به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "berberine chloride" در نشریات گروه "پزشکی"

  • سجاد اصغری وسطی کلائی، سقا فرج تبار بهرستاق*
    سابقه و هدف

    استرس اکسیداتیو به مقاومت به انسولین، اختلال عملکرد سلول های بتا و آسیب سلولی ناشی از هیپرگلیسمی کمک می کند که منجر به ایجاد دیابت شیرین می شود. هدف از پژوهش حاضر تبیین اثر تمرین هوازی و بربرین کلراید بر بیان ژن های UCP-1 و PPARγ بافت چربی احشایی موش های صحرایی دیابتی می باشد.

    مواد و روش ها

    در این مطالعه آزمایشگاهی، 32 موش صحرایی نر ویستار بالغ با وزن حدود 280-240 به طور تصادفی به چهار گروه (8=n): دیابت (DM)، دیابت-بربرین (DMB)، دیابت-تمرین هوازی (DMT)، دیابت-تمرین هوازی-بربرین (DMTB) تقسیم شدند. موش ها با تزریق mg/kg 60 STZ دیابتی شدند. موش هایی که قندخون آن ها بالاتر از mg/dl 300 بود به عنوان حیوانات دیابتی وارد تحقیق حاضر شدند. سپس گروه های تمرین به مدت شش هفته برنامه تمرین هوازی فزاینده (18-10 متر در دقیقه، 40-10 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی تردمیل انجام دادند. گروه مکمل نیز بربرین کلراید (mg/kg/day 30) یک بار در روز به صورت خوراکی با گاواژ دریافت کردند.

    یافته ها

    تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که اختلاف معنی داری در بیان ژن های UCP-1 (0/000=p) و PPARγ (0/002=p) در بین گروه ها وجود دارد. در ادامه نتایج نشان داد که بیان ژن UCP-1 در گروه دیابت-تمرین (1/85±2/96 و 0/015=p)، دیابت-بربرین کلراید 1/16±2/88 و 0/02=p) و دیابت-تمرین-بربرین کلراید (0/97±4/7 و 0/000=p) افزایش معنی داری نسبت به گروه دیابت داشت. همچنین بیان ژن PPARγ در گروه دیابت-تمرین-بربرین کلراید (0/36±1/6 و 0/002p=) افزایش معنی داری نسبت به گروه دیابت داشت.

    نتیجه گیری

    بر اساس نتایج این مطالعه، تمرین هوازی و بربرین کلراید یکی از راه های احتمالی مناسب برای جلوگیری از التهاب و آسیب های ناشی از دیابت می باشد.

    کلید واژگان: تمرین هوازی, بربرین کلراید, دیابت, UCP-1, Pparγ
    S .Asghari Vostakolaei, S. Farajtabar Behrestaq*
    Background and Objective

    Oxidative stress contributes to insulin resistance, beta-cell dysfunction, and hyperglycemia-induced cellular damage, leading to diabetes mellitus. The purpose of this study is to explain the effect of aerobic exercise and berberine chloride on the expression of UCP-1 and PPARγ genes in the visceral fat tissue of diabetic rats.

    Methods

    In this laboratory study, 32 adult male Wistar rats weighing about 240-280 were randomly divided into four groups (n=8): diabetes (DM), diabetes-berberine (DMB), diabetes-aerobic exercise (DMT), diabetes-aerobic exercise-berberine (DMTB). The rats became diabetic by injecting 60 mg/kg STZ. The rats whose blood sugar was higher than 300 mg/dl were included in the present study as diabetic animals. The exercise groups then performed an incremental aerobic exercise program (10-18 m/min, 10-40 min/day, five days/week) on a treadmill for six weeks. The supplement group also received berberine chloride (30 mg/kg/day) orally by gavage once a day.

    Findings

    Data analysis showed that there is a significant difference in the expression of UCP-1 (p=0.000) and PPARγ (p=0.002) genes between the groups. Furthermore, the results showed that the expression of UCP-1 gene in the diabetes-exercise group (2.96±1.85 and p=0.015), diabetes-berberine chloride (2.88±1.16 and p=0.02) and diabetes-exercise-berberine chloride (4.7±0.97 and p=0.000) showed a significant increase compared to the diabetes group. Also, PPARγ gene expression in the diabetes-exercise-berberine chloride group (1.6±0.36 and p=0.002) showed a significant increase compared to the diabetes group.

    Conclusion

    According to the results of this study, aerobic exercise and berberine chloride is one of the possible ways to prevent inflammation and damage caused by diabetes.

    Keywords: Aerobic Exercise, Berberine Chloride, Diabetes, UCP-1, Pparγ
  • سجاد اصغری وسطی کلایی، سقا فرج تبار بهرستاق*، بابی سان عسکری
    مقدمه و هدف

    فرو پاشی میتوکندری ناشی از استرس اکسیداتیو یکی از عوامل مهم مقاومت به انسولین است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی و بربرین کلراید بر شاخص های بازسازی و بیوژنز میتوکندری بافت چربی احشایی موش های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین می باشد.

    روش کار

    32 موش صحرایی نر ویستار به طور تصادفی به چهار گروه (8=n): دیابت (DM)، دیابت-بربرین (BDM)، دیابت-تمرین هوازی (TDM)، دیابت-تمرین هوازی-بربرین (TBDM) تقسیم شدند. دیابت با تزریق STZ در موش های نر القا شد. بربرین کلراید (30mg/kg/day) یک بار در روز به صورت خوراکی با گاواژ خورانده شد. گروه های تمرین به مدت شش هفته برنامه تمرین هوازی فزاینده (18-10 متر در دقیقه، 40-10 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی تردمیل انجام دادند. سطوح بیان ژن فاکتورهای SIRT1 و AMPK بافت چربی احشایی با استفاده از روش Real time-PCR اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه و در صورت معناداری از آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 0/05>p استفاده شد.

    یافته ها

    تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که اختلاف معنی داری در بیان ژن های SIRT1 (p<0/05) و AMPK (p<0/05) در بین گروه ها وجود دارد. در ادامه نتایج نشان داد که بیان ژن SIRT1 در گروه دیابت-تمرین (p<0/05) و دیابت-تمرین-بربرین کلراید (p<0/05) افزایش معنی داری نسبت به گروه دیابت داشت. بربرین کلراید به تنهایی نتوانست موجب افزایش معنی دار بیان ژن SIRT1 در مقایسه با گروه دیابتی شود (p>0/05). همچنین بیان ژن AMPK در گروه دیابت-تمرین (p<0/05)، دیابت-بربرین کلراید (p<0/05) و دیابت-تمرین-بربرین کلراید (p<0/05) افزایش معنی داری نسبت به گروه دیابت داشت.

    نتیجه گیری

    براساس یافته های فوق احتمال دارد تاثیر همزمان تمرین و بربرین کلراید بتواند استرس اکسیداتیو و التهاب ناشی از دیابت را از طریق مسیر AMPK-SIRT1-PPARγ مهار کند.

    کلید واژگان: تمرین هوازی, بربرین کلراید, بیوژنز میتوکندری, دیابت
    Sajjad Asghari Vostakolaei, Saqqa Farajtabar Behrestaq*, Babisan Askari
    Introduction

    Mitochondrial collapse caused by oxidative stress is one of the important factors of insulin resistance. The purpose of this study is to investigate the effect of aerobic exercise and berberine chloride on the indices of mitochondrial regeneration and biogenesis of visceral adipose tissue in streptozotocin-diabetic rats.

    Materials and Methods

    32 male Wistar rats were randomly divided into four groups (n=8): diabetes (DM), diabetes-berberine (BDM), diabetes-aerobic exercise (TDM), diabetes-aerobic exercise-berberine (TBDM). Diabetes was induced by STZ injection in male rats. Berberine chloride (30 mg/kg/day) was administered orally by gavage once a day. The exercise groups performed an incremental aerobic exercise program (10-18 m/min, 10-40 min/day, and five days/week) on a treadmill for six weeks. Gene expression levels of SIRT1 and AMPK factors in visceral adipose tissue were measured using Real time-PCR method. Data analysis was conducted using one-way analysis of variance and if significant, Tukey's post hoc test was used at a significance level of p<0.05.

    Results

    Data analysis showed that there is a significant difference in the expression of SIRT1 (p<0.05) and AMPK (p<0.05) genes among the groups. Furthermore, the results showed that the expression of SIRT1 gene in the diabetes-exercise group (p<0.05) and diabetes-exercise-berberine chloride (p<0.05) had a significant increase compared to the diabetes group. Berberine chloride alone could not significantly increase SIRT1 gene expression compared to the diabetic group (p>0.05). Also, the expression of AMPK gene in diabetes-exercise (p<0.05), diabetes-berberine chloride (p<0.05) and diabetes-exercise-berberine chloride (p<0.05) groups had a significant increase compared to the diabetes group.

    Conclusion

    Based on the above findings, it is possible that the simultaneous effect of exercise and berberine chloride could inhibit oxidative stress and inflammation caused by diabetes through the AMPK-SIRT1-PPARγ pathway.

    Keywords: Aerobic exercise, Berberine chloride, Mitochondrial biogenesis, Diabetes
  • Elham Mehrpuya, Saeed Keshavarz *, Ebrahim Banitalebi, Hasan Naghizadeh, Javad Ramezani
    Background

     Diabetes is considered as a major risk factor for cardiovascular diseases. Aerobic exercises and consumption of herbal supplements are the main interventions in the control and treatment of type 2 diabetes. 

    Objectives

     The purpose of this study is to investigate the effect of eight weeks of aerobic exercise training with berberine chloride supplementation on the expression of PGC-1a and SIRT-1 genes in cardiac muscle in male Wistar diabetic rats.

    Methods

     In an experimental study, 56 adult male Wistar rats were randomly divided into healthy control groups (C), diabetic control group (D), diabetic group + 15 mg/kg berberine chloride (D-B1) ), diabetic group + 30 mg/kg berberine chloride (D-B2), diabetic group + aerobic exercise (DT), diabetic group + aerobic exercise + 15 mg/kg berberine chloride (DTB1) and diabetic group + exercise Aerobic + 30 mg\/kg berberine chloride (DTB2) were divided. The training protocol consisted of eight weeks and 3 training sessions every week, which started with a speed of 10 m/min for 10 minutes in the first week and reached a speed of 18 m/s and a duration of 40 minutes in the eighth week. Berberine chloride supplement in two doses of 15 and 30 mg/kg was given by gavage to the animals daily for 8 weeks. One-way analysis of variance and Tukey's post hoc test were used to check the changes.

    Results

     The results of one-way ANOVA showed no significant difference in the expression of PGC1-a gene (P = 0.071) and SIRT1 (P = 0.135) between the research groups.

    Conclusion

     According to the results of the present study, it seems that aerobic exercise and taking two doses of 15 and 30 mg berberine chloride supplements do not have a significant effect on mitochondrial biogenesis indicators. Considering the limited literature, other studies are recommended to investigate higher doses of berberine chloride in combination with different training methods.

    Keywords: Aerobic Exercise, Berberine Chloride, Type 2 Diabetes, Mitochondria Biogenesis
  • Reza Niazi, Maghsoud Peeri*, Mohammad Ali Azarbayjani
    Introduction

    A serious complication of diazinon is the occurrence of oxidative stress in the respiratory system. The combination of medication and exercise rehabilitation has not been studied. The aim of this study was to assess the effects of berberine chloride alongside resistance training on apoptosis and oxidative stress markers of lung tissue in male rats exposed to diazinon.

    Methods

    Forty-eight adult male Wistar rats were divided into 1: resistance exercise + berberine
    chloride dose 2mg/kg + diazinon; 2: resistance exercise + berberine chloride dose 15mg/kg + diazinon; 3: toxic (diazinon 1.5 mg/kg); 4: resistance training + diazinon; 5: berberine chloride dose 2mg/kg + diazinon; 6: berberine chloride dose 15mg/kg + diazinon; 7: intact control and 8: normal saline. To induce oxidative stress, diazinon was injected intraperitoneally 1.5mg/kg. Berberine chloride was used as 2 and 15mg/kg through intraperitoneal injection for 4 weeks. Resistance training was conducted 3 sessions/week for 4 weeks including climbing a vertical ladder. Lung tissue was exposed to evaluate pathohistological test, apoptosis and oxidative stress markers.

    Results

    Berberine chloride and exercise had a significant effect on decreasing ROS, MDA, caspase-3, and increasing GSH level, but no effect on the 8-OHDG. The exercise alone has no significant effect on ROS, MDA, 8-OHDG, caspase-3 and GSH.

    Conclusion

    Berberine chloride alongside sport rehabilitation should be used as an effective treatment on lung apoptosis and oxidative stress with acute poisoning of diazinon. The most important mechanism is the effect of improving oxidative defense and anti-inflammatory effects.

    Keywords: Berberine chloride, Sport medicine, Apoptosis, Oxidative stress, Diazinon
  • Ali Esfandiarifar, Mohammad Ali Azarbayjani*, Maghsood Peeri, Seyed Behnamedin Jameie
    Introduction

    Diazinon is one of the most widely-used organophosphate pesticides in the world. This toxin enters the body in various ways and induces oxidative stress in various tissues. It has been proved that activation of Unfolded Protein Response (UPR) under oxidative stress is a steady mechanism for maintaining cell function and survival. Therefore, the present study aimed to review the effect of Resistance Training (RT) and Berberine Chloride (BC) on the apoptosis-related UPR signaling pathway in the hippocampus of diazinon-poisoned rats.

    Methods

    In this experimental study, 40 male Wistar rats weighing 250 ±50 g were randomly divided into eight groups of five rats of 1) diazinon + 2 mg/kg BC + RT, 2) diazinon + 15 mg/kg BC + RT, 3) diazinon, 4) diazinon + RT, 5) diazinon + 2 mg/kg BC, 6) diazinon + 15 mg/ kg BC, 7) healthy control, and 8) sham. The groups were treated for 5 weeks. At the end of the fifth week, ATF-4, ATF-6, and CHOP gene expression in hippocampus tissue were measured by quantitative real-time RT-PCR.

    Results

    Diazinon significantly increased the expression of ATF-4, ATF-6, and CHOP in the hippocampus tissue of rats. Administrating 15 mg/kg BC with RT significantly decreased these genes, indicating a decrease in the rate of apoptosis in the hippocampus.

    Conclusion

    This study showed that RT and BC have a protective effect against diazinon-induced toxicity in the hippocampus.

    Keywords: Berberine chloride, Diazinon, Resistance training, Activating Transcription Factor 4 (ATF-4), Activating Transcription Factor 6 (ATF-6), CHOP
  • مژگان صحرائی، احمد عبدی*، حامد جلال
    زمینه و هدف

    افزایش شیوع بیماری های متابولیک (مثل: دیابت و چاقی) به طور جدی سلامت انسان و ایمنی زندگی را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار داده است. یافتن داروهای موثر با ترکیبات طبیعی و فعالیت ورزشی برای درمان بیماری های متابولیک از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف بربرین کلراید با تمرین هوازی بر بیان ژن Nrf2، HO-1 و PPARγ کبدی موش های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین (STZ) می باشد.

    روش کار

    در این مطالعه تجربی، 32 موش صحرایی نر ویستار به طور تصادفی به چهار گروه (8=n): دیابت (DM)، دیابت-بربرین (BDM)، دیابت- تمرین هوازی (TDM)، دیابت- تمرین هوازی- بربرین (TBDM) تقسیم شدند. دیابت با تزریق STZ در موش های نر القا شد. بربرین کلراید (mg/kg/day 30) یک بار در روز به صورت خوراکی با گاواژ خورانده شد. گروه های تمرین به مدت شش هفته برنامه تمرین هوازی فزاینده (18-10 متر در دقیقه، 40-10 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی تردمیل انجام دادند.

    یافته ها

    بیان Nrf2 و HO-1 در گروه های BDM (به ترتیب =0.027p و  p= 0.038)، TDM (به ترتیب  p=0.022 و  p=0.028) و TBDM (به ترتیب p=0.000 و p=0.000) افزایش معنی داری داشت. این افزایش در گروه های TBDM نسبت به BDM (به ترتیب  p=0.034 و  p=0.034) و TDM (به ترتیب p=0.043 و p=0.046) نیز مشاهده شد. PPARγ در گروه های TDM (p=0.046) و TBDM (p=0.001) افزایش معنی داری داشت.

    نتیجه گیری

    بربرین کلراید همراه با فعالیت ورزشی احتمالا از طریق تنظیم افزایشی مسیر Nrf2/HO-1 و PPARγ می تواند آسیب کبدی ناشی از STZ را مهار کند.

    کلید واژگان: فعالیت ورزشی, بربرین کلراید, Nrf2, PPARγ, دیابت
    Mozhgan Sahraei, Ahmad Abdi*, Hamed Jalal
    Background & objectives

    The increased incidence of metabolic diseases (e.g., diabetes and obesity) has seriously affected human health and life safety worldwide. It is of great significance to find effective drugs from natural compounds and exercise to treat metabolic diseases. The aim of this study was to evaluate the effect of berberine chloride with aerobic training on Liver Gene Expression Nrf2, HO-1 and PPARγ in Streptozotocin (STZ)-induced diabetic rats.

     Methods

    In this experimental study,  32 male Wistar rats were randomly divided into four groups (n=8): Diabetes (DM), Diabetes-Berberine (BDM), Diabetes-Aerobic Training (TDM), Diabetes-Aerobic Training -Berberine (TBDM). Diabetes was induced by injection of STZ in male rats. Berberine chloride (30 mg/kg/day) were administered orally, by gavage, once a day. Training groups have performed a progressive aerobic running program (at 10-18 m/min, 10-40 min/day, and 5 days/week) on a motor-driven treadmill for six weeks.

    Results

    There was a significant increase in Nrf2 and HO-1 expression in BDM in BDM (p=0.027 and p=0.038, respectively), TDM (p=0.022 and p=0.028, respectively) and TBDM (p=0.000 and p=0.000, respectively). This increase was also observed in TBDM groups compared to BDM (p=0.034 and p=0.034, respectively) and TDM (p=0.043 and p=0.046, respectively). PPARγ was significantly increased in TDM (p=0.046) and TBDM (p=0.001) groups.

    Conclusions

    Berberine chloride combination with exercise may possibly inhibit STZ-induced liver damage through up-regulating the Nrf2/HO-1 pathway and PPARγ.

    Keywords: Exercise, Berberine Chloride, Nrf2, PPARγ, Diabetes
  • Hossein Heidari, Mohammad Ali Azarbayjani*, Maghsoud Peeri, Parvin Farzanegi, Seyed Ali Hosseini
    Objective

    Exercise and herbal medicine Berberine are known as anti-inflammatory agents. This study aimed to evaluate the effect of 4-weeks of endurance training and Berberine Chloride (BC) consumption on inflammatory factors and glycemic index in male wistar diabetic rats.

    Materials and Methods

    In an experimental trial, 36 male wistar rats divided into 6 groups of 6 rats including 1) control, 2) 15 mg/kg BC, 3) 30 mg/kg BC, 4) endurance training, 5) endurance training with 15 mg/kg BC and 6) endurance training with 30 mg/kg of BC. During 4 weeks, rats in groups 2, 3, 5, and 6 received BC by gavage at specified doses, and rats in groups 4- 6 also ran on the treadmill at speeds of 10-15 m/min for 10-30 minutes. For statistical analysis of data-independent sample T-test, two-way ANOVA were used (P-value= 0.05).

    Results

    Training and BC significantly increased function of pancreatic beta cells and reduced FBS, TNF-α, and IL- 6 (P-value= 0.001); Training significantly increased VO2max and insulin; interaction of training and BC on an increase of VO2max and reduction of TNF-α were significant (P-value= 0.001) and 30 mg/kg BC reduced TNF-α and FBS much more than 15 mg/kg BC (P-value= 0.001).

    Conclusion

    It appears that Endurance training and BC can decrease glycemic index and inflammatory markers of diabetes and the effects of BC is dose-dependent, so that the 30 mg/kg BC is more effective rather than the 15 mg/kg BC.

    Keywords: Training, Berberine chloride, Glycemic index, Inflammation, Diabetes
  • عقیل صدیقی، احمد عبدی*، محمدعلی آذربایجانی، علیرضا براری
    هدف

    استرس اکسیداتیو نقش مهمی در بروز و توسعه عوارض دیابت دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف بربرین کلراید بر تغییرات شاخص های استرس اکسیداتیو بافت قلب موش های دیابتی با استرپتوزوتوسین بود.

    مواد و روش ها:

     تعداد 32 موش صحرایی نر ویستار (03/17±09/276 گرم) به طور تصادفی به چهار گروه(8=n): دیابت (DM)، (59/65±18/277)، دیابت-بربرین(BDM)، (04/57±14/281)، دیابت-تمرین هوازی (TDM)، (14/38±12/262)، و دیابت-تمرین هوازی-بربرین (TBDM)، (05/78±17/282)، تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین در موش های نر القا شد. گروه های تمرین به مدت شش هفته برنامه تمرین هوازی فزاینده (18-10 متر در دقیقه، 40-10 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی تردمیل انجام دادند. در پایان هفته ششم نمونه بافت قلب جمع آوری شده و برای بررسی آنزیم های آنتی اکسیدانی (شامل SOD، GPX و CAT) و سطح مالون دی آلدیید (MDA) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و ANOVA در سطح معنی داری P<0.05 آزمون شدند.

    یافته های پژوهش:

     نتایج نشان داد که تمرین هوازی، بربرین و ترکیب تمرین-بربرین در موش های دیابتی باعث افزایش معنی دار در میزان SOD (P=0.001)، GPX (P=0.001) و CAT (P=0.001) بافت قلب شد. هم چنین افزایش معنی داری در میزان این شاخص ها در گروه TBDM نسبت به BDM و TDM مشاهده شد (P=0.05). میزان MDA در همه گروه های تجربی نسبت به گروه دیابت کاهش معنی داری داشت (P=0.001).

    بحث و نتیجه گیری

    تمرین هوازی همراه با مصرف بربرین کلراید اثر مضاعفی بر بهبود نشانگر های استرس اکسیداتیو بافت قلب موش های دیابتی با استرپتوزوتوسین دارد.

    کلید واژگان: فعالیت ورزشی, بربرین کلراید, دیابت, استرس اکسیداتیو
    Aghil Sadighi, Ahmad Abdi*, MohammadAli Azarbayjani, Alireza Barari
    Introduction

    Oxidative stress plays a key role in the onset and development of diabetes complications. This study aimed to investigate the effect of aerobic training with berberine chloride on indices changes of oxidative stress in the heart tissue of streptozotocin-induced diabetic rats.

    Materials & Methods

    In total, 32 male Wistar rats (276.09±17.03) were randomly divided into four groups of eight per group, including Diabetes (DM) (277.65±18.59), Diabetes-Berberine (BDM) (281.57±14.04), Diabetes-Aerobic Training (TDM) (262.38±12.14), and Diabetes-Aerobic Training-Berberine (TBDM) (282.78±17.05). Diabetes was induced by the injection of streptozotocin in male rats. The training groups performed a progressive aerobic running program (10-18 m/min, 10-40 min/day, and 5 days/week) on a motor-driven treadmill for six weeks. At the end of the sixth week, heart tissue specimens were collected and used for the determination of antioxidant enzymes (e.g., SOD, GPX, and CAT) and Malondialdehyde (MDA) level. The data were analyzed using independent t-test and ANOVA. A p-value less than 0.05 was considered statistically significant. Ethics code: IR.PNU.REC.1397.033

    Findings

    The results showed that aerobic training, berberine, and exercise-berberine combination significantly increased SOD (P=0.001), GPX (P=0.000), and CAT (P=0.001) of the heart tissue in diabetic rats. Moreover, a significant increase was observed in these indices in the TBDM group, compared to the BDM and TDM groups (P<0.05). The MDA level in all experimental groups was significantly lower than that in the diabetic group (P=0.001).

    Discussions & Conclusions

    Aerobic training combined with berberine chloride has remarkable interactive effects on the improvement of oxidative stress markers in the heart tissue of streptozotocin-induced diabetic rats.

    Keywords: Berberine chloride, Diabetes, Exercise, Oxidative stress
  • Ali Esfandiyari Far, Mohammad Ali Azarbayjani*, Maghsoud Peeri, Seyed Behnamedin Jameie
    Background

    One of the most common agricultural pesticides is organophosphorus pesticides. Diazinon is one of the most widely used organophosphorus pesticides used in the fight against pesticides in the country. Much research has recently been done on the impact of exercise on brain function and several biological mechanisms have been proposed for the effects of exercise and physical activity on brain function. It is said that resistance training increases neuronal plasticity due to an increase in insulin-like growth factor-1 (IGF-1). Research has shown that IGF-1 can cross the blood-brain barrier and play an important role as a neurotrophic factor, especially in the hippocampus, and activate various important central mechanisms related to cognitive processes. Exercise also affects the expression of angiogenic genes such as PDGF and VEGF.

    Methods

    We randomly divided 40 male Wistar rats weighing 250 ± 50 g into eight groups of five and treated them with diazinon, berberine chloride, and resistance training. The groups were treated for five weeks. At the end of the fifth week, the levels of IGF-1, PDGF, and VEGF gene expression in hippocampal tissue homogenates were measured using Quantitative real-time PCR. Data were analyzed using ANOVA and Tukey’s post hoc test.

    Results

    The results showed that resistance training and berberine chloride significantly increased the levels of IGF-1, PDGF, and VEGF gene expression in poisoned rats.

    Conclusions

    Based on the results of this study, resistance training and berberine supplementation have significant effects on reducing the harmful effects of diazinon toxin (P < 0.05) and increasing IGF-1, PDGF, and VEGF gene expression in poisoned rats.

    Keywords: IGF-1, VEGF, Diazinon, Resistance Training, Berberine Chloride, PDGF
  • الهام فرهادفر، ناصر بهپور*، محمدعلی آذربایجانی، علی مرادی
    سابقه و هدف

    استرس اکسیداتیو در پاتوژنز بسیاری از بیماری ها دخالت دارد. شرایط استرس اکسیداتیو و عدم تعادل آنتی اکسیدان نقش عمده ای در بروز و توسعه بیماری ها دارد. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر چهار هفته تمرین استقامتی و مصرف بربرین کلراید بر آنزیم های آنتی اکسیدانی  بافت قلب رت های نر ویستار دیابتی بود.

    مواد و روش ها: 

    در این مطالعه تجربی، تعداد 40 سر رت نر بالغ از نژاد ویستار با میانگین وزنی حدود 250-200 گرم به صورت تصادفی در 5 گروه شامل گروه کنترل سالم (بدون تزریق STZ، دارو و تمرین)، گروه کنترل دیابتی (با تزریق STZ)، گروه تجربی دیابتی+تمرین بدنی، گروه تجربی دیابتی+مصرف بربرین (mg/kg 50)، گروه تجربی دیابتی+تمرین بدنی+ مصرف بربرین قرار گرفتند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، حیوانات بااستفاده از تزریق درون صفاقی کتامین بیهوش شدند و بافت قلب جهت سنجش تغییرات آنزیم سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز و گلوتاتیون پراکسیداز جدا شد. از آزمون تی زوجی و آزمون تحلیل واریانس به منظور تجزیه و تحلیل داده ها بااستفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 22) و در سطح 0/05 =α استفاده شد.

    نتایج

    نتایج نشان داد که پس از مصرف مکمل بربرین و تمرین استقامتی در گروه دیابتی، تفاوت معنی داری نسبت به گروه کنترل در میزان فعالیت های آنزیم CAT، SOD و GPX مشاهده شد (0/001=P). در مقایسه بین گروهی نتایج نشان داد که بین میزان اثر تمرین در گروه دیابتی+تمرین+بربرین با گروه دیابتی+تمرین و گروه دیابتی+بربرین تفاوت معنی داری وجود دارد.

    نتیجه گیری:

    تمرین استقامتی می تواند بر فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی بافت قلب در رت های دیابتی تاثیر معنی دار و موثر داشته باشد.

    کلید واژگان: دیابت شیرین, سوپراکسید دیسموتاز, کاتالاز, گلوتاتیون پراکسیداز, بربرین کلراید
    Elham Farhadfar, Naser Behpour*, Mohammadali Azarbaeijani, Ali Moradi
    Background

    Oxidative stress is involved in the pathogenesis of many diseases. Oxidative stress and antioxidant imbalance play a major role in the outbreak and development of diseases. This study aimed to investigate the effect of four weeks of endurance training and consumption of berberine chloride on cardiac tissue antioxidant enzymes in diabetic male Wistar rats.

    Materials and Methods

    In this experimental study, 40 adult male Wistar rats weighing approximately 200-250 g were randomly divided into 5 groups including healthy control group (without STZ injection, medication and exercise), diabetic control group (with STZ injection) , Diabetic Experimental Group+ Physical Exercise, Diabetic Experimental Group+ Berberine Intake (50 mg/kg), Diabetic Experimental Group+Physical Exercise+Berberine Intake. 24 hours after the last exercise session, the animals were isolated by intraperitoneal injection of ketamine anesthetic and heart tissue to measure the changes of the enzyme superoxide dismutase, catalase and glutathione peroxidase. Paired t-test and ANOVA were used to analyze the data using SPSS software (version 22) and at level α=0.05.

    Results

    The results showed that there was a significant difference in the level of CAT, SOD and GPX activity in the diabetic group after the use of berburn supplementation and endurance training (P=0.001). Results showed that there was a significant difference between the amount of exercise effect in the diabetic+training+berberine group with diabetic+training group and diabetic+berbine group.

    Conclusion

    The results of this study showed that endurance training can have a significant and effective effect on the activity of anti oxidant enzymes in the heart tissue of diabetic rats.

    Keywords: Diabetes mellitus, Superoxide dismutase, Catalase, Glutathione peroxidase, Berberine chloride
  • Akram Ezabadi, Maghsoud Peeri *, Mohammad Ali Azarbayjani, Seyed Ali Hosseini
    Background

    Diazinon is an insecticide from the organophosphorus group, which can increase the oxidative stress in the body. It has been established that training and antioxidant supplementation can improve oxidative stress system by decreasing malondialdehyde (MDA); meanwhile, increasing the activities of antioxidant enzymes, including superoxide dismutase (SOD), glutathione peroxidase (GPX), and catalase (CAT).

    Objectives

    The aim of this study was to investigate the effect of resistance training (RT) and berberine chloride (BC) supplementation on oxidative stress indices in the cerebellum tissue of diazinon-poisoned rats.

    Methods

    Fifty-six Wistar rats were divided into seven groups (n = 8), including resistance training (RT) (each session 2 sets of 6 repetitions, each one required 8 to 12 active movements with intensity of 10% - 50% of body weight, 3 sessions per week), BC2 (BC: 2 mg/kg), BC15 (BC: 15 mg/kg), RT + BC2, RT + BC15, diazinon, and control. MDA, SOD, and CAT were measured in the cerebellum tissue.

    Results

    RT and BC significantly reduced MDA protein levels (P < 0.01), while increased SOD protein levels (P < 0.01) and CAT protein levels (P < 0.01) in the cerebellum tissue of diazinon-poisoned rats; RT with BC had interactive effects on decreasing MDA (P < 0.01), while increasing SOD (P < 0.01) and CAT protein levels (P < 0.01). Also, the consumption of 15 mg/kg BC rather than 2 mg/kg BC significantly increased SOD protein levels (P = 0.02).

    Conclusions

    It seems that RT combination with BC has Interactive effects on the improvement of oxidative stress markers in the cerebellum tissue of diazinon-poisoned rats

    Keywords: Oxidative Stress, Diazinon, Resistance Training, Berberine Chloride
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال