اثر محافظتی بربرین کلراید و تمرین هوازی بر مسیرNrf2/HO-1 ، و PPARγ کبدی موش های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین

افزایش شیوع بیماری های متابولیک (مثل: دیابت و چاقی) به طور جدی سلامت انسان و ایمنی زندگی را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار داده است. یافتن داروهای موثر با ترکیبات طبیعی و فعالیت ورزشی برای درمان بیماری های متابولیک از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف بربرین کلراید با تمرین هوازی بر بیان ژن Nrf2، HO-1 و PPARγ کبدی موش های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین (STZ) می باشد.

در این مطالعه تجربی، 32 موش صحرایی نر ویستار به طور تصادفی به چهار گروه (8=n): دیابت (DM)، دیابت-بربرین (BDM)، دیابت- تمرین هوازی (TDM)، دیابت- تمرین هوازی- بربرین (TBDM) تقسیم شدند. دیابت با تزریق STZ در موش های نر القا شد. بربرین کلراید (mg/kg/day 30) یک بار در روز به صورت خوراکی با گاواژ خورانده شد. گروه های تمرین به مدت شش هفته برنامه تمرین هوازی فزاینده (18-10 متر در دقیقه، 40-10 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی تردمیل انجام دادند.

بیان Nrf2 و HO-1 در گروه های BDM (به ترتیب =0.027p و  p= 0.038)، TDM (به ترتیب  p=0.022 و  p=0.028) و TBDM (به ترتیب p=0.000 و p=0.000) افزایش معنی داری داشت. این افزایش در گروه های TBDM نسبت به BDM (به ترتیب  p=0.034 و  p=0.034) و TDM (به ترتیب p=0.043 و p=0.046) نیز مشاهده شد. PPARγ در گروه های TDM (p=0.046) و TBDM (p=0.001) افزایش معنی داری داشت.

بربرین کلراید همراه با فعالیت ورزشی احتمالا از طریق تنظیم افزایشی مسیر Nrf2/HO-1 و PPARγ می تواند آسیب کبدی ناشی از STZ را مهار کند.