مقایسه تغییرات همودینامیک بیهوشی کامل وریدی توسط پروپوفول و رمی فنتانیل با بیهوشی استاندارد توسط ایزوفلوران در اعمال جراحی گوش میانی با درجه خواب مساوی با استفاده از اندکس BIS

اکثر جراحی های گوش میانی توسط میکروسکوپ انجام می گیرد که در آن عاری بودن فیلد عمل از خون نقش تعیین کننده ای در دید جراح و در نتیجه کیفیت جراحی دارد. روش های مختلفی برای کاهش فشار خون سیستمیک با هدف نیل به منظور فوق وجود دارد. دو مورد از بهترین روش ها شامل بیهوشی کامل وریدی (TIVA) با ترکیب پروپوفول و رمی فنتانیل و روش بیهوشی استنشاقی با ایزوفلوران می باشد. این مطالعه تغییرات همو دینامیک ناشی از این دو روش را در جراحی های گوش میانی با هم مقایسه کرده است.
در این مطالعه 60 نفر بزرگسال با وضعیت فیزیکی کلاس I،II (انجمن بیهوشی آمریکا) که قبلا کاندید جراحی گوش میانی شده اند، انتخاب شده و در دو گروه 1 (روش استنشاقی) و گروه 2 (روش کامل وریدی) برای جراحی فوق بیهوش می شدند، سپس از نظر تغییرات همودینامیک حین عمل در عمق بیهوشی برابر با هم مقایسه می شدند. نوع مطالعه، کار آزمائی بالینی تصادفی –یک سویه کور-می باشد.
دو گروه از نظر سن و جنس همسان بودند. تغییرات فشار متوسط شریانی٬ میزان رضایت جراح از خونریزی محل عمل٬ میانگین اندکس بیسپکتورال و میانگین اشباع اکسیژن شریانی طی زمان مطالعه بین دو گروه تفاوت معنی دار آماری نداشت. میانگین ضربان قلب بعد از انتوباسیون و نیز در طی عمل جراحی به طور معنی داری در گروه 1 بیشتر از گروه 2 بود.
با حفظ اندکس بیسپکتورال در محدوده 5±45 طی جراحی های گوش میانی میزان افت فشارمتوسط شریانی و میزان رضایت جراح در دو روش بیهوشی استنشاقی (با ایزوفلوران) و روش بیهوشی کامل وریدی (با پروپوفول و رمی فنتانیل) تفاوت معنی داری با هم ندارد ولی میزان افت ضربان قلب در روش بیهوشی کامل وریدی به طور معنی داری بیشتر از روش استنشاقی است.