented progression of right ventricular diastolic function abnormality.

  • فرزاد کمپانی، شیلان محمدی، ناصح سیگاری، نوشین هادی زاده، نازیلا رضایی، فردین غریبی
    زمینه و هدف
    تزریق های مکرر در بتاتالاسمی سبب تجمع آهن اضافی در بدن شده که این تجمع در قلب سبب عوارض جدی و مرگ می شود. دفروکسامین یک درمان استاندارد است ولی تزریق روزانه 12-8 ساعت از این دارو بصورت زیر جلدی سبب درد موضعی و عدم پذیرش دارو از جانب بسیاری از بیماران شده لذا نیاز به یک داروی دیگر جهت بهبود سورویوال و پذیرش دارو احساس شد. دفریپرون داروی خوراکی تائید شده بوده سبب دفع آهن از سلولها از جمله میوکارد می شود. هدف این مطالعه مقایسه اثرات دفروکسامین با ترکیب دفریپرون و دفروکسامین بر شاخص های اکوکاردیوگرافی بیماران است.
    روش بررسی
    در این مطالعه با ویژگی کار آزمایی بالینی تصادفی شده 40 بیمارتالاسمیک دارای معیارهای ورود، به دوگروه 20 نفره تقسیم شدند در گروه کنترل تنها دفروکسامین زیر جلدی 6 روز در هفته و در گروه مداخله سه روز دفروکسامین تزریقی و 4 روز در هفته دفریپرون خوراکی تجویز شد. در ابتدا و انتهای مطالعه شاخص های اکوکاردیوگرافی اندازه گیری و با هم مقایسه شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده از تست های آماری t-test و ویلکاکسون استفاده شد.
    یافته ها
    میانگین سن گروه مداخله 1/5±6/15 سال وگروه کنترل 6±1/14 سال بود. اندکس RVD (دیامتر بطن راست) در گروه کنترل mm6/7±7/18 در ابتدای مطالعه و 6/6±8/20 در انتهای مطالعه بود که تفاوت از نظرآماری معنی دار بود. در گروه مداخله RVD در ابتدا 81/5±5/19 و در انتها 7/4±18 بود که تفاوت معنی دار نبود. سایر اندکسها شامل دیامتر انتهای سیستولی و انتهای دیاستولی بطن چپ و دیامتر ریشه آئورت و EF و Fs بطن چپ و همچنین اندکس های دریچه ای دارای تفاوت آماری معنی دار در دو گروه نبود. عوارض دارویی بروز نکرد.
    نتیجه گیری
    تغییر روش درمانی از دفروکسامین تزریقی به روش آسانتر یعنی تجویز یک روز در میان دفروکسامین- دفریپرون خوراکی سبب عوارض قلبی و بدتر شدن اندکس های اکوکاردیوگرافیک نمی شود
    کلید واژگان: تالاسمی ماژور, دفریپرون, دفروکسامین, اندکس های اکوکاردیوگرافیک}
    Kompany F., Mohammadi Sh., Sigari N., Hadizadeh N., Rezaee N., Gharibi F.
    Background And Aim
    Regular blood transfusions in beta thalassemic patients can lead to accumulation of extra iron in the body which may result in cardiac complications and death. Deferrioxamin (DFO) is the standard treatment for this condition but 12-8 hours subcutaneous (SQ) injection of this drug per day can cause local pain which together with lack of patients´ compliance, it is necessary to use another drug to improve the condition of the patients. Deferiprone (DFP), is an approved drug for this purpose and removes iron from cells including cardiac muscle cells. The aim of this study is to compare efficacy of deferrioxamin with that of combined deferiprone and deferrioxamin on echocardiographic indices in beta thalassemic patients.
    Material And Methods
    In this randomized clinical trial 40 thalassemic patients who met the inclusion criteria of this study were divided into two equal groups. Controls group received SQ deferrioxamin for six days/week and intervention group received deferrioxamin for three days/week and deferiprone orally for four days/week. Cardiac indices were measured and compared before and after the study.
    Results
    Mean values of the age of the patients were 15.6±5.1 and 14.1±6 years in the intervention and control group respectively. Right ventricle diameter (RVD) indices in control group was 18.7±7.6 and 20.8±6.6 mm before and after treatment respectively (P<0.05). In the intervention group RVD indices were 19.5±5.8 and 18.0 ±4.7 mm before and after treatment respectively (P>0.05). Other indices such as LVEDD, LVESD, aortic root diameter, EF and Fs of left ventricle and also indices of the heart valves revealed no significant differences between the two groups. We didn’t observe any side effect of the drugs in the patients.
    Conclusion
    We concluded combined therapy with 4 days DFP and 3 days DFO per week did not lead to cardiac complications and deterioration of echocardiographic indices.
  • فریبا رشیدی قادر، مهرنوش کوثریان، حسین کرمی
    سابقه و هدف
    عارضه قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور عمده ترین مشکل تهدید کننده حیات آنان می باشد. برداشت آهن با دسفروکسامین بدلایل متعدد ممکن است مشکل یا ناکافی باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر درمان ترکیبی با دو داروی دسفروکسامین ودفریپرون درمقایسه با درمان تک داروئی با دسفروکسامین برعوارض قلبی این بیماران است.
    مواد و روش ها
    دریک مطالعه کارآزمایی بالینی به روش قبل وبعد،47بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور (24 نفر مرد و 23نفر زن) مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بوعلی با محدوده سنی10- 35 سال که همگی تحت درمان ترکیبی با دو داروی دسفروکسامین و دفریپرون قرار گرفته بودند بررسی گردیدند. همه بیماران قبل و بعد از طی حداقل 6 ماه درمان ترکیبی اکوکاردیوگرافی شدند و اندکس های عملکرد سیستولیک و دیاستولیک شامل LVEF،EPSS،CI،E/A،EF slope & MPI و همچنین آریتمی تعیین گردیدند.بررسی آماری با paired t-test و ضریب همبستگی پیرسون صورت گرفت.
    یافته ها
    متغیرهای که دارای تفاوت معنی داری بوده اند شامل فریتین، اندکس های سییتولیک و اندکس MPI می باشند. فریتین ng/ml 1607±4489 به ng/ml 1347±3306 رسید (p=0.000). LVEFاز 9/3 ±6/67 درصد به 6/2±7/69 درصد رسید ((p=0.04.EPSS از 1/2±9/3 mm به mm3/1±9/2 رسید (p=0.004). CI از 3/0±5/3 به 18/0±6/3رسید (p=0.02). MPI از06/0 ± 37/0 به 05/0± 33/0 رسید (p=0.03). این تغییرات به نفع بهبود عملکرد سیستولیک قلبی می باشند. آریتمی و متغیرهای فونکسیون دیاستولیک نیز بهبود مختصری نمودند که معنی دار نبود.
    استنتاج
    نتایج این بررسی نشان می دهد که درمان ترکیبی با دوداروی دسفروکسامین ودفریپرون باعث کاهش سطح فریتین و بهبود نسبی فونکسیون سیستولیک بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور می شود.
    کلید واژگان: تالاسمی, دسفروکسامین, دفریپرون, عوارض قلبی}
    F. Rashidi Ghader, M. Kosaryan, H. Karami
    Background and
    Purpose
    Cardiac complications in major thalassemia are the most debilitating problem among them. Iron chelating with desferrioxamine, may be difficult or inadequate. The aim of this research is to evaluate the effect of combination therapy with the two drugs "deferiprone & desferrioxamine" on cardiac complications in major thalassemia.
    Materials And Methods
    In a clinical trial study (before & after), 47(24men and 23 women) patients with major thalassemia referred to Booali research center,10 to 35 years old, all of whom were undertaken combination therapy with deferiprone & desferrioxamine, enrolled in this study. Echocardiography was performed for all patients before & after at least 6 months of combination therapy. Echocardiographic systolic & diastolic function indices including LVEF, EPSS, CI&E/A, EF slope & MPI, as well as presence of arrhythmia were obtained. The data were analyzed by paired T Test & Pearson correlation.
    Results
    There were significant changes in ferritin, systolic function& MPI, indicating statistically significant improvement. Ferritin decreased to 3306±1347ng/ml from 4489±1607ng/ml (p=0.000). LVEF increased to 69.7±2.6% from 67.6±3.9% (p=0.04). EPSS decreased to 2.9±1.3mm from 3.9±2.1mm (p=0.004). Cardiac Index increased to 3.6±0.18 from 3.5±0.3 (p=0.02). MPI decreased to 0.33±0.05 from 0.37±0.06 (p=0.03). Arrhythmia & diastolic function were also slightly improved which were statistically nonsignificant.
    Conclusion
    The results showed that combination therapy with the two drugs deferiprone & desferrioxamine led to decrease ferritin level and improve systolic function in patients with major thalassemia.
    Keywords: Thalassemia, Deferiprone, Desferrioxamine, Cardiac dysfunction}
  • مقایسه تاثیرات تجویز دهانی دفریپرون با دفروکسامین زیرجلدی بر کسر تخلیه ای بطنی در بیماران دچار بتاتالاسمی ماژور
    ناهید رئیسی، پوران رئیسی
    مقدمه
    بیماری های قلبی ناشی از اضافه بار آهن همچنان به عنوان دلیل مهم مرگ در بتاتالاسمی ماژور مطرح است. بدین سبب شلاسیون کارآمد آهن برای مدیریت مطلوب بیماران دچار تالاسمی ضرورت دارد. دفروکسامین (DFO) هنوز داروی خط مقدم در درمان این بیماران است، اما متابعت بیماران مانع مهمی در نیل به نتایج درمانی دلخواه است. برخی مطالعات نشان داده اند که دفریپرون (L1) که یک شلاتور دهانی فعال است، در مقایسه با دفروکسامین میزان بالاتری از حفاظت قلبی را فراهم می آورد. حداقل زمان لازم برای این تاثیر، بیش از 6 ماه است. در این مطالعه طی مدت یک سال دو داروی فوق الذکر را از لحاظ میزان حفاظت قلبی مورد مقایسه قرار دادیم.
    روش ها
    این مطالعه بالینی آینده نگر بر روی 48 بیمار در دو گروه مساوی انجام شد. بیماران گروه 1 تنها دفریپرون، و بیماران گروه 2 دفروکسامین دریافت کردند. پس از یکسال، میزان فریتین سرم و کسر تخلیه بطن چپ را در دو گروه مقایسه نمودیم.
    نتایج
    در پایان مطالعه کسر تخلیه ای بطن چپ و میزان فریتین سرم بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (میانگین و انحراف معیار کسر تخلیه ای بطن چپ 62.5±5.5 در گروه 1 و 61.20±5.8 در گروه 2 و پی برابر 0.43 بود، و میانگین و انحراف معیار فریتین سرم در گروه 1 معادل 2354±1200 نانوگرم در سی سی، و 2284±1244 نانوگرم در سی سی در گروه 2 و پی برابر 0.92 بود). نشانه های گذرای گوارشی شایع ترین اثرات نامطلوب استفاده از مصرف دفریپرون بود و هیچ موردی از آگرانولوسیتوز دیده نشد.
    نتیجه گیری
    تک درمانی با L1 طی یک دوره یک ساله از لحاظ محافظت قلبی هیچگونه ارجحیتی بر DFO نداشت. لازم است تا در آینده مطالعات طولی بیشتر با زمان پیگیری طولانی تر در این باره انجام شود.
    کلید واژگان: دفریپرون, دفروکسامین, شلاسیون, کسر تخلیه ای, تالاسمی ماژور}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال