به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « محدودیت حرکتی » در نشریات گروه « پزشکی »

  • فروزان توان، مهسا یاراللهی، نگین چهره نگار، عبدالرحیم اسداللهی*
    اهداف

    یکی از پیامدهای سالخوردگی جمعیت، افزایش سندرم فرتوتی است. این سندرم می تواند با تهدید تعادل و تحرک سالمندان بر زندگی مستقل و فعالیت های اجتماعی آنان اثرات سویی داشته باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر تمرینات کوتاه مدت وضعیتی تعادلی بر تعادل و محدودیت های عملکردی در زنان سالمند مبتلا به سندرم فرتوتی است.

    مواد و روش ها

    مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر بر روی 54 زن سالمند که براساس مقیاس فرتوتی فراید مبتلا به سندرم فرتوتی بودند، انجام شد. شرکت کنندگان از یکی از مراکز روزانه سالمندان شهر شیراز به صورت تصادفی ساده انتخاب و به دو گروه آزمایش (27 نفر) و کنترل (27 نفر) تقسیم شدند. برای گروه آزمایش 12 جلسه تمرینات کوتاه مدت وضعیتی تعادلی برگزار شد. داده ها با استفاده از شاخص سندرم فرتوتی فراید، پرسش نامه ترس از سقوط و محدودیت حرکتی، آزمون کوتاه تعادل برگ در ابتدای مطالعه و پایان مداخله جمع آوری شد و با استفاده از نسخه 25 نرم افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند

    یافته ها

    میانگین سنی شرکت کنندگان 66/77 سال بود و 94/4 درصد شرکت کنندگان حداقل به یک بیماری مزمن مبتلا بودند. به دنبال اجرای مداخله در میانگین نمرات شاخص های فعالیت فیزیکی و مدت زمان راه رفتن از مقیاس فرتوتی فراید، تعادل و محدودیت حرکتی سالمندان در گروه آزمایش بهبود معنادار دیده شد. مداخله نتوانست تاثیر معناداری بر سایر شاخص های فرتوتی فراید یعنی کاهش وزن ناخواسته، خستگی روحی و قدرت چنگش دست در گروه آزمایش ایجاد کند.

    نتیجه گیری

     تمرینات وضعیتی تعادلی باعث بهبود قابل توجه شاخص های فیزیکی فرتوتی، محدویت حرکتی و عملکردی در فعالیت های روزمره زندگی در سالمندان فرتوت شود.

    کلید واژگان: سالمندان فرتوت, سقوط, محدودیت حرکتی, ورزش}
    Foruzan Tavan, Mahsa Yarelahi, Negin Chehrehnegar, Abdolrahim Asadollahi*
    Objectives

     Increasing frailty syndrome is one consequence of the aging population. Frailty syndrome can adversely affect the independent life and social activities of the elderly by threatening their balance and mobility. This study aimed to investigate the effect of short-term postural-balance training on balance and functional limitations in elderly women with frailty syndrome.

    Methods & Materials

    The present clinical trial study was performed on 54 elderly women with frailty syndrome. Participants were randomly selected from one of the daycare centers for the elderly in Shiraz and were divided into two groups intervention (n=27) and control (n=27). For the intervention group, 12 sessions of short-term postural-balance exercises were held. Data were collected using the Fried Frailty Index, berg balance scale (BBS-9), and the survey of activities and fear of falling in the elderly (SAFE) Questionnaire at the beginning of the study and the end of the intervention and analyzed using SPSS software v. 25.

    Results

     The mean age of participants was 66.77 years, and 94.4% had at least one chronic disease. Following the intervention, there was a significant improvement in the mean scores of frailties such as physical activity, walk time, balance, and motor limitation of the elderly in the intervention group. In contrast, the intervention could not significantly affect other frailty indicators, i.e., unwanted weight loss, exhaustion, and grip strength in the intervention group

    Conclusion

     Postural-balance exercises significantly improve the physical characteristics of malnutrition and motor and functional limitations in daily life activities in the elderly.

    Keywords: Frail elderly, Frailty syndrome, Falling, Mobility limitation, Exercise}
  • اعظم جعفری، نیره امینی ثانی*، ندا گیلانی، مرتضی شمشیرگران، لاون راستگو، محمود خدامرادی
    پیش زمینه و هدف
    سالمندی، با تغییرات فرسایشی تدریجی در بیشتر دستگاه ها و عملکردهای فیزیولوژیک بدن همراه است. هدف مطالعه حاضر بررسی عملکرد حرکتی و عوامل مرتبط با آن در افراد 50 سال و بالاتر شهر بوکان سال 1396 هست.
    مواد و روش کار
    در این مطالعه مقطعی 1201 فرد 50 سال و بالاتر به صورت نمونه گیری طبقه ای از مراکز بهداشتی- درمانی شهر بوکان وارد مطالعه شدند. اطلاعات جمع آوری شده شامل خصوصیات دموگرافیک، وضعیت اقتصادی -اجتماعی، سقوط، وضعیت بینایی و شنوایی، بیماری های همراه، شاخص توده بدنی (BMI)، فعالیت فیزیکی (PASE)، حمایت اجتماعی (DSSI)، وضعیت شناختی (MMSE)، افسردگی (CES-D-10) و نیز ارزیابی عملکرد حرکتی توسط سنجش زمان انجام آزمون برخاستن و راه رفتن (TUG) و محدودیت حرکتی با پرسشنامه 10 سوالی (MOS-PF) از بدون محدودیت تا دارای محدودیت شدیدی مورد ارزیابی قرار گرفتند. به منظور تحلیل نتایج از آزمون های تحلیل واریانس، رگرسیون خطی و لجستیک استفاده شد.
    یافته ها
    میانگین عملکرد حرکتی در بین افراد 53/3/±7/10 ثانیه بود، 2/14 درصد افراد دارای محدودیت حرکتی شدید بودند. نتایج نشان داد که متغیرهای BMI، فعالیت فیزیکی، ترس از سقوط، وضعیت اقتصادی و وضعیت شغلی ارتباط معنی دار با عملکرد حرکتی داشتند (به ترتیب 148/0، 0140/0، 3/0، 495/1- 638/1β=). همچنین سن، جنس، اختلال شناختی، افسردگی، حمایت اجتماعی، وضعیت بینایی ارتباط معنی دار با محدودیت حرکتی نشان داد (به ترتیب 048/1،.415/0، 922/0، 357/0، 929/0، 631/0 OR =).
    بحث و نتیجه گیری
    نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که عوامل روان شناختی، دموگرافیک- اجتماعی از پیش بینی کننده های قابل اعتماد بر عملکرد و محدودیت حرکتی و درنتیجه استقلال و کیفیت زندگی افراد 50 سال و بالاتر است. بنابراین به نظرمی رسد که بهبود عوامل تعیین کننده روش موثری برای حفظ عملکرد حرکتی و سلامتی این افراد باشد.
    کلید واژگان: عملکرد حرکتی, محدودیت حرکتی, عوامل روان شناختی, عوامل اپیدمیولوزیکی, سالمندی}
    Azam Jafari, Nayereh Amini Sanayi*, Neda Gilani, Morteza Shamshirgan, Lavan Rastgo, Mahmoud Khamandari
    Background & Aims
    Aging is associated with gradual erosive changes in the physiological function of many systems of the body. Ths study aimed to examine the physical functioning and limitation and its related factors in people aged 50 and older in Bukan, 2017.
    Materials & Methods
    In this cross-sectional study 1201 elderly people aged 50 years and up were recruited from health recentres in Bukan city using stratified random sampling. Study information were collected by trained interviewers including demographic characteristics, socioeconomic status, fall history, visual and hearing status, comorbidities, BMI, physical activity (PASE), social support (DUKE), cognitive function (MMSE) and depression (CES-D-10) as well as physical functioning which was assessed by TUG test and and mobility limitation which was assessed using a 10 items questionnaire (MOS-PA). To analyze the data, we used various testes including analysis of variance, linear regression and logistic regression models.
    Results
    The mean of the physical functioning was 10.7 ± 3.53 seconds, and 14.2% of study participants had a severe physical limitation. The results showed that BMI, physical activity, fear of fall, economic and job status were significantly associated with physical function (respectively, β= 1.638-1.495- 0.3- 0.014- 0.148). Also, age, sex, cognitive function, depression, social support, visual status had a significant correlation with physical limitation (respectively OR=0.631- 0.929- 0357- 0.922- 0.415- 1.048).
    Conclusion
    The results of this study indicate that psychological and socio-demographic factors are predictors of physical functioning and limitation in older adults. Therefore, it seems that improving the determinants factors, due to the better life and health in older adults.
    Keywords: physical functioning, mobility limitation, epidemiological factors, psychological, factors older adult}
  • مرتضی طاهری*، خدیجه ایران دوست، مسعود میرمعزی، زینب طاهری
    زمینه و هدف

    سالمندی با افزایش محدودیت حرکتی و متعاقب آن سقوط همراه است. انجام دادن تمرین های بدنی معمولی برای سالمندان دارای محدودیت حرکتی دشوار است. بنابراین هدف از اجرای این مطالعه بررسی تمرین های ذهنی، یوگا و کوک سان دو (KSD) بر آزمون های عملکردی در سالمندان دارای محدودیت حرکتی بود.

    روش بررسی

    آزمودنی های تحقیق مشتمل بر هشتاد زن سالمند با محدودیت حرکتی و میانگین سنی 2٫92 ± 68٫46 بودند که داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به طور تصادفی به سه گروه آزمایشی و یک گروه گواه تقسیم شدند. گروه های آزمایشی در برنامه تمرینی KSD، ذهنی و یوگا به مدت چهار ماه، دو جلسه در هفته شرکت کردند. در هر چهار گروه، آزمون لک لک برای سنجش تعادل ایستا، آزمون زمان برخاستن و رفتن برای اندازه گیری تعادل پویا، آزمون نشستن و دسترسی برای سنجش اندازه گیری انعطاف پذیری، آزمون صندلی ایستاده برای سنجش قدرت عضلانی پایین تنه و پاها، قبل و بعد از دوره درنظرگرفته شده اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS در سطح معنا داری 0٫05 تجزیه وتحلیل شدند.

    یافته ها

    نتایج تحقیق نشان داد که تمرین های KSD و یوگا تاثیر معناداری بر آزمون های عملکردی (تعادل ایستا، تعادل پویا، انعطاف پذیری و قدرت عضلانی پایین تنه و پاها داشت (0٫05≤p)؛ اما درباره تمرین های ذهنی، تاثیر معنی داری بر آزمون های عملکردی در سالمندان زن دارای محدودیت حرکتی مشاهده نشد.

    نتیجه گیری

    بر اساس یافته های این پژوهش، تمرین های منتخب یوگا و KSD توانسته تعادل، انعطاف بدنی و قدرت عضلات در اندام تحتانی زنان سالمند را بهبود ببخشد و احتمالا با افزایش کارایی سیستم حرکتی، عصبی و تقویت سازوکار گیرنده های عمقی عضلات و مفاصل، موجب بهبود تعادل و عملکرد سالمندان شود. با توجه به نتایج تحقیق حاضر، تمرین های بدنی منظم یوگا و KSD از راهکارهای مناسب برای افزایش تعادل سالمندان محسوب می شود.

    کلید واژگان: یوگا, ذهنی, سالمند, محدودیت حرکتی}
    Morteza Taheri*, Khadijeh Irandoost, Masoud Mirmoezzi, Zeinab Taheri
    Background & Objective

    Aging is a natural process concerning the physiological and psychological changes in humans over a period of time. Increasing prevalence of aging has recently been reported in Iran and it predicted to be increased tremendously by 2031. Aging affects the physiological systems associated with balance. The flexibility, strength and balance training program for the elderly can reduce the risk factors of falling with increasing muscle strength, flexibility, balance, coordination, reaction speed and deep sensation in walking, and enhance the performance of the elderly in daily life. Elderly people are not able to perform any kind of activity due to some physiological, physical and motor limitation. Meanwhile, Tai Chi, Pilates and Yoga are activities that good for the elderly. However, the main question is whether the Yoga, Kouk Sun Do (KSD) and mental exercises that result from any extreme physical exertion stress for the elderly can play a significant role in general health by promoting balance, muscular and flexibility, which is one of the main factors in improving the performance of elderly people with mobility limitation. Therefore, the aim of this study was to investigate the effects of mental practice, yoga and KSD exercises on functional tests in elderly with mobility limitation.

    Methods

    A total of 80 elderly women (68.46 ± 2.92) with mobility limitation voluntarily participated in four groups (n=20 in each group). Experimental groups participated in the KSD, Mental and Yoga exercises for four months, two sessions a week. Stork test for static balance timed get up and go test for dynamic balance sit and reach test for flexibility, standing chair test for muscle strength of lower body and legs were performed before and after intervention. Inclusive criteria were women aged above 65 years, mobility limitation, no limitation of mobility due to amputation, score 7 and above in the abbreviated mental test (AMT) psychological health test, and lack of a regular exercise program in the past six months. Exclusive criteria were absence if subjects in training sessions. The survey of activities and fear of falling in the elderly (SAFE) were used to enter elderly with mobility limitation. In implementing the mental training protocol, participants first filled out the movement imagery questionnaire–revised (MIQ–R) to measure motion visual and visual imaging ability and the imaging scores were less than 1 omitted in the research. Levene test was used to determine the homogeneity of variances and two–way repeated–measures ANOVA was used to compare the groups at a significance level of 0.05.

    Results

    Based on the results of two–way repeated–measures ANOVA, there was a significant difference between KSD, mental, yoga and control groups (p≤0.05). There was also a significant difference in functional tests (static balance, dynamic balance, flexibility and muscular strength) of the elderly before and after intervention (p≤0.05). The results of Bonferroni test showed a significant difference in KSD and yoga groups compared to the control group. 

    Conclusion

    Results of the study suggested that performing the yoga and KSD practice protocol improves the static balance, dynamic balance, physical flexibility and muscular strength of elderly women with mobility limitation. Elderly people can get profit from yoga and KSD training with no extra need to any special facilities.

    Keywords: Yoga, Mental, Elderly, Mobility Limitation}
  • سوده اریش *، مهدی محمدزاده، مینو ایلخانی پور، فرین بابایی
    زمینه و هدف
    استرس اکسیداتیو با تاثیر بر سیستم عصبی، موجب اختلال در فرآیندهایی ازجمله یادگیری و حافظه می شود. همچنین استفاده از داروهای شیمیایی برای درمان افسردگی ناشی از استرس اغلب با تضعیف حافظه همراه است. در مطالعه حاضر، اثرات عصاره هیدروالکلی ریشه گیاه نوروزک (Salvia leriifolia) به عنوان آنتی اکسیدان، به همراه داروی ضدافسردگی فلوکسامین بر حافظه فضایی موش های صحرایی نر تحت استرس بی حرکتی بررسی گردید.
    روش بررسی
    در این مطالعه تجربی، 25 سر موش صحرایی نر بالغ (با میانگین وزنی 170 گرم) به طور تصادفی به 5 گروه پنج تایی تقسیم شدند. حیوانات با غلظت های مختلف دارو و عصاره به روش خوراکی به مدت 21 روز تیمار شدند. در پایان دوره تیمار، جهت بررسی شاخص های رفتاری، از ماز شعاعی 8 بازویی استفاده گردید. همچنین میزان مالون دی آلدئید و کاتالاز در هموژنای بافت مغز و مقادیر گلوکز و کورتیزول در خون اندازه گیری شد. تحلیل داده ها به کمک آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و پس آزمون توکی صورت گرفت.
    یافته ها
    حافظه فضایی در موش های تحت استرس بی حرکتی (گروه شاهد)، کاهش معنی داری را در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. تجویز عصاره ریشه نوروزک سبب بهبود حافظه فضایی در گروه دریافت کننده عصاره و گروه عصاره - دارو نسبت به گروه شاهد و فلوکسامین شد. همچنین عصاره ریشه نوروزک باعث بهبود حافظه کاهش یافته ناشی از فلوکسامین، افزایش کاتالاز، کاهش مالون دی آلدئید، گلوکز و کورتیزول در گروه های تحت تیمار عصاره و گروه عصاره - دارو نسبت به گروه شاهد گردید.
    نتیجه گیری
    نتایج نشان داد استرس بی حرکتی و تجویز فلوکسامین جهت درمان افسردگی ناشی از استرس، منجر به تضعیف حافظه فضایی شده است؛ درحالی که عصاره ریشه نوروزک به علت خاصیت آنتی اکسیدانی قوی باعث بهبود حافظه در تمام گروه ها شد.
    کلید واژگان: محدودیت حرکتی, حافظه فضایی, نوروزک, فلوکسامین, ماز شعاعی}
    Soudeh Erish *, Mehdi Mohammadzadeh, Minoo Ilkhanipour, Farrin Babaei
    Background And Objectives
    Oxidative stress causes damage in processes, such as learning and memory through affecting the nervous system. Also, using chemical drugs for treatment of stress-induced depression is often associated with attenuation of memory. In the present study, the effect of hydroalcoholic extract of Noroozak (Salvia leriifolia) root as an antioxidant along with antidepressant drug, fluvoxamine, were investigated on the spatial memory of male rats under immobilization stress.
    Methods
    In this experimental study, 25 adult male rats (mean weight, 170g), were randomly divided into five groups of 5 each. The animals were orally treated with different doses of drug and extract for 21 days. At the end of the treatment period, a radial 8-arm maze was used to investigate the behavioral indices. Also, malondialdehyde and catalase levels in the brain tissue homogenate and glucose and cortisol levels in blood, were measured. Data analysis was carried out using one-way analysis of variance and post-hoc Tukey’s test.
    Results
    Spatial memory in the rats under immobilization stress (sham group) showed a significant decrease as compared to the control group. Administration of extract of Noroozak root improved the spatial memory in the groups receiving extract and extract-drug compared to sham and fluvoxamine groups. Also, the extract of Noroozak root improved the flovoxamine-induced attenuation of memory, increased catalase, and decreased malondialdehyde, glucose, and cortisol in the groups under treatment with extract and extract-drug compared to sham group.
    Conclusion
    The findings showed that immobilization stress and fluvoxamine administration for the treatment of stress-induced depression resulted in attenuation of spatial memory; while, the extract of Noroozak root improved memory in all groups due to powerful antioxidant property.
    Keywords: Restraint, Physical, Spatial memory, Salvia leriifolia, Fluvoxamine, Radial maze}
  • مصطفی ضیایی، وحید ذوالاکتاف
    مقدمه
    آزمون حرکات عملکردی (Functional Movement Screen یا FMS) مجموعه ای متشکل از هفت آزمون می باشد که جهت شناسایی افراد در معرض آسیب معرفی شده است. گاهی محدودیت در منابع یا زمان، امکان انجام کامل این آزمون را نمی دهد. تحقیق حاضر با هدف تعیین روایی کاربرد آزمون دیپ اسکات (Deep Squat یا DS) به جای FMS انجام شد.
    مواد و روش ها
    جامعه آماری این مطالعه شامل تمامی 524 آتش نشان شاغل در شهر اصفهان بود. ابتدا از نمونه ها آزمون های DS و FMS به عمل آمد و سپس از تحلیل منحنی مشخصه عملکرد (Receiver Operating Characteristic یا ROC) برای تعیین نقطه برش آزمون DS و از آزمون Logistic regression برای تعیین احتمال درستی پیش بینی استفاده گردید.
    یافته ها
    بر اساس تحلیل ROC، میزان حساسیت (تشخیص صحیح) و یک منهای ویژگی (تشخیص غلط) در بهینه ترین نقطه برش آزمون DS، به ترتیب 92/0 و 55/0 به دست آمد. تحلیل Logistic regression نشان داد، افرادی که نمرات صفر و 1 را در آزمون DS کسب کردند، 9 برابر بیشتر از دارندگان نمرات 2 و 3 شانس دارند که در FMS نمره کمتر از 14 بگیرند. نتیجه‎گیری: در صورت کمبود وقت و منابع به خصوص هنگام غربالگری جمعیت های بزرگ، می توان از آزمون DS به جای FMS استفاده نمود. با توجه به وجود 55/0 تشخیص غلط افراد در معرض نمره کمتر از 14 در FMS، هنوز نیاز است که برای تشخیص دقیق تر، آزمون FMS را برای آن ها اجرا کرد. با اجرای چنین روندی، حدود 30 تا 40 درصد در وقت و منابع صرفه جویی می شود.
    کلید واژگان: دیپ اسکات, محدودیت حرکتی, آسیب, پیش بینی, بررسی میزان خطر}
    Mustafa Ziaei, Vahid Zolaktaf
    Introduction
    Functional movement screen (FMS), a seven-test battery, has been introduced to identify individuals at risk of injury. It is sometimes impossible to use the whole FMS battery, due to the limitations of time or resources. In this study, we studied how much it was valid to use deep squat (DS) test as an alternative for FMS.
    Materials and Methods
    Target population included all 524 firefighters operating in Isfahan City, Iran. They accomplished DS and FMS tests. The cut-point of DS was determined using receiver operating characteristic (ROC) curve, and its predictive accuracy was determined via logistic regression analysis (LRA).
    Results
    ROC curve revealed that based on the best DS cut-point, the value of sensitivity (true positive) was 0.92, and the value of "1 - specificity" (false positive) was 0.55. LRA showed that, compared to holders of 2 and 3 DS scores, holders of 0 and 1 scores were nine times more likely to obtain score less than 14 in FMS.
    Conclusion
    Findings of this study supports the alteration of FMS by DS in case of limitation of time and resources, especially when examining big populations. Due to false positive rate of 0.55 for subjects scoring 14 or less in FMS, it is still necessary to execute the FMS for them for accurate verification. Such an approach will save about 30 to 40 percent of time and resources
    Keywords: Mobility limitation, Injury, Prediction, Risk assessment}
  • رقیه محمدی *، سعید طالبیان، سمانه علی آبادی، سعید یکانی نژاد، محمدرضا هادیان
    هدف
    عضلات پلانتارفلکسور نیروی جلوبرنده بدن را در نیمه دوم مرحله ایستایش راه رفتن مهیا می کنند، هر گونه نقص در بازده این عضلات منجر به نیروی جلوبرنده بدن ناکافی در مرحله push off در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن می گردد، بنابراین استفاده از استراتژی های لازم برای بهبود بازده عضلات پلانتارفلکسور حائز اهمیت می باشد. این مطالعه تاثیر شیب ها و سرعت های مختلف بر فعالیت الکترومیوگرافی عضله گاستروکنمیوس داخلی حین راه رفتن در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن را بررسی کرده است.
    مواد و روش ها
    19 بیمار سکته مغزی (13مرد / 6زن: با میانگین سن: 54/7±37/55 سال و شاخص توده بدنی: 52/4±10/29 کیلوگرم بر مترمربع) در سرعت های مختلف (سرعت انتخابی، سرعت انتخابی +20%، سرعت انتخابی +40%) و شیب های مثبت مختلف (صفر، سه و شش درجه) روی تردمیل راه رفتند و فعالیت الکترومیوگرافی (RMS) عضله گاستروکنمیوس داخلی در مرحله push off راه رفتن ثبت گردید.
    یافته ها
    از مدل خطی مختلط برای آنالیز استفاده شد و فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی با افزایش سرعت راه رفتن در سمت مبتلا افزایش پیدا کرد (05/0>p)، هم چنین فعالیت این عضله در سمت غیر مبتلا با افزایش شیب تردمیل افزایش پیدا نمود (05/0>p)، ولی فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی در سمت مبتلا با افزایش شیب، افزایش پیدا نکرد (05/0p>).
