علویان سوریه از شکل گیری تا قدرت یابی

علویان از جمله فرق شیعی هستند که به دلیل ستم ها و اهانت هایی که به ویژه در دوران حاکمیت عثمانیان، از جانب اهل سنت متحمل شدند، تا قرن ها در قلعه های کوهستانی سوریه کنونی به طور مخفیانه و در شرایط نامطلوب اجتماعی و اقتصادی می زیستند. در پایان جنگ جهانی اول، با فروپاشی امپراتوری عثمانی و آغاز دوران قیمومت فرانسه، به این اقلیت ستم دیده توجه شد، به گونه ای که به سرعت در ارتش، دستگاه های امنیتی و حزب «بعث» عضوگیری شدند و حتی توانستند در فاصله سال های 1922 تا 1936 دولت مستقلی تحت حمایت فرانسه تشکیل دهند. این پیش زمینه ها موجب گردید که آنان بتوانند پس از استقلال سوریه در سال 1944 و خروج از شرایط تحت الحمایگی، طی کودتاهایی سرانجام، در سال 1971 قدرت را به دست گیرند و رسما حکومتی سکولار به ریاست ژنرال حافظ اسد بر سر کار آورند. امروزه علویان حاکم بر سوریه به شدت از ناحیه جنبش ها و گروه های بنیادگرای مسلمانی چون «اخوان المسلمین»، «حماس» و «حزب الله » احساس خطر می کنند. از سوی دیگر، امواج نهضت های ضد استبدادی اخیر در جهان عرب، به سوریه نیز رسیده و بخصوص علاوه بر ابعاد ظلم ستیزانه ای که داراست، حرکتی برخاسته از سوی اکثریت سنی علیه اقلیت حاکم علوی نیز ارزیابی می گردد.