به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "دیسترس دیابت" در نشریات گروه "پزشکی"

جستجوی دیسترس دیابت در مقالات مجلات علمی
  • داود شجاعی زاده، غلامرضا شریفی زاد، آذر طل *، محمدرضا مهاجری تهرانی، فاطمه الحانی
    مقدمه
    امروزه توانمندسازی بیمار به عنوان یک برنامه موثر در راستای تغییر رفتار در کنترل دیابت به شمار می آید. این مطالعه به منظور بررسی ارزشیابی الگوی توانمندسازی بر بهبود دیسترس دیابت و کنترل دیابت در بیماران دیابتی نوع 2 شهر اصفهان طراحی و اجرا شد.
    روش
    این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی شاهددار بود که 140 بیمار در دو گروه مداخله و مقایسه پس از انجام پیش آزمون با انجام تخصیص تصادفی به روش بلوک های چهارتایی تصادفی شده وارد شدند. در مرحله پیش آزمون، کلیه اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با سلامت و بیماری از بیماران اخذ گردید. سپس افراد گروه مداخله، در پنج گروه چهارده نفری تقسیم شده و در الگوی توانمندسازی با استفاده از استراتژی حل مساله گروهی و حمایت همسالان که براساس سازه های مدل طراحی شده بود شرکت نمودند. افراد گروه مقایسه آموزش رایج مرکز را طبق روال قبل ادامه دادند و به صورت جداگانه بدون تماس با گروه مداخله به تکمیل پرسشنامه ها اقدام نمودند. اهداف توانمندسازی در این مطالعه با مفهوم دیسترس دیابت و کنترل دیابت با شاخص HbA1C مورد بررسی قرار گرفت. در پیگیری بلافاصله و سه ماه بعد ابزار دیسترس دیابت بررسی گردید. برای تجزیه و تحلیل داده از نرم افزار آماری SPSS v.11.5 و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد.
    یافته ها
    دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک با یکدیگر تفاوت معناداری نداشتند (05/0)
    کلید واژگان: برنامه آموزشی, الگوی توانمندسازی, دیسترس دیابت
    Dr Davood Shojaeezadeh
    Introduction
    Patient empowerment is an effective way to reach behavioral changes in diabetes control. The purpose of this study was conducted to investigate the effect of the educational program based on the empowerment model on distress and diabetes control in patients with type 2 diabetes.
    Methods
    A RCT was conducted with 140 patients with type 2 diabetes randomly allocated to intervention and control group. In the intervention group, patients were divided to five groups with 14 patients in each group and participated in the empowerment model-based education program. In the control group, the traditional education was held. Patients’ empowerment and diabetes control were assessed using the diabetes distress questionnaires and HbA1C, respectively.
    Results
    It was revealed that a diabetes distress was reduced significantly in the intervention group in comparison to the control group. It was also found that with decreasing diabetes distress, the level of HbA1C diminished in the intervention group.
    Conclusion
    Education based on the empowerment model in the intervention group resulted in reducing diabetes distress and improving diabetes control in comparison to the traditional education.
    Keywords: Educational program_empowerment model_diabetes distress_type 2 diabetes_HbA1C
  • آذر طل، غلامرضا شریفی راد، احمدعلی اسلامی، داود شجاعی زاده، فاطمه الحانی، محمدرضا مهاجری تهرانی
    مقدمه
    با عنایت به ماهیت مزمن بیماری دیابت و تاثیر قابل ملاحظه آن بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا، مطالعه ای با هدف بررسی عوامل پیش بینی کننده کیفیت زندگی در این بیماران به منظور برنامه ریزی مداخلات در حوزه ارتقای سلامت طراحی شد.
    روش ها
    این بررسی، یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که بر روی 140 بیمار دیابتی نوع 2 تحت پوشش مرکز دیابت ام البنین شهر اصفهان انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه چند وجهی شامل اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با بیماری (12 گویه)، ابزار استاندارد اندازه گیری دیسترس دیابت (17 گویه)، ابزار استاندارد اندازه گیری خودکارامدی بیماران دیابتی (8 گویه) و ابزار استاندارد کیفیت زندگی اختصاصی بیماران دیابتی (15 گویه) بود. اطلاعات پس از جمع آوری، توسط نرم افزار SPSS نسخه 5/11 با استفاده از آزمون های 2χ، t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، ضریب همبستگی Pearson و تحلیل رگرسیون چند متغیره مورد بررسی قرار گرفت.
    یافته ها
    متغیرهای دیسترس دیابت (001/0 < P) و خودکارامدی (001/0 < P) با کیفیت زندگی بیماران دیابتی ارتباط آماری معنی دار داشت. میزان R2 (توان پیش گویی کنندگی) در این مطالعه 66/0 بود. مدل رگرسیون چند متغیره، متغیرهای اثرگذار بر خودمدیریتی تعدیل شده برای سایر متغیرها را دو متغیر دیسترس دیابت (01/0 = P، 277/0- = ß) و خودکارامدی (001/0 < P، 161/0 = ß) نشان داد.
    نتیجه گیری
    بر اساس نتایج این مطالعه ضروری است که در برنامه ریزی مداخلات ارتقای سلامت در حوزه دیابت، توجه کافی به منظور اثربخشی و کارامدی بیشتر مداخلات انجام شده، به دو متغیر خودکارامدی و دیسترس دیابت مبذول شود.
    کلید واژگان: دیابت نوع 2, عوامل پیش بینی کننده, کیفیت زندگی, دیسترس دیابت, خودکارامدی
    Azar Tol, Gholamraza Sharifirad, Ahmad Ali Eslami, Davood Shojaeizadeh, Fatemeh Alhani, Mohammadreza Mohajeritehrani
    Background
    According to chronicity of diabetes and its effect on quality of life, in this study, we aimed to determine some predicting factors of quality of life in patients with type 2 diabetes. Our findings would facilitate planning intervention programs in health promotion field.
    Methods
    This cross-sectional study assessed some predicting factors of quality of life among 140 diabetic patients affiliated to an outpatient diabetic center in Isfahan (Iran) in 2011. The instrument for data collection was a multidimensional scale including sociodemographic and health-related data (12 items), diabetes distress (17 items), self-efficacy (8 items), and quality of life (15 items). The collected data was analyzed by statistical tests in SPSS11.5.
    Findings
    Our findings showed that some variables such as diabetes distress (P < 0.001) and self-efficacy (P < 0.001) had statistically significant relations with quality of life. The predictive power (R2) was equal to 0.66 in this study. In the multivariate regression model adjusted for other factors, self-management was found to be affected by diabetes distress (β = -0.277; P = 0.01) and self-efficacy (β = 0.161; P < 0.001). Pearson's correlation coefficient revealed that diabetes distress had a linear and reverse with quality of life (r = -0.341; P < 0.001). On the other hand, self-efficacy had a linear and direct relationship with quality of life (r = 0.63; P < 0.001).
    Conclusion
    This study proposed decreasing diabetes distress and enhancing self-efficacy as important factors in improving quality of life and planning interventional programs among patients with type 2 diabetes.
    Keywords: Type 2 Diabetes_Predictive Factors_Quality of Life_Diabetes Distress_Self_Efficacy
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال