جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "ضد التهاب غیر استروئیدی" در نشریات گروه "پزشکی"

هدف از انجام پژوهش حاضر  بررسی الگوی مصرف منطقی داروهای مسکن تزریقی  اعم از اپیویید  و غیر اپیویید در بیماران بستری در بخش های جراحی و اورژانس بیمارستان امام سجاد رامسر بوده است.

این مطالعه به شکل توصیفی و گذشته نگر، در بهار و تابستان 1395، بر روی 1181 پرونده بیماران دریافت کننده داروی مسکن تزریقی بستری شده در بخش های اورژانس و جراحی انجام شد. اطلاعات مختلف شامل اندیکاسیون ، دوزاژ و مدت زمان دریافت دارو ثبت گردیده و با گایدلاین AHFS مقایسه شد.

از بین 1181 نمونه، 506 نفر در بخش اورژانس  و 675 نفر در بخش جراحی بستری بودند. بیشترین اندیکاسیون مصرف داروهای مسکن تزریقی  به ترتیب مربوط به   تروما، درد ناشی از سرطان ،درد قفسه سینه  و دیسک کمر بوده است. 568 نفر دریافت کننده داروی  اپیویید و 341 نفر دریافت کننده داروی غیر اپیویید بوده اند و 272 نفر نیز مصرف کننده اپیویید و غیر اپیویید باهم بوده اند. بیشترین میزان تجویز در بین اپیوییدها مربوط به مورفین  و در بین داروهای غیر اپیویید مربوط به  کتورولاک بوده است. در نهایت،62/23 % تجویزها با گایدلاین سازگاری داشته و 37/76 % تجویز ها فاقد سازگاری با گایدلاین بوده است .

  با توجه به میزان بالا عدم تطابق داروهای تجویزی با گایدلاین ، به نظر می رسد  که باید توجه بیشتری در زمینه ارایه اطلاعات لازم به کادر درمانی  درخصوص تجویز و نحوه صحیح مصرف  این داروها صورت گیرد.

ضد التهاب های غیراستروییدی (NSAIDs) جزو داروهای پرمصرفی هستند که تجویز آن به راحتی تحمل می شود. شایع ترین عارضه این داروها مشکلات گوارشی است. تخمین زده می شود که این عوارض در مرگ 15-10 درصد بیماران بستری نقش داشته باشد. این داروها یکی از علل اصلی خونریزی از دستگاه گوارش فوقانی و دومین عامل ایجاد اولسر می باشند. هدف از این مطالعه تعیین مدت زمان مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی، شاخص های پیش آگهی و فراوانی آلودگی به هلیوباکترپیلوری در مبتلایان به اولسر پپتیک خونریزی دهنده مراجعه کننده به بیمارستان فاطمیه سمنان طی سال های 82-1376 است.
این تحقیق با روش بررسی توصیفی بر روی بیماران مبتلا به اولسر پپتیک که با خونریزی گوارشی مراجعه کرده بودند صورت گرفت. مشخصات این بیماران از نظر سن، علل خونریزی، سابقه و مدت زمان مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی، محل زخم، آلودگی به هلیکوباکترپیلوری و عوامل تعیین کننده پیش آگهی با استفاده از آزمون های Chi-square و T تجزیه و تحلیل شد.
92 بیمار دارای سابقه مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروییدی با میانگین سنی66.1±3.1 (± انحراف معیار) با 105 بیمار فاقد چنین سابقه ای با میانگین سنی 62.3±4.7 مقایسه شدند. بیماران گروه اول مسن تر بودند (p<0.0001). در هر دو گروه اولسر اثنی عشر و ابتلای مردان شیوع بیشتری داشت. نسبت اولسر اثنی عشر به معده در گروه دوم بیش از 2.1 بود. در بیمارانی که سابقه مصرف بیش از یک هفته دارو را داشتند شیوع زخم اثنی عشر و معده و ابتلاء هر دو جنس به طور یکسان دیده شد.از نظر شدت، پیش آگهی و مرگ و میر تفاوتی بین دو گروه مشاهده نگردید، موقعیت هلیکوباکترپیلوری در گروه های مصرف کننده و غیرمصرف کننده و اولسرهای ناشی از NSAIDs یکسان بود.
مصرف NSAIDs نقشی در پیش آگهی و مرگ و میر در خونریزی از اولسر ندارد.

بیماری آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت خارجی آرنج ناشی از به کارگیری بیش از حد عضلات ساعد و کشش حاد یا مزمن تاندون اکستانسور کارپی رادیالیس برویس پدید می آید. از آنجا که معیار مورد توافقی برای درمان این بیماری وجود ندارد، مطالعه حاضر به منظور مقایسه تاثیر چهار روش درمان غیر جراحی در این بیماری، طراحی و در سال 1382 در شهر کرد انجام شد.
این کارآزمایی بالینی دو سو کور، اثر بخشی چهار شیوه درمان غیر جراحی را در این بیماری مقایسه کرد. روش های درمانی شامل: 1- تزریق موضعی کورتیکواستروئید (20 میلی گرم متیل پردنیزولون + لیدوکائین)، 2- داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (500 میلی گرم ناپروکسان 2 بار در روز به مدت 2 هفته)، 3- نوارهای حمایت کننده ساعد، 4- فیزیوتراپی وتمرین های پیشرونده بودند که بر روی 120 بیمار (4 گروه 30 نفره) با میانگین سنی 37 سال انجام شد. آرنج تمام بیماران به مدت 2 هفته توسط گچ بی حرکت نگاه داشته و سپس به آن ها توصیه شد که از حرکات تکراری دست مبتلا به مدت 21 روز پرهیز کنند. اولین ارزیابی قبل از درمان انجام و اطلاعات به دست آمده ثبت شد. ارزیابی کلی از نظر بهبودی (توسط یک معیار 24 واحدی) در ماه های اول، سوم، ششم و نهم پس از درمان صورت گرفت وداده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 12 و آزمون تی زوج تجزیه و تحلیل شدند.
در اولین ارزیابی میانگین امتیاز محاسبه شده در تمام گروه ها 04/19 بود و در پی گیری بیماران در پایان اولین ماه پس از درمان، میانگین امتیاز به ترتیب برای چهار گروه برابر با: 6، 8، 11 و 12، در پایان ماه سوم: 9، 11، 8 و 8، در پایان ماه ششم: 9، 8، 5 و 6 و بالاخره در پایان ماه نهم: 8، 8، 5 و 3 بود که تفاوت میانگین تمامی آن ها به جز در پایان ماه سوم از نظر آماری معنی دار شد (P=0.05). هم چنین امتیاز نهایی ماه اول با قبل از درمان در گروه درمان با کورتیکواسترویید بیشترین تفاوت را نسبت به گروه های دیگر نشان داد (P=0.001). در پایان ماه نهم گروه فیزیوتراپی بیشترین تغییر در امتیاز نهایی را داشت که این یافته هم از نظر آماری معنی دار بود (P=0.05).
تزریق موضعی کورتیکواستروئیدیک شیوه بسیار کارآمد برای تخفیف درد بیماری آرنج تنیس بازان است، اما عود بیماری در این روش طی سه ماه شایع است. نتایج در انتهای ماه نهم در گروه درمان با ورزش و فیزیوتراپی بهتر بود. بنابراین به نظر می رسد تزریق اولیه کورتیکواستروئید همراه با ادامه درمان با فیزیوتراپی به مدت طولانی، درمان مطلوب غیر جراحی این بیماری باشد.