    نتیجه گیری
    به نظر می آید که افراد بیمار سکته مغزی مزمن استراتژی های مختلفی در هر سمت بدن در سرعت ها و شیب های مختلف به کار می گیرند
    کلید واژگان: سکته مغزی, الکترومیوگرافی, تست ورزش, راه رفتن, محدودیت حرکتی}
    Roghayeh Mohammadi *, Saeed Talebian, Samaneh Aliabadi, Saeed Yekaninejad, Mohammad Reza Hadian
    Introduction
    Plantarflexor muscles produce propulsive force in the second half of stance phase; deficient motor output from these muscles would lead to inadequate propulsion at push off phase of gait following stroke. It is important to develop strategies to improve plantarflexor output. This study examined the effects of walking on a treadmill at varying gradients and speeds on medial gastrocnemius (MG) muscle activation in stroke survivors.
    Materials And Methods
    Nineteen stroke survivors (13M/6F: average age 55.37±7.54 years; body mass index 29.10±4.52kg/m2) participated in the study. Participants walked on a standard treadmill at three different positive inclines (0°, 3°, and 6°) and speeds (self-selected, self-selected%, self-selected%). The electromyographic activity of MG recorded at push off phase of the gait.
    Results
    A linear mixed model regression analysis was used to analysis. The paretic MG muscle activity increased at faster speeds irrespective of incline (p0.05).
    Conclusion
    It would appear that stroke survivors employ distinct muscle activation strategies on the paretic and non-paretic sides in response to different walking speeds and inclines
    Keywords: Stroke, Electromyography, Exercise Test, Gait, Mobility Limitation}
  • محمدرضا صفری، ناهید تفتی، پوریا رضاسلطانی
    زمینه
    کیفیت فیت سوکت، که موجب یک رابطه متقابل میان ساختار استخوانی استمپ و ساختار جامد پروتز می شود، در موثر بودن پروتز اندام تحتانی نقشی حیاتی دارد. حجم استمپ به طور مداوم در حال تغییر است، بنابراین فیت میان استمپ و سوکت برهم می خورد. تاثیر شرایط فیت مناسب و نامناسب بر توانایی های عملکردی افراد قطع عضو تاکنون مورد ارزیابی قرار نگرفته است.
    هدف
    بررسی تاثیر شرایط فیت نامناسب و مناسب و راحتی سوکت بر پارامترهای مربوط به عملکرد فرد قطع عضو مواد و
    روش
    25 فرد قطع عضو زیرزانو یکطرفه وارد مطالعه شدند. از آنها خواسته شد در شرایط شرایط فیت نامناسب بین استمپ و سوکت به پرسشنامه های SCS، TAPES و LCI5 پاسخ دهند. 15 روز پس از تعویض سوکت، در صورت دستیابی به شرایط فیت مناسب از داوطلبان خواسته می شد تا دوباره به پرسشنامه ها پاسخ دهند. در این مرحله 11 نفر از داوطلبان به دلیل نارضایتی سوکت جدید از مطالعه خارج شدند.
    نتایج
    تفاوت بین متغیرهای مربوط به عملکرد داوطلبان در شرایط فیت نامناسب و مناسب معنادار نبود. اما معیار راحتی سوکت افزایش معناداری داشت.
    بحث: به نظر می رسد در شرایط فیت نامناسب افراد قطع عضو با در پیش گرفتن مکانیسم های جبرانی مانع از کاهش گسترده ی توانایی های عملکردی شان می شوند. کاهش محدودیت در انجام فعالیت های ورزشی (مربوط به پرسشنامه TAPES)، افزایش توانایی های پیشرفته (مربوط به پرسشنامه LCI5) نمونه هایی از تاثیرات مثبت بهبود شرایط فیت بر توانایی های عملکردی بودند.
    کلید واژگان: شاخص توانایی حرکتی, محدودیت حرکتی, افراد قطع عضو, مقیاس راحتی سوکت, فیت سوکت}
    Mohammadreza Safari, Nahid Tafti, Poria Rezasoltani
    Background
    Socket is a mechanical coupling between residual limb and the prosthesis. The Lower limb prosthesis function is highly influenced by the quality of this coupling. Furthermore, the residual limb volume fluctuation compromise the prosthetic socket fit and hence the amputee’s function.
    Purpose
    To examine the effect of ’bad’ and ‘good’ socket fit conditions on amputees’ performance-based parameters. Method & Materials: 25 unilateral trans-tibial amputees were recruited. They were asked to answer SCS, TAPES, LCI5 questionnaires for the ’bad’ socket fit condition. Following change to a new socket they were asked to fill in the questionnaires again providing that they had been regularly using the prosthesis for at least two weeks and satisfied with the socket fit. At this stage, 11 volunteers were excluded due to dissatisfaction with the new socket fit.
    Results
    The differences between variable relating to the performance of the candidates in ’bad’ and ’good’ socket fit conditions were not statistically significant. However, there was a statistically significant increase in the SCS in favour of ‘good’ socket fit condition.
    Conclusion
    Lack of differences between two conditions could be explained by amputees taking a compensatory mechanisms in ’bad’ socket fit condition to avoid a massive reduction in their functional capabilities. Reduction in sport activities restrictions (related to the TAPES questionnaire), and increase in advanced activities (related to the LCI5 questionnaire) are examples of the positive influences of improvement in socket fit.
    Keywords: Locomotor Capability Index, Socket Comfort Score, Socket Fit}
  • حاتم احمدی، پروین رستمی
    مقدمه
    استرس های دوران جنینی می تواند، بر پارامترهای خونی، عملکرد سیستم ایمنی، اختلالات رفتار و mood پس از تولد موثر باشد. مطالعه حاضر به بررسی اثر استرس محدودیت حرکت قبل از تولد بر کاهش عملکرد ایمنی در راتهای نر60 روزه نژاد می پردازد.
    روش ها
    38 رات حامله به چهار گروه تقسیم شدند. گروه شاهد یا راتهای حامله ای که در زمان حاملگی استرسی بر آنها وارد نمی شد و سه گروه آزمایشی. در گروه آزمایشی 1 راتهای حامله از روز 8 تا 21 حاملگی، در گروه آزمایشی 2 از روز 8 تا 17 حاملگی و در گروه آزمایشی 3 از روز 17 تا 21 حاملگی تحت استرس محدودیت حرکتی قرار گرفتند. در پایان پارامتر های خونی فرزندان نر 60 روزه متولد شده، بررسی شد.
    یافته ها
    نتایج نشان داد تعداد گلبول های سفید خون درگروه های 1 و 3 نسبت به گروه شاهد کاهش داشته است. همچنین درصد گرانولوسیت ها در گروه های آزمایشی 1، 2 و3 نسبت به گروه شاهد کاهش و درصد لنفوسیت ها افزایش داشت. به علاوه تعداد گلبولهای قرمز خون در گروه های آزمایشی 1 و 2 نسبت به گروه شاهد افزایش یافت. تعداد پلاکت های (platelets) گروه آزمایشی 1 نیز نسبت به گروه شاهد افزایش نشان داد.
    نتیجه گیری
    با توجه به یافته ها به نظر می رسد که استرس محدودیت حرکتی قبل از تولد بر عملکرد سیستم ایمنی و خونساز اثر می گذارد و این اثر به صورت تغییر در پارامترهای خونی تظاهر پیدا می کند.
    کلید واژگان: استرس پیش از تولد, محدودیت حرکتی, پارامترهای خونی, عملکرد ایمنی, WBC, RBC, Platelete}
    Hatam Ahmadi, Parvin Rostami
    Background
    The role of prenatal restraint stress on the immune function of male rats has been studied previously. In this study we evaluated the effect of this stress on some of the blood cells.
    Methods
    To study of the prenatal restraint stresses effect on the immune system, pregnant rats were divided into four groups including one control group and three experimental groups. The control group did not receive any stress during the gestation period. In the experimental groups (1, 2 and 3) the pregnant rats were subjected to the restraint stress respectively from 8 to 21, 8 to17, and 17 to 21 days of gestation Offspring were housed in laboratory conditions with their mothers until 40 days of age. At the age of 60 days the blood samples were taken from the male rats.
    Findings
    Prenatal stress markedly decreased the total number of white blood cells (WBC) in groups 1 and 3, and the percent of granulocyte cells in groups 1, 2 and 3 decreased. The percent of lymphocyte cells in the groups 1, 2 and 3 compared with control group increased significantly. The number of red blood cells (RBC) significantly increased in group 1 and 2 compared to control group. The number of platelet cells also increased in group 1.
    Conclusion
    Our data support that prenatal restraint stresses alter the function of immune and hemopoietic system. Further studies needed to evaluate these effects precisely.
  • حاتم احمدی، پروین رستمی
    مقدمه
    اثر اعمال استرس در زمان جنینی بر اندامهای در حال شکل گیری در دراز مدت در زمان تولد و بعد از آن در طول حیات دیده می شود. با توجه به حساسیت عملکرد مراکز خونساز جنینی، در این تحقیق اثر استرس محدودیت حرکتی بر موشهای آبستن نژاد ویستار مورد ارزیابی قرار گرفته است.
    روش ها
    موشهای حامله به چهار گروه تقسیم شدند. گروه شاهد یا موشهای حامله ای که در زمان حاملگی استرسی بر آنها وارد نمی شد و سه گروه آزمایشی 1 و 2 و3 که به ترتیب از روز 8 تا 21، روز 8 تا 17 و روز 17 تا21حاملگی تحت استرس محدودیت حرکتی قرار می گرفتند. پارامتر های خونی فرزندان نر 60 روزه متولد شده از موشهای حامله گروه شاهد و گروه های آزمایشی تحت شرایط آزمایشگاهی مناسب بررسی شد.
    یافته ها
    بررسی پارامترهای خونی نشان می دهد که: تعداد گلبولهای سفید خون فرزندان نر 60 روزه گروه های آزمایشی 1 و 3 نسبت به گروه شاهد کاهش معنی دار داشته است و در گروه های آزمایشی نسبت به گروه شاهد کاهش در درصد گرانولوسیت هاو افزایش معنی دار در درصد لنفوسیت ها مشاهده شد. استرس قبل از تولد همچنین بطور معنی داری تعداد گلبولهای قرمز خون گروه های آزمایشی 1 و 2 را نسبت به گروه شاهد افزایش داد. تعداد پلاکت های خون گروه آزمایشی 1 نسبت به گروه شاهد افزایش، در حالی که هموگلوبین کاهش معنی داری نشان داد. همچنین استرس محدودیت حرکتی موجب تغییراتی در اندیسهای گلبول قرمز: (MCV،MCH وMCHC) شده است.
    نتیجه گیری
    استرس محدودیت حرکتی بر عملکرد سیستم ایمنی و خونسازی در زمان جنینی اثر می گذارد که در دراز مدت بصورت تغییر در پارامترهای خونی بعد از تولد مشاهده شده است.
    کلید واژگان: استرس, محدودیت حرکتی, پارامترهای خونی, اریتروپوئیزی, گرانولوپوئیزی}
  • منصور خراسانی
    زمینه
    جراحی دندان های عقل نهفته با عوارضی مانند تورم، درد، محدودیت حرکتی همراه است و بیماران به دلیل ترس و نگرانی از این عوارض از انجام جراحی اجتناب می کنند.
    هدف
    مطالعه به منظور تعیین اثر قرص خوراکی پردنیزولون بر کاهش درد و محدودیت حرکتی ناشی از جراحی دندان های عقل نهفته فک پایین انجام شد.
    مواد و روش ها
    در این کارآزمایی بالینی دو سوکور، 16 بیمار (2 زن و 14 مرد) با دندان های عقل نهفته تقریبا قرینه دو طرفه فک پایین انتخاب شدند. در یک سمت جراحی با استفاده از 50 میلی گرم قرص پردنیزولون 12 ساعت قبل و پس از جراحی انجام شد و در سمت دیگر از قرص های مولتی ویتامین به عنوان دارونما با همان شرایط استفاده شد. درد و محدودیت حرکتی (تریسموس) دو طرف مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    پردنیزولون با این دوز به طور آشکاری تریسموس و درد پس از عمل جراحی را کاهش داد، به طوری که تریسموس در روز اول 7/43 درصد کاهش نشان داد و بیشترین اثر پردنیزلون بر کاهش تریسموس در روز اول پس از جراحی بود. درد در تمام روزهای 1، 3 و 7 پس از جراحی با مصرف پردنیزولون کاهش پیدا کرد و در هر دو سمت بین زمان جراحی و شدت درد ارتباط معنی دار و وجود داشت.
    نتیجه گیری
    استفاده از پردنیزولون خوراکی به طور آشکاری باعث کاهش درد و تریسموس بعد از جراحی دندان عقل نهفته می شود.
    کلید واژگان: کورتیکوستروئیدها (پردنیزولون), دندان عقل نهفته, درد, محدودیت حرکتی}
  • بررسی اثر فونوفورز هیدروکورتیزون در بیماران مبتلا به دکوروین در سال 76-75
    مرجان حشمتی، نادر فلاح
    استفاده از انرژی امواج صوتی از زمان های گذشته در درمان فیزیکی شروع شده است. تاثیر فیزیکی امواج صوتی بر بافت های بدن از طریق دو مکانسیم حرارتی و غیرحرارتی اعمال می گردد. در روش حرارتی، گرمای ایجاد شده تحت کنترل، اثر مطلوبی در تسکین درد، کاهش خشکی مفصل، رفع محدودیت حرکتی و چسبندگی و افزایش جریان خون و جریان ترمیم زخم و التهاب دارد...
    کلید واژگان: دکوروین, فونوفورز, هیدروکورتیزون, درد, محدودیت حرکتی}
  • مقایسه نتایج درمان جراحی شکستگی های سوپراکونودیلر بازوی اطفال با دو روش جراحی برش خلفی و خارجی
    ابوالحسن برجیان، محمدرضا اعتمادی فر
    شکستگی سوپراکوندیلر بازو (انواع اکستانسیون تیپ III) یک شکستگی شایع در کودکان است که در اغلب موارد نیازمند انجام جراحی است. برای انجام جراحی اپروچهای مختلفی، شامل: اپروچ خلفی، خارجی و داخلی وجود دارد که معایب و مزایایی بر هر کدام از آنها مترتب است. برای بررسی نتایج اپروچ خلفی و خارجی، مطالعه ای بر روی دو گروه بیماران که از نظر سن و جنس مشابه بودند، انجام شد. پیگیری بیماران حداقل به مدت 3 ماه انجام گردید.
    دامنه حرکتی مفصل آرنج و میزان محدودیت حرکات (خم و راست کردن) به طور بالینی انجام گرفت، در بررسی نهایی 19 بیمار در گروه اول (اپروچ خلفی) و 15 بیمار در گروه دوم (اپروچ خارجی) وجود داشت.
    میانگین دامنه حرکتی در گروه اول (108±2.9) به میزان قابل توجهی کمتر از گروه دوم (132± 2) بود. علیرغم زمان متوسط پیگیری طولانی تر در گروه اول (9.4 ماه) در مقایسه با گروه دوم (5.5 ماه)، در گروه اول اختلالات بیشتری ناشی از کاهش دامنه حرکتی عملی (Functional) وجود داشت.
    نتایج این مطالعه موید این نکته است که انجام جراحی با روش خارجی نتایج بهتری دارد و بیمار سریعتر به فعالیت بر می گردد.
    کلید واژگان: شکستگی, سوپراکوندیلر بازو, اپروچ خارجی, اپروچ خلفی, محدودیت حرکتی}
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال