جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "aquatic exercise" در نشریات گروه "پزشکی"
-
زمینه و هدف
چاقی یکی از بیمار یهای مزمن است که در ارتباط با اختلالات متابولیک، مانند دیس لیپیدمی است. این مطالعه با هدفتعیین تاثیر تمرین هوازی در آب بر شاخص توده بدنی، نیمرخ لیپیدی و عوامل آتروژنیک در زنان چاق میان سال انجام شد..
روش بررسیدر تحقیق نیم هتجربی حاضر 30 زن میا نسال با شاخص توده بدنی بالاتر از 30 کیلوگرم بر مترمربع ب هصورت تصادفی به2 گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. تمرینات شامل 6 هفته تمرینات ایروبیک در آب با شدت 50 تا 65 درصد ضربان قلب بیشینه و2 جلسه در هفته بود. انداز هگیر یها 48 ساعت قبل و پس از مداخله تحقیق ب هصورت ناشتا انجام شد. برای تجزی ه وتحلیل آماری اطلاعاتب هدس تآمده از آزمو نهای تی وابسته و تحلیل کوواریانس استفاده شد.
یافته هاپسا ز دوره تمرین، کاهش معن اداری در تر یگلیسیرید) 018 / P= 0 (و نسبت لیپوپروتیین پرچگال: لیپوپروتیین ک مچگال) 001 /)P < 0و لیپوپروتیین پرچگال و کلسترول تام) 001 / P < 0 (و افزایش معن اداری در لیپوپروتیین ک مچگال) 001 / P < 0 (نسبت به گروه کنترل مشاهدهشد، اما تفاوت معن اداری در متغیرهای شاخص توده بدن) 098 / P= 0 (، کلسترول تام) 318 / P= 0 (و لیپوپروتیین ک مچگال) 634 /)P=0مشاهده نشد.
نتیجه گیریباتوج هبه نتایج تحقیق حاضر م یتوان گفت که 6 هفته تمرینات آبی بدون اثر معنادار بر ترکیب بدنی موجب کاهش عواملآتروژنیک در زنان چاق م یشود.
کلید واژگان: زنان, چاقی, تمرین آبی, شاخص آتروژنیک, پروفایل لیپیدیBackground and ObjectivesObesity is one of the chronic diseases that is associated with metabolic disorderssuch as dyslipidemia. This study aims to determine the effect of a Aerobic Aquatic Trainingon bodymass index (BMI), lipid profile, and atherogenic factors in middle-aged obese women.
Subjects and MethodsIn the present quasi-experimental study, 30 middle-aged women with a BMIgreater than 30 kg/m2 were randomly divided into two groups of exercise and control. Exercise programincluded six weeks of water aerobics at an intensity of 50-65% of the maximum heart rate (two sessionsper week). Assessments were done during fasting 48 hours before and 48 after the exercise. Dependentt-test and analysis of covariance were used for statistical analysis.
ResultsAfter the exercise period, a significant decrease in triglyceride (P=0.018) and the ratios of LDL toHDL (P<0.001) and total cholesterol to HDL (P<0.001) was reported as well as a significant increase inHDL, compared to the control group. However, no significant difference was observed in BMI (P=0.098),total cholesterol (P=0.318), and LDL (P=0.634).
ConclusionSix weeks of water aerobics can improve lipid profile and reduces atherogenic factors inobese women without a significant effect on BMI.
Keywords: Women, Obesity, aquatic exercise, Atherogenic index, lipid profile -
Background
Parkinson's disease is a chronic, progressive and degenerative disorder of the central nervous system with four main symptoms of bradykinesia, tremor, muscular rigidity, and postural instability.
ObjectivesThe effect of 12 weeks of Pilates and aquatic exercise on muscle strength and range of motion (ROM) in male patients with Parkinson's disease was assessed in this article.
MethodsIn this quasi-experimental study, 25 male patients reporting to Al-Zahra Hospital, Isfahan, were selected randomly and grouped in Pilates (n = 7), Aquatic exercise (n = 10), and Control (n = 8). The experimental groups received 1-hour sessions of training three times a week for 12 weeks. Muscle strength and ROM of each patient was measured through the Biodex Isokinetic System 3 before entering the study and after the final assigned session.
ResultsPilates and Aquatic exercise groups had a significant improvement in ROM, while no significant difference was observed in the control group. Muscle strength and ROM increased significantly in the experimental groups compared to the control group (P < 0.05). The effect of Pilates on muscle strength was not significant (P < 0.05).
ConclusionsNon-pharmacological modalities could be contributive in the patients with Parkinson's disease recovery and lead to significant improvements in their physiological parameters of muscle strength and ROM. Next to the pharmacological treatments, patients could benefit from inexpensive and readily available options like Pilates and aquatic exercises to alleviate the disease symptoms. Further studies should be run to reveal the aforementioned and plausible benefits of these complementary activities.
Keywords: Range of Motion, Pilates, Parkinson's Disease, Muscle Strength, Aquatic Exercise -
Objectives
To compare the efficacy of balance exercises in the aquatic and Non-aquatic environments compared with control in patients with grade 2 or 3 knee Osteoarthritis (OA).
MethodsFor this single-blind, randomized control trial study, 43 women with mild to moderate knee OA were recruited through a simple non-probability sampling method. They were randomly assigned to the aquatic balance exercise group (n=15), Non-aquatic balance exercise group (n=15), and a control group (n=13). The intervention programs comprised aquatic and Non-aquatic balance training. Fall risk, the primary outcome, was measured by the Biodex balance system before and after the intervention. One-way ANOVA and paired sample t-test were used for analyzing data.
ResultsAfter 4 weeks training, the Mean±SD fall risk score significantly decreased from 3.49±1.14 to 2.59±1.22 (P<0.001) in the aquatic balance training group, from 3.21±0.62 to 2.19±0.62 (P<0.001) in the Non-aquatic balance training group, and from 3.77±1.13 to 3.17±1.22 (P<0.001) in the control group. Regarding between-group comparisons, we found significant differences between the Non-aquatic balance training group and the control group (P=0.03).
DiscussionDespite the environment, the balance exercise program significantly improved fall risk scores among patients with grade 2 or 3 knee osteoarthritis.
Keywords: Fall risk, Knee osteoarthritis, Aquatic exercise, Balance -
BackgroundUrinary incontinence (UI) is prevalent among women and seriously impairs the quality of life. Urinary incontinence is believed to be associated with a decrease in estrogen and estrogen regeneration improves these signs. We conducted the present study to assess the effects of aquatic exercise on multiple domains of urinary leakage and estradiol level in postmenopausal women.MethodsIn this semi-experimental study, 24 postmenopausal women with UI were selected from October to December 2019 in Arak, Iran. They were randomized into the aquatic exercise (n=12) and control (n=12) groups. Aquatic exercise was carried out at moderate intensity, three days per week for eight weeks in 33–34°C, swimming pool. The control group did not participate in a supervised program. The International Consultation on Incontinence Questionnaire–Short Form (ICIQ-SF) was used to assess urinary incontinence and blood samples were collected 48 hours before and after the last sessions of exercise training. In addition, UI-related practices and the use and modification of daily protection were examined. Estradiol was assessed using enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA assay). The data were analyzed utilizing paired t test or Wilcoxon test in SPSS version 21.ResultsThe mean age of the subjects was 56.77 years old; 78.6% were married and 58% were overweight. The ICIQ-SF score (P=0.03) as well as severity of urinary incontinence symptoms (P=0.05) in the exercise group improved significantly compared to those in the control group. Furthermore, no significant differences in estradiol level were observed between the groups (P>0.05).ConclusionAquatic exercise was found to be beneficial and improved fitness and severity of urinary incontinence in postmenopausal women although this improvement occurred without changes in estrogen levels.Keywords: Aquatic exercise, estradiol, Postmenopausal, Urinary incontinence
-
زمینه و هدف
کمردرد مزمن غیراختصاصی، شایع ترین نوع کمردرد مزمن در جوامع امروزی است و دستیابی به یک برنامه تمرینی درمانی برای بهبود بیماران مبتلا به آن همواره مورد توجه بوده است. هدف از این پژوهش تعیین و بررسی اثر چهار هفته تمرینات در آب بر میزان ناتوانی، انعطاف پذیری و قدرت عضلات ستون فقرات مردان میانسال مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی بود.
روش بررسیاین پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی با بهره گیری از طرح پیش آزمون پس آزمون می باشد که در تابستان سال 1397 انجام شد. در این مطالعه، 25 مرد میانسال(9/3 ± 84/44 سال) مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی مراجعه کننده به بیمارستان نورافشار تهران به طور تصادفی به دو گروه تمرین در آب (13 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرینی 4 هفته و هفته ای 3 جلسه تمرینات منتخب را انجام دادند. قبل و بعد از پروتکل تمرینی ناتوانی، قدرت عضلات خم کننده و بازکننده تنه و انعطاف پذیری همسترینگ به ترتیب با استفاده از پرسشنامه ناتوانی اسوستری، آزمون پایین آوردن مستقیم پا، دینامومتر و آزمون SLR اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی همبسته و تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها:
در مقایسه با گروه کنترل، میزان ناتوانی در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش (001/0=p) و انعطاف پذیری عضلات همسترینگ (001/0=p)، و قدرت عضلات خم کننده و بازکننده تنه به طور معنی داری افزایش یافت (001/0=p). با این حال، تغییرات هیچ یک از متغیرها در گروه کنترل معنی دار نبود(05/0 p≥).همچنین تغییرات ناتوانی، انعطاف پذیری همسترینگ، قدرت عضلات بازکننده تنه و همچنین قدرت عضلات خم کننده تنه بین دو گروه تمرین در آب و کنترل، تفاوت معنی داری دارد (001/0= p).
نتیجه گیریبا توجه به نتایج مطالعه حاضر، تمرینات در آب را می توان اقدام مثبتی در جهت کاهش ناتوانی، افزایش انعطاف پذیری عضلات همسترینگ و قدرت عضلات تنه مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی دانست؛ لذا این تمرینات را می توان به عنوان اقدامی مفید برای این افراد توصیه کرد.
کلید واژگان: کمردرد مزمن, تمرین در آب, کشش, قدرت, میانسالیArmaghane-danesh, Volume:25 Issue: 6, 2021, PP 731 -745Background & aimNon-specific chronic low back pain is the most common type of chronic low back pain in todaychr('39')s society and achieving a therapeutic exercise program has always been the focus of improvement in patients with non-specific chronic low back pain. The current study aims at investigating the effects of four-week exercise in the water on the disability, flexibility, and muscle strength of middle-aged men with non-specific chronic low back pain.
MethodsIn the present quasi-experimental study, 25 middle-aged men with nonspecific chronic low back pain referred to Noorafshar Hospital in Tehran were randomly divided into two groups, exercise in water (n = 13) and control (n = 12). The training group carried out the selected exercise for 4 weeks and 3 sessions in a week. Before and after the exercise protocol, disability, flexor and extensor muscles strength, and hamstring flexibility were measured using the Oswestry Disability Questionnaire, Straight Leg Lowering test, Dynamometer, and SLR Test, respectively. Data were analyzed by SPSS software using Paired t-test (intra-group changes) and independent t-test (inter-group differences).
ResultsAfter the intervention, the level of disability in the experimental group was significantly reduced compared to the control group (P = 0.001). Also hamstring flexibility (P = 0.001) and the strength (P = 0.001) and flexibility of trunk flexor muscles (P = 0.001) were significantly increased in the experimental group.
ConclusionThe results of the present study indicated that exercise in water could have positive effects on reducing disability, increasing hamstring flexibility and trunk muscle strength in men with nonspecific chronic low back pain. Therefore, exercise in water recommended as a method for middle-aged men with non-specific chronic low back pain that has trunk muscle weakness, reduced hamstring flexibility, and increased disability. However, a comprehensive statement on this issue requires further study in this area.
Keywords: Chronic Low Back Pain, Aquatic Exercise, Stretch, Strength, Middle-aged -
زمینه و هدف
ناهنجاری های سیستم ایمنی از جمله التهاب ، افزایش خود ایمنی و بیان تکراری واسطه های محلول از جمله سایتوکین ها در بیماران مبتلا به اوتیسم مشاهده شده است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر مکمل یاری ویتامین D و / یا برنامه تمرین در آب بر سطح سرمی سایتوکین های التهابی از جمله IL-1β و IL-1RA و رفتارهای کلیشه ای کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم بود .
مواد و روش هاچهل کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (14-14 ساله) به کار گرفته شدند و به گروه های تمرین در آب (10 نفر) ، مکمل یاری ویتامین D (10 نفر) ، مکمل یاری + تمرین در آب (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. شرکت کنندگان در گروه تمرین در آب به مدت 10 هفته / 2 جلسه در هفته / 60 دقیقه فعالیت های مبتنی بر آب را انجام دادند ، در حالی که شرکت کنندگان در گروه مکمل یاری به صورت خوراکی 50،000 IU ویتامین D3 در روز دریافت کردند و گروه ترکیبی هم ورزش و هم مکمل یاری را دریافت کردند ، و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ما سطح سرمی IL-1β و IL-1RA شرکت کنندگان و نمرات رفتارهای کلیشه ای را در ابتدا و انتهای 10 هفته ارزیابی کردیم.
یافته هانتایج نشان داد که هر سه رویکرد مداخله ای باعث بهبود علایم رفتاری و سطح سرمی IL-1β می شوند. جالب اینکه ، تنها مداخله ترکیبی می تواند IL-1RA را به میزان قابل توجهی تحت تاثیر قرار دهد.
نتیجه گیرینتیجه می گیریم که هر دو ورزش مبتنی بر آب و مکمل یاری ویتامین D می توانند منجر به بهبود معنی داری در سطح سایتوکین سرمی و مشکلات رفتاری در کودکان مبتلا به اوتیسم شوند.
کلید واژگان: اوتیسم, IL-1β, IL-1RA, تمرین در آب, مکمل یاری ویتامین DBackground & AimsImmune system abnormalities such as inflammation, increased autoimmunity and the skewed expression of soluble mediators, including cytokines have been observed in autistic patients. The present study aimed to compare the effects of vitamin D supplementation and/or aquatic exercise training on the serum level of inflammatory cytokines, including IL-1β and IL-1RA, and stereotypic behaviors (S.B) of children with autism spectrum disorders (ASD).
Materials & MethodsWe recruited 40 children with ASD (aged 6-14) and divided them into the aquatic exercise (n = 10), vitamin D supplementary (n=10), aquatic +supplementation (n=10), and control (n=10) groups. Participants in the aquatic exercise group performed water-based activities for 10 weeks/2 sessions per week/60 min, while the participants of the supplementary group orally received 50,000 IU vitamin D3/ day, and the combined group received both exercise and supplementation, control group did not get any intervention. We evaluated the participants’ serum levels of IL-1β, IL-1RA and S.B scores at baseline and the end of the treatment.
ResultsResults revealed that all three interventional approaches improved behavioral symptoms and IL-1β serum level; interestingly, only the combined intervention could significantly affect IL-1RA.
ConclusionsWe concluded that both aqua-based exercise and vitamin D supplements could lead to significant improvement in serum cytokine levels and behavioral problems in children with ASD.
Keywords: Autism, IL-1β, IL-1RA, Aquatic Exercise, Vitamin D Supplements -
Background
Thalassemia is considered as a group of genetic blood disorders, characterized by anemia. The present research aimed at evaluating the effects of aquatic exercise on quality of life and blood indices in patients with beta‑thalassemia major.
MethodsA clinical trial study involving 40 patients with thalassemia major, divided into two groups: experimental and control. The tools used to collect the data included demographic information questionnaire, blood indicators questionnaire, and SF‑36 quality of life questionnaire. The experimental group performed exercise in water three times per week for 8 weeks in the pool after obtaining the consent. In this research, the quality of life questionnaire was filled out 24 h before the intervention, 24 h after the last session of the exercise program, and 2 months after the end of the exercise program.
ResultsThe current research revealed that exercise in water affected the quality of life, hemoglobin, hematocrit, iron and ferritin of serum such that the mean score of quality of life and blood indicators in the study showed a significant difference in the experimental group.
ConclusionsThe use of a regular exercise program combined with drug therapy and blood transfusion can be useful in the treatment of beta‑thalassemia patients
Keywords: Aquatic exercise, beta‑thalassemia, quality of life -
مقدمه
از عوامل نروتروفیک موثر در پاتوژنز مولتیپل اسکلروزیس، عوامل رشد عصبی (NGF) و نروتروفیک مشتق از سلول های گلیال (GDNF) می باشند. با این حال، شدت تمرین در آب بر روی عوامل NGF و GDNF در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس کمتر شناخته شده است. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین در آب با دو شدت مختلف (شدت پایین در مقابل شدت بالا) بر روی سطوح سرمی NGF و GDNF در زنان مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بود.
روش هادر یک مطالعه نیمه تجربی، 35 زن مبتلا به موالتیپل اسکروزیس از نوع RR (3EDSS<، شاخص توده بدنی: 22/3±03/27) بصورت تصادفی در سه گروه تمرین در آب با شدت پایین (LI، 10 نفر)، گروه تمرین در آب با شدت بالا (HI، 14 نفر) و یا گروه کنترل (11 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین شامل تمرین هوازی در آب با شدت پایین (70%-50% ضربان قلب ذخیره بیشینه) یا شدت بالا (85%-70% ضربان قلب ذخیره بیشینه) با حجم برابر، 3 بار در هفته ، 30 تا 60 دقیقه در هر جلسه برای مدت 8 هفته بود. از گروه کنترل خواسته شده الگوی زندگی روزمره طبیعی خود را در طول مدت مطالعه حفظ کنند. سطوح سرمی NGF و GDNF در حالت پایه و در پایان مطالعه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته هاپس از 8 هفته تمرین در آب، سطوح سرمی NGF و GDNF به ترتیب 18% و 16% در گروه شدت پایین (05/0<p) و 8% و 13% در گروه با شدت بالا افزایش یافت. با این حال، هر دو گروه بهبود مشابهی در عوامل نروتروفیک نشان دادند و هیچ تفاوت معناداری بین گروه ها وجود ندشت.
نتیجه گیریاین نتایج پیشنهاد می کند که مولتیپل اسکلروزیس می تواند منجر به کاهش سطوح سرمی نروتروفیک شود. به عبارت دیگر، تمرین در آب در دو دامنه با شدت های 70%-50% و 85%-70% ضربان قلب ذخیره بیشینه می تواند سطوح سرمی NGF و GDNF در زنان مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بطور یکسان بهبود بخشد.
کلید واژگان: تمرین در آب, NGF, GDNF, مولتیپل اسکروزیسBackgroundNerve growth factor (NGF) and Glial cell line‐derived neurotrophic factor (GDNF) are neurotrophic factors for multiple sclerosis (MS) pathogenesis. However, the impact of aquatic exercise intensitie on NGF and GDNF factors is less clear in patients with MS. The purpose of the present study was to examine the effects of 8-weeks supervised aquatic exercise of different intensities (high- intensity (HI) versus low-intensity (LI)) on serum levels of GDNF and NGF in women with multiple sclerosis (MS).
MethodsIn this semi-experimental, 35 women with MS (mean age [X̅±SD]=37±9 years) were randomly assigned to either low-intensity aquatic exercise group (LI: n = 10), high-intensity aquatic exercise group (HI: n = 14), or the control group (CON: n= 11). Exercise programs consisted of aquatic aerobic exercises at either LI (50% - 70% of HRR) or HI (70% - 85% of HRR), of equal volume, 3 times per week, 30 to 60 minutes per session for 8 weeks. CON group were asked to maintain normal daily life pattern for the duration of the study. Serum levels of GDNF and NGF were measured at baseline and at the end of the study. The data were analyzed using repeated-measures analysis of variance.
FindingsAfter aquatic exercise, the serum NGF and GDNF levels increased by 18% and 16% in the LI group (P < .05) and by 8% and 13% in the HI group (P < .05) compared with baseline. However, both groups showed similarly improved neurotrophic factor variables and there was no difference across the groups.
ConclusionThese results suggest that MS can reduce serum neurotrophic factor levels. On the other hand, aquatic aerobic exercise of intensities (50% - 70% or 70% - 85% of HRR) can similarly improve serum NGF and GDNF levels imbalance in overweight women MS.
Keywords: Aquatic exercise, NGF, GDNF, Multiple sclerosis -
فصلنامه سالمند، پیاپی 50 (پاییز 1397)، صص 372 -383اهداف
بهبود حس عمقی در مفاصل اندام تحتانی نقش مهمی در کاهش ریسک زمین خوردن سالمندان دارد. از آنجا که تاکنون مشخص نشده است بهبود حس عمقی در کدام یک از مفاصل اندام تحتانی بیشترین ارتباط را با بهبود تعادل سالمندان دارد، هدف از تحقیق حاضر بررسی نقش حس عمقی مچ پا و زانو در بهبود تعادل سالمندان پس از یک دوره برنامه تمرینات آبی بود.مواد و روش ها
30نفر از مردان سالمند 60 تا70 سال، به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. شاخص های نوسان پاسچر و دقت حس عمقی آزمودنی ها به ترتیب با استفاده از سیستم تعادلی بایودکس و روش عکس برداری ارزیابی شد. در ادامه گروه تجربی به مدت هشت هفته در برنامه تمرینات آبی شرکت کردند، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نمی کردند. پس از اتمام برنامه تمرینی، تمام آزمودنی ها مجددا ارزیابی شدند و از آزمون همبستگی پیرسون برای تحلیل اطلاعات استفاده شد (05/0P≤).یافته ها
نتایج این تحقیق نشان داد متعاقب هشت هفته تمرینات آبی، بین تغییرات صورت گرفته در حس عمقی مچ پا و توانایی کنترل پاسچر سالمندان ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0P).نتیجه گیری
به نظر می رسد بهبود حس عمقی در مفصل مچ پا در بهبود توانایی کنترل پاسچر سالمندان در مقایسه با دیگر مفاصل اندام تحتانی نقش مهم تری دارد. بر همین اساس توصیه می شود در برنامه ریزی های تمرینی برای بهبود تعادل سالمندان به نقش ویژه مفصل مچ پا بیشتر توجه شود.کلید واژگان: حس عمقی, تعادل, تمرینات آبی, سالمندObjectives : Proprioception improvement in lower limb joints plays an important role in reducing falling risk in the elderly. Since proprioception improvement in the lower limb joints have the most relevance to better balance in the elderly, this study aimed to investigate the role of ankle and knee joint proprioception on balance improvement in the elderly after an aquatic exercise program. Methods & Materials: total of 30 elderly male (60-70 years old) were randomly selected and classified into intervention and control groups. Postural sway parameters and proprioception acuity were evaluated using the Biodex balance system and photography method, respectively. Then the intervention group participated in an aquatic exercise program for 8 weeks while the control group did not receive any intervention. All subjects were reassessed upon completion of the intervention program and the Pearson correlation test was used for data analysis (P≤0.05). Results: The results of this study showed a significant relationship between the changes of the ankle joint proprioception and the postural control ability after conducting the 8 weeks of aquatic exercise program (P0.05). Conclusion: It seems that the improvement in ankle joint proprioception plays a more important role in improving the postural control ability of the elderly compared with the other lower limb joints. Accordingly, it is recommended that the special role of the ankle joint should be more considered in the exercise planning for balance improvement in the elderlyKeywords: Proprioceptive acuity, Balance, Aquatic exercise, Elderly -
PurposeThe current study investigated the effect of an aquatic training program on balance in women with low back pain.MethodsThis was a quasi-experimental study with a pre-test and post-test and control group design. The study population included all patients with low back pain who referred to orthopedics s offices. In total, 30 women suffering from back pain were purposefully and voluntarily selected; then, randomly divided into two experimental (15 patients) and control (15 patients) groups. The subjects of the aquatic exercise group received a 12-week aquatic exercise program of 3 sessions per week for 60 minutes. The control group received no physical activity program. At the beginning and end of the experimental period, the patients’ balance was assessed using Berg Balance Scale. The obtained data were analyzed using t-test and the Analysis of Covariance (ANCOVA) at the significance level of P<0.05, by SPSS.ResultsWe observed a statistically significant improvement in the scores of the experimental group, compared to the control group prior period balance (P<0.05). However, no significant change was observed in the controls (P≥0.05). Compared with the control group, the experimental group scores significantly increased after receiving the twelve weeks of aquatic treatment (P<0.05).ConclusionThe obtained results suggested that aquatic exercise therapy can be a useful treatment method to improve balance and subsequently improve the daily performance of patients.Keywords: Aquatic exercise, Balance, Low back pain
-
BackgroundPhysical activity, whether in water or on land, can improve motor disorders in the elderly. However, the more effective type of exercise remains inconspicuous.
Aim: To compare the effects of aquatic and land-based exercises on the bio-motor abilities of elderly men.MethodThis clinical trial was performed on 60 elderly men visiting Imamat and Daneshamuz health centers in Mashhad, Iran, in 2016. The eligible volunteers were randomly assigned to two groups (n=30 each). In one group, the subjects attended aquatic exercise sessions for six weeks, while the other group participated a land-based exercise program. Bio-motor abilities of the subjects including motor ability, flexibility, and general endurance were evaluated before and immediately after the intervention and recorded in a researcher-made checklist. Data were analyzed in SPSS, version 16, using the independent t-test, paired t-test, Chi-square test, Fishers exact test, and exact Chi-square test.ResultsThe mean ages of the aquatic exercise and land-based exercise groups were respectively 69.9±5.1 and 68.0±5.0 years. Post-intervention, the aquatic exercise group showed significantly higher motor ability (P=0.01) and general endurance (P=0.02) than did the other group. However, the difference in final flexibility of the groups was not significant (P=0.252). Paired t-test showed a significant improvement in bio-motor abilities of both groups post-intervention (PImplications for Practice: Since the aquatic exercise program had a greater impact on bio-motor abilitiesthan did the land-based program, it is recommended for achieving better results among elderly men.Keywords: Aquatic exercise, Bio-motor abilities, Elderly, Land-based exercise -
BackgroundExecutive functions are impaired in children with attention deficit- hyperactivity disorder. One method to improve these functions is Compensatory rehabilitation. This study aims to assess the effectiveness of compensatory rehabilitation training on neuropsychological functions in preschool children with attention deficit- hyperactivity disorder (ADHD) symptoms.MethodsThis is an experimental study by pretest, posttest and follow-up design with control group. Thirty two (32) children with attention deficithyperactivity disorder symptoms were selected using convenience sampling and randomly divided into control and intervention groups. The neurological tests included missing scan, day and night stroop, continuous performance test and trial making test. In the intervention program, parents were taught how to use effective strategies and skills to manage cognitive deficits in children, based on Tameshk package. Data was analyzed by repeated measure analysis of variance (ANOVA).ResultsFrom the results of data analysis, compensatory rehabilitation had a significant effect on working memory (PConclusionCompensatory rehabilitation utilizes skills and instructions to improve cognitive functions in children. The current research showed that training by compensation approach could improve neuropsychological functions in children with ADHD.Keywords: Underwater trampoline, Aquatic exercise, Strength, Balance, Women
-
زمینه و هدفبا افزایش سن شاهد کاهش قدرت و تحمل عضلانی، دامنه حرکتی مفاصل و انعطاف پذیری بافت های بدن هستیم که به نوبه خود این عوامل موجب بروز دردهای عضلانی و کمردردهای مزمن در این افراد می شود، بنابراین تداوم این چرخه به آتروفی و کاهش قدرت عضلانی منجر خواهد شد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر دو روش ماساژ و فعالیت ورزشی منتخب در آب بر انعطاف پذیری ستون فقرات و میزان درد و ناتوانی در زنان سالمند غیرفعال دزفول می باشد.روش بررسیدر این مطالعه نیمه تجربی تعداد 45 زن سالمند غیرفعال بر طبق معیارهای ورود به تحقیق و آگاهی کامل از مراحل اجرای کار انتخاب شدند و به صورت همگن در سه گروه 15 نفره تجربی ماساژ، گروه تمرین در آب و کنترل قرار گرفتند. قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی، میزان انعطاف پذیری پشت، شدت درد و میزان ناتوانی همه آزمودنی ها ارزیابی شد. سپس گروه تمرینی به مدت شش هفته (گروه ماساژ: چهار جلسه 15 دقیقه ای در هفته و گروه فعالیت در آب: سه جلسه یک ساعته در هفته) تمرینات را انجام دادند. برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون هر یک از گروه های تحقیق از روش آماری t وابسته و برای مقایسه بین میزان تغییرات گروه های مطالعه از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد.یافته هانتایج تجزیه تحلیل آماری نشان داد، پس از انجام پروتکل های تمرینی، تفاوت معنی داری در میزان انعطاف پذیری، شدت درد و میزان ناتوانی در گروه ماساژ و تمرین در آب وجود دارد، اما تفاوت معنی داری در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین در مقایسه بین گروهی نتایج نشان داد که روش تمرین در آب تاثیر بیشتر بر متغیرهای شدت درد و میزان ناتوانی دارد، اما هیچ گونه تفاوتی بین روش های تمرینی بر میزان شدت درد آزمودنی ها یافت نشد و هر دو روش تمرینی به یک میزان بر میزان شدت درد زنان سالمند تاثیر دارند.نتیجه گیریبه نظر می رسد استفاده از تمرینات ماساژ و فعالیت در آب، می تواند باعث بهبود بیشتری در عملکرد زنان سالمند گردد.کلید واژگان: تمرین در آب, انعطاف پذیری, شدت درد, سالمندانBackground And AimsWith increasing age, we observe a decrease in muscle strength and endurance, range of joint motion and flexibility of body tissues, which in turn these factors may cause muscle pain and chronic low back pain in these individuals. So, continuing this cycle will lead to atrophy and decrease of muscle strength. The aim of the current study was to investigate the effect of two methods for massage and physical exercise selected in water on spine flexibility, pain and disability among non-active elderly women in Dezful.MethodsIn this semi- experimental study, a total of 45 inactive elderly women were selected according to the inclusion criteria in the research and awareness of the stages of implementation. were assigned homogeneously in three groups, 15 women in each group. The range of back flexibility, pain intensity, the inability of all subjects was evaluated before and after the implementation of the exercise protocol. Then, the experimental group exercised six weeks (Massage group: four 15-minute sessions per week, group activator in the water: three one-hour sessions per week). Differences between pretest and posttest groups was determined using independent t-test and changes between the study groups was compared using analysis of covariance test.ResultsStatistical analysis results showed there is a significant difference in the massage group and training group after the exercise protocol, in the flexibility, pain intensity and the inability, but it was not observed no significant difference in the control group. Also, in comparison between groups, the results showed that training method in water was more effective on the variables of pain intensity and the disability, but any difference was not observed between training methods on pain intensity of subjects, and two training methods had an equal effect on pain intensity of elderly women.ConclusionIt seems using massage and active exercises in the water, can cause further improvement in performance in elderly women.Keywords: Aquatic exercise, Flexibility, Pain intensity, Elderly
-
زمینه و هدفمیانسالی از مراحل حساس زندگی است که در صورت عدم فعالیت بدنی مناسب می تواند به کاهش چشمگیر کیفیت زندگی منجر شود. تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر هشت هفته ورزش در آب بر کیفیت زندگی، شاخص های قلبی و توده بدنی زنان میانسال انجام شد.روش هابعد از اندازه گیری شاخص های آنتروپومتریک تعداد 20 زن 55-45 سال به طور تصادفی و در دو گروه ورزش در آب (10 نفر) و کنترل (10 نفر) وارد شدند. در مرحله پایه هر دو گروه پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی را جهت بررسی کیفیت زندگی تکمیل کردند. همچنین شاخص های قلبی و توده بدنی زنان اندازه گیری شد. ورزشات گروه ورزش در آب هشت هفته، 2 بار در هفته و هر بار یک ساعت انجام شد. بعد از پایان هفته هشتم شاخص های پژوهش در هر دو گروه اندازه گیری شد.نتایجهشت هفته ورزش در آب باعث افزایش معنی دار کیفیت زندگی در زنان میانسال گردید (0/001=P). به طوری که علاوه بر امتیاز کلی کیفیت زندگی، زیر مولفه های آن شامل سلامت روانی (0/001P=)، روابط اجتماعی (0/02P=) و سلامت محیط (0/001P=) نیز بهبود یافت. علاوه بر این فشار خون (0/04=P) و شاخص توده بدنی (0/001P=) نیز کاهش معنی داری داشت.نتیجه گیریهشت هفته ورزش در آب احتمالا باعث افزایش معنی دار کیفیت زندگی، بهبود شاخص توده بدنی و همچنین شاخص های قلبی و عروقی در زنان میانسال می شود.کلید واژگان: ورزش در آب, زنان میانسال, کیفیت زندگی, شاخص توده بدنیBackground and AimMidlife is one of the most important steps of life that in case of lack of exercise, can lead to a significant reduction in quality of life. The aim of this study was to investigate the effect of 8 weeks of Aquatic Exercise on quality of life, Body Mass index, and cardiovascular Markers in Middle-aged Women.MethodsAfter measuring anthropometric markers, 20 women aged between 45 and 55 years were randomly assigned into two groups of aquatic exercise (n=10) and control (n=10). In the baseline stage, both groups completed WHOQOL-BREF scale to assess the quality of life. Moreover, Body Mass index and cardiovascular Markers were measured. The exercises in aquatic exercise group were performed in 60 minutes sessions twice a week for eight weeks. At the end of the eighth week, study parameters were measured in both groups.ResultsEight weeks of aquatic exercise significantly increased the quality of life in middle-aged women (P=0.001), so that in addition to the overall life quality scores, the subscales including mental health (P=0.001), social relationships (P=0.02) and environmental health (P=0.001) were improved. In addition, blood pressure (P=0.04) and body mass index (P=0.001) were significantly decreased.ConclusionEight weeks of aquatic exercise may significantly increase the quality of life and improve Body Mass index and cardiovascular indices in middle-aged women.Keywords: Aquatic exercise, middle-aged women, quality of life, Body Mass Index
-
هدفکمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک، یکی از بیماری های شایع در سطح جامعه می باشد. علاوه بر درد که یکی از مشکلات عمده این عارضه می باشد، مشکلاتی از قبیل کاهش و نقص عملکرد فیزیکی بدن در طی فعالیت های روزمره نیز گریبان گیر آنها خواهد شد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر شش هفته حرکات دراز کشیده به پشت روی آب بر شدت درد و ناتوانی مردان میانسال مبتلا به کمر درد مزمن ناشی از فتق دیسک کمری می باشد.روش بررسی24 مرد مبتلا به فتق دیسک کمری به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (12 نفر) با میانگین سنی 3/28±47/75 و یک گروه کنترل (12 نفر) با میانگین سنی 5/78±46/83 تقسیم شدند. گروه تجربی، برنامه حرکت درمانی در آب را به مدت 24 جلسه، هر هفته 4 جلسه دریافت کردند و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. اطلاعات در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون جمع آوری شد و با استفاده از آزمون T student در سطح معنی داری 0/05≥p مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته هانتایج نشان داد شدت درد و ناتوانی در گروه تجربی به طور معنی داری کاهش پیدا کرده است (0/001=p). همچنین تغییرات بین گروهی نشان داد که میزان ناتوانی در گروه تجربی به نسبت گروه کنترل پس از شش هفته مداخله کاهش معنی دار داشته است (0/001=p).نتیجه گیرینتایج این مطالعه نشان داد که حرکات دراز کشیده به پشت روی آب موجب کاهش درد و سطح ناتوانی عملکردی در مردان مبتلا به کمردرد مزمن ناشی از فتق دیسک کمری می شود.کلید واژگان: حرکت درمانی در آب, فتق دیسک کمری, ناتوانی, شدت دردPurposeChronic low back pain due to disc herniation is one of the common diseases in the community. In addition to the pain caused by this problem, which is a major complication, decreased and defective physical performance in daily living are other major concerns .The purpose of this research was to investigate the effect of six weeks supine movement in water on pain and disability in men with Chronic Low Back Pain due to lumbar disc herniation.Methods24 patients with lumber disc herniation were selected, and were divided into two groups: experimental group (n=12, mean ± SD age, 47.75±3.28 years) and control group (n=12, mean ± SD age, 46.83±5.78 years). The experimental group performed 24 sessions of aquatic exercise four sessions per week, while control group did not participate in any exercise program. Data collected before and after the intervention and were analyzed by t student a significance levels of P≤0.05.ResultsPain and disability have been reduced significantly in the experimental (P=0.001) group. Also comparison between groups showed that disability rate also reduced significantly (P=0.001).ConclusionThis study showed six weeks supine movement in water reduces the level of pain and functional disability in men with chronic back pain caused by lumber disc herniation.Keywords: aquatic exercise, lumbar disc herniation, Disability, pain
-
مقدمهواریس یکی از بیماری هایی است که به طور عمده در دیواره ی وریدهای قسمت تحتانی ساق پا اتفاق می افتد و باعث تجمع زیاد خون و تورم در پاها می گردد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین در آب بر میزان شدت درد و کیفیت زندگی زنان مبتلا به واریس است.روش کاراین مطالعه نیمه تجربی توصیفی با طرح پیش آزمون و پس آزمون به دو گروه کنترل و تمرین در آب در شهر مشهد در سال 1393 انجام شد. تعداد 40 زن غیر ورزشکار مبتلا به واریس خفیف با میانگین سنی 721/8±41 سال و میانگین وزنی 183/10±72/69 کیلوگرم انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین در آب و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرین در آب به مدت 18 جلسه با تواتر سه جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه با شدت 60-50 % میانگین حداکثر تعداد تکرار برای هر فرد انجام شد. قبل و بعد از پروتکل تمرینی شدت درد و کیفیت زندگی بیماران به ترتیب با استفاده از مقیاس VAS و پرسشنامه SF-36 سنجیده شد. داده ها با استفاده از تی همبسته و مستقل در سطح معنی داری 05/0>p مورد بررسی قرار گرفتند.نتایجتغییرات درون گروهی نشان داد کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی در گروه تمرین در آب معنی دار بود (000/0=p). در حالی که در گروه کنترل تنها بهبود کیفیت زندگی معنی دار بوده است (000/0=p). میانگین تغییرات بین گروهی نشان داد میزان شدت درد و کیفیت زندگی دو گروه تمرین و کنترل معنی دار بوده است (000/0=p).نتیجه گیرییافته های پژوهش نشان داد تمرین در آب بر کاهش شدت درد و بهبود کیفیت زندگی زنان مبتلا به واریس تاثیر مثبتی دارد.
کلید واژگان: تمرین در آب, زنان, شدت درد, کیفیت زندگی, واریسIntroductionVaricose is a condition that mainly occurs in the lining of the veins in the bottom of calf. It causes high blood accumulation and swelling in the legs. The purpose of this study was to investigate the effects of aquatic exercise on pain severity and quality of life in women with varicose veins.Material And MethodAtotal of Forty non exercised females with mild varicose and an average age of 41±8.721 years, mean weight of 69.72±10.183 kilograms were selected as volunteers, and were divided into two groups: hydrotherapy group and control group. Hydrotherapy group performed 18 sessions of exercise training, three sessions per week and each session 60 minutes with an intensity of 50-60 percent maximum repetition for each person. The change of pain measured by scale of VAS and quality of life measured by means of the Short-Form Health Survey-36 (SF-36). Data were analyzed by paired and independent samples t-test at a significant levels of P<0.05.ResultThe findings showed that in hydrotherapy group pain severity significantly decreased and quality of life significantly improved (P=0.000). While, in control group we just observed an improvement in quality of life (P=0.000). The inter-group differences in pain severity and quality of life were also significant (P=0.000).ConclusionThe results showed that aquatic exercise had a positive impact on reducing pain and improving quality of life of women with varicose veins.Keywords: Aquatic Exercise, Pain Severity, Quality of life, Women, Varicose -
Allergic rhinitis is a chronic respiratory disease. Sympathetic hypofunction is identified in all of the allergic rhinitis patients. Moreover, allergic rhinitis is associated with decreased peak nasal inspiratory flow (PNIF) and impaired lung functions. The aim of this study was to investigate effects of six-week of aquatic exercise on the autonomic nervous system function, PNIF and lung functions in allergic rhinitis patients.Twenty-six allergic rhinitis patients, 12 males and 14 females were recruited in this study. Subjects were diagnosed by a physician based on history, physical examination, and positive reaction to a skin prick test. Subjects were randomly assigned to two groups. The control allergic rhinitis group received education and maintained normal life. The aquatic group performed aquatic exercise for 30 minutes a day, three days a week for six weeks. Heart rate variability, PNIF and lung functions were measured at the beginning, after three weeks and six weeks.There were statistically significant increased low frequency normal units (LF n.u.), PNIF and showed decreased high frequency normal units (HF n.u.) at six weeks after aquatic exercise compared with the control group.Six weeks of aquatic exercise could increase sympathetic activity and PNIF in allergic rhinitis patients.Keywords: Allergic rhinitis, Aquatic exercise, Autonomic nervous system, Outcomes, Pulmonary functions
-
نشریه طب جانباز، پیاپی 22 (زمستان 1392)، صص 27 -34زمینه و هدفقطع عضو یکی از شایعترین ناتوانی های حرکتی است که باعث ناتوانی پایدار در افراد می شود. نقص در عملکرد تعادلی یکی از عوارض قطع عضو می باشد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر هشت تمرین در آب بر تعادل ایستای جانبازان با قطع یکطرفه اندام تحتانی می باشد.مواد و روش هادر تحقیق 19 نفر جانباز قطع عضو یکطرفه اندام تحتانی شرکت داشتند که به طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. ابتدا تعادل ایستای هر دو گروه توسط دستگاه stability platform سنجیده شد سپس گروه تجربی به مدت هشت هفته تمرینات آبی را دراستخر را اجرا کردند در حالیکه گروه کنترل فقط فعالیت های روزانه خود را انجام می داند. بعد از پایان هشت هفته تعادل ایستای هر دو گروه دوباره سنجیده شد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات و برای تعیین اختلاف بین پیش و پس آزمون بین و درون گروهی از آزمون های t مستقل و همبسته در سطح معنی داری (p<0.05) استفاده شد.نتایجیافته ها نشان دادند که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی تفاوت معنی داری وجود داشت در حالیکه چنین تفاوتی در گروه کنترل مشاهده نشد. همچنین بین نمرات پس آزمون دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معنی داری وجود دارد در حالیکه بین نمرات پیش آزمون این دو گروه تفاوت معنی داری و جود نداشت.
بحث: بر اساس یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت که تمرین در آب باعث بهبود تعادل ایستای جانبازان قطع عضو یک طرفه اندام تحتانی می شود. بنابراین از این نوع تمرینات می توان در برنامه های تمرینی و توانبخشی این گروه از افراد استفاده کرد.
کلید واژگان: جانباز, تمرین در آب, قطع عضو, تعادل ایستاBackground &PurposeAmputation is one of the major causes of durable disability. One of complications of amputation is impairment in balance performances. The purpose of this study is to evaluate the effects of eight weeks aquatic exercise on static balance in veterans with unilateral lower limb amputation.Materials And MethodsNineteen veterans men with lower limb amputation randomly divided in control (n=10) and experimental (n=9) groups. The static balance between two groups was measuring by the stability platform device. Then experimental group performed eight weeks aquatic exercises in a pool، while the control group was doing only their daily activities. After eight weeks the static balance in both groups was measured again. The data were analyzed statistically using the student’s t-test for comparisons between and within the groups before and after the intervention.ResultsResults showed that difference between pre-test and post-test scores was statistically significant in experimental group، while the difference not observed in the control group. Also، between the post test scores of the experimental and control groups، there are significant differences، but between the pre-test scores، no observed significant difference.ConclusionIt can be concluded that aquatic exercise can improve the static balance of veterans with unilateral lower limb amputation. Therefore، this type of exercise can be used in the training and rehabilitation of this group of people.Keywords: Veteran, Aquatic Exercise, Amputation, Static Balance -
زمینه و هدفآدیپونکتین آدیپوسایتوکینی است که در مقاومت به انسولین و دیابت نقش دارد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات دو جلسه متفاوت ورزش در آب بر آدیپونکتین و مقاومت انسولینی در زنان دیابتی نوع دو بود.مواد و روش هادر یک مطالعه تجربی با طرح تحقیق متقاطع هشت زن دیابتی نوع دو (سن 9/4 ±6/56 سال) به طور تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین (یک) با حجم پایین (50-45 دقیقه) و تمرین (دو) با حجم متوسط (70-65 دقیقه) قرار گرفتند. خون گیری بلافاصله و 24 ساعت بعد از تمرین انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (05/0P<).یافته هابلافاصله و 24 ساعت پس از تمرین، در غلظت آدیپونکتین بین سه گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (به ترتیب 70/0 P=و 97/0P=). افزایش انسولین بلافاصله پس از تمرین در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کمتر بود (013/0P=). 24 ساعت پس از تمرین انسولین در گروه یک در مقایسه با گروه دو کاهش معنادار بیشتری داشت (042/0>P). بلافاصله پس از تمرین افزایش معنادار بیشتری در گلوکز در گروه یک در مقایسه با گروه دو مشاهده شد (02/0>P). 24 ساعت پس از تمرین تفاوت معناداری بین سه گروه در گلوکز وجود نداشت (88/0P=). شاخص HOMA-IR در دو گروه تمرینی بلافاصله پس از تمرین به طور معناداری نسبت به گروه کنترل افزایش کمتری نشان داد (01/0>P). در 24 ساعت پس از تمرین تفاوت معناداری در شاخص HOMA-IR بین گروه ها وجود نداشت (06/0P=).نتیجه گیرینتایج این تحقیق نشان داد که یک جلسه ورزش کوتاه مدت در آب مقاومت به انسولین را بدون ایجاد تغییرات معنادار در آدیپونکتین کاهش می دهد.
کلید واژگان: ورزش در آب, آدیپونکتین, انسولین, شاخص HOMA, IR, دیابت نوع دوBackgroundAdiponectin is an adipocytokine that is hypothesized to be involved in insulin resistance and diabetes. The purpose of this study was to compare the effect of two different single-session aquatic exercises on serum adiponectin and insulin resistance in women with type 2 diabetes.Materials And MethodsIn an experimental study with crossover design، eight postmenopausal women with type 2 diabetes (mean age 56. 6±4. 9 years) were randomly assigned to three groups: control (Con)، low duration (LD) exercise (45 – 50 min)، and moderate duration (MD) exercise (65-70 min). Blood samples were taken immediately and 24 hours after exercise. Data were analyzed using one-way repeated measures analysis of variance، in SPSS software version 16 (P<0. 05).ResultsThere were no significant differences in adiponectin level between groups immediately and 24 hours after exercise (P=0. 70، P=0. 97 respectively). Increase in insulin level after exercise was lower in LD and MD groups compared to Con. group (P=0. 013). Insulin level was lower in LD group than MD group، 24 hour after exercise (P<0. 042). Immediately after exercise، more significant increase in glucose was observed in LD group than MD group (P<0. 02). There were no significant difference between groups in glucose concentration، 24 after exercise (P=0. 88). HOMA-IR significantly reduced in LD and MD groups immediately after exercise (P<0. 01). However، There were no significant differences between groups، 24 after exercise (P=0. 06).ConclusionThe results of this study indicated that acute aquatic exercise reduces insulin resistance without any changes in adiponectin levels.Keywords: Aquatic exercise, Adiponectin, Insulin, HOMA, IR, Type II diabetes -
مقدمهکمردرد یکی از مشکلات شایع اجتماعی و اقتصادی در دنیای امروز است. ورزش در آب یکی از روش های درمانی طب مکمل می باشد که در درمان بیماری های مختلف استفاده می شود.هدفتعیین تاثیر ورزش در آب بر شدت درد و ناتوانی مبتلایان به کمردرد مزمن.روشاین پژوهش تجربی بر روی 48 بیمار زن مبتلا به کمردرد مزمن انجام گردید. روش نمونه گیری و تقسیم نمونه در گروه آزمون و کنترل با روش تصادفی ساده بود. ابزار گردآوری داده ها چک لیست مشخصات دموگرافیک، ابزار کنترل شدت درد و پرسشنامه شدت ناتوانی بود. بیماران در گروه آزمون، هفته ای 3 جلسه 60 دقیقه ای به مدت 3 ماه دراستخر همراه مربی ورزش در آب به انجام حرکات ورزشی مخصوص کمردرد پرداختند. گروه کنترل فقط 3 ماه انتظار داشتند.یافته هامیانگین سن بیماران 88/6±43 سال بود. میانگین نمره شدت درد قبل از ورزش در آب در گروه آزمون 25/1±6 و در گروه کنترل 89/0±87/5 بود. در حالی که پس از ورزش در آب در گروه آزمون 60/1±7/3 و در گروه کنترل پس از سه ماه انتظار 22/1±1/5 بود (001/0p<). بنابراین، در گروه کنترل پس از 3 ماه انتظار و انجام درمان های معمول تفاوت معنی دار آماری در نمره شدت درد حاصل شد (001/0p<). میانگین شدت ناتوانی نیز پس از ورزش در آب در گروه آزمون 44/14±91/24 و در کنترل 45/18±91/34 بود؛ که تفاوت معنی داری با یکدیگر داشتند (001/0p<).نتیجه گیریورزش در آب باعث کاهش شدت درد و ناتوانی می گردد. ورزش در آب می تواند به عنوان یک روش درمانی در کنار سایر درمان های معمول برای مبتلایان به کمردرد مزمن استفاده گردد.
کلید واژگان: کمردرد مزمن, ورزش در آب, درد, ناتوانیBackgroundOne of the common socioeconomic problems of today’s world is back pain and its chronic type can cause severe pain and disability in patients. Aquatic exercise is one of the complementary therapies which are used in diseases treatments.AimTo determine the effectiveness of aquatic exercise on pain intensity and disability of the patients with chronic low back pain.MethodsThis experimental study was performed on 48 women with chronic low back pain. Sampling method and division samples into the case and control groups were performed using simple random sampling method. Data collection tools included demographic characteristic check list، VAS pain intensity control scale and Oswestry disability index questionnaire (ODI). The patients in the case group were asked to perform some special back aquatic exercise in the pool، with temperature of 30-31°C، along with the coach، three times a week (every other day) and each session lasted for 60 minutes for three months. The control group waited only for three months. The questionnaires were filled by both groups before and after the intervention.ResultsMean age of the subjects was 43 years. Mean pain intensity scores between case and control group had a significant difference before and after the aquatic exercise (P < 0. 001). In the control group، there was also a significant difference after 3 months of waiting (P < 0. 013). Mean disability intensity before and after the aquatic exercise had a significant difference between the case and control groups (P < 0. 04)، but no significant difference was observed in the control group.ConclusionAquatic exercise was shown to be effective on the intensity of pain and disability in patients with chronic low back pain and، if considered as a treatment، can reduce the pain and disability of such patients.Keywords: Chronic low back pain, Aquatic exercise, Pain, Disability
- نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شدهاند.
- کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شدهاست. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
- در صورتی که میخواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.