به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه "p53 protein" در نشریات گروه "پزشکی"

  • جلال پورجعفریان، یاسر کاظم زاده*، سجاد ارشدی، عبدالعلی بنائی فر، یحیی محمدنژادپناه کندی
    زمینه و هدف

    مرگ سلولی برنامه ریزی شده به طور دقیق به برهم کنش برخی از محصولات ژنی بستگی دارد که این فرایند را فعال یا مهار می کنند. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو کورکومین بر بیان ژن های شاخص های آپوپتوزی (p53-p21) و پیری سلول (TERF2) در بافت عضله نعلی موش های نر نژاد ویستار بود.

    روش ها

    در این مطالعه تجربی، 24 سر موش نر از نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه کنترل سالم، گروه تمرین مقاومتی، گروه نانوکورکومین، گروه تمرین مقاومتی+ نانوکورکومین، تقسیم شدند. تمرین مقاومتی در طول 4 هفته طبق پروتکل اجرا گردید. همزمان موش های گروه های نانوکورکومین به میزان 80 میلی گرم به ازای هر کیلو از وزن بدن مکمل مصرف نمودند. بیان ژن های TERF2 (Telomeric Repeat Binding Factor 2)، p53 و p21 به روشReal-Time PCR  سنجش شد.

    یافته ها

    تفاوت معناداری در بیان ژن های TERF2، p53 و p21 بین 4 گروه ثبت شد (0/05>P). در گروه تمرین مقاومتی و نانوکورکومین بیان ژن های TERF2، p53 و p21 به طور معنا داری بالاتر از گروه کنترل بود (0/05>P). همچنین، بیان ژن p53 در گروه تمرین مقاومتی به طور معناداری بالاتر از گروه مکمل نانو کورکومین بود (0/05>P). تمرینات مقاومتی با مصرف مکمل نانوکورکومین، نسبت به تمرین یا مکمل، بر بیان ژن TERF2 بر بافت عضلانی موش های نر تاثیر معنی داری نداشت (0/05<P). همچنین تاثیر تعاملی تمرین و مکمل موجب افزایش معنی دار بیان ژن p21 و p53 شد (0/05>P).

    نتیجه گیری

    تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو کورکومین بیان ژن TERF2 را افزایش داده و می تواند سرعت کوتاه شدن تلومر و پیری را کاهش دهد. همچنین، افزایش بیان ژن p53 و p21 هنگام تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو کورکومین احتمالا منجر به توقف چرخه سلولی و آپوپتوز شود.

    کلید واژگان: تمرین قدرتی, TERF2, p53, p21, کورکومین, موش صحرایی
    Jalal Pourjafarian, Yaser Kazemzadeh*, Sajjad Arshadi, Abdolali Banaefar, Yahya Mohammadnajad Panahkandi
    Background and Aim

    Apoptosis is regulated by a complex interplay of gene products that either activate or inhibit this process. This study aimed at assessing the combined impact of nanocurcumin supplementation and resistance training on TERF2 (Telomeric Repeat Binding Factor 2) gene expression and the p21-p53 axis in the muscle tissue of male rats.

    Methods

    In this experimental study, 24 male Wistar rats were randomly allocated into four groups: a healthy control group, a resistance training group, a nanocurcumin group, and a resistance training + nanocurcumin group. Resistance training was conducted over a 4-week period following a specific protocol. Concurrently, rats in the nanocurcumin groups received 80 mg of the supplement per kilogram of body weight. The expression levels of TERF2, p53, and p21 genes were assessed using the Real-Time PCR method.

    Results

    The results showed significant differences in the expression levels of TERF2, p53, and p21 genes among the four groups (P<0.05). In the resistance training + nanocurcumin group, the expression of TERF2, p53, and p21 genes was significantly higher compared to the control group (P<0.05). Additionally, p53 gene expression in the resistance training group was significantly higher than in the nanocurcumin supplement group (P<0.05). The combined resistance training and nanocurcumin supplementation did not significantly affect the expression of the TERF2 gene in the muscle tissue of male rats compared to either training or supplementation alone (P<0.05). Furthermore, the synergistic effect of resistance training and supplementation significantly increased the expression of p21 and p53 genes (P<0.05).

    Conclusion

    Resistance training and nanocurcumin supplementation enhance TERF2 gene expression, potentially reducing telomere shortening and aging. Moreover, the upregulation of p53 and p21 gene expression during resistance training and nanocurcumin supplementation may induce cell cycle arrest and apoptosis.

    Keywords: Resistance Training, TERF2 Protein, P53 Protein, P21 Protein, Curcumin Rat
  • مریم جان بزرگی، عباسعلی گایینی*، سیروس چوبینه، محمدرضا تابنده
    مقدمه

    هایپرگلیسمی مزمن با افزایش آسیب های سلولی ناشی از فشار اکسایشی همراه است و موجب افزایش مقاومت انسولینی شده و در سلول های بتا p53 و p16 را نیز افزایش می دهد که به القای سالمندی در سلول های ترشح کننده انسولین بافت پانکراس منجر می شود. هدف از این پژوهش تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر بیان پروتیین های سالمندیP53  و P16 بافت پانکراس موش های دیابتی بود.

    روش ها

    در این مطالعه، تعداد 15 سر موش NMRI (22/3 ± 26 گرم) به صورت تصادفی در سه گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی و تمرینی دیابتی قرار گرفتند. سپس از راه غذای پرچرب به مدت 5 هفته و تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین دیابتی شدند. پروتکل تمرین هوازی (Vmax 60-50%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بی هوشی، خون و بافت پانکراس برداشته شد. میزان مقاومت انسولینی، غلظت پروتیین P53 و P16 در سلول های بتای پانکراس اندازه گیری شد. داده ها به روش ANOVA با سطح معنی داری 05/0 ارزیابی شدند.

    یافته ها

    برطبق نتایج هشت هفته تمرین هوازی در موش های مبتلا به دیابت نوع دو، کاهش معنی دار مقاومت انسولینی (005/0=P)، غلظت پروتیین P53 (002/0=P) و P16 (010/0=P) را در بافت پانکراس به دنبال دارد.

    نتیجه گیری

    تمرین هوازی احتمالا با کاهش عوامل مربوط به سالمندی سلولی نظیر P53  و P16 در سلول های بتا موجب بهتر شدن حساسیت انسولینی و به تاخیر افتادن سالمندی سلولی ناشی از دیابت می شود. لذا می توان به این نوع فعالیت ورزشی به عنوان یک رویکرد درمانی غیرتهاجمی جهت بهبود شرایط این بیماران نگریست.

    کلید واژگان: تمرین هوازی, سالمندی سلولی, P53, P16
    Maryam Janbozorgi, Abass Ali Gaini*, Siroos Choobineh, MohamadReza Tabandeh
    Background

    Chronic hyperglycemia is associated with an increase in cellular damage due to oxidative stress and increases insulin resistance and also increases in p53 and p16 beta cells, leading to the induction of senescence in pancreatic insulin-secreting cells. The aim of this study was the effect of eight weeks of aerobic exercise on the expression of senescence proteins P53 and P16 in the pancreatic tissue of diabetic mice.

    Methods

    In this study, 15 NMRI mice (26.3 ±3.22 g) were divided into three groups randomly: healthy control, diabetic control and diabetic exercise. They were diabetic by HFD for 5 weeks and intraperitoneal injection of STZ. The aerobic training protocol (50-60% Vmax) was 5 days a week for 8 weeks. After anesthesia, blood and pancreatic tissue were removed. Insulin resistance, P53 and P16 protein concentrations in pancreatic beta cells were measured. Data were analyzed by ANOVA with a significance level of p <0.05.

    Results

    According to the results of eight weeks of aerobic exercise by mice diabetic type 2, a significant decrease in insulin resistance (p = 0.005), protein concentrations of P53 (p = 0.002) and P16 (p = 0.010) in pancreatic tissue was observed.

    Conclusion

    Aerobic exercise may improve insulin sensitivity and delay cellular senescence due to diabetes by reducing cell senescence factors such as P53 and P16 in beta cells. Therefore, this type of exercise can be considered as a therapeutic approach to improve the condition of these patients.

    Keywords: Aerobic Exercise, Cellular Senescence, p53 protein, p16 protein
  • الهام اکبری، محمد تقی زاده*، فهیمه نعمتی
    مقدمه

    P53 یک پروتئین سرکوبگر تومور است و جهش های missense زیادی در ژن این پروتئین شناسایی شده است. این جهش ها در تعداد زیادی از سرطان ها مشاهده می شوند. R213G یکی از این موارد است که در ایجاد سرطان های متاستاتیک ریوی نقش دارد. در این پژوهش R213G در مقایسه با گونه وحشی با استفاده از شبیه سازی دینامیک مولکولی مورد مطالعه قرار گرفت.

    روش

    برای ساختار سه بعدی پروتئین P53 گونه وحشی، زنجیره A از ساختار کریستالوگرافی با pdb ایدی 1TSR استفاده شد. برای جهش R213G، باقیمانده 213 این ساختار به گلایسین تغییر داده شد. شبیه سازی دینامیک مولکولی با استفاده از بسته نرم افزاری گرومکس 5-1-2، میدان نیروی AMBER99SB و مدل آب TIP3P به مدت 15 نانوثانیه و به صورت دو بار تکرار انجام شد. آنالیزهای RMSD، RMSF، شعاع ژیراسیون و انرژی پتانسیل بر روی تراژکتوری های حاصل انجام شد.

    نتایج

    آنالیز RMSF نشان داد جهش R213G باعث تغییر انعطاف پذیری در یازده باقیمانده از جمله R-248 می شود. جالب است که این باقیمانده ها نزدیک محل جهش نیستند؛ اما همه آن ها در قطعه 220-250 از این دومین واقع شده اند و یا باقیمانده های همسایه این قطعه هستند. نتایج شعاع ژیراسیون و انرژی پتانسیل کاهش پایداری پروتئین در اثر این جهش را تایید می کند.

    نتیجه گیری: 

    آنالیز RMSF جهش R213G به همراه تغییرات پایداری و شعاع بیان می کند که این جهش می تواند بر روی برهمکنش P53 با دیگر درشت مولکول ها تاثیر گسترده ای بگذارد.

    کلید واژگان: ریشه میانگین مربعات نوسان (RMSF), انعطاف پذیری پروتئین, پروتئین P53, جهش missense, شبیه سازی دینامیک مولکولی
    Elham Akbari, Mohammad Taghizadeh*, Fahimeh Nemati
    Introduction

    P53 is a tumor suppressor protein with numerous missense mutations identified in its gene. These mutations are observed in a vast number of cancers. R213G is one of them which has a role in metastatic lung cancers. In this research, R213G was studied in comparison with the wild type via molecular dynamics simulation.

    Method

    For the three-dimensional structure of the wild-type P53 protein, chain A was used from crystallographic structure with PDB ID: 1TSR.  For R213G mutation, residue 213 of this structure was changed to glycine. Molecular dynamics simulation was repeated twice for 15 ns using Gromacs 5.1.2 software package, AMBER99SB force field, and TIP3P as water model. RMSD, RMSF, radius of gyration, and potential energy analyses were performed on resulted trajectories.

    Results

    RMSF analysis showed that the R213G mutation changes the flexibility of 11 residues including R-248. These residues are not near the mutated position, but all of them are located on 220-250 fragment of this domain or are residues in the neighbor of this fragment. The radius of gyration and potential energy results confirmed a reduction in stability of this protein as a result of this mutation.

    Conclusion

    RMSF analysis of R213G mutation beside the changes in stability and radius indicated that this mutation could greatly affect the P53 interactions with other macromolecules.

    Keywords: Root Mean Square Fluctuation (RMSF), Protein Flexibility, P53 Protein, Missense Mutation, Molecular dynamics simulation
  • ملیحه ریکی، امیر توکمه چی، فرح فرخی
    مقدمه
    پروبیوتیک ها به عنوان میکروارگانیسم های گوناگونی تعریف می شوند که دارای اثرات مفید در جلوگیری و درمان شرایط پاتولوژیک ویژه هستند. لاکتوباسیلوس کازیی و پاراکازیی، پروبیوتیک هایی هستند که می توانند آپوپتوز را در سلول های سرطانی القاء کنند. لوسمی میلوییدی مزمن از شایع ترین بدخیمی های بدن محسوب می شود. بیان پروتئین های جهش یافته p53 در رده های سرطانی، مقاومت در مقابل آپوپتوز را افزایش می دهند. بنابراین هدف از بررسی حاضر، ارزیابی تاثیر عصاره سیتوپلاسمی و دیواره سلولی این پروبیوتیک ها بر میزان پروتئین جهش یافته p53 در رده سرطانی K562 در شرایط آزمایشگاهی بود.
    مواد و روش ها
    برای این منظور ابتدا باکتری ها کشت داده شد، سپس به کمک دستگاه سونیکاتور خرد و درنهایت دیواره سلولی و عصاره سیتوپلاسمی آنها جدا شدند. در مرحله بعد غلظت های مختلفی از دیواره سلولی و عصاره سیتوپلاسمی تهیه شدند. سپس میزان پروتئین p53 در سلول های تیمار شده با عصاره سیتوپلاسمی و دیواره سلولی، به روش الایزا سنجیده شد.
    یافته ها
    یافته های حاصل از آزمون الایزا نشان دادند، عصاره سیتوپلاسمی و دیواره سلولی باعث کاهش معنی دار (05/0>P) سطح پروتئین حاصل از ژن جهش یافته p53 نسبت به گروه شاهد می شوند.
    بحث و نتیجه گیری
    بنابراین می توان نتیجه گرفت، بین کاهش میزان پروتئین p53 و القاء آپوپتوز در سلول ها با ژن p53 جهش یافته رابطه وجود دارد که این می تواند راهی برای درمان هدفمند سرطان ارائه کند.
    کلید واژگان: پروتئین p53, رده سرطانی K562, لاکتوباسیلوس کازیی, لاکتوباسیلوس پاراکازیی
    Maliheh Riki, Amir Tukmechi, Farah Farokhi
    Background
    Probiotics are defined as different microorganisms that may have positive effects on preventing or treatment of special pathologic conditions. Lactobacillus casei and L. paracasei as probiotics could induce the apoptosis in human cancer cells in vitro. Chronic myeloid leukemia is categorized as a blood cells cancer and the most common type of leukemia. The expression of mutant p53 protein increases resistance against apoptosis in cancer lines. So the aim of this study was to evaluate the effect of L. casei and L. paracasei cell wall and cytoplasmic fractions on the expression of mutant p53 protein in K562 cancer line by ELISA.
    Materials And Methods
    First, L. casei and L. paracasei was cultured and disrupted by sonication and finally cell wall separated from cytoplasmic extraction by centrifugation, then prepared different concentrations of cell wall and cytoplasmic fraction. Finally, p53 protein levels were measured by ELISA, in cells treated with the cell wall and cytoplasmic fraction.
    Results
    ELISA result showed that cell wall and cytoplasmic fraction statistically (P˂0.05) reduced the levels of mutant p53 protein compared to the control.
    Conclusion
    It’s concluded that there is a relationship between reduced expression of p53 protein and induction of apoptosis in cells with mutant p53 gene. It could provide a way for cancer treatment in a smart manner.
    Keywords: K562, L. Casei, L. Paracasei, P53 protein
  • رباب شیخ پور *، حسین حکمت مقدم
    زمینه و هدف
    سرطان پستان یکی از شایع ترین سرطان ها در زنان است. در حدود 30 درصد از سرطان های پستان وابسته به هورمون های جنسی هستند و این هورمون ها از جمله استروژن می توانند پیشرفت سرطان پستان را تحت تاثیر قرار دهند. پروتئینp53 در اکثر سرطان ها از جمله سرطان پستان دچار جهش می شود و افزایش سطح آن ویژگی مشترک بسیاری از سرطان های بدخیم است. با توجه به این که رده سلولی T47D دارای رسپتور استروژن و پروژسترون است و پروتئین P53 به عنوان مهم ترین ژن مهارکننده تومور است، این مقاله به تاثیر هورمون استروژن بر پروتئینp53 در رده سلولی T47Dمی پردازد.
    روش کار
    رده سلولی T47D در یک فلاسک 25-cm2 در محیط DMEM، FBS کشت داده شد سپس سلول ها تحت تیمار با غلظت های مختلف هورمون استروژن (3، 6، 9 نانومول) قرار گرفتند. میزان پروتئین p53با روش وسترن بلات مورد شناسایی قرار گرفت. نتایج حاصل از آنالیز با نرم افزار Gene tool و آنالیز واریانس یک راهه (ANOVA) انجام گرفت.
    یافته ها
    نتایج مطالعه نشان داد که سلول هایی که در معرض غلظت 3، 6 و 9 نانومول هورمون استروژن قرار گرفتند میزان پروتئینP53 بیشتری نسبت به گروه کنترل داشتند (001/ 0>p).
    نتیجه گیری
    نتایج این مطالعه نشان داد که هورمون استروژن سبب افزایش سطح پروتئین P53 در رده سلولی T47Dمی شود، بنابراین به نظر می رسد هورمون استروژن بر افزایش پروتئین p53 و تجمع آن در سلول تاثیر می گذارد.
    کلید واژگان: استروژن, پروتئین p53, رده سلولی T47D
    Background
    Breast cancer is one of the most common cancers in women. Nearly 30% of breast cancers are hormone-dependent, and these hormones comprising estrogens influence progression of breast cancers. It is now widely recognized that p53 may be the most frequently mutated protein in breast cancer. High levels of p53 protein are a common feature of many human malignant cancers. Given that, T47D cell line is estrogen and progesterone receptor positive and p53 protein is one of the most important tumor suppressor genes. This article examines the effect of estrogen on p53 protein in T47D.
    Methods
    The human breast cancer T47D cell line were cultured in 25cm2 flasks in DMEM medium supplemented with fetal bovine serum (FBS) and treated with different concentrations (3, 6, and 9 nmol) of estrogen. The levels of proteins were measured by western blot method. Gene tool software and One Way ANOVA were used for statistical analysis.
    Results
    Comparison of p53 levels in T47D cell line showed that cells that were exposed to 3, 6, and9 nmol of estrogen treatment had higher concentration of p53 than control (p<0.001).
    Conclusion
    The results showed that estrogen can strongly increase p53 protein concentration in T47D cell line. Therefore, it seems that estrogen can cause protein over expression and accumulation in T47D cell line.
    Keywords: p53 protein, T47D, Estrogen treatment
  • رباب شیخ پور، جواد محیطی اردکانی
    پیش زمینه و هدف
    سرطان پستان شایع ترین بیماری بدخیم در زنان است. حدود 50 درصد از سرطان های پستان وابسته به هورمون های جنسی هستند و اثرات این هورمون ها به واسطه اتصال به گیرنده اختصاصی شان می باشد. همچنین پروتئین p53 در نیمی از سرطان ها ازجمله سرطان پستان دچار جهش می شود و افزایش سطح آن ویژگی مشترک بسیاری از سرطان های بدخیم است، با توجه به این که رده سلولی T47D دارای رسپتور استروژن، پروژسترون است و پروتئین p53 به عنوان محصول مهم ترین ژن مهارکننده تومور است، این مقاله به تاثیر هورمون پروژسترون بر میزان پروتئین p53 در رده سلولی T47D می پردازد.
    مواد و روش کار
    رده سلولی T47D سرطان پستان دریک فلاسک 25cm2 در محیط DMEM و FBS کشت داده شد. سپس سلول ها تحت تیمار با غلظت های مختلف هورمون پروژسترون (1، 10 و 20 نانو مول) قرار گرفتند. میزان پروتئین p53 با روش وسترن بلات موردبررسی قرار گرفت. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار Gene tool انجام گرفت.
    نتایج
    سلول هایی که تحت تیمار با غلظت 1 نانومول از هورمون پروژسترون قرار داشتند تغییری در میزان پروتئین p53 نسبت به گروه کنترل نشان ندادند (P>0.05) ولی سلول هایی که تحت تیمار با غلظت 10 و 20 نانومول بودند میزان پروتئین کمتری نسبت به گروه کنترل نشان دادند (P<0.01).
    نتیجه گیری
    نتایج این مطالعه نشان داد که افزایش غلظت هورمون پروژسترون سبب کاهش میزان پروتئین p53 در رده سلولی T47D می شود. بنابراین به نظر می رسد هورمون پروژسترون با کاهش میزان پروتئین p53، سبب کاهش تجمع پروتئین p53 در رده سلولی T47D شود.
    کلید واژگان: هورمون پروژسترون, رده سلولی T47D, سرطان پستان, پروتئین p53
    Robab Sheikhpour, Javad Mohiti Ardekani
    Background and Aims
    Breast cancer is the most common cancer in women. Nearly 50% of breast cancers are dependent to sex hormones, and the effects of these hormones are mediated by their binding to specific receptors. Also p53 protein is mutated in about half of cancers including breast cancer and high level of p53 protein is a common feature of many human malignant cancers. Given that T47D cell line has estrogen and progesterone receptor and p53 protein is product of tumor suppressor gene. This article was devoted to the effect of progesterone on p53 protein in T47D cell line.
    Materials and Methods
    The breast cancer T47D cell line were grown in 25cm2 flasks in DMEM with fetal bovine serum (FBS). Then cells were treated with different concentrations (1 nmol, 10 nmol and 20 nmol) of progesterone hormone. The level of proteins was measured by western blot method. Gene tool software was used for data analysis.
    Results
    There was no differences in p53 protein level in cells that were exposed to 1nmol of progesterone compared to the control group (P>0.05), but cells that were exposed to 10 and 20 nmol of progesterone treatment had lower level of p53 protein concentration than the control (P<0.01).
    Conclusion
    The result of this study showed that increased progesterone can reduce the level of p53 protein in T47D cell line. It seems progesterone with decreased level of p53 protein reduced accumulation of p53 protein in T47 cell line.
    Keywords: T47D cell line Breast cancer, Progesterone, p53 protein
  • Parviz Deyhimi, Zahra Hashemzade
    Background
    Odontogenic keratocyst (OKC) is an aggressive cyst and its recurrence is higher than other odontogenic cysts, orthokeratinized odontogenic cyst (OOC) is a cyst with moderate biological behavior in comparison with OKC, but with the probability of carcinomatous changes. The present study aims to evaluate the quantity and intensity of the expression of P53 protein and transforming growth factor alpha (TGF-alpha) in OKC and OOC in order to compare the biologic behavior of these two cysts.
    Materials And Methods
    This is a cross-sectional study. The samples include 30 cysts (15 OKC and 15 OOC), all stained immunohistochemically for P53 protein and TGF-alpha by the Novolinkepolymer method. Then, all the cases were examined with an optical microscope with ×400 magnification and the stained cells were counted in the basal and parabasal layers. Finally the results were analyzed by the Mann−and Wilcoxon tests (P value < 0.05).
    Results
    The difference between the expression of P53 protein in the basal layer in OKC and OOC was not statistically significant (P value = 0.076). The difference between the expression of P53 protein in the parabasal layer in OKC and OOC was statistically significant (P value = 0.003); moreover, the difference between the expression of TGF-alpha in the basal layer in OKC and OOC was not statistically significant (P value = 0.284). The difference between the expression of TGF-alpha in the parabasal layer in OKC and OOC was statistically significant (P value = 0.015).
    Conclusion
    Since there was a higher expression of P53 protein and TGF-alpha in OKC compared to those in OOC, the probability of carcinomatous changes was at least theoretically higher in OKC than in OOC.
    Keywords: Odontogenic cysts, P53 protein, TGF, alpha
  • رحیم گل محمدی، محمدرضا مهاجری، سیدمهدی زرگریان
    زمینه هدف
    در سرطان کولورکتال آسیب های ژنتیکی و عادت های غذایی نقش اصلی را دارند. پروتئین p53 که محصول ژنp53 می باشد، مهم ترین عامل سرکوب کننده تومور است. میزان جهش و بیان ژن p53 در نمونه های سرطانی کولورکتال در نواحی مختلف متفاوت گزارش شده است. در حالت طبیعی، نیمه عمر پروتئینp53 کوتاه بوده و در شکل جهش یافته، نیمه عمر پروتئین افزایش می یابد که با روش ایمو نوهیستوشیمی قابل ردیابی است. هدف از این مطالعه تعیین پایداری پروتئین p53 با استفاده از شاخص های پاتولوژی در نواحی مختلف روده بزرگ در سرطان کولورکتال می باشد.
    مواد و روش ها
    این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 80 نمونه سرطانی کولورکتال انجام شد که در طول سال های 82 تا 86 به بیمارستان های شهر اصفهان مراجعه کرده بودند. بعد از ثابت کردن نمونه ها در فرمالین، پاساژ بافتی و ماسک زدایی بیان ژن p53 با روش ایمونوهیستوشیمی در نمونه های فوق مشخص شد. داده ها با آزمون مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.
    یافته ها
    از 80 نمونه مورد مطالعه، در 27 نمونه (34 درصد) پایداری پروتئین p53 مشاهده شد. بین پایداری پروتئین p53 با مرحله بندی تومور، درجه تمایز و نواحی مختلف روده بزرگ و رکتوم ارتباط معنی داری مشاهده نشد ولی ارتباط بین جهش و پایداری پروتئین معنی دار بود.
    نتیجه گیری
    در مطالعه حاضر پایداری پروتئین p53 در تعداد زیادی از نمونه های جهش دار مشاهده شد. بنابراین مشخص شدن پروتئین p53 را در نمونه های سرطانی می توان نشانه ی مهمی از جهش قلمداد نمود که در پیش آگهی و روند درمانی سرطان مهم است.
    کلید واژگان: سرطان کولورکتال, ایمونوهیستوشیمی, پروتئین p53
    Mr Mohajeri, R. Golmohammadi, Sm Zargarian
    Background and
    Purpose
    Genetic damages and dietary habits play important parts in colorectal cancer (CRC). p53 protein, a product of p53 gene, is the most important tumor suppressor. The rate of p53 mutation and expression has been variously reported across anatomical regions. p53 protein has a short half-life which tends to increase with mutation and is likely to be traced by immunohistochemistry. This study is intended to determine the p53 protein stability by pathological parameters across different areas in CRC. Methods and Materials: This descriptive analytical research was conducted on 80 CRC cases admitted to Hospital in Isfahan, Iran from 2003 to 2007. p53 expression was detected by immunohistochemical methods in the samples after fixation, tissue processing and antigen retrieval. The obtained data were analyzed using chi-square.
    Results
    of the 80 specimens investigated, p53 protein stability was observed in 27 specimens (34%). No significant relationships were observed between p53 protein stability and tumor staging, differentiation and anatomical regions (colon and rectum) but the relationship between protein stability and mutation was significant.
    Conclusion
    p53 protein stability was observed in many mutated samples. Therefore, p53 protein detection in Cancer cases can be considered an important symptom of mutation signifying the prognosis and progress of cancer.
    Keywords: COLORECTAL CANCER, IMMUNOHISTOCHEMISTRY, P53 PROTEIN
  • رامین آذرهوش، شهریار سمنانی، سیما بشارت، ندا مفتاح، محمدرضا ربیعی، غلامرضا روشندل، علی جباری، نفیسه عبداللهی
    زمینه و هدف
    ژن p53 یک ژن سرکوب کننده تومور است. پروتئین P53 محصول این ژن می باشد که از طریق آپوپتوز از تشکیل تومور و انتشار سلول هایی که از نظر ژنتیکی آسیب دیده اند، جلوگیری می کند. اختلال یا غیرفعال شدن پروتئین P53 به دلیل جهش این ژن، می تواند منجر به رشد کنترل نشده سلول ها و در نتیجه ایجاد سرطان شود. موتاسیون های ژن p53 منجر به تجمع پروتئین P53 در هسته های سلول های سرطانی می شود که با روش های ایمنوهیستوشیمیایی قابل ردیابی می باشد. به دلیل نیمه عمر کوتاه محصولات ژن p53 و طولانی بودن نیمه عمر انواع جهش یافته آن، پروتئینی که به وسیله رنگ آمیزی ایمنوهیستوشیمیایی ردیابی می شود، عمدتا از نوع محصولات جهش یافته ژن p53 هستند. این مطالعه برای بررسی تجمع این پروتئین در بیماران مبتلا به سرطان معده در شهرستان گرگان انجام شده است.
    مواد و روش ها
    با مراجعه به بخش پاتولوژی بیمارستان پنجم آذر گرگان، اسامی بیماران مبتلا به سرطان معده طی سال های 82-76 استخراج شده (111 نفر) و بلوک های پارافینی این بیماران پس از برش میکروتومی با متد ایمونوهیستوشیمیایی از نظر وجود پروتئین P53 رنگ آمیزی شد. پس از ورود داده ها به رایانه با نرم افزار SPSS، برای بررسی ارتباط بین متغیرها از آزمون آماری مجذور کای استفاده شد.
    یافته ها
    براساس یافته های این مطالعه بیشترین فراوانی به آدنوکارسینوم تعلق داشت (66.7 درصد). در 59.5 درصد این افراد پروتئین P53 به روش ایمنوهیستوشیمی در سلول مشاهده گردید. ارتباط آماری معنی داری بین سن، جنس و نوع هیستولوژیک تومور معده با پروتئین P53 پیدا نشد.
    نتیجه گیری
    در این مطالعه میزان پروتئین P53 بالا بود اما ارتباط معنی داری با سایر متغیرها یافت نشد. پیشنهاد می گردد جهت بررسی ارتباط بین تجمع این پروتئین در سلول های سرطانی با متغیرهای دیگر در بیماران مبتلا، مطالعات بیشتری صورت پذیرد.
    کلید واژگان: سطان معده, پروتئین p53, ایمنوهیستوشیمی
    N. Meftah, Mr Rabiei, Ghr Roushandel, S. Besharat*, A. Jabari, Sh Semnani, R. Azarhoush, N. Abdollahi
    Background and
    Purpose
    P53 gene is a tumor suppressive gene and its product, P53 protein, is a protective factor against tumor formation that inhibits the extension of genetically damaged cells. P53 aggregation in tumoral cell nucleus is related with p53 gene mutations, which can be detected by immunohistochemical methods. This study was designed to investigate the protein aggregation in patients with gastric cancer in Gorgan, Iran. Methods and materials: All paraffin-embedded blocks of gastric cancer cases during the years 2000 to 2004 in the pathology ward of the 5th Azar Hospital in Gorgan, Iran (111 cases altogether) were evaluated and stained, for detecting microtome cutting. The obtained data were entered into SPSS and chi-square was used for analysis.
    Results
    111 cases with gastric cancer were investigated. The most frequent type of gastric tumor was adenocarcinoma (66.7%). In 59.5% of the affected cases, P53 protein was detected. No significant relationship was observed between P53 expression and factors such as age, gender, and histological type of the tumor.
    Conclusions
    In this study, P53 protein rate was high but it showed no significant relationship with other variables. We suggest further studies to discover the relationship between protein aggregation in tumor cells and other variables in affected cases.
    Keywords: GASTRIC CANCER, P53 PROTEIN, IMMUNOHISTOCHEMISTRY
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال