مروری بر داروهای آهن زدا در بیماران تالاسمی وابسته به تزریق خون

سندرمهای تالاسمی از شایع ترین کم خونی های ارثی در جهان محسوب می شوند که به علت اختلال در ساخته شدن زنجیره های هموگلوبین ایجاد می گردند. چنانچه سنتز زنجیره های آلفا کاهش یابد، از ترم آلفا تالاسمی و در صورت نقصان در سنتز زنجیره های بتا از ترم بتا تالاسمی استفاده می گردد. در ایران، تالاسمی از جایگاه ویژه ای برخوردار است زیرا کشور ما بر روی کمربند تالاسمی واقع شده است. در بیماران مبتلا به فرم های شدید این هموگلوبینوپاتی، حیات بیماران وابسته به تزریق خون های مکرر است و پیامد این روش درمانی، انباشته شدن آهن در ارگانهای مختلف بدن مثل قلب، کبدو غدد درون ریز می باشد. رسوب آهن در اندام های حیاتی بدن منجر به اختلال در عملکرد آنها می گردد و در نهایت نارسایی قلبی، سیروز کبدی و آندوکرینوپاتی حادث می شود. به منظور جلوگیری از رسوب آهن در این ارگانها، استفاده از داروهای آهن زدا در این بیماران ضروری می باشد. به طوری که بدون استفاده از این داروها، بقای بیماران تالاسمی کاهش قابل ملاحظه ای می یابد. لذا آشنایی با داروی آهن زدا از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اولین دارو از این گروه دفروکسامین می باشد که غالبا به صورت زیرجلدی و در برخی از موارد به صورت داخل وریدی تزریق می گردد. اولین داروی خوراکی آهن زدا دفریپرون می باشد و در سالهای اخیر داروی دفرازیروکس محبوبیت ویژه ای را در بین بیماران تالاسمی کسب کرده است. در این مقاله مروری در ابتدا کلیاتی درباره اضافه بار اهن وسپس داروهای آهن زدا، خصوصیات مارماکوکینتیکی و عوارض جانبی انها مورد بحث قرار میگیرد.