جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین" در نشریات گروه "پزشکی"
-
سابقه و هدف
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین در بیماران دارای انزال زودرس موثر هستند، اما تاثیر درمان ترکیبی تادالافیل به عنوان یک مهارکننده فسفودی استراز تیپ پنج با سرترالین کمتر بررسی شده است. هدف این مطالعه ارزیابی ایمنی و اثربخشی درمان ترکیبی تادالافیل با سرترالین در مقایسه با سرترالین و دارونما است.
مواد و روش ها107 بیمار با انزال زودرس و بدون اختلال عملکرد نعوظ، با زمان تاخیر انزال داخل واژن [intravaginal ejaculatory latency time (IELT)] کمتر از 60 ثانیه به مدت شش هفته درمان شدند. افراد به طور تصادفی در دو گروه 51 نفره به ترتیب برای دریافت 50 میلی گرم سرترالین روزانه به همراه دارونما قبل از هر مقاربت و 50 میلی گرم سرترالین روزانه به همراه 10 میلی گرم تادالافیل قبل از هر مقاربت قرار گرفتند. برای ارزیابی انزال زودرس از پروفایل انزال زودرس [Premature ejaculation profile (PEP)] و IELT استفاده شد. تغییرات در میانگین IELT، میانگین چهار پارامتر PEP و عوارض داروها در دو گروه اندازه گیری شد.
یافته هامیانگین IELT پیش و پس از درمان به ترتیب در گروه دارونما، 35.29 و 87.55 ثانیه (0.0001>P) و در گروه تادالافیل، 40.1 و 153.63 ثانیه بود (0.0001>P). IELT به طور معنی داری در گروه تادالافیل در مقایسه با گروه دارونما بهبود یافت (113.53 در مقابل 52.25 ثانیه، 0.0001>P). همچنین، هر چهار معیار PEP در گروه تادالافیل نسبت به گروه دارونما بهبود یافت. عوارض جانبی داروها در گروه تادالافیل نسبت به گروه دارونما شایع تر بود.
نتیجه گیریدرمان ترکیبی با تادالافیل و سرترالین برای انزال زودرس علیرغم داشتن عوارض بیشتر، موثرتر از سرترالین به تنهایی است.
کلید واژگان: انزال زودرس, مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین, سرترالین, تادالافیلBackground and ObjectiveSelective serotonin reuptake inhibitors (SSRIs) are effective in patients with premature ejaculation (PE), but the effect of combination therapy with tadalafil as a phosphodiesterase-5 inhibitor (PDE5I) and sertraline (an SSRI) in these patients has been less studied. The aim of this study was to evaluate the safety and efficacy of tadalafil with sertraline compared with sertraline and placebo.
Materials and Methods107 patients with lifelong PE and no erectile dysfunction (ED) and an intravaginal ejaculation latency time (IELT) of less than 60s were treated for 6 weeks. Subjects were randomly divided into two groups: the placebo group (n=51) and the tadalafil group (n=51), who received sertraline 50 mg daily plus placebo on demand or sertraline 50 mg daily plus tadalafil 10 mg on demand . Premature ejaculation profile (PEP) and IELT were used to evaluate PE. The change in mean IELT, mean change in all four measures of PEP, and adverse effects in 2 groups were recorded.
ResultsMean IELT before and after treatment was 35 .29sand 87 .55s, respectively, in the placebo group (P<0 ,0001) and 40 .1s and 153.63s, respectively, in the tadalafil group (P<0 .0001). Mean IELT improved significantly in the tadalafil group compared with the placebo group (113.53s vs. 52.25s, P<0.0001). All four measures of PEP scores also improved in the tadalafil group compared with the placebo group. Drug-related adverse events occurred more frequently in group B than in group A.
ConclusionCombination therapy with tadalafil and sertraline in the treatment of premature ejaculation is more effective than sertraline alone despite more side effects.
Keywords: Premature Ejaculation, Selective Serotonin Reuptake Inhibitors, Sertraline, Tadalafil -
مقدمه
این مطالعه با هدف بررسی اثرات افزودن درمان نوروفیدبک (NFT) به مصرف دارو (مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و درمان شناختی رفتاری (CBT)) بر وسواس فکری و طرحواره های ناسازگار اولیه (EMS) در بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری- اجباری (OCD) انجام شد.
روش کاردر این کارآزمایی بالینی که در سال 1398 در شهر مشهد انجام شد، 10 بیمار مبتلا به OCD با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. آنها به طور تصادفی به دو گروه مساوی (گروه 1: NFT + SSRIs + CBT، گروه 2: SSRIs + CBT) تقسیم شدند. آنها با استفاده از پرسشنامه باورهای وسواسی (OBQ) و پرسشنامه طرحواره یانگ-فرم (YSQ) قبل از مداخله، در جلسه هشتم، پس از درمان و یک پیگیری دو ماهه مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های ANOVA با اندازه گیری های مکرر استفاده شد.
یافته هااثر مداخله زمان × برای هر پانزده EMS (P<0.05) و سه OB (P<0.05) معنی دار بود. با این حال، تعامل زمان × شرایط برای باور برآورد مسیولیت/تهدید (P<0.05) و رهاشدگی، نقص/شرم، درگیر شدن/خود توسعه نیافته، عدم کنترل خود/خود انضباط کافی، بی اعتمادی/سوءاستفاده، انقیاد و اجتماعی دیده شده است. انزوا/بیگانگی و طرحواره های استانداردهای بی امان (P<0.05). ما هیچ تفاوت معنی داری بین گروه های درمانی در EMS و OB پیدا نکردیم.
نتیجه گیرینتایج نشان داد که هر دو طرح درمانی در کاهش باورهای وسواسی و طرحواره های ناسازگار اولیه موثر هستند. با این حال، افزودن نوروفیدبک به درمان استاندارد منجر به تفاوت های قابل توجهی در کاهش باورهای وسواسی و طرحواره های ناسازگار اولیه در بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری-اجباری نشده است.
کلید واژگان: اختلال وسواس فکری اجباری, درمان شناختی-رفتاری, مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین, نوروفیدبک درمانیIntroductionThis study aimed to investigate the effects of adding Neurofeedback Therapy (NFT) to taking medication (Selective Serotonin Reuptake Inhibitors: SSRIs) and Cognitive Behavioral Therapy (CBT) in patients with Obsessive-Compulsive Disorder (OCD) on Obsessive Beliefs (OBs) and Early Maladaptive Schemas (EMSs).
Materials and MethodsIn this clinical trial conducted in Mashhad, Iran in 2019, 10 diagnosed OCD patients were selected using purposeful sampling. They were randomly assigned into equal two groups (group 1: NFT + SSRIs + CBT, group 2: SSRIs + CBT). They were evaluated using the Obsessive Beliefs Questionnaire (OBQ) and Young Schema Questionnaire-Short Form (YSQ) before intervention, on the 8th session, after treatment, and a two-month follow-up. Repeated-measures ANOVA tests were used for statistical analysis.
ResultsThere was a significant time × intervention effect for all fifteen EMSs (P< 0.05) and three OBs (P< 0.05); however, significant time × condition interaction has been seen for responsibility/threat estimation belief (P< 0.05) and abandonment, defectiveness/shame, enmeshment/undeveloped self, insufficient self-control/self-discipline, mistrust/abuse, subjugation, and social isolation/alienation, and unrelenting standards schemas (P< 0.05). We found no significant difference between treatment groups in EMSs and OBs.
ConclusionThe results showed that both treatment plans are effective in the reduction of obsessive beliefs and early maladaptive schemas; however, adding neurofeedback to standard therapy has not resulted in significant differences in reducing obsessive beliefs and early maladaptive schemas in patients with obsessive-compulsive disorder.
Keywords: Cognitive-behavioral therapy, Neurofeedback therapy, Obsessive-compulsive disorder, Selective serotonin reuptake inhibitors -
زمینه
سرترالین یکی از رایج ترین مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین برای بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی است. شیوع اختلال عملکرد جنسی در بین بیمارانی که از مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین استفاده می کنند برای زنان 40-45 و برای مردان 20-30 درصد است. یک راهکار برای جلوگیری از این عارضه جانبی، درمان ترکیبی با داروهایی مانند بوسپیرون و ریتالین است. هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی بوپروپیون و ریتالین بر اختلال عملکرد جنسی در بیماران مصرف کننده سرترالین بود.
روش کاراین کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سو کور در سال 1397 انجام شد. پنجاه زن 20 تا 45 ساله واجد شرایط به طور هدفمند از درمانگاه های روانپزشکی بیمارستان های یحیی نژاد و روحانی بابل انتخاب شدند. از مصاحبه ساختار یافته برای غربالگری شرکت کنندگان از نظر اختلال افسردگی اساسی، مصرف سرترالین و اختلال عملکرد جنسی استفاده شد. همه شرکت کنندگان مقیاس تجربه جنسی آریزونا را تکمیل کردند و به طور تصادفی از طریق تصادفی سازی به گروه بوپروپیون و ریتالین تقسیم شدند. همه شرکت کنندگان یک ماه پس از مداخله، مجدد مقیاس را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر، تجزیه و تحلیل شدند.
یافته هاتمام پنجاه شرکت کننده (25 نفر در هر گروه) مطالعه را تکمیل کردند. میانگین سن افراد مورد بررسی، 5/64 ± 36/38 سال بود. میانگین کلی نمرات افراد مورد بررسی از پرسش نامه تجارب جنسی آریزونا، قبل از مداخله 3/14 ± 23/44 و پس از مداخله 4/92 ± 19/52 بود. تفاوت بین گروهی از نظر میانگین نمرات اختلال عملکرد جنسی و تمام گویه های آن در پیش آزمون (0/886=P) و پس آزمون (0/872=P) ناچیز بود. مقایسه درون گروهی نشان داد که میانگین نمره اختلال عملکرد جنسی در هر دو گروه به طور معناداری کاهش یافته است (0/001˂P).
نتیجه گیریاین مطالعه نشان داد اثربخشی بوپروپیون و ریتالین در کاهش قابل توجه اختلال عملکرد جنسی در بیماران مصرف کننده سرترالین یکسان است.
پیامدهای عملی:
با توجه به نتایج مطالعه حاضر و اثربخشی مشابه داروی بوپروپیون آهسته رهش و ریتالین در بهبود اختلال جنسی ناشی از سرترالین، به نظر می رسد ریتالین با توجه به اثربخشی در درمان، مصرف موردی راحت تر، مقرون به صرفه تر و جایگزین بهتری برای بوپروپیون در بهبود اختلال عملکرد جنسی در بیماران کاندید درمان با داروهای مهارکننده بازجذب سروتونین باشد.
کلید واژگان: سرترالین, عوارض جانبی, اختلال عملکرد جنسی, ریتالین, بوپروپیون, مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونینBackgroundSertraline is one of the most commonly used selective serotonin-reuptake inhibitors for patients with major depressive disorder. The prevalence of sexual dysfunction among patients who use selective serotonin-reuptake inhibitors is 40%–45% for women and 20%–30% for men. A strategy to prevent this side effect is combination therapy with medications such as buspiron and Ritalin. The aim of this study was to compare the effects of bupropion and Ritalin on sexual dysfunction among patients who use sertraline.
MethodsThis single-blind randomized controlled trial was conducted in 2018. Fifty eligible women aged 20–45 years old were purposefully selected from the psychiatric clinics of Yahyanejad and Ruhani hospitals, Babol, Iran. Structured interview was used to screen participants for major depressive disorder, sertraline use, and sexual dysfunction. All participants completed the Arizona Sexual Experience Scale and were randomly allocated to the bupropion and the Ritalin group through block randomization. All participants re-completed the Scale one month after the intervention. Data were analyzed through SPSS software by repeated measure analysis of variance.
ResultsAll fifty participants (25 in each group) completed the study. The mean of participants’ age was 36.38±5.64 years and the mean score of their sexual dysfunction was 23.44±3.14 at pretest and 19.52±4.92 at posttest. Between-group differences respecting the mean scores of sexual dysfunction and all its items were insignificant both at pretest (P= 0.886) and posttest (P= 0.872). However, within-group comparisons revealed that the mean score of sexual dysfunction significantly decreased in both groups (P<0.001).
ConclusionThis study concludes the same efficacy of sustained release bupropion and Ritalin in significantly reducing sexual dysfunction among patients who used sertraline.
Practical Implications:
According to the results of the present study and the similar efficacy of slow-release bupropion and Ritalin in improving sexual dysfunction caused by sertraline, it seems that Ritalin, due to its effectiveness in treatment, is an easier drug to use. It is more cost-effective and a better alternative to bupropion in improving sexual dysfunction in patients who are candidates for treatment with serotonin- reuptake inhibitors.
Keywords: Sertraline, Side effect, Sexual dysfunction, Ritalin, Bupropion, Selective serotonin-reuptake inhibitors
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.