جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « بیماریهای خود ایمنی » در نشریات گروه « پزشکی »

امروزه کاربرد ایمونو گلوبولین وریدی به عنوان داروی کمکی در بیماری های اتوایمون در حال افزایش است. اگر چه ساختکارهای متعددی را در مورد اثرات تنظیم ایمنی (immunomodulatory) این فراورده فرض کرده اند ولی هنوز هم در مورد مکانیسم عمل دقیق این فرآورده نشانه های کاملی وجود ندارد. کارآزمایی های بالینی، اثرهای مفید آن را در برخی از بیماری ها اثبات کرده اند به طوری که به عنوان داروی انتخابی اول سندرم کاوازاکی و ایدیوپاتیک ترومبو سیتوپنیک پورپورا مورد تایید قرار گرفته است. دارویی مطمئن است و بسیاری از عوارض دارویی (مانند سرکوب ایمنی سیستمیک ناشی شده از مصرف کورتیکواستروئیدها و سایر داروهای سرکوب گر ایمنی) را ندارد. در حال حاضر کاربرد این فرآورده در درمان بیماری های پوستی نیز در حال افزایش است لذا کارآزمایی های بالینی به دقت کنترل شده را طلب می کند. این مقاله در مورد آگاهی های جدید منتشر شده راجع به مصرف این فرآورده در بیماری های اتوایمون، فرضیات جدید در زمینه ی مکانیسم های اثر، تهیه و تولید و امنیت آن بحث می کند.

تجمع مجموعه های ایمنی آنتی بادی - DNA در کلیه ها، با ایجاد بیماری لوپوس اریتماتوی سیستمیک(SLE) در انسان و لوپوس در موش ارتباط دارد. همچنین میزان سرمی آنتی بادی های علیه DNA با شدت بیماری ارتباط مستقیمی داشته و نقش این آنتی بادی ها در بیماری زایی مشخص شده است. تعیین نواحی و الگوهای خاص مؤثر در اتصال آنتی بادی به DNA، امکان طراحی داروهای جدید و ارایه راهبردهای نوین درمانی را میسر می سازد. در این تحقیق، از مدلسازی کامپیوتری و روش های شبکه های عصبی مصنوعی برای تخستین بار جهت استخراج نواحی و الگوهای موثر در اتصال آنتی بادی های انسانی به DNA استفاده شده است. شبکه عصبی طراحی شده، پس از آزمایش، توان اتصال یک آنتی بادی به DNA را تعیین نمود. با استفاده از شبکه عصبی آموزش یافته و الگوریتمهای خاص، نواحی CDR2, FR3, CDR3 به ترتیب به عنوان نواحی موثر در اتصال آنتی بادی به DNA تعیین شدند. حضور اسیدآمینه Arg نیز در جایگاه های مختلف قطعه VH مورد بررسی قرار گرفت. مشاهده شد که حضور اسید آمینه Arg در مکانهای 104، 109 و 113 (واقع در (CDR3 و 63 و 64 (واقع در (CDR2 و 90 (واقع در (FR3 باعث افزایش قدرت اتصال به DNA میگردد. قسمتی از این نتایج، موید نظرات قلبی (حاصل از آزمایشات تجربی) و قسمتی نیز بیان کننده نظرات جدید میباشد. این تحقیق کارآیی روش های هوشمند درحل مسایل پزشکی را نشان میدهد.

با توجه به فاکتورهای مشابهی که در پاتوژنز دو بیماری پریودنتال و آرتریت روماتوئید (RA) وجود دارد و با توجه به شیوع و روند رو به افزایش RA و اهمیت شناخت بیماری و تناقضاتی که در مورد بیماری های پریودنتال با این بیماری وجود داشت این مقاله تنظیم شد.
تحقیق به روش مروری (Review Article) از نوع تحلیلی انجام گرفت. با کلمات کلیدی Autoimmune disease، Periodontitis، Rheumatoid، Periodontal disease. در اینترنت سایت های مرتبط با مجلات دندانپزشکی و عمدتا معتبر پریودنتولوژی و مدلاین از سال های 1970 تا 2001 جستجوی مقالات و تحقیقات انجام شد. تعداد 46 منبع به دست آمد که با توجه به دستیابی به کل مقالات از آنها استفاده گردید و مورد تجزیه و تحلیل و نتیجه گیری قرار گرفتند. نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر می رسد که به علت مکانیسم ایمونوپاتوژنی مشابه بین دو بیماری پریودنتیت و RA، احتمال وجود ارتباط میان دو بیماری وجود دارد که جهت روشن شدن و رفع تناقضات موجود نیاز به انجام تحقیق و بررسی های بیشتر به صورت Longitudinal و یا انجام تحقیق تجربی یا درمان و عدم درمان مبتلایان به بیماری پریو و مقایسه با افراد سالم از نظر RA و پیگیری طولانی مدت آن نظر بروز یا عدم بروز RA را توصیه می نماید.