تاثیر برنامه آموزشی بر مبنای نظریه خودکارآمدی بر مدیریت تنش شغلی پرستاران

پرستاری از مشاغل پرتنش است و یکی از پیامدها و نتایج تنش شغلی، فرسودگی شغلی است که تاثیرات مخربی بر مراقبت از بیمار، سلامت جسمی- روحی پرستار و هزینه های درمانی دارد. از آنجا که ساختار «خودکارآمدی» بر مبنای اصول نظری، روشی را ارائه می دهد که مراقبت کنندگان بهداشتی می توانند از آن در برنامه های بهداشتی به منظور ارتقای سلامت استفاده کنند، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر خودکارآمدی در افزایش مهار تنش در پرستاران انجام شد.
روش تحقیق: در این کارآزمایی شاهددار، تعداد 100 نفر از پرستاران زن تمام وقت شاغل در بیمارستان که دارای مدرک کاردانی و بالاتر بودند، به شیوه مرحله ای، تصادفی از بیمارستان های شهر مشهد انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه استانداردشده تنش پرستاران اسیپو و خودکارآمدی عمومی استفاده گردید. مداخله آموزشی طی 8 جلسه 5/1 ساعته انجام شد و تا سه و شش ماه بعد، پیگیری انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های من ویتنی، فریدمن، ویلکاکسون و همبستگی در سطح معنی داری 05/0 P< تجزیه و تحلیل شدند.
میانگین نمره تنش شغلی و خودکارآمدی عمومی در دو گروه، بر اساس آزمون من ویتنی قبل از مداخله آموزشی، اختلاف معنی داری نداشت؛ اما بعد از مداخله آموزشی، اختلاف معنی داری حاصل شد (01/0 P<). بین مهار تنش شغلی و خودکارآمدی، همبستگی قوی وجود داشت؛ به نحوی که با افزایش خودکارآمدی، مدیریت تنش بهتر بود.
یافته های این تحقیق، به نحوی تاییدکننده بسیاری از مطالعات در زمینه ارتباط تنگاتنگ بین خودکارآمدی درک شده در مدیریت تنش شغلی می باشد؛ بنابراین می تواند برای انجام مداخلات به منظور عملکرد بهتر مورد استفاده قرار گیرد.