تاثیر رویکرد زوج درمانی کوتاه مدت راه حل محور بر سازگاری زناشویی در زنان و مردان مستعد طلاق شهر اصفهان

سازگاری زناشویی به صورت خودکار ایجاد نشده و به وجود آمدن آن نیاز به تلاش زوجین دارد. معمولا سال اول ازدواج از نظر سازگاری بسیار ناپایدار بوده و بیشترین خطر را برای ناسازگاری و طلاق دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر رویکرد راه حل محور بر افزایش سازگاری زناشویی در زنان و مردان مستعد طلاق شهر اصفهان صورت گرفته است.

در این پژوهش نیمه تجربی در سال 89-1388 از روش پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد استفاده شده است. جامعه ی پژوهش شامل آن دسته از زوجین مراجعه کننده به مرکز مداخله در بحران شهر اصفهان می باشد که به صورت خود معرف مراجعه کرده بودند. نمونه ی پژوهش شامل 32 زوج از بین زوج های داوطلب شرکت در مطالعه است که به صورت در دسترس و تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسش نامه ی جمعیت شناختی و پرسش نامه ی سازگاری زناشویی اسپاینر بود. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و روش های آمار توصیفی و تحلیلی (کوواریانس) استفاده شد.

رویکرد راه حل محور بر سازگاری زناشویی موثر است (001/0P<) تجزیه و تحلیل داده ها در مورد ابعاد سازگاری زناشویی نشان داد که این رویکرد بر بعد انسجام موثر بوده (002/0P<) اما بر بعد توافق و رضایت تاثیر معنی داری نداشته است.

با توجه به افزایش نرخ طلاق در دو دهه ی گذشته در کشور، درمان راه حل محور با کمک به زوجین برای توسعه ی راه حل های موثر و یافتن موارد استثنا در زندگی می تواند سازگاری زناشویی را افزایش و از طلاق جلوگیری نماید.