کیفیت فضای باز شهری در تعامل با کودکان

کودکان با توانایی ها، نیازها و بلوغهای متفاوت بر اساس مراحل رشد سنی، نحوه شرایط زندگی و بافت اجتماعی محل سکونت، دارای نیازهای روانشناختی بسیار پیچیدهتر از نیازهای بیولوژیکی و فیزیکی هستند. اگرچه محیطهای شهری علاوه بر بزرگسالان، مخاطبان خردسال و تیزبینی دارد که بسیار بیش تر از بزرگسالان تحت تاثیر متغیرهای محیطی هستند، اما شهر مدرن، نه تنها نمیداند چگونه کودک را بپذیرد، بلکه ترجیح میدهد او را تا زمانی که به سن رویارویی با محیط شهری برسد در اماکن محافظت شده مانند زمینهای بازی نگه دارد. این نوشتار با فرض این که، فضاهای شهری به عنوان بستر پرورش کودک با تامین خواستها و نیازهای کودک، به روند رشد فیزیکی و اجتماعی او کمک میکند، به طرح مولفه های کیفی فضای باز شهرها، هم چون ایجاد امکان فعالیت آزاد کودک در ارتباط با این فضاها، حضور و اهمیت طبیعت، مشارکت کودکان به عنوان شهروند در طراحی و استفاده از این فضاها و بازتعریف نظارت بزرگسالان بر کودکان در استفاده از این فضاها، میپردازد. در مجموع، این مولفه ها باعث ارتقای تعامل کودک با فضای باز شهرها میشود. در نهایت، پیشنهادهایی نوشتار در جهت ارتقای کیفیت فضاهای باز شهری در تعامل با کودک برای شهر ایرانی، بهره گیری از آموزه های معماری سنتی و پیشینه فرهنگی کشورمان، بازآفرینی مجدد مفهوم نگرش به کودک و شهر و هم چنین ارتقای کیفیت فضای باز شهرها به «مکان» دوستدار و پذیرای کودک ارائه شده است